เสือสมิง
ตอนที่ 24
งะดินเดมีชะเวมะรัตไว้ต่อรองกับบาเยงโบเพื่อยึดอำนาจ แต่เมื่อบาเยงโบมาพร้อมองครักษ์และไม่ยอมลงให้ สองฝ่ายเกิดการต่อสู้ดุเดือดและดูเหมือนงะดินเดกับชะเวโบเป็นต่ออยู่หลายขุม สองพ่อลูกกลายร่างเป็นเสือแล้วใช้วิชาอาคมจัดการบาเยงโบจนได้รับบาดเจ็บ และอาจถึงแก่ชีวิตถ้าไม่ได้อิระวดีเข้ามาช่วย
อิระวดีมาพร้อมลูกน้องจำนวนหนึ่ง นางถูกงะดินเดแทงตายแต่ขณะเดียวกันงะดินเดก็บาดเจ็บจนต้องถอยหนีไปอย่างรวดเร็วพร้อมชะเวมะรัต โดยทิ้งชะเวโบที่ตกอยู่ในวงล้อมพวกองครักษ์เอาไว้
ถึงจะฆ่าบาเยงโบไม่ได้แต่งะดินเดก็ยังมีทั้งดาบอาญาสิทธิ์และชะเวมะรัต เวลานี้เขาต้องรักษาบาดแผลที่
อิระวดีฝากไว้เสียก่อน ชะเวมะรัตห่วงใยดูแลบิดาแต่เมื่อได้ยินเขาอาฆาตมาดร้ายจะกลับไปเอาคืนบาเยงโบอีก เธอท้วงขึ้นอย่างไม่พอใจ
“แค่นี้ยังไม่พออีกหรือท่านพ่อ พ่ออยู่หัวปล่อยชะเวโบออกมาท่านพ่อก็น่าจะรู้ว่าพ่ออยู่หัวมีความหมายเยี่ยงไร”
“ข้าไม่สน...ถ้าเจ้ารักผัวมากกว่าพ่อเจ้าก็ไปเลย”
งะดินเดหลับตาลงทำสมาธิเพื่อรักษาบาดแผลให้ตัวเอง ชะเวมะรัตนิ่งคิดตรึกตรองแล้วเลือกที่จะยึดมั่น ความถูกต้อง เธอหยิบดาบอาญาสิทธิ์ออกไปอย่างเงียบกริบ
เวลานั้น ชะเวโบถูกตรึงอยู่กลางกองฟืนเพื่อสำเร็จโทษด้วยการเผาทั้งเป็น ท่ามกลางทหารและประชาชนจำนวนไม่น้อยที่แห่แหนกันมาดู
“พ่ออยู่หัวปล่อยกระหม่อมไปเถอะ กระหม่อมสำนึกผิดแล้ว...พ่ออยู่หัวทรงเมตตาด้วย” ชะเวโบร้องขอชีวิตด้วยความกลัวสุดขีด
“บังอาจ...กบฏคิดคดอย่างเจ้ายังมีหน้ามาร้องขอชีวิตอีกหรือ...พวกเจ้าทุกคนจงจำไว้ มันผู้นี้ชะเวโบ บุตรงะดินเดบังอาจก่อการกบฏลอบสังหารข้าถึงสองครั้งสองครา ข้าให้โอกาสกลับตัวกลับใจมันก็ยังคบคิดกับพ่อของมันทำการเยี่ยงโจรปล้นบัลลังก์ข้า โทษของมันคือประหาร 7 ชั่วโคตร...และใครได้เบาะแสที่อยู่ของโจรเฒ่างะดินเดให้นำความมาบอกแก่ข้า ข้าจะมีรางวัลให้ 100 ตำลึงทอง”
บาเยงโบประกาศกร้าว ชาวบ้านต่างโจษจันกันอื้ออึง แล้วยิ่งขนลุกขนพองเมื่อได้ยินเสียงสั่งเพชฌฆาตลงทัณฑ์กบฏ...ทันใดนั้นเอง ชะเวมะรัตถือคบไฟเดินตรงมายังกองฟืน ชะเวโบดีใจนึกว่าพี่สาวจะมาช่วย แต่นางกลับยืดอกรับโทษกบฏอย่างหาญกล้า
“เหตุใดพระมเหสีกล่าวเยี่ยงนั้น เจ้าหาได้เกี่ยวข้องอันใดกับการนี้”
“พ่ออยู่หัวอย่าได้เลี่ยงเป็นอื่นเลย พ่ออยู่หัวย่อมรู้กฎมณเฑียรบาลดี บิดาหม่อมฉันกระทำการที่น่าละอาย ยิ่งได้รับการยกเว้นโทษ หม่อมฉันจะมีหน้าอยู่สู้สายตาผู้คนทั้งแผ่นดินได้เยี่ยงไร ในเมื่อขึ้นชื่อว่าเป็นกบฏ”
“ท่านพี่...ทำไมท่านพี่ทำแบบนี้”
“ชะเวโบน้องพี่ อย่าได้เกรงกลัวกับการรับโทษ ทัณฑ์ที่เจ้าได้ก่อเอาไว้เลย เราจะยืดอกรับมันอย่างสง่างาม หาไม่มันจะนำความเสื่อมเสียทั้งเกียรติยศและศักดิ์ศรีไปตราบนิรันดร์ เราจะเป็นพี่น้องกันทุกชาติไป...ลาก่อนพ่ออยู่หัว อภัยให้หม่อมฉันด้วย”
ชะเวมะรัตตัดสินใจเด็ดเดี่ยวและรวดเร็ว โยนคบไฟเข้ากองฟืนเผาตัวเองและน้องชาย ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนที่รายล้อม โดยเฉพาะบาเยงโบที่เรียกชื่อเธอกึกก้องด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง
ooooooo
เพราะสูญเสียลูกสาวและลูกชายทำให้งะดินเดเคียดแค้นบาเยงโบอย่างมากถึงขนาดสาบานจะตามแก้แค้นเขาทุกชาติไป จนกว่าร่างของเขาจะดับสลายไปชั่วกัปชั่วกัลป์ไม่เหลือแม้แต่กระดูก ไม่มีแม้เถ้าถ่าน!
ใช่แต่งะดินเดที่สูญเสีย บาเยงโบเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน หรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำเพราะเขารักชะเวมะรัตดั่งดวงใจ เมื่อเธอจากไปเขาจึงโศกเศร้าและตรอมใจจนเจ็บป่วยกระเสาะกระแสะก่อนสิ้นลมไปอย่างสงบในเวลาไม่นาน หลังจากนั้น
แม่ผีฟ้าเก็บหน้ากากทองไว้กับตัวเพื่อรอสืบทอดให้ลูกหลาน จากนั้นก็ทำตามที่รับปากบาเยงโบไว้ก่อนตายด้วยการนำร่างของเขาใส่โลงทองสวยงามไปไว้ที่สุสานอันเงียบสงบ เพื่อรอนางอันเป็นที่รักเวียนมาพบพร้อมกับอัญมณีที่สดใส เมื่อนั้นเขาก็จะได้ครองรักกับนางไปตราบนิรันดร์...
บัดนี้คณะเสี่ยรงค์ซึ่งปราศจากพวกทศได้เดินทางมาถึงหน้าสุสานแล้วแต่ทั้งหมดยังหาทางเข้าไม่พบ อองไชยใช้ความพยายามอย่างยิ่งที่จะค้นหาพร้อมกันนั้นก็ทบทวนอักขระปริศนาที่เคยอ่าน
“ด้วยรักแห่งข้าอันเป็นนิรันดร์ต่อชะเวมะรัต ข้าขอสาบานที่จะติดตามเจ้าไปทุกชาติ ตราบใดที่ศพของข้ายังคงอยู่อย่างสงบนิ่ง...แต่เมื่อแสงแห่งอัญมณีเฉิดฉายดุจเลือดปักษา เมื่อนั้นสุสานข้าจะเปิดและทุกอย่างจะกลายเป็นนิรันดร์...ชั่วฟ้าดินสลาย”
ขณะที่อองไชยกำลังพยายามอยู่นั้น ไม่คาดคิดว่าระรินยังหมกมุ่นอยู่กับความหึงหวงหมอภราดร เธอหวาดระแวงถึงขนาดคิดกำจัดกินรีด้วยมีดปลายแหลมแต่ไม่สำเร็จเพราะจงใจเข้ามาช่วยไว้...เสียงเอะอะทำให้จ่าชิตกับสมรักษ์วิ่งมาดู ตามด้วยเสี่ยรงค์ ศักดา อองไชย และภราดร
“นี่มันอะไรกันระริน” เสี่ยรงค์แผดเสียง
“รินเกลียดมัน”
“เกลียดถึงกับจะฆ่าจะแกงกันเลยหรือ” จงใจตั้งคำถาม ขณะที่คนอื่นๆก็มองระรินเป็นตาเดียว
“นังกินรีมันเป็นมารหัวใจของฉัน”
“ไม่เอาน่าระริน...ไม่มีใครแย่งความรักของลูกไปได้หรอก ไหนบอกว่าหมอภราดร...”
“ถูกทำเสน่ห์ใช่ไหม”
ภราดรแทรกขึ้นมาจนเสี่ยรงค์ชะงักวางหน้าไม่ถูก ระรินเองก็หน้าซีด ไม่คิดว่าหมอจะรู้เรื่องนี้
“ผมถูกระรินทำเสน่ห์ แต่พระท่านยังเมตตา...ใช่ไหมจ่าชิต”
“ใช่แล้ว” จ่าชิตขานรับเสียงดังฟังชัดก่อนแจกแจงต่อไปว่าเสือใจทำพิธีล้างเสน่ห์ให้ภราดรหลังจากพระธุดงค์มาเข้าฝันบอกจุดซ่อนหุ่นที่ระรินนำไปฝังโคนต้นไม้
“ที่แท้ก็ฝีมือไอ้ใจ...ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดเจ้าถึงปิดบังอาคมของข้าได้”
“อำนาจของคนที่พรานกำลังมาหาเขาไง”
“บาเยงโบ...” อองไชยรำพึง ดวงตาวาววับ
“ใช่...และนี่ก็คืออีกเหตุผลหนึ่งที่ผมต้องทำเป็นหลงเสน่ห์ของระริน จอมกษัตริย์บาเยงโบต้องการให้ผมมาที่นี่...ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร”
“ที่แท้หมอก็หลอกรินมาตลอด” ระรินตัดพ้ออย่างเจ็บใจ
“ก็ไม่เท่าที่คุณทำกับผม กับกินรีหรอก...ความรักน่ะมันฝืนใจกันไม่ได้หรอก ต่อให้ใช้มนตราอาคมขนาดไหน แต่จิตใจไม่ได้โหยหากัน อาคมมนตราเหล่านั้นก็จะเสื่อมไปสักวัน แล้วมันก็จะยิ่งสร้างความเจ็บช้ำให้เป็นทวีคูณ”
“แต่รินรักหมอนะ รักด้วยหัวใจทั้งหมด”
“รักคือความเข้าใจ ถ้าคุณเข้าใจประโยคนี้คุณก็จะเข้าใจในความรัก”
“ไม่! รินไม่ยอม”
“ระริน...พอได้แล้ว แค่นี้พ่อก็อายแทบแทรกแผ่นดินแล้ว”
“พ่อ...นี่พ่อเข้าข้างมันใช่ไหม ได้ลูกสาวอีกคนแล้วลืมระรินใช่ไหม”
พูดขาดคำ ระรินวิ่งพรวดออกจากกลุ่ม หลายคนทำท่าจะตามไปแต่เสี่ยรงค์ห้ามไว้
“ไม่ต้องตาม...เขาไปไม่ไกลหรอก ฉันรู้นิสัยลูกฉันดี ไปทำงานของเราต่อดีกว่า”
อองไชยนำทุกคนกลับไปหน้าสุสาน กินรีกับภราดรยิ้มให้กันอย่างมีความสุข แต่ระรินกำลังเสียใจ เธอวิ่งร้องไห้ไปในป่า และโชคร้ายถูกพวกทศจับตัวไว้ ฝ่ายเสี่ยรงค์ก็มัวแต่สนใจหาทางเข้าสุสานจนลืมลูกสาวเสียสนิท
แต่หากันอยู่พักใหญ่ก็ยังไร้วี่แวว อองไชยนำหุ่นไม้ บาเยงโบกับชะเวมะรัตออกมาพิิจดูอีกครั้ง พบว่ามี
บางอย่างในมือชะเวมะรัตหายไป แต่คิดไม่ออกว่ามันคืออะไร แต่ที่นึกได้ก็คือภราดรน่าจะรู้ว่าทางเข้าสุสานอยู่ตรงไหน เพราะเขาเคยบอกว่ากษัตริย์บาเยงโบนำพาเขามาที่นี่
เสี่ยรงค์กับศักดาเห็นด้วย คาดคั้นภราดรเป็นการใหญ่ โดยเฉพาะศักดาถึงกับเอาปืนจ่อกินรีคนรักของหมอภราดร
“บอกมา...ถ้ายังอยากเห็นนังนี่หายใจอยู่”
“อย่าทำอะไรเธอนะ ผมไม่รู้จริงๆ”
“เจ้าเคยบอกว่าเจ้าติดต่อกับบาเยงโบได้ เจ้าต้องพยายามแล้วล่ะหมอ”
อองไชยพูดขึงขัง ขณะที่ศักดาก็ยังไม่ลดปืนจากกินรี ภราดรเป็นห่วงคนรัก จำต้องใช้ความพยายามตั้งจิตแน่วแน่ทำสมาธินึกถึงบาเยงโบ
“ท่าน...ผมได้นำท่านมาที่นี่แล้ว ถึงเวลาที่ท่านจะต้องเปิดประตูมันออกแล้ว”
พลันเสียงบาเยงโบก็ผุดขึ้นในภวังค์ของภราดร... สื่อสารกันไปมาโดยที่คนอื่นไม่รู้เห็น
“ข้าบอกเจ้าไม่ได้เพราะมันเป็นคำสาป แต่ทั้งหมดข้าได้บอกไว้ในปริศนาเอาไว้แล้ว”
“ปริศนา...ผมอ่านไม่เข้าใจ”
“ที่ตัวข้ามีสิ่งล้ำค่าคือดาบ และถ้าเจ้าหาสิ่งล้ำค่าของชะเวมะรัตเจอ เจ้าก็จะเปิดประตูได้”
เสียงบาเยงโบหายไป...ภราดรตื่นจากภวังค์ คิดทบทวนแล้วบอกอองไชยว่า
“ถ้าสิ่งล้ำค่าของบาเยงโบคือดาบ และสิ่งล้ำค่าของชะเวมะรัตคืออะไร”
อองไชยมองสำรวจหุ่นไม้ชะเวมะรัตอีกครั้ง “ผู้หญิงต้องคู่กับอัญมณี...ใช่แล้ว อัญมณี...เมื่อแสงแห่งอัญมณีเฉิดฉายดุจเลือดปักษา เมื่อนั้นสุสานข้าจะเปิดและทุกอย่างจะกลายเป็นนิรันดร์...ชั่วฟ้าดินสลาย”
“อัญมณี...หรือว่าพลอยเม็ดนั้น...ต้องใช่แน่ๆ ไอ้คนที่มันเอามาขายมันเคยบอกว่าเป็นของกษัตริย์ แต่ฉันไม่เชื่อมัน หรือว่ามันจะจริง”
“ก็ต้องลองดูแล้วล่ะเสี่ย”
เมื่อจงใจนำพลอยสีแดงเม็ดนั้นส่งให้อองไชยนำไปวางบนมือหุ่นชะเวมะรัต ไม่กี่อึดใจต่อมาก็บังเกิดแสงสะท้อนกับพระอาทิตย์เป็นรัศมีสีแดงครอบคลุมไปทั้งพื้นที่อย่างน่าอัศจรรย์!
“ใช่แล้ว...เมื่อแสงแห่งอัญมณีเฉิดฉายดุจเลือดปักษา...ใช่แล้ว” อองไชยร้องลั่นด้วยความดีใจ
คนอื่นๆพลอยตื่นเต้นเมื่อเห็นก้อนหินที่หน้าถ้ำขยับเขยื้อนเปิดออก...เสือใจ แก้ว และหินที่ซุ่มมองตลอดเวลาแทบไม่เชื่อสายตา ไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีสุสานบาเยงโบจริงๆ
เมื่อปากถ้ำเปิดออกและทุกอย่างสงบลง อองไชยสั่งให้สมรักษ์เข้าไปก่อน
“คิดอยู่แล้วว่าทำไมแกถึงเอาฉันมา” สมรักษ์บ่น
“ไม่ต้องพูดมาก เข้าไปเดี๋ยวนี้เลยหมวด...หมอด้วย” เสี่ยรงค์สำทับเสียงเข้ม
หมวดกับหมอไม่มีทางเลือก พากันเดินเข้าไปภายในถ้ำที่ค่อนข้างมืด กินรีและพวกจ่าชิตมองตามด้วยความเป็นห่วง
เมื่อเข้ามาภายใน ภราดรบอกสมรักษ์ว่าตน
รู้สึกเหมือนคุ้นเคยกับที่นี่...ส่วนด้านนอกหน้าถ้ำ เสี่ยรงค์ยังสนใจใคร่รู้ ซักถามอองไชยเพื่อความมั่นใจ
“มันมีสมบัติแน่นะท่านพราน”
“ข้ามั่นใจ”
พวกจ่าชิตไม่ได้สนใจเรื่องสมบัติ หากแต่เป็นห่วงสมรักษ์กับภราดรมากกว่า ทุกคนมองหน้ากันไปมาด้วยความกังวล
“เอ๊ะ แล้วนี่ทำไมระรินหายไปนานจัง”
ขาดคำเสี่ยรงค์ ร่างระรินถูกผลักเข้ามาอย่างแรงด้วยฝีมือของทศ ทุกคนตกใจ มองพวกทศที่ถือปืนจังก้าอย่างน่ากลัว
“มัดพวกมันไว้” ทศสั่งลูกน้องอย่างอหังการ
เรืองและทหารรับจ้างทำตามคำสั่งโดยเร็ว เสือใจ แอบมองมานัยน์ตาวาวโรจน์ด้วยความแค้น
“ไอ้ทศ...ไอ้เนรคุณ”
หินกับแก้วแค้นทศไม่แพ้กัน ถามเสือใจว่าเรา ออกไปจัดการมันเลยดีไหม?
“ใจเย็นๆ รอดูมันไปก่อน”
ooooooo
