นิยายไทยรัฐ
กุหลาบร้ายของนายตะวัน
เพื่อความปลอดภัยของตะวัน...โรสรินไม่มีทางเลือก เธอตกลงรับเงื่อนไขของเดชา แล้วกลับมาทำตัวแปลกๆกับทุกคน โดยเฉพาะกับตะวันที่เธอทำเหมือนไม่ต้องการให้เขาอยู่ใกล้ๆ เพราะเธอรู้เห็นว่าเดชาส่งลูกน้องมาป้วนเปี้ยนเพื่อเอาชีวิตตะวันทุกเมื่อถ้าเธอผิดสัญญา
แม้แต่ณรงค์ก็ผิดสังเกตในตัวหลานสาว ตอนเช้าเอาข้าวต้มเข้ามาให้ในห้องแต่ไม่เจอ แม่บ้านบอกว่าคุณหนูออกไปข้างนอก ให้ตนตัดดอกไม้ในสวนใส่แจกันให้ด้วย
โรสรินนำดอกไม้ไปไหว้อัฐิพ่อแม่ที่วัด รำพึงรำพันหน้าเศร้ากับสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจไปแล้ว
“โรสอยากให้พ่อกับแม่อยู่กับโรสตอนนี้ด้วยจังเลยค่ะ โรสไม่รู้ว่าตัวเองตัดสินใจถูกรึเปล่า โรสรู้ว่าตะวันจะต้องเสียใจ แต่ถ้าโรสไม่ทำ ตะวันอาจจะไม่มีชีวิตอยู่ และโรสก็คงจะทำใจไม่ได้หากต้องสูญเสียคนที่โรสรักไปอีก...โรสจะทำยังไงดี จะทำยังไงดีคะ”
หญิงสาวก้มหน้าร้องไห้ ทันใดนั้นเสียงตะวันดังขึ้น เธอสะดุ้ง รีบปาดน้ำตาแต่ไม่กล้าหันหลังไปมองเขา
“คุณปู่ของคุณบอกว่าคุณมาที่นี่ ผมก็เลยตามมา ผมห่วงคุณ คุณดูแปลกๆตั้งแต่เมื่อวาน”
โรสรินไม่พูดด้วย พอเขาเข้ามาแตะไหล่ก็สะบัดตัวหนี พูดตัดรอนและถอดแหวนคืนอย่างไม่มีเยื่อใย
“เรื่องระหว่างเราที่เกิดขึ้นที่ทะเลมันไม่เป็นความจริง ฉันแกล้งทำ เพราะต้องการเอาคืนที่นายทำกับฉันไว้อย่างเจ็บแสบตอนที่ฉันอยู่ไร่”
“คุณอำได้เก่งมาก แต่เสียใจด้วยที่คุณทำไม่สำเร็จ เพราะผมไม่เชื่อ”
“ฉันไม่ได้อำ ฉันพูดความจริง”
“เลิกเล่นได้แล้ว คุณเป็นอะไรของคุณ” ตะวันดึงดันจะรวบตัวเธอมากอด แต่เธอผลักไสแล้วตะคอกใส่อย่างรำคาญ
“ก็บอกไปแล้วยังจะถามอะไรอีก เอาแหวนสั่วๆ ของนายคืนไป แหวนแบบนี้คุณหนูอย่างฉันไม่มีทางใส่ เอาไปสิ เอาไป”
ตะวันยังไม่รับ โรสรินปาแหวนลงตรงหน้าแล้วเดินหนีทันที ตะวันเร่งฝีเท้าตามไม่ลดละ ไม่ยอมให้เธอไปจนกว่าจะพูดกันให้เข้าใจ
“ฉันพูดไปหมดทุกอย่างแล้ว ฉันจะไม่พูดอีก”
“สิ่งที่คุณพูดมา คุณโกหก ผมไม่เชื่อว่าคุณจะไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่ทะเล”
“นายคิดว่าฉันรักนายจริงงั้นเหรอ คิดดูให้ดี คนที่เพียบพร้อมอย่างฉันจะรักผู้ชายที่ไม่มีอะไรอย่างนายได้ยังไง นายนี่มันโง่จริงๆ นายถูกฉันหลอกแล้ว”
โรสรินเล่นละครฉากใหญ่ แล้วสะบัดไปขึ้นรถ ทิ้งให้ตะวันยืนอึ้งอยู่ลำพัง สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสน ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
เมื่อกลับมาที่โรงแรม ตะวันบอกน้ำค้างกับแย้ว่าโรสรินขอเลิกกับตน แต่ตนไม่เชื่อว่าเธอต้องการให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ ต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น...ขณะเดียวกัน โรสรินเข้าไปพบณรงค์ในห้องทำงาน เธอต้องการให้ปู่ไล่ตะวันออก และไม่
ต้องถามว่าเพราะอะไร ให้รู้แค่ว่าเรื่องระหว่างตนกับตะวันจบลงแล้ว
ณรงค์งงเป็นไก่ตาแตก เพราะเมื่อวันก่อนทั้งคู่กลับจากทะเลยังสวีตหวานกันอยู่เลย น้ำค้างกับแย้ก็งงไม่แพ้กัน ส่วนตะวันที่ยังคาใจ เขาพยายามหาโอกาสคุยกับโรสรินตามลำพัง แต่เธอไม่ยอมพูดคุยเพราะไม่ต้องการให้เขาตกอยู่ในอันตรายจากฝีมือลูกน้องเดชาที่ทำลับๆล่อๆจับตาเธอทุกฝีก้าว
ในเมื่อตะวันยังตื๊อไม่เลิก โรสรินตัดสินใจโทร.นัดเดชาออกมากินข้าวคืนนี้ ถ้าเขาอยากให้ตะวันเลิกยุ่งกับเธอ ก็ต้องช่วยเธอด้วยเหมือนกัน...ด้านน้ำค้างที่ขบคิดค้นหาสาเหตุอะไรทำให้โรสรินบอกเลิกตะวัน แล้วที่สุดก็มาหยุดที่พีระ เธอเข้าใจว่าเขาต้องพูดหรือทำอะไรสักอย่างที่ทำให้พี่ชายของเธอกับโรสรินมีปัญหากัน
พีระอยู่ดีๆโดนกล่าวหา เขาเถียงคอเป็นเอ็นก่อนจะแสดงอาการดี๊ด๊าถ้าสองคนนั้นมีปัญหากันจริง น้ำค้าง
ฉุนกึก ประกาศว่าถึงโรสรินกับพี่ชายตนจะมีปัญหากัน แต่อีกไม่นานเขาก็ต้องคืนดีกัน อย่าฝันลมๆแล้งๆว่าเขาสองคนจะเลิกกัน!
ooooooo
ค่ำคืนนั้น นอกจากโรสรินจะนัดเดชาออกมากินข้าวแล้ว เธอยังนัดตะวันมาด้วย เมื่อตะวันเห็นเดชาความโกรธแค้นก็พลุ่งพล่าน ตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อ
“ฉันตามหาแกมาตั้งนาน ในที่สุดก็เจอ วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่แกจะเป็นอิสระ”
เดชามองหน้าตะวันอย่างไม่กลัวเกรง โรสรินลุกมาแทรกกลาง สั่งตะวันให้ปล่อยเดชาเดี๋ยวนี้
“คุณไม่ต้องกลัวนะโรส ผมอยู่นี่แล้ว ไอ้เดชามันไม่มีทางทำอะไรคุณ”
“ฉันบอกให้ปล่อยเขา ไม่ได้ยินหรือไง ปล่อยสิ” โรสรินทั้งทุบทั้งดึงมือตะวันออกจากเดชา
“คุณเป็นอะไรของคุณ ปกป้องมันทำไม”
ตะวันแผดเสียงอย่างคับแค้น เดชาไม่สนใจดึงโรสรินมาโอบแน่น ตอบด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
“เพราะฉันกับคุณโรสกำลังคบกัน”
โรสรินไม่มีทางเลือก จำต้องยิ้มหวานให้เดชา แต่กระนั้นตะวันก็ยังไม่เชื่อ
“ไม่จริง คุณก็รู้ว่ามันทำชั่วอะไรเอาไว้ แล้วมีเหรอที่คนอย่างคุณจะไปคบกับมัน บอกมาว่าแกทำอะไรคุณโรสของฉัน”
“เสี่ยเดไม่ได้ทำอะไรฉันทั้งนั้น ที่เสี่ยเดพูดเป็นความจริง เขาจะเป็นคนยังไงฉันไม่สน เพราะเขาทำให้ฉันมีความสุขมากกว่าเวลาที่อยู่กับนาย...ออกไปได้แล้ว”
“ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“ถ้าแกยังไม่เชื่อว่าฉันกับคุณโรสคบกัน ฉันจะพิสูจน์ให้แกเห็น”
เดชารวบตัวโรสรินมากอดแล้วใช้ตัวเองบัง ทำให้ตะวันเห็นราวกับว่าเขาจูบเธอ โดยกระซิบบอกเธอว่า ถ้าอยากให้ตะวันเชื่อต้องอยู่เฉยๆ โรสรินจนใจ ได้แต่กำมือแน่น ตะวันหัวใจสลายคิดว่าสองคนจูบกันจริงๆ
ไม่นานเดชาผละออกมา แสร้งเอามือลูบปากตัวเอง โรสรินทำใจแข็ง วานเดชาไล่ตะวันออกไปที เธอไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก...ตะวันสุดแสนชอกช้ำ น้ำตาลูกผู้ชายรื้นขึ้นมา เดชายิ้มสะใจ สั่งลูกน้องให้ลากมันออกไป
ตะวันฮึดฮัดขัดขืน จึงโดนรุมยำทั้งหมัดทั้งแข้ง โรสรินสงสารเขาใจจะขาดแต่ไม่อาจแสดงออก ได้แต่ยืนกลั้นน้ำตา เมินหน้าหนีเพราะกลัวจะใจอ่อน
“สุดท้ายคุณโรสก็เลือกที่จะอยู่กับฉัน” เดชายิ้มเยาะ
“คนชั่วอย่างแก...มีความสุขได้ไม่นาน ฉันจะทำให้แกถูกกฎหมายลงโทษ”
“ถ้าแกเรียกตำรวจมาจับฉัน ไม่ใช่แค่ฉันที่จะหมดอนาคต คุณโรสก็ด้วย จำไว้ว่าคนจนตรอกทำได้ทุกอย่าง ถ้าอยากให้คุณโรสปลอดภัยก็ปล่อยฉัน และอย่ายุ่งกับคุณโรสอีก ฉันจะเป็นคนทำให้คุณโรสมีความสุขเอง”
ตะวันแค้นแสนแค้น...พาร่างกายบอบช้ำกลับไปโรงแรม แต่จิตใจเขาบอบช้ำกว่าหลายเท่า ไม่อยากตอบคำถามน้ำค้างกับแย้ที่รุมเร้าอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ถ้าพี่ไม่บอก น้ำค้างจะโทร.ไปถามพี่โรส”
“อย่า...อย่าไปยุ่งกับโรสรินอีก”
“ที่พี่ตะวันถูกทำร้าย เกี่ยวข้องกับพี่โรสใช่ไหม”
“ไม่ต้องถาม”
“ไม่ถามไม่ได้ค่ะ พี่ตะวันเป็นพี่ชายน้ำค้าง พี่ตะวันโดนหนักขนาดนี้จะให้น้ำค้างอยู่เฉยไม่ได้หรอก ให้น้ำค้างช่วยพี่เถอะ”
“ถ้าอยากช่วยพี่ก็อยู่เฉยๆ พี่เหนื่อยแล้ว”
ตะวันล้มตัวลงนอนหันหลังให้ น้ำค้างกับแย้มองหน้ากันด้วยความสงสัย...ทางด้านโรสรินยังอยู่กับเดชาที่ร้านอาหาร เธอต่อว่าเขาผิดสัญญา ทั้งที่รับปากว่าจะไม่ทำร้ายตะวัน
“คุณเป็นคนบอกผมให้พามันออกไป ผมก็ต้องทำแบบนี้ แล้วอีกอย่างมันจะได้เชื่อว่าคุณไม่ได้รักมันแล้ว คุณควรจะขอบคุณผมด้วยซ้ำ”
โรสรินพูดไม่ออก สะบัดหน้าเมินหนี แต่เดชายิ้มกริ่มและยังไม่เลิกตอแย บังคับให้เธอถ่ายรูปคู่แล้วแอบส่งเข้ามือถือตะวัน ตอกย้ำความสัมพันธ์ของตนกับโรสรินได้เป็นอย่างดี
ตะวันเสียใจมาก ปักใจเชื่อว่าโรสรินเลือกเดชาจริงๆ หารู้ไม่ว่าเวลานั้นโรสรินกลับบ้านในสภาพเหมือนนกปีกหัก ร้องไห้ตั้งแต่ขับรถจนถึงบ้าน เข้าห้องนั่งจ้องโทรศัพท์มือถือ อยากโทร.หาตะวันเพราะเป็นห่วง แต่สุดท้ายก็ไม่กล้า พูดย้ำกับตัวเองไปมาว่า
“ไม่...เราโทร.ไม่ได้ ไม่ได้...”
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น น้ำค้างฝากแย้ดูแลตะวัน ส่วนตัวเองไปพบโรสรินที่บ้านเพื่อค้นหาคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ชายของเธอโดนทำร้ายบาดเจ็บถึงกับลุกไม่ขึ้น
โรสรินตกใจมาก ซักถามน้ำค้างด้วยความเป็นห่วงตะวัน นั่นยิ่งทำให้น้ำค้างเดาได้ไม่ยากว่าโรสรินต้องรู้เรื่องอย่างแน่นอน แต่เธอไม่ยอมปริปาก อ้างว่ามีธุระด่วนต้องรีบไป พอลับหลังก็รีบโทร.หากิตติทัตฝากให้ไปดูอาการตะวัน
ฝ่ายน้ำค้างที่ไม่ได้คำตอบจากโรสริน เธอมุ่งหน้าไปหาพีระที่บ้าน บอกเล่าว่าตะวันโดนซ้อมแต่ไม่รู้สาเหตุ ถามทั้งเจ้าตัวและโรสรินก็ไม่มีใครตอบ ตนถึงต้องมาหาเขาซึ่งเป็นเพื่อนกับโรสรินมานาน ขอร้องช่วยถามเธอให้ที
พีระตกใจที่เห็นน้ำค้างคุกเข่าขอร้องทั้งน้ำตา เขารับปากมั่นเหมาะว่าช่วยแน่ พร้อมกับให้กำลังใจว่าเธอต้องเข้มแข็ง...อุษาวดีแอบฟัง ก่อนจะรีบร้อนไปหาตะวันด้วยความเป็นห่วง เธอหาวิธีหลอกล่อแย้ออกจากห้อง แล้วอยู่ดูแลตะวันอย่างใกล้ชิด แต่ไม่นานกิตติทัตก็มาถึง หมอตรวจร่างกายตะวันก่อนแนะนำให้ไปเอกซเรย์ แต่เขาไม่ยอม บอกว่าพักไม่กี่วันก็วิ่งได้แล้ว
“ผมรู้ว่าคุณเก่ง แต่ของแบบนี้อย่าประมาท”
“นี่มันร่างกายของผม ถ้ามันจะแย่ก็ปล่อยให้มันแย่ ผมไม่สนหรอก ผมขอเสียมารยาทนะ หมอกลับไปได้แล้ว”
ตะวันตัดบทล้มตัวลงนอน กิตติทัตอ่อนใจ มองอุษาวดีแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย แล้วตัดสินใจถามขณะเธอเดินตามออกมาส่ง
“คุณเป็นต้นเหตุทำให้คุณตะวันกับโรสมีปัญหากันรึเปล่า”
“หมอจะดูถูกอุษามากไปแล้วนะคะ”
“ผมไม่ได้ดูถูก ผมพูดตามที่เห็น สิ่งที่คุณทำมันทำให้ผมอดคิดไปในทางนั้นไม่ได้ ทั้งๆที่คุณก็รู้ว่าคุณตะวันกับโรสกำลังคบกัน แต่คุณก็ยังไปยุ่งกับคุณตะวัน ทำไมคุณถึงกลายเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ทำอะไรโดยไม่รู้สึกผิด ไปแย่งของของคนอื่นได้ยังไง”
อุษาวดีสุดทน ตบหน้าเขาด้วยความโมโห “หมอไม่มีสิทธิ์มาต่อว่าอุษา หมอไม่รู้หรอกนะคะว่าการแอบรักคนอื่นมันเจ็บปวดมากแค่ไหน”
“ใครว่าผมไม่รู้ ผมเองก็แอบรักคนอื่นอยู่เหมือนกัน” กิตติทัตจ้องหน้าเธออย่างมีความหมาย แล้วเดินจากไป
ค่ำวันเดียวกัน โรสรินได้รับการติดต่อจากเดชาให้ออกมาพบ เดชารักโรสรินจริงๆ เขาต้องการเริ่มต้นชีวิตใหม่ โดยขอให้เธอหนีไปกับเขา
“หนีไปที่ไหน”
“ผมยังไม่รู้ แต่ไม่นานทุกอย่างจะต้องดีขึ้น”
“เดชา...ถ้าคุณหนี คุณจะยิ่งมีความผิด”
“ผมยอมตายดีกว่าโดนจับ และที่สำคัญถ้าผมโดนจับ ผมต้องสูญเสียคุณ ซึ่งผมยอมไม่ได้ เพราะคุณเป็นผู้หญิงที่ทำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่ ผมรู้ว่าผมสู้ตะวันไม่ได้ แต่ตะวันมีครอบครัว มีคนคอยอยู่เคียงข้าง แต่ผม...ผมไม่มีใคร ผมมีแต่คุณคนเดียวเท่านั้น ผมสัญญาว่าผมจะวางมือจากทุกอย่าง จะทำทุกทางให้คุณเป็นผู้หญิงที่มีความสุขมากที่สุด...ให้โอกาสผมนะโรสริน”
เดชาคุกเข่า สายตาวิงวอนขอร้อง ยื่นแหวนเพชรไปตรงหน้าโรสริน รอคอยคำตอบด้วยใจจดจ่อ
“คืนนี้ผมอธิษฐานขอพรจากดวงดาว..ให้คุณรับรักผม”
“แต่ฉันอธิษฐาน...ขอให้ตะวันปลอดภัย ถ้าฉันหนีไปกับคุณ สัญญาได้ไหมว่าจะไม่แก้แค้นตะวันอีก”
“ผมสัญญา”
โรสรินพยักหน้าพอใจ ยื่นมือออกไปให้เดชาสวมแหวนแล้วรีบชักมือกลับไม่ยอมให้เขาจูบ
“เท่านี้คุณก็ให้ผมมากเกินพอแล้ว ขอบคุณนะครับ...ขอบคุณ” เดชารำพึงด้วยรอยยิ้ม...
ooooooo
เมื่อกลับเข้าบ้าน โรสรินนั่งใคร่ครวญเรื่องราวอีกพักหนึ่งก่อนตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า...ขณะเดียวกัน ตะวันโดนน้ำค้างรุกเร้าทั้งน้ำตาจนต้องพูดความจริง
น้ำค้างคิดไม่ถึงว่าเดชาคือต้นเหตุ และไม่เชื่อว่าโรสรินเลือกคนอย่างเดชาแทนที่จะเป็นพี่ชายของตน
“มันเป็นความจริง พี่เห็นเขาสองคนใกล้ชิดกันมาก โรสรินเป็นคนถือตัว ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ง่ายๆ ถ้าไม่มีใจให้”
“ทำไมพี่โรสถึงทำแบบนี้กับพี่ตะวัน”
“อย่าไปว่าเขาเลย มันชีวิตของเขา”
น้ำค้างฟังแล้วยิ่งโมโห บอกว่าตนจะแจ้งตำรวจจับเดชา ตะวันห้ามเสียงหลง เพราะกลัวโรสรินไม่ปลอดภัย
“แล้วเราจะปล่อยให้คนชั่วลอยนวลไปแบบนี้น่ะเหรอคะ”
“เดชาอาจจะชั่ว แต่ถ้าเขาทำให้โรสมีความสุขได้ พี่ก็จะไม่ขัดขวาง”
“ถ้างั้นพี่ตะวันจะอยู่ที่นี่อีกทำไม กลับบ้านเรากันเถอะค่ะ”
“พี่ยังกลับตอนนี้ไม่ได้ จนกว่าจะแน่ใจว่าโรสปลอดภัยจริงๆ เมื่อนั้นพี่ถึงจะกลับ”
น้ำค้างน้ำตาคลอ โผกอดพี่ชายด้วยความเห็นใจและสงสาร...จากนั้นเธอแอบโทร.ไปร้องไห้กับพีระ ก่อนบอกที่มาที่ไปว่าเดชาทำให้ตะวันกับโรสรินเลิกกัน พีระตกใจคาดไม่ถึง แล้วรีบร้อนไปพบโรสรินในเช้าวันถัดมา ไม่ยอมให้เธอคบกับคนชั่วๆอย่างเดชา
“มันเรื่องของฉัน พีไม่เกี่ยว”
“เกี่ยวสิ โรซี่เป็นเพื่อนพี พีรู้จักโรซี่มานาน ทำไมจะไม่รู้ว่าโรซี่เป็นคนยังไง และพีก็มั่นใจว่าโรซี่ไม่มีทางที่จะไปยุ่งกับคนอย่างมัน พีรู้แล้ว มันต้องทำอะไรโรซี่แน่ๆ มันทำอะไรโรซี่ใช่ไหม”
โรสรินปฏิเสธเสียงแข็งแต่ไม่ยอมสบตา พีระไม่เชื่อ คาดคั้นเอาความจริงให้ได้ และไม่สนด้วยว่าเธอจะวีนเหวี่ยงสักแค่ไหน โรสรินดิ้นหนีแต่ไม่หลุด ที่สุดก็ร่ำไห้ออกมาอย่างคับแค้นใจ
“โรซี่...แสดงว่ามีอะไรจริงๆ เพื่อนมีไว้ปรับทุกข์นะ มีอะไรจะได้ช่วยกัน”
“ไม่มีใครช่วยได้”
“ยังไม่ทันบอกจะรู้ได้ไง บอกพีมาเถอะ โรซี่จะทนเก็บมันไว้คนเดียวทำไม โรซี่ไม่อึดอัด ไม่ทุกข์ทรมานงั้นเหรอ”
“เสี่ยเดชาสัญญาว่าจะไม่แก้แค้นตะวัน ถ้าฉันหนีไปกับเขา”
“ไอ้สารเลว!! โรซี่ต้องบอกเรื่องนี้ให้ตะวันรู้ เพราะตอนนี้ตะวันเข้าใจว่าโรซี่กับไอ้เดชา...”
“ห้ามบอกตะวัน ให้เขาเข้าใจแบบนั้นน่ะดีแล้ว ถ้าพีบอกตะวัน ก็ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกันอีก”
“ทำไมโรซี่ต้องเสียสละมากขนาดนี้”
“เพราะฉันรักตะวันมาก รักมากจนฉันทนเห็นเขาเป็นอะไรไม่ได้ ฉันถึงขอเลือกที่จะเป็นอะไรแทน... รับปากฉันว่าจะไม่บอกตะวันหรือใคร รับปากฉันสิพี”
โรสรินเขย่าแขนพีระจนเขาจำต้องพยักหน้ารับพร้อมกอดปลอบเธอที่ยังสะอื้นไม่หยุด...หลังจากพีระกลับไปแล้ว โรสรินตามยุนอามาช่วยทำอาหารให้ปู่ณรงค์ เธอต้องการดูแลเอาใจใส่ปู่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจากไป ปู่ไม่เอะใจสงสัย แม้จะรู้สึกว่าวันนี้หลานสาวพูดจาแปลกๆยังไงพิกล
ด้านพีระที่กลับไปพร้อมความเครียด เขาไม่ต้องการให้โรสรินหนีไปกับเดชา พอได้ยินน้องสาวบอกว่าจะออกไปหาตะวัน เขาเลยระเบิดอารมณ์เพราะหงุดหงิดเต็มที
“นี่เธอยังไม่ตัดใจจากตะวันอีกเหรอ”
“พี่พีเลิกพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ซักที”
“เรื่องที่เธอจะให้ตะวันหันมาชอบเธอต่างหากที่มันเป็นไปไม่ได้ เขายังรักโรซี่อยู่ เขาสองคนรักกัน”
“นี่พี่พีเลิกชอบยัยโรสแล้วเหรอคะ”
“พี่ยังชอบโรซี่ แต่พี่อยากเห็นโรซี่มีความสุขกับคนที่เขารักมากกว่า และเธอก็ควรจะคิดแบบเดียวกับพี่ด้วย”
“พ่อพระจังเลยนะคะ เขาสองคนเลิกกันแล้ว อุษามั่นใจ เพราะขนาดคุณตะวันเจ็บหนักยัยโรสยังไม่มาดูแล”
“นั่นเป็นเพราะเสี่ยเดชาต่างหาก”
“เสี่ยเดชา...อ๋อ เสี่ยเดชาคนนั้น แล้วเขาเกี่ยวอะไรด้วย”
พีระชะงัก รู้ตัวว่าไม่ควรพูด บอกปัดว่าไม่มีอะไร แต่น้องสาวไม่เชื่อ คาดคั้นเสียงแข็งจนพีระลังเลว่าจะเล่าดีหรือไม่?
ooooooo
นอกจากทำอาหารมื้อพิเศษให้ปู่กินแล้ว โรสรินยังไปกำชับกิตติทัตให้ดูแลเรื่องหยูกยาประจำตัวของท่านและคอยเตือนวันนัดตรวจสุขภาพ หมอทัตฟังแล้วแปลกใจ แต่พอเธอบอกว่าจะไปเที่ยวสักพัก ก็เลยไม่ได้ซักอะไรอีก
แยกจากกิตติทัตมาแล้วโรสรินกลับเข้าบ้านเพื่อเตรียมตัวเดินทางไปพบเดชา เธอเอาน้ำชาผสมยานอนหลับให้ปู่กินจนหลับใหล แต่ก่อนออกไปไม่นึกว่าอุษาวดีจะพรวดพราดเข้ามาบอกว่าพีระเล่าทุกอย่างให้ตนฟังหมดแล้ว พี่ชายของตนเป็นห่วงเธอมาก ตอนนี้เขากำลังไปบอกตะวัน โรสรินตกใจร้องเสียงหลงว่าไม่ได้ ตะวันจะรู้ไม่ได้ ตนจะโทร.ห้ามพีระ
“ไม่ทันแล้ว คุณตะวันคงกำลังมา”
“ฉันต้องไปนะอุษา ฉันไม่ไปไม่ได้ ถ้าเสี่ยเดชาไม่เห็นฉัน เขาอาจจะส่งลูกน้องมาฆ่าตะวันก็ได้”
“เขาคงไม่ทำหรอกโรส ฉันว่าเขาขู่เธอเฉยๆ”
“เขาไม่ได้ขู่ เขาเป็นคนพูดจริงทำจริง ยังไงฉันก็ต้องไป”
อุษาวดีทำขึงขังไม่ยอมให้โรสรินไป ทั้งที่ลึกๆดีใจ เพราะถ้าโรสรินไปกับเดชาก็เท่ากับว่าตัวเองมีโอกาสสานสัมพันธ์กับตะวันง่ายขึ้น แต่แล้วความรู้สึกผิดชอบชั่วดีมีมากกว่าทำให้อุษาวดีเปลี่ยนใจขณะไปส่ง
โรสรินที่ท่าเรือซึ่งเดชารออยู่ เธอแอบโทร.บอกพีระแล้วหนีกลับทันที
พีระกับตะวันรีบตามไปที่ท่าเรือ โดยให้น้ำค้างอยู่ดูแลปู่ณรงค์ที่เพิ่งตื่นและไม่รู้ว่าตัวเองโดนหลานสาววางยา ตะวันโชคดีเจอโรสรินในห้องน้ำบริเวณท่าเรือ เขาสวมกอดเธอแน่น แต่เธอกลัวเดชาเห็นจึงเร่งให้เขาหนีไป
“ผมไม่หนี ผมรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องเสียสละเพื่อผมมากขนาดนี้”
“ทำไมจะไม่จำเป็น ในเมื่อนายเป็นคนที่ฉันรัก”
“แต่นี่เป็นเรื่องระหว่างผมกับเดชา ผมจะไม่ให้คุณยุ่งกับเรื่องนี้อีก คุณต้องกลับไปกับผม”
“ฉันกลับไม่ได้ ถ้าฉันกลับ เดชาจะส่งคนมาฆ่าคุณ”
“ผมไม่กลัว”
“แต่ฉันกลัว ฉันเสียนายไปไม่ได้นะตะวัน ฉันเสียนายไม่ได้”
ทันใดนั้น เดชาเดินมาเห็นทั้งคู่ แววตาเขาวาวโรจน์ด้วยความแค้น คิดว่าโรสรินหักหลัง ชักปืนออกจากเอวเล็งไปที่ตะวัน
“อย่ายิงนะเดชา” โรสรินยืนบังตะวัน เดชายิ่งแค้นเล็งปืนใส่ทั้งคู่ ตะวันตัดสินใจผลักโรสรินพ้นทางแล้วยืนประจันเดชาอย่างไม่กลัว
“ถ้าแกต้องการฆ่าฉัน ก็ฆ่าซะเดี๋ยวนี้ แล้วอย่ามายุ่งกับผู้หญิงของฉันอีก”
“ผู้หญิงของแกงั้นเหรอ เข้าใจผิดรึเปล่า คุณโรสเป็นผู้หญิงของฉัน แกเห็นแหวนนั่นมั้ย”
ตะวันมองแหวนเพชรที่นิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาว แล้วตะเบ็งเสียงใส่หน้าเดชา
“เมื่อไหร่แกจะเลิกหลอกตัวเองซักที ที่โรสรินยอมแกเพราะต้องการปกป้องฉัน โรสไม่ได้รักแก คนที่โรสรักคือฉัน”
เดชาขบกรามแน่น ลั่นไกดังปัง! เสียงปืนทำให้พีระที่อยู่อีกด้านชะงักกึก เช่นเดียวกับล่ำและแหลม
ที่รอเดชาอยู่ท่าเรือ ทั้งคู่วิ่งไปหาเจ้านายแถวห้องน้ำ ขณะที่พีระก็รีบร้อนมาจากอีกทาง
ที่แท้เดชายิงปืนขึ้นฟ้า ตะวันโอบกอดโรสรินไว้อย่างปกป้อง พลางบอกให้เดชามอบตัว เพราะยังไงก็หนีไม่รอด
“ฉันต้องรอด ยังไงก็ต้องรอด” เดชาคำรามลั่น...
ล่ำกับแหลมวิ่งเข้ามาเอาปืนจ่อตะวันกับโรสริน ถ้าเดชาสั่งมาคำเดียวพวกตนไม่เอาทั้งคู่ไว้แน่
“ทางนี้เลยครับคุณตำรวจ รีบมาเร็วครับ” เสียงพีระดังมา ล่ำกับแหลมเลิ่กลั่กร้อนรนกลัวโดนตำรวจจับ ช่วยกันลากเดชาออกไปก่อนพีระจะโผล่เข้ามา
พีระหัวไวใช้ได้ เขาหลอกทุกคนว่าตำรวจมา แค่นี้ก็ช่วยตะวันกับโรสรินพ้นจากเงื้อมมือพวกเดชาได้ เมื่อปลอดภัยแล้ว ตะวันโทร.บอกน้ำค้างที่ยังอยู่กับปู่ณรงค์ที่บ้าน เธอดีใจมากรีบบอกลาปู่กลับมาหาพี่ชายที่โรงแรมควีนโรส
ตะวันซึ้งใจในความรักที่โรสรินมีให้ตน สัญญาว่าจะไม่ให้เดชาเข้าใกล้เธอได้อีก พีระเห็นสองคนแสดงความรักต่อกันก็หน้าจ๋อย น้ำค้างอดสงสารไม่ได้ ทำท่าจะปลอบแต่พีระชิงพูดว่าตนไม่เป็นไร
“เออ...จริงสิ ทุกคนรู้ได้ไงว่าโรสอยู่ที่ไหน”
“อุษาเป็นคนบอก” พีระตอบเสียงเรียบ แล้วกลับไปบ้านซักไซ้น้องสาวรู้ได้ยังไงว่าโรสรินอยู่ที่ท่าเรือ
อุษาวดีหน้าถอดสี ตอบเสียงเครือ “อุษาเป็นคนไปส่งโรสที่นั่นเองค่ะ อุษาคิดอยากให้โรสไปไกลๆจากคุณตะวัน อุษาขอโทษ อุษาเลวมากใช่ไหมคะพี่พี”
“การที่อุษาสำนึกผิดและทำสิ่งที่ถูกต้อง ไม่ได้ถือว่าอุษาเป็นคนเลว”
“พี่พีโกรธอุษาไหม”
“พี่จะโกรธน้องสาวเพียงคนเดียวของพี่ได้ยังไง”
“อุษาเห็นแล้วว่าโรสรักคุณตะวันมากแค่ไหน มากจนยอมสละชีวิตของตัวเอง ซึ่งอุษาไม่มีทางทำแบบนั้นได้แน่ อุษาจะตัดใจจากคุณตะวันให้ได้ค่ะ”
“พี่จะเป็นกำลังใจให้เอง” พีระโอบกอดน้องสาวด้วยรอยยิ้ม...
ขณะเดียวกันนั้น ตะวันไปส่งโรสรินที่บ้านก่อนจะได้รางวัลเป็นการหอมแก้มหนึ่งฟอด เขายิ้มสุขใจ แต่พอกลับมาที่โรงแรมก็อดกังวลเรื่องเดชาอีกไม่ได้ น้ำค้างเห็นสีหน้าพี่ชายพอเดาได้ ถามว่ากลุ้มอะไรอีกในเมื่อพี่โรสก็ปลอดภัยแล้ว
“พี่มีลางสังหรณ์ว่าเดชายังไม่ได้ไปที่ไหนไกล”
ฟังคำตอบนั้นแล้วน้ำค้างพลอยวิตกกังวลไปด้วย
ooooooo
