แรงเงา
ตอนที่ 16
เนตรนภิศได้ยินเสียงต่อแว่วจากในห้อง แอบดูที่ช่องประตู เห็นหลานคุยกับหนุ่มกล้ามโตในจอคอมพิวเตอร์ ระบายเรื่องอึดอัดเกี่ยวกับที่บ้าน ท่าทีสองหนุ่มดูห่วงหากันเกินเพื่อน เนตรนภิศดูออก แสยะยิ้มอย่างสะใจ
ขณะเดียวกัน...เจนภพมาหาต้องที่ห้อง มองสภาพซูบซีดด้วยความสลดใจ เวทนาชะตากรรมของลูกสาว
“ต้อง...หนูยังเด็กเหลือเกิน ไม่น่าเลย”
“ทุกข์ตั้งแต่ยังเด็กนั่นแหละค่ะดี จะได้รู้จักโลกได้เร็วกว่าคนอื่น”
“ต่อไปนี้ไม่ต้องฟังแม่แล้วนะ กลับไปเรียนเทอมหน้า...เริ่มต้นกันใหม่”
นพนภาเข้ามาได้ยิน โวยวายค้านเสียงเขียว กลัวลูกสาวก่อเรื่องงามหน้า เจนภพมองเมียอย่างผิดหวัง
“คุณไม่น่าเกิดมาเป็นแม่เลย”
“ทำไม...ฉันสนับสนุนลูกที่มันรักเรียน ไม่ใช่รักแต่แรดอย่างนังต้อง”
“อ้อ...เอาไอ้ต่อมาเปรียบกับยายต้องอีกแล้วสิ”
“ใช่...มันต้องเปรียบ เพราะต่อไม่เคยทำเรื่องเสียหาย”
“ก็ดี...โอ๋ลูกชายกันเข้าไป เลี้ยงมันดีจนจะเป็นตัวเมียอยู่แล้ว”
เจนภพเดินสะบัดออกไป นพนภาตะโกนด่าไล่หลัง ต้องนอนหันหลังให้อย่างเอือมระอาความเผด็จการของแม่
เนต รนภิศแอบมองความร้าวฉานของครอบครัวพี่สาวด้วยใบหน้าเย้ยหยัน ตามไปดักรอเจนภพที่ทางเดินหน้าห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หนุ่มใหญ่ยังหัวเสีย คิดว่าน้องเมียตามมาเย้ย พาลขึ้นเสียงใส่อย่างเคืองๆ เนตรนภิศไม่สะทกสะท้าน บอกให้พี่เขยไปที่ห้องต่อ เจนภพสงสัยท่าทีแปลกๆ รีบเดินไปดู
เจนภพขมวดคิ้วเมื่อเห็นต่อแชทกับหนุ่มกล้ามโตในจอคอมพิวเตอร์ ท่าทางของทั้งสองเหมือนไม่ใช่แค่เพื่อน
“เวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกัน ผมไม่อยากอยู่บ้านเลย ผมอยากไปหาพี่ก้องทุกครั้ง”
“พี่ต้อนรับต่อทุกเวลา ก่อนต่อไปค่ายเยาวชน เราไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันนะ”
“ที่ไหนดีล่ะครับ พี่เลือกหรือผมเลือกดี”
“ทุกครั้ง...ทุกเรื่อง พี่ก็ให้ต่อเลือกไม่ใช่หรือ”
ต่อ กับก้องประสานสายตากันหวานฉ่ำ เจนภพถึงบางอ้อเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ก้าวพรวดไปกระชากคอเสื้อต่อ ตวาดก้องให้เลิกยุ่งแล้วปิดเครื่องทันที เขาเหวี่ยงลูกชายลงที่เตียง จ้องหน้าอย่างโกรธจัด
“เพราะอย่างนี้...แกถึงไม่มองสาวไหน หาว่าฉันสำส่อน ไม่ให้เกียรติผู้หญิง ที่แท้...แกก็มั่วกับผู้ชายด้วยกัน!”
“รู้ก็ดีแล้วครับ ถึงผมจะชอบผู้ชายด้วยกัน แต่ไม่เคยสำส่อนเหมือนพ่อ!”
“ไอ้กะเทย...แกทำลายชื่อเสียงวงศ์ตระกูลฉัน โคตรเหง้าฉันไม่มีพวกวิปริตผิดเพศอย่างแก!”
“ใช่ครับ...โคตรเหง้าพ่อมีแต่พวกผิดศีลข้อสาม”
เจน ภพตบหน้าต่อฉาดใหญ่ กระชากเข็มขัดออกเฆี่ยนสุดแรง ต่อนอนนิ่ง ไม่ตอบโต้และไม่หนี นพนภาถลันเข้ามาพร้อมกับเนตรนภิศ ตะโกนห้ามผัวเสียงหลง เจนภพพูดแดกดันเมียที่เลี้ยงลูกให้เป็นกะเทย นพนภาไม่เชื่อ กระโจนเข้าแย่งเข็มขัด เนตรนภิศตามมาดึงนพนภา ให้ถอยห่าง แววตาสาสมใจ
เจนภพฟาดต่อไม่หยุด ต้องเข้ามากระชากเข็มขัดแล้วปาทิ้ง กอดต่อไว้อย่างปลอบประโลม เจนภพกับคนอื่นๆยืนอึ้ง ไม่คาดคิดว่าต้องจะปกป้องน้องที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอด
“พ่อคะ...ไม่มีใครอยากเสียคนตั้งแต่เริ่มเป็นนางสาว แล้วก็ไม่มีใครอยากผิดเพศหรอกค่ะ”
“ทำไม...แกจะโทษฉันหรือโทษแม่ของแก”
“หนูไม่โทษใครหรอกค่ะ แต่หนูเชื่ออย่างที่ป้าสร้อยว่า ทุกอย่างเกิดจากกรรมของเราเอง”
เจนภพกับคนอื่นๆหน้าเหวอ ต้องช่วยประคองน้องไปทำแผล เนตรนภิศยิ้มเยาะแล้วตามหลานออกไปเจนภพมองเมียอย่างเครียดจัด เอ่ยปากขอหย่าเสียงเข้ม
“ไม่ต้องห่วงเรื่องสมบัติมหาศาลของคุณ คุณว่าผมมาแต่ตัว...ผมก็จะไปแต่ตัว!”
นพนภาทรุดลงกองกับพื้น เจนภพผลุนผลันออกไป ต้อมได้ยินพ่อแม่ทะเลาะกัน ร้องไห้จ้าแล้ววิ่งไปเกาะขา วิงวอนให้พ่ออยู่ เจนภพสะเทือนใจ ย่อลงกอดลูกสาวคนเล็กแน่น นพนภามองสองพ่อลูกอย่างอนาถใจ...
ooooooo
เนตรนภิศกลับมาเล่าเรื่องต่อให้อมรกับพงศกรฟัง สะใจที่บ้านพี่สาวลุกเป็นไฟ สองหนุ่มสะเทือนใจถึงกับกินข้าวไม่ลง อมรถามเรื่องอนาคตของต่อ เนตรนภิศยิ้มเยาะ
“คงไปบังคับต่อไม่ได้หรอก...ก็ยังคบอยู่ เงินทองก็คงปรนเปรอไม่ขาด...ทั้งลูกชาย ลูกสาว งามหน้ากันทั้งคู่”
“คุณนภิศไม่สงสารพี่สาวกับหลานเลยหรือครับ” พงศกรถามลองเชิง
“แหม...สงสารทำไมคะ พี่นภาเลี้ยงลูกแบบนี้ ลูกชาย ไม่เป็นกะเทยก็ต้องเป็นเกย์”
สองหนุ่มมองหน้ากันเซ็งๆ อมรแกล้งถามเมียว่านพนภาเลี้ยงลูกยังไงให้เป็นกะเทย
“ก็ข่มผัว เล่าแต่เรื่องเลวๆของพ่อกรอกหูลูกจน ฝังหัว แปลกจังนะคะ...แม่ข่มผัวลูกเป็นกะเทย แม่แหยพ่อเผด็จการ ลูกสงสารแม่...ลูกก็เป็นกะเทยเหมือนกัน”
“ที่จริงยังมีอีกนะคุณ ผู้หญิงบางคนทำตัวไร้ค่า วันๆ มีแต่เรื่องไร้สติ อิจฉาริษยา คิดว่าตัวเองเป็นคนดี ลูกชายก็ฝังใจว่าผู้หญิงน่ารังเกียจ...เป็นเกย์ได้เหมือนกัน”
“ว้ายคุณอมร...เข้าเค้านะคะ นี่คุณไปรู้มาจากไหน”
“ผมก็ดูจากใกล้ๆตัวนี่แหละ คนหนึ่งเห็นตอนเป็นเด็ก ส่วนอีกคนเห็นตอนแต่งงานแล้ว”
อมรพูดเป็นนัยชัดแต่เนตรนภิศไม่รู้เรื่อง พงศกรกลัวความแตก เตะหน้าแข้งอมรให้ระวังคำพูด
“แต่เดี๋ยวนี้ทางจิตวิทยา เขาพิสูจน์แล้วว่าคนที่เป็น... มันฝังมาจากโครโมโซมแล้ว อย่าโทษพ่อแม่นักเลย”
“ต้องโทษสิคะคุณพงศ์ พ่อแม่เยอะแยะเลี้ยงลูกไม่เป็น มีทั้งลูกรักลูกชัง ลูกฉันลูกเธอ ลูกเก่งลูกโง่ ให้ท้ายคนหนึ่ง สาปแช่งอีกคน...ลงท้ายก็บ้านแตก!”
เนตรนภิศพูดเสียงขื่นเพราะเก็บกดจากวัยเด็ก อมรมีสีหน้าระอา พงศกรเอื้อมไปบีบมือปลอบใจ...
วันเดียวกันนั้น...วีกิจมาพบลูกศรเรื่องมุนินทร์ ลูกศรเห็นใจชายหนุ่ม แอบเล่าความลับของเพื่อนให้ฟัง
“รู้ไหมคะ...นินบอกว่านาฬิกาทรายเป็นของขวัญที่จะทำให้คุณนึกถึงวันที่ไปทะเลกับเขา”
“ถึงไม่มีนาฬิกาทรายนั่น ผมก็ไม่มีวันลืมวันนั้นหรอกฮะ”
“เอ...อะไรน่าจดจำกว่าคะ ไปก่อปราสาททราย ปิ้งย่างของสด หรือว่าไปดูดาวที่ท้องฟ้าจำลอง”
วีกิจหน้าแดง ทั้งเขินและปลื้มใจที่มุนินทร์ตั้งใจเลือกของขวัญให้เป็นพิเศษ ลูกศรยิ้มอย่างพอใจ มั่นใจว่าเพื่อนสาวผู้แสนกระด้างและเย็นชาหลงรักความอ่อนไหวในตัวผู้ชายคนนี้หมดใจ เธอเล่าว่ามุนินทร์โดนทำร้ายถึงคอนโดฯในวันเกิดชายหนุ่มเลยไม่ได้ไปตามนัด วีกิจหน้าตื่น เข้าใจสาเหตุที่หญิงสาวไปก่อเหตุวิวาทนพนภากับเจนภพที่ชายทะเล
ลูกศรโบกมือเรียกณัฐดนัย วีกิจขอตัวกลับเพราะไม่อยากเป็นก้าง ณัฐดนัยมองตามหลังวีกิจที่ยิ้มให้เขาแปลกๆ ลูกศรหยอกและหยอดชายหนุ่มเหมือนเคย ณัฐดนัยรับมุก ไม่เขินและไม่ปราม ลูกศรผิดคาด มองชายหนุ่มเขินๆ
คืนเดียวกันนั้น...วีกิจเล่าเรื่องที่ได้ยินจากลูกศรให้กริบฟัง มองนาฬิกาทรายในมือเพื่อนอย่างแสนรักและหวงแหน กริบทึ่งในวีรกรรมหาญกล้าบ้าบิ่นของมุนินทร์
“พี่สาวฝาแฝดกลับมาแก้แค้นแทนน้องสาว แล้วมุตตาตัวจริงล่ะ อยู่ที่ไหน”
“ตากลับไปเพชรบูรณ์ คงยังอยู่ที่นั่นแหละ แล้วให้นินกลับมาจัดการเรื่องทั้งหมด”
“เท่ดีว่ะ ปลอมตัวเป็นน้องสาวแต่ไม่มีใครรู้ แล้วแกจะทำยังไงต่อ”
“ฉันอาจจะตามตาไปที่เพชรบูรณ์”
ooooooo
วีกิจทำเรื่องลาพักร้อนและขอแจงจิตดูแฟ้มประวัติมุตตา ชายหนุ่มเดินผ่านห้องพักในกระทรวง เห็นรัชนกในชุดแสนหวานเหมือนมุตตาโทร.รายงานนพนภาเรื่องพฤติกรรมเจนภพ เขามองอย่างเย็นชา รอสาวแบ๊ววางสายแล้วแขวะ
“มุตตาที่รายงานเรื่องอาภพอยู่ตอนนี้ เป็นมุตตาคนเดียวกับที่พาผมขึ้นเตียงใช่ไหมฮะ”
“ตายจริง...พี่ตาเคยพาคุณกิจ...เอ่อ...ขึ้นเตียงด้วยหรือคะ”
“นี่คุณมีความละอายบ้างไหม”
“นกเป็นคนขี้อายออกค่ะ ใครๆก็รู้”
“คุณทำให้ผมเชื่อจริงๆว่าอย่าเชื่อในสิ่งที่ตาเราเห็น”
รัชนกลูบหน้าตัวเองถึงเนินอก มองชายหนุ่มด้วยสายตายั่วยวนแล้วบอกว่าทั้งตัวคือของจริง วีกิจเบื่อจะต่อล้อต่อเถียง หมุนตัวผละออกไป รัชนกมองตามตาวาว ไร้วี่แววสำนึกผิด!
รัชนกเปลี่ยนเป้าหมายเป็นเจนภพ เธอรอเขาออกจากกระทรวงในช่วงดึกคืนนั้น หอบหิ้วแฟ้มกองใหญ่และแกล้งทำร่วงต่อหน้า เจนภพช่วยเก็บ เห็นร่องหน้าอกที่โผล่พ้นคอเสื้อสีหวานของหญิงสาว หักห้ามใจระทึกไว้อย่างสุดความสามารถ รัชนกอ่านท่าทีหนุ่มใหญ่ทะลุ แสร้งมารยาหารถกลับบ้าน เจนภพทนดูดายไม่ได้เลยอาสาไปส่ง...ไม่รู้ตัวสักนิดว่าเดินตกหลุมพรางที่หญิงสาวขุดไว้!
เจนภพไม่ได้พารัชนกไปส่งทันที แต่พาไปดื่มที่ร้านอาหารกึ่งผับ ฤทธิ์ไวน์ทำให้เขาเคลิ้มไปกับรัชนกที่ใช้ความเป็นมุตตา ทั้งเสื้อผ้าหน้าผมและรายละเอียดเล็กๆน้อยๆหลอกล่อ สาวแบ๊วยั่วยวนและมอมหนุ่มใหญ่อย่างเนียนๆ เจนภพกังวลใจเรื่องที่บ้านและคิดถึงมุตตาเป็นทุนเลยยิ่งดื่มและเพ้อหนัก
รัชนกพาเจนภพที่เมามายไม่ได้สติกลับคอนโดฯ กอดจูบลูบไล้จนหนุ่มใหญ่คลั่ง สนองตอบความเย้ายวนตรงหน้าเพราะคิดว่าสาวแบ๊วคือมุตตา พร่ำเพ้อคำรักอย่างอ่อนหวาน สติเลือนรางทำให้เผลอบอกความในใจ
“นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน ผมต้องดูแลลูกเมียจริงๆซะที...ขอตามใจตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย”
“แต่ครั้งเดียว...ไม่เคยพอนะคะ”
รัชนกยิ้มหวาน ดึงเจนภพมากอดจูบอย่างดูดดื่ม เจนภพจูบตอบอย่างหนักหน่วง...แสนรัก
หลังเกมพิศวาสผ่านพ้นไป...เจนภพสลบไสลไม่ได้สติ รัชนกมองหนุ่มใหญ่ด้วยใบหน้าสาสมใจ ศักดิ์ชายเข้ามาเช็กกล้องวีดิโอที่แอบติดตั้งไว้ที่ปลายเตียง รัชนกมาดูด้วย โอบกอดพี่ชายคู่ขาอย่างรักใคร่ที่ภาพในจอเรียบร้อยดี!
ขณะที่เจนภพเจอศึกหนัก...มุนินทร์นั่งจดจ่อทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ลูกศรจัดดอกลิลลี่ลงแจกัน เอาทิชชูรูดเกสรทิ้ง มุนินทร์มองเพื่อนอย่างเศร้าๆ คิดถึงมุตตาจับใจ สาวอัจฉริยะอย่างลูกศรยังรู้เรื่องแบบนี้...ไม่เหมือนเธอ
“ตาคงรู้เรื่องแบบนี้ดี...เพราะตาชอบดอกลิลลี่เหลือเกิน”
ลูกศรมองมุนินทร์อย่างเห็นใจ ท่าทางเรื่องของแฝดน้องจะหนักหนากว่าที่คิด เธอคาดคั้นเพื่อนให้เล่าเรื่องมุตตา มุนินทร์ชั่งใจอย่างหนักแล้วตัดสินใจเล่าอย่างหมดเปลือก
“วันที่ฉันกลับมารับงานที่กรุงเทพฯ ฉันตั้งใจว่าจะทำตัวเป็นพี่สาวที่ดีของตาสักที แต่แล้ว...”
มุนินทร์บอกว่าเป็นคนแรกที่พบมุตตาผูกคอตายในห้อง เธอรีบนำส่งโรงพยาบาลแต่ก็ช่วยมุตตาไว้ไม่ทัน ที่สำคัญหมอบีบอกว่าแฝดน้องของเธอไม่ได้ตายคนเดียว แต่พาเด็กในครรภ์อายุสามเดือนไปด้วย พิณกับแปลกเสียใจมาก เปรยเรื่องมุตตามีปัญหาที่ทำงาน เธอจึงคิดตามสืบเรื่องราวและล้างแค้นให้น้องสาว
ลูกศรบีบมือเพื่อนอย่างปลอบโยน มุนินทร์น้ำตาไหลรินอย่างสะเทือนใจ ไร้วี่แววโกรธแค้น
“ตากับฉันคงทำกรรมร่วมกันมา ถึงพลาดจากสิ่งที่เรารักทั้งคู่”
“นิน...กรรมของใครก็ของคนนั้น ฉันเคยถามเธอว่าเชื่อในกฎแห่งกรรม เรื่องการเวียนว่ายตายเกิดไหม”
“เธอจะบอกว่ามันเป็นเรื่องเดียวกันหรือ”
“ใช่...เพราะกฎแห่งกรรมส่งผลข้ามชาติ ฉันทำเธอ เธอทำฉันอยู่นี่เอง”
“แปลว่าตาอาจจะเคยทำร้ายสองผัวเมียนั่นอย่างสาหัสในชาติก่อนหรือ”
“ก็เป็นได้...ทางพุทธศาสนาไม่มีคำว่าบังเอิญหรือความไม่ยุติธรรม เพราะกฎแห่งกรรมยุติธรรมเสมอ”
“งั้นการยุติบาปเวรก็คือการปล่อยวางและอโหสิ– กรรมใช่ไหม...ศร”
“โอเค...เธอไม่โง่แล้ว”
มุนินทร์มองลูกศรอย่างทึ่งและชื่นชม ไม่คิดว่าสาวเปรี้ยวจี๊ดจะเข้าถึงแก่นแท้ของพุทธศาสนา!
ooooooo
รัชนกเดินนวยนาดไปหาเจนภพที่ห้อง ชวนไปหาความสำราญหลังเลิกงาน เจนภพปฏิเสธเสียงเข้มและบอกปัดที่จะสานสัมพันธ์ต่อ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อนเป็นเพราะความเมาและความเข้าใจผิดที่คิดว่ารัชนกเป็นมุตตา รัชนกแสร้งทำหน้าเศร้า ตีบทโศกเหมือนสาวน้อยเพิ่งอกหักเป็นครั้งแรก ตัดพ้อต่อว่าหนุ่มใหญ่ น้ำตาไหลพราก
“ผอ.รักแต่พี่ตาคนเดียวหรือคะ แล้วนกล่ะคะ...นกรัก ผอ.นะคะ รักตั้งแต่แรกเห็น”
เจนภพทนเห็นน้ำตาผู้หญิงไม่ได้ตามประสาชายเจ้าชู้ เข้าไปกอดปลอบ รัชนกเผยอหน้าขึ้นจูบอย่างเร่าร้อน เจนภพเผลอจูบตอบแล้วผละตัวออกเมื่อได้สติ
“คุณนก...พอเถอะฮะ ผมรู้ใจตัวเองแล้ว ผมรักผู้หญิงได้แค่สองคน คนแรกคือนภา คนที่สองคือมุตตา”
รัชนกตีบทนางร้าย ตบหน้าเจนภพฉาดใหญ่ แล้วหมุนตัวออกไป แจงจิตและลูกน้องร่วมแผนกโผล่มาเห็นฉากเด็ดพอดี ส่งเสียงซุบซิบกันอื้ออึง นึกสมเพชเจ้านายที่หาเรื่องฉาวใส่ตัวอีกแล้ว
คืนเดียวกันนั้น...รัชนกเอาคลิปวีดิโอที่แอบถ่ายเจนภพร่วมหลับนอนกับตนให้เนตรนภิศ แลกกับค่าตอบแทนสูงลิบ เนตรนภิศมองไฟล์ในมืออย่างสะใจ ดีใจที่มีเรื่องใหม่ประจานพี่สาว!
มุนินทร์โทร.หาเจนภพในวันรุ่งขึ้น เธอตัดสินใจเด็ดขาดจะยุติเรื่องราวความแค้นทั้งหมดกับครอบครัวเจนภพและนพนภา เจนภพรับสายด้วยความดีใจ มุนินทร์ขอนัดเจออีกครั้ง เจนภพใจเต้นแต่พยายามระงับไว้
“นัดเจอ...เพื่อแกล้งหลอกผมไปพบและถ่ายคลิป หรือไม่ก็ตีจากเหมือนทุกครั้งใช่ไหม”
“คราวนี้...เพื่อการจากลาค่ะ ฉันจะไปจากชีวิตคุณสักที”
รัชนกเดินผ่านหน้าห้อง เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ได้ยินเจนภพนัดแนะสถานที่และเวลานัดอย่างครบถ้วน รีบโทร.รายงานเนตรนภิศ
เนตรนภิศไปบ้านนพนภาทันทีที่ได้ข่าวจากรัชนก หยิบไอแพดมาเปิดคลิปฉาวล่าสุดให้พี่สาวดู นพนภามองอย่างตื่นตะลึง ผู้ชายในคลิปเป็นเจนภพอย่างไม่ต้องสงสัย ส่วนฝ่ายหญิงเธอเห็นหน้าไม่ชัดแต่คิดเอาเองว่าคือมุตตา เนตรนภิศมองหน้าซีดเผือดของพี่สาวอย่างสุขใจ
“แล้วรู้ไหมคะ ว่าตอนนี้ผัวพี่อยู่ที่ไหน”
“จะนรกขุมไหนก็ช่าง แกต้องพาฉันไปเดี๋ยวนี้!”
ooooooo
นพนภาแต่งองค์ทรงเครื่องใหม่ให้ดูฉูดฉาดและเป็นนางร้ายมากขึ้น เนตรนภิศช่วยพี่สาวเปลี่ยนเสื้ออย่างเต็มใจ เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชัก หยิบปืนพกของเจนภพยื่นให้พี่สาวด้วยแววตาท้าทาย นพนภามีสีหน้าลังเล แต่สุดท้ายก็รับมาเพราะเพลิงแค้นในใจมีมากกว่า!
ขณะที่นพนภาเตรียมถล่มผัวกับเมียน้อย...เจนภพไปที่โรงแรมหรูตามเวลานัด มุนินทร์ในชุดรัดกุมรออยู่แล้วที่บาร์เครื่องดื่มบนชั้นลอย เจนภพตื่นเต้นแต่พยายามหักห้ามความรู้สึกอย่างเต็มที่ มุนินทร์มองหนุ่มใหญ่ด้วยสายตาปราศจากอคติและความโกรธแค้น พูดคุยดีๆ ด้วยเป็นครั้งแรก เจนภพแปลกใจท่าทีแต่ไม่อึดอัดใจเหมือนเคย
“ตา...วันนี้เหมือนวันเก่าๆ ของเราจริงๆ”
“วันวานไม่มีวันหวนมาอีกแล้วค่ะ”
“ใช่...วันวานไม่หวนมาอีก...แล้วผมก็ตัดสินใจแล้วว่าทนเห็นครอบครัวมีปัญหาต่อไปไม่ได้ และตาเองก็ควรมีอนาคตที่ดีกว่าจมปลักกับคนแก่อย่างผม”
มุนินทร์เลิกคิ้ว ไม่แน่ใจว่าเขาพูดจากใจจริงหรือโกหกให้ตายใจ เจนภพอธิบายต่อเสียงอ่อน
“ตอนแรกที่ผมเจอตา ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำเป็นแค่เล่ห์ลวงของคนเห็นแก่ตัว แต่แล้วทุกอย่างที่ตาทุ่มเทตอบแทนมา...ทำให้ผมรักตาอย่างแท้จริง...ผมเลวแค่ไหน ตาก็ยังรักผมอยู่”
“ค่ะ...ตาทุ่มเททั้งชีวิตให้คุณ ตารักคุณมากค่ะ มากพอที่จะเสียสละและจากไป”
มุนินทร์พูดเป็นนัยแต่เจนภพไม่เข้าใจ สะเทือนใจและอาลัยอาวรณ์ที่ต้องเสียเธอไปจริงๆ มุนินทร์ยื่นกล่องสร้อยมุกเจ้าปัญหาคืนให้ เจนภพเปิดออกแล้วตวัดสร้อยพันข้อมือ ยื่นมือไปขอสงบศึก หญิงสาวบีบมือตอบอย่างให้อภัย
“หยดน้ำแห่งท้องทะเล...ของขวัญที่แสนเศร้าเหลือเกิน เรื่องทั้งหมด...ฉันอโหสิกรรมให้”
“ผมก็ขออโหสิกรรมเหมือนกัน”
มุนินทร์ขอตัวกลับ เจนภพไปส่งที่เชิงบันได นพนภากับเนตรนภิศมาถึงชั้นลอยพอดี เจนภพผงะที่เห็นเมีย
“นภา...มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ ผมกับตาจบกันแล้ว”
“ใช่...จบกันวันนี้แหละ ฉันจะไม่รอให้ฟ้าดินลงโทษแกสองคนหรอก ฉันขอพิพากษาด้วยมือฉันเอง”
นพนภาควักปืนของผัวออกจากกระเป๋า เล็งไปที่หญิงสาวศัตรูหัวใจ มุนินทร์สูดลมหายใจยาวเพื่อประคองสติ
“ถ้าเรามีกรรมต่อกันขนาดนี้ ลงมือเถอะค่ะ ฉันจะไม่เคียดแค้นคุณเลย”
นพนภาเดือดจัดเล็งปืนจะยิงศัตรูคู่แค้นแต่เจนภพเข้ายื้อยุดจนปืนลั่น พร้อมๆกับร่างนพนภาเสียหลักร่วงจากบันไดขั้นบนสุด สองมือเธอไขว่คว้าหมายเกาะมือผัวที่ยื่นมาแต่เกี่ยวได้เพียงสร้อยมุก หงายหลังลงไปศีรษะกระแทกพื้นเบื้องล่างเลือดไหลกระจาย สร้อยมุกขาดกระจุย เจนภพตกใจถลาไปประคองเมีย ขณะที่มุนินทร์ช็อก มองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความสังเวชใจ เนตรนภิศปรับสีหน้าเป็นตกใจสุดขีด ตีบทน้องสาวแสนดีเป็นห่วงเป็นใยพี่สาวขึ้นทันที
นพนภาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน แพทย์เวรจัดการผ่าตัดและปฐมพยาบาลแผลที่ศีรษะอย่างเต็มความสามารถ สติอันลางเลือนเพราะความเจ็บปวดและฤทธิ์ยาทำให้หวนนึกถึงคำพูดจองเวรของตนที่เคยสาปแช่งมุตตา สาวใหญ่น้ำตาไหลเอ่อที่หางตา สำนึกถึงบาปกรรมที่ตนก่อ
ooooooo
วีกิจกับสร้อยคำมาเยี่ยมนพนภาในวันต่อมา เจนภพเปิดคลิปฉาวอันล่าสุดของตนให้สองแม่ลูกดู สร้อยคำมีอาการรังเกียจแต่พยายามข่มไว้ เจนภพอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนี วีกิจรู้ว่าผู้หญิงในคลิปเป็นใคร
“แม่ฮะ ผู้หญิงในคลิปไม่ใช่ตาหรอกฮะ ผม...เอ่อ...จำรูปร่างเขาได้”
สร้อยคำหน้าเหวอ เจนภพปะติดปะต่อเรื่องราว ถึงบางอ้อเรื่องโดนรัชนกหลอก
“เขาแต่งตัวเป็นตา มอมเหล้าผมจนไม่ได้สติแล้วพาไปที่ห้องเขาน่ะพี่สร้อย”
“อะไรกัน นี่พูดถึงใคร...เสร็จทั้งอาทั้งหลานเลยหรือ”
“เขาไม่ใช่ผู้หญิงที่เราเรียกว่ามุตตาหรอกฮะแม่”
สร้อยคำตามเรื่องไม่ทัน เจนภพเล่าเรื่องคืนที่นพนภา ตกบันไดให้สองแม่ลูกฟังด้วยสีหน้าสะเทือนใจ สร้อยคำเคลียร์เรื่องมุตตา แต่สงสัยว่าใครเป็นคนเอาคลิปไปให้นพนภา เช่นเดียวกับเจนภพ วีกิจเป็นคนไขข้อข้องใจนั้น
“ก็คนที่พาอานภาไปโรงแรมไงฮะ เขาทำเป็นกระ– บวนการเลย...สองคนที่อานภาไว้ใจ กลับกลายเป็นงูพิษ!”
สร้อยคำถอนใจอย่างปลงๆ เจนภพขบกรามแน่น ตั้งใจว่าจะเอาเรื่องสองสาวแพศยาให้ถึงที่สุด!
ขณะที่บ้านเจนภพเจ็บแค้น...มุนินทร์ยืนมองไปนอกผนังกระจกบนออฟฟิศด้วยสีหน้าปลงตก เล่าเรื่องนพนภาตกบันไดให้ลูกศรที่นั่งเช็กตารางงานในไอแพดฟัง
“นี่คือกรรมเวรตามที่เธอว่าใช่ไหมศร ฉันไปเพื่อจบเรื่องเพื่ออโหสิ แต่กรรมกลับตัดสินโทษคุณนพนภาแทน”
“นิน...เธออโหสิกรรมแล้ว ให้มันจบแค่นั้นเถอะ”
“ใช่...ฉันจะวางมันลงสักที”
“ยังหรอก มันยังมีเรื่องบังเอิญอีกนะ”
มุนินทร์หน้าเครียดเมื่อเพื่อนบอกว่าโปรเจกต์ใหม่ของเธอคือ...วางระบบให้ตึกใหม่ของกระทรวง!
วันรุ่งขึ้น...ขาเม้าท์ประจำกระทรวงเดินชมล็อบบี้ตึกใหม่ของกระทรวง ซุบซิบกันเรื่องนพนภาวีนแตกผัวจนกลับเข้าโรงพยาบาล ไม่มีใครรู้เรื่องจริง ได้แต่ใส่สีตีไข่อย่าง สนุกปาก รัชนกมาสมทบ ขาเม้าท์มองตาขวางอย่างไม่ถูกชะตา
เวลาเดียวกันนั้น มุนินทร์กับลูกศรก้าวเข้าตึกด้วยท่าทางมาดมั่นและสวยสง่า มีลูกน้องจากบริษัทเดินตามอีกสามคน ขาเม้าท์และผู้คนในกระทรวงมองอย่างตื่นตะลึง ซุบซิบกันเสียงอึงอล เจ้าหน้าที่กระทรวงมาต้อนรับคณะมุนินทร์และเชิญเข้าห้องวีไอพี อรพิมงงกับชื่อใหม่
“เธอเปลี่ยนชื่อหรือตา”
“เปล่า...ฉันชื่อมุนินทร์ค่ะ ชื่อมุนินทร์มาตั้งแต่เกิด ขอตัวนะคะ”
ขาเม้าท์ยังไม่รู้เรื่อง นินทาหญิงสาวไล่หลัง แจงจิตสับสนแต่พอปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ส่งสายตาปราม
“ใช่...เขามาเปิดตัวว่าเขาคืออีกคน...ไม่ใช่มุตตา!”
ooooooo
