เสือสมิง
ตอนที่ 25
หลังจากจับทุกคนมัดไว้อย่างแน่นหนาและให้ทหารรับจ้างเฝ้าไว้ ทศกับเรืองก็รีบเข้าไปภายในถ้ำเพื่อขนสมบัติ โดยไม่รู้เลยว่าด้านนอกนั้นทหารของตนถูกเสือใจ หิน และแก้วจัดการตายเรียบหมดแล้ว
เสี่ยรงค์ไม่คาดคิดว่าเสือใจยังมีชีวิตรอดปลอดภัย เขาตำหนิอองไชยไปหลายคำก่อนจะได้ฟังความจริงจากเสือใจว่าภราดรเป็นคนช่วยตนเอาไว้ในวันที่อองไชยจะนำตัวไปฆ่าทิ้ง
“ไอ้เสือใจ ทำไมมึงตายยากตายเย็นนักนะ” เสี่ยรงค์คำรามอย่างแค้นใจ แล้วหันไปตวาดใส่ระรินอีกคน “เป็นเพราะแกคนเดียว หลงผู้ชายจนหัวปักหัวปําแล้วเป็นยังไงล่ะ ไอ้หมอนั่นมันพวกโจรชัดๆ”
“แล้วพ่อล่ะ เคยสนใจอะไร วันๆเอาแต่คิดแก้แค้น คิดห่วงสมบัติ เคยสนใจลูกบ้างไหม”
ระรินตอบโต้อย่างฉุนเฉียว เสี่ยรงค์ยิ่งฮึดฮัดไม่พอใจ จ่าชิตเห็นแล้วรำคาญ ในยามคับขันสองพ่อลูกก็ยังเถียงกันอยู่ได้
“ปล่อยให้พ่อลูกเขาโต้วาทีกันไปก่อน...ไปไอ้ใจ เข้าไปช่วยพวกนั้นดีกว่า”
จ่าชิตตัดบทแล้วช่วยกันแก้มัดให้คนของตนก่อนเดินนำหน้าไปพร้อมเสือใจ โดยมีกินรี มะค่า ประเดิม หิน แก้วก้าวตาม ทิิ้งระริน เสี่ยรงค์ อองไชย เบิ้ม และผู้กองศักดาถูกมัดรวมอยู่ตรงนั้น
“ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ นังกินรี หมอต้องเป็นของฉัน” ระรินตะโกนลั่น แววตาอาฆาตกินรีฉายชัด
อองไชยเจ็บใจยิ่งนัก พยายามแก้มัดให้ตัวเองจนสำเร็จแล้วเผื่อแผ่ไปยังพวกเสี่ยรงค์ ก่อนทั้งหมดจะตามเข้าไปในถ้ำอย่างกระเหี้ยนกระหือรือ อยากได้ใคร่ดีสมบัติของบาเยงโบ
ooooooo
สมรักษ์เจอขุมทรัพย์แล้ว ฝ่ายภราดรซึ่งแยกไปอีกทางก็เจอโลงศพบาเยงโบแล้วเช่นกัน แต่ในขณะที่สมรักษ์กำลังตื่นตะลึงกับสมบัติมากมาย ทศพุ่งเข้ามาจ่อปืนใส่ด้วยสีหน้าดุดัน
“เอาสิ...ยิงเลย...แกก็รู้ว่าถ้ายิงถ้ำจะถล่ม เอาเลย เราจะได้เป็นผีเฝ้าสมบัติกัน” สมรักษ์ท้าทายอย่างไม่กลัว
“ก็ดีเหมือนกัน งั้นวันนี้เราต้องตัดสินกันให้จบ”
ทศยอมวางปืนแล้วโรมรันพันตูใส่สมรักษ์ด้วยมือเปล่า แต่สักพักทั้งคู่ต่างก็คว้าดาบโบราณในถ้ำมาห้ำหั่นกันต่อ ด้านเรืองที่แยกกับทศไปอีกด้าน เขาไปเจอภราดรอยู่ต่อหน้าโลงศพบาเยงโบ แล้วกระแทกด้ามปืนเข้าท้ายทอยภราดรจนทรุดฮวบด้วยความมึน
“โอ้โห...ขนาดโลงยังงดงามขนาดนี้เลย แสดงว่าสมบัติต้องมหาศาลแน่”
เรืองกระหยิ่มยิ้มย่องมองโลงทองคำน้ำลายสอ แต่ไม่ทันได้ทำอะไร เสือตัวมหึมาก็พุ่งเข้ามาตะปบและกัดเรืองจนตายคาที่ ก่อนที่มันจะกระโดดขึ้นไปคำรามประกาศศักดาบนฝาโลง
ขณะเดียวกัน สมรักษ์กับทศยังต่อสู้กันดุเดือด กระทั่งเสือใจปรากฏตัวพร้อมจงใจ หิน และแก้ว ทศถึงกับชะงักงันด้วยความตกใจ อุทานเรียกเสือใจว่าพ่อ แต่เสือใจกลับย้อนถามทศว่าเรียกใคร
ทศหน้าเจื่อนไปนิด แต่ยังมองเสือใจอย่างไม่ยำเกรง
“ข้าไม่อยากให้เอ็งเป็นคนเนรคุณ เพราะฉะนั้นอย่าเรียกข้าว่าพ่อเลยวะ”
“ก็ได้ ต่อไปนี้ฉันจะเรียกว่าเสือใจ พอใจไหม”
“ดี...ข้าจะได้ฆ่าเอ็งได้สนิทใจหน่อย”
“อย่า...เสือใจ บ้านเมืองมีขื่อมีแป ผมจะจับกุมเสือทศเอง”
“เอาสิ ไอ้หมวดหน้าจืด มีปัญญาก็เข้ามาจับเลย”
ทศท้าทายแล้วถือดาบวิ่งเข้าใส่สมรักษ์ สองหนุ่มประดาบกันไม่นานทศก็พลาดท่าเสียทีถูกสมรักษ์แทงเข้าท้องจนทะลุหลังตายคาที่ จงใจอดใจหายไม่ได้กับการจากไปของทศ แต่เสือใจพูดอย่างปลดปลงว่า
“ทุกอย่างเอ็งเป็นคนเลือกเอง...ไอ้ทศ”
ooooooo
อีกด้านหนึ่งในถ้ำ ภราดรซึ่งยังมึนไม่หายกำลังเผชิญหน้ากับเสือสมิงอย่างประหวั่นพรั่นพรึง เสือก้าวย่างเข้าหาหมายทำร้าย แต่ทันใดจ่าชิตยิงปืนเข้าใส่เสืออย่างจังจนมันกระเด็นไป
เสียงเสือคำรามกึกก้องจนถ้ำสะเทือน จ่าชิตเล็งปืนใส่อีกแต่กลับโดนเสือโดดเข้าตะปบจนกระเด็นได้รับบาดเจ็บ ประเดิมเข้าช่วยเหลือก็โดนทำร้ายด้วยเช่นกัน กินรีกับมะค่าตกใจรีบเข้าไปประคองทั้งสองคนโดยมีภราดรร่วมด้วยช่วยกัน
พรานอองไชยวิ่งตามมาทีหลัง ร้องลั่นว่าตนจะจัดการกับมันเอง...เขาประจันหน้ากับเสือสมิงแล้วใช้อาคมซัดใส่มันอย่างจัง จนมันคำรามด้วยความเจ็บปวดและกลายเป็นเถ้าถ่าน
ในทันทีที่เสือหายไป ร่างงะดินเดปรากฏต่อหน้าทุกคน
“ขอบใจทุกคนที่พาข้ามาถึงนี่ ความแค้นของข้าจะได้ชำระเสียที”
ว่าแล้วงะดินเดไม่รอช้า ใช้เวทมนตร์เปิดฝาโลงเผยให้เห็นว่าในนั้นมีดาบอาญาสิทธิ์ อองไชยตัดสินใจพุ่งเข้าใส่งะดินเดเพื่อไม่ให้เขามีโอกาสหยิบดาบ พร้อมกับตะโกนบอกจ่าชิตให้ไปหยิบดาบในโลงมา
ไวเท่าความคิด จ่าชิตแม้จะบาดเจ็บแต่ก็รีบไปที่โลง แล้วโดนงะดินเดซัดด้วยอาคมจนผงะออกมา ภราดรกับกินรีไม่รอช้าเข้าไปหยิบดาบมาได้ก่อนที่มันจะตกไปอยู่ในมืองะดินเด
“ชะเวมะรัต ส่งดาบมา” งะดินเดน้ำเสียงแข็งกร้าวเกรี้ยวกราด
อองไชยมีหรือจะยอมง่ายๆ เขาเข้าแย่งดาบจากกินรี โดยไม่ทันระวังงะดินเดที่ใช้ดาบอาคมของตนกะซวกกลางหลังจนเขาสะดุ้งเฮือกและหมดลมหายใจอย่างฉับพลัน
ในที่สุดดาบอาญาสิทธิ์ก็ตกไปอยู่ในมือภราดร...เขาร้องท้างะดินเดอย่างกล้าๆกลัวๆ
“มา...เข้ามาเลยไอ้แก่”
“ดี...จะได้ลบล้างความแค้นกันซะที 800 ปีที่แล้วแกมีตัวช่วย แต่วันนี้ไม่รอดแน่”
“กินรีพาจ่าชิตกับประเดิมหนีไป”
กินรีทำตามที่ภราดรบอก เธอช่วยกันกับมะค่าประคองจ่าชิตและประเดิม แต่ไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหันกลับมาด้วยความเป็นห่วงภราดรที่โดนงะดินเดใช้อาคมจัดการจนรับแทบไม่ไหว
ทันใดมีพลังบางอย่างพุ่งออกจากโลงสกัดงะดินเด
กระเด็นไป พร้อมกับบังเกิดกลุ่มควันปกคลุม ทุกคนนิ่งงัน ตื่นตะลึงกับปรากฏการณ์นั้น!
เมื่อควันจางลง...ร่างภราดรกลายเป็นบาเยงโบในชุดนักรบถือดาบกวัดแกว่ง งะดินเดจ้องมองตาถลนด้วยความแค้น
“บาเยงโบ...”
“พวกเจ้าหนีไปก่อน”
สิ้นคำบาเยงโบ พวกกินรีจะทำตามแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นระรินวิ่งตรงมา
“หมอ...”
“คุณระริน หนีไปเร็ว” กินรีเข้ายื้อยุดแต่ระรินสะบัดแขนหนีอย่างแรง
“ไม่! ฉันจะอยู่กับหมอ”
บาเยงโบกับงะดินเดฟาดฟันกันด้วยดาบ ผลัดกันรุกรับอย่างดุเดือด จังหวะหนึ่งบาเยงโบกำลังจะพลาดแล้วระรินเอาตัวเข้ารับดาบแทนจนตัวเองบาดเจ็บสาหัสและสิ้นใจในไม่กี่อึดใจต่อมา ส่วนงะดินเดถูกบาเยงโบฟันด้วยดาบอาญาสิทธิ์ร่างสลายหายไปกลายเป็นเถ้าถ่าน หมดสิ้นกันเสียทีกับความแค้นที่สั่งสมมานาน
บาเยงโบเองก็บาดเจ็บไม่น้อย เขาเปลี่ยนร่างกลับมาเป็นภราดรในสภาพกระอักเลือด กินรีโผเข้าหาด้วยความเป็นห่วง พร้อมกันนั้นทุกคนก็ได้ยินเสียงดังน่ากลัวเหมือนถ้ำกำลังจะถล่ม
ooooooo
อีกทางที่เสี่ยรงค์กับผู้กองศักดากำลังตื่นตาตื่นใจกับขุมสมบัติ พวกเขาไม่ได้สนใจอื่นใดเลยนอกจากโกยเงินทองของมีค่า กระทั่งได้ยินเสียงถ้ำจะถล่ม เศษก้อนหินร่วงหล่นลงมา ทั้งคู่รีบพากันหนีตายแต่ไม่วายแบกสมบัติไปด้วย
เพราะความโลภทำให้เสี่ยรงค์หกล้มและถูกหินหล่นทับจนขยับตัวไม่ได้ ศักดาเห็นแก่ตัวทิ้งเสี่ยรงค์ทันที เขาวิ่งออกไปเจอเบิ้มแล้วยิงมันฟุบและคิดว่าตายแน่ แต่ที่ไหนได้ เบิ้มกัดฟันโงหัวขึ้นมารัวปืนใส่ศักดาจนตายตกไปตามกัน
เสือใจเองก็ถูกหินหล่นทับขาในขณะที่วิ่งหนีออกจากถ้ำ สมรักษ์พยายามช่วยเหลือและพากันหนีมาเจอเสี่ยรงค์ที่ยังขยับตัวไม่ได้ ท่าทางเขาเหนื่อยอ่อนและบาดเจ็บ ทุกคนพยายามช่วยแต่ไม่สำเร็จ ในที่สุดเสี่ยรงค์ก็ถอดใจ บอกให้ทุกคนออกไปแล้วปล่อยตนไว้ที่นี่
“แต่ฉันขอร้องอะไรหมวดสักอย่างนะ ฝากลูกฉันด้วย ฝากดูแลเขาด้วย ดูแลเขาให้ดี”
หมวดสมรักษ์รับปากด้วยความเต็มใจ เสี่ยรงค์มองจงใจด้วยแววตาอ่อนโยน เสือใจเห็นใจและเลิกอาฆาตเสี่ยรงค์ พยักหน้าให้จงใจเข้าไปหาพ่อที่แท้จริง
“ลูก...พ่อขอโทษ”
“พ่อ...” จงใจเปล่งเสียงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย จับมือเสี่ยรงค์ที่หมดลมหายใจมากุมไว้ทั้งน้ำตา...
เสียงถ้ำถล่มอย่างหนัก พวกเสือใจพากันหนีพ้นออกมา แต่พวกจ่าชิตยังติดอยู่ข้างในเพราะกินรีไม่ยอมละทิ้งภราดรที่บาดเจ็บสาหัส
“รีบออกไป ไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมคงไม่รอดไปสิ... รีบไป”
“ไม่...หมอต้องไม่ตาย” กินรีเอ่ยทั้งน้ำตา
จ่าชิต ประเดิม และมะค่าต่างให้กำลังใจภราดร บอกให้ทำใจดีๆไว้ หมอต้องเข้มแข็ง พวกเราจะพาหมอออกไปให้ได้
“ผมรู้ตัวดี ผมไม่รอดแน่...กินรี ผมรักคุณ และจะรักตลอดไป”
พูดขาดคำ ภราดรหมดสติทันที กินรีกรีดร้องด้วยความเสียใจ ร่ำไห้น้ำตานองหน้า คนอื่นๆพลอยเศร้า กลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่
“ไปเถอะกินรี” จ่าชิตเตือนสติ
“ฉันจะอยู่กับคุณหมอ ไม่มีคุณหมอชีวิตฉันก็ไม่มีความหมายแล้ว”
ทุกคนนิ่งงันกับการตัดสินใจของกินรี...พลัน
บาเยงโบกับชะเวมะรัตปรากฏกายขึ้นตรงหน้า กินรีพนมมือวิงวอนขอร้องทั้งน้ำตา
“ท่าน...ช่วยคุณหมอด้วย”
“เราช่วยไม่ได้หรอก มีแต่เจ้าเท่านั้นที่จะช่วยเขาได้ เจ้าลองคิดดูให้ดี”
สิ้นเสียงชะเวมะรัต ร่างของนางกับชายอันเป็นที่รักจางหายไป กินรีเหมือนนึกอะไรได้ หยิบหน้ากากทองที่พกติดตัวตลอดเวลาออกมาสวมทับใบหน้าภราดร... ชั่วพริบตา หมอหนุ่มก็ฟื้นคืนสติ ท่ามกลางความดีใจของทุกคนแล้วพากันออกมาสมทบกับพวกเสือใจได้อย่างหวุดหวิด ก่อนที่ถ้ำจะถล่มลงมาอย่างน่ากลัว!
ขณะทั้งกลุ่มเผชิญหน้ากัน เสือใจตัดสินใจมอบตัวสู้คดีโดยยื่นมือให้หมวดสมรักษ์จับใส่กุญแจ แต่หมวดกลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มองหน้าจ่าชิตแล้วถามว่าเห็นเสือใจหรือเปล่า จ่าชิตรับมุกว่าเห็นเป็นศพอยู่ในถ้ำ จะเข้าไปเอาศพออกมาดีไหม
“อย่าเลย ให้แกเป็นผีเฝ้าสมบัติอยู่ที่นั่นแหละ”
เป็นอันว่าหมวดกับจ่าไม่จับโจร...เสือใจยิ้มขอบคุณทั้งคู่แล้วหันมาพูดกับจงใจด้วยความสบายใจหายห่วง
“ลูกได้พบสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตแล้ว ต่อไปนี้พ่อคงไม่ต้องดูแลลูกแล้ว”
“แล้วพ่อจะไปไหน”
“เสือมันต้องอยู่ในป่าสิลูก แต่พ่อจะอยู่ในใจลูกตลอดไป...ลาก่อนทุกคน”
เสือใจบอกลา แก้วกับหินก็เช่นกัน ขอตามไปอยู่กับเสือใจเพราะคุ้นชินกับการอยู่ป่ามากกว่าเมือง พร้อมกันนั้นทั้งคู่ก็อวยพรจงใจให้มีความสุขกับคนที่รักตลอดไป
สองฝ่ายจากกันด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข โดยเฉพาะจงใจกับสมรักษ์ และกินรีกับภราดรที่สมหวังในรัก ได้เคียงคู่อยู่ด้วยกันตราบนานเท่านาน...
ooooooo
ณ พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติเชียงใหม่ในปี พ.ศ. 2554 ด็อกเตอร์วิรงรองกำลังอธิบายอยู่ต่อหน้าผู้เยี่ยมชมที่ให้ความสนใจสิ่งของโบราณภายในตู้
“สิ่งที่ทุกท่านกำลังชมอยู่นั้นคือหน้ากากทองคำสมัยอาณาจักรพุกาม มีอายุเกือบ 900 ปีแล้ว สิ่งนี้เชื่อกันว่าใช้รักษาโรคภัยไข้เจ็บได้ตามความเชื่อสมัยนั้น ส่วนดาบที่เห็นนี้คือดาบอาญาสิทธิ์ของจอมกษัตริย์บาเยงโบ กษัตริย์ที่มีอำนาจและรุ่งเรืองมากที่สุดของพุกาม”
ทั้งหน้ากากทองคำและดาบอาญาสิทธิ์สวยงามและคงสภาพเดิมอย่างดี...ไม่ทันที่ด็อกเตอร์จะอธิบายต่อ เจ้าหน้าที่ของพิพิธภัณฑ์คนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธออย่างนอบน้อม
“ดร.วิรงรองคะ คุณเป็นเอกจากเนชั่นแนลจีโอกราฟฟิกมาแล้วค่ะ”
ด็อกเตอร์สาวสวยหน้าหวานนามวิรงรองซึ่งมีใบหน้าเหมือนกินรีไม่ผิดเพี้ยนส่งยิ้มให้พนักงานแทนการรับรู้ แล้วหันกลับไปบอกผู้เยี่ยมชมว่า
“ตามสบายนะคะ ดิฉันขอตัวก่อน มีอะไรสงสัยถามน้องคนนี้ได้เลยนะคะ”
เธอเดินไปทางห้องรับรองและเห็นชายคนหนึ่งยืนหันหลังมองวัตถุโบราณที่วางโชว์ ท่าทางเขาเหมือนจะหยิบจับถ้าเธอไม่ส่งเสียงห้ามขึ้นมาเสียก่อน
“กรุณาอย่าแตะต้องสิ่งของเหล่านี้ค่ะ”
ชายหนุ่มชะงักแล้วหันกลับมาเผยให้เห็นใบหน้าที่เหมือนภราดรราวคนเดียวกัน
“ขอโทษครับ คุณ...”
“ดิฉัน ดร.วิรงรองค่ะ...คุณเป็นเอกจากเนชั่นแนลจีโอกราฟฟิกที่จะมาสัมภาษณ์ดิฉันใช่ไหมคะ”
เป็นเอกตอบรับด้วยรอยยิ้ม เมื่อเธอถามเขาว่าจะเริ่มจากอะไรดี เขายิ้มกรุ้มกริ่มก่อนตอบ
“อืม...ถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมว่าเราเริ่มจากอาหารกลางวันก่อนดีไหม ผมเดินทางมาตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย”
“ด้วยความยินดีค่ะ” หญิงสาวยิ้มรับด้วยไมตรี แล้วพากันเดินออกไปด้านหน้าพิพิธภัณฑ์
ขณะนั้นมีรถลีมูซีนคันหรูแล่นมาจอด ชายสูงอายุแต่งตัวภูมิฐานถือไม้เท้าก้าวลงจากรถ ซึ่งคนขับรถที่เปิดประตูให้รายงานด้วยความมั่นใจว่า
“ที่นี่ล่ะครับ ท่านคมคิด”
นายคมคิดรับรู้และขยับหมวกที่สวมขึ้นเล็กน้อยแล้วเดินขึ้นบันไดไป โดยที่วิรงรองกับเป็นเอกเดินสวนลงมา ขณะที่สวนกันไม่มีใครใส่ใจใคร แต่จังหวะหนึ่งคมคิดเหลียวมองตาม ทำให้เห็นใบหน้าภายใต้หมวกนั้นคืองะดินเด
ชายสูงวัยเดินต่อไปในพิพิธภัณฑ์ จุดหมายคือห้องแสดงวัตถุโบราณจากอาณาจักรพุกามซึ่งตอนนี้ไม่มีคนอยู่แล้ว มีเพียงหน้ากากทองคำกับดาบอาญาสิทธิ์ที่กำลังสั่นสะเทือนเหมือนรอใครบางคน
ooooooo
–อวสาน–
