รหัสทรชน
ตอนที่ 2
นิรดาวิ่งตามสิงหามาจนถึงลานจอดรถ เรียกเขารอเดี๋ยวและขอติดรถไปด้วย เพราะตนไม่ได้เอารถมา สิงหาพยายามเลี่ยงอ้างว่าตนจะเข้าทำเนียบฯ เธอบอกทันทีว่าตนก็จะไปหาคุณพ่อเหมือนกัน
สารวัตรหนุ่มอึกอักอึดอัด นิรดาทำเป็นงอนบอกว่าถ้าไม่เต็มใจตนนั่งแท็กซี่ไปหาคุณพ่อเองก็ได้ เขาจึงจำต้องเชิญขึ้นรถ
เมื่อไปถึงทำเนียบฯ สิงหาเข้าไปคุยกับปฐวีที่ห้องทำงานโดยมีนิรดานั่งอยู่ในห้องด้วย เขาเสนอนายกฯว่า ต่อจากนี้ต้องเพิ่มมาตรการรักษาความปลอดภัยให้ท่านกับครอบครัวมากขึ้นกว่าเดิมแล้ว
ปฐวีถามว่า หมายความว่าคนร้ายไม่ได้ต้องการเอาชีวิตตนคนเดียวหรือ สิงหาบอกว่าตนก็ไม่แน่ใจว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตนและเนติยาวันนี้มันจะเอาชีวิตใคร
นิรดาแทรกขึ้นว่าเชื่อว่าต้องการชีวิตของเนติยาเพราะรายนั้นชอบอวดร่ำอวดรวย ถูกปฐวีดุเบาๆว่า
"นี่...พ่อกำลังคุยเรื่องสำคัญนะ แล้วตัวลูกเองก็ต้องระวังตัวด้วยอย่าไปไหนมาไหนคนเดียว"
นิรดาฉวยโอกาสขอสิงหามาเป็นบอดี้การ์ด ปฐวีตอบทันทีว่าไม่ได้เพราะสิงหาต้องทำงานกับพ่อ แล้วจะจัดหาคนไปดูแลเธอกับแม่ก็แล้วกัน นิรดายังจะออดอ้อนอีก ถูกปฐวีตัดบทว่า
"เอาล่ะ หมดธุระก็กลับบ้านได้แล้ว พ่อมีงานต้องทำ สิงช่วยพายัยนิไปส่งข้างล่างแล้วจัดตำรวจติดตามให้ด้วย"
สิงหารับคำแล้วเปิดประตูให้นิรดาออกไป เมื่อมาถึงหน้าตึกทำเนียบฯเขาสั่งธาวีให้จัดทีมไปดูแลคุณหญิงและครอบครัวด้วย
"เป็นพี่สิงไม่ได้หรือคะ" นิรดาอ้อน เมื่อเขาบอกว่าต้องทำงานกับคุณพ่อเธอ นิรดาก็นัดว่า "งั้นเย็นนี้หลังจากพาคุณพ่อกลับบ้านแล้ว เราไปฟังเพลงกันนะคะ"
สิงหาปฏิเสธอีก ถูกนิรดาต่อว่าทีไปกับเนติยาทำไมไปได้ สิงหาชี้แจงว่าตนไปเรื่องงาน นิรดาสรุปเองว่าแสดงว่าเขาไม่ได้เต็มใจไปกับเนติยาใช่ไหม
ขณะที่นิรดาตื๊อสิงหาอยู่นั่นเอง รถมาถึงพอดี เขาจึงเปิดประตูรถเชิญเธอขึ้นรถ เธอก็ยังนัดว่าเย็นนี้เจอกัน แต่พอเข้าไปนั่งในรถเธอกลับร้องบอก "เดี๋ยวค่ะ"
"อะไรครับ" สิงหาก้มลงไปถาม ถูกนิรดาจู่โจมหอมแก้มฟอดหนึ่ง สิงหาสะดุ้งเฮือก ธาวีที่ยืนมองอยู่อดยิ้มกลั้นขำ และไม่ไกลจากตรงนั้น อยุตต์ยืนอยู่มองมาเห็นเข้าเต็มตา
พอรถเคลื่อนออกไปและสิงหาเดินกลับเข้าไปในตึกผ่านอยุตต์ ถูกพูดประชดว่า
"มิน่านายกฯถึงไม่กล้าปลดออก"
นิรดาวิ่งตามสิงหามาจนถึงลานจอดรถ เรียกเขารอเดี๋ยวและขอติดรถไปด้วย เพราะตนไม่ได้เอารถมา สิงหาพยายามเลี่ยงอ้างว่าตนจะเข้าทำเนียบฯ เธอบอกทันทีว่าตนก็จะไปหาคุณพ่อเหมือนกัน
สารวัตรหนุ่มอึกอักอึดอัด นิรดาทำเป็นงอนบอกว่าถ้าไม่เต็มใจตนนั่งแท็กซี่ไปหาคุณพ่อเองก็ได้ เขาจึงจำต้องเชิญขึ้นรถ
เมื่อไปถึงทำเนียบฯ สิงหาเข้าไปคุยกับปฐวีที่ห้องทำงานโดยมีนิรดานั่งอยู่ในห้องด้วย เขาเสนอนายกฯว่า ต่อจากนี้ต้องเพิ่มมาตรการรักษาความปลอดภัยให้ท่านกับครอบครัวมากขึ้นกว่าเดิมแล้ว
ปฐวีถามว่า หมายความว่าคนร้ายไม่ได้ต้องการเอาชีวิตตนคนเดียวหรือ สิงหาบอกว่าตนก็ไม่แน่ใจว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตนและเนติยาวันนี้มันจะเอาชีวิตใคร
นิรดาแทรกขึ้นว่าเชื่อว่าต้องการชีวิตของเนติยาเพราะรายนั้นชอบอวดร่ำอวดรวย ถูกปฐวีดุเบาๆว่า
"นี่...พ่อกำลังคุยเรื่องสำคัญนะ แล้วตัวลูกเองก็ต้องระวังตัวด้วยอย่าไปไหนมาไหนคนเดียว"
นิรดาฉวยโอกาสขอสิงหามาเป็นบอดี้การ์ด ปฐวีตอบทันทีว่าไม่ได้เพราะสิงหาต้องทำงานกับพ่อ แล้วจะจัดหาคนไปดูแลเธอกับแม่ก็แล้วกัน นิรดายังจะออดอ้อนอีก ถูกปฐวีตัดบทว่า
"เอาล่ะ หมดธุระก็กลับบ้านได้แล้ว พ่อมีงานต้องทำ สิงช่วยพายัยนิไปส่งข้างล่างแล้วจัดตำรวจติดตามให้ด้วย"
สิงหารับคำแล้วเปิดประตูให้นิรดาออกไป เมื่อมาถึงหน้าตึกทำเนียบฯเขาสั่งธาวีให้จัดทีมไปดูแลคุณหญิงและครอบครัวด้วย
"เป็นพี่สิงไม่ได้หรือคะ" นิรดาอ้อน เมื่อเขาบอกว่าต้องทำงานกับคุณพ่อเธอ นิรดาก็นัดว่า "งั้นเย็นนี้หลังจากพาคุณพ่อกลับบ้านแล้ว เราไปฟังเพลงกันนะคะ"
สิงหาปฏิเสธอีก ถูกนิรดาต่อว่าทีไปกับเนติยาทำไมไปได้ สิงหาชี้แจงว่าตนไปเรื่องงาน นิรดาสรุปเองว่าแสดงว่าเขาไม่ได้เต็มใจไปกับเนติยาใช่ไหม
ขณะที่นิรดาตื๊อสิงหาอยู่นั่นเอง รถมาถึงพอดี เขาจึงเปิดประตูรถเชิญเธอขึ้นรถ เธอก็ยังนัดว่าเย็นนี้เจอกัน แต่พอเข้าไปนั่งในรถเธอกลับร้องบอก "เดี๋ยวค่ะ"
"อะไรครับ" สิงหาก้มลงไปถาม ถูกนิรดาจู่โจมหอมแก้มฟอดหนึ่ง สิงหาสะดุ้งเฮือก ธาวีที่ยืนมองอยู่อดยิ้มกลั้นขำ และไม่ไกลจากตรงนั้น อยุตต์ยืนอยู่มองมาเห็นเข้าเต็มตา
พอรถเคลื่อนออกไปและสิงหาเดินกลับเข้าไปในตึกผ่านอยุตต์ ถูกพูดประชดว่า
"มิน่านายกฯถึงไม่กล้าปลดออก"
สิงหาหันขวับปรามเพื่อนว่าอย่าพูดอย่างนี้ ตนไม่มีอะไรอย่างที่เห็น อยุตต์ก็ยังประชดประชันต่อ ซ้ำยังถามว่า หรือว่าชอบคนพี่ที่เป็นเจ้าของร้านเพชรมากกว่า เลยถูกสิงหาจับตวัดบิดมือจนร้องโอ๊ย
"ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะมีความคิดเลวระยำอย่างนี้" พูดแล้วปล่อยมืออยุตต์เดินไป อยุตต์มองตามพึมพำอย่างชิงชัง
"ทำยังกะตัวเองดีตายห่ะ!"
ooooooo
สิงหาหันขวับปรามเพื่อนว่าอย่าพูดอย่างนี้ ตนไม่มีอะไรอย่างที่เห็น อยุตต์ก็ยังประชดประชันต่อ ซ้ำยังถามว่า หรือว่าชอบคนพี่ที่เป็นเจ้าของร้านเพชรมากกว่า เลยถูกสิงหาจับตวัดบิดมือจนร้องโอ๊ย
"ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะมีความคิดเลวระยำอย่างนี้" พูดแล้วปล่อยมืออยุตต์เดินไป อยุตต์มองตามพึมพำอย่างชิงชัง
"ทำยังกะตัวเองดีตายห่ะ!"
ooooooo
ที่บ้านมัสยา เธอกำลังสเกตช์รูปสิงหาอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ เขมิกาและนัทมนอยู่ใกล้ๆ อัยราเข้ามาดูถามว่าทำไมถึงเขียนรูปสารวัตรรูปหล่อนี่ เขมิกาแทรกขึ้นว่าหรือว่าใจอ่อนชอบเขา มัสยาบอกว่าตนเขียนเพื่อไม่ให้ลืมหน้าเขาต่างหาก
แต่ทั้งนัทมนและเขมิกาพากันดักคอว่าที่ยิงสิงหาพลาดเพราะไม่กล้าจริงหรือ เปล่า แต่ถึงจะชอบเขาจริงๆก็ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว เพราะกฎของสมิงสาห้ามรักใคร
อัยราบ่นว่ามันไม่ยุติธรรม เขมิกาก็พึมพำว่าผิดธรรมชาติ เพราะเกิดเป็นคนก็ต้องมีความรัก ถ้าไม่ให้รักจะอยู่ได้ยังไง
"ถูกของพวกเธอ" ชานนท์แทรกขึ้น ทุกคนหันมองเป็นตาเดียว อัยรารีบบอกว่าพวกเราพูดเล่นกัน ชานนท์บอกสามสาวว่า "สักวันนึง พี่จะบอกหัวหน้าให้เปลี่ยนกฎข้อนี้"
เขมิกาถามอย่างตื่นเต้นว่าจริงหรือ ชานนท์ยืนยันว่าจริงเพราะตนก็เป็นคนเหมือนพวกเธอ ย่อมมีความรักเหมือนกัน พูดพลางก็มองไปทางมัสยา อัยรารู้แกวจึงขอตัวออกไปกับเขมิกา และนัทมน
"ทำไมถึงทำงานพลาด" ชานนท์เดินเข้ามาถามมัสยา เธอบอกว่าไม่รู้เหมือนกันเพราะเล็งที่กลางหัวแต่พอลั่นไกมันหันหน้าหนีพอดี ชานนท์ถามดักคอว่า "ไม่ได้ใจอ่อนนะ"
มัสยาถามว่าหมายความว่าอย่างไร ชานนท์พูดอย่างรู้ดีว่าคนเราพอได้คุยสบตากันใกล้ๆ จับมือถือแขนกันอาจจะทำให้หวั่นไหวก็ได้ มัสยาเลยรู้ว่าเขาตามไปดูตน ชานนท์อ้างว่าหัวหน้าสั่งให้คอยดูเธอ มัสยาถามอย่างระแวงว่า "อย่าบอกนะว่าหัวหน้าไม่มั่นใจในตัวมัส"
"เธอทำงานพลาดมาแล้วหนนึงนะ แล้วนี่ก็เป็นครั้งที่สอง"
"แต่มัสให้สัญญา มัสจะต้องฆ่าสารวัตรสิงหานี่ให้ได้"
"พี่ดีใจที่ได้ยินเธอพูดอย่างนั้น" ชานนท์กุมมือมัสยาไว้ "พี่อยากให้มัสรู้นะว่าพี่เป็นห่วงมัส"
มัสยาชะงักดึงมือกลับขอร้องเขาว่าต่อไปอย่าตามตนไปอีก ชานนท์พยายามจะบอกความรู้สึกพิเศษกับเธอ มัสยาพูดอย่างรู้ใจเขาว่าตนแค่รักเขาเหมือนพี่ชาย และเขาก็รู้ดีว่าเรื่องของเราไม่มีทางเป็นไปได้
"แต่พี่จะบอกให้หัวหน้ารู้ว่าพี่รักมัส" ชานนท์พูดอย่างมุ่งมั่น มัสยาพยายามจะบอกว่าตนไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้น เขารีบตัดบทก่อนเธอจะพูดจบว่า "เอาล่ะ พี่ขอโทษ พี่จะไม่พูดเรื่องนี้อีก" พูดแล้วเดินออกไปทันที ส่วนมัสยาหันมาดูรูปสิงหาที่สเกตช์ไว้ กำดินสอจิ้มลงไปในรูปแรงๆ
ooooooo
เขมิกามายืนรอชานนท์อยู่หน้าบ้าน พอเขาออกมาเธอชวนว่าศุกร์นี้ตนมีบัตรคอนเสิร์ตสองใบชวนไปดูด้วยกัน ชานนท์ปฏิเสธบอกว่าตนมีงาน เธอเปลี่ยนเป็นเย็นนี้ไปกินเหล้าด้วยกัน เขาเลี่ยงอีกว่าเอาไว้ใกล้ๆค่อยโทร.กัน เขมิกาดีใจบอกว่าจะโทร. คอนเฟิร์มอีกที
พอชานนท์ขึ้นรถออกไป เขมิกาหันมาเจอนัทมนยืนมองอยู่ นัทมนพูดอย่างไม่พอใจว่ารู้อยู่ว่าชานนท์ชอบมัสยาแล้วทำไมยังตื๊อเขาอยู่อีก เขมิกาลอยหน้าตอบว่าตราบใดที่ชานนท์ยังไม่แต่งงานก็ต้องถือว่าใครดีใครได้ตน ก็ยังมีสิทธิ์ พูดแล้วเดินเชิดออกไป
พอเขมิกาเดินไปเท่านั้น มัทนาแสยะยิ้มบอกตัวเองว่า "ถ้างั้นฉันก็มีสิทธิ์สิ" พลางกดโทรศัพท์หาชานนท์ นัดว่า "นัทโทร.มาคอนเฟิร์มว่าเย็นนี้เจอกันนะคะ"
"จ้ะ ทุ่มนึงเจอกัน" ชานนท์รับคำทันที
เมื่อถึงเวลาทั้งคู่พบกันที่โรงแรม ทันทีที่นัทมนเข้าไปในห้อง ชานนท์ก็ผลีผลามเข้ามากอด เธอทำอิดออดถามว่าถ้ามีคนรู้เรื่องของเราจะทำอย่างไร ชานนท์พูดอย่างไม่แยแสว่าถ้าเราสองคนไม่พูดใครจะรู้ แต่พอนัทมนถามว่าเขาจะจริงจังกับตนแค่ไหนหรือแค่สนุกแล้วผ่านไป
ชานนท์บอกว่าตนยังไงก็ได้ แต่นัทมนบอกว่าตนจริงจังเพราะตนรักเขาและรักมานานแล้วด้วย หว่านล้อมว่า
"นัทรู้ว่าพี่นนท์ชอบมัสยา แต่มัสยาเขาไม่ได้ชอบพี่นนท์ นะคะ นัทคิดว่าพี่นนท์น่าจะตัดใจจากเขา" พอนัทมนพูดจบชานนท์ หน้าตึงปรามว่าถ้าจะพูดเรื่องนี้เรากลับกันดีกว่า พลางขยับจะ ออกไป นัทมนคว้าแขนไว้ ต้องรีบขอโทษ ชานนท์ย้ำปรามว่า ถ้าเธอรักเขา เราอย่าพูดเรื่องคนอื่นๆเลย นัทมนรีบรับคำ
ชานนท์ยิ้มพอใจ หันกลับมากอดซุกไซ้นัทมนที่อ่อนระทวยในวงแขน...
ที่ห้องพักของสิงหาในอพาร์ตเมนต์...
คืนนี้ เขาเอาโทรศัพท์มือถือมาเปิดดูรูปมัสยาที่ถ่ายไว้ นึกถึงคำโต้เถียงกันเมื่อกลางวันแล้วก็อดยิ้มขำๆไม่ได้ เหลือบเห็นผ้าพันคอผืนนั้นที่พับไว้ในกล่องบนโต๊ะ เขาหยิบขึ้นมาดูพึมพำกับตัวเอง...
"อยากเห็นหน้าจริงๆว่าเธอเป็นใคร"
ooooooo
ที่โต๊ะอาหารบ้านนายกฯปฐวี เช้านี้ขณะที่นภาลัยรินกาแฟให้ปฐวีก็ถามว่าเรื่องพวกสมิงสาไปถึงไหนแล้ว ปฐวีบอกว่าสิงหากำลังตามเรื่องอยู่ นภาลัยบ่นว่าสิงหา ไม่ค่อยได้เรื่องควรจะเปลี่ยนหัวหน้ารักษาความปลอดภัยเป็นคนอื่นได้แล้ว
"นี่คุณหญิง สิงหาเนี่ยเขาผ่านหลักสูตรเอฟบีไอจากอเมริกานะ แล้วผมก็ชอบเขา"
"แต่ฉันไม่ชอบ ไม่ถูกชะตาด้วยเลย"
ปฐวีดักคอว่านภาลัยมีอคติเพราะเรื่องลูกสาวเรามากกว่า นภาลัยสวนไปทันทีว่าตนไม่ยอมให้ลูกเราไปได้กับสิงหาเด็ดขาด ลูกเราต้องได้กับพวกลูกรัฐมนตรีมากกว่า เลยถูกปฐวีขัดคอว่า
"คุณนี่ก็คิดแต่เรื่องเงิน" เมื่อนภาลัยยืนยันว่าแน่นอน ปฐวีได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาใจ
สิงหามายืนรอนายกฯที่ระเบียงหน้าบ้าน เนติยาเอากาแฟมาให้อย่างเอาใจแล้วนั่งคล้องแขนสิงหาอย่างใกล้ชิด สิงหากลัวคุณหญิงมาเห็น เนติยาบ่นว่าคุณแม่หัวโบราณไม่เข้าใจโลกสมัยใหม่เลย
สิงหากลัวถูกนภาลัยตำหนิ เนติยาจึงยอมปล่อยแขนเขา แต่ให้สัญญาก่อนว่าเย็นนี้หลังจากมาส่งคุณพ่อแล้วจะไปทานข้าวกับตน สิงหาอึกอักถูกคะยั้นคะยอเขาจึงรับคำ เนติยา พอใจมากยื่นหน้าไปหอมแก้มฟอดหนึ่ง ทำเอาสิงหาสะดุ้ง แต่ที่เป็นเรื่องคือ นิรดามาเห็นเข้าพอดี!
สองพี่น้องทะเลาะกันต่างอ้างตัวเป็นเจ้าของสิงหา เนติยาเย้ยนิรดาว่าตอนที่ตนรู้จักสิงหานั้น นิรดายังอยู่โรงเรียน ประจำอยู่เลย นิรดาเถียงคอเป็นเอ็นว่าแต่ตอนนี้ตนกับสิงหา ชอบกัน เนติยาเลยถามสิงหาว่าจริงหรือ สิงหาอึดอัดใจมากยิ่ง เมื่อนิรดาเข้ามากอดแขนแสดงความเป็นเจ้าของ สิงหาจึงบอกว่า
"ผมว่าเราอย่าคุยเรื่องนี้ดีกว่านะครับ ถ้าคุณหญิงหรือ ท่านนายกฯได้ยินผมจะเดือดร้อนนะครับ"
นิรดาไม่ยอมจะให้สิงหาบอกให้ได้ว่าชอบใคร เนติยา ก็ลุ้นเพื่อนิรดาจะได้รู้ว่าสิงหาไม่ได้ชอบเธอ ระหว่างสองพี่น้อง กำลังแก่งแย่งที่จะเป็นคนรักของสิงหานั่นเอง นภาลัยกับปฐวี เดินออกมา นภาลัยโกรธมากตวาดลูกสาวทั้งสองว่า
"นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอสองคนเป็นบ้าหรือไงถึงได้มายืนกอดผู้ชายกันแบบนี้" ครั้นนิรดาบอกว่าตนสองคนกำลังให้ สิงหาบอกว่าชอบใครกันแน่ นภาลัยก็หันไปแว้ดใส่สิงหา "นี่นายสิง ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่ามายุ่งกับลูกสาวฉัน"
สองพี่น้องช่วยกันปกป้องสิงหา ปฐวีตัดบทว่าให้หยุดพูดเรื่องไร้สาระเสียที บอกสิงหาให้ไปกันได้แล้ว พลางก็พากันเดินไปที่รถ ส่วนนภาลัยยังอยู่กับลูกสาว เอ็ดทั้งสองคนว่า
"แม่บอกเธอสองคนแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ยุ่งกับนายสิงหา"
นิรดากับเนติยาต่างมองค้อนกันไปมาอย่างไม่พอใจและไม่ยอมแพ้กัน
ส่วนสิงหาเมื่อออกมาถึงหน้าบ้านก็บอกปฐวีว่าตนต้องกราบขอโทษด้วย ตนไม่ได้มีเจตนาที่จะ...ปฐวีตัดบทว่า "ฉันรู้ ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก ลูกสาวฉันก็เอาแต่ใจทั้งคู่ วันหลังถ้าสองคนนั้นมาเกาะแกะละก็ เธอดุเขาได้เลย"
"ครับผม" สิงหารับคำทั้งที่ไม่รู้จะกล้าทำหรือเปล่า
ooooooo
มัสยามีฝีมือในการวาดรูป เธอวาดได้สวยขนาดที่อัยราถามว่าถ้าไปวางขายจะได้เท่าไร มัสยาบอกว่า ก็คงสักห้าหมื่น อัยราบ่นแกมยุว่า
"ความจริงถ้าไม่ได้อยู่กับสมิงสา แกอาจจะเป็นศิลปินใหญ่เลยนะ เสียดาย มีฝีมือแต่ต้องหลบๆซ่อนๆ"
มัสยาบอกว่าตนก็ไม่คิดจะเป็นโจรตลอดไปหรอก อัยราติงว่าพูดราวกับว่าหัวหน้าจะปล่อยพวกเราไปง่ายๆอย่างนั้นแหละ อย่าคิดมากเลย ปลอบใจมัสยาแล้วอัยราเดินออกไป แต่มัสยายังคิดต่อ...
เธอคิดถึงอดีตที่ตัวเองกำลังซ้อมปามีดปักเข้าที่รูปของปฐวี สองเล่มผ่านไป พอปาเล่มที่สาม ศตายุก็เข้ามารับมีดไว้ เธอตกใจรีบขอโทษ ศตายุชมว่าฝีมือเธอแม่นขึ้นเรื่อยๆ มัสยาขอบคุณแล้วถามว่าทำไมตนต้องฆ่านายกฯปฐวีด้วย
ศตายุบอกว่านี่คือคำสั่งขององค์กรสมิงสามัสยาถามว่าตนไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเลยหรือ
"ถูกต้อง เพราะองค์กรสมิงสามีบุญคุณกับเธอ ถ้าไม่มีสมิงสาเธอก็ไม่มีวันนี้"
คิดถึงอดีตแล้ว มัสยาได้แต่ถอนใจแต้มสีลงบนรูปอย่างหดหู่ต่อไป...
ooooooo
การติดตามแก๊งสมิงสาเชื่อมโยงกับเหตุร้ายที่เกิดขึ้นติดๆกันสองครั้งยัง ดำเนินต่อไป แม้ว่ากล้องวงจรปิดขณะเกิดเหตุจะใช้การไม่ได้ แต่หมวดเม่นก็สืบ ทางลับรู้เรื่องการขายเพชรที่ถูกปล้นมารายงานสารวัตรสิงหาที่ห้องทำงานว่า
"สายของเรารายงานว่ามีคนนำเพชรที่ถูกโจรกรรมไปปล่อยที่ร้านพิงค์ไดม่อน สีลม แล้วนี่ครับคนที่เอาเพชรไปปล่อย" หมวดเม่นส่งรูปให้ดู สิงหาถามว่ามันเป็นใคร หมวดรายงานว่า "เขาเรียกไอ้ชัยแว่นครับ เป็นนายหน้าค้าของใต้ดินอยู่แถวสำเพ็ง"
"ถ้างั้นเราก็ควรจะไปเอาตัวมันมาคุยหน่อย" สิงหาสั่งการแล้วพากันเดินออกไป
หารู้ไม่ว่าคำสนทนาทั้งหมดนี้ถูกอัดเสียงไว้แล้วจากเครื่องอัดเสียงที่ใต้ โต๊ะทำงานโดยฝีมือของอยุตต์นั่นเอง เปิดฟังแล้วอยุตต์คิดเครียดขึ้นมาทันที
เป็นเวลาเดียวกับที่จีระวุธไปหาชัยแว่นที่ตึกแถว อ้วนลูกน้องชัยแว่นที่มาเปิดประตูเข้าไปรายงานชัยแว่นว่ามีคนมาหาชื่อผู้การ จีระวุธ ชัยแว่นสั่งให้พาเข้าไปพบทันที
จีระวุธมารับเงินจำนวนหนึ่งร้อยยี่สิบล้านบาทที่ชัยแว่นใส่กระเป๋าเตรียมไว้ แล้ว จีระวุธยิ้มแย้มขอบใจแต่กำชับว่าอาทิตย์หน้าจะเอามาให้อีกชิ้นหนึ่งแต่ต้อง ต่อรองราคาให้สูงกว่านี้หน่อย
ก่อนกลับจีระวุธถามชัยแว่นว่าไม่มีใครรู้เรื่องของเราแน่นะ ชัยแว่นรับรองเพราะขืนพูดไปตนเองก็เกมเหมือนกัน จีระวุธจึงถือกระเป๋าเงินเดินออกไปอย่างสบายใจ มีอ้วนเดินตามไปส่ง
แต่พอออกมาไม่ทันไรก็ได้รับโทรศัพท์จากอยุตต์แจ้งอย่างตกใจว่า
"นายครับ ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกครับ ไอ้สิงหามันได้ข่าวว่าไอ้ชัยแว่นเป็นคนปล่อยเพชรครับ ตอนนี้มันกำลังจะไปหาไอ้ชัยแว่นครับ"
จีระวุธกดปิดโทรศัพท์หน้าเหี้ยมทันที! ตัดสินใจย้อนกลับไปหาชัยแว่นอีกครั้ง พออ้วนเปิดประตูให้ลูกน้องของจีระวุธสองคนก็ล็อกคอแทงตายไม่ทันได้ร้อง ส่วนชัยแว่นรีบหันไปคว้าปืนที่เบาะโซฟาแต่ช้าไปแล้ว ถูกจีระวุธถีบคว่ำจิกหัวขึ้นมาเอามีดปาดคอทีเดียวเลือดกระฉูด!
ooooooo
สารวัตรสิงหา ผู้กองธาวี และหมวดเม่นพากันมายังตึกแถวที่ชัยแว่นอยู่ เห็นประตูเหล็กเปิดแง้มอยู่ สิงหาเดาได้ทันทีว่าเหตุการณ์ไม่ปกติ และเมื่อเข้าไป ด้านใน ก็เห็นศพของชัยแว่นกับอ้วนถูกปาดคอเลือดนองตายทั้งคู่ สิงหาสั่งธาวีกับหมวดเม่นให้รีบไปดูท้ายซอยเร็วๆ สบถอย่างแค้นใจ
"ใครวะ ตัดหน้าเรา"
เมื่อคว้าน้ำเหลวกลับไปถึงห้องทำงาน ทั้งสามนั่งปรึกษากันอย่างตึงเครียด
ธาวีถามว่าเป็นไปได้ไหมว่าพวกสมิงสาจะรู้ว่าเราจะไปจับไอ้ชัยแว่น เม่นถามว่ามันจะรู้ได้ยังไงในเมื่อมีแต่พวกเราสามคนเท่านั้นที่คุยกันเรื่อง นี้ ธาวีตั้งข้อสังเกตว่าหรือจะมีใครแอบฟังพวกเรา
"คงไม่มีใครกล้าทำอย่างนั้นหรอก ฉันว่าพวกสมิงสา มัน คงไม่ไว้ใจไอ้ชัยแว่นมากกว่าถึงฆ่าตัดตอน" สิงหาตั้งข้อสังเกต
อยุตต์ที่ใช้หูฟังแอบฟังอยู่ยิ้มเย้ยเมื่อได้ยินตำรวจทั้งสามยังงมโข่งอยู่
"ฉันว่านายสองคนควรจะรีบหาข้อมูลสมิงสาโดยเร็วที่สุด" สิงหาสั่งการ
ผู้กองธาวีกับหมวดเม่นรับคำแล้วรีบออกไป สิงหามองสบตาอยุตต์พอดี อยุตต์ยิ้มให้เป็นปกติ สิงหายิ้มตอบมองไปทางอื่นอย่างไม่ติดใจสงสัยอะไรเลย
ooooooo
ที่ห้องประชุมของสมิงสา จีระวุธวางกระเป๋าเงินสองใบที่อัดเงินอยู่เต็มลงตรงหน้าศตายุ มีชานนท์ยืนอยู่ในห้องด้วย ศตายุแบ่งเงินให้จีระวุธบอกว่านี่คือส่วนแบ่งของผู้การ
"ผมอยากขอส่วนแบ่งเพิ่มอีกหน่อย เพราะผมต้องลงมือฆ่าไอ้ชัยแว่นเพื่อปิดปากมัน ไม่งั้นมันอาจจะเปิดโปงองค์กรของเรา" จีระวุธเสนอ ศตายุจึงหยิบเงินให้อีกสองปึกถามเหมือนเร่งว่า
"เมื่อไหร่คุณจะกำจัดไอ้สารวัตรสิงหาให้มันพ้นทางเสียที" จีระวุธบอกว่าตนพยายามเต็มที่แล้ว ศตายุย้ำว่า "อย่าตอบผมอย่างงั้น คุณต้องพยายามให้มากกว่านี้"
"แต่ผมก็อยากจะเตือนคุณนะ ผมว่าคุณกำลังเล่นเกินตัวไปแล้ว การฆ่านายกฯมันไม่ใช่เรื่องง่าย บางทีคุณอาจจะทำให้พวกเราจบชีวิต" จีระวุธทักท้วงเสียงแข็งขึ้น
ศตายุสวนไปทันทีว่าเรื่องนั้นเขาไม่ต้องยุ่ง ตนเป็นหัวหน้าสมิงสาและตนก็รู้ด้วยว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ จีระวุธตอบอย่างแข็งกร้าวว่า
"ก็แล้วแต่คุณ แต่ผมบอกคุณก่อนนะ ถ้าจวนตัวจริงๆผมต้องไม่รู้จักพวกคุณนะ" เมื่อศตายุบอกว่าเรื่องนั้นตนรู้อยู่แล้ว จีระวุธจึงขอตัวพร้อมกับหยิบเงินตรงหน้าจะออกไปด้วย
"เดี๋ยว ต้นเดือนหน้าผมจะปล้นรถขนเงินธนาคาร คุณช่วยเคลียร์เส้นทางให้ผมด้วย" ศตายุบอก จีระวุธรับทราบแต่ ขอให้บอกรายละเอียดมาว่าจะลงมือวันไหน แล้วเดินออกไปเลย
"แน่ใจหรือครับหัวหน้าว่าผู้การจีระวุธจะไม่หักหลังพวกเรา" ชานนท์ถาม
"มันรู้ตัวดีว่าถ้ามันหักหลัง มันก็ต้องตาย" ศตายุตอบสั้นๆแต่มั่นใจ เหี้ยมเกรียม
ooooooo
ที่ห้องทำงานของสารวัตรสิงหาในหน่วยเฉพาะกิจ ผู้กองธาวี หมวดเม่น และสารวัตรสิงหานั่งคุยกันอยู่ ผู้กองธาวีรายงานว่า
"พวกสมิงสามันเป็นกลุ่มโจรที่เอาเด็กกำพร้ามาเลี้ยงแล้วฝึกให้เป็นโจรเพื่อทำงานโจรกรรมทุกอย่าง"
สิงหาบอกว่าเท่าที่รู้มาองค์กรสมิงสาเงียบหายไปนานแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมอยู่ๆถึงโผล่ขึ้นมาอีก ธาวีบอกว่าประวัติมันซับซ้อน ถ้าจะพูดให้สั้นๆก็คือ องค์กรของมันมีตัวตายตัวแทน
แต่พอสิงหาซักว่าใครเป็นหัวหน้า ธาวีบอกว่ายังสืบไม่ได้เพราะหัวหน้ามันจะไม่เปิดตัว ส่วนที่อยู่ก็ยังไม่รู้แน่ชัดเพราะมีที่อยู่ไม่แน่นอน แต่ก็กำลังให้สายตามประกบอยู่
"ดี ถ้าเจอตัวมันรายงานฉันทันทีนะ" สิงหากำชับ แล้วหันมองรูปชานนท์ที่ประกาศจับ
ที่ร้านกาแฟในตึกใหญ่แยกรัชดา ชานนท์กำลังคุยอยู่กับมัสยา เขาบอกมัสยาว่าเมื่อวานได้ไปเจอหัวหน้ามา หัวหน้าสั่งให้เธอหาทางจัดการกับนายกฯปฐวีโดยเร็ว
มัสยาบอกว่าตนหาโอกาสอยู่แต่ยังไม่มีจังหวะเหมาะเพราะช่วงนี้นายกฯปฐวีไม่ไป ไหนนอกจากทำเนียบฯกับบ้านจะลอบยิงระหว่างทางก็ลำบากเพราะมีขบวนคุ้มกันหนา แน่นมาก
ชานนท์แสดงความเห็นใจที่หัวหน้าให้เธอทำงานนี้ เธอยอมรับว่างานนี้เป็นงานยากที่สุดเท่าที่เคยทำมา
ขณะนั้นเอง สิงหาเดินเข้ามาสั่งกาแฟ มัสยาชะงักบอกชานนท์เบาๆว่าไม่ต้องหันไปเพราะสารวัตรสิงหาอยู่ข้างหลัง ขณะนั้นเองโทรศัพท์มือถือของสิงหาดังขึ้น เป็นสายจากผู้กองธาวีแจ้งว่าตอนนี้ชานนท์อยู่ในร้านกาแฟที่ตึกใหญ่แยกรัชดา สิงหาบอกว่าตนอยู่ที่นี่พอดี พลางกวาดตามองหา เร่งธาวีให้รีบมาเร็วๆ
ระหว่างนั้นสิงหาทำทีเข้าไปทักบางคนด้วยความสงสัยแต่ทักผิดตัว มัสยามองอยู่รู้ว่าเขากำลังมองหาใครอยู่ บอกชานนท์ว่าท่าทางไม่ค่อยดี ชานนท์ค่อยๆหยิบปืนออกมาถือ
"เขากำลังเดินมาหาเรา" มัสยาบอกเบาๆ ชานนท์บอกว่าถ้าไม่ดีก็จัดการเลย "ไม่ได้นะพี่นนท์ ถ้ามีการยิงกัน เขาจะรู้ว่ามัสเป็นใคร มัสจะหมดโอกาสจัดการนายกฯ" แล้วเธอก็แนะชานนท์ให้รีบหาทางออกไปจากร้านนี้เสีย
พอดีสิงหาเดินมาถึง มัสยาทักเบนความสนใจ พอดีชานนท์ลุกหันหลังจะเดินไป สิงหาร้องเรียกไว้ ชานนท์ชะงักรอลุ้นว่าจะเกิดอะไรขึ้น มัสยาทำเสียงหวานบอกสิงหาว่าคนนั้นเป็นแฟนของตนเอง กำลังจะไปห้องน้ำ สิงหาจึงบอกว่าไม่มีอะไร
ชานนท์ออกไปแอบดูมัสยากับสิงหาที่นอกร้าน เห็นมัสยายิ้มหวานให้สิงหาก็นึกหึงขึ้นมา
สิงหามองมัสยาที่ยิ้มหวานให้บอกว่าชอบเวลาเธอยิ้มจริงๆ เพราะมันทำให้เขาหายเครียดอยากหยุดเวลาไว้แค่นี้ พลางจ้องมัสยาเต็มตา ทำเอาเธอประหม่าแต่พยายามควบคุมตัวเอง
"ถ้าจะจีบฉันเสียใจด้วยเพราะฉันมีแฟนแล้ว แล้วเขาก็ขี้หึงมากด้วย" มัสยาถ่วงเวลา
"ผมชักอยากเห็นหน้าแฟนคุณเสียแล้ว ขอผมทักทายเขาหน่อยนะ" สิงหาดึงเก้าอี้มานั่งตรงข้ามมัสยา เธอสะดุ้งตื่นเต้นตกใจพยายามหาทางเลี่ยง ถูกสิงหาดักคอว่า "เหมือนคุณไม่อยากให้ผมเจอหน้าเขา"
"เปล่า ฉันแค่ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดเรื่องคุณ ทางที่ดีฉันว่าคุณไปเสียดีกว่า ฉันขอร้องล่ะ ฉันไม่อยากให้มีเรื่อง"
"ก็ได้" สิงหาจ้องตามัสยา "แต่ผมว่าคุณควรจะไปดูแฟนคุณหน่อยนะ เขาท้องเสียรึเปล่าถึงเข้าห้องน้ำนานเหลือเกิน" สิงหาพูดแล้วก็ลุกไปรับกาแฟที่สั่งไว้
มัสยาแอบถอนใจโล่งอก...
ooooooo
ธาวีมาถึงแล้ว โทร.ประสานงานกับสิงหาว่าจะ เช็กรอบๆบริเวณนี้ ส่วนสิงหาก็จะเดินออกไปดูข้างนอก พูดแล้วลุกเดินไปโบกมือยิ้มให้มัสยาเชิงขอตัว มัสยา เห็นดังนั้นรีบคว้ากระเป๋าลุกออกไปอีกประตู
ธาวีบอกหมวดเม่นให้แยกไปดูอีกด้านหนึ่งแล้วเดี๋ยวไปเจอกันข้างหน้า
ชานนท์ออกมาอีกด้านหนึ่งของตึก ถอดแจ็กเกตยัดใส่ถังขยะแล้วรีบเลี้ยวออก พอเลี้ยวมุมตึกก็ชนเข้าอย่างจังกับ ธาวี ต่างผงะ ธาวีเอ่ยขอโทษพลันก็ชะงักเมื่อจำได้ว่าชานนท์ คือชายที่เห็นในกล้องวงจรปิด เช่นเดียวกัน ชานนท์ก็ผิดสังเกต พอธาวีชักปืนออกมาชานนท์ก็ยิงใส่ทันที
โชคดีที่ธาวีกระโดดหลบเข้าหลังกองขยะและยิงตอบโต้ จนชานนท์ต้องวิ่งหนีพลางยิงสกัดพลาง ธาวีรีบ ว.เรียกหมวดเม่น ให้รีบตามคนร้ายที่วิ่งไปทางนั้นพอดี
ชานนท์วิ่งมาเจอยามเข้าขวางเอาปืนจ่อสั่งให้หยุดชานนท์บอกให้ใจเย็นๆ อ้างว่าตนเป็นตำรวจกำลังตามคนร้ายอยู่ ยามยังสงสัย ชานนท์ทำทีควักบัตรให้ดู แต่ที่ควักออกมาแทนที่จะเป็นบัตรกลับเป็นมีดตวัดปาดคอยามทีเดียวจอด
หมวดเม่นโผล่มาพอดี ถูกชานนท์ระดมยิงใส่จนหมดแม็ก หมวดเม่นกระเด็นตัวลอยลงไปจุก ชานนท์หนีไปแล้ว ธาวี โผล่มาเจอหมวดเม่นนอนจุกอยู่ บอกธาวีว่าคนร้ายวิ่งไปทางตรอก ธาวีผละจากหมวดวิ่งตามไปทันที
เพราะยิงหมวดเม่นจนหมดแม็กแล้ว ชานนท์ทิ้งปืนชักมีดออกมาแทน กระโดดขึ้นที่สูงคอยจังหวะ เมื่อธาวีถือปืนวิ่งมาถึง ชานนท์ทิ้งตัวลงมาใช้มือสับปืนในมือธาวีร่วงแล้วตวัดมีดเข้าคอธาวีทันที เมื่อธาวีหลบพ้นคมมีด ชานนท์ตามแทงแต่ถูกล็อกมือไว้ จึงเปลี่ยนเป็นเตะผ่าหมากจนธาวีจุกล้มลง
แม้จะจุกแม้จะเจ็บแต่ในยามหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ ไม่สู้มีแต่ตาย ทั้งสองจึงต่อสู้กันด้วยชั้นเชิงที่ไม่มีใครยอมใคร จนธาวีพลาดท่าถูกชานนท์ล็อกคอรัดจนเกือบขาดใจ
"หยุดนะ ไม่งั้นตาย!" สิงหามาทันกาล ชานนท์จำต้องปล่อยมือจากธาวี ร่างผู้กองร่วงลงไปสลบกองที่พื้น สิงหาสั่งให้ ยกมือขึ้นไว้เหนือหัว ให้คุกเข่า ชานนท์จำต้องทำตามเพราะมีปืนจ่อหัวอยู่
สิงหาเดินเข้าจับมือชานนท์บิดไพล่หลัง แต่มัสยาที่ อยู่อีกด้านหนึ่งโผล่มาเห็น ชานนท์เองก็เห็นมัสยา เขาพยักหน้า ให้เธอยิง มัสยายกปืนเล็งแต่ไม่กล้ายิงเพราะระหว่างหัวของชานนท์กับหัวของสิงหานั้น นัวเนียกันอยู่ ในที่สุดมัสยาตัดสินใจ ยิงปืนเฉี่ยวหัวสิงหาไป
ชานนท์อาศัยจังหวะที่สิงหาหลบกระสุนปืนสะบัดสับศอกใส่สิงหาแล้ววิ่งหนีไป สิงหายิงสกัดแต่ก็ถูกมัสยายิงสกัดอีกต่อ จึงหันมายิงใส่กัน สิงหาเข้าที่กำบังยิงตอบโต้ มัสยาอาศัยจังหวะนั้นวิ่งหนีไปอย่างเร็ว เมื่อสิงหาโผล่มาอีกทีมัสยา ก็หายไปแล้ว เขาจึงรีบไปดูธาวีถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง
"ผมไม่เป็นไรครับ ได้ตัวมันไหม" ธาวีถาม สิงหา บอกว่ามีคนมาช่วยมัน แล้วหันมาเห็นหมวดเม่นเดินเข้ามาสิงหาถามว่าเป็นไงบ้าง หมวดเม่นแหวะเสื้อให้ดูเสื้อกันกระสุนมีรอยถูกยิง บอกว่าแค่เจ็บหน้าอกนิดหน่อยเท่านั้น
ooooooo
เมื่อมัสยากับชานนท์นั่งรถมาด้วยกันชานนท์ถามอย่างไม่พอใจว่าทำไมไม่ยิงหัว สิงหาเสียทั้งที่เมื่อกี้มีโอกาสดีแต่ไม่ทำ มัสยาชี้แจงถึงความจริงที่อาจทำให้ตนยิงพลาดถูกชานนท์ เขากลับไม่เชื่อเพราะฝีมืออย่างเธอยิงไม่พลาดอยู่แล้ว เป็นเพราะเธอไม่กล้ายิงสิงหามากกว่า
มัสยาถามอย่างไม่ชอบใจว่าพูดอะไร ชานนท์จึงระบายความหึงหวงว่าเห็นเธอยิ้มแย้มกับสิงหาที่ร้านกาแฟ ดักคอว่าชอบมันใช่ไหม มัสยาไม่ตอบ ชานนท์ยิ่งไม่พอใจตะคอกถามอีกว่า "พี่ถามว่าชอบมันใช่ไหม" เลยถูกมัสยาตบหน้าฉาดใหญ่ปรามเสียงเข้มว่า
"อย่ามาพูดอย่างนี้กับฉันนะ ฉันรู้ว่าฉันมีหน้าที่อะไร ฉันต้องฆ่าไอ้สารวัตรสิงหานั่น เข้าใจรึเปล่า จอดรถ ฉันจะลง"
พอเห็นมัสยาโกรธชานนท์ก็ขอโทษแต่ต้องยอมจอดรถให้เธอลง พอลงไปแล้วมัสยาพึมพำอย่างไม่หายโกรธว่า "ฮึ่ย...คิดได้ไงวะว่าเราชอบผู้ชายคนนั้น"
ตกกลางคืน สิงหาอยู่ในห้องพักที่อพาร์ตเมนต์ เขาอดนึกถึงรอยยิ้มของมัสยาที่ร้านกาแฟไม่ได้ อดที่จะหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูรูปที่ถ่ายมัสยาไว้ไม่ได้ ดูแล้วก็ได้แต่พึมพำ "เสียดาย...มีแฟนเสียแล้ว"
ooooooo
ขณะสิงหากำลังคิดอะไรเพลินๆนั่นเอง เนติยาก็มากดออดเรียกที่หน้าห้อง เธอมาพร้อมกับอาหารถือมาเต็มมือ บอกว่าซื้อข้าวมาทานกับเขา มีทั้งสปาเกตตี ซูชิ และสาเก
สิงหาถามว่ารู้ได้ไงว่าเขาอยู่ เธอบอกว่าโทร.เช็กพ่อแล้วว่าไม่ได้ไปไหน พ่อบอกว่าเขากลับบ้านแล้ว ตนจึงซื้อของมาทานด้วยกัน พลางดึงสิงหาเข้าไปนั่งที่เก้าอี้
สารวัตรหนุ่มบอกตรงๆว่าไม่อยากให้เธอมาที่นี่ เพราะถ้าคุณหญิงรู้เข้าจะไม่ดี แต่เนติยาไม่สนใจบอกว่าถ้าตนจะรักเขาก็ไม่เกี่ยวกับใคร ครั้นเห็นสิงหาอึกอักเธอถามตรงๆว่าหรือเขามีใครอยู่ในใจแล้ว พอเขาบอกว่าไม่มี เธอบอกทันทีว่า "ถ้างั้นเนก็มีสิทธิ์ใช่ไหมคะ"
ไม่พูดเปล่ายังโน้มหน้าจะเข้าไปจูบ สิงหารีบยกมือกันไว้ขอร้องอย่าทำอย่างนี้เลย ตนไม่ได้รังเกียจแต่...
"ถ้าไม่รังเกียจก็จูบเนสิคะ" เนติยารุกเอียงแก้มให้
พอดีมีเสียงออดดังขึ้น สิงหาโล่งใจรีบขอตัวไปดูว่าใครมา
ปรากฏว่านิรดามาพร้อมอาหารเช่นกัน พอสิงหาเปิดประตูเธอก็โผเข้ากอด แต่พอเห็นเนติยาอยู่ในห้อง เธอหน้าตึงทันทีถามว่ามาทำอะไร เนติยาย้อนถามเหมือนกันว่าแล้วเธอมาทำอะไร
กลายเป็นสองพี่น้องมาทะเลาะโต้เถียงกันเพื่อแย่งชิงสารวัตรหนุ่ม สิงหาที่เป็นคนกลางทำตัวไม่ถูก แต่โชคช่วย เมื่อธาวีกับหมวดเม่นมาหา สิงหาเลยสวมรอยตีขลุมว่ามีนัดกับสองคนนี้ไว้แล้วขอตัวไปทำงาน ปล่อยให้สองพี่น้องยืนเหวอกันอยู่ในห้อง สุดท้ายเนติยาเป็นฝ่ายออกจากห้องไปอย่างหัวเสีย
อาหารที่สองสาวหิ้วมาเลยเป็นม่ายไปโดยปริยาย
ooooooo
ผู้กองธาวีกับหมวดเม่นต้องตกกระไดพลอยโจนไปกับสารวัตรสิงหา พากันเดินออกจากอพาร์ตเมนต์งงๆรีบผลุบเข้าผับหลบสองสาว
ธาวีอำสิงหาว่าวันนี้ต้องเป็นเจ้ามือเพราะตนกับหมวดเม่นเข้าไปช่วยชีวิตไว้ แล้วแซวว่าชักอิจฉาสารวัตรเสียแล้วที่มีสาวแย่งกันทั้งซ้ายทั้งขวา และที่สำคัญเป็นลูกสาวนายกฯทั้งคู่เสียด้วย
สิงหาตัดบทไม่อยากให้พูดเรื่องนี้อีก เลยถูกหมวดเม่นดักคอว่าเขามีใครอยู่แล้วใช่ไหม สิงหาถูกทั้งสองคนไล่ต้อนเสียจนสุดท้ายยอมรับว่าตนรู้จักใครคนหนึ่งแต่ ไม่รู้จักชื่อ ดูเธอน่ารักดีเพิ่งเจอกันสองครั้งเอง หมวดเม่นยุว่าถ้าชอบเขาจริง ก็ต้องตามบี้ สิงหาบอกว่าเสียดายเขามีแฟนแล้ว ตนก็คงทำได้แค่ชอบ ยังไม่รู้เลยว่าจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า
"แต่ผมว่าถ้าคู่กันแล้วมันก็ต้องไม่แคล้วกันหรอกครับ" หมวดเม่นพูดให้สบายใจ
"ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นแล้วกัน" สิงหาพูดไปอย่างไม่หวังอะไรนัก
ooooooo
มัสยายังไม่หายโกรธชานนท์ ดังนั้น เมื่อเขาตามไปที่สนามกอล์ฟเจอสี่สาวกำลังตีกอล์ฟกันอยู่ มัสยาเห็นชานนท์ก็เดินมาส่งไม้ให้แคดดี้ ชานนท์วิ่งตามมาง้อ ชวนตีกอล์ฟเสร็จไปกินข้าวกัน มัสยาปฏิเสธอ้างว่าวันนี้มีนัดกับพวกไอซ์แล้ว ชานนท์ขอตามไปด้วยคน เธอตอบอย่างท้าท้ายแกมขู่ว่า
"ตามใจ ถ้าไม่กลัวตำรวจจับ"
อัยรา เขมิกา และนัทมนต่างมองชานนท์ที่ตามง้อมัสยาก็คุยกันว่าท่าทางชานนท์จะชอบมัสยา จริงๆเพราะตามง้อเหลือเกิน นัทมนขัดคอเพื่อนว่า "ฉันว่าแกยังไม่รู้จักพี่นนท์ดี"
"นี่อย่าบอกนะว่าแกได้กับพี่นนท์แล้ว แกถึงได้พูดเหมือนรู้ดี" อัยราดึงแขนนัทมนมองหน้าหาพิรุธ
"ถ้าฉันได้กับเขา ฉันคงไม่ปล่อยให้พี่นนท์ไปเดินตามไอ้มัสอย่างงั้นหรอก" นัทมนปากแข็ง เขมิกาฟังแล้วทำหน้าเคลิ้มพูดเหมือนเพ้อว่า
"เฮ้อ...เมื่อไหร่จะมีคนมาเดินตามเราบ้างก็ไม่รู้..."
ชานนท์พยายามยัดเยียดตัวเองจะไปกินไปเที่ยวกับสี่สาว มัสยากีดกันเต็มที่อ้างว่า
"มัสว่าพี่นนท์ไม่ควรไปกับพวกเราหรอก เพราะตำรวจกำลังตามหาพี่อยู่ เดี๋ยวพวกเราจะเดือดร้อนไปด้วย" เมื่อนัทมนกับเขมิกาติงว่ามัสยาคิดมากไปเอง ในร้านคงไม่มีใครสนใจเราหรอก มัสยาจึงขอตัวไม่ไปด้วยบอกว่าไม่อยากเสี่ยง พูดแล้วลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ
สุดท้ายชานนท์จึงเป็นฝ่ายขอถอนตัวเพราะไม่อยากให้คนอื่นเดือดร้อนแล้วขอตัวกลับ คืนนี้จึงมีแต่สี่สาวไปกินไปดื่มไปเที่ยวด้วยกัน
ooooooo
