สวยเริ่ดเชิดโสด
ตอนที่ 14
เมื่อได้รับการยืนยันจากพี่กิ่งว่าธนพกับพิมพ์เคยคบกัน ขวัญยิ่งจ๋อยหนักขึ้นไปอีก จากนั้นก็ถามพี่กิ่งว่าเมื่อก่อนขวัญเป็นคนยังไง พี่กิ่งต้องเล่ามาให้หมดเดี๋ยวนี้กิ่งคันปากยิบๆอยู่แล้วจึงเล่าอย่าง ละเอียดว่า
ขวัญคนเดิมไม่เคยไม่มีคำว่าไม่ได้ ถ้าชอบใคร อยากควงใคร อยากกิ๊กใคร ดีดนิ้วทีเดียวมาสยบแทบเท้าทุกคน
"แล้วขวัญมีกิ๊กเยอะขนาดไหนคะ"
กิ่งสาธยายน้ำไหลไฟดับ รายชื่อผู้ชายของขวัญยาวเป็นหางว่าว ล้วนแต่ลูกคนดังคนรวย แต่ส่วนใหญ่ขวัญฉกมาจากคนอื่นทั้งสิ้น ขวัญฟังแล้วทนไม่ไหวกับภาพลักษณ์นางมารร้ายของตน ละอายใจจน
ต้องให้พี่กิ่งพาไปพบพิมพ์และนางแบบอื่นๆที่กำลังถ่ายแฟชั่นกัน อยู่ แล้วขวัญก็ไล่ขอโทษทุกคนที่เธอเคยทำไม่ดีเอาไว้ โดยเฉพาะพิมพ์ที่เธอแย่งธนพมา แล้วเธอจะคืนธนพให้พิมพ์ด้วย
ทุกคนตะลึงตาค้างไปตามกัน ไม่คิดว่าขวัญผู้สวยเริ่ดเชิดหยิ่งจะลดตัวมาขอโทษแบบนี้ มิหนำซ้ำขวัญยังยืนยันด้วยว่า ต่อไปนี้เธอจะขอไถ่บาปที่ทำไว้กับทุกคน ขวัญคนนี้จะต้องเป็นขวัญคนใหม่...
พิมพ์ยังงงไม่หาย กระซิบถามพี่กิ่งว่าเกิดอะไรขึ้น พี่กิ่งเม้าท์แตกว่าวิญญาณแม่ชีเทเรซ่าเข้าสิง ชีอยากจะเป็นนักบุญ น้องพิมพ์ยกโทษให้ชีแล้วกัน...หลังจากนั้นพิมพ์ไปพบธนพที่ร้าน บอกเล่าเรื่องที่
ขวัญขอโทษทุกคนที่ตัวเองเคยทำไม่ดีไว้
"ก็ดีแล้วนี่ แสดงว่ามีสามัญสำนึกกับเขาแล้วเหมือนกัน ขอให้เป็นแบบนี้ไปนานๆจะได้มีคนรักบ้าง ไม่ใช่มีแต่คนเกลียด เหมือนตอนเป็นขวัญอุมาคนเดิม แล้วพิมพ์ล่ะ ขวัญเขาขอโทษด้วยรึเปล่า"
"ขอโทษสิ เขาขอโทษที่แย่งนพไปจากพิมพ์ แล้วเขาก็ยังจะคืนนพให้พิมพ์ด้วย"
"คุณขวัญพูดกับพิมพ์อย่างนั้นจริงๆเหรอ" พิมพ์พยักหน้า ธนพเงียบเสียใจลึกๆ พิมพ์มองสงสัย
"นพ...พิมพ์ถามอะไรอย่างสิ นพรักคุณขวัญจริงๆหรือว่าทำเพื่อช่วยคุณขวัญจากคนที่ไม่หวังดี"
"พิมพ์รู้เรื่องนี้ได้ยังไง"
"วีเล่าให้พิมพ์ฟังแล้ว"
"คุณขวัญเขาเป็นคนน่าสงสาร คนอื่นอาจจะมองเธอเป็นพวกสวยเริ่ดเอาแต่ใจ นิสัยเสีย แต่สิ่งที่คุณขวัญทำลงไปเพราะเธออยากมีเพื่อน อยากให้คนรัก ถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะช่วยเธอ เธอจะได้
ไม่ต้องเป็นแบบนี้"
"นพทำถูกแล้วล่ะ พิมพ์รู้ว่านพเป็นคนดี แต่นพตอบคำถามไม่ตรงคำถามพิมพ์นะ นพรักคุณขวัญรึเปล่า"
ธนพมองหน้าพิมพ์นิ่งไม่ตอบ...ขณะเดียวกันนั้น ขวัญก็กลับมาเล่าให้น้าจันฟังอย่างภูมิอกภูมิใจ จันทราจึงชื่นชมขวัญ
"ดีแล้วล่ะขวัญ นี่แหละคือสิ่งที่แม่ขวัญอยากให้ขวัญเป็น พูดแล้วน้าก็คิดถึงพี่พร พี่พรน่าจะอยู่เห็นขวัญวันนี้ น้าสงสารพี่พรเหลือเกิน แม้แต่ช่วงสุดท้ายของชีวิตก็ไม่ได้พบหน้าขวัญ"
"น้าจัน ขวัญอยากรู้จักแม่ อยากจำเรื่องแม่ได้ น้าจันเล่าให้ขวัญฟังหน่อยสิคะว่าแม่อยากให้ขวัญเป็นแบบไหน ขวัญจะทำเพื่อแม่ค่ะ"
จันทราดีใจที่ขวัญเปลี่ยนไปในทางที่ดี แล้วรุ่งขึ้น ขวัญพร้อมด้วยจันทราก็เข้ามาพบอมรถึงบริษัท ขวัญนำเอกสารโครงการซันไชน์ช่วยเหลือสังคมมาเสนอต่ออมร ซึ่งเดิมทีไอเดียนี้เป็นของพรพรรณ
"ขวัญจะจัดกิจกรรมให้ลูกค้าของเรามีส่วนร่วม เช่น การปลูกป่า ช่วยบ้านเด็กกำพร้า ออกค่ายอาสาพัฒนา แล้วก็จะแบ่งรายได้จากค่าตั๋วเครื่องบินเพื่อสนับสนุนเด็กที่ขาดทุนการ ศึกษา"
"หลานขวัญนี่รอบคอบดีจริงๆ อาเห็นแล้วรู้สึกภูมิใจแทนพี่พรมาก ที่หลานขวัญคิดอยากช่วยเรื่องหักภาษีของบริษัท และช่วยเสริมภาพลักษณ์ของสายการบิน"
"เดี๋ยวๆนะคะอาอมร ขวัญไม่ได้ทำเพื่อเรื่องนั้นนะคะ ขวัญอยากให้เราลดกำไรลง 20% เพื่อให้สังคมจริงๆค่ะ"
อมรชะงักกึก มองหน้าทั้งขวัญและจันทรา แล้วรู้สึกไม่พอใจเมื่อได้ฟังจันทราอธิบายต่อ
"พี่พรเคยคุยเรื่องนี้กับจันไว้ก่อนเสีย เป็นความตั้งใจของพี่พร ในเมื่อเราได้มาเยอะแล้วเราก็ต้องให้คนอื่นบ้าง"
"ตกลงอาอมรจะช่วยขวัญใช่ไหมคะ"
"ถ้านิดๆหน่อยๆอาก็พอช่วยได้ แต่ถ้าให้ทำทั้งหมดตามที่หลานขวัญว่ามา อาเสียใจ อาทำไม่ได้"
"ทำไมล่ะคะพี่อมร ซันไชน์เป็นของน้องขวัญทำไมจะทำไม่ได้"
"จันลืมไปแล้วรึเปล่าว่าตอนนี้ซันไชน์ไม่ได้เป็นของน้องขวัญแล้ว"
ขวัญสีหน้าแปลกใจ จันทราเองก็ไม่ชอบใจอมรนัก ขอคุยกับอมรสักครู่ ขวัญจึงลุกเดินออกไป...พออยู่กันตามลำพัง จันทราก็ต่อว่าอมรทำไมถึงทำแบบนี้
"พี่ทำตามความถูกต้อง ตอนนี้หุ้นเกินครึ่งในซันไชน์เป็นของพี่ เพราะฉะนั้นพี่มีอำนาจในการตัดสินใจทุกอย่าง"
"แต่ที่จันยอมโอนหุ้นให้พี่ เพราะพี่รับปากว่าจะช่วยเหลือน้องขวัญ"
"แล้วพี่ไม่ได้ทำเหรอ หุ้นของเราที่ขึ้นเอาๆอยู่ทุกวันนี้ จนทำให้ขวัญมีกินมีใช้สบายๆ ไม่ใช่เพราะพี่กับตาวิทย์ ทำให้เหรอจัน ถ้าพี่ไม่ช่วยอุ้มบริษัทนี้เอาไว้ น้องขวัญผลาญสมบัติพี่พรหมดภายในปี
เดียวแน่ จันควรจะสำนึกในบุญคุณพี่บ้างนะ"
จันทราเสียใจและรับไม่ได้ตบหน้าอมรทันที "จันไม่นึกเลยว่าพี่อมรจะทำแบบนี้กับจัน พี่อมรหลอกใช้จันมาตลอดใช่มั้ย"
"พี่ไม่ได้หลอกใช้จัน พี่ช่วยจันให้กลายเป็นคนใหม่ ต่างหาก เพราะถ้าจันยังคอยตามพี่พรอยู่ จันก็เป็นได้แค่พี่เลี้ยงหลาน ไม่ได้ขยับขึ้นมาเป็นคุณนายเจ้าของสายการบินหรอก"
จันทรายิ่งโกรธหันไปคว้าแก้วน้ำจะสาดหน้าอมร แต่อมรจับมือจันทราบีบ แล้วจ้องหน้าขู่เอาจริง
"ผู้หญิงอย่างจันทำอะไรพี่ไม่ได้ อยู่เฉยๆทำหน้าที่เมียไปดีกว่า" พูดจบอมรก็ผละไปอย่างไม่แยแส จันทราเจ็บใจจนน้ำตาคลอ แล้วเอ่ยปากขอโทษทันทีที่ขวัญเดินเข้ามา
"น้าขอโทษ...น้าผิดเองที่ยอมโอนหุ้นของตัวเองให้พี่อมร ตอนที่พี่พรเสียซันไชน์กำลังลำบาก ขวัญเองก็เกิดเรื่องต้องอยู่โรงพยาบาล ถ้าน้าไม่ทำ ทุกอย่างที่พี่พรสร้างมาก็ต้องพังทลาย แต่น้าไม่คิดว่าพี่
อมรจะทำกับขวัญแบบนี้ สมบัติที่ควรจะเป็นของน้องขวัญต้องตกไปอยู่ในมือคนอื่นเพราะน้า ขวัญจะโกรธจะเกลียดจะต่อว่าน้ายังไงก็ได้"
"ขวัญไม่โกรธน้าจันหรอกค่ะ คนที่ขวัญต้องโกรธคืออาอมร ขวัญรู้ว่าน้าจันทำเพื่อขวัญเพื่อแม่ ต่อไปนี้ขวัญคงไว้ใจใครไม่ได้อีกแล้ว ขวัญต้องพึ่งตัวเอง"
"น้องขวัญคิดจะทำอะไร?"
ขวัญนิ่งไป สีหน้ามุ่งมั่นครุ่นคิดอะไรบางอย่าง...
ส่วนที่บ้านธนพ...วีรเทพกำลังคุยกับธนพเรื่องที่ขวัญเสนอโครงการของแม่ที่อยากทำก่อนเสียชีวิต แต่ถูกอมรปฏิเสธเรียบ และสั่งไม่ให้ขวัญเข้ามายุ่งที่ซันไชน์อีก
"งั้นก็หมายความว่าตอนนี้คุณขวัญรู้แล้วว่าสมบัติของตัวเองตกไปอยู่ในมือคนอื่น"
"ครับ แต่ถึงรู้ก็ทำอะไรไม่ได้ แม้แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะหาหลักฐานมายืนยันได้ยังไง"
"เรื่องแบบนี้ถ้าเป็นขวัญอุมาคนก่อนไม่มีทางยอมง่ายๆแน่ เธอคงอาละวาดจนพวกนั้นกระเจิง"
"แต่ตอนนี้คุณขวัญไม่ได้เป็นคุณหนูจอมวีนแล้วนะพี่"
"ยังแน่ใจไม่ได้หรอก ถึงคุณขวัญจะความจำเสื่อม แต่นิสัยหลายอย่างก็ไม่ได้เปลี่ยน" ธนพสรุปด้วยความรู้สึกกังวลและเป็นห่วงขวัญ...
ooooooo
ขวัญขอร้องแกมบังคับให้พี่กิ่งร่วมมือกับเธอทำการบางอย่างในวันที่ซันไชน์แถลงข่าวเปิดตัวฝูงบินใหม่ โดยมีจันทราเป็นกำลังสำคัญอีกคน ทำให้ขวัญสามารถเข้าถึงกลางงาน พร้อมด้วยเด็กๆเต็มรถ
ตู้ที่ขวัญพามา ธนพตามมาหลังจากวีรเทพโทร.ไปบอก เขาสารภาพว่ารักขวัญและพยายามทัดทานเพราะกลัวขวัญจะทำเรื่องร้ายๆขึ้นมาอีก แต่กลายเป็นว่าขวัญทำเรื่องดีๆที่ใครก็คาดไม่ถึง
ขวัญเดินตรงไปยืนที่โพเดียม กล่าวฉาดฉานต่อหน้าทุกคนและนักข่าวว่า
"ดิฉันขวัญอุมา ไชยเจริญสุข ลูกสาวของคุณพรพรรณเจ้าของสายการบินซันไชน์ ขอแถลงอย่างเป็นทางการว่า นอกจาก สายการบินของเรามุ่งทำธุรกิจเพื่อแสวงหาผลกำไรแล้ว เราก็ไม่ลืมที่จะคืนกำไร
ให้สังคมตามนโยบายที่คุณแม่ของดิฉันซึ่งเป็นผู้ก่อตั้งสายการบินได้ตั้งปณิธานเอาไว้ ดิฉันในฐานะลูกสาว และคุณอาอมรในฐานะผู้บริหาร จึงเห็นพ้องต้องกันว่า จะแบ่งกำไร 20% เพื่อส่งเสริม
กิจกรรมในสังคม อาทิ การสร้างโรงเรียน สร้างวัด พัฒนาชุมชน ตั้งกองทุนสำหรับเด็กที่ขาดแคลนทุนการศึกษาและอีกหลายโครงการที่จะตามมาทีหลัง"
อมร วรวิทย์และยลดาถึงกับอึ้งพูดไม่ออก เสียงปรบมือ ดังกราวใหญ่ สามคนพ่อลูกที่ยืนอยู่ใกล้ๆขวัญจำต้องยิ้มรับไปด้วย
เมื่อข่าวนี้ถูกถ่ายทอดไปทางโทรทัศน์ นุ่นนั่งดูอยู่กับต้อยติ่งและพรรณี นุ่นหาว่าขวัญสร้างภาพ ต้อยติ่งเออออและเสริมเติมแต่งตำหนิขวัญต่างๆนานา จนพรรณีทนไม่ไหวโวยทั้งคู่ชอบหาเรื่องขวัญ
อดีตขวัญอาจจะไม่ใช่คนที่ดีนัก แต่ปัจจุบัน เขากำลังเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นคนดี เราก็ควรให้โอกาสเขา นุ่นน้อยใจที่แม่ปกป้องขวัญอยู่เรื่อย จึงประชดแม่ว่าตกลงนุ่น หรือขวัญเป็นลูกแม่กันแน่ พรรณีฉุน
ประกาศเสียงเข้มว่า ถ้าเราสองคนยังหาเรื่องขวัญอีก แม่จะตัดหางปล่อยวัดเลยคอยดู
นุ่นกับต้อยติ่งหน้าจ๋อย ธนพกับวีรเทพเดินเข้ามา พรรณี มองหน้าธนพที่มีแววกังวลจึงทำท่าจะซักถาม วีรเทพรู้ทันรีบเรียกพี่ชายให้ไปรับโทรศัพท์ แต่ความจริงแล้วไม่ได้มีใครโทร.มา วีรเทพแค่ไม่
อยากให้พี่ชายอึดอัดที่จะต้องตอบคำถามของแม่
"ขอบใจนายมากนะ ฉันไม่อยากให้แม่รู้เรื่องปัญหาในครอบครัวของคุณขวัญ กลัวแม่จะกังวล เพราะท่าทางแม่เราจะชื่นชมคุณขวัญมาก"
"แล้วพี่ล่ะ เห็นข่าวแล้วรู้สึกยังไง"
"การที่คุณขวัญกล้าประกาศหักหน้าคุณอมร คุณอมรต้องไม่พอใจและหาทางเล่นงานคุณขวัญแน่ๆ ตอนนี้พี่เป็นห่วงคุณขวัญ กลัวจะเกิดเรื่องร้ายอันตรายถึงชีวิต" ธนพหน้าเครียด วีรเทพมองพี่ชาย
ด้วยความเห็นใจ...
ในคืนเดียวกันนี้ ขวัญกับพิมพ์และพี่กิ่งนัดบรรดานางแบบที่เคยร่วมงานมาปาร์ตี้กันที่ผับแห่งหนึ่ง ขวัญคนใหม่ กลายเป็นที่รักของทุกคน แถมงานนี้ขวัญยังทำดีคิดดีอีกต่างหาก ขวัญขอรับบริจาคสิ่ง
ของเครื่องประดับจากทุกคนเอาไป ประมูลหารายได้เพื่อการกุศล จะได้บุญกุศลกันถ้วนหน้า ทุกคน ให้ความร่วมมือ ยกเว้นวิลาวัลย์ที่ไม่ช่วยแล้วยังปากเสีย จนเกือบ จะถูกพี่กิ่งและพรรคพวกตบสั่งสอน
ธนพโทร.เข้ามือถือขวัญแล้วไม่ติด เลยเปลี่ยนไปโทร.หาพิมพ์ พอรู้ว่าสองคนอยู่ด้วยกัน ธนพจึงฝากพิมพ์ดูแลขวัญด้วย พิมพ์แน่ใจแล้วว่าธนพรักขวัญ แต่ขวัญยังกั๊กๆ เพราะ เกรงใจพิมพ์ที่เคยรักธนพ
มาก่อน แต่ถูกขวัญแย่งมา ดังนั้นขวัญจึงพยายามตีตัวออกห่างธนพเพื่อให้พิมพ์ได้กลับไปคืนดี กับธนพตามที่ตนเคยพูดเอาไว้แล้ว
วิลาวัลย์ทั้งแค้นทั้งเจ็บใจที่ตอนนี้ขวัญกลายเป็นขวัญใจของใครต่อใครไปหมด ส่วนตัวเองกลายเป็นหมาหัวเน่าจนต้องเผ่นออกจากกลุ่มมาแทบไม่ทัน...อีกครู่ต่อมา นัดเจอ วรวิทย์คู่ขาเก่าที่โรงแรม วิ
ลาวัลย์ก็บ่นให้เขาฟังอย่างมีอารมณ์ ก่อนจะถามว่าเมื่อไหร่เขาจะกำจัดนังขวัญออกไปซักที เธอทน เห็นมันทำหน้าแสนดี ทำตัวเป็นแม่ชีไม่ไหวแล้ว
"ผมก็กำลังหาทางเล่นงานมันอยู่"
"รีบคิดเข้านะคะ ไม่งั้นวิทย์ได้ถูกนังขวัญขโมยซีนไป อีกแน่ หรือถ้าแย่กว่านั้นนังขวัญอาจจะแย่งสายการบินกลับมา เป็นของตัวเองได้อีก แล้วคราวนี้ทั้งวิทย์ทั้งครอบครัวของวิทย์ ได้เป็นหมาหัวเน่า
เหมือนวิแน่"
วรวิทย์โดนจี้ใจดำโมโหบีบปากวิลาวัลย์อย่างแรง จนวิลาวัลย์เจ็บหน้าเหยเก
"หยุดพูดจาบ้าๆได้แล้ว ไม่มีทางที่คนอย่างผมจะแพ้ นังขวัญอุมา"
"วิขอโทษค่ะ วิไม่ได้ตั้งใจ ยังไงคุณก็ไม่มีทางแพ้นังนั่นแน่...ปล่อยวิเถอะค่ะ วิเจ็บ"
วรวิทย์ปล่อยมือ วิลาวัลย์ยังกล้าๆกลัวๆ มองหยั่งเชิง ครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆเข้ามาจับแขนเขาออดอ้อน
"วิทย์ขา...อย่าโมโหไปเลยนะ วิคิดว่าวิพอมีทางเล่นงาน ยัยขวัญอุมาแทนวิทย์แล้วล่ะค่ะ"
"เธอมีทางจริงๆน่ะเหรอ"
"ค่ะ แต่ถ้างานนี้วิทำสำเร็จ วิทย์ต้องตกรางวัลใหญ่ ให้วินะ"
"อยากได้ใหญ่ขนาดไหน"
"ความฝันที่วิรอมานานแล้วไงคะ...แต่งงาน"
ชายหนุ่มนิ่งไปครู่ก่อนจะดึงเธอเข้ามากอด "แน่นอนสิจ๊ะ ถ้ายัยขวัญอุมามันล้มเมื่อไหร่ ผมจะแต่งงานกับวิทันที ผู้หญิงฉลาดๆอย่างวิ ใครได้เป็นเมียถือเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก"
วิลาวัลย์เคลิ้มยิ้มหวานโอบกอดเขาแน่น แต่หารู้ไม่ว่า
วรวิทย์แอบยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
ooooooo
แล้วเช้าขึ้นวิลาวัลย์ก็เดินทางไปพบป๋าจอร์จที่ร้านหมูกระทะ ป๋าจอร์จเป็นผู้หญิงแต่ใจเป็นชาย หรือที่เรียกง่ายๆว่าทอมนั่นเอง เมื่อก่อนป๋าจอร์จก็เคยอยู่ในวงการนางแบบ แต่เพราะถูกขวัญเล่นงาน
ชีวิตของเขา เลยต้องหันเหมาเปิดร้านหมูกระทะ ซึ่งความแค้นครั้งนั้นป๋าจอร์จจำแม่นไม่เคยลืม
วิลาวัลย์เองก็รู้เรื่องนี้ดี การที่เธอตัดสินใจมาพบป๋าจอร์จก็เพื่อจะหาแนวร่วมไปเล่นงานขวัญ ซึ่งวิลาวัลย์ย้ำกับป๋าจอร์จว่า ถ้าเราสองคนร่วมมือกัน นังขวัญมันต้องเสร็จเราแน่!
วันเดียวกันนี้ ยลดาทำให้อมรไม่พอใจอย่างแรง ยลดา รักวีรเทพหัวปักหัวปําและเธอต้องการแต่งงานให้ได้ แต่อมรไม่ยอม ยลดาจึงเอาเรื่องที่พ่อกับพี่ชายโกงสมบัติและหุ้นในซันไชน์มาขู่จะบอกขวัญ
และผู้ถือหุ้นคนอื่นๆด้วย อมรถึงผงะ หน้าซีดโกรธลูกสาวแทบกระอัก
วีรเทพกำลังรอลุ้นอยู่หน้าห้อง วรวิทย์เดินมาเห็นพอดี แปลกใจว่าวีรเทพมาทำอะไรแถวนี้ วีรเทพตอบเรียบๆว่า ตนมารอยลดาคุยกับคุณอมรเรื่องที่เราจะแต่งงานกัน
"นี่...ถ้าแกคิดจะจับเสือมือเปล่า ฉันบอกได้เลยว่าแกคิดผิด ยัยดามันก็เห็นแกเป็นแค่ของเล่นไว้แก้ขัด มันไม่ได้คิดจริงจังกับแกหรอก"
"คุณกำลังดูถูกน้องสาวตัวเองนะครับคุณวิทย์ อย่าคิดว่า น้องสาวคุณจะสันดาน เอ๊ย นิสัยเหมือนคุณสิ"
"ไอ้วีรเทพ..." วรวิทย์ฉุนกึกกระชากคอเสื้อวีรเทพแล้วจะต่อย แต่ยลดาเดินออกมาเห็นพอดี
"พี่วิทย์จะทำอะไร ปล่อยวีนะ"
วรวิทย์ยอมปล่อย แล้วหันไปเล่นงานยลดาแทน "แกจะแต่งงานกับมันเหรอ"
"ใช่ ดาจะแต่งงานกับวี และพี่ก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามดาด้วย เพราะพ่อเพิ่งอนุญาตให้ดากับวีแต่งกัน"
วีรเทพอึ้ง ขณะที่วรวิทย์ตะลึงนึกไม่ถึง...แล้วยลดา ก็ควงแขนวีรเทพจากไป ส่วนวรวิทย์รีบเข้าไปคาดคั้นพ่ออย่างมีอารมณ์
"พ่อ...ทำไมพ่อยอมให้ยัยดาแต่งงานกับน้องชายไอ้ธนพ รู้ก็รู้ว่าไอ้หมอนั่นมันเป็นยังไง"
"ที่ฉันต้องยอมเพราะน้องสาวแกมันขู่ว่าจะพูดเรื่องที่เราทำไว้กับพี่พรแล้วก็ยัยขวัญน่ะสิ"
"นี่ยัยดามันหลงผู้ชายจนหน้ามืดตามัวขนาดนี้เลยเหรอ พ่อจะปล่อยให้ยัยดาทำอะไรตามอำเภอใจแบบนี้ไม่ได้นะครับ"
"แต่ตอนนี้คงต้องยอมไปก่อนเพื่อทางอยู่รอดของเรา"
"ทำอย่างนี้ยัยดาเหลิงกันพอดี"
"เอาน่า ไอ้วีรเทพมันไม่ใช่อุปสรรคสำคัญ ไว้จัดการทีหลังก็ได้ ขวัญอุมาต่างหากที่ทำให้ฉันเสียหน้าครั้งใหญ่ แต่ฉันกลับทำอะไรมันไม่ได้ ขืนปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปมันต้องรู้แน่ว่าเราเคยทำอะไรไว้กับ
มัน"
"เรื่องนั้นพ่อไม่ต้องห่วงหรอกครับ เพราะมีคนช่วยจัดการกับขวัญอุมาให้เราโดยที่เราไม่ต้องเหนื่อยลงมือเอง"
อมรมองหน้าลูกชายด้วยความสงสัย แต่วรวิทย์ไม่อธิบาย อะไรอีก นอกจากยิ้มมุมปาก สีหน้าร้ายกาจ!
ooooooo
แม้ความจำขวัญจะเสื่อม แต่การชงกาแฟของขวัญไม่ว่าจะกี่ถ้วยกี่ครั้งรสชาติก็ยังอร่อยคงเดิม ดังนั้นขวัญจึงคิดจะเปิดร้านกาแฟขึ้นมาใหม่ จันทรากับพิมพ์เห็นดีเห็นงามด้วย แต่พอขวัญบอกว่าจะ
เปลี่ยนการตกแต่งร้านใหม่ทั้งหมด พิมพ์ก็ชะงักไปทันที
"ทำไมต้องเปลี่ยนด้วยล่ะขวัญ ในเมื่อร้านนี้นพตกแต่งตามที่ขวัญชอบไม่ใช่เหรอ"
ขวัญนิ่งไม่ตอบ เพราะเธอมีเหตุผลส่วนตัวที่พูดไปแล้วจะกระทบกระเทือนจิตใจตัวเอง จากนั้นพิมพ์ก็โทร.ไปเล่าเรื่องนี้ให้ธนพฟัง
"อะไรนะพิมพ์ คุณขวัญจะแต่งร้านกาแฟใหม่ นั่นมันผลงานมาสเตอร์พีซของผมนะ กว่าจะออกแบบได้ต้องเสียเซลล์ สมองไปตั้งเท่าไหร่ แล้วอยู่ๆจะมาเอาแต่ใจตัวเองแบบนั้นได้ไง"
"ใจเย็นก่อนสินพ พิมพ์ว่าขวัญเขาคงอยากตัดใจจากนพมั้ง"
"เขาไม่มีสิทธิ์มาเอาแต่ใจตัวเองอย่างนี้ ยังไงผมก็ไม่ยอมให้ยัยสวยเริ่ดเอาแต่ใจใช้รสนิยมไร้ศิลปะมาทำลายผลงานระดับมาสเตอร์พีซของผมแน่"
"ถ้านพยืนยันแบบนั้น นพคงต้องมาคุยกับขวัญเองแล้วล่ะ"
"ตอนนี้อยู่ไหน...ตกลง เจอกัน" ธนพวางสายด้วยสีหน้าโมโหสุดๆ ฟากพิมพ์ยิ้มกริ่มแอบมองขวัญอย่างมีแผน...
แล้วพิมพ์ก็ชวนขวัญไปช็อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้า โดยไม่รู้ว่าวิลาวัลย์กับป๋าจอร์จสะกดรอยตามมาเล่นงานขวัญ
วิลาวัลย์วางแผนให้พนักงานร้านอาหารที่ขวัญกับพิมพ์เข้ามานั่งเอาน้ำที่แอบใส่ยานอนหลับไปเสิร์ฟขวัญ พอพิมพ์ซึ่งจะเปิดโอกาสให้ธนพที่โทร.นัดมาเจอขวัญลุกออกไปจากโต๊ะได้ไม่นาน ขวัญก็มีอา
การเบลอๆมึนๆ
แต่ไม่ทันที่ป๋าจอร์จกับวิลาวัลย์จะเข้ามาเอาตัวขวัญไป ธนพก็เดินตรงดิ่งเข้ามาหาขวัญเสียก่อน สองคนเลยชะงักแอบดูกันต่อ ขวัญสีหน้าไม่พอใจนักกับการปรากฏตัวของธนพ
"ธนพ...นายมาที่นี่ได้ยังไง"
"พิมพ์โทร.ไปบอกผมเรื่องร้านกาแฟ คุณกับผมมีเรื่องต้องคุยกัน"
"แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย...ไป กลับไปได้แล้ว"
"ผมไม่ไป ยังไงผมไม่มีวันยอมให้คุณทำลายผลงานของผมเด็ดขาด"
"ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ในเมื่อฉันเป็นเจ้าของร้าน ฉันจะทุบใหม่แต่งใหม่ยังไงก็ได้"
ขวัญไม่อยากพูดอะไรอีก วางเงินค่าเครื่องดื่มแล้วเดินออกไป ธนพหัวเสียรีบเดินตาม ส่วนป๋าจอร์จกับวิลาวัลย์มองหน้ากันอย่างสุดเซ็ง
"เอาไงอ่ะป๋า แผนเสียหมดแล้ว"
"สงครามไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร เรายังไม่ถือว่าล้มเหลว รีบตามพวกมันไปเถอะ"
ขณะขวัญเดินหนีธนพออกมาที่ลานจอดรถ ขวัญรู้สึกมึนหัวมาก เซเกือบจะประคองตัวไม่อยู่ ธนพเดินตามมาติดๆ รีบเข้ามาพยุงขวัญไว้ ขวัญเบลอหนักแต่ยังห้ามไม่ให้ธนพมายุ่งกับเธออีก
"ไม่ยุ่งไม่จับได้ไง ยืนก็แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว"
"ฉันจะยืนไหวหรือยืนไม่ไหวมันก็เรื่องของฉัน นายไม่ต้องยุ่ง กลับไปหาแฟนนายเถอะ"
"แฟนผมอยู่นี่ จะให้ผมกลับไปหาใคร"
"ฉันไม่ได้เป็นแฟนนาย เราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงนิสัยไม่ดีที่ชอบแย่งแฟนเพื่อน"
"ไร้สาระไปกันใหญ่แล้ว คุณไม่ได้แย่งผมมาจากใครนะคุณขวัญ ผมเลิกกับพิมพ์ก่อนที่ผมจะเริ่มชอบคุณ ถ้าผมไม่มีใจให้คุณ ผมก็คงไม่ตั้งใจออกแบบร้านของคุณให้ออกมาดีที่สุดหรอก ร้านนั้นเป็น
ความฝันของคุณนะขวัญ"
"แต่พิมพ์เป็นเพื่อนรักคนเดียวที่ฉันมี ถ้าฉันต้องเลือกใครซักคน ฉันขอเลือกพิมพ์"
"ทำไม? ทำไมคุณถึงมีทั้งผมและพิมพ์พร้อมกันไม่ได้"
"ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม อย่าถามอะไรฉันอีก ฉันขอร้อง แค่นี้ใจฉันมันจะทนไม่ไหวแล้ว" ขวัญร้องไห้พยายามประคองตัววิ่งออกไป ธนพก้าวตามไปอีกด้วยความเป็นห่วง วิลาวัลย์ เห็นท่าไม่ดีเร่งให้ป๋าจอร์
จตามไปจับตัวขวัญ ส่วนธนพเธอจะจัดการเอง
วิลาวัลย์แยกไปหาชายฉกรรจ์สองคนที่รถตู้ สั่งให้ตามไปจัดการเอาตัวธนพออกมาจากขวัญให้ได้ โดยวิลาวัลย์ยอมจ่ายเงินเพิ่มเพราะที่ตกลงกันไว้ตอนแรกไม่มีธนพมาเกี่ยว ขณะเดียวกันป๋าจอร์จก็ตาม
ติดขวัญไป ธนพคลาดกับขวัญแป๊บเดียวจึงเป็นโอกาสทองของป๋าจอร์จ
ป๋าจอร์จเข้ามาประคองขวัญที่กำลังจะหมดสติเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ ขวัญเห็นหน้าเขาเลือนลางพยายามขอความช่วยเหลือ ป๋าจอร์จกลับจะลากขวัญไปขึ้นรถตู้ที่กำลังแล่นตรงมา หารู้ไม่ว่ารถตู้เกิด
เบรกแตกบังคับเท่าไหร่ก็ไม่หยุด ป๋าจอร์จตาเหลือกวิ่งหนี ทิ้งร่างขวัญที่หมดสติไว้ตรงนั้น
แต่แล้วการให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวจริงๆ ป๋าจอร์จโชคร้ายถูกรถตู้ที่ตัวเองจ้างมาเฉี่ยวชนจนต้องหามตัวเข้าโรงพยาบาลไปพร้อมๆกับขวัญที่โดนวางยานอนหลับ
ขวัญฟื้นขึ้นมาแต่ยังงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง พอรู้จากน้าจันว่าตนถูกวางยานอนหลับ ขวัญตกใจ เหลือบมองธนพ พิมพ์และพี่กิ่งที่ยืนดาหน้าอยู่ในห้อง...พี่กิ่งโวยวายคาดว่าต้องมีคนคิดปองร้ายน้อง
ขวัญแน่ๆ
"มีใครบ้างที่คุณขวัญมีปัญหาด้วย" ธนพถามขึ้น
"โอ๊ย เพียบค่ะ น้องขวัญมีเรื่องกับคนครึ่งค่อนประเทศได้ล่ะมั้ง" พี่กิ่งตอบเสร็จนึกได้ ยิ้มแหย "อุ่ย...กิ่งลืมไป นั่นมันเมื่อก่อนค่ะ แต่ตอนนี้น้องขวัญเป็นคนใหม่แล้ว มีแต่
คนรักคนชอบ ไม่เคยมีปัญหากับใครเลยซักคน"
"คุณเห็นคนที่พยายามจะทำร้ายหลานขวัญรึเปล่าคะ" จันทราหันไปถามธนพ
ธนพสับสน ไม่แน่ใจว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย เป็นทอมหรือเป็นเก้ง
"ขวัญจำได้แล้วค่ะ เขาเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวเหมือนผู้ชาย แต่ขวัญมั่นใจนะคะว่าเขาไม่ใช่คนที่ทำร้ายขวัญ เขาเป็นคนช่วยชีวิตขวัญเอาไว้ บางทีเขาอาจจะเห็นหน้าคนร้ายก็ได้นะคะ"
"น้องขวัญขา ไอ้ผู้หญิงที่แต่งตัวเหมือนผู้ชาย แล้วเป็นคนที่น้องขวัญเข้าใจว่าเขาช่วยน้องขวัญเอาไว้ จริงๆแล้วเขาเป็นโจทก์เก่าน้องขวัญนะคะ" กิ่งโพล่งขึ้นมาทำเอาขวัญหน้าซีด สงสัยว่าเขาคือใคร
กัน?
เวลานั้น ป๋าจอร์จนอนเดี้ยงสวมเฝือกที่คอ แขน และขา หน้าตาบวมช้ำแทบไม่เหลือเค้าความหล่อ...วิลาวัลย์นั่งอยู่ข้างเตียง มองป๋าด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างแรง
"เนี่ยเหรอแผนเด็ดจัดการนังขวัญอุมาของป๋า แผนปลิดชีพตัวเองมากกว่า วิไม่น่าหลงเชื่อคนผิดเลยจริงๆ สมควรแล้วที่โดนนังขวัญมันหลอกจนหมดตัว ชาตินี้ขายหมูกระทะไปเถอะ"
"น้องวิ! น้องวิเป็นคนบิ๊วต์ป๋าให้แก้แค้นนังขวัญอุมาเองนะ เพราะฉะนั้นอย่ามาโทษป๋าฝ่ายเดียว ถ้าจะโทษก็ต้องโทษน้องวิด้วย ไหนบอกจะจัดการไอ้โย่งเกาหลีนั่น ไหงกลายเป็นป๋าที่ถูกรถชน"
"ป๋าอย่ามาโยนขี้กันนะ ถือเป็นคราวซวยของป๋าไปก็แล้วกัน"
"ใช่ ซวย! ซวยตั้งแต่ตอนเจอน้องวิแล้วล่ะ"
วิลาวัลย์ค้อนขวับ ทันใดมีเสียงคนคุยกันดังที่หน้าห้อง วิลาวัลย์ย่องไปที่ประตู มองผ่านกระจกออกไปเห็นขวัญกับกิ่งยืนคุยกันอยู่
"พี่ว่าไอ้ป๋าจอร์จนี่แหละที่น่าสงสัยที่สุด"
"ไม่น่าเป็นไปได้ เขาก็พูดกับขวัญดี"
"น้องขวัญจำไม่ได้จริงๆเหรอว่าน้องขวัญเคยมีปัญหาขึ้นโรงขึ้นศาลกับไอ้ป๋าหัวตั้งนี่"
"ขวัญความจำเสื่อมอยู่นะพี่กิ่ง จะจำอะไรได้ได้ยังไง"
"งั้นพี่ขอฟันธง ไอ้ป๋าจอร์จนี่แหละที่เป็นคนวางแผนทำร้ายน้องขวัญ"
"พี่กิ่งมองเขาในแง่ร้ายเกินไปรึเปล่า บางทีเขาอาจจะกลับตัวแล้วก็ได้นะ"
พี่กิ่งฟังแล้วอ่อนใจจริงๆที่ขวัญไม่ยอมเชื่อ ฝ่ายวิลาวัลย์ รีบย่องกลับไปหาป๋าจอร์จที่เตียง
"คราวนี้ป๋าเสร็จแน่"
"ถ้าป๋าโดนจับได้ ป๋าจะบอกว่าเป็นฝีมือน้องวิ"
"ไม่ได้นะ เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว ป๋าจะมาถีบวิตกน้ำไม่ได้เด็ดขาด...เอาอย่างนี้ดีกว่า"
วิลาวัลย์คิดแผนอย่างรวดเร็ว แล้วหลบเข้าไปดูลาดเลาอยู่ในห้องน้ำ พอขวัญกับพี่กิ่งเปิดประตูเข้ามา ป๋าจอร์จก็แหกปากโอดโอยราวกับเจ็บเจียนตาย ขวัญเลยยิ่งสงสาร และไม่ยอมฟังคำทัดทานของพี่กิ่ง
แต่เชื่อทุกคำของป๋าจอร์จที่ออดอ้อนโอดโอย ถึงขนาดยกมือไหว้เขาด้วย
"ขอบคุณป๋ามากนะคะที่วันนี้ช่วยชีวิตขวัญเอาไว้ ขวัญ เชื่อค่ะว่าป๋ากลับตัวกลับใจแล้ว ป๋าก็เหมือนขวัญที่กลับตัว
เป็นคนใหม่แล้วเหมือนกัน ครั้งนี้ขวัญเป็นหนี้บุญคุณป๋า ขวัญจะจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้ และถ้ามีเรื่องเดือดร้อนอยากให้ขวัญช่วยอะไร ก็บอกมาเลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ"
"ครับ น้องขวัญเป็นแม่พระของป๋าจริงๆ"
ขวัญกับป๋าจอร์จยิ้มแย้มให้กัน พี่กิ่งไม่พอใจแต่ก็พูดไม่ออก วิลาวัลย์แอบมองจากห้องน้ำ ยิ้มร้ายลึกก่อนพึมพำกับตัวเอง
"แกเสร็จฉันแน่ นังสวยเริ่ด!!"
ooooooo
ในเวลาต่อมาเมื่อพิมพ์รู้จากพี่ กิ่งว่าขวัญตกลงจะไปทำบุญกับป๋าจอร์จ พิมพ์ร้อนใจมากรีบมาพบธนพถึงร้านอาหาร โดยวีรเทพก็อยู่ด้วย ธนพขอให้พิมพ์ช่วยห้ามขวัญ แต่พิมพ์บอกว่า ทั้งตนและพี่กิ่ง
พยายามพูดแล้ว แต่ขวัญยืนยันจะไปกับป๋าจอร์จให้ได้
"ถ้าพี่ห้ามคุณขวัญไม่ได้ พี่ก็ต้องไปด้วย คุณขวัญกำลังตกอยู่ในอันตรายนะครับ"
"แกรู้อะไรมาเหรอวี"
"ก็ยังไม่แน่ชัดหรอกครับ แต่ผมก็เริ่มรู้เบาะแสอะไรบ้างแล้ว"
"อย่าลังเลอีกเลยนพ ไปกับขวัญเถอะ นพจะได้ใช้ โอกาสนี้ปรับความเข้าใจกับขวัญด้วย พิมพ์จะอยู่ช่วยวีอยู่ ทางนี้เอง"
ธนพนิ่งเงียบสีหน้าครุ่นคิด...ขณะเดียวกันนั้น วิลาวัลย์ จอมแผนการกำลังลอยหน้าอยู่กับวรวิทย์ในห้องพักโรงแรม
"แผนของคุณร้ายกาจมาก ผมหวังว่ามันคงจะสำเร็จ ไม่เหมือนที่ผ่านมานะ"
"วิมั่นใจ...คราวนี้ไม่มีพลาดแน่"
"แล้วถ้าเกิดไอ้ธนพมันไปด้วยล่ะ"
"ก็ไม่มีปัญหา เพราะมีคนอยากเล่นงานธนพอยู่แล้ว เราแทบไม่ต้องลงมือทำอะไรเลย ขอแค่วิทย์อย่าลืมสัญญาของเราก็แล้วกัน"
วรวิทย์หยิบแหวนเพชรเม็ดเป้งที่เตรียมไว้ออกมา วิลาวัลย์เห็นแล้วตาโตเท่าไข่ห่าน
"ไม่ ต้องห่วง ผมเตรียมแหวนแต่งงานของเราเอาไว้แล้ว" เธอทำท่าจะหยิบแหวน แต่วรวิทย์ปิดกล่องทันทีทันใด "ใจเย็นๆนะจ๊ะ รอถึงวันที่เขี่ยนังขวัญพ้นทางเมื่อไหร่ คุณได้เป็นเมียผมแน่"
วิลาวัลย์ยิ้มหน้าบาน โผกอดวรวิทย์แนบแน่น จึงไม่เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ร้ายกาจของเขา
ooooooo
