สวยเริ่ดเชิดโสด
ตอนที่ 15
ค่ำนั้นที่บ้านพิมพ์ วีรเทพนั่งคุยกับพิมพ์ด้วยเรื่องของขวัญที่ทุกคนค่อนข้างแน่ใจว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย
"แน่ใจเหรอวี ว่าที่วีได้ยินมาไม่ได้คิดไปเอง"
"ตอน ที่ดาพาผมไปคุยเรื่องแต่งงาน นายอมรไม่ยอมให้ดาแต่ง แต่เหมือนว่าดามีเงื่อนไขอะไรบางอย่างที่สำคัญมากจนทำให้นายอมรต้องยอม ผมได้ยินว่าเกี่ยวกับเรื่องของคุณขวัญ และก็ไม่น่าจะใช่เรื่องดี"
"ถ้านั่นเป็นอันตรายกับขวัญจริง คนพวกนั้นคิดอะไรอยู่"
"ผมจะสืบจากดาเอง"
"แต่ถ้าวีทำแบบนั้นเท่ากับเป็นการหลอกใช้คุณยลดา พิมพ์เห็นเธอรักวีมาก ถ้าเธอรู้เข้าเธอจะเสียใจมากนะวี
"แต่ ผมไม่ได้รักดา และถ้าสิ่งที่ผมคิดเป็นเรื่องจริง ดาก็มีความผิดที่สมรู้ร่วมคิดทำร้ายคุณขวัญ คนแบบนั้นเหรอที่พิมพ์จะให้ผมใช้ชีวิตอยู่ด้วย...พิมพ์ก็รู้ว่าผมคิดยังไง กับพิมพ์"
วีรเทพมองพิมพ์ด้วยสายตาจริงจังจนพิมพ์อึ้ง...ยังไม่ทัน พูดอะไรกันต่อ ตรึงใจกลับเข้ามา สีหน้าท่าทางอารมณ์ ไม่ค่อยดีเพราะเสียไพ่ พอเห็นวีรเทพอยู่กับลูกสาวก็เลยไม่พอใจ พาลใส่
"ทำไมมานั่งอยู่นี่"
"ผมมาส่งพิมพ์ครับ"
"ส่งเสร็จแล้วทำไมไม่กลับ ดึกๆดื่นๆมาอยู่กันสองคน ในบ้าน ใครเห็นเข้า ลูกสาวฉันจะถูกนินทา"
วีรเทพแปลกใจกับท่าทางตรึงใจที่เปลี่ยนไป แต่รักษา มารยาทลุกขึ้นขอตัว
"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อน สวัสดีครับ"
"วี...ถ้าได้เรื่องอะไรแล้ว โทร.หาพิมพ์ด้วยนะ"
วีร เทพยิ้มรับ พิมพ์จะตามออกไปส่ง แต่ถูกตรึงใจขัดขวาง ทำให้วีรเทพยิ่งงงและสงสัย พอเขาคล้อยหลังไปแล้ว ตรึงใจก็ทิ้งตัวลงนั่งหน้าหงิก
"แม่นึกว่าแกจะเลิกยุ่งกับนายวีรเทพแล้ว"
"อยู่ดีๆทำไมแม่ถึงไม่ชอบวีขึ้นมา ทั้งๆที่วีเคยช่วยแม่ เคยช่วยพิมพ์มาก่อน"
"ก็ตอนนี้ไม่มีหนี้บุญคุณแล้วนี่"
"แม่หมายความว่ายังไง แม่ใช้หนี้วีไปแล้วเหรอ"
ตรึงใจหน้าเหลอหลาปิดไม่มิด พิมพ์เลยซักไม่หยุด
"แม่เอาเงินมาจากไหน...แม่...ตอบพิมพ์มาสิ ใครให้เงินแม่"
ตรึงใจจวนตัวทำเป็นโวยวายกลบเกลื่อน "โอ๊ย ซักอย่างกับฉันเป็นนักโทษ เงินตั้งเป็นแสนใครจะใจพระเอามาเทกองให้ฉันฟรีๆ"
"แม่...อย่าโกหกพิมพ์"
"เออๆ แม่เข้าบ่อน มือขึ้นพอดีเลยได้เงินมาใช้หนี้จนหมด"
"ไหนแม่ว่าแม่จะไม่เข้าบ่อนอีกแล้วไง ทำไมแม่ผิดสัญญา"
"ก็แม่จำเป็น ห่วงภาพพจน์ของแก ไม่อยากให้แกต้องถูกคนเขาตราหน้าว่ามีเงินก็ซื้อแกเป็นเมียน้อยได้"
พิมพ์นิ่งอึ้ง นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากแม่
"แม่ ได้ข่าวมาว่าคุณวีรเทพกำลังจะแต่งงาน ถ้าแกยังต้องพัวพันอยู่กับเขา รับรองว่าต้องมีคนเอาแกไปเม้าท์แน่ว่าแกอยากแย่งผัวชาวบ้าน...พิมพ์ แกต้องขอบคุณแม่ ไม่ใช่มาต่อว่า แม่ทำไปเพราะหวังดี และที่สำคัญแกควรจะได้กับคน ที่คู่ควรกับแก"
"แบบไหนคะที่แม่ว่าคู่ควร ต้องมหาเศรษฐีรวยล้นฟ้า แต่ไม่ต้องสนใจว่าเป็นคนดีรึเปล่าใช่ไหมคะ"
ตรึงใจเหวอที่ถูกใส่เป็นชุด มองตามพิมพ์ที่เดินหนีไปด้วยความโมโห
"ยัย พิมพ์! ลูกไม่รักดี ฉันทำทุกอย่างเพื่อให้แกสบายยังมาด่าฉันอีก" ตรึงใจฮึดฮัดหัวเสีย แล้วชะงักไปนิดเหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้...
อีก ครู่ต่อมา ตรึงใจโทร.ไปฟ้องวรวิทย์ที่กำลังนอนกกวิลาวัลย์อยู่ในโรงแรม วิลาวัลย์หลับเป็นตายแถมยังกรนอีกต่างหาก จนวรวิทย์ต้องลุกไปคุยโทรศัพท์กับตรึงใจตรงมุมห้อง
"อะไรนะครับคุณแม่...ไอ้วีรเทพยังมาป้วนเปี้ยนพิมพ์ อยู่เหรอครับ"
"ใช่ค่ะ แม่น่ะโมโหจริงๆ กว่าจะไล่ให้ไปได้ หน้างี้ หนากว่าฟุตปาทอีก"
"คุณแม่ทำดีแล้วล่ะครับ เพราะถ้าใครมาเห็นเข้า คงไม่ดีกับพิมพ์แน่"
"ค่ะ แม่ก็ห่วงลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของแม่นี่แหละ อยากให้เจอแต่คนดีๆที่เหมาะที่คู่ควร ว่าแต่...เรื่องที่แม่อยากให้คุณวิทย์ช่วย คุณวิทย์ว่ายังไงดีคะ"
"เรื่องนั้นไม่มีปัญหาครับ เงินที่คุณแม่เสียที่บ่อนวันนี้ ผมจะเคลียร์ให้เอง ไม่ต้องห่วง"
"ขอบใจคุณวิทย์มากเลยนะคะ โชคดีที่ยัยพิมพ์มีคนดีๆอย่างคุณมาคอยเป็นห่วงเป็นใย งั้นแค่นี้นะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"
วรวิทย์วางสายสีหน้าครุ่นคิดร้ายๆ ก่อนจะหันไปมองวิลาวัลย์ซึ่งหลับเป็นตาย กรนเสียงดังน้ำลายไหลย้อย
"บ้าเอ๊ย ผู้หญิงแบบนี้เหรอจะให้เอามาเป็นเมีย ฝันไปเถอะ" วรวิทย์ส่ายหน้าเซ็งเป็ด คว้าเสื้อผ้ามาใส่อย่างรวดเร็วก่อนกลับออกไป
ooooooo
เช้า วันรุ่งขึ้น ขวัญพาป๋าจอร์จออกจากโรงพยาบาล กลับไปที่ร้านหมูกระทะ โดยมีกิ่งติดสอยห้อยตามมาด้วยความเป็นห่วงขวัญ เพราะกิ่งรู้ว่าจอร์จที่มีความแค้นฝังใจต่อขวัญไม่มีทางหวังดีกับขวัญแน่ๆ แต่ไม่ว่ากิ่งจะพูดยังไงก็ไม่สามารถทำให้ขวัญเชื่อได้ เพราะจอร์จสร้างภาพเป็นคนดีมีน้ำใจจนขวัญตายใจหลง
เชื่อเขาสนิท
เมื่อกิ่งยังพูดมาก จอร์จจึงให้ลูกน้องรุมยำกิ่งตอนไปเข้าห้องน้ำ ขวัญเห็นกิ่งหายไปนานเริ่มจะเป็นห่วง ถามจอร์จ ก็ได้คำตอบว่า
"อ๋อ...เห็นออกไปกับเด็กเสิร์ฟในร้านป๋าน่ะครับ"
"ฮะ! ทำไมพี่กิ่งทำน่าเกลียดอย่างนี้"
"โอ๊ย กิ่งก็เป็นแบบนี้มาตลอดแหละครับ เจอสเปกถูกใจไม่ได้เป็นต้องจิก ไม่สนว่าเป็นใครมาจากไหน ช่างไฟ ช่างเคเบิ้ลฟาดเรียบ นี่น้องขวัญจำไม่ได้เหรอ"
"เอ่อ จำไม่ได้เลยค่ะ เฮ้อ ขวัญไม่อยากจะเชื่อเลย"
จอร์จ แอบยิ้มแล้วทำเนียนโอบไหล่ขวัญ "โอ๋ๆ อย่าตกใจเลยนะครับ เดี๋ยวป๋าเลี้ยงหมูกระทะเป็นการปลอบขวัญ แล้วเราจะได้คุยกันเรื่องไปทำบุญ ป๋ารู้จักผู้ยากไร้ด้อยโอกาสที่เขารอให้เราไปช่วยเยอะแยะเลยนะครับ"
"ได้ค่ะ" ขวัญลงนั่งเตรียมตั้งใจฟัง...
ooooooo
วันถัดมา กิ่งในสภาพป้อแป้ใส่แว่นดำพรางตา ตั้งใจไปพบธนพที่ร้าน นุ่นกับต้อยติ่งเชิญให้นั่ง
กิ่งก็ไม่ยอม บอกว่าลมมันเย็น ไม่อยากนั่ง ต้อยติ่งหรี่ตามองสงสัย เข้าไปกระซิบกิ่งใกล้ๆ
"อย่ามาทำเนียนเลย ผีเห็นผีนะยะหล่อน"
"แกเห็นอะไร?"
"แหมๆ ๆๆ ก้นระบมแบบนี้ เก้งกวางอย่างเราก็ต้อง... จุดๆๆ" ต้อยติ่งไม่พูดเปล่า ทำท่าเสียวซี้ดซ้าด จนนุ่นหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่เข้าใจ ให้พี่ต้อยติ่งอธิบายมาเดี๋ยวนี้
"แหมน้องนุ่นอ่ะ ไร้เดียงสาจริงๆ มันก็แบบว่า...มันก็คล้ายๆกับการที่เขาระเบิดติ่งหูไงคะ"
"ว้าย...นังบ้า ไม่ใช่อย่างที่แกคิดนะยะ ฉันไม่ได้โดนถล่มกองหลังมาย่ะ แต่ฉันโดนพวกคิงคองกระทืบหน้ากระทืบหลังมาต่างหาก"
พูดเสร็จกิ่งถอดแว่นออกเห็นรอยดำที่เบ้าตา ต้อยติ่งกับนุ่นถึงกับสะดุ้งโหยงร้องเฮ้ยขึ้นมาพร้อมกัน ธนพเดินเข้ามาพอดี
"หลินฮุ่ย" ธนพกระเซ้ายิ้มๆ จากนั้นทุกคนก็ลงนั่งฟังความจากกิ่ง
"พี่ถูกลูกน้องของไอ้ป๋าจอร์จมันเรียงคิวค่ะ"
"ฮ้า! อยากโดนบ้างจัง" ต้อยติ่งพูดโพล่ง
"บ้าเหรอพี่ต้อยติ่ง" นุ่นปราม
"เรียงคิวกระทืบย่ะ มันทั้งศอก ทั้งเข่า ทั้งเตะด้านหน้าด้านหลังจนพี่ระบมไปหมดทั้งตัว"
"แล้วทำไมป๋าจอร์จต้องให้ลูกน้องทำร้ายพี่ขนาดนี้ด้วย" ธนพซัก
"เพราะ พี่รู้ว่ามันกำลังคิดไม่ซื่อกับน้องขวัญไงคะ และที่พี่มาหาคุณนพก็เพราะเรื่องนี้แหละค่ะ คุณนพช่วยน้องขวัญให้พ้นจากเงื้อมมือของไอ้ป๋าจอร์จด้วยนะคะ ไม่อย่างนั้นน้องขวัญเสร็จมันแน่"
"แล้วพี่กิ่งได้เตือนขวัญเรื่องป๋าจอร์จไปบ้างรึเปล่า"
"พี่ ไม่มีโอกาสได้เตือนเลยค่ะ พอจะเตือนไอ้ป๋าจอร์จ มันก็แก้ต่างให้ตัวเองได้ทุกครั้ง มันทำตัวเป็นนักบุญตีสองหน้าประกบน้องขวัญตลอดตลอด ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เลย"
"แล้วตอนนี้ขวัญอยู่ไหนครับ"
"ไปทำบุญที่ต่างจังหวัดกับไอ้ป๋าจอร์จแล้วล่ะค่ะ"
"อ้าว...แล้วพี่กิ่งปล่อยขวัญให้ไปกับป๋าจอร์จตามลำพังได้ไง"
กิ่งหน้าเสีย ธนพกังวลใจสุดๆ ต้อยติ่งกับโสภาหันมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ
ooooooo
ที่ โรงเรียนประถมต่างจังหวัดห่างไกลความเจริญจอร์จกับขวัญกำลังแจกของให้เด็กๆ เด็กทุกคนต่างก็ปลาบปลื้มชื่นชมน้ำใจของทั้งคู่ โดยเฉพาะขวัญนั้นได้รับคำชมมากกว่าจอร์จ เพราะเธอสวยด้วย ใจดีด้วย เป็นที่ถูกใจของเด็กๆ
การทำบุญด้วยการบริจาคครั้งนี้ขวัญรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เธอน้ำตาซึมออกมาไม่รู้ตัว
"ขอบคุณ ป๋าจอร์จมากนะคะที่พาขวัญมาแจกของเด็กๆที่นี่ ขวัญรู้สึกดีมากๆเลยค่ะ การได้ทำเพื่อคนอื่นมันดีอย่างนี้ นี่เอง ยิ่งตอนที่เด็กคนนั้นมากอดขวัญ แล้วบอกว่าขวัญเหมือนแม่ ทำให้ขวัญคิดถึงแม่มากเลยค่ะ"
"เอ่อ น้องขวัญครับ อย่าร้องไห้เลยนะครับ ป๋าว่าถ้าคุณแม่ของน้องขวัญรับรู้ คุณแม่ต้องภูมิใจในตัวน้องขวัญแน่นอน"
ขวัญจับมือจอร์จแน่น จอร์จถึงผงะเมื่อเห็นแววตาจริงใจ ของขวัญ
"ขวัญขอบคุณป๋าจอร์จอีกครั้งนะคะ ขอบคุณที่ทำให้ขวัญ ได้มีวันที่ดีๆแบบนี้...ขวัญขอตัวไปทำกับข้าวให้พวกเด็กๆก่อนนะคะ"
ขวัญ ผละไป จอร์จยังยืนงงๆเหวอๆ แล้วรู้สึกดีขึ้นมาซะงั้น แต่ทันใดจอร์จหันไปเห็นวิลาวัลย์ในชุดครูสาวสีกากี สวมแว่นกรอบหนาพรางตัวสุดฤทธิ์ ตอนแรกจอร์จจำไม่ได้ รีบทำความเคารพคุณครู แต่พอวิลาวัลย์เฉลยเผยตัว จอร์จ ถึงกับยิ้มกรุ้มกริ่ม
"น้องวิ...โอ้โฮ แต่งซะแก่"
"ไม่ต้องมาวิจารณ์วิเลยนะป๋า เมื่อกี๊วิเห็นนะว่าป๋ากำลังจะหลงเสน่ห์นังขวัญมันใช่มั้ย"
"ฮั่นแน่...หึงป๋าเหรอจ๊ะ"
"หึง บ้าหึงบออะไร วิเตือนสติให้ป๋ารู้ว่าเราพาขวัญอุมามาที่นี่ เพราะเราต้องการแก้แค้น ไม่ใช่ให้มาเพลิดเพลินกับมัน" จอร์จเอาแต่มองวิลาวัลย์ตาเยิ้ม จนเธอเสียงดังใส่ "ป๋าฟังวิอยู่รึเปล่าเนี่ย"
"จ๋าจ้ะ ฟังจ้ะ เพียงแต่พอป๋าเห็นวิแต่งเป็นครูแบบนี้แล้ว ป๋าช้อบชอบ อยากโดนคุณครูตีจังเยยยย..." จอร์จไม่พูดเปล่า เอามือบีบก้นวิลาวัลย์อย่างมันเขี้ยว...วิลาวัลย์ถึงสะดุ้ง ตีมือเพี๊ยะ
"อย่ามาลามก รีบจัดการตามแผนได้แล้ว"
"ครับๆ โอเคครับคุณครู...เออ แล้วถ้าเกิดไอ้โย่งหน้าเกาหลีนั่นตามมาอีกล่ะ จะทำยังไง"
"เรื่อง นั้นไม่ต้องห่วง มีคนอยากแก้แค้นไอ้หมอนั่นอยู่แล้ว แค่วิโทร.กริ๊กเดียว เขาก็จะรีบแจ้นมาร่วมวงกับเรา โดยที่เราไม่ต้องลงมือเอง"
คนที่อยาก แก้แค้นธนพที่วิลาวัลย์พูดถึงก็คือคณิตกับภิรมย์นั่นเอง...ขณะธนพขับรถมากับ กิ่งเพื่อไปตามขวัญ ทั้งคู่ ถูกคณิตและภิรมย์ซึ่งพรางตัวมาดักทำร้ายจนสลบก่อนจะพาไปไว้ที่กระท่อมกลาง ป่าอย่างไม่รู้ชะตากรรม...
ขณะเดียวกันนั้น พิมพ์มาพบวีรเทพที่บ้าน และพอรู้ จากนุ่นกับต้อยติ่งว่าธนพและกิ่งกำลังไปตามหาขวัญ พิมพ์ยิ่งร้อนใจเป็นห่วงทั้งขวัญและธนพ
"แต่พี่นพตามไปแล้ว ก็ไม่น่าจะมีอะไรนะพิมพ์ วีมั่นใจว่าพี่นพรับมือพวกนั้นได้แน่"
"พี่วีพูดเหมือนรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับขวัญอุมา"
"นุ่น ขวัญกำลังถูกปองร้ายจากคนที่เคยไปมีเรื่องด้วยตอนที่ความจำยังไม่เสื่อม" พิมพ์อธิบาย...ต้อยติ่งกลับหัวเราะร่าขึ้นมาซะงั้น
"ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า แบบนี้เขาเรียกว่ากรรมตามทัน ติดจรวดไม่ต้องรอชาติหน้า"
"จริงด้วย แต่พี่นพไม่น่าไปยุ่งเลย เดี๋ยวจะซวยเพราะนังนั่น"
"แต่ตอนนี้ขวัญเขาเปลี่ยนไปแล้วนะ นุ่นน่าจะลองเปิดใจรับเขาดู"
"นุ่นไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างยัยสวยเริ่ดเชิดนิสัยไม่ดีจะเปลี่ยนได้"
"ขวัญ เขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆนะนุ่น ไม่อย่างนั้นขวัญคงไม่รู้สึกผิดเรื่องนพกับพี่หรอก ขวัญเขาบอกเลิกนพ เพราะอยากให้พี่กับนพคืนดีกัน" วีรเทพยืนยัน
"อ้าว...พี่นพกับยัยขวัญเลิกกันแล้วเหรอคะ"
"อ๊าย...นี่ เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดในรอบหลายเดือนที่ผ่านมาเลยค่ะ น้องนุ่นขา ที่รักของต้อยติ่งโสดแล้วค่า..." ต้อยติ่งดี๊ด๊า แต่พอวีรเทพกับพิมพ์หันไปจ้องหน้า ต้อยติ่งก็ซีดจ๋อย
"พี่ว่านุ่นควรจะยอมรับคุณขวัญเหมือนกับที่พี่นพยอมรับนะ และที่สำคัญที่สุดพี่ชายของเราก็รักคุณขวัญมาก"
"จริงจ้ะ ไม่แน่นะ พวกเขากลับมาคราวนี้เราอาจจะได้ยิน ข่าวดีก็ได้"
นุ่น รู้สึกไม่พอใจ ออกอาการหวงพี่ชาย เดินหน้าหงิกงอ ออกมา ต้อยติ่งเองก็ใช่ย่อยเดินสะบัดสะโบกก้าวตามมาติดๆ แล้วชนนุ่นโครมเกือบล้มไปด้วยกันทั้งคู่
"พี่ต้อยติ่ง เดินดูทางหน่อยสิ"
"พี่ ขอโทษค่ะ พี่กำลังเสียใจ ที่อยู่ดีๆก็ต้องเสียที่รักให้กับยัยสวยเริ่ดนั่น ฮือๆๆ สงสัยจะจริงอย่างที่ยัยนั่นชอบพูด ไม่สวย ไม่เริ่ดเอาชนะใจที่รักของต้อยติ่งไม่ได้ เห็นทีต้อยติ่งต้องหลีกทาง เอ๊ะ หรือจะยอมเป็นเมียน้อยดี พี่ควรทำยังไงดีคะน้องนุ่น"
"พี่ควรเอาเวลา ที่มานั่งเสียใจฟูมฟายไปจัดการทำให้พี่นพกับยัยขวัญแยกกันจะดีกว่า ยังไงนุ่นก็เชื่อว่ายัยขวัญอุมาเล่นละครตบตาพี่นพ แหม ทำมาเป็นสำนึกผิดที่แย่งพี่นพมาจากพี่พิมพ์...ชิ แม่นางเอก ฉันไม่เชื่อหล่อนหรอก"
"น้องนุ่นพูดถูก พี่ไม่ควรมานั่งฟูมฟาย เราต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อพิทักษ์ผู้ชายของเรา"
"ยังไงนุ่นก็ไม่ยอมรับยัยนั่นมาเป็นพี่สะใภ้แน่นอน" นุ่นประกาศกร้าว สีหน้ามุ่งมั่นมาก...
ooooooo
ขวัญ ทำอาหารง่ายๆให้เด็กกิน ปรากฏว่าเด็กๆชมกันใหญ่ว่าอร่อยมาก ขวัญเลยยิ้มหน้าบานมีความสุข... ส่วนจอร์จที่ยืนเล็งอยู่นานแล้ว ค่อยๆเดินเข้ามากระซิบขวัญว่า ป๋ามีเรื่องจะคุยด้วย ขวัญจึงผละจากเด็กๆ เดิน ตามไปคุยกับจอร์จตามลำพัง
"จะกลับกรุงเทพฯแล้วเหรอคะป๋า"
"เปล่าครับ"
"งั้นก็ดีเลยค่ะ เพราะขวัญอยากพักที่นี่"
"น้องขวัญจะพักที่นี่เหรอครับ แต่ที่นี่ไม่มีโรงแรมระดับหกดาวหรอกนะครับ"
"ไม่ ต้องโรงแรมหกดาวหรอกค่ะ แค่บ้านพักธรรมดาๆขวัญก็อยู่ได้แล้ว ขวัญได้ยินเด็กๆคุยกันว่าพรุ่งนี้ที่อำเภอมีงานประเพณีประจำปี ขวัญอยากอยู่เที่ยวต่อ"
"ดีมากเลยครับ ป๋าเห็นด้วยอย่างยิ่ง เดี๋ยวป๋าจัดการให้นะครับ"
"ขอบคุณนะคะป๋า" พูดจบขวัญจะเดินกลับ แต่จอร์จเรียกเอาไว้อีก
"เดี๋ยวครับน้องขวัญ ตอนนี้น้องขวัญว่างหรือยังครับ ป๋าอยากชวนน้องขวัญไปนั่งวิปัสสนา"
แล้วจอร์จก็กล่อมขวัญสำเร็จ ทั้งคู่นุ่งขาวห่มขาวเดินไปทางน้ำตก บรรยากาศเงียบสงบเหมาะ มากกับการนั่งวิปัสสนา พอขวัญนั่งหลับตาทำสมาธิ จอร์จก็หลบไปหาวิลาวัลย์ที่ซุ่มอยู่ มุมหนึ่ง วิลาวัลย์มาส่งข่าวว่าธนพและกิ่งถูกจับไว้ได้แล้ว ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่
เวลาเดียวกันนี้ คณิตกับภิรมย์จัดการมัดธนพกับกิ่ง อย่างแน่นหนาไว้ในกระท่อม เสร็จแล้วคณิตถามภิรมย์ว่าเอาแผนที่ที่วิลาวัลย์จดให้ไว้ไหน
"อ้าว...อยู่กับแกไม่ใช่เหรอ ฉันให้แกไปแล้ว"
คณิตชะงักแปลกใจ ค้นตามตัวแต่ไม่มี "สงสัยหล่นหายไประหว่างทาง"
"แกนี่มันโง่จริงๆเล้ย โชคดีนะเนี่ยที่ฉันจำทางได้ รีบไปเถอะ คุณขวัญของฉันรออยู่"
"เฮ้ย คุณขวัญไม่ใช่ของเอ็ง แต่เป็นของข้า"
"ไอ้นี่...อย่าเพิ่งมาทะเลาะกันตอนนี้ได้มั้ย ยังไงวันนี้คุณขวัญก็ต้องเป็นของเราคนใดคนนึงแน่นอน แต่ใครจะได้ก่อนได้หลัง ค่อยมาเป่ายิงฉุบกันอีกที"
"โอเค ตามนั้น"
ภิรมย์พยักหน้าแล้วหันไปขึ้นรถ ATV ขับออกไปก่อน คณิตมองตามสีหน้าร้ายกาจ
"เรื่องอะไร คุณขวัญต้องเป็นของข้าคนเดียวต่างหาก ถ้าคุณขวัญอยู่ในกำมือข้าเมื่อไหร่ แกโดนแทงข้างหลังแน่ ไอ้ภิรมย์ ฮ่าๆๆ" ว่าแล้วคณิตก็ขึ้นรถอีกคันขับตามกันไป...
ส่วนในกระท่อม ธนพค่อยๆรู้สึกตัวลืมตาเห็น
กิ่งถูกมัดแน่นอยู่กับตน พอกิ่งฟื้นขึ้นมา สองคนจึงร่วมแรงร่วมใจช่วยกันแก้มัดเชือกจนสำเร็จ พร้อมกันนี้พวกเขาก็พบกระดาษวาดแผนที่ที่คณิตทำตกเอาไว้...
ooooooo
ขวัญนั่งหลับตาทำสมาธิอยู่พักหนึ่งก่อนจะลืมตามองหาจอร์จ เมื่อไม่เห็นจึงเดินตามหาพร้อมกับส่งเสียงเรียก วิลาวัลย์ที่รอท่าอยู่แล้วพอเห็นขวัญเดินไปใกล้น้ำตกจึงพุ่งเข้ามาผลักขวัญตกลงไป ขวัญตกใจกรีดร้องลั่นขอความช่วยเหลือ โชคดีจอร์จมาช่วยไว้ทัน นั่นยิ่งทำให้ขวัญซาบซึ้งและมองจอร์จเป็นพ่อพระไปเลย
ขวัญยืนยันว่ามีคนผลักเธอตกน้ำ จอร์จรู้แก่ใจว่าเป็นฝีมือวิลาวัลย์ แต่ก็ทำเนียนว่าแถวนี้ไม่มีใครอื่นนอกจากเราสองคน
"แต่ขวัญรู้สึกว่ามีคนผลักตกน้ำจริงๆนะคะ"
"ป๋าว่าน้องขวัญลื่นเองมากกว่า"
"เหรอคะ ว่าแต่เมื่อกี๊ป๋าหายไปไหนมา"
"เอ่อ มีโทรศัพท์น่ะ ป๋าไม่อยากกวนน้องขวัญเห็นกำลังวิปัสสนาอยู่"
"ขวัญว่าเราออกไปจากที่นี่เถอะค่ะ" ขวัญขยับเดิน รู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้า จอร์จรีบประคองด้วยท่าทีห่วงใย จะพาไปยังบ้านพักใกล้ๆแถวนี้...
วิลาวัลย์แยกไปรอคณิตกับภิรมย์ที่บ้านพักโฮมสเตย์ เมื่อสองหนุ่มมาถึง เธอก็นำยาแฮปปี้หรือที่เรียกภาษาชาวบ้านว่ายาเสียสาวออกมาเทใส่เหยือกน้ำ ซึ่งพวกเขาต้องหลอกให้ ขวัญดื่มน้ำนี้ให้ได้ พอยาออกฤทธิ์จะทำให้ขวัญเคลิบเคลิ้ม อารมณ์อ่อนไหวและร้อนรุ่มด้วยไฟราคะ เมื่อฟื้นคืนสติก็ไม่รู้ ว่าถูกทำอะไรไปบ้าง
คณิตกับภิรมย์ฟังวิลาวัลย์อธิบายตาพองก๋า จิตใจลิงโลด ต่างคนต่างหมายมั่นปั้นมือว่าคราวนี้ขวัญต้องเสร็จตนแน่ๆ หลังจากนั้นทุกคนก็ถอยออกจากห้องไปซุ่มรอจอร์จที่จะต้องพาขวัญมาให้พวกเขาเชือดที่นี่ แต่พอสองคนนั้น
มาถึงจอร์จยังอ้อยอิ่งบีบนวดข้อเท้าให้ขวัญ วิลาวัลย์กลัวเสียแผนจึงย่องเข้ามาข้างหน้าต่าง ส่งซิกให้จอร์จเดินตามแผนเดี๋ยวนี้
จอร์จคะยั้นคะยอให้ขวัญดื่มน้ำ อ้างว่าเป็นน้ำแร่จากธรรมชาติ ถ้าไม่กินตอนนี้เดี๋ยวสารอาหารมันจะหายไป ขวัญจึงดื่มหมดแก้วก่อนจะล้มตัวลงนอนพักผ่อน ส่วนจอร์จรีบผลุบออกจากห้องออกไปพบวิลาวัลย์
วิลาวัลย์โมโหจอร์จที่มัวแต่อ้อยอิ่งเอาใจขวัญ เธอทั้งทุบทั้งตีจอร์จพัลวัน
"โอ๊ยยย...เบาๆครับน้องวิ ป๋าไม่ใช่กระท้อนนะครับ"
"ไอ้ป๋าบ้า จะทุบให้น่วมเลย รู้มั้ยว่าไอ้ความเจ้าชู้ของป๋าเกือบจะทำให้เสียแผน"
"แต่ทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนนี่จ๊ะน้องวิ"
"ก็ลองไม่เป็นไปตามแผนสิ แหมๆๆ เห็นแล้วหมั่นไส้ น้องขวัญครับ น้องขวัญจ๊ะ...ชิ...เอาใจมันเข้าไป"
"ก็น้องขวัญเขาสวยนี่ครับ วิก็รู้ว่าป๋ามีจุดอ่อน เห็นคนสวยแล้วมันระทวยทุกที"
"ไม่ต้องแก้ตัว"
"ป๋าไม่ได้แก้ตัว ป๋าพูดจริงๆ เอ..หรือที่น้องวิหงิกใส่ป๋า เพราะหึงป๋าใช่ป่ะ ความจริงวิยังรักป๋าอยู่ใช่ม้า"
"คิดได้ไงป๋า ตอนนี้วิเปลี่ยนไปแล้ว วิไม่ชอบแบบเดิมหรอก"
ระหว่างที่สองคนเถียงกัน ธนพและกิ่งเดินมาจากอีกด้าน วิลาวัลย์หันไปเห็น ตกใจสุดๆ
"เฮ้ย!! ไอ้สองคนนั้นมาได้ไง"
ธนพและกิ่งไม่รอช้าตรงไปเปิดประตูห้องแล้วเห็นขวัญนอนบนเตียง ขวัญแปลกใจถามทั้งคู่ว่ามาที่นี่ได้ยังไง กิ่งเหนื่อยหอบเพราะวิ่งมาไกล คอแห้งผาก เดินตรงไปที่เหยือกน้ำ
"อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลยนะคะ พี่ทั้งเหนื่อยทั้งหิวน้ำ ขอกินน้ำก่อนนะคะ แล้วจะตอบคำถามทุกอย่างเลย" พูดจบกิ่งก็ยกเหยือกน้ำดื่มอั๊กๆจนหมดเกลี้ยง...
ด้านคณิตกับภิรมย์ที่รออยู่ในบ้านพักอีกหลัง ทั้งคู่ เตรียมฟิตร่างกายหมายเผด็จศึกขวัญ แต่ต้องตกลงกันก่อนว่าใครจะได้ก่อนได้หลัง จึงใช้วิธีเป่ายิ้งฉุบ ปรากฏว่า
ภิรมย์ชนะ แต่คณิตที่เตรียมการไว้ก่อนแล้ว กลับกำหมัดชกหน้าภิรมย์หงายหลังตึง แล้วกระชากคอเสื้อเขาขึ้นมาเยาะใส่หน้า
"อย่างแกไม่มีวันได้แอ้มคุณขวัญของฉันหรอกเว้ย ฮ่าๆๆๆๆ"
คณิตอ้าปากหัวเราะชอบใจ ไม่ได้มองว่าภิรมย์ลุกพรวดขึ้นมาเอาสเปรย์ฉีดใส่หน้าใส่ปากเขาอย่างรวดเร็ว คณิตสะดุ้ง ทั้งไอทั้งแสบตาไปหมด
"โอ๊ย...ไอ้ภิรมย์ ไอ้บ้า!"
ภิรมย์ชกท้องคณิตซ้ำอีกที ก่อนจะหยิบกุญแจมือมาสับข้อมือคณิตล็อกกับหัวเตียง
"แกเอาอะไรฉีดหน้าฉัน" คณิตโวยวาย
"อะไรน่ะเหรอ มันก็เป็นยาตัวเดียวกับที่ให้คุณขวัญ
กินไง อีกไม่นานแกจะร้อนรุ่มสุมทรวงด้วยไฟราคะ แต่แกจะระบายออกได้ก็แค่ขย่มเสาเตียงเท่านั้น ฮ่าๆๆๆ ส่วนฉันกับคุณขวัญจะสนุกกันสุดเหวี่ยง คิดดูแล้วกันว่าแกจะทรมานด้วยความอิจฉาขนาดไหน ฮ่าๆๆ"
ภิรมย์เดินหัวเราะออกไป คณิตเจ็บใจแทบคลั่ง
ooooooo
ในห้องขวัญ กิ่งนั่งอยู่กับขวัญที่เริ่มมึนๆเบลอๆเพราะฤทธิ์ยา ส่วนธนพยืนห่างออกไปเล็กน้อย
"จริงๆนะคะน้องขวัญ ไอ้ป๋าจอร์จมันหลอกน้องขวัญมาที่นี่เพราะต้องการแก้แค้น มันตีสองหน้าทำเป็นคนดีเพื่อให้น้องขวัญเชื่อ"
"ไม่จริงหรอกค่ะ ถ้าเขาเป็นคนไม่ดีจริง มันต้องหลุดออกมาบ้าง แต่นี่เขาช่วยขวัญตลอด"
"โอ๊ย ไอ้นี่มันแอ๊บเนียนเก่งค่ะ น้องขวัญตาสว่างซักทีเถอะ"
"ก่อนผมกับพี่กิ่งจะมาที่นี่ ก็เจอไอ้ป๋าส่งคนมาเล่นงานแล้ว มันรู้ว่าผมจะมาช่วยคุณก็เลยคิดกำจัด ผมกับพี่กิ่งเจอมากับตัว คุณยังไม่เชื่ออีกเหรอ"
"ฉันเองก็เจอมากับตัว ป๋าจอร์จช่วยชีวิตฉัน ไม่งั้นฉันจมน้ำตายไปแล้ว คุณกับพี่กิ่งกลับไปเถอะค่ะ"
"ตกลงนี่คุณเชื่อไอ้ป๋านั่น แต่ไม่เชื่อผม"
"ใช่...บางครั้งคนอื่นก็เข้าใจฉันมากกว่าคุณ"
ธนพหัวเสียเดินออกไปนอกห้อง กิ่งรีบลุกตามไปขวางเขาเอาไว้
"ใจเย็นๆก่อนสิคะ น้องขวัญกำลังโกรธเลยพูดแบบนั้นออกมา น้องขวัญไม่ได้ตั้งใจหรอกค่ะ ถ้าคุณนพกลับมีหวังน้องขวัญโดนไอ้ป๋าปู้ยี่ปู้ยำแน่ๆ"
"แล้วพี่จะให้ผมทำไง พูดจนปากฉีกขวัญก็ไม่เชื่อหรอก"
"งั้นเราต้องเอาตัวไอ้ป๋าจอร์จมา แล้วบังคับให้มันสารภาพต่อหน้าน้องขวัญ รับรองน้องขวัญเชื่อแน่ พี่จะออกล่ามันเอง ส่วนคุณนพอยู่เฝ้าน้องขวัญที่นี่นะคะ"
กิ่งรีบผละไป ธนพจำต้องกลับเข้ามาข้างในอีกครั้ง เห็นขวัญที่พยายามจะทรงตัวยืนเซไปซมา ธนพรีบเข้าไปประคอง ขวัญรู้สึกตัวร้อนผ่าวๆ ใจเต้นแรง มองธนพแล้วกัดริมฝีปากแบบอารมณ์พลุ่งพล่าน สองมือจิกแขนธนพอย่างแรง
"คุณขวัญ...คุณเป็นอะไร ทำไมมองผม...แปลก..." ธนพพูดไม่ทันจบ ขวัญก็กระชากคอธนพเข้ามาจูบปากจ๊วบ...
ธนพตกใจตัวแข็งทื่อ
ooooooo
