เสือสมิง

ภราดรไปส่งกินรีที่โรงงานและอยู่ดูเธอทอผ้าลวดลายสวยงามแปลกตา ซึ่งเธอเล่าว่าเรียนรู้มาจากยายที่สืบทอดจากเมืองพุกาม หมอหนุ่มชื่นชมด้วยความสนใจจนเธอเขินอายไม่กล้าสบตา...

ในอดีตเมื่อ 800 กว่าปี ชะเวมะรัตได้ออกแบบลายผ้าแบบเดียวกันนี้ให้ช่างทอเพื่อเอาไว้ตัดเสื้อให้

บาเยงโบในวันเกิด อิระวดีรู้เห็นก็อิจฉาและพาลปูดเรื่องงะดินเดมักใหญ่ใฝ่สูงคิดไม่ซื่อกับราชบัลลังก์ ชะเวมะรัต

รู้อยู่แก่ใจแต่เถียงแทนบิดาของตน ก่อนที่ในอีกชั่วโมงถัดมาเธอก็มุ่งหน้าไปโรงตีเหล็กหมายพบบิดาแต่เจอแค่น้องชายเพียงคนเดียว

ชะเวโบทำไขสือไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น แถมยังหาว่าอิระวดีปากพล่อย ชะเวมะรัตไม่เชื่อแต่ก็ไม่ต่อความยาว นอกจากย้ำเตือนก่อนกลับออกมาว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่าหวังว่าตนจะช่วยครอบครัวของเราได้ แล้วเมื่อเรื่องนี้รู้ถึงหูงะดินเด คืนนั้นเองอิระวดีเกือบถูกสังหารภายในห้องนอน ดีที่เธอไหวตัวเสียก่อนจึงรอดมาได้ บาเยงโบเร่งให้ทหารตามจับคนร้ายแต่ไม่สำเร็จ คนร้ายถูกงะดินเดฆ่าปิดปากอย่างเงียบเชียบ

เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้บาเยงโบไม่ไว้ใจงะดินเดมากขึ้น สั่งทหารเพิ่มกำลังพลอารักขาวังให้แน่นหนา หากผู้ใดล่วงล้ำให้กุดหัวเจ็ดชั่วโคตร ฝ่ายงะดินเดที่กำลังวางแผนยึดครองราชบัลลังก์ก็บอกชะเวโบว่าตนจะส่งพวกสมิงทราทัพหรือคนที่กลายเป็นเสือเข้าไปปะปนกับทหาร และเมื่อถึงวันนั้นลูกชายคนเดียวของตนก็จะเป็นมหาอุปราชทันที

ชะเวโบฟังแล้วยิ้มย่อง ฝันถึงอนาคตอันสวยหรูของตน...แต่เวลาเดียวกัน ชะเวมะรัตกำลังหนักใจ ยิ่งอิระวดีมาพูดตอกย้ำเรื่องความร้ายกาจของบิดา เธอกังวลและกลุ้มใจจนไม่เป็นอันทำอะไร

ภาพในอดีตค่อยๆเลือนหายไป...กลายเป็นกินรีทอผ้าอยู่ต่อหน้าภราดร หมอหนุ่มมองเพลิน ยิ้มแย้มกับเธออย่างจริงใจ เมื่อนึกได้ว่าเกินเวลางานมามากจึงขอตัวไปทำงานแล้วตอนเย็นจะแวะมารับ หลังจากเขากลับออกไปได้ครู่เดียว กินรีทำด้ายขาดคล้ายเป็นลางบอกเหตุร้าย

เหตุร้ายเกิดขึ้นแล้ว! เมื่อแม่หมอเข้าไปในห้องนอนระรินเพื่อค้นหาตุ๊กตาเสน่ห์ที่อองไชยทำให้ แต่โชคไม่ดีอองไชยเข้ามาเห็น แม่หมอจึงโดนเขาทำร้ายแล้ว วิ่งหนีออกไปถูกระรินแทงบาดเจ็บ แต่นางก็ยังกระเสือก กระสนหนีต่อไปโดยมีอองไชยไล่กวดไม่ลดละ

แม่หมออาจถึงแก่ความตายด้วยน้ำมืออองไชย ถ้าไม่ได้พระธุดงค์มาช่วยพรางตาไม่ให้เห็นร่าง แล้วรีบเยียวยารักษานางหลังจากอองไชยกลับไปอย่างหัวเสียเพราะหานางไม่เจอ

ด้านจ่าชิตที่ได้รับการช่วยเหลือจากพวกสมรักษ์ ทุกคนกำลังวางแผนเพื่อไปช่วยจงใจกับหินที่ถูกคุมขังไว้ในปางไม้ จู่ๆเสือใจปรากฏตัวพร้อมแก้ว ทุกคนดีใจมากที่เสือใจยังมีชีวิตรอดปลอดภัย หาได้สิ้นชื่อไปแล้วอย่างที่ผู้กองศักดาและเสี่ยรงค์เข้าใจ

หลังจากซักถามเรื่องราวกันแล้ว สองฝ่ายแยกย้ายกันไปปางไม้ เสือใจไม่ยอมร่วมทางกับพวกจ่าชิตด้วยเหตุผลที่ว่า เสือกับตำรวจย่อมมีวิธีจัดการคนละอย่างกัน แต่ทั้งสองฝ่ายยังไม่ทันถึงปางไม้ ผู้กองศักดาก็เข้ามาพบเสี่ยรงค์ที่กำลังจะปลุกปล้ำจงใจทำเมีย

เสี่ยรงค์กลับออกมาอย่างหงุดหงิด แต่แล้วอาการนั้นก็หายไปกลายเป็นเจ็บใจเข้ามาแทน เมื่อผู้กองศักดารายงานว่าจ่าชิตมีมือดีมาช่วยไว้ซึ่งเขาแน่ใจว่าต้องเป็นหมวดสมรักษ์

“แค่ไอ้จ่าแก่ๆคนเดียวกับไอ้หมวดหนุ่มหน้าจืด จะต้องไปกังวลอะไรมาก มันจะมีปัญญาอะไรมางัดกับพวกเรา”

“อย่าดูถูกจ่าชิตนะเสือทศ ผมเคยรบในเกาหลีกับเขามาแล้ว สิบต่อหนึ่งจ่าชิตเก็บพวกมันเรียบ”

“งั้นคงต้องจัดกำลังตามล่ามันแล้วล่ะผู้กอง”

“ไม่ต้องหรอกเสี่ย มันจะมาหาเราเอง แต่ที่ต้อง ห่วงก็คือมันยังมีไอ้ตัวลึกลับอีกตัวหนึ่งน่ะสิ” ผู้กองศักดาสีหน้าหนักใจ อยากรู้ว่าบุคคลลึกลับนั้นคือใครกันแน่?

ooooooo

หมวดสมรักษ์ จ่าชิต หมู่ และประเดิมมาถึงปางไม้แล้วแต่ทุกคนคอยสังเกตการณ์อยู่รอบนอก เช่นเดียวกับเสือใจและแก้วที่รอจังหวะให้ใกล้ค่ำอีกสักหน่อยถึงจะเข้าไปช่วยจงใจกับหิน

จากที่สังเกตเห็น พวกเขามั่นใจแล้วว่าเสี่ยรงค์จัดกำลังไว้เต็มที่ รวมทั้งกองผู้กองศักดากับพวกทศด้วยที่ เดินกันขวักไขว่เหมือนรอต้อนรับผู้มาเยือน ทุกคนจึงต้องใช้วิธีค่อยๆคืบคลานเข้ามาจัดการพวกมันทีละคนเงียบๆ ก่อนแทรกตัวเข้าไปปะปนเพื่อเข้าให้ถึงจุดคุมขังหินกับจงใจ

แต่ขณะนั้นจงใจถูกจับแยกไปสังเวยเสี่ยรงค์โดยที่หินก็ช่วยอะไรไม่ได้ แต่เสือใจกับสมรักษ์ช่วยได้แน่ เขาฝ่าด่านเข้ามาทันเวลาและบอกความจริงว่าจงใจคือลูกสาวของเสี่ยรงค์ที่เกิดกับจันทร์แก้ว ซึ่งจงใจมีพลอยแดงของแม่อยู่ด้วย

ขณะที่ด้านในเกิดเรื่องไม่คาดฝัน...พวกจ่าชิตกำลังจุดไฟเผาแหล่งผลิตยาเสพติดของเสี่ยรงค์ สองฝ่ายต่อสู้กันดุเดือด เบิ้มคอยสั่งการคนงานให้ช่วยกันดับไฟ...ฝ่ายเสี่ยรงค์มึนตึ้บกับความจริง และยังไม่ปักใจเชื่อ สั่งพวกทศจับทุกคนขังไว้

“กูไม่เชื่อ...เป็นไปไม่ได้” เสี่ยรงค์พูดโพล่งใส่หน้าเสือใจที่ถูกคุมขังในห้อง

“จันทร์แก้วตั้งท้องมาตั้งแต่ข้าฉุดมาแล้ว คนอย่างข้าเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่เหยียบย่ำหัวใจของผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยอย่างจันทร์แก้ว”

“ไม่จริง คนอย่างมึงน่ะหรือสุภาพบุรุษ”

“คนอย่างพ่อเป็นสุภาพบุรุษเสมอ จริงไหมพี่ทศ” จงใจหันไปจ้องหน้าทศที่ยืนเยื้องเสี่ยรงค์

“จริง...พ่อเสือกับน้าจันทร์แก้วอยู่บ้านคนละหลัง น้าจันทร์แก้วเป็นคนเลี้ยงฉันตลอดเวลา”

ทศพูดความจริง...เสือใจได้ทีบอกให้เสี่ยรงค์ลองมองแววตาจงใจที่เหมือนจันทร์แก้วไม่ผิดเพี้ยน เสี่ยรงค์ทำตามและเห็นจริง แต่ยังสองจิตสองใจ พูดงึมงำว่าไม่เชื่อ ยังไงตนก็ไม่เชื่อ

“มัดและขังมันเอาไว้ เฝ้ามันไว้ให้ดี” เสี่ยรงค์สั่งเฉียบแล้วผลุนผลันออกไปทันที

ขณะเดียวกันนั้น จ่าชิต หมู่ ประเดิม และแก้วพากันหนีตายไปตั้งหลักยังจุดที่นัดแนะกันไว้กับหมวดสมรักษ์

ooooooo

ภราดรทำตามที่บอกกินรีไว้ ค่ำนั้นเขาขับรถมารับเธอแต่ปรากฏว่าเธอกลับไปกับคนรถของระรินก่อนหน้านี้แล้ว  หญิงสาวเกือบถูกฆ่าตายตามใบสั่งของระริน  ถ้าไม่ได้งะดินเดส่งคนรูสองผัวเมียมาช่วยชีวิตไว้ พร้อมกันนั้นพวกจ่าชิตมาประสบเหตุจึงวิ่งตามคนรูไปถึงตีนเขา

แต่ไม่ทันทุกคนจะก้าวขึ้นไปเพื่อช่วยเหลือกินรี งะดินเดก็ใช้อาคมซัดพวกเขาจนกระเด็นออกห่างและได้รับบาดเจ็บคนละเล็กละน้อย จ่าชิตเห็นว่าสู้ไม่ได้แน่จึงพาทุกคนกลับออกมาอย่างจำยอม...

ระรินกับอองไชยฉวยโอกาสที่สองยายหลานไม่อยู่แอบไปนำรูปปั้นชะเวมะรัตมาเทียบกับรูปปั้นบาเยงโบแล้วทุกคนก็พบว่ามีแผนที่อยู่จริง ซึ่งน่าจะเป็นเส้นทางไปหลุมฝังศพบาเยงโบและมีทรัพย์สมบัติมากมาย

ขณะที่พวกเสี่ยรงค์ยิ้มย่องมีความหวัง...กินรีกำลังหวาดผวาอยู่ต่อหน้างะดินเดในถ้ำ เธอเรียกเขาว่าท่านบรรพบุรุษ แต่เขากลับบังคับให้เธอเรียกเขาว่าพ่อ

“ไม่ ฉันไม่ใช่ลูกท่าน ท่านจับฉันมาทำไม”

“ชีวิตเจ้าจะทำให้ข้ากลับมาเป็นใหญ่อีกครั้ง...

ชะเวมะรัต ความห่วงใยของน้องชายเจ้าจะนำเอาสิ่งที่ข้าต้องการมาให้”

กินรีไม่เข้าใจและพยายามจะหนีออกจากถ้ำแต่ถูกงะดินเดใช้อาคมสกัดไว้...พะอูถือศีลบำเพ็ญเพียรอยู่กับพระธุดงค์ รับรู้และเป็นห่วงพี่สาวที่ตกอยู่ในอันตราย

ด้านเสี่ยรงค์ที่เพิ่งรู้ความจริงจากเสือใจ...เขากลับมาที่บ้านด้วยความไม่สบายใจ ครุ่นคิดแต่เรื่องจงใจจนระรินอดสงสัยไม่ได้ว่าพ่อดูเหม่อและเครียดผิดปกติ

ฟากจงใจที่ถูกคุมขังอยู่กับเสือใจและหมวด

สมรักษ์ ก็เครียดไม่น้อยไปกว่าเสี่ยรงค์ เธอรับไม่ได้กับความจริงที่เปิดเผย ถึงกับร่ำไห้อย่างน่าเวทนา เสือใจเห็นแล้วสะเทือนใจจนต้องเบือนหน้าหนี ปล่อยให้หมวดสมรักษ์ปลุกปลอบกันไปมาด้วยความสงสารจับใจ

ooooooo