เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 18
ไม่นานนัก บอสซ่าส์กับมิ้นท์ตามมาสมทบที่ห้องพักของน้ำฟ้า ดินไม่ได้ความคืบหน้าอะไรจากบอสซ่าส์เพราะน้ำฟ้าไม่ได้ติดต่อเขาเช่นกัน แต่ยังโชคดีเล็กน้อยเมื่อตอนสายๆวันนี้ น้ำฟ้าโทร.ถามมิ้นท์ เรื่องใบสัญญาจ้างงานที่เสี่ยตั๊กบ่ายเบี่ยงไม่ยอมเซ็นให้สักที น้ำฟ้าเกรงจะไม่มีหลักประกัน จึงให้มิ้นท์โทร.จิกฮันนี่ ดินครุ่นคิดสงสัย การหายตัวไปของน้ำฟ้า ฮันนี่ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย รีบสั่งการมิ้นท์ทันที
“โทร.หาฮันนี่เดี๋ยวนี้ แล้วโทร.หาเสี่ยตั๊กด้วย สองคนนี้น่าสงสัยที่สุด”
มิ้นท์กับบอสซ่าส์แบ่งหน้าที่กัน มิ้นท์จะโทร.หาฮันนี่ ส่วนเสี่ยตั๊กปล่อยให้เป็นหน้าที่ของบอสซ่าส์...
ทางฝ่ายเสี่ยตั๊กออกจากห้องกักตัวน้ำฟ้าเจอฮันนี่ยืนรอทวงเงินค่าจ้างอยู่ ขู่ถ้าเขาบิดพลิ้ว เรื่องนี้ถึงหูพวก
ของน้ำฟ้าแน่ๆเสี่ยตั๊กยังไม่ได้แอ้มน้ำฟ้าต่อรองขอจ่ายแค่ครึ่งหนึ่งก่อน จัดการน้ำฟ้าได้เมื่อไหร่ อีกครึ่งหนึ่งจะตามไป ฮันนี่ร้อนเงินจำต้องตกลง เสี่ยตั๊กกำลังจะหยิบเช็คมาเซ็นให้ฮันนี่ ตอนที่มือถือของเขากับของฮันนี่ดังขึ้นเกือบจะพร้อมกัน ฮันนี่มองหน้าจอมือถือตัวเองเห็นเบอร์มิ้นท์โชว์อยู่
“ไอ้คุณสมบูรณ์ของคุณโทร.หาผม”
“พวกมันโทร.หาเรา หรือว่า...มันสงสัย” ฮันนี่ตั้งข้อสังเกต เสี่ยตั๊กสั่งให้ฮันนี่รับสาย ไม่อย่างนั้นจะมีพิรุธ ส่วนเขาจะแกล้งติดประชุมไม่จำเป็นต้องรับสาย ฮันนี่มองมือถือลังเล...
ขณะที่มิ้นท์รอให้ฮันนี่รับสาย หันไปถามดินถ้ายัยตัวแสบอยู่ในสายแล้วจะให้เธอพูดอะไร ดินรีบสั่งให้กอหญ้าหยิบกระดาษกับปากกามาให้ และห้ามทุกคนส่งเสียง ยกเว้นมิ้นท์ จังหวะนั้น ฮันนี่รับสายพอดี ดินเขียนคำว่า “ร้องไห้” บนกระดาษแล้วชูให้มิ้นท์ดู มิ้นท์ร้องไห้โฮทันที
“แกจะมาร้องไห้ใส่หูฉันทำไม...หานังมิ้นท์” ฮันนี่ตะคอกใส่
“มิ้นท์ร้องไห้ทำไมเหรอคะ...ก็เพราะ...เพราะ...” มิ้นท์มองดินเลิ่กลั่กไม่รู้จะพูดอะไรอีก
ดินรีบเขียนข้อความลงบนกระดาษให้มิ้นท์บอกฮันนี่ว่าบอสซ่าส์จะไล่เธอออกถ้า ตามใบสัญญาจ้างจากฮันนี่ ไม่ได้ แต่มิ้นท์เล่นละครไม่เนียน ถูกฮันนี่จับได้ว่ามีคนคอยฟังมิ้นท์คุยโทรศัพท์กับเธออยู่ มิ้นท์อึกๆอักๆบอสซ่าส์ ตัดสินใจแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า พูดเสียงดังฟังชัด
“ว่าไงมิ้นท์ ถ้าเธอเอาสัญญาจากฮันนี่มาไม่ได้ ฉันไล่เธอออกแน่ แล้วฉันต้องการเจอเสี่ยตั๊กด้วยเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเรื่องใหญ่ถึงบอร์ด”
“คุณฮันนี่ได้ยินแล้วใช่มั้ยคะ เอาไงดีคะ” มิ้นท์ปรึกษา
“เดี๋ยวฉันโทร.กลับ” ฮันนี่วางสายแล้วหันไปถ่ายทอดคำพูดทุกคำของบอสซ่าส์ให้เสี่ยตั๊กฟัง เสี่ยชั่วถึงกับบ่นอุบ จะอะไรกันนักหนา ฮันนี่แนะให้รีบรวบหัวรวบหางน้ำฟ้าเสียก่อน เสี่ยตั๊กยังไม่มีอารมณ์จะจัดการตอนนี้ บอกฮันนี่โทร.แจ้งบอสซ่าส์ให้ไปเจอกันที่ออฟฟิศของเขา
“แล้วนังนั่นล่ะ”
“ฉันอยากปิดจ็อบแบบสวยงามไม่ใช่เร่งรีบ เดี๋ยวไม่คุ้มเงิน...ไปเคลียร์กับพวกนั้นก่อน”
ooooooo
ในเวลาต่อมา บอสซ่าส์และมิ้นท์ไปพบเสี่ยตั๊กกับฮันนี่ที่ออฟฟิศของเสี่ยตั๊ก เสี่ยตั๊กรีบออกตัวที่ไม่ได้รับสายบอสซ่าส์เพราะติดประชุมอยู่อีกที่หนึ่ง
“ดูร้อนตัวนะครับ” บอสซ่าส์ดักคอ
“ก็กลัวคุณจะเป็นกังวลที่ติดต่อผมไม่ได้...ว่าแต่ว่ามีเรื่องอะไรสำคัญหรือเปล่าถึงได้อยากเจอผมขนาดนี้”
“ถ้าเป็นเรื่องใบสัญญาจ้าง...ก็เอาไป” ฮันนี่ยื่นใบสัญญาจ้างให้มิ้นท์อย่างเสียไม่ได้
“เรื่องนี้แหละครับที่ผมอยากจะมาพบคุณโดยเฉพาะ... ผมจะขอขึ้นราคา”
เสี่ยตั๊กสีหน้าไม่พอใจ ขอให้ฮันนี่จัดการเรื่องนี้แทนเขาที เขามีธุระสำคัญต้องไปเคลียร์ แล้วขอตัวกลับ ทันทีที่เสี่ยตั๊กเดินออกมาหน้าตึกออฟฟิศ ดิน ธีรเทพ บีบี กอหญ้า และต้นค่อยโผล่ออกจากที่ซ่อน
“แผนล่อเสือออกจากถ้ำแล้วตามมันไป...สุดยอดเลยว่ะไอ้ดิน” ธีรเทพชมเปาะ
“ฉันจะตามมันไป ส่วนแกไอ้ต้น พากอหญ้ากลับบ้าน” ดินสั่งเสียงเข้ม ธีรเทพได้ที่ฝากบีบีกลับไปกับต้นด้วย ทั้งสามคนไม่ยอม ขอตามไปช่วยน้ำฟ้าด้วย ดินพยักหน้า
“ก็ได้...รีบตามมันไปเร็ว” ดินวิ่งนำทุกคนตามเสี่ยตั๊กไปยังลานจอดรถ แล้วนึกอะไรขึ้นได้ หันไปบอกบีบี “โทร.บอกคุณวีด้วย ให้สแตนด์บาย ถ้ามันจับตัวคุณฟ้าไปจริงๆผมอยากให้คุณวีพาตำรวจมาด้วย”
“โอเค...รู้เรื่อง” บีบีว่าแล้วหลบไปโทร.หาคุณวี จังหวะนั้น เสี่ยตั๊กขึ้นรถ ขับออกไป ดินเร่งให้ทุกคนขึ้นรถ บีบีรีบวางสายจากคุณวี วิ่งตามดินเกือบไม่ทัน...
ขณะที่คุณวีกำลังกลุ้มใจเรื่องน้ำฟ้าหายตัวไป เฟซแวะมาหาเพื่อจะมาบอกลา แต่พอรู้เรื่องน้ำฟ้าถูกลักพาตัว เฟชตกใจมาก อาสาจะอยู่เป็นเพื่อนคุณวีเผื่อมีอะไรให้ช่วย...
ด้านบอสซ่าส์กับมิ้นท์พยายามถ่วงฮันนี่ไว้ในห้องประชุม กะให้พวกดินไปพ้นออฟฟิศนี้เสียก่อน จึงขอตัวกลับไปทำงานต่อ ฮันนี่มองตามจนแน่ใจว่า
บอสซ่าส์กับมิ้นท์กลับไปแล้วแน่ๆรีบคว้ากระเป๋าถือ
ออกไปทันที พอฮันนี่คล้อยหลัง บอสซ่าส์กับมิ้นท์โผล่หน้าออกจากพุ่มไม้
“ถึงเวลาของฮีโร่แล้ว ตามฮันนี่ไป...เร็วมิ้นท์” บอสซ่าส์ว่าแล้วเดินนำมิ้นท์ตามฮันนี่ไปห่างๆ
ooooooo
ดินกับพวกตามเสี่ยตั๊กมาถึงหน้ารีสอร์ตชานเมือง บีบีอดไม่ได้ รีบถ่ายรูปหน้ารีสอร์ตโพสต์ลงในเฟซบุ๊ก ธีรเทพหันมาเห็นเข้า ต่อว่าต่อขานบีบีที่ไม่รู้จักเวล่ำเวลา ดินไม่รอช้า รีบสั่งการ
“เอางี้...พวกเราแยกย้ายกันไปตามหา เผื่อจะเจอคุณฟ้าก็ได้”
ต้นคว้ามือกอหญ้า ขยับจะไปทางซ้ายของรีสอร์ต ดินร้องเอะอะ ขออนุญาตพี่ชายของกอหญ้าหรือยัง
“พี่ดินห่วงคุณฟ้าเหอะ มีกอหญ้าไปอีกคนเดี๋ยวจะยิ่งห่วง ผมดูแลเอง ไป”
“คุณดินไปกับบีบี”
“ให้เธอไปเป็นภาระไอ้ดินน่ะเหรอ เธอเป็นความรับผิดชอบของฉัน...ไป...แก ไอ้ดิน ตามไอ้เสี่ยนั่นไป อย่าให้คลาดสายตา” ธีรเทพพูดจบลากบีบีแยกไปอีกด้านหนึ่ง
“เออ...ถูกทิ้งอยู่คนเดียว...ดีมาก” ดินบ่นจบ รีบตามเสี่ยตั๊ก แต่คลาดกัน ดินเคว้งรีสอร์ตกว้างใหญ่ขนาดนี้จะไปตามเจอได้อย่างไร...
ครู่ต่อมา เสี่ยตั๊กมาถึงหน้าห้องที่กักขังน้ำฟ้า สั่งให้สมุนทั้งสองคนของตนเฝ้าหน้าห้องไว้ให้ดี อย่าให้ใครมารบกวน ไม่อย่างนั้นจะโดนเล่นงาน เสี่ยตั๊กเปิดประตูห้องเข้าไป จ้องมองน้ำฟ้าที่ถูกมัดมือมัดปากมีผ้าปิดตานั่งสงบนิ่งด้วยสายตาหื่นสุดๆ
“มาแล้วจ้ะที่รัก...หมดแรงจะดิ้นแล้วล่ะสิ” เสี่ยตั๊ก ว่าแล้วเดินไปเปิดกล้องถ่ายวิดีโอ ก่อนจะเดินกลับมานั่งบนเตียง ห่างจากน้ำฟ้าพอสมควร เพราะยังขยาดลูกถีบของเธอไม่หาย น้ำฟ้าตัวแข็ง พยายามรวบรวมสติ
“อัดคลิปไว้แบล็กเมล์ผม...ผมก็ขอถ่ายคลิปไว้แบล็กเมล์คุณบ้างนะที่รัก” เสี่ยตั๊กค่อยๆกระเถิบเข้าใกล้หญิงสาว “แผลงฤทธิ์อีกครั้งเดียว...ผมเชือดแน่ กลัวมั้ย”
น้ำฟ้าพยักหน้า เสี่ยตั๊กจะยอมแกะผ้าผูกปากให้ แต่น้ำฟ้าต้องพูดหวานๆกับเขา ถ้าไม่หวานเขาจะเชือดเธอ น้ำฟ้าพยักหน้าอีกครั้ง เสี่ยตั๊กเอาผ้าผูกปากเธอออก
“ตั๊กกี้ขา...ฟ้ายอมแล้วค่ะ” น้ำฟ้าเสแสร้งทำเสียงหวานหยดเพื่อให้เสี่ยตั๊กตายใจ
“เชื่อได้จริงหรือ”
“จริงๆค่ะ...ฟ้ายอมแล้ว...ยอมแล้ว” น้ำฟ้าตะโกนสุดเสียง
เสี่ยตั๊กหนวกหูจะเข้าไปปิดปาก แต่ถูกน้ำฟ้าถีบยอดอกกระเด็นกระแทกประตูห้องดังโครม สมุนเสี่ยตั๊กที่เฝ้าอยู่หน้าห้องมองหน้ากันเลิ่กลั่ก สมุนหนุ่มจะเข้าไปดู แต่สมุนที่อาวุโสกว่าห้ามไว้ เสี่ยตั๊กสั่งไม่ให้ใครรบกวนจะเข้าไปทำไม สมุนหนุ่มยังไม่คลายกังวล
“ห่วงอะไรวะ เสี่ยก็ชอบรุนแรงแบบนี้ ยังไม่ชินหรือไง... อยู่เฉยๆ” สมุนอาวุโสสั่งเสียงเข้ม สมุนหนุ่มไม่กล้าหือ ลงนั่งเฝ้าหน้าห้องตามเดิม...
เสี่ยตั๊กยันตัวลุกขึ้นอย่างลำบาก อารมณ์ชักขึ้น โวยวายใส่น้ำฟ้าไหนบอกว่ายอมแล้ว ทำไมทำแบบนี้ น้ำฟ้าออดอ้อนเวลามองไม่เห็น เธอจะเครียด และกลัวทุกอย่างไปหมด
“ตั๊กกี้ขา...ตอนนี้ฟ้าไม่ต่างอะไรกับลูกไก่ในกำมือจะบีบก็ตายจะคลายก็รอดนะคะ ไม่กล้าทำอะไรตั๊กกี้หรอกค่ะ...โอ๊ย...ยิ่งพูดยิ่งกลัวตัวสั่นไปหมดแล้วอ่ะ” น้ำฟ้า ทำตัวสั่นให้สมบทบาท
“ท่าทางจะกลัวจริง...โอ๋...อย่ากลัวนะ งั้นตั๊กกี้เปิดตาให้นะ จะได้เลิกกลัว” เสี่ยตั๊กหลงเชื่อแก้ผ้าผูกตาให้ทันทีสายตาของน้ำฟ้าชินกับสภาพในห้อง กรีดร้องลั่น แสร้งดีใจสุดฤทธิ์
“เบาๆหน่อย”
“เบาไม่ได้ รู้สึกดีต้องร้องกรี๊ดๆ อย่าห้ามเลยค่ะไหนๆ ก็ยอมแล้ว” น้ำฟ้าเสียงสั่น เสี่ยตั๊กถึงกับกุมขมับ...
เสียงร้องของน้ำฟ้าดังไปถึงหูดินกับพวก ทุกคนพากันวิ่งไปทางต้นเสียง ยามประจำรีสอร์ตเดินผ่านมาเห็นหลังพวกดินไวๆสงสัยจะมีเรื่องไม่ชอบมาพากล รีบวิ่งตาม
ooooooo
น้ำฟ้ายังคงกรีดร้องไม่หยุด พลางมองไปที่ประตูห้อง หวังจะมีใครได้ยินเสียงร้องแล้วเข้ามาช่วย เสี่ยตั๊กเซ็งจัด ต่อว่าน้ำฟ้าจะกรีดร้องให้คนทั้งโลกรู้หรืออย่างไรว่าเรากำลังจะสนุกกัน น้ำฟ้าพยักหน้ารับคำ ก่อนจะร้องกรี๊ดๆต่อ
“ไม่มีใครสนใจเรากันหรอกจ้ะ...เพราะที่นี่เป็นรีสอร์ตส่วนตัวของผม...มีแต่เรา” เสี่ยตั๊กยิ้มกริ่ม น้ำฟ้าหยุดร้องทันที แอบถอนใจหนักใจ
“ดูผิดหวังนะ หน้าเจื่อนเลยทีเดียว”
“ก็...เปล่าเลยค่ะ แค่...เจ็บข้อมือไปหมดแล้วอ่ะ...โอ๊ย” น้ำฟ้าเปลี่ยนมาเป็นออดอ้อน เสี่ยตั๊กเห็นข้อมือของน้ำฟ้าเป็นรอยแดง นึกสงสาร...
สักพัก ดิน ธีรเทพ บีบี กอหญ้ากับต้นวิ่งมาถึงหน้าห้องที่มีสมุนของเสี่ยตั๊กนั่งเฝ้าอยู่ ทุกคนรีบหลบเข้าที่ซ่อน ธีรเทพเคยเห็นในหนัง ผู้ร้ายมักจะให้ลูกสมุนเฝ้าหน้าห้องที่มีการจับตัวเหยื่อขังเอาไว้ ดินปรึกษา
ทุกคนจะเอาอย่างไรดี ต้นแนะให้ลุยไปเลย ตายเป็นตาย แล้วขยับจะลุย ดินคว้าคอเสื้อต้นไว้
“แต่เราทุกคนห้ามตาย ไม่งั้นใครจะช่วยคุณฟ้า”
“ต่อไปนี้ห้ามคิด...ทำตามอย่างเดียว กอหญ้า...คอยคุมไอ้ต้นไว้ให้ดี” บีบีสั่งเสียงเขียว จังหวะนั้น ยามย่องมาด้านหลังร้องถามว่าคุยอะไรกัน ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน
“จะเข้าไปช่วย...” พูดยังไม่ทันจบประโยค ต่าง เอะใจหันไปมอง เห็นยามยืนหน้าเหี้ยมอยู่
“ช่วยใคร” ยามเสียงเข้ม
“ช่วยส่งพี่ไปหลับยามไง” ดินว่าแล้วตบเข้าบ้องหูยาม หมดสติทรุดลงไปกองกับพื้น
ทุกคนทึ่งดินทำได้อย่างไร ดินเคยเรียนคาราเต้มาก่อน สมุนเสี่ยตั๊กได้ยินเสียงเอะอะหันมาเห็นพวกดินพุ่งเข้าหาทันที ดินหนีไม่ออกสั่งให้ลุยตายเป็นตาย ธีรเทพ ดินและต้นพุ่งเข้าใส่สมุนทั้งสองคน ทิ้งสองสาวไว้ตรงนั้น ยามค่อยๆฟื้นขึ้นมาโดยที่สองสาวไม่เห็น กอหญ้าชวนบีบีเข้าไปช่วยน้ำฟ้าในห้อง ยังไม่ทันจะขยับ ยามคว้าขาสองสาวไว้คนละข้าง บีบีกับกอหญ้าก้มลงมอง
“แอบดูของฉันเหรอ อ๊าย...” บีบีพูดจบ ช่วยกันกับกอหญ้ารุมกระทืบยามสลบเหมือด
ดินต่อยสมุนคนหนึ่งลงไปกองกับพื้น ส่วนต้นกำลังฟัดกับอีกคนโดยมีธีรเทพยืนเฝ้าระวังอยู่ใกล้ๆ
ธีรเทพบอกให้ดินไปช่วยน้ำฟ้า ปล่อยไอ้หมอนี่ให้เขาจัดการเอง ดินฝากทางนี้ด้วย แล้ววิ่งไปที่ห้องกักขัง
น้ำฟ้า ธีรเทพหันมองอีกทีเจอกำปั้นสมุนเข้าไปเต็มหน้าถึงกับเซถลา แต่สุดท้ายแล้ว ธีรเทพ ต้น กอหญ้า และบีบีช่วยกันจัดการสมุนทั้งสองของเสี่ยตั๊กได้ราบคาบ แล้วตามไปช่วยดินซึ่งพยายามจะพังประตูห้องเข้าไปช่วยน้ำฟ้า...
ทันทีที่ประตูห้องกักขังน้ำฟ้าเปิดออก ดิน ธีรเทพกับบีบี และต้นกับกอหญ้าต้องตกใจเมื่อเห็นเสี่ยตั๊กกำลังล็อกคอน้ำฟ้าไว้พร้อมกับจ่อปืนเล็งมาที่ดิน
“แกอย่าทำอะไรคุณฟ้านะ” ดินหน้าตาเอาเรื่อง
“ฉันไม่ทำหรอก...แต่จะทำพวกแก ไอ้พวกมาร คอหอย”
น้ำฟ้าอาศัยจังหวะที่เสี่ยตั๊กมัวแต่พูดกับดินกัดแขนเขาจมเขี้ยว เสี่ยตั๊กถึงกับร้องลั่น ฟาดท่อนแขนใส่ น้ำฟ้าหน้าหงาย ดินสบช่องกระโจนใส่เสี่ยตั๊กจนปืนกระเด็นหลุดมือ เสี่ยตั๊กอัดดินล้มคว่ำ น้ำฟ้าปราดเข้าไปหยิบปืนขึ้นมาจ่อไปยังเสี่ยชั่วอย่างโกรธแค้น
“ไอ้ตั๊กแตนบ้ากาม...แก”
บีบี กอหญ้า ต้น และธีรเทพร้องห้ามเสียงหลง น้ำฟ้ายิงปืนไม่เป็นเงอะๆงะๆ เสี่ยตั๊กพุ่งเข้าหาน้ำฟ้าหมายจะทำร้าย แต่ดินเข้าไปขวางไว้ ต่อยเสี่ยตั๊กไม่ยั้ง จนทรุดลงไปกองกับพื้น น้ำฟ้าทิ้งปืนวิ่งโผเข้าไปกอดดินไว้แน่นละล่ำละลักถามว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ดินกับทุกคนพากันอึ้ง
จังหวะนั้น คุณวีกับเฟซเดินนำตำรวจเข้ามาทันเห็นภาพน้ำฟ้ากอดดิน ก็พากันชะงัก ธีรเทพรีบตะโกนบอกให้ตำรวจจับไอ้เสี่ยชั่วนี่ไป เสียงเอะอะของธีรเทพทำให้น้ำฟ้าได้สติรีบผละจากดิน เห็นคุณวีกับเฟซจ้องอยู่ถึงกับหน้าเจื่อน คุณวีทำไม่รู้ไม่ชี้ถามน้ำฟ้าด้วยความเป็นห่วงว่าไม่เป็นอะไรใช่ไหม
“ค่ะคุณวี...ฟ้า...ไม่เป็นอะไร...แค่ตกใจเลย...” น้ำฟ้าไม่กล้าสบตาดิน เขินจนต้องเบือนหน้าหนี ทุกคนจับจ้องมองน้ำฟ้ากับดินอดสงสัยความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ได้ น้ำฟ้าขอบใจบีบีกับทุกคนมากที่ตามมาช่วยเธอไว้
“ต้องยกให้เป็นความดีของคุณดิน ที่ไหวตัวทันว่าเกิดเรื่องร้ายๆกับแก และต้องเป็นเสี่ยตั๊กแน่ๆที่ลงมือ”
“ฮันนี่ล่ะบีบี...ฮันนี่เป็นคนหลอกฉันออกมาที่ซอยเปลี่ยว ให้พวกของเสี่ยตั๊กมันจับตัว”
“บอสกับมิ้นท์กำลังตามฮันนี่ไป ได้เรื่องยังไงเดี๋ยวคงส่งข่าว” ดินตอบคำถามแทนบีบี
ooooooo
ในขณะเดียวกัน บอสซ่าส์กับมิ้นท์ตามฮันนี่มาถึงศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง แต่กลับคลาดกัน มิ้นท์โทษบอสซ่าส์สะกดรอยตามอย่างไรให้ฮันนี่รอดสายตาไปได้ บอสซ่าส์โวยวาย มิ้นท์โทษเขาคนเดียวได้อย่างไร
“ก็ได้ค่ะ...ไม่ใช่เจ้านายยังไงก็ผิด” มิ้นท์ชักงอน
“อย่าเพิ่งมางอนตอนนี้ได้ป่ะ ป่านนี้ฮันนี่ไม่รู้ไปไหนแล้ว พวกนั้นจะตามหาคุณฟ้าเจอหรือยังก็ไม่รู้”
จังหวะนั้น บีบีโทร.เข้ามือถือมิ้นท์แจ้งว่าช่วยน้ำฟ้าได้แล้ว แต่พอเธอรู้ว่ามิ้นท์กับบอสซ่าส์ทำพลาดปล่อยให้ฮันนี่หนีไปได้ ต่อว่ามิ้นท์เป็นการใหญ่ ธีรเทพต้องปรามบีบีให้เลิกว่ามิ้นท์ได้แล้ว ตำรวจรอพวกเราไปให้ปากคำอยู่ บีบีจำต้องวางสาย คุณวีชวนน้ำฟ้าไปสถานีตำรวจด้วยกัน น้ำฟ้ามองสบตาดินก่อนจะเดินตามคุณวี ขณะที่ดินมองตามน้ำฟ้าตาละห้อย เฟซคอยจับสังเกตดินอยู่ตลอด ยิ้มอย่างรู้ทัน ดินหันมาเห็น ถามทันทีว่า
“ยิ้มอะไรครับ”
“ยิ้ม...เพราะเฟซมองเห็นความจริงที่ถูกเก็บซ่อนอยู่มานานซะทีค่ะ”
“หมายความว่าอย่างไรครับ”
“คุณดินรู้ค่ะว่าเฟซหมายความว่าอะไร ถึงคุณดินไม่พูด เฟซก็มองออก...เฟซเอาใจช่วยนะคะคุณดิน”
ดินกำลังอยากได้กำลังใจ เพราะเขาเองก็ยังไม่รู้เลยว่าน้ำฟ้าคิดอย่างไรกับเขา...
ฮันนี่หนีรอดสายตาบอสซ่าส์กับมิ้นท์มาหายลลดาตามนัดได้สำเร็จ แต่ไม่วายถูกยลลดาต่อว่าทำไมถึงมาช้านัก ฮันนี่ตัดรำคาญยื่นเช็คที่ได้จากเสี่ยตั๊กให้ ยลลดามองตัวเลขในเช็ค ชักสีหน้าไม่พอใจ ทำไมเงินถึงน้อยนักฮันนี่รับปากจะหามาให้อีก แต่ตอนนี้เอาแค่นี้ไปก่อน ยลลดาถามเสียงเครียดเมื่อไหร่จะได้เงินอีก
“เร็วๆนี่แหละแม่...ขอเช็กข่าวก่อนนะ” ฮันนี่จะหยิบมือถือขึ้นมาจะโทร.หาเสี่ยตั๊ก แต่เหลือบเห็นข่าวช่อง 7 ใน ทีวีของร้านแถวนั้น แพร่ภาพเสี่ยตั๊กถูกตำรวจคุมตัว เสียงนักข่าวรายงานว่า
“เสี่ยตวงสิทธิ์ นักธุรกิจหนุ่มหุ้นส่วนใหญ่บริษัทเรือยอชต์ชื่อดังถูกจับกุมเมื่อบ่ายนี้”
“ซวยแล้ว...แม่รีบกลับเมืองนอกเดี๋ยวนี้เลยนะ หนูจะไปด้วย” ฮันนี่หน้าตื่น ลากยลลดาออกไปทันที ยลลดาพยายามจะถามว่าทำไมฮันนี่ต้องหนี แต่ฮันนี่เอาแต่จ้ำพรวดๆไม่ยอมตอบ...
ค่ำวันเดียวกัน ขณะที่ฮันนี่พยายามจะหนีคดีไปเมืองนอก สดใสปลอบขวัญน้ำฟ้าที่กลับมาบ้านได้อย่างปลอดภัย น้ำฝนไม่เข้าใจทำไมผู้คนสมัยนี้ถึงทำชั่วทำเลวกันได้ง่ายดายนัก
“ไม่รู้ว่ายัยย้วยเลี้ยงลูกให้เป็นแบบนี้ได้ยังไง ขี้อิจฉาริษยา คอยทำลายคนอื่น ดูซิแล้วสุดท้ายก็ต้องพบกับจุดจบที่น่าอนาถใจ ฟ้าปลอดภัยก็ดีแล้วนะลูก”
“โชคดีของพี่ฟ้านะคะ ที่คุณดิน...เฉลียวใจขึ้นมาได้” น้ำฝนว่าพลางจับมือพี่สาวไว้
จอห์นถามน้ำฟ้าทำไมดินไม่มาด้วย ได้ความว่าดินกลับไปกับเฟซ สดใสยุส่งน้ำฟ้าปล่อยดินไปกับเฟซได้อย่างไร ควรจะต้องไปแสดงความเป็นเจ้าของดินเดี๋ยวนี้
“แสดงได้อย่างไรคะ ฟ้ากำลังจะแต่งงานกับคุณวีอยู่อีกไม่กี่วันนี้แล้ว” น้ำฟ้าเสียงอ่อย ไม่ทันสังเกตเห็นคุณวียืนฟังอยู่ด้านหลังนานแล้ว...
ครู่ต่อมา คุณวีกับน้ำฟ้าออกมาคุยกันตามลำพัง คุณวีอยากได้ความจริงจากน้ำฟ้า และอยากให้เธอซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง เขารู้ว่าเธอพยายามจะรักเขา แต่ความรักไม่ต้องใช้ความพยายาม รักคือรัก ไม่รักก็คือไม่รัก น้ำฟ้าเห็นสายตาเจ็บปวดของคุณวีแล้วยิ่งทำให้รู้สึกผิดมากขึ้น ไม่กล้าสบตาด้วย
“คุณรักคุณดิน...และคุณดินก็รักคุณ...คุณสองคนรักกันแต่ปฏิเสธที่จะทำตามหัวใจตัวเองเพราะต้องการรักษาหัวใจของคนอื่น...ผมจะโกรธตัวเองมากกว่า ถ้าจองจำคุณเอาไว้ โดยที่เราไม่ได้รักกัน” คุณวีว่าแล้วเข้าไปกอดน้ำฟ้าไว้ราวกับจะเป็นการจากลา “ไม่ใช่เรื่องง่ายนะครับที่คนสองคนจะใจตรงกันได้...โชคดีนะครับคุณฟ้า” คุณวีคลายอ้อมกอด ยิ้มให้น้ำฟ้าด้วยความปรารถนาดี ก่อนจะเดินจากไป
น้ำฟ้าโล่งใจที่เรื่องของเธอกับคุณวีจบลงด้วยดี แล้วนึกถึงดินขึ้นมาได้รีบวิ่งไปหาดินที่บ้าน เจอแต่สายหยุดกับกอหญ้า พอรู้ว่าดินอยู่ที่ร้านรักนิรันดร์สตูดิโอ เธอรีบตามไปที่นั่นทันที
ooooooo
ฮันนี่พายลลดามาซ่อนตัวอยู่ในโรงแรมเล็กๆ แห่งหนึ่งชานเมือง ยลลดาต่อว่าต่อขานฮันนี่ไม่เลิก ทำไมถึงทำเรื่องชั่วขนาดนี้ได้ลงคอ ฮันนี่โทษแม่สอนให้เธอเป็นคนแบบนี้ อยากจะได้อะไรต้องได้ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ต้องทำ แล้วแนะให้กบดานอยู่ที่นี่ก่อน จนกว่าจะถึง เวลาขึ้นเครื่องบิน
“ถึงเวลา...คิดเหรอว่าตำรวจจะปล่อยให้แกหนีออกนอกประเทศ เชิญแกหลบของแกไปคนเดียว ฉันไม่เกี่ยว” ยลลดาปัดสวะ ฮันนี่ไม่พอใจ ถ้าแม่คิดแบบนี้ให้เอาเช็คมาคืนเธอ แล้วเชิญกลับไปคนเดียว ยลลดาไม่ให้ทั้งคู่ยื้อแย่งเช็คกัน ฮันนี่ไม่เกรงกลัวบาปกรรม ผลักแม่ตัวเองกระเด็นกระแทกขอบโต๊ะแล้วแย่งเช็คไปจนได้
“โอ๊ย...นังลูกเลว...ฉันจะไปแจ้งตำรวจว่าแกอยู่ที่นี่”
“หนูไม่อยู่ให้โง่หรอก...ส่วนแม่...อยากจะไปไหนก็ไป” ฮันนี่ไล่ส่ง แล้วเผ่นออกจากห้องไม่สนใจแม่อีก...
ในเวลาเดียวกัน ที่ร้านรักนิรันดร์สตูดิโอ ธีรเทพ บีบีกับต้นนั่งมองดินกำลังคุยโทรศัพท์อย่างเคร่งเครียดอยู่กับตำรวจ
“อะไรนะครับ ยังหาตัวฮันนี่ไม่เจอ...แสดงว่าฮันนี่รู้ตัวแล้วว่าเสี่ยตั๊กให้การซัดทอด ขอบคุณมากครับสารวัตร มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะครับ” ดินวางสาย เดินไปเดินมาสีหน้าครุ่นคิด “ฮันนี่จะไปอยู่ที่ไหนได้นะช่วยกันคิดหน่อยสิ ไอ้ธี...คุณบีบี ทุกคนเลย”
ธีรเทพ บีบี และต้นไม่ตอบเอาแต่นั่งจ้องหน้าดินเขม็ง จนเขาอดสงสัยไม่ได้จะจ้องทำไม ธีรเทพกับต้นมองสบตากัน แล้วพยักเพยิดให้กัน ก่อนจะพุ่งเข้าล็อกตัวดินไว้ ดินโวยวายลั่นมาจับตัวเขาทำไม
“เรื่องยัยฮันนี่หนีไปอยู่ที่ไหน ตอนนี้ไว้ก่อน เอาเรื่องของแก มีอะไรที่แกยังไม่ได้บอกพวกฉัน” ธีรเทพข่มขู่
“บอกอะไรวะไอ้ธี” ดินทำไม่รู้ไม่ชี้
“ยังจะปากแข็ง เห็นชัดๆ ชัดจนไม่รู้จะชัดยังไงว่าคุณดิน...รักฟ้า” บีบีมองดินอย่างรู้ทัน
“ใช่...ผมรักคุณฟ้า” ดินยอมรับในที่สุด
“น่านไง...เซ้นส์ฉันมันไม่เคยพลาดจริงๆ แล้วยัยฟ้าก็รักคุณ”
ดินอยากรู้บีบีรู้ได้อย่างไรว่าน้ำฟ้ารักเขาทั้งๆที่เธอไม่เคยพูดอะไรสักคำ บีบีคุยโว ไม่เห็นเป็นเรื่องยากที่จะรู้ น้ำฟ้ากอดดินแน่นแทบจะละลายเป็นคนคนเดียวกัน ถ้าไม่รักไม่มีทางกอด
“ใช่...ถ้าไม่รักต้องอย่างผมกับพี่ธี...ด่าอย่างเดียว” ต้นเสริม
“แต่ที่ผ่านมา ผมก็ถูกด่าถูกตบอีกต่างหาก รักยังไง” ดินตัดพ้อ
บีบีรู้จักเพื่อนรักดีว่าเป็นประเภทรักแต่ปากแข็งเหมือนกัน ดินยังไม่ปักใจเชื่ออยู่ดี ธีรเทพ บีบีกับต้นพร้อมใจกันด่าดินประสานเสียงว่าโง่
“ขอโทษที่หยาบคายค่ะ แต่...ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ ต้องให้ได้ยินกับหูใช่มั้ยถึงจะเชื่อ” บีบีชักเหลืออด ดินตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังว่าใช่ ทันใดนั้น มีเสียงดังขึ้นด้านหลังทุกคน
“ฉันรักนาย...นายดิน”
ทุกคนหันมองตามเสียงเห็นน้ำฟ้ายืนยิ้มอยู่ ดินกับน้ำฟ้าเดินเข้าหากันเหมือนมีแรงดึงดูด โลกทั้งใบสว่างสดใสเป็นสีชมพู ธีรเทพ บีบี และต้นรู้งาน พากันสลายตัวไปในพริบตา ทิ้งให้คู่รักได้อยู่กันตามลำพัง
“ฉันรักนาย...รักๆๆๆๆๆๆ” น้ำฟ้าบอกรักดินให้สาแก่ใจที่เก็บมานาน ดินดึงน้ำฟ้าเข้ามาจูบ หญิงสาวหลับตาพริ้ม ตกอยู่ในภวังค์ ความรักที่ได้รับการเปิดเผยช่างทำให้โลกงดงามจริงๆ
ooooooo
