สวยเริ่ดเชิดโสด
ตอนที่ 16
ภิรมย์กำลังเริงร่าจะไปยังบ้านพักที่ขวัญอยู่ แต่ ระหว่างทางเจอวิลาวัลย์กับจอร์จ สองคนชี้แจงแก่ภิรมย์ ว่าตอนนี้เราต้องยกเลิกแผนการไปก่อน ไม่งั้นถูกจับได้แน่ เพราะธนพและกิ่งมาช่วยขวัญ...พูดจบทั้งคู่ก็ รีบจรลีไปตั้งหลัก ขณะที่ภิรมย์เซ็งสุดขีด เดินกลับไปทางบ้านพักที่เพิ่งออกมา
กลับมาคิดว่าต้องเจอคณิตที่ตนเองสับกุญแจล็อกไว้ กับเตียง แต่ห้องว่างเปล่า ภิรมย์แปลกใจบ่นพึมว่ามันหายไปไหน ทันใดคณิตก็พุ่งพรวดเข้ามายืนยิ้มหวานต่อหน้าภิรมย์
"ฉันสะเดะกุญแจออกได้แล้ว แกเสร็จฉันแน่ไอ้ภิรมย์"
"หยุดก่อน วันนี้ทั้งแกทั้งฉันแห้ว เพราะแผนการล่มหมดแล้ว"
"ฮ่าๆๆ"
"นี่แกเสียใจจนเป็นบ้าไปแล้วเหรอไงไอ้คณิต"
คณิตเดินเข้าหา ตาหวานเยิ้ม ตัวสั่นน้อยๆน่าเอ็นดู๊ "ภิรมย์จ๋า...ทำไมภิรมย์ถึงได้ดูน่ารักอย่างนี้ล่ะจ๊ะ"
"ยะ...อย่าบอกนะว่ายาแฮปปี้ที่ฉันฉีดใส่หน้าแกมันออกฤทธิ์ โอ้แม่เจ้า ซวยแล้วกู" ภิรมย์ถอยกรูดจะหนี แต่คณิตกระโดดขวางประตู แล้วลากภิรมย์ไปล็อกแขนไว้กับเตียง ภิรมย์ ร้องห้ามเสียงหลง เพราะคณิตสีหน้าท่าทางหื่นเต็มที่
"ฉันไม่ไหวแล้ว แกทำให้ฉันมีอารมณ์คนเดียวไม่ได้ แกต้องมีอารมณ์ร่วมไปกับฉัน" ว่าแล้วคณิตหันไปคว้าขวดสเปรย์ยาแฮปปี้มาฉีดใส่หน้าภิรมย์หลายครั้ง
"เว้ยยยย...ถุยๆๆๆ แหวะ ไอ้คณิต เล่นแบบนี้เสียหายนะเว้ย"
คณิตไม่สนใจ อารมณ์พีกสุดๆ ใช้มือเคล้าคลึงไปตามเนื้อตัว ภิรมย์ถึงกับกลืนน้ำลายเอื๊อก สุดสยอง
"อย่า...อย่านะเว้ย เราไม้ป่าเดียวกันนะ"
คณิตฟังซะที่ไหน ย่างสามขุมเข้าหาภิรมย์ พร้อมกับคำรามลงลูกคออย่างมันเขี้ยว...
ooooooo
เพราะฤทธิ์ยาแฮปปี้ทำให้ขวัญร้อนรุ่มเกิดอารมณ์ พยายามจะปลุกปล้ำธนพ แถมเธอยังทำซ่าเอามือถือมาถ่ายคลิปไว้ด้วย ธนพถูกยั่วยวนหนักเข้าก็แทบทนไม่ไหว แต่ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษเขาจึงพาเธอออกจากห้องไปยังตุ่มน้ำ จับเธอใส่ตุ่มแล้วตักน้ำราดรดเพื่อเรียกสติของเธอ
"โอ๊ย หยุดเดี๋ยวนี้นพ หยุด...หยุดสิ...หยุด!!"
"ทีนี้ จะมีสติได้เหรอยังคุณขวัญ" ขวัญพยักหน้าไปสำลักน้ำไป "คุณต้องตั้งสติให้ดีนะคุณขวัญ พวกที่เขาไม่หวังดีกับคุณเขาจ้องจะทำลายคุณ เพราะฉะนั้นคุณต้องอย่าให้ใครมาเอาเปรียบคุณได้ เข้าใจที่ผมพูดรึเปล่า"
"ฉัน...ฉัน เป็นคนไม่ดีมากเหรอ ถึงได้มีแต่คนอยากทำร้ายฉัน ฉันเป็นคนเลวมากใช่มั้ย ใช่มั้ยนพ ใช่มั้ย มีแต่คนเกลียดฉัน ไม่มีใครรักฉันเลย" ขวัญร้องไห้อย่างหนัก ธนพสงสารดึงขวัญมากอดแน่น
"ใครว่าไม่มีใครรักคุณ ผมรักคุณนะคุณขวัญ"
"นายรักฉันจริงๆ ไม่ได้คิดหลอกฉันใช่มั้ย"
"ผมรักคุณ ถึงคุณจะนิสัยไม่ดี เอาแต่ใจ เจ้าอารมณ์ แต่ผมก็รักคุณนะคุณขวัญ"
ขวัญดี ใจกอดธนพตอบ ธนพรู้สึกดีสุดๆ แต่เดี๋ยวเดียวก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ เมื่อมือของขวัญลูบไล้แผ่นหลังของเขา ธนพพยายามจะดึงขวัญออกห่าง แต่ขวัญกอดแน่นไม่ปล่อย แถมเอามือบีบก้นพร้อมกับรุกซุกไซร้แผงอกของเขา
"คุณขวัญ...อย่าทำแบบนี้ ผมขอล่ะ"
"ฉันก็ไม่อยากทำ แต่มันหยุดไม่ได้ I NEED YOU I WANT YOU"
ธนพเห็นท่าไม่ดีรีบผลักขวัญแล้ววิ่งหนี แต่เสียหลักล้มลงก้นจ้ำเบ้า ขวัญถลาเข้ามาขึ้นคร่อม
"ในเมื่อนายรักฉัน งั้นก็จูบฉันสิ"
"ยา ยังไม่หมดฤทธิ์เหรอวะ ขืนปล่อยไว้แบบนี้มีหวังเราเสียตัวให้คุณขวัญแน่" ธนพแอบบ่น พอขวัญยื่นหน้ายื่นปากจะจูบ ธนพปัดป้องแหกปากเสียงหลง
"คุณขวัญ...อย่า...ผมขอร้อง อย่า...อย่า...อย่า!"
ขวัญไม่ฟังโถมร่างเข้ามา ธนพจึงออกแรงผลักเต็มที่ จนขวัญกระเด็นหัวไปกระแทกตุ่มน้ำเห็นดาวระยิบระยับ ก่อนจะร่วงผล็อยสลบหมดฤทธิ์
ooooooo
ทาง ด้านวิลาวัลย์กับจอร์จวิ่งหนีมาถึงบริเวณน้ำตก เสียงโทรศัพท์มือถือวิลาวัลย์ดังขึ้น วิลาวัลย์หยิบออกมาดูหน้าจอ เห็นชื่อวรวิทย์ก็รีบกดรับ แต่ทำเป็นสัญญาณไม่ดีไม่ค่อยได้ยิน หันมาบอกจอร์จให้รอตรงนี้ก่อน เธอขอตัวสักครู่
จอร์จพยักหน้าแล้วหัน มองรอบๆด้วยความระแวงกลัวเจอกิ่ง ส่วนวิลาวัลย์เดินห่างออกมาคุยโทรศัพท์กับวรวิทย์เบาๆ วรวิทย์ถามลุ้นๆว่าแผนสำเร็จแล้วใช่ไหม? วิลาวัลย์หน้าเสียอ้ำๆอึ้งๆทันที
"เอ่อ...คือ...เกิดแอ็กซิเดนท์นิดหน่อยน่ะค่ะ อีตาธนพกับนังกิ่งมันดั๊นมาขัดจังหวะ"
"แล้วปล่อยให้มันสองคนมาได้ยังไง"
"วิไม่ได้ปล่อยให้มันมานะคะ พวกมันมาเอง"
"แล้วไง? ถ้าเกิดแผนแตกขึ้นมา ผมจะไม่ซวยไปกับคุณด้วยเหรอ"
"อุ๊ย...ไม่หรอกค่ะ วิรับรองว่าวิทย์จะไม่เดือดร้อนแน่"
"เอา ให้แน่แล้วกัน เพราะถ้าคุณทำให้ผมซวยไปด้วย ก็ไม่ต้องมาให้ผมเห็นหน้าอีก" วรวิทย์กดตัดสายด้วยความโมโห วิลาวัลย์เครียดร้อนรนจะทำยังไงดี แต่อึดใจเดียววิลาวัลย์จอมแผนการก็แกล้งบีบน้ำตาร้องไห้วิ่งกลับมากอดจอร์จ
"ป๋าขาป๋า วิกลัวจังเลยค่ะป๋า"
"น้องวิเป็นอะไรไปครับ"
"วิกลัวค่ะป๋า กลั๊วกลัว ถ้าเราหนีไปด้วยกันแล้วเกิดถูกจับได้มีหวังเราสองคนไม่ได้ผุดได้เกิดแน่"
"ที่น้องวิพูดก็ถูก งั้นเราต้องแยกกันหนี"
"จริงด้วย ป๋านี่ฉลาดที่ซู้ด...ถ้าเราแยกกันหนี ยังมีโอกาสรอดไปได้คนนึง"
"ใช่แล้ว น้องวิไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ ป๋าไม่ทิ้งน้องวิแน่นอน ยังไงเราต้องรอด"
วิลาวัลย์พยักหน้าก่อนดึงผ้าเช็ดหน้าจากจอร์จมา
สั่งน้ำมูกฟืดใหญ่ จอร์จอ้าปากค้างไม่ขอรับผ้าเช็ดหน้าคืน...
"ถ้างั้นเราแยกกันหนีเลยนะคะป๋า สัญญานะคะป๋าขาว่าถ้าใครถูกจับได้ห้ามเปิดเผยเด็ดขาดว่าเราร่วมมือกัน โอเค้"
"โอเค...ป๋าสัญญา แต่ถ้าเราหนีรอดด้วยกันทั้งคู่ เรามาแต่งงานกันนะ" สาววิชะงักกึกแล้วอ้อมแอ้มรับคำ จอร์จ
แช่มชื่นฉวยโอกาสขอจูบมัดจำไว้ก่อน...แล้วจอร์จก็วิ่งแยกไปทางหนึ่งทันที
"ฝัน ไปเถอะว่าฉันจะไปเป็นคุณนายหมูกระทะของแกไอ้ป๋าชีกอ ฉันต้องได้เป็นคุณนายสายการบินเท่านั้นย่ะ" วิลาวัลย์กรีดเสียงพร้อมกับโยนผ้าเช็ดหน้าของจอร์จทิ้งลงพื้น ก่อนจะวิ่งไปคนละทางกับจอร์จ
กิ่งซึ่งออกตามหาจอร์จให้ควั่ก กิ่งเดินมาเจอผ้าเช็ดหน้า มั่นใจว่าต้องมีคนอยู่แถวนี้แน่ กิ่งพยายามสอดส่ายสายตาเดินหาทั่วบริเวณ ทันใดนั้นเองเสียงมือถือดังขึ้น กิ่งสะดุ้งหันขวับไปทางโขดหินที่จอร์จซ่อนตัวอยู่ จอร์จใจคอไม่ดี รับสายวิลาวัลย์แล้วกระซิบกระซาบว่า นังกะเทยกิ่งมันอยู่แถวนี้ แค่นี้ก่อนนะ ป๋าต้องวางแล้ว...
จอร์จกำลังจะถอยหนี แต่เสียงกิ่งดังขึ้นด้านหลังจนจอร์จสะดุ้งหน้าซีดเผือด
"จะหนีไปไหน คิดว่าแกจะหนีฉันไปได้เหรอ ไอ้ป๋าหมูกระทะชีกอ"
จอร์จยิ้มสู้ ขอร้องกิ่งใจเย็นก่อน มีอะไรคุยกันได้ กิ่งแมนเต็มที่ บอกไม่คุยเว้ย วาระนี้มันต้องตาต่อตา ฟันต่อฟัน...
พูดขาดคำ กิ่งก็ยัดกำปั้นใส่หน้าจอร์จที่ไม่ทันตั้งตัว จอร์จทั้งมึนทั้งเจ็บ ร่างโงนเงนร่วงผล็อยสลบเหมือด...
ส่วนที่บ้านพัก ขวัญนอนหมดสติบนเตียง ธนพนั่งมองอยู่ใกล้ๆด้วยความสงสารและรู้สึกผิด
"ขอโทษ นะคุณขวัญ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณน็อกไปแบบนี้ อย่าโกรธผมเลยนะครับ ที่ผมหวงตัวเองไม่ให้คุณลวนลาม เพราะผมกลัวห้ามใจตัวเองไม่อยู่แล้วจะทำให้คุณเสียหาย ผมรักคุณนะครับคุณขวัญ รักจริงๆ"
ธนพมองขวัญด้วยความรักแล้วก้มลงจูบ ที่หน้าผาก ขวัญกุมมือธนพละเมอเรียกแม่จ๋า...ธนพยิ่งสงสารขวัญ เขาชะเง้อมองไปทางหน้าบ้าน บ่นพึมพำถึงพี่กิ่ง ทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีก
ยาม นี้ พี่กิ่งของขวัญกำลังเล่นงานจอร์จ แต่ทำไปทำมายาแฮปปี้ที่ผสมในน้ำซึ่งกิ่งดื่มก่อนออกจากบ้านมาเริ่มออกฤทธิ์ กิ่งร้อนรุ่มแทบจะถอดเสื้อผ้า แล้วมองจอร์จอย่างหื่นๆ จอร์จพอรู้ว่ากิ่งเป็นอะไรก็ดิ้นรนตาเหลือก กิ่งเองก็ระงับใจอยู่นาน เพราะจอร์จเป็นทอม ไม่ใช่รสนิยมของกะเทยอย่างกิ่งสักนิดเดียว แต่เมื่อไม่มีทางออก ยังไงวันนี้ก็ต้องหาทางระบายกับใครสักคน กิ่งจำต้องหลับหูหลับตากอดจูบลูบไล้จอร์จที่ขนลุกเกรียวยิ่งกว่าเจอผีสาง จอร์จพยายามปัดป้องแต่ก็สู้แรงกิ่งไม่ได้...แหกปากร้องโหยหวนเสียงดังลั่น ป่า
ooooooo
วีรเทพมานั่งรอพิมพ์ซึ่งมีงานถ่ายแบบที่สตูดิโอ พอพิมพ์เสร็จงาน วีรเทพรีบเข้ามาบอกพิมพ์ว่าเขาติดต่อพี่นพได้แล้ว ตอนนี้คุณขวัญปลอดภัย พิมพ์ โล่งใจ แต่ก็อยากรู้ว่าธนพจับตัวคนที่คิดร้ายกับขวัญได้หรือเปล่า
"ตอนนี้ พี่นพกำลังรอพี่กิ่งที่ไปตามหาตัวไอ้คนนั้นอยู่ แต่เท่าที่คุยกัน พี่นพสงสัยว่าไม่น่าจะเป็นฝีมือของคนคนเดียว น่าจะมีการร่วมมือกันเป็นขบวนการ"
"ถ้างั้นขวัญก็ต้องอยู่ในอันตรายมากน่ะสิ วีคิดว่าเป็นฝีมือใคร"
"ผม สงสัยคุณวรวิทย์จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย พิมพ์ลองคิดดู ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณขวัญ กลุ่มคนที่จะได้ผลประโยชน์มากที่สุดก็คือนายวรวิทย์"
พิมพ์คิดหนักกังวลใจ ระหว่างนั้นวรวิทย์เข้ามาพอดี
วรวิทย์มองวีรเทพอย่างไม่พอใจ รีบเดินมาแทรกกลางระหว่างสองคน
"แกมาทำไม"
"ผมมีธุระกับพิมพ์"
"ธุระ? แกกำลังจะแต่งงานกับน้องสาวฉันยังกล้ามายุ่งกับคุณพิมพ์อีก คุณพิมพ์อย่าไว้ใจไอ้หมอนี่นะครับ มันทั้งกะล่อนทั้งเจ้าชู้"
"นี่คุณวิทย์ คุณอย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะเป็นเหมือนคุณสิ"
"นายวีรเทพ!!"
"อย่ามีเรื่องกันเลยนะคะพิมพ์ขอล่ะ...คุณวรวิทย์มาหาพิมพ์ที่นี่ มีธุระอะไรเหรอคะ"
"แม่คุณไม่สบาย"
พิมพ์ ตกใจ หันมองวีรเทพที่ตกใจไม่แพ้กัน...จากนั้นพิมพ์ก็รีบกลับไปพร้อมวรวิทย์ ตรึงใจใส่หน้ากากกันเชื้อ บอกลูกสาวว่าแม่เป็นไข้หวัด 2009 พิมพ์สงสัยว่าอยู่ๆแม่ไปติดเชื้อหวัดชนิดนี้มาได้ยังไง
"แม่ก็ ไม่รู้ ไม่ได้เข้าไปใกล้ที่เขาชุมนุมกันเยอะๆเล้ย แต่หมอตรวจดูแล้วว่าแม่ติดเชื้อหวัดมรณะนี้จริงๆ ตอนนี้หมอสั่งห้ามไม่ให้แม่เข้าใกล้ใครเด็ดขาดเพราะแม่เป็นพาหะแพร่เชื้อ แม่ก็เลยต้องขอให้คุณวรวิทย์ช่วยพาแกไปหาที่อยู่ที่อื่นสักพักจนกว่าแม่จะ หาย"
"ไม่...พิมพ์จะไม่ทิ้งแม่ไปไหน พิมพ์จะอยู่ดูแลแม่ที่นี่"
"แต่ ถ้าเกิดแกไม่สบายไปอีกคน ใครจะทำงานหาเงินมาเป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน แม่รู้ว่าลูกเป็นห่วงแม่ แต่แม่มีพยาบาลพิเศษมาช่วยดูแลแล้ว แม่ไม่อยากให้ลูกมาเสี่ยงด้วย"
"แม่จ้างพยาบาลพิเศษด้วยเหรอ"
วรวิทย์บอกว่าตนเป็นคนจัดการให้เอง แล้วตรึงใจก็ถือโอกาสฝากฝังวรวิทย์ให้ดูแลพิมพ์ในช่วงที่แม่ไม่สบาย ช่วยหาที่อยู่ให้พิมพ์สักระยะ พิมพ์เกรงใจไม่อยากรบกวนเขา เธอจะไปอยู่บ้านเพื่อนก่อนก็ได้ แต่ตรึงใจไม่ยอมเด็ดขาด เพราะกลัววีรเทพจะตามไปตื๊อพิมพ์อีก ซึ่งตรึงใจอ้างว่าแม่ ไม่อยากให้ใครมาหาว่าพิมพ์อยากเป็นเมียน้อยคนอื่น พิมพ์เลยพูดไม่ออก ได้แต่มองแม่กับวรวิทย์ที่เหมือนมีลับลมคมใน ส่วนพิมพ์เองก็คิดบางอย่างอยู่เหมือนกัน จึงตัดสินใจตามวรวิทย์ ไปที่ห้องพักของเขาในคอนโดฯหรู
"คุณพิมพ์อยู่ได้ตามสบายเลยนะครับ คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเอง อยากได้อะไรก็โทรศัพท์บอกแม่บ้านได้เลย"
"ขอบคุณ อีกครั้งนะคะ เอ่อ คุณวรวิทย์คะ พิมพ์มีเรื่องสงสัย ทั้งๆที่เราไม่ได้รู้จักกันมาก่อน แล้วทำไมคุณถึงดีกับแม่แล้วก็พิมพ์มากขนาดนี้คะ"
"ผมชอบคุณพิมพ์น่ะสิครับ ผมชอบคุณพิมพ์ตั้งแต่เห็นคุณพิมพ์ถ่ายแบบลงในหนังสือแล้ว"
"คุณชอบพิมพ์แบบที่ผู้ชายทั่วไปอยากอยู่ใกล้แบบนั้นใช่ไหมคะ"
"ตอน แรกผมก็คิดแบบนั้นครับ แต่พอผมได้รู้จักคุณมากขึ้น ผมก็รู้สึกชอบที่คุณเป็นผู้หญิงฉลาด ไม่เสแสร้ง จริงใจ จนทำให้ผมตั้งใจเอาไว้ว่าผมจะทำทุกอย่างเพื่อคุณจนกว่าผมจะเอาชนะใจคุณ ได้...นอนพักนะครับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะแวะมาหา"
วรวิทย์สุภาพนุ่มนวลจนพิมพ์คาดไม่ถึง และเริ่มไม่แน่ใจว่าตนเองทำถูกหรือเปล่าที่ตัดสินใจทำแบบนี้
ooooooo
ขวัญฟื้นแล้วแต่ยังรู้สึกมึนๆงงๆ หันไปเห็นธนพนอนอยู่ข้างๆบนเตียงเดียวกัน เธอทั้งกรี๊ดทั้งผลักไสจนธนพตกเตียงดังโครม
"นี่คุณ...ผลักผมตกเตียงทำไม"
"นายมานอนเตียงเดียวกับฉันได้ยังไง ไอ้คนลามก ฉวยโอกาส ไอ้ทุเรศ ไอ้บ้า"
ขวัญ คว้าหมอนฟาดธนพไม่ยั้ง ธนพปัดป้องและอธิบายว่าเขาไม่ได้ทำอะไรขวัญ แต่ขวัญต่างหากที่ทำอะไรเขา เมื่อวานขวัญจะปล้ำเขาเพราะโดนวางยา
"บ้า...พูดออกมาได้ว่าผู้หญิงอย่างฉันปล้ำนาย หาข้ออ้างที่มันดูน่าเชื่อถือกว่านี้หน่อยได้มั้ย"
"คุณพยายามจะปล้ำผมจริงๆนะคุณขวัญ คุณดึงผมมากอด มาจูบ แล้วก็ซุกไซ้ ที่สำคัญคุณบีบก้นผมด้วย"
"ตาบ้า ฉันไม่ใช่ผู้หญิงบ้ากามนะ"
"แต่คุณทำแบบนั้นจริงๆ"
"ไม่จริง ไม่มีทาง ฉันไม่เชื่อ ถ้าฉันทำจริง ฉันต้องจำได้สิ แต่นี่ฉันจำไม่ได้ซักนิดว่าฉันทำอย่างที่นายพูด นายออกไปจากห้องเลยนะ"
ธนพยังนิ่ง ขวัญโมโห หันไปคว้าแจกันจะปา ธนพตาเหลือกร้องลั่น
"เฮ้ยๆ ๆ ไปแล้วๆ แต่ดูโทรศัพท์นี่ก่อน แล้วคุณจะรู้ว่าผมไม่ได้โกหกหรือคิดเอาเปรียบคุณ" ธนพรีบวางโทรศัพท์ มือถือทิ้งไว้แล้ววิ่งออกนอกห้องทันที ขวัญหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูอย่างสงสัย
ขณะเดียวกัน คณิตกับภิรมย์ที่เสร็จสมอารมณ์หมายไปตั้งแต่เมื่อคืน ตื่นขึ้นมาตอนเช้าต่างคนต่างก็รู้สึกก้นระบม พยายามลำดับเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นอยู่พักหนึ่ง แล้วหันมองหน้ากันไปมาอีกครู่ ก่อนจะวิ่งแยกย้ายกันไปโก่งคออ้วกหมดไส้หมดพุงอย่างรับไม่ได้
ด้านจอร์ จกับกิ่งอีกคู่ สองคนยังนอนกอดก่ายนัวเนีย แต่พอลืมตาโพลงขึ้นมาเห็นสภาพตัวเอง ต่างก็สะดุ้งตกใจผละจากกันอัตโนมัติ แล้วค่อยๆคิดนึกว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน
"ไอ้ป๋าจอร์จชีกอ เดี๋ยวนี้หน้ามืดปล้ำกะเทยเหรอไงยะ"
"ฉันไม่ได้หน้ามืดปล้ำกะเทย แต่แกต่างหากที่มาข่มเหงรังแกฉัน"
"ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ต่อให้โลกนี้เหลือแกเป็นผู้ชายคนเดียว กะเทยอย่างฉันก็ไม่มีวันสับสนสปีชีส์เด็ดขาด"
"แกปู้ยี่ปู้ยำฉันไปแล้ว ยังกล้าปฏิเสธหน้าด้านๆแบบนี้ได้ไงวะ"
"ก็ฉันไม่ได้ทำอะไรแก"
"แก ทำจริงๆเว้ย เพราะแกกินยาปลุกเซ็กซ์เข้าไป มันก็เลยมาลงเอยที่...ที่ฉัน" พูดจบจอร์จปล่อยโฮ ร้องไห้เสียใจ กิ่งถึงกับอึ้งย้ง แล้วก็นึกย้อนกลับไปตอนที่ตัวเองย่างสามขุมเข้าหาจอร์จ กิ่งแทบช็อก จับอกตัวเองด้วยความตกใจ
"ว้าย...กะเทยเสียจริต พลาดท่าให้ชะนี...เรื่องนี้เอาไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยเคลียร์ ว่าแต่แกเป็นคนวางแผนทำร้ายน้องขวัญใช่มั้ย แกมันชั่วช้าเลวชาติที่สุดไอ้ป๋าจอร์จ"
จอร์จเห็นท่าไม่ดี ขืนอยู่ต่อซวยแน่ จึงวิ่งหนีเอาตัวรอด แต่กิ่งไล่บี้ไม่หยุดหย่อน ที่สุดกิ่งก็ลากจอร์จกลับไปหาขวัญกับธนพจนได้
ขณะ นั้นขวัญกำลังดูคลิปในมือถือ ไม่คิดว่าตัวเองจะทำเรื่องน่าอายอย่างนี้ ทั้งยั่วยวนทั้งปลุกปล้ำผู้ชาย ธนพเยี่ยมหน้าเข้ามายืนยันอีก ขวัญอายสั่งธนพลบคลิปให้หมด
"ผมก็ไม่ได้อยากจะเก็บเอาไว้หรอก แต่ที่ต้องให้คุณดู ก็เพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ใจว่าผมไม่เคยคิดล่วงเกินคุณ"
"ฉันรู้แล้ว งั้นนายก็ออกไปได้แล้ว"
"ผมไปแน่ แต่ผมต้องพาคุณกลับบ้านก่อน"
"ไม่ ฉันไม่กลับไปกับนายเด็ดขาด ออกไปได้แล้ว"
"ไล่ผมทำไม ผมมาช่วยคุณนะ"
"ฉันไม่ต้องการให้นายช่วย ออกไปสิ"
ขวัญ อายจนไม่อยากสู้หน้าธนพ เธอทั้งดันทั้งผลักเขาให้ออกไป เสร็จแล้วปิดประตูใส่หน้าดังปัง ธนพผงะเล็กน้อย แล้วหันไปเห็นกิ่งลากจอร์จเข้ามาพอดี ธนพถามพี่กิ่งว่าหายไปไหนมาทั้งคืน กิ่งและจอร์จเหล่มองกัน ดูอ้ำๆอึ้งๆพิกล
"พี่ก็ไปตามจับไอ้คนเลวมาลงโทษนี่ไงคะ คุณนพไม่ต้องสนหรอกว่าพี่หายไปไหนทั้งคืน แล้วนี่น้องขวัญเป็นยังไงบ้าง"
"อยู่ข้างใน"
"ดีค่ะ น้องขวัญจะได้หูตาสว่างซะที"
กิ่ง ผลักจอร์จเข้าไปตรงหน้าขวัญในห้อง แล้วบังคับข่มขู่ให้สารภาพความจริงทั้งหมด ถ้าไม่สารภาพจะถูกจัดการยิ่งกว่าเหมือนเมื่อคืน ทอมจอร์จผวาเฮือกกลัวถูกกะเทยกิ่งปล้ำซ้ำสอง รีบขอโทษขวัญ ยอมรับว่าป๋าหลอกขวัญมาทำร้ายจริงๆ
"ทำไมล่ะคะ"
"ก็ป๋า...ป๋าต้องการแก้แค้นที่เมื่อก่อนน้องขวัญเคยทำให้ป๋าหมดเนื้อหมดตัว ป๋าก็เลยอยากเอาคืน"
"ขวัญไม่เข้าใจ ก็ไหนป๋าบอกว่าเรื่องในอดีตป๋าอโหสิกรรมให้ขวัญไปแล้ว แล้วทำไม..."
"ป๋า โกหก ความจริงแล้วป๋าไม่เคยหยุดความแค้นที่มีต่อน้องขวัญได้เลย เพราะเมื่อก่อนน้องขวัญเป็นนังมารร้าย ชอบดูถูกเหยียดหยามคนอื่น ป๋าเคยอ้อนวอนขอร้อง แต่น้องขวัญกลับไม่แยแส แถมยังสะใจที่เห็นป๋าต้องล่มจมล้มละลาย พอป๋ารู้ว่าน้องขวัญความจำเสื่อม ป๋าก็เลยหลอกน้องขวัญ"
ขวัญอึ้งไปด้วยความเสียใจ ธนพคาดคั้นจอร์จว่า คนอื่นที่ร่วมมือด้วยอยู่ที่ไหน จอร์จปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่มี ป๋าทำเอง คิดเองคนเดียว
"ยัง จะโกหกอีกเหรอ เดี๋ยวได้เจอของดีอีกหรอก" กิ่งขู่ฟ่อ จอร์จกลืนน้ำลายด้วยความกลัว แต่ก็ไม่กล้าหักหลังแม่สาวทรงสะบึมอย่างวิลาวัลย์ เพราะได้ให้สัญญากันไว้แล้วว่า ถ้ารอดไปได้เราจะแต่งงานกัน กิ่งเห็นว่าจอร์จไม่พูดแน่เลยข่มขู่ อีกครั้ง
"พอได้แล้วพี่กิ่ง...ขวัญเชื่อว่าป๋าจอร์จทำเรื่องนี้คนเดียว ปล่อยป๋าจอร์จไปเถอะ"
"คนชั่วๆแบบนี้ น้องขวัญปล่อยไม่ได้นะคะ"
"ขวัญอโหสิให้ เพราะขวัญไม่อยากเป็นนังมารร้ายเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว"
กิ่งมองธนพอย่างขอความเห็น ธนพนิ่งไปนิดก่อนจะพยักหน้าให้กิ่งปล่อยจอร์จ
ooooooo
ยล ดาย่องขึ้นห้องวีรเทพกลางวันแสกๆ วีรเทพออกจากห้องน้ำในชุดสุดสยิวตกใจผ้าแทบหลุด จากนั้นวีรเทพก็พยายามบ่ายเบี่ยงเลี่ยงหลบยลดาต่างๆนานา จะให้เธอออกจากห้อง ยลดาเลยโมโหพานพูดถึงพิมพ์ ผู้หญิงที่วีรเทพหลงใหลได้ปลื้ม ตอนนี้พิมพ์ คงมีความสุขกับพี่วิทย์ของตนไปแล้ว
วีรเทพนิ่วหน้าไม่เข้าใจ ถามยลดาว่าพูดอะไร ยลดากรีดเสียงแหลมทันที
"อ้าว นี่วีไม่รู้เรื่องที่นังพิมพ์ไปอยู่ที่คอนโดฯของพี่วิทย์เหรอ นังนั่นดูก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นผู้หญิงเห็นแก่เงิน ใครมีเงินเปย์ให้เยอะก็ตะแล็ดแต๊ดแต๋กระโจนเข้าใส่"
วีรเทพนิ่งงัน ไม่เชื่อที่ยลดาพูด...แต่ขณะเดียวกันนั้น พิมพ์ที่อยู่ห้องวรวิทย์จริงๆ เธอกำลังรับสายจากขวัญที่โทร.มาร่ำไห้รำพันด้วยความเสียใจ
"พิมพ์ ทำไมถึงไม่มีใครให้โอกาสฉัน ทั้งๆที่ฉันไม่ใช่ขวัญ–อุมานังมารร้ายคนเดิมแล้ว ทำไมถึงยังมีคนคิดทำร้ายฉันอีก เธอเข้าใจฉันมั้ยพิมพ์ ฉันไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงสวยเริ่ดไปวันๆอย่างเมื่อก่อนอีกแล้ว ทำไมถึงไม่มีใครคิดว่าฉันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ"
"ขวัญ...เธออย่าเพิ่งท้อสิ พิมพ์กับนพรู้ว่าขวัญเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ พวกเราถึงได้พยายามช่วย"
"แต่ฉันเคยแย่งนพไปจากเธอ ทั้งๆที่เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ฉันถึงเป็นได้แค่นางมารร้ายคนนึงเท่านั้น"
"เราควรมองปัจจุบัน เลิกคิดเรื่องในอดีต พิมพ์กับนพเป็นได้แค่เพื่อนกันนะ"
"แต่ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าธนพเขาอีกแล้ว ฉันรู้สึกว่า...ฉันไม่คู่ควรกับเขา"
ทันใด วรวิทย์ส่งเสียงเรียกพิมพ์เข้ามา ขวัญได้ยินชัด แต่พอถามพิมพ์ว่าอยู่กับพี่วิทย์เหรอ พิมพ์กลับปฏิเสธแล้วรีบวางสายทันทีเลย
"เมื่อกี๊คุยกับน้องขวัญอยู่เหรอครับ" พิมพ์รับคำเบาๆ วรวิทย์ทำเป็นเรื่อยๆสบายๆ ถามถึงขวัญว่าช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง
"ก็ไม่เป็นไงนี่คะ ขวัญโทร.มาคุยด้วยเฉยๆ"
"ไม่ได้มีอะไรเลยเหรอครับ"
"ค่ะ แล้วคุณคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับขวัญเหรอคะ"
ว รวิทย์กลัวความลับแตก รีบกลบเกลื่อน "ผมเป็นห่วงน่ะครับ ได้ยินจากน้าจันว่าน้องขวัญไปทำบุญต่างจังหวัด คุณก็รู้ว่าน้องขวัญไม่เคยต้องไปไหนที่มันลำบาก ชีวิตอยู่อย่างสุขสบายมาตลอด"
"แต่ตอนนี้ขวัญไม่ใช่ขวัญอุมาคนเดิมอีกแล้ว อย่าลืมสิคะ"
"นั่นสิครับ ถ้าน้องขวัญจะเป็นแบบนี้ตลอดไปก็ดีเหมือนกัน"
"คนความจำเสื่อมจำอะไรไม่ได้เลยน่ะเหรอคะดี"
ว รวิทย์ชะงัก ยิ่งเห็นสายตาสงสัยของพิมพ์ เขายิ่งต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง เอ่ยชวนพิมพ์ไปทานข้าว พิมพ์ตกลงแต่ขอเป็นสายๆหน่อย เพราะเธอมีงานช่วงเช้า...พอวรวิทย์กลับออกไปแล้ว พิมพ์ก็ต่อสายถึงน้าจันของขวัญทันที นัดมาเจอกันเป็นการส่วนตัว
เมื่อมาพบกัน จันทราหน้าตื่นตกใจหลังฟังพิมพ์บอกเล่าถึงแผนการช่วยเหลือขวัญ
"อย่าเอาตัวเข้าแลกขนาดนี้เลยค่ะ ตาวิทย์เป็นคนเจ้าเล่ห์ ที่เขาทำดีกับหนูพิมพ์คงต้องการอะไรบางอย่าง"
"เพราะพิมพ์รู้ว่าเขาต้องการอะไร พิมพ์ถึงซ้อนแผนเพื่อให้เขาไว้ใจ"
"แต่น้ากลัวว่าถ้าตาวิทย์รู้เข้า หนูพิมพ์จะได้รับอันตรายนะคะ"
"พิมพ์ มั่นใจว่าเอาตัวรอดได้ค่ะ และถ้าสิ่งที่น้าจันเล่าให้พิมพ์ฟังมันเป็นอย่างที่พวกเราสงสัยกันจริงๆ พิมพ์ก็จะช่วยขวัญค้นหาความจริงด้วย"
"หลานขวัญโชคดีจริงๆที่มี เพื่อนดีๆอย่างหนูพิมพ์ ยิ่งตอนนี้พอน้ามาคิดอะไรๆมากขึ้น น้าก็เริ่มแน่ใจว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับหลานขวัญไม่น่าจะเป็นอุบัติเหตุ อย่างที่ทุกคนเข้าใจ และตาวิทย์เองก็อาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้"
"เรื่องนั้นพิมพ์จะช่วยหาทางสืบความจริงให้ ส่วนขวัญ น้าจันไม่ต้องห่วงนะคะ นพเขาคอยดูแลขวัญอยู่แล้ว"
"ถ้าอย่างนั้นหนูพิมพ์ต้องระวังตัวด้วยนะ"
"ค่ะน้าจัน แต่น้าจันอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้ให้วีทราบนะคะ"
"ทำไมล่ะคะ"
พิมพ์ นิ่งไป สีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด...ส่วนวีรเทพที่พอรู้เรื่องพิมพ์จากยลดา เขารีบตรงดิ่งไปบ้านพิมพ์ เจอตรึงใจกำลังตั้งวงไพ่กับเพื่อนพ้อง ตรึงใจฉุนเฉียวไม่ชอบใจ พูดไม่ดีใส่หน้าวีรเทพหลายคำ ก่อนจะเน้นย้ำสั่งห้ามเขาว่า อย่ามายุ่งกับพิมพ์อีก เพราะเธอยกพิมพ์ให้วรวิทย์ไปแล้ว...
จากนั้นวีรเทพก็ตามไปพบพิมพ์กับ วรวิทย์ที่ร้านอาหาร สองหนุ่มเกือบจะมีเรื่องชกต่อยกัน เพราะวีรเทพหึงหวงเมื่อเห็นวรวิทย์ทำตัวเป็นพ่อบุญทุ่มมอบสร้อยเพชรราคาแพง ให้พิมพ์ แล้วแทนที่พิมพ์จะปฏิเสธ พิมพ์กลับรับมันไว้ด้วยความเต็มใจ ซ้ำยังออกปากไล่วีรเทพก่อนจะควงแขนวรวิทย์ จากไป ทำเอาวีรเทพยืนตะลึงงงงวย ไม่รู้เลยว่าที่พิมพ์ต้องทำแบบนี้เพราะต้องการให้วรวิทย์ตายใจ
ทาง ด้านขวัญ หลังจากรู้แจ้งแก่ใจแล้วว่าตัวเองพยายามปลุกปล้ำธนพ ขวัญอับอายและไม่กล้าอยู่สู้หน้าธนพ เธอตัดสินใจแอบหนีออกจากบ้านพักไป ทำให้ธนพและกิ่งเป็นห่วงตามหากันให้ควั่ก
ให้บังเอิญขวัญหนีไปเจอคิต ตี้ สาวชาวบ้านที่เคยดูแลซินดี้สุนัขตัวโปรดของขวัญตอนอยู่กรุงเทพฯ แต่เวลานี้ขวัญจำคิตตี้ไม่ได้เพราะความจำเสื่อม คิตตี้รื้อฟื้นเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก แต่ยังไงเสียขวัญก็อุ่นใจที่ได้เจอคนรู้จัก
พิมพ์ติดต่อธนพ พอรู้ว่าขวัญหายตัวไปก็อดเป็นห่วงไม่ได้ พิมพ์ซักถามสาเหตุที่ขวัญหนีไป แต่ธนพไม่ยอมเล่ารายละเอียด พิมพ์สงสัยแต่ไม่ซักอีก ได้แต่บอกธนพให้รีบตามขวัญให้เจอเร็วๆ ส่วนพิมพ์กับน้าจันกำลังสืบหาตัวคนที่ทำให้ขวัญความจำเสื่อม ซึ่งเราเชื่อว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับขวัญอาจจะเกี่ยวข้องกับการฆาตกรรม พรพรรณ
"ถ้างั้นพิมพ์ระวังตัวด้วยนะ"
"นพไม่ต้องห่วง ห่วงคุณขวัญคนเดียวก็พอ"
ธนพ วางสายด้วยสีหน้าเป็นกังวลทั้งเรื่องพิมพ์และขวัญ...ขณะเดียวกันนั้น ขวัญที่หนีไปเจอคิตตี้ ขวัญกำลังคาดคั้นคิตตี้เพราะอยากรู้เรื่องราวของขวัญคนเดิมให้มากที่สุด โดยเฉพาะธนพว่าเขาเกี่ยวข้องกับเธอยังไง และเธอเคยทำอะไรกับเขาไว้บ้าง
หลัง จากฟังคิตตี้เล่าอย่างละเอียดยิบ ขวัญยิ่งละอายใจ เพราะเธอทำเรื่องร้ายๆกับเขาไว้มากมาย ทั้งป่วนร้านอาหารจนทำให้ลูกค้าของเขาหายเกลี้ยง เคยไปยืนด่าเขาหน้าบ้านห้าวันห้าคืนติดๆ แล้วยังจ้างคนไปขูดรถเขาอีก ที่ร้ายหนักเธอเคยเรียกหมอผีวูดูมาทำมนต์ดำแช่งชักหักกระดูกเขา
"ตอน นั้นหมอดูให้คุณขวัญเอาหุ่นคุณธนพไปฝังในป่าช้า แต่คุณขวัญไม่กล้า เลยฝากให้คิตตี้เอาไปจัดการให้ แต่คิตตี้ก็ไม่กล้าเข้าไปในป่าช้าเหมือนกัน เลยเก็บเอาไว้ก่อน"
"พอได้แล้ว ฉันไม่อยากฟังความร้ายกาจของตัวเองอีกแล้ว ทำไมเมื่อก่อนฉันถึงได้เป็นผู้หญิงที่น่ากลัวอย่างนี้นะ คิดแต่เรื่องเลวๆทำแต่เรื่องเลวๆ ทำร้ายเขาถึงขนาดนี้ มันก็สมควรแล้วที่ฉันต้องรับกรรม เป็นฝ่ายเสียใจเอง"
"คุณขวัญพูดแบบนี้ หรือว่า...คุณขวัญเปลี่ยนใจมารักคุณธนพแล้วคะ"
ขวัญนิ่งเงียบไม่ตอบ คิตตี้จ้องมองสงสัย แล้วรุกต่อ
"ถ้าคุณขวัญรักคุณธนพ แล้วทำไมไม่บอกเขาไปล่ะคะ"
"ฉันไม่กล้าบอกเพราะฉันกลัวคำตอบ ฉันกลัวว่าเขาจะบอกว่าเกลียดฉัน"
"งั้น คุณขวัญก็คิดถูกแล้วล่ะค่ะที่ไม่บอก เพราะขนาดหมาอย่างเจ้าซินดี้ยังกลายเป็นหมาเสียจริตเพราะคุณขวัญ แล้วก็หนีเตลิดออกจากบ้าน เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่มีใครรู้"
ขวัญเหล่มองคิตตี้ที่หลอกด่า คิตตี้สะดุ้งรู้ตัวรีบกลับคำแก้ต่าง
"เอ่อ แต่จะว่าไปเจ้าซินดี้มันเป็นหมาไม่สมประกอบ ไม่สมควรเป็นหมาของคุณขวัญอุมาหรอกค่ะ ยังไงวันนี้คุณขวัญพักอยู่กับคิตตี้ก่อนนะคะ แล้วค่อยคิดว่าจะเอายังไงต่อไป"
"แล้วบ้านนี้เธออยู่กับใคร"
"พ่อแม่ค่ะ แต่พ่อแม่ไปรับจ้างทำนา อาทิตย์หน้าถึงกลับ คุณขวัญรออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวคิตตี้จะไปจัดห้องหับให้"
ขวัญพยักหน้าแล้วถอนใจเศร้าๆ เมื่อหันไปเห็นตุ๊กตาวูดูที่คิตตี้ยังเก็บไว้
ooooooo
ขณะ คิตตี้ไปจัดห้องให้ขวัญ ธนพและกิ่งที่ออกตามหาขวัญจนทราบเบาะแสจากชาวบ้านว่าขวัญอยู่ที่บ้านคิตตี้ สองคนจึงรีบร้อนกันมา แล้วก็เจอขวัญที่นี่จริงๆ กิ่งให้ธนพคุยกับขวัญตามลำพัง โดยกันคิตตี้ออกห่างไปด้วย
"นายตามฉันมาที่นี่ได้ยังไง"
"หน้าตาท่าทางอย่างคุณขวัญตามหาไม่ยากหรอกนะครับ เพราะแถวนี้จะหาผู้หญิงที่สวยเริ่ดอย่างคุณไม่มีอีกแล้ว"
"ผู้หญิงที่ไม่สวยไม่เริ่ดไม่ทำคนนั้นน่ะเหรอ คุณยังไม่รู้จักเธอดีพอหรอก"
"ผมไม่สนหรอกว่าเมื่อก่อนคุณจะเป็นคนยังไง เพราะวันนี้คุณเป็นคุณขวัญคนใหม่ เป็นคนที่ผม..."
"หยุด พูดได้แล้ว นายไม่ต้องพูดอะไรต่อ นี่เป็นของของขวัญอุมาคนเดิม คนที่นายบอกไม่สนใจ ขวัญอุมาคนเดิมเขาเกลียดขี้หน้านายเข้าไส้ ใช้มนต์ดำทำของใส่นาย อยากเห็นนายมีอันเป็นไป ผู้หญิงแบบนั้นน่ะเหรอที่นายรัก" ธนพอึ้งไปกับตุ๊กตาวูดูตรงหน้า "คนเราจะบอกว่าไม่สนใจอดีตไม่ได้ หรอก เพราะอดีตเป็นตัวกำหนดปัจจุบันและอนาคต ถ้าวันดีคืนดีความจำฉันเกิดกลับคืนมา ฉันอาจจะลุกขึ้นทำร้ายนาย เอามีดกระซวกพุง เอาส้อมจิ้มลูกตา ควักไส้นายออกมาให้หมากิน เพราะฉะนั้นอย่าตามฉันมาอีก"
ขวัญพรั่งพรูจนจบ วางตุ๊กตาวูดูแล้ววิ่งร้องไห้เสียใจออกไป ธนพมองตุ๊กตาวูดูหน้าเศร้า
"ไม่ว่าคุณจะอยากทำร้ายผมแค่ไหน ผมก็ยังรักคุณคุณขวัญ"
ธนพไม่ยอมแพ้ รีบตามขวัญออกไป ขวัญวิ่งร้องไห้
ไปเจอรถอีแต๋น เหลียวหลังมาเห็นธนพวิ่งตาม ขวัญตัดสินใจ
ขึ้นขับรถอีแต๋นออกไปทั้งที่ขับไม่เป็น ธนพตกใจมากรีบคว้าจักรยานปั่นตาม กิ่งและคิตตี้ตามมาเห็น อุทานลั่นแตกตื่นกันใหญ่
ขวัญ ตะบึงอีแต๋นหนีธนพเป๋ไปเป๋มา พอจะเบรกกลายเป็นยิ่งเร่ง ทำให้รถพุ่งเข้าไปในทุ่งนา ธนพเองก็เร่งปั่นจักรยานจนตกหลุมตกบ่อ จนกระทั่งกิ่งและคิตตี้ขี่มอเตอร์ไซค์ตามมาทัน กิ่งเร่งให้ธนพขึ้นซ้อนท้าย แล้วรีบซิ่งตามรถอีแต๋นไป
ooooooo
ขวัญพยายามจะหยุดรถแต่ไม่สำเร็จ จนรถพุ่งเข้าไปในสนามแข่งรถอีแต๋นของชาวบ้าน ซึ่งเป็นงานประจำปีที่จัดขึ้นอย่างสนุกนานครึกครื้น สองทีมกำลัง ออกสตาร์ต จู่ๆขวัญพุ่งรถเข้ามาอีกคัน ทำเอาชาวบ้านหลายคนงงเป็นไก่ตาแตกว่าผู้แข่งขันโผล่มาจากไหนอีกคน
แต่คนส่วนใหญ่สนุกสนาน เชียร์รถทั้งสามคันที่ขับเคี่ยวกันไปในสนาม ขวัญทั้งกลัวทั้งตกใจพยายามร้องขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครสนใจเธอสักคน จนกระทั่งพวกธนพมาถึง ธนพคว้าไมค์จากโฆษกที่พากย์อย่างเมามันมาถือไว้
"บอกให้หยุดแข่งได้แล้ว"
"หยุดได้ไง ไม่เห็นเหรอว่าทุกคนกำลังเชียร์อยู่"
"เห็น...แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ผู้เข้าแข่งขัน เขาเป็นเพื่อนฉัน" กิ่งขึงขัง
"สาวนิรนามนั่นเพื่อนคุณเหรอ เขาชื่ออะไร"
"ชื่อขวัญอุมา สวยใสไฮโซ" ขาดคำของคิตตี้ โฆษกคว้าไมค์คืนจากธนพทันที
"ม้ามืดที่กำลังมาแรงแซงทั้งควายเหล็กและถึกทุยคือสวยใสไฮโซ"
ชาวบ้านเฮดังลั่น ธนพเป็นห่วงขวัญมาก พูดกับกิ่งและคิตตี้ว่า ปล่อยเอาไว้แบบนี้ไม่ได้ เราต้องเข้าไปช่วยคุณขวัญ
"แล้วคุณนพจะให้พี่ไปช่วยน้องขวัญยังไงคะ เห็นๆอยู่ว่าไปโน่นแล้ว"
"ทำตามที่ผมบอกแล้วกัน"
ธนพขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์กิ่งซิ่งตามขวัญบนรถอีแต๋น แล้วพยายามประกบเพื่อขึ้นไปช่วยหยุดรถให้เธอ แต่กว่าจะขึ้นไปได้ก็ทุลักทุเลกันน่าดู ธนพบังคับรถได้สำเร็จพาขวัญเข้าเส้นชัยท่ามกลางเสียงเฮของชาวบ้าน แต่รถไม่หยุดกลับแล่น ต่อไปเพราะเบรกแตก ทั้งรถทั้งคนเลยพุ่งลงไปในบึงน้ำ เป็นเหตุให้ธนพกับขวัญได้รับบาดเจ็บต้องหามส่งโรงพยาบาล
เช้าขึ้นพิมพ์รีบมาส่งข่าวจันทราว่าขวัญกับธนพเกิดอุบัติเหตุ แต่ขวัญไม่เป็นอะไรมาก แค่เคล็ดขัดยอก ขณะที่ธนพค่อนข้างเจ็บเพราะตอนตกจากรถธนพเอาตัวเองรับตัวขวัญไว้
ขณะสองคนนั่งคุยกันอยู่นั้น อมรขับรถเข้ามาจอดหน้า บ้าน จันทรากลัวว่าอมรจะผิดสังเกตถ้าเห็นพิมพ์อยู่กับเธอ จึงให้พิมพ์รีบหลบไปก่อน...อมรปั้นยิ้มเข้ามาหาจันทรา บอกว่า จะมารับเมียกลับบ้าน จันทราไม่หลงคำหวานของเขาอีกแล้ว พยายามเบี่ยงตัวหนี แต่อมรยังตื๊อดึงมือเธอไว้
"เมื่อไหร่จันจะยอมกลับไปอยู่บ้านเราซักที ยังโกรธผมอีกเหรอ คุณน่าจะเข้าใจนะว่าถ้าผมไม่ยึดซันไชน์มาจากหลานขวัญ ป่านนี้ซันไชน์ก็คงต้องล้มละลายเพราะฝีมือหลานสาวคุณไปแล้ว ผมไม่ได้ทำเพื่อตัวเองนะจัน แต่ผมทำเพื่อเรา จันเข้าใจผมแล้วนะ"
อมรออดอ้อน จับมือจันทราขึ้นมาจูบ แต่โดนจันทราผลักอย่างแรง
"อย่ามาถูกตัวฉัน อย่ามาอ้างว่าคุณทำเพื่อฉัน คุณหลอกใช้ฉัน ทำให้ฉันเป็นคนเลวที่หักหลังพี่สาวตัวเอง ฉันขยะแขยงคุณ เกลียดคุณ ได้ยินมั้ย"
จันทราเดินหนีเข้าไปข้างใน อมรโกรธแต่ต้องข่มอารมณ์ ไว้ เดินตามจันทราไป พิมพ์ที่ซ่อนตัวอยู่มองตามด้วยความเป็นห่วงจันทรา แต่กลัวจะถูกจับได้เลยต้องกลับออกมาหน้าบ้าน แต่พิมพ์ก็ต้องรีบหลบซ่อนตัวอีก เพราะวรวิทย์ยืนคุยโทรศัพท์ เกรี้ยวกราดใส่ยลดาที่จะต้องการเงินสำหรับจัดงานแต่งงานกับวีรเทพตั้งสิบล้าน
พอวางสายจากน้องสาว วรวิทย์ก็รีบตามอมรเข้าไปในบ้าน พิมพ์ยิ่งเป็นห่วงจันทรา ไม่รู้ว่าสองพ่อลูกมาทำอะไรที่นี่...
อมรเดินตามจันทราเข้ามาในห้อง จันทราไม่พอใจหันขวับมาไล่อมรกลับไป แล้วไม่ต้องมาที่นี่อีก เธอไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกแล้ว
"จันนั่นแหละที่ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้ อย่าลืมสิว่าที่นี่เป็นสมบัติของซันไชน์ นั่นเท่ากับว่าเป็นสมบัติของพี่"
"เลว! แกแย่งทุกอย่างจากขวัญไปแล้ว ยังจะมาเอาอะไรอีก ที่นี่เป็นบ้านของพี่พรที่สร้างขึ้นมาจากหยาดเหงื่อแรงงานของตัวเอง ฉันไม่มีทางให้แกเอาไว้เด็ดขาด"
"ทำไม จันจะทำอะไรพี่เหรอ"
"ถ้าแกไม่คืนทุกอย่างให้หลานขวัญ ฉันจะเล่นงานแก"
"ฮ่าๆๆๆ อย่างจันเนี่ยนะจะเล่นงานอะไรพี่"
"ฉันรู้ว่าแกกับลูกชายอยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุที่ทำให้ หลานขวัญความจำเสื่อม" อมรชะงัก จันทรารีบรุกไล่ "ฉันสงสัย เรื่องอุบัติเหตุในวันที่พี่พรตาย เพราะวันนั้นเป็นวันเดียวกับที่หลานขวัญกำลังจะไปเตือนให้พี่พรรู้ว่าแม่กำลังถูกโกง แต่อยู่ๆก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับหลานขวัญ ฉันก็เลยไปคุยกับหมอ และมันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างที่ฉันคิดจริงๆ หมอติดต่อญาติ หลานขวัญไม่ได้ เพราะกระเป๋าและมือถือของหลานขวัญถูกขโมยไป"
อมรพยายามนิ่งไม่แสดงพิรุธ จันทราเดินเข้ามาประจันหน้า
"ทางโรงพยาบาลพบนามบัตรของคุณธนพในรถ เลยติดต่อไปหาคุณธนพ แต่คนที่มาถึงโรงพยาบาลก่อนกลับไม่ใช่ คุณธนพ แต่เป็นตาวิทย์ ลูกชายคุณ"
อมรผงะอย่างจนด้วยเหตุผลของจันทรา ทันใดนั้นเองประตูห้องถูกเปิดเสียงดังปัง จันทราสะดุ้งหันไปเห็นวรวิทย์ ยืนยิ้มเหี้ยม ก่อนจะหันมามองอมรที่หน้าตาร้ายกาจพอกัน จันทราหน้าเสีย หวาดกลัว...
ขณะเดียวกันนั้น ที่โรงพยาบาลต่างจังหวัด ขวัญพอรู้ จากคิตตี้ว่าธนพบาดเจ็บหัวแตก แขนเดาะ ซี่โครงร้าว ช้ำใน แถมกล่องดวงใจถูกขวัญกระแทกตอนตกลงมาจากรถด้วยกัน หมอบอกว่าธนพมีโอกาสเสี่ยงที่จะเป็นหมัน
ขวัญร้องไห้อย่างรู้สึกผิด ร้องไปร้องมาขวัญปวดหัวจี๊ดทุรนทุราย ทำเอาคิตตี้ตกใจทำอะไรไม่ถูก ส่วนกิ่งอยู่กับธนพอีกห้อง ธนพเดินไม่ถนัดแต่ก็อยากจะไปหาขวัญ ระหว่างนี้เองคิตตี้ก็วิ่งหน้าตื่นมาหาทั้งคู่ บอกให้รู้ว่าขวัญกำลังแย่
เมื่อทุกคนมาถึงหน้าห้อง ถูกพยาบาลกันไม่ให้เข้าไป เพราะหมอกำลังตรวจอาการคนเจ็บอยู่
"แล้วคนเจ็บเป็นยังไงบ้างครับ"
"รอให้คุณหมอตรวจเสร็จก่อนนะคะ"
"รอไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ คิตตี้อยากรู้ว่าคุณขวัญจะตายมั้ย"
"นังคิตตี้ นังปากปีจอ ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้เลย ถ้าไม่ตบ ฉันจะตบให้"
คิตตี้รีบตบปากตัวเองเพราะกลัวฝ่ามือกิ่ง ธนพชะเง้อคอยาวเป็นห่วงขวัญอุมา ทันใดนั้นเสียงขวัญอุมากรี๊ดลั่นออกมาจากในห้อง ทุกคนแตกตื่น ธนพไม่สนอะไรแล้ว รีบผลักประตูเข้าไปทันที คนอื่นๆกรูตาม
ขวัญกำลังโวยวายปาข้าวของใส่หมอกับพยาบาล พร้อมกับด่ากราดไม่ไว้หน้า
"อย่ามาแตะตัวฉัน อย่ามายุ่งกับฉัน แน่ใจนะว่าที่นี่โรงพยาบาล สภาพเหมือนโรงทานไม่มีผิด ดูข้าวของเครื่องใช้สิ ไร้รสนิยมสิ้นดี แล้วเอาชุดอะไรมาให้ฉันใส่ อี๋ๆๆ เตียงก็สกปรก หมอนก็ดำ ให้คนนอนมากี่หัวแล้วเนี่ย แหวะๆๆ"
"น้องขวัญขา...ใจเย็นๆก่อนนะคะ มันเกิดอะไรขึ้น"
"พี่กิ่ง...เกิดอะไรขึ้นกับขวัญ ทำไมขวัญถึงมาอยู่ในที่โลว์ๆแบบนี้"
"น้องขวัญจำอะไรไม่ได้เลยเหรอคะ"
"จะจำอะไรได้ล่ะคะ"
"ก็ที่คุณนพช่วยชีวิตน้องขวัญไว้ไง"
"นายธนพ ไอ้กะเพราบ้านั่นมาช่วยชีวิตขวัญไว้ได้ยังไง"
กิ่งเหวอ ธนพอึ้ง ค่อยๆเดินเข้ามาหาขวัญ กลับถูกขวัญคว้าหมอนปาใส่
"อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะไอ้กะเพรา ฉันรู้แล้ว ที่ฉันต้องมานอนเจ็บตัวอยู่นี่เพราะนายเล่นงานฉันใช่มั้ย นายธนพ ไอ้บ้า ฉันเกลียดนายที่สุด"
"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ คุณขวัญฟังผมก่อน"
"หยุด...ถ้านายเข้ามาใกล้ฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันจะให้หมอผีมาเล่นมนตร์ดำใส่นาย"
ทุกคนอึ้งกับท่าทางของขวัญ ธนพหันไปถามหมอว่าคนเจ็บเป็นแบบนี้ได้ยังไง หมอตอบทันทีว่า สงสัยแรงกระแทกที่ศีรษะอย่างแรงอาจจะทำให้ความจำคุณขวัญกลับคืนมา...
ooooooo
จันทราสีหน้าตื่นตระหนกตกอยู่ในวงล้อมของสองพ่อลูก อมรกับวรวิทย์
"น้าจันนี่เก่งนะครับ นึกว่าซื่อๆเอาแต่เดินตามป้าพรกับตามใจหลานอย่างเดียว ไม่คิดว่าจะเก่งเรื่องสืบสวนด้วย"
"รู้แค่นั้นก็ทำอะไรเราไม่ได้หรอก น้ำหน้าอย่างคุณพูดไปใครจะเชื่อ เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้ว น้ำหนักหลักฐานแค่นั้นช่วยอะไรหลานขวัญสุดที่รักของคุณไม่ได้หรอกนะ"
"ใช่ ตอนที่ฉันรู้ความจริงฉันอาจจะเอาผิดอะไรพวกแกไม่ได้ แต่ฉันก็ยังเอาเรื่องสกปรกที่พวกแกเพิ่งยอมรับเอาไปเปิดให้ทุกคนฟังได้"
จันทราโชว์โทรศัพท์มือถือในมือตัวเองที่แอบอัดบทสนทนาเมื่อครู่เอาไว้ จากนั้นเธอก็รีบวิ่งหนีออกจากห้อง เพราะสองพ่อลูกจะแย่งโทรศัพท์มือถือ จันทราวิ่งหนีมาถึงบันได วรวิทย์ยื้อยุดจะเอามือถือให้ได้ แต่จันทราไม่ยอมปล่อย วรวิทย์โมโหตบและผลักจันทรากลิ้งตกบันไดสลบแน่นิ่ง พิมพ์ แอบมองดูเหตุการณ์ด้วยความตกใจสุดๆ
อมรรีบจับชีพจรจันทรา โล่งใจที่ยังไม่ตาย วรวิทย์ ร้อนรนถามพ่อว่าจะเอายังไงดี ระหว่างนั้นเสียงมือถือพิมพ์ดังขึ้นพอดี พิมพ์ตกใจรีบปิดเครื่องแล้ววิ่งหนี
"รีบไปดูว่าใครอยู่ตรงนั้น" อมรร้อนรนสั่งลูกชาย...
ที่โรงพยาบาล กิ่งร้อนใจติดต่อพิมพ์ไม่ได้ ธนพเดาว่า พิมพ์คงกำลังยุ่ง พลางก็หันมองไปทางห้องผู้ป่วย ได้ยินเสียงขวัญยังอาละวาดไม่หยุด
"อีแบบนี้น้องขวัญสวยเริ่ดคนเดิมกลับมาแล้วชัวร์ค่ะ นี่ถ้าทุกคนรู้ต้องดีใจกันแน่ๆ" กิ่งพูดแล้วนิ่วหน้าสงสัย เพราะธนพนิ่งเฉยไม่ยินดียินร้าย "เอ๊ะ คุณนพไม่ดีใจเหรอคะ"
ธนพไม่ตอบอะไร ถอนหายใจแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ
