สวยเริ่ดเชิดโสด
ตอนที่ 17
พิมพ์วิ่งหนีวรวิทย์ออกมาจากในบ้านแล้วเข้าไปหมอบหลบอยู่ใต้ท้องรถ ถึงได้รอดพ้นสายตาของวรวิทย์ แต่แล้วพิมพ์ตกใจแทบกรีดร้อง เมื่อได้ยินอมรออกมาบอกวรวิทย์ว่าจันทราตายแล้ว...อมรบีบคอจันทราจนแน่นิ่ง และคิดว่าเธอตาย จึงรีบร้อนขึ้นรถหนีออกจากบ้านไปพร้อมวรวิทย์
พิมพ์ วิ่งกลับเข้าไปดูจันทรา เขย่าอยู่พักหนึ่งจันทราก็รู้สึกตัวเรียกหาขวัญ พิมพ์ตั้งสติก่อนจะโทร.ตามวีรเทพมาช่วยพาจันทราไปโรงพยาบาล...
ส่วน ขวัญที่ต่างจังหวัดยังแผลงฤทธิ์ไม่เลิก ขวัญอาละวาดใส่ทุกคน ไม่เว้นแม้แต่หมอและพยาบาล แต่กับพี่กิ่ง ขวัญหลอกได้ไม่นานก็หลุดพิรุธออกมา ความจริงแล้วขวัญไม่ได้ความจำกลับคืนอย่างที่ธนพและใครๆเข้าใจ แต่เธอสร้างเรื่องแกล้งตบตาทุกคนต่างหาก
เมื่อถูกกิ่งจับได้ขวัญก็ หน้าจ๋อย แต่ยังขอร้องพี่กิ่งอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร โดยเฉพาะธนพ กิ่งจำใจรับปาก แต่พอเห็นขวัญร้ายกับธนพอีก กิ่งก็แทบจะอดไม่ไหว
ขวัญต้องการออกจากโรงพยาบาลวันนี้ ธนพจึงไปหารถมาให้ แต่เป็นรถมูลนิธิ ขวัญเลยโวยวายขึ้นมาอีก
"อย่าบอกนะว่านายจะให้ฉันไปรถคันนี้...นี่มันรถเก็บศพไม่ใช่เหรอ"
"อย่า ไปคิดแบบนั้นสิ นี่เป็นรถที่ดีที่สุดที่ผมหาได้ในตอนนี้ ในนี้มีอุปกรณ์การแพทย์ฉุกเฉินยามจำเป็น เผื่อว่าคุณเกิดอาการช็อกขึ้นมากะทันหันจะได้ปั๊มหัวใจได้ทัน"
ขวัญอึ้งพูดไม่ออก ไม่คิดว่าธนพจะหวังดีกับเธอขนาดนี้
"แหม คุณนพเนี่ยรอบคอบดีจังเลยนะคะ" กิ่งชื่นชม... ขวัญหันขวับไปมองหน้ากิ่งด้วยสายตาดุดัน ทำเอากิ่งรีบหุบยิ้มแทบไม่ทัน แล้วขวัญก็หันกลับมาวีนธนพอีก
"นายจะแกล้งฉันใช่มั้ยถึงได้หารถตะบัก ตะบวยแบบนี้มาให้ฉันนั่ง ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร ฉันขวัญอุมา อะไรที่ไม่เริ่ด ฉันไม่เอาได้ยินมั้ย ไปหารถคันใหม่ที่เหมาะกับฉันมาเดี๋ยวนี้"
"หยุดเรื่องมากสักที" ธนพตะคอกจนขวัญสะดุ้ง "ไอ้ที่หามาได้มันก็ดีที่สุดแล้ว ถ้าไม่ชอบก็อยู่นี่แหละ จะเอาไง"
ขวัญ เหวอ ค่อยๆลุกจากรถเข็นเหมือนจะเดินไปขึ้นรถ แต่กลับเตะหน้าแข้งธนพอย่างแรง ธนพร้องลั่นเจ็บหน้าเหยเก... ขวัญปรายตามองพร้อมเชิดใส่
"คนอย่างขวัญอุมาไม่ชอบให้ใครมาตะคอกใส่หน้า...
จำไว้" ว่าแล้วขวัญเดินเชิดไปขึ้นรถ คิตตี้รีบตามต้อยๆ กิ่งหน้าเจื่อนๆเดินเข้ามาปลอบใจธนพ
"อย่าถือสาน้องขวัญเลยนะคะคุณนพ ถ้าหากน้องขวัญจะแรงจะเหวี่ยงมากกว่าเดิม"
ธนพ ถอนหายใจ กิ่งมองเขาด้วยความสงสาร ครั้นกลับไปถึงบ้านคิตตี้ และได้นั่งคุยกันตามลำพังกับขวัญ กิ่งเปรยขึ้นว่าธนพน่าสงสาร น้องขวัญไม่น่าไปโกหกเขาเลย
"ขวัญรู้ว่ามันต้องเป็นแบบนี้ แต่ขวัญไม่มีทางเลือก นพเป็นคนดีมาก ขวัญไม่เคยเจอใครที่ดีเท่ากับนพมาก่อน"
"ถูก ต้องเลยค่ะ ขนาดน้องขวัญทั้งทำคุณไสย ทั้งด่าสาดเสียเทเสีย แต่คุณนพก็ยังห่วง ผู้ชายแบบนี้...ถ้าผ่านเลยไป ตายแล้วเกิดใหม่ก็ยังหาไม่ได้เลยนะคะ"
"ฮือๆๆๆ ขวัญรักเขา ขวัญไม่อยากให้เขาเกลียดขวัญ ฮือๆๆ" ขวัญร้องไห้สะอึกสะอื้นโผกอดกิ่งแน่น กิ่งสงสารตบหลังขวัญเบาๆ
"โถๆๆ ถ้างั้นน้องขวัญก็อย่าไปโกหกเขาสิคะ เกิดพลาดขึ้นมา น้องขวัญจะเสียผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกไปนะคะ"
"ไม่ ได้หรอกพี่กิ่ง ขวัญอยากให้เขารักที่ขวัญเป็นขวัญ ไม่ว่าขวัญจะเป็นนางมารร้ายหรือนางเอกแอ๊บแบ๊ว...พี่กิ่ง...พี่กิ่งต้องช่วย ขวัญนะ ห้ามบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด และที่สำคัญอย่าให้นพจับได้ว่าขวัญโกหก จนกว่าขวัญจะได้ลองใจนพ"
"แต่ว่า..."
"อย่าปฏิเสธขวัญเลยนะคะพี่กิ่ง ขวัญขอร้องล่ะนะ"
กิ่งใจอ่อนเมื่อเห็นสายตาเว้าวอนของขวัญ...รับปากว่าพี่จะช่วยน้องขวัญ แล้วกิ่งก็เหลียวซ้ายแลขวาหาคิตตี้ สงสัยว่าหายไปไหน?
กิ่งบ่นไม่ทันขาดคำ คิตตี้ก็หิ้วกระเป๋าเข้ามาเสนอหน้าสาธยายว่า ไม่ว่าคุณขวัญกับคุณกิ่งไปไหน คิตตี้ก็ไปด้วย
"ไม่ต้องเลย สาระแน" กิ่งแว้ด
"คิต ตี้ไม่ได้สาระแนนะคะ คิตตี้อยากไปช่วยคุณขวัญ อยากเป็นกำลังใจให้คุณขวัญ เผื่อคิตตี้จะมีประโยชน์กับคุณขวัญบ้างไม่มากก็น้อย อนุญาตให้คิตตี้ไปด้วยนะคะ"
"อย่าใจอ่อนนะคะน้องขวัญ เอาไปก็เป็นตัวถ่วง"
"คิตตี้สัญญาว่าจะเชื่อฟังคุณขวัญทุกอย่าง ให้คิตตี้ไปด้วยนะ...นะคะ"
"ก็ได้
"เย้...คุณ ขวัญใจดีที่สุดโลกเลย" คิตตี้ดีใจแทบกระโดดโลดเต้น พลางชำเลืองมองกิ่งเยาะๆ กิ่งหมั่นไส้และไม่สบอารมณ์ แต่ไม่กล้าขัดอีก ได้แต่ขมุบขมิบปากด่าคิตตี้...
ooooooo
ที่โรงพยาบาลใน กรุงเทพฯ พยาบาลพาพิมพ์ กับวีรเทพเข้ามาในห้องไอซียูที่จันทรานอนไม่ไหวติงให้ออกซิเจนอยู่ หมอซึ่งยืนอยู่ข้างเตียงตอบคำถามของวีรเทพว่า
"อาการบาดเจ็บตามร่างกายไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ แต่ผมยังบอกตอนนี้ไม่ได้ว่าจะคนไข้จะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่"
"คุณหมอหมายความว่ายังไงคะ" พิมพ์ซัก
"ตอนนี้อาการของคุณจันทราเหมือนกับเจ้าหญิงนิทรา เพราะการขาดออกซิเจนก่อนถูกพาตัวมาที่นี่"
"คุณหมอหมายความว่าน้าจัน...อาจจะไม่ฟื้นเหรอคะ"
"ตอนนี้ก็ใช่ครับ"
พิมพ์น้ำตาคลอๆ ขอร้องวิงวอนหมอช่วยน้าจันให้ฟื้นขึ้นมาด้วย
"ถ้าคุณจันฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ ผมจะรีบแจ้งทางคุณให้ ทราบทันที แต่ถ้าจะให้เป็นในเร็ววันนี้คงยังเป็นไปไม่ได้ครับ"
พิมพ์ สะอื้น ใจไม่ดีอย่างมาก ครั้นกลับออกมาพิมพ์ก็ยังร้องไห้ไม่หยุด วีรเทพต้องคอยปลอบ และให้ความหวังว่าหมอต้องช่วยน้าจันฟื้นขึ้นมาได้อีกแน่
"แต่ถ้าน้าจันไม่ฟื้นขึ้นมา มันจะต้องเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นแน่ๆ"
"พิมพ์หมายความว่าไง" วีรเทพชะงักสงสัย พิมพ์รีบแก้ตัว
"พิมพ์หมายถึงพิมพ์กลัวว่าขวัญจะเสียน้าจันไปอีกคนน่ะสิ"
"มัน ต้องไม่เกิดเรื่องแบบนั้นแน่...ที่หมอบอกว่าน้าจัน ขาดออกซิเจนก่อนมาถึงมันฟังดูแปลกๆนะ น้าจันตกบันไดลงมาแล้วจะขาดออกซิเจนได้ยังไง"
พิมพ์หน้าถอดสีไม่กล้าเล่าความจริง วีรเทพรุกไล่ว่าตอนพิมพ์ไปหาน้าจัน พิมพ์เจออะไรผิดสังเกตรึเปล่า
"มะ...ไม่...ไม่มี ตอนพิมพ์ไปถึงก็เจอน้าจันหมดสติอยู่แล้ว"
วีรเทพรับฟังแต่ยังไม่หายสงสัย ทันใดเสียงโทรศัพท์มือถือ วีรเทพดังขึ้น เขาดูหน้าจอแล้วบอกพิมพ์ว่าพี่นพโทร.มา...
ooooooo
ทันที ที่รู้ว่าธนพกลับมาถึงบ้านแล้ว พิมพ์ก็รีบมาส่งข่าวเรื่องจันทรา แต่ยังไม่ยอมบอกความจริงว่าจันทราถูกอมรกับวรวิทย์ทำร้าย เพราะไม่อยากให้วีรเทพที่นั่งอยู่ด้วยรับรู้ กลัวเขาจะห้ามและขัดขวางไม่ให้เธอเสี่ยงอันตรายไปยุ่งเกี่ยวกับสองพ่อลูก นั่นอีก
ด้านขวัญที่กลับไปบ้านตัวเอง ขวัญรับรู้ตลอดว่าธนพรักเธอมาก แต่เธอยังไม่แน่ใจว่าถ้าความจำของเธอกลับคืนมาจริงๆ ธนพยังจะรักเธออยู่อย่างนี้หรือไม่ เธอเลยอยากจะลองใจเขาต่อไป โดยขอความร่วมมือจากพี่กิ่งให้ช่วยทบทวนเรื่องราวและท่าทางต่างๆที่ขวัญคน เดิมทำเป็นประจำ เพื่อให้ สมจริงว่าความจำของเธอกลับคืนมาแล้ว
กิ่ง สงสารธนพแต่ก็จำใจต้องช่วยขวัญ แต่ขณะที่กำลังฝึกฝนฝึกซ้อม พิมพ์โผล่มาพบขวัญที่บ้านเพื่อบอกเรื่องจันทราป่วย แล้วพิมพ์จับพิรุธขวัญได้ ขวัญจึงยอมรับว่าที่ทำไปเพราะเธอรักธนพมาก รักมากจนไม่อยากเสียเขาไป
ในขณะที่พิมพ์มาพบขวัญ...วีรเทพกับธนพที่ บ้านกำลังหารือกันเรื่องจันทราป่วยกะทันหัน ซึ่งวีรเทพสงสัยว่าไม่ใช่อุบัติเหตุ น่าจะถูกทำร้ายมากกว่า และพิมพ์ก็ดูมีลับลมคมในยังไงชอบกล ธนพนิ่งคิดนิดหนึ่งก่อนบอกวีรเทพว่าพิมพ์กับจันทรากำลังพยายามสืบหาความจริง เกี่ยวกับอุบัติเหตุที่ทำให้ขวัญความจำเสื่อม เขาสองคนคิดว่ามันน่าจะเกี่ยวโยงกับวรวิทย์และอมร
"แล้วทำไมพิมพ์ไม่บอกผมเรื่องนี้"
"พิมพ์กลัวว่านายจะห้ามน่ะสิ"
"ผมห้ามแน่ เพราะอะไรรู้มั้ยพี่นพ เพราะพิมพ์กำลังใช้ตัวเองเข้าแลกกับไอ้วรวิทย์ไง"
ธนพ ฟังแล้วอึ้งไปด้วยความตกใจ...ทางด้านขวัญ เมื่อรู้ เหตุร้ายที่เกิดขึ้นกับน้าสาวจากปากของพิมพ์ ขวัญรีบไปเยี่ยมน้าจันที่โรงพยาบาล เห็นสภาพน้าจันนอนนิ่งไม่ไหวติง ขวัญหน้าเสียแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่
"ขวัญไม่ต้องห่วงนะ อาการน้าจันยังคงที่ ไม่ได้แย่ลง"
"ทำไม ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย ทำไม? ถ้าขวัญอยู่กับน้าจัน พวกนั้นคงทำอะไรน้าจันไม่ได้ เป็นเพราะขวัญคนเดียว ขวัญขอโทษนะคะ ขวัญขอโทษ"
"มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก แต่มันเป็นความผิดของคนพวกนั้นต่างหาก พวกมันจิตใจอำมหิตโหดเหี้ยมไม่ใช่คน"
"คน พวกนั้นทำร้ายขวัญ แย่งทุกอย่างไปจากขวัญไม่พอ ยังมาทำร้ายน้าจันไม่ให้เปิดโปงพวกมันอีก...เลว...เลวจริงๆ ขวัญจะจัดการคนพวกนั้นแก้แค้นให้น้าจันเอง น้าจันไม่ต้องห่วงนะคะ"
จากความเสียใจเปลี่ยนเป็นความโกรธ ขวัญสีหน้าเอาเรื่องเดินออกจากห้องทันที พิมพ์ตกใจรีบก้าวตามไปขวางหน้าขวัญไว้
"อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามสิขวัญ"
"พวก มันทำลายชีวิตฉันไม่พอ มันยังมาทำลายน้าจันอีก ฉันทนมองหน้าพวกมันไม่ได้แล้ว ต้องทำอะไรซักอย่างให้พวกมันรู้ว่าฉันไม่ได้โง่ แล้วก็ไม่ได้อ่อนแอ"
"พิมพ์รู้ว่าขวัญอยากเอาคืนคนพวกนั้น แต่ตอนนี้เราไม่มีหลักฐานอะไรเล่นงานพวกนั้นได้เลยสักอย่าง"
"ของอย่างนี้ไม่จำเป็นต้องมีใบเสร็จ"
"แต่ เธอต้องมีสตินะขวัญ น้าจันต้องมาเป็นแบบนี้ไปคนนึงแล้ว ถ้าขวัญเป็นอะไรไปอีก คนพวกนั้นจะได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่แม่ขวัญสร้างมาทั้งหมด"
"จริงด้วย...แต่ถ้าให้ขวัญปล่อยไปแบบนี้ ขวัญก็ทำใจไม่ได้"
"ตอนที่พิมพ์รู้จากนพว่าขวัญความจำกลับคืนมาแล้ว มันทำให้พิมพ์นึกขึ้นได้ว่าการที่ขวัญโกหกนพ มันอาจจะเป็นประโยชน์กับเรื่องนี้ได้"
ขวัญชะงัก มองหน้าพิมพ์อย่างไม่เข้าใจ
ooooooo
แยก จากพิมพ์กลับมาถึงบ้าน ขวัญต้องอารมณ์เสีย ขึ้นมาอีก เมื่อเห็นธนพมาใกล้ชิดซินดี้หมาน้อยของเธอที่เพิ่งจะได้คืนมาด้วยความ บังเอิญ ธนพเริ่มจะทนไม่ได้กับความเกรี้ยวกราดของขวัญ เขาลากเธอออกห่างจากกิ่งและคิตตี้ไปคุยกันตัวต่อตัว แต่ขวัญยังพยศไม่เลิก ขู่ฟ่อว่าถ้าเขาทำตัวเป็นนักเลงในบ้านนี้ เธอจะเรียกตำรวจมาจับ
"เอาเลย โทร.เรียกมาเลย ผมไม่กลัวหรอก"
"ไม่กลัวก็ดี" ขวัญหยิบมือถือออกมาจะกดโทร. ธนพรีบแย่งไปทันที "ไหนบอกไม่กลัวไง เอามือถือฉันคืนมา เอามานี่ เอามา"
ขวัญ พยายามจะแย่งโทรศัพท์คืน แต่ธนพไม่ยอม ซ้ำยังขู่ว่าถ้าขวัญไม่หยุด เขาจะจับเธอจูบปากเดี๋ยวนี้ ขวัญโมโหจะ อ้าปากด่า ธนพชี้หน้าและทำปากจู๋ ขวัญรีบปิดปาก สีหน้าตื่นกลัว
"ความจำกลับมาแล้วแบบนี้ คงจะจำได้นะว่าผมมีวิธีจัดการกับยัยสวยเริ่ดปากจัดยังไง"
"บ้า...มีเรื่องอะไรก็รีบๆพูดมา"
"ที่ผมมา...เพราะจะมาเตือน ตอนนี้คุณตกอยู่ในอันตราย เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นกับน้าจัน..."
"ฉันรู้แล้ว ไม่เห็นต้องมาเตือนเลย ฉันไม่กลัว"
"ผมรู้ว่าคุณเก่ง แต่ครั้งนี้มันอันตรายจริงๆนะคุณขวัญ"
"ไม่มีใครทำร้ายฉันได้หรอก เพราะขวัญอุมาคนเดิมกลับมาแล้ว ฉันจะกลับไปทวงทุกสิ่งทุกอย่างคืนมา ฉันจะกลับไปทำงานที่ซันไชน์"
"คุณกลับไปทำงานที่นั่นไม่ได้นะ คนที่นั่นมีแต่พวกไม่หวังดีกับคุณ"
"แล้วนายหวังดีกับฉันมากนักเหรอไง ถามจริงๆเถอะ ตามตื๊อฉันแบบนี้ เพราะอาชีพพ่อครัวกับอินทีเรียไม่รุ่งใช่มั้ย ถึงคิดรวยทางลัด"
"คุณดูถูกผมเกินไปแล้วคุณขวัญ"
"ดูถูกก็ยังดีกว่าดูผิด"
"ถ้าคุณอยากคิดอย่างนั้น ผมคงห้ามอะไรไม่ได้ คนอย่างขวัญอุมาคงไม่ต้องการความช่วยเหลือจากไอ้กระจอกอย่างผมหรอก"
ธน พน้อยใจเสียใจหันหลังเดินกลับไปที่รถ เจอหมาน้อยซินดี้เลยอุ้มขึ้นมา ทำท่าจะพามันไปอยู่ด้วย ขวัญปรี่เข้ามาทันที ไม่ยอมให้เขาเอาหมาของเธอไป สองคนเลยทุ่มเถียงกันอีกยก ก่อนที่ธนพจะเป็นฝ่ายกลับไปด้วยความผิดหวังเสียใจเพราะโดนขวัญออกปากไล่ไม่ ให้กลับมาเหยียบที่นี่อีก
แต่พอธนพขึ้นรถออกไปแล้ว ขวัญคนเก่งก็เศร้าจ๋อย มองตามรถธนพไปอย่างอาวรณ์ ขณะที่เจ้าซินดี้ก็เห่าใส่ขวัญไม่เลิก ขวัญถึงกับน้ำตาร่วงพรู
"แกไม่ต้องมาเห่าใส่ฉันหรอก ฉันรู้ว่าฉันทำผิด แกรักเขามากแค่ไหน ฉันก็รักเขามากกว่าแกเป็นสิบๆเท่า แต่ฉันจำเป็นต้องทำนะซินดี้"
ooooooo
พิมพ์ กลับไปอยู่ห้องวรวิทย์ในคอนโดฯหรูเช่นเดิม ครุ่นคิดหาทางจะเดินแผนต่อไป แต่จู่ๆวีรเทพก็มาหาพิมพ์โดยไม่บอกล่วงหน้า วีรเทพเป็นห่วงขอร้องพิมพ์ ให้เลิกเอาตัวเข้าเสี่ยง แต่พิมพ์ยืนยันจะเดินหน้าต่อ
ขณะที่สองคน ยังตกลงกันไม่ได้ ต้องผงะตกใจเมื่อวรวิทย์ มาเคาะประตูห้องเรียกพิมพ์ พิมพ์รีบให้วีรเทพซ่อนตัว เสร็จแล้วมาเปิดประตูรับวรวิทย์ พิมพ์พูดคุยกับวรวิทย์ไม่กี่ประโยคก็ตัดบทว่าอยากนอนพัก วรวิทย์จึงยอมกลับออกไป แต่ไม่นานวรวิทย์ก็ย้อนกลับมาเพราะรู้สึกได้ว่าพิมพ์มีบางอย่างปิดบังซ่อน เร้น
แล้ววรวิทย์ก็เห็นเต็มตาว่าวีรเทพอยู่กับพิมพ์ และวีรเทพกำลังจะล่วงเกินพิมพ์ด้วย เพราะโมโหที่เตือนแล้วพิมพ์ไม่ยอมฟัง วรวิทย์โมโหมากเรียก รปภ.มาจับวีรเทพไปส่งตำรวจในข้อหาบุกรุก
"อย่านะคะคุณวิทย์ วีเขาไม่ได้บุกรุก พิมพ์เรียกเขามาเอง"
วีรเทพดีใจนึกว่าพิมพ์ช่วยปกป้องเขา แต่พอได้ยินพิมพ์พูดต่อ วีรเทพก็นิ่งงันไปด้วยความเสียใจ
"เพราะ พิมพ์จะบอกเขาว่าให้เขาเลิกยุ่งกับพิมพ์ได้แล้ว คุณกำลังจะแต่งงานกับคุณยลดา ส่วนฉันก็กำลังคบกับคุณวรวิทย์ ฉันไม่อยากให้น้องสาวของคุณวรวิทย์เข้าใจฉันผิด"
วีรเทพพูดไม่ ออก...วรวิทย์ยิ้มชอบใจ สั่ง รปภ.ลากวีรเทพออกไปเดี๋ยวนี้...ครั้นถูกลากตัวไปแล้ว แทนที่วีรเทพจะได้กลับไปอย่างปลอดภัย กลับถูก รปภ.สองคนรุมยำตามคำสั่งของวรวิทย์ซะหน้าตาฟกช้ำดำเขียว
ส่วนในห้อง วรวิทย์กำลังรุกคืบหลังพิมพ์ประกาศเมื่อครู่ว่าเธอกำลังคบอยู่กับเขา แต่พิมพ์ก็ไม่ยอมให้เขาทำอะไร มากกว่าจับมือถือแขน
"อย่า เพิ่งใจร้อนสิคะ ถึงพิมพ์จะเลือกคุณแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้บอกว่าจะยอมนะ พฤติกรรมคาสโนว่าของคุณยังทำให้พิมพ์ต้องระวังตัว ถ้าคุณเลิกกับผู้หญิงทุกคนที่กิ๊กอยู่ นั่นแหละพิมพ์ถึงจะยอม"
"งั้นคุณก็เชื่อได้เลยว่าผมเลือกคุณมาเป็นเบอร์ 1 ของผมจริงๆ"
วรวิทย์ยิ้มสมใจ ยอมปล่อยพิมพ์ที่แอบลุ้นระทึกออกจากอ้อมแขน
ooooooo
เมื่อ รู้เห็นว่าน้องชายหน้าตาฟกช้ำกลับมาเพราะวรวิทย์เป็นต้นเหตุ ธนพโกรธทำท่าจะไปเอาเรื่องวรวิทย์ แต่วีรเทพรีบห้ามพี่ชายไว้ พอดีนุ่นเข้ามาตามวีรเทพออกไปพบยลดาที่กำลังประจ๋อประแจ๋แม่ อยู่ที่ห้องรับแขก พอนุ่นเห็นร่องรอยฟกช้ำบนหน้าวีรเทพก็ซักถามด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้คำตอบใดๆจากวีรเทพ
จนเมื่อวีรเทพเข้ามาพบยลดาที่กำลัง วางแผนเรื่องงานแต่งงานให้พรรณีฟัง ยลดาและพรรณีเห็นหน้าวีรเทพก็ผงะตกใจ แล้วซักถามจนได้ความจริงว่าเป็นฝีมือวรวิทย์พี่ชายของ ยลดานั่นเอง
"นี่พี่วิทย์ทำกับวีถึงขนาดนี้เชียวหรือ"
"ใช่...และเหตุการณ์วันนี้มันทำให้ผมรู้ว่างานแต่งงานของเราจะไม่มีทางเกิดขึ้น"
"ทำไม? ถ้าเป็นเพราะวีโกรธพี่ชายดา ดาจะไปจัดการพี่วิทย์ให้เอง"
"ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้นหรอกดา"
"งั้นทำไมวีถึงไม่อยากแต่งกับดา"
"ก็เพราะผมไม่ได้รักดาน่ะสิ ที่ผ่านมาผมหลอกใช้ดาเพื่อความก้าวหน้าในอาชีพ"
"โธ่...นึก ว่าจะอะไร ดาก็พอรู้อยู่ แต่ดารับได้ เพราะชีวิตนี้ดารักวีมากที่สุด และดาก็มั่นใจว่าพอเราแต่งกันไป ดาจะสามารถทำให้วีรักดา"
"ไม่มีทางหรอกครับดา เลิกหลอกตัวเองซะที คนที่ผมรักมีเพียงคนเดียวคือพิมพ์"
ยลดาสุดทน ปรี่เข้าไปตบหน้าวีรเทพอย่างแรงและรวดเร็วโดยที่พรรณีก็ห้ามไม่ทัน
"สมควรแล้วที่ดาจะตบหน้าผม ต่อไปนี้ผมจะไม่ไปให้คุณเห็นหน้าอีก"
"คิด ว่าพูดแค่นี้แล้วทุกอย่างจะจบเหรอ เรื่องนี้ต้องมีบิลเรียกเก็บค่าเสียหายมาที่วีแน่นอน วีเตรียมตัวไว้ก็แล้วกัน" ยลดาสะบัดพรืดออกไป พรรณีรีบเข้ามาหาลูกชาย
"ตาวี ที่ลูกพูดมาทั้งหมดเป็นความจริงรึเปล่า"
"ครับแม่ ผมขอโทษนะครับที่ผมเป็นผู้ชายสันดานเสียทำให้แม่ต้องอับอาย"
"ไอ้ เรื่องสันดานเสียแค่ไหนแม่ยังตีดัดให้ดีได้ แต่ แม่ดีใจที่แม่ไม่ต้องมีสะใภ้แบบยัยนั่นต่างหาก" ว่าแล้วพรรณีก็ยิ้มด้วยความสบายใจ
ด้านธนพที่เป็นห่วงขวัญ เขากำลังจะออกจากบ้าน แต่ถูกนุ่นตามมาดักหน้าไว้ เพราะนุ่นสังหรณ์ใจว่าที่วีรเทพบาดเจ็บกลับมาน่าจะเกี่ยวกับขวัญ จึงคาดคั้นธนพให้บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้
"ไม่ใช่เรื่องของเราน่า ยัยนุ่น"
"แต่ เราเป็นพี่น้องท้องเดียวกันนะ ทำไมพี่ชายนุ่นสองคนต้องไปเกี่ยวข้องกับยัยขวัญอุมาด้วย นุ่นขอร้องล่ะพี่นพ เลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นซะที ผู้หญิงดีๆมีอยู่เต็มไปหมด แต่พี่ไม่สน กลับไปสนคนที่เขาไม่รักพี่ แถมยังนิสัยเสียอีก เลือกผู้หญิงแบบนั้นชาตินี้พี่ไม่มีทางมีความสุขหรอก"
"ดูหน้าพี่ให้ ดีนะนุ่น หน้าแบบนี้แหละ หน้าตาของคนมีความสุข ถ้าพี่อยู่กับผู้หญิงดีๆ พี่ก็คงไม่มีความสุขเท่ากับได้อยู่ใกล้ผู้หญิงร้ายๆแบบคุณขวัญอุมาหรอก" ธนพพูดจบก็ขึ้นรถขับออกไป พอดีต้อยติ่งขี่มอเตอร์ไซค์สวนเข้ามา นุ่นจึงรีบซ้อนท้ายต้อยติ่งให้ซิ่งตามธนพไป
ธนพนัดกิ่งออกมาพบที่ ร้านกาแฟ และพูดต้อนไปต้อนมาเกี่ยวกับเรื่องของขวัญจนกิ่งใจอ่อนต้องยอมบอกความจริง ทั้งหมด พอรู้ว่าความจำของขวัญยังไม่ได้กลับคืนมา และตอนนี้ขวัญกำลังไปเผชิญหน้ากับอมรกับวรวิทย์ ธนพเป็นห่วงขวัญมากรีบร้อนออกไปจะขึ้นรถ แต่ปรากฏว่ารถของเขาถูกปล่อยลมยางจนแบนแต๋ด้วยฝีมือของนุ่นที่สะกดรอยตามมา ด้วยความหมั่นไส้
ขณะเดียวกันนั้น อมรกับวรวิทย์ไปรอขวัญอยู่ที่โรงเก็บเครื่องบินภายในบริษัทฯ สองพ่อลูกแปลกใจที่อยู่ดีๆขวัญก็โทร.นัดพบ
"หรือว่ายัยขวัญจะรู้เรื่องอุบัติเหตุของน้าจัน"
"พ่อเช็กดูแล้ว จันทรายังไม่รู้สึกตัว ยังบอกอะไรขวัญ ไม่ได้แน่"
ครู่ ต่อมา ขวัญก็ขับรถพุ่งเข้ามาเกือบชนสองพ่อลูก... ขวัญจอดรถแล้วก้าวลงมาในมาดสาวเท่และสวยเริ่ดเชิดหยิ่งตามสไตล์ขวัญคนเดิม ขวัญพยายามตบตาสองพ่อลูกว่าความทรงจำของเธอกลับคืนมาแล้ว...ทั้งน้ำเสียงบวก กับลีลาเหวี่ยงๆของขวัญทำเอาสองพ่อลูกลังเลไปเหมือนกัน
"ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ ไม่มีทางเป็นไปได้ที่น้องขวัญจะจำทุกอย่างได้แล้ว"
"เห็นแบบนี้แล้วยังไม่เชื่ออีกเหรอ"
"แล้วทำไมอยู่ดีๆหลานขวัญถึงความจำกลับมา"
"ขวัญประสบอุบัติเหตุอีกครั้งก็เลยทำให้ความจำกลับคืนมา แล้วขวัญก็จำทุกอย่างได้แม่นยำว่ามันเกิดอะไรขึ้น"
"โกหก ยังไงฉันก็ไม่เชื่อ ไอ้เรื่องแบบนั้นมันมีแต่ในนิยายเท่านั้น"
"ที่พี่วิทย์ไม่เชื่อ เพราะพี่วิทย์กลัวความจริงมากกว่าล่ะมั้ง"
"หลานขวัญรู้ความจริงอะไร" อมรถามหยั่งเชิง
"เรื่องที่อาอมรวางแผนฮุบกิจการของแม่ และให้พี่วิทย์ เล่นงานขวัญจนขวัญความจำเสื่อมไง"
"หลานขวัญเอาอะไรมาพูด อาไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเลยนะ"
"เลิก ปากแข็งสักที ถ้าขวัญไม่มีหลักฐานขวัญไม่กล้าพูดหรอก ขวัญมีพยานที่เห็นอาอมรกับพี่วิทย์เป็นคนทำให้น้าจัน ต้องเข้าโรงพยาบาล น้าจันพยายามสืบหาความจริงจนรู้ว่าอาอมรกับพี่วิทย์เป็นคนวางแผนทั้งหมด แต่พวกอาก็ใจคอโหดเหี้ยมทำร้ายน้าจันเพื่อปิดปาก"
"ไร้สาระน่าหลาน ขวัญ จันเป็นภรรยาของอา เป็นคนที่อารัก อาจะทำแบบนั้นกับจันได้ยังไง ที่จันต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นเพราะอุบัติเหตุ เหมือนกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับหลานขวัญยังไงล่ะ"
"จนป่านนี้แล้วอาอมรยังไม่ยอมรับความจริงอีกเหรอ ทั้งๆที่ขวัญมีพยานเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง"
"อย่าดีแต่พูดว่ามีพยาน ถ้ามีพยานจริงก็พามาสิ" วรวิทย์ ท้าทาย
"ไม่ ต้องกลัวว่าขวัญจะปั้นน้ำเป็นตัวหรอกค่ะ ขวัญกล้ามาพูดแบบนี้ได้ก็แสดงว่าพยานของขวัญเห็นทุกอย่าง และได้ยินทุกคำพูดชั่วๆที่พวกอาทำร้ายครอบครัวของขวัญ... นี่เป็นหนังสือมอบอำนาจ เซ็นคืนหุ้นทั้งหมดที่เอาไปจากแม่ขวัญ ถ้าอาอมรกับพี่วิทย์ไม่ทำตามขวัญ ขวัญจะโทร.แจ้งความเดี๋ยวนี้"
ขวัญยื่นซองเอกสารมาตรงหน้าสองพ่อลูก...วรวิทย์ กระซิบบอกพ่อว่าอย่าหลงกลนังนี่ ผมไม่เชื่อเรื่องพยานของมัน...
"แกจะไม่เชื่อได้ไง แกก็เห็นไม่ใช่เหรอว่ามีคนอยู่ในบ้านวันที่ฉันจัดการกับจันทรา" อมรกระซิบตอบ เล่นเอาวรวิทย์ นิ่งอึ้งไปเลย...
ooooooo
ฝ่าย ยลดาที่ถูกวีรเทพตัดสัมพันธ์อย่างไม่ไยดี เธอแค้นแสนแค้นถึงกับวางแผนจ้างคนเอาน้ำกรดไปสาดพิมพ์ถึงสตูดิโอถ่ายแบบ แต่โชคดีที่คนร้ายสาดผิดไปโดนหุ่นในห้องแต่งตัว พิมพ์จึงรอดความเป็นความตายมาได้ พร้อมๆกันนี้วีรเทพก็ตามมาสมทบ หลังพยายามโทร.ติดต่อพิมพ์จนรู้สถานที่ที่พิมพ์ทำงานอยู่
วีรเทพซัก ถามพิมพ์จนรู้ว่าก่อนเกิดเหตุพิมพ์เห็นยลดามาจอดรถด้อมๆมองๆอยู่หน้าสตูดิโอ วีรเทพจึงมั่นใจทันทีว่ายลดาคือตัวการในเรื่องนี้...
ส่วนที่โรง เก็บเครื่องบิน เวลานี้ขวัญกำลังต่อรองกับอมรและวรวิทย์ ขวัญต้องการให้อมรเซ็นเอกสารคืนทุกอย่างให้เธอ ถ้าไม่เซ็น เธอจะเรียกตำรวจมาจัดการ อมรคิดหนักเพราะค่อนข้างมั่นใจว่าขวัญมีพยานรู้เห็นวันที่เขาทำร้ายจันทรา จริง
ขณะที่ขวัญมั่นใจว่าอมรต้องเซ็นแน่ จู่ๆนุ่นกับต้อยติ่งที่แอบได้ยินธนพคุยกับกิ่งก็โผล่เข้ามาโวยวายเรื่องที่ ขวัญแกล้ง หลอกใครต่อใครว่าความจำกลับคืนมาแล้ว
"เธอเลิกยุ่งกับพี่ นพได้แล้ว ทุกคนเขารู้กันหมดแล้วว่าเธอแกล้งทำเป็นความจำกลับมาเพื่อลองใจพี่นพ ไอ้แผนงี่เง่าแบบนั้นมันไม่ได้ผลหรอก เพราะต่อให้แกเป็นขวัญอุมาสวยเริ่ดคนเดิม หรือขวัญอุมาความจำเสื่อมคนใหม่ จะคนไหน ก็ไม่เหมาะกับพี่นพของฉันทั้งนั้น"
ขวัญหน้าเสียพูดไม่ออก ที่แผนแตกอย่างไม่คาดคิด
"ที่แท้หลานขวัญก็มามั่วนิ่มกับอางั้นเหรอ"
"เกือบ จะเชื่ออยู่แล้วว่าแกเป็นขวัญอุมาคนเดิม แต่ในเมื่อมาโกหกกันแบบนี้เห็นทีต้องสั่งสอนกันบ้าง" พูดเสร็จวรวิทย์ ก็เดินเข้าหาขวัญท่าทางเอาเรื่อง ขวัญตกใจคว้าแขนนุ่นกับต้อยติ่งกระชากให้วิ่งหนีไปด้วยกัน
วิ่งไปได้สักพัก ทั้งนุ่นและต้อยติ่งต่างก็สะบัดแขนขวัญออก เพราะไม่เห็นถึงความจำเป็นที่พวกตนจะต้องหนี
"อยากอยู่ให้พวกนั้นฆ่าก็ตามใจ"
ได้ยินขวัญพูดแบบนี้ ต้อยติ่งสะดุ้งเฮือกแหกปากลั่นว่ากะเทยไม่มีความผิด ทำไมต้องฆ่ากะเทยด้วย
"คน พวกนั้นทำร้ายฉันจนทำให้ฉันความจำเสื่อมเพื่อแย่งสมบัติ แล้วยังทำร้ายน้าจันเพื่อปิดปาก ตอนนี้มันรู้ว่าฉันโกหกเรื่องที่ฉันแกล้งความจำกลับมาเพื่อเอาผิดพวกมัน พวกมันต้องไม่ปล่อยฉันเอาไว้แน่"
"ไม่นะ ไม่จริง ต้อยติ่งไม่อยากตาย กะเทยไม่อยากตาย กะเทยยังไม่มีผัวเลย ไม่เอา" ต้อยติ่งผละจากนุ่นแล้ววิ่งหนีไปคนแรกโดยไม่มีอาการเจ็บแข้งขาเหมือนเมื่อ ครู่เลยสักนิด
"พี่ต้อยติ่ง...ทำไมทิ้งกันอย่างนี้ล่ะ" นุ่นละล้าละลัง... วรวิทย์วิ่งมาจะทันอยู่แล้ว ขวัญรีบคว้ามือนุ่นพาวิ่งไปอีกทาง
วรวิทย์วิ่งมาพร้อม รปภ.สองคน แล้วสั่งให้แยกย้ายกันตามพวกขวัญไป ต้อยติ่งเกือบจะถูกจับได้อยู่แล้ว โชคดีที่ธนพและกิ่งตามมาช่วยไว้ทัน จากนั้นธนพก็ให้กิ่งพาต้อยติ่งออกไปก่อน เขาจะตามไปช่วยขวัญ
ขวัญพานุ่นวิ่งหนีไปซ่อนตัวในโกดัง นุ่นทั้งโมโหทั้งหวาดกลัว บ่นอุบ
"ถ้าถูกจับได้ต้องตายแน่ๆ ฉันไม่น่าตามเธอมาเลย ไม่น่าเลยจริงๆ คุณพระคุณเจ้า พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย"
"เงียบซักทีได้มั้ย"
"จะ ให้เงียบได้ไง ถ้าเกิดโดนจับได้ต้องโดนพวกมันฆ่า ไม่สิ มันอาจจะจับเราไปทรมานอย่างจับขึงเชือกแล้วแยกร่าง หรือไม่ก็จับเฆี่ยน หรือจับเข้าห้องมืดแล้วรมควันพิษ"
"นี่...ถ้าไม่หยุดพูด ฉันจะทิ้งเธอไว้ที่นี่"
"ฉันรู้อยู่แล้วว่าคนอย่างเธอมันพวกเห็นแก่ตัว ฉันไม่ คิดหวังให้เธอช่วยฉันหรอก คนใจร้าย"
ขวัญโมโหเลยเดินออกไป นุ่นหน้าเสียทันที
"นี่ๆ เธอจะทิ้งฉันเอาตัวรอดคนเดียวจริงๆเหรอ"
ขวัญไม่สน ไม่เดินกลับมา นุ่นยิ่งโกรธตะโกนด่าไล่หลัง
"พวก คนสวยนิสัยเสีย เห็นแก่ตัว สมควรแล้วที่ฉันจะขัดขวางไม่ให้พี่นพรักเธอ นังบ้า!" นุ่นด่าเสร็จก็เหลือบไปเห็นลูกน้องวรวิทย์เดินเข้ามา นุ่นลนลานถอยหนี แต่จนมุมไปต่อไม่ได้ รีบยกมือไหว้ปลกๆ
"พี่จ๋า ปล่อยหนูไปเถอะนะคะพี่ หนูมีแม่ต้องเลี้ยงดู มีพี่ชายต้องดูแล มีกะเทยที่ต้องช่วยส่งเสีย หนูเป็นผู้หญิงนะ พี่จะใจร้ายกับหนูเหรอ ผู้ชายไม่ควรใช้ความรุนแรงกับผู้หญิงนะพี่"
"เสียใจด้วย พี่ไม่ได้ชอบแบบหนู พี่ชอบผู้ชาย"
"งั้นหนูก็ซวยน่ะสิ"
นุ่น หวาดกลัวหลับตาปี๋ นึกว่าจะโดนเล่นงาน แต่อยู่ๆทุกอย่างก็นิ่งเงียบจนนุ่นแปลกใจ ลืมตาขึ้นมาเห็นคนร้ายหน้าโหดร่วงผล็อยไปตรงหน้าด้วยท่อเหล็กในมือขวัญที่ ยืนจังก้าอยู่ใกล้ๆ
"เธอไม่ได้หนีไปเหรอ" นุ่นถามพรวด
"เปล่า ฉันขอโทษนะ ฉันจำเป็นต้องใช้เธอล่อพวกมันออกมา ไม่งั้นเราทั้งคู่ไม่รอดแน่"
"ฉันนึกว่าเธอจะทิ้งฉันเอาตัวรอดซะอีก"
"ฉันไม่ได้เลวขนาดนั้นหรอกนะ"
"แต่ฉันทำแผนของเธอพัง เพราะฉันไม่อยากให้พี่นพกับเธอลงเอยกัน"
"ฉันทิ้งเธอไม่ได้หรอกนุ่น ในเมื่อฉันรักนพ ทุกคนที่นพรักก็มีค่ากับฉันเหมือนกัน"
นุ่นอึ้งไป เห็นถึงความจริงใจของขวัญ แต่ระหว่างนั้นวรวิทย์โผล่เข้ามาพร้อมปืนในมือ
"หยุดทำซึ้งกันได้แล้ว ถ้ารักกันมากนัก ฉันจะได้ส่งแกสองคนไปอยู่ด้วยกัน"
"อย่านะ นุ่นไม่เกี่ยวอะไรด้วย ปล่อยเขาไปซะ"
"ฉันจะไม่ให้ใครออกไปจากที่นี่ น้องสาวของไอ้ธนพก็เป็นศัตรูกับฉันด้วย"
นุ่น หน้าเสีย พึมพำว่าตายแน่ ต้องตายแน่ๆ ขวัญรีบกระซิบบอกนุ่นว่า ถ้าตนนับหนึ่งถึงสามเมื่อไหร่ให้นุ่นวิ่งหนีทันทีเลย ครั้นพอนุ่นออกวิ่ง วรวิทย์ทำท่าจะยิง แต่ขวัญรีบเอาตัวขวางไว้
"เอาสิ ยิงเลย ถ้าฉันถูกยิงตายที่นี่ พยานของฉันจะเปิดโปงเรื่องทั้งหมด ความจริงจะต้องถูกเปิดเผย พี่วิทย์จะลองดูก็ได้นะ"
วรวิทย์โกรธใช้ปืนตบหน้าขวัญ นุ่นหันกลับมามองด้วยความเป็นห่วงขวัญ ก่อนจะวิ่งต่อไป แล้วไปเจอธนพที่กำลังตามหาขวัญอย่างร้อนรน...
ขวัญ ถูกวรวิทย์ควบคุมตัวกลับไปยังโรงเก็บเครื่องบิน อมรเห็นขวัญคนเดียวก็ถามถึงคนอื่นๆ วรวิทย์บอกว่ามันหนีไปได้ แต่พ่อไม่ต้องห่วง เขาจะตามไปจัดการกับพวกมันทีหลัง
"อย่าไปยุ่งกับคนอื่น ถ้าอยากจัดการก็จัดการฉันคนเดียว"
"ถ้าน้องขวัญไม่อยากให้คนอื่นตกอยู่ในอันตราย ก็บอกมาว่าใครเป็นคนบอกเรื่องน้าจัน"
ขวัญเงียบไม่ตอบ อมรพยายามบีบบังคับขวัญ แต่ขวัญก็ฮึดฮัดไม่ยอมท่าเดียว
"ไม่ คิดเลยว่าพอความจำเสื่อมจะเปลี่ยนเป็นคนละคนได้ขนาดนี้ ถ้าเป็นขวัญอุมาคนก่อน มันต้องเห็นแก่ตัว ไม่สนใจคนอื่นหรอกว่าจะเป็นตายยังไง"
"ถึงขวัญอุมาคนเดิมจะชั่วจะร้ายยังไง ก็ยังไม่ชั่วเท่ากับอาอมรกับพี่วิทย์หรอก"
ว รวิทย์โมโหตบหน้าขวัญ แล้วจิกหัวกระชากอย่างไม่ปรานี สั่งขวัญให้บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าไอ้พยานคนนั้นมันเป็นใคร...ขวัญมองสองพ่อลูก ตากร้าว คิดอ่านจะทำยังไงตัวเองถึงจะรอดไปได้ ทันใดนั้นเอง ธนพขับรถของขวัญพุ่งเข้ามาด้วยความเร็ว สองพ่อลูกกลัวตายโดดหลบคนละทิศละทาง ส่วนขวัญตั้งสติรีบวิ่งขึ้นรถหนีคมกระสุนของวรวิทย์ไปได้อย่างหวุดหวิด
ooooooo
วีร เทพโกรธมากที่ยลดาคิดทำร้ายพิมพ์ด้วยวิธีรุนแรง ค่ำนั้นเขามาดักยลดาที่หน้าบริษัทซันไชน์ฯ แล้วต่อว่าเธอเป็นการใหญ่ นั่นยิ่งทำให้ยลดาเคียดแค้น เพราะวีรเทพแสดงออกว่ารักและห่วงใยพิมพ์อย่างที่สุด แต่กับเธอที่หวังดีและรักเขาอย่างหมดใจ เขากลับไม่สนใจไยดีเธอสักนิด
ขณะสองคนทุ่มเถียงกันอยู่นั้น อมรตรงเข้ามาทำร้ายวีรเทพจนทรุดฮวบสลบเหมือดต่อหน้าต่อตายลดาที่อึ้งตะลึงไปด้วยความตกใจ...
จาก ความช่วยเหลือของธนพทำให้ขวัญ นุ่น และต้อยติ่งกลับมาบ้านอย่างปลอดภัย แต่ท่าทีทุกคนยังขวัญเสีย โดยเฉพาะต้อยติ่งกับนุ่นที่ชีวิตไม่เคยตกอยู่ในเหตุการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน แบบนี้มาก่อน จึงกล่าวโทษกันไปมาเอ็ดอึง ขวัญยอมรับผิดและขอโทษที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน ถ้าเธอไม่โกหกธนพ ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้
"อย่าโทษตัวเองเลยหนู แม่เข้าใจ หนูกลัวอดีตจะมาทำลายปัจจุบัน ถึงต้องทำแบบนี้ แต่แม่ยืนยันได้เลยว่านพเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น แม่เลี้ยงนพมาตั้งแต่เกิด แม่รู้จักนิสัยลูกชายคนนี้ดี"
"ใช่ค่ะ ถ้าพี่นพบอกว่ารักใคร ก็หมายความว่าพี่นพเลือกแล้ว"
"อ้าว...คุณนุ่นขา อะไรอ่ะ ไปเข้าข้างคนอื่นเฉยเลย"
"พี่ขวัญไม่ใช่คนอื่น คนอื่นน่ะพี่ต้อยติ่งต่างหาก"
"โอ้โฮ กลายเป็นหมาหัวเน่าไปเลยเรา เฮ้อ" ต้อยติ่งค้อนขวับ...
ด้านธนพที่แยกไปคุยกับกิ่งตามลำพัง...ยิ่งเกิดเรื่องแบบนี้ ธนพก็ยิ่งเป็นห่วงขวัญ อยากให้เธออยู่ที่บ้านของเขาไปก่อน
"พี่เห็นด้วยกับคุณนพนะคะ แล้วทำไมคุณนพไม่ไปบอกน้องขวัญเองล่ะ คุณนพยังโกรธน้องขวัญอยู่อีกเหรอ"
ธนพ ไม่ทันจะพูดอะไรอีก นุ่นก็พาขวัญเข้ามา นุ่นบอกพี่ชายว่าคุณขวัญมีเรื่องอยากคุยด้วย ธนพมองขวัญแวบเดียวก็ทำท่าจะลุกหนี อ้างว่าต้องโทร.หาวีรเทพก่อน
"พี่ จะโทร.ไปทำไมตอนนี้ ป่านนี้พี่วีคงอยู่กับพี่พิมพ์ นั่นแหละ พี่กิ่งขา...ออกไปกับนุ่นดีกว่า นุ่มมีดีวีดีคอนเสิร์ตนักร้องเกาหลีใหม่ล่าสุด มาดูด้วยกันนะคะ"
กิ่ง รับมุกทำตื่นเต้นอยากดูขึ้นมาทันที รีบควงแขนนุ่นออกไป ทิ้งให้ขวัญกับธนพอยู่กันตามลำพัง แต่ธนพกลับเป็นฝ่ายเดินหนีขวัญ จนขวัญเริ่มจะหมดความอดทน ถามเขาว่าจะเดินหนีไปไหน?
"ผมไม่ได้หนี"
"ไม่ได้เดินหนีแล้วทำไมถึงไม่มองหน้า ไม่ยอมคุยกับฉัน นายโกรธที่ฉันโกหกนายใช่มั้ย ฉันขอโทษ ขอโทษที่โกหก พอใจรึยัง"
"ถ้าไม่เต็มใจพูด ก็ไม่ต้องพูดก็ได้นะ ผมไม่ได้อยากฟังคำขอโทษจากคุณ" ธนพจะเดินหนีอีก ขวัญทนไม่ไหว สั่งเฉียบขาด
"หันมามองหน้าฉันเดี๋ยวนี้นะนายธนพ จะด่าจะว่าฉันยังไงก็ได้ แต่ไม่ยอมพูดอะไรแบบนี้มันทำให้ฉันอึดอัด"
"ผมไม่อยากพูดกับคุณ เพราะผมโกรธคุณ โกรธมาก ผมไม่ชอบคนโกหก คุณทำลายความรู้สึกของผม"
"ก็ สมควรแล้วที่นายจะโกรธ เพราะคนอย่างขวัญอุมาไม่เคยทำให้ใครประทับใจ ไม่ว่าจะทำอะไร สุดท้ายก็ต้องมีแต่คนเกลียด" ขวัญน้ำตาซึมเดินออกไป ธนพละล้าละลัง นุ่นที่แอบฟังอยู่ไม่ได้ดังใจเดินเข้ามาทุบตีพี่ชาย และต่อว่าไปพูดแบบนั้นกับขวัญทำไม
"ก็พี่ไม่ชอบที่เขาโกหกพี่ นุ่นยังเคยบอกพี่ว่าไม่ชอบเขาเลยไม่ใช่เหรอ"
"มัน ก็ใช่ แต่นุ่นเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของคุณขวัญ แม่ก็ไม่มี น้าก็โดนทำร้าย ญาติก็จ้องจะฮุบสมบัติ จะหาคนจริงใจสักคนก็ไม่มี คุณขวัญเขาเหลือพี่นพคนเดียว ถ้าไม่ลองใจว่าพี่นพรักจริงๆ เธอก็ไม่เหลือใครที่จะฝากชีวิตไว้ได้อีกแล้ว ทำไมแค่นี้ถึงคิดเองไม่ได้...รีบไปบอกให้คุณขวัญรู้สิว่าเธอฝากชีวิตไว้กับ พี่ได้ ไปสิพี่นพ"
นุ่นไม่พูดเปล่า ผลักดันพี่ชายไปจนได้ แต่พอธนพไปถึงหน้าห้องเจอพรรณีเพิ่งกลับออกมา พรรณีบอกลูกชายว่าหนูขวัญบ่นเหนื่อยอยากพัก นพมีอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้ วันนี้เธอเจออะไรมาเยอะแล้ว ธนพเลยพูดไม่ออก ได้แต่พยักหน้ารับแล้วถอยออกมา
ooooooo
พิมพ์กลับมาเก็บเสื้อผ้าที่ห้องวรวิทย์เตรียมย้ายออก แต่ดูเหมือนจะช้าไปเสียแล้ว วรวิทย์โผล่เข้ามาขวางและคาดคั้นพิมพ์ว่าจะไปไหน พิมพ์โกหกว่าเธอมีงานถ่ายแบบที่ต่างจังหวัด วรวิทย์ไม่เชื่อ เพราะคิวงานต่างๆของพิมพ์เขารู้หมด พิมพ์จึงต่อว่าเขากำลังก้าวก่ายชีวิตของเธอมากเกินไปแล้ว
"แล้วจะทำไม ทีคุณยังยุ่งกับเรื่องของคนอื่นได้เลย"
"คุณพูดอะไร"
"ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ บอกผมมาว่านังขวัญอุมาอยู่ไหน"
"ฉันไม่รู้ ฉันไม่ได้ติดต่อขวัญนานแล้ว"
วรวิทย์ไม่เชื่อ จ้องพิมพ์ด้วยสายตาดุดัน ระหว่างนี้เองเสียงมือถือพิมพ์ดังขึ้น วรวิทย์ชะงักจำเสียงเรียกเข้าแบบนี้ได้แม่น
"คุณนั่นเองคือพยานของยัยขวัญ"
"คุณพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง ฉันต้องไปแล้ว"
วรวิทย์ไม่พูดอะไรอีก แต่จับแขนพิมพ์แล้วตบหน้าฉาดใหญ่ พิมพ์ถึงกับมึนและตกใจ
"นังสารเลว ฉันอุตส่าห์ไว้ใจ แต่แกกลับแว้งกัดฉัน" วรวิทย์แย่งมือถือมาจากพิมพ์แล้วชกเข้าที่ท้องของเธอจนจุกแน่นิ่งไป
ด้านขวัญกำลังกระวนกระวายไม่เข้าใจว่าพิมพ์ปิดเครื่องทำไม พลันเสียงโทรศัพท์ของขวัญดังขึ้น ขวัญรีบกดรับเพราะเห็นเป็นเบอร์ของพิมพ์ แต่เสียงที่พูดมากลับกลายเป็นวรวิทย์ ไม่ใช่พิมพ์
"สวัสดีน้องขวัญ ในที่สุดพี่ก็รู้แล้วว่าพยานที่น้องขวัญอ้างว่าจะช่วยน้องขวัญได้คือใคร"
"แก...แกอย่าทำอะไรพิมพ์นะ"
"ตอนนี้ยัง แต่รับรองว่างานนี้มีเช็กบิลแน่"
ขวัญฟังแล้วหน้าเสีย เป็นห่วงพิมพ์สุดๆ
ooooooo
