เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 17
หลังจากกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยเสร็จ น้ำฟ้าเดินมาส่งดินหน้าประตูรั้ว ดินสั่งสอนน้ำฟ้าราวกับเป็นเด็กๆทีหน้าทีหลังอย่าทำอะไรบ้าระห่ำเอาตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้นอีก และถ้าเป็นไปได้ เธอต้องให้บอสซ่าส์และคนที่ออฟฟิศรับรู้เรื่องทั้งหมด เพื่อทุกคนจะได้ช่วยระวัง น้ำฟ้าว่าประชดว่าสั่งเสียหมดหรือยัง
“ฟังๆไว้มั่งเถอะ ก่อนจะไม่ได้ฟังอีก”
“ทำไมนายจะไปไหน”
“เปล่า ก็ยังอยู่ที่เดิม แต่เมื่อไหร่ที่คุณแต่งงาน เราคงจะ... เจอกันยาก...ขอบคุณนะที่ยอมให้ร่วมโต๊ะ”
น้ำฟ้าบอกให้ดินไปขอบคุณแม่ของเธอ เพราะท่านเป็นคนชวนเธอห้ามไม่ได้ ดินชมน้ำฟ้ามีดีตรงที่เป็นคนรักแม่รักครอบครัวมาก ที่น้ำฟ้ารักครอบครัวก็เพราะรู้ดีว่าไม่มีใครรักและหวังดีกับเธอมากไปกว่าครอบครัว
“ถูกต้องที่สุด...อย่าลืมนะว่าไม่มีใครรักและหวังดีกับคุณมากไปกว่าครอบครัว”
น้ำฟ้าชักเอะใจทำไมดินต้องพูดย้ำเรื่องนี้ หรือมีนัยอะไร ดินกลบเกลื่อนว่าไม่มีอะไร ขอให้น้ำฟ้านอนหลับฝันดี แล้วผละจากไป น้ำฟ้ามองตามดินอดหวั่นไหวไม่ได้...
ทันทีที่น้ำฟ้าขึ้นห้องนอน สดใสเรียกน้ำฝนกับจอห์นมากระซิบกระซาบถามว่าเห็นอย่างที่เธอเห็นไหม จอห์นขานรับสดใสเป็นปี่เป็นขลุ่ยว่าเห็นชัดเจน ตอน
น้ำฟ้าอยู่กับคุณวีมีแต่ความเครียด แต่พออยู่กับดินกลับร่าเริง น้ำฝนไม่เห็นจะเป็นอย่างที่จอห์นกับแม่ว่าสักนิด เธอเห็นสองคนนั่นนั่งกินข้าวกันเฉยๆไม่พูดอะไรกันสักคำ จอห์นยืนยันนั่นคือสิ่งผิดปกติ น้ำฝนเถียงเสียงเขียวไม่มีอะไรผิดปกติ สองคนเถียงกันไปมา
“พอเหอะ...ไม่ต้องเถียง พิสูจน์กันเลยดีกว่าน้ำฟ้ากับนายดินรู้สึกต่อกันยังไง” สดใสตัดรำคาญ น้ำฝนสงสัยแม่จะพิสูจน์ได้อย่างไร สดใสหัวเราะเจ้าเล่ห์ ก่อนจะบอกว่ายังไม่รู้ น้ำฝนกับจอห์นถึงกับร้องอ้าว
ooooooo
ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ขณะบีบีคว้ามีดจะตัดเค้กฉลองวันเกิดตัวเองอยู่กับน้ำฟ้า กอหญ้าและต้น ทศพรบังเอิญเดินเฉียดมาพอดี เห็นท่าถือมีดของบีบีเหมือนจะจ้วงแทง กลัวหัวหด พุ่งหลบเข้าที่กำบัง ก่อนจะค่อยๆ
โผล่หัวขึ้นมาดู น้ำฟ้าแปลกใจที่เห็นทศพร ส่วนบีบียิ้มแฉ่ง ดึงทศพรให้อยู่กินเค้กวันเกิดของเธอด้วยกัน แล้วตักเค้กให้เขาคนเดียวครึ่งก้อน ไม่สนใจคำทักท้วงของน้ำฟ้า กอหญ้า และต้น แถมยังส่งตาหวานให้ทศพรอีกด้วย
“ดูสิ...คิดว่าไปอยู่กับหมาแล้วจะไม่ได้เจอกันอีก... พรหมลิขิตอ่ะ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ”
“บีบี...หมอทศเขามาธุระ...กักตัวเขาไว้แบบนี้จะดีเหรอ” น้ำฟ้าปราม
“ดีสิคะ...ชิมิๆ”
“ก็...ไม่ถูกแทงตายไปเมื่อกี้ก็ดีแล้วล่ะครับ...คุณบีบีครับ คุณฟ้าครับ”
น้ำฟ้า กอหญ้ากับต้นแอบถอนใจเซ็ง ขณะที่บีบี มีความสุขมากที่มีผู้ชายที่เคยคิดจะช้อนอยู่ร่วมโต๊ะ...
ระหว่างที่บีบีมองทศพรตาเป็นมันอยู่ที่งานฉลองวันเกิดเล็กๆของเธอ สายหยุดพยายามปลุกธีรเทพที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ในห้องนอนของดินให้ลุกขึ้น แต่ไม่เป็นผล ดินกำลังจะไปทำงานยังเห็นธีรเทพไม่ขยับเขยื้อนเข้าไปตะคอกใส่หูเพื่อนรักว่าบีบีมา เท่านั้นแหละ ธีรเทพทะลึ่งพรวดลุกขึ้นคุกเข่าคว้ามือสายหยุดมาจับไว้
“บีบี กลับมาหาฉันเถอะ คัมแบ็กทูมี...เราดีกันนะ”
“ไม่ดีอ่ะ...เหม็นขี้ฟัน...อาบน้ำบ้างไป๊” สายหยุดตวาดลั่น ธีรเทพตกใจรีบปล่อยมือ คว้าผ้านวมมาห่ม นั่งเหม่อลอย บางครั้งก็พูดกับตัวเอง บ้างก็พูดกับท้องฟ้า สายหยุดเวทนาสงสาร แนะให้ดินพาธีรเทพไปหาหมอ ดินค้าน แค่นี้ไม่ต้องถึงมือหมอคนอกหักเป็นแบบนี้กันทุกคน สายหยุดไม่เคยเห็นดินเป็นแบบนี้เลยเวลาอกหัก
“โหแม่...วกมาอีกแล้ว...ฝากดูไอ้ธีก่อนนะ ผมเสร็จงานแล้วจะรีบกลับมารับช่วงต่อ”
“หาอะไรมาล่ามเขาไว้ก่อนดีมั้ย แม่กลัว”
“ไม่ต้องล่ามหรอกครับ มันไม่เพ่นพ่านไปไหนหรอก เห็นป่ะ...เชื่องจะตาย” ดินหันมองธีรเทพเห็นลงไปนอนกับพื้น จังหวะนั้น กอหญ้าโทร.มาถามดินว่ารู้จักหมอหมาที่ชื่อ ทศพรหรือเปล่า
“รู้จัก...เอ๊ะ เราไปเจอเขาได้ยังไง...หรือว่า...มาจีบคุณฟ้าอีกเหรอ”
“เปล่า...แต่มาแย่งเค้กวันเกิดของเจ๊บีบีกินหมดเลย หนู พี่ฟ้า พี่ต้น นั่งมองตาปริบๆไม่ชอบขี้หน้าเลยแต่เจ๊บีบีชอบมาก” กอหญ้ารายงานเป็นชุด
“ตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน”
พอรู้ที่อยู่ของบีบี ดินรีบเข้าไปลากธีรเทพที่นอนซึมให้ลุกขึ้นจะพาไปหาบีบี ธีรเทพไม่เชื่อ หาว่าดินหลอกดินไม่ได้หลอก คราวนี้พูดจริง ธีรเทพไม่ยอมไป ไม่อยาก เจอหน้าคนใจร้าย
“แล้วถ้าฉันจะบอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคนใจร้ายที่กำลังฉลองอยู่กับผู้ชายล่ะ”
ธีรเทพสติกลับมาทันที “หา...พูดจริง พูดเล่น”
“พูดจริงสิวะ...กอหญ้าโฟนอินมาบอกเมื่อกี้สดๆ นั่งกินเค้กกันกระดี๊กระด๊า ผลัดกันป้อนไปมา...ว้าไอ้ธีแกเสียเชิงมากรู้ถึงไหนอายถึงนั่น ธีรเทพยอดนักรักถูกปาดหน้าเค้ก...ห่วย” ดินแกล้งว่าประชด ธีรเทพแค้น ถูกหยาม สลัดผ้านวมออกประกาศกร้าว ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้ งานนี้ต้องมีคนเจ็บแน่นอน
ooooooo
บีบียังทำหวานใส่ทศพรไม่เลิก แม้แต่ระหว่างที่ยื่นแก้วน้ำให้ ทศพรรับแก้วน้ำมามือสั่น ทำน้ำหกใส่บีบี ทศพรรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ บีบีกลับยิ้มหน้าชื่นไม่ว่าอะไร ทศพรยิ่งมือสั่นหนักขึ้น แถมเหงื่อแตกซิกๆ
“ต๊าย...เหงื่อแตกพลั่กเลย ตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรือคะ...มา...บีบีซับให้” บีบีดึงทิชชูออกมาเช็ดน้ำลายที่มุมปากตัวเองก่อนจะไปซับเหงื่อให้ทศพร ธีรเทพปราดเข้ามาจับมือบีบีไว้
“หยุดนะ...ที่แท้ผู้ชายคนนั้นของเธอ ก็คือไอ้หมอหมา...แกตาย”
บีบีปรี่เข้าไปขวางกลางทันที ดินกับน้ำฟ้าเห็นท่าไม่ดีช่วยกันลากทศพรวิ่งหนีออกมายืนหอบอยู่หน้าร้าน ดินสงสัยทศพรคงจะเกิดตอนฤกษ์ดาวดูดแน่ๆ ทศพรตามมุกของดินไม่ทันทำหน้างงๆดูดอะไร
“ดูดเท้าดูดหมัดไง ดวงแข็งนะเนี่ย โตขึ้นมาได้ไม่ตายซะก่อน” ดินกระเซ้า น้ำฟ้าชวนดินกลับเข้าร้าน ไม่รู้ป่านนี้ บีบีกับธีรเทพจะเป็นอย่างไรกันบ้าง ทศพรมองตามทั้งคู่เดินเข้าร้าน แล้วขยับจะกลับ แต่เกิดเปลี่ยนใจ
ประกายตาแข็งกล้าขึ้น เดินยืดอกตามดินกับน้ำฟ้า...
ภายในร้านอาหาร ธีรเทพกับบีบีทะเลาะกันใหญ่โต กอหญ้ากับตนพยายามห้ามปรามแต่ไม่มีใครฟัง ลูกค้าในร้านพากันมองเป็นตาเดียวกัน แต่ทั้งคู่ไม่สนใจ น้ำฟ้าเข้ามาดึงบีบีออกห่าง ชวนกลับ พอบีบีรู้ว่าทศพรกลับไปแล้ว ไม่พอใจ หันไปด่าธีรเทพฉอดๆ ทันใดนั้น ทศพรก้าวเข้ามายืนข้างๆบีบีท่าทางเอาเรื่อง
“หมอทศกลับมาอ่ะ...บีบีรู้สึกว่าต้องอ่อนแอกะทันหัน” บีบีพูดจบ เอนตัวซบอกทศพร
ทำให้หมอหมายิ่งรู้สึกอยากปกป้อง ขู่ธีรเทพห้ามแตะต้องหรือทำอะไรบีบีเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น เขาจะจับตอน ธีรเทพสะดุ้งโหยง รีบปิดช่วงล่างทันที ทศพรถึงกับ
ยิ้มยืด ในสุดก็เป็นแมนกับเขาสักครั้งในชีวิต...
ครู่ต่อมา ดินประคองธีรเทพที่เดินตัวงอ สีหน้าผิดหวังออกจากร้านอาหาร สั่งให้เดินดีๆทศพรแค่ขู่ ยังไม่ได้ทำจริงสักหน่อย ถึงเป็นแค่คำขู่ แต่ธีรเทพอดเสียวสยองไม่ได้ บีบีเดินออกจากร้านพร้อมทศพร เห็นธีรเทพยืนอยู่กับดิน รีบควงแขนทศพร เดินเย้ยธีรเทพ
“ขอบคุณนะคะฮีโร่ของบีบี เราไปทำบุญกรวดน้ำให้พวกเปรตที่ชอบมาขอส่วนบุญกันเนอะ”
“คุณบีบีเคยเจอเปรตเหรอครับ หน้าตาเป็นยังไงครับ” ทศพรพาซื่อ บีบีชี้ไปที่ธีรเทพซึ่งฮึดฮัดขึ้นมาทันที ดินเตือนให้ใจเย็นๆไม่กลัวถูกตอนแล้วหรือ ธีรเทพนึกขึ้นได้ ถึงกับถอยไปแอบหลังดินยืนคอตก
“ถอดใจแล้วหรือวะไอ้ธี” ดินมองเพื่อนรักแล้วสงสาร ธีรเทพหันมาหน้าตาบูดบึ้ง แววตากร้าว ประกาศเสียงลั่น คนอย่างเขาไม่ยอมให้ใครมาตัดตอนง่ายๆ ดินได้แต่ถอนใจ เหนื่อยใจ...
ทางด้านบีบีเดินควงแขนทศพรได้สักพักก็ปล่อยมือ ขอบคุณมากที่ช่วยปกป้องเธอจากธีรเทพ ทศพรรู้สึกดีเหมือนกันที่ได้ปกป้องบีบี แต่อดเป็นกังวลไม่ได้ เพราะดูๆแล้วเหมือนธีรเทพจะหึงเขา
“โอ๊ย...ไม่ใช่หรอกค่ะ...แค่...อาการของคนเสียหน้าไม่ได้ ฟอร์มจัด ปากแข็ง พาล” บีบีรีบส่งตาหวานให้ทศพร “หมอทศคะ...เรามา...” บีบีพูดยังไม่ทันจบประโยค น้ำฟ้าโผล่เข้ามาพูดแทรก
“เราต้องกลับแล้วค่ะหมอทศ...สวัสดีค่ะ” น้ำฟ้าลากบีบีออกไปทันที...
ระหว่างเดินกลับไปที่รถ น้ำฟ้าอดถามบีบีไม่ได้ตกลงจะจีบทศพรจริงหรือ บีบีไม่เกี่ยงถ้าเขายอม น้ำฟ้ารู้ใจเพื่อนดีที่ทำไปทั้งหมดแค่อยากประชดธีรเทพ บีบีปากแข็ง ไม่ได้ประชดใครแต่จะจีบทศพรจริงๆ น้ำฟ้าไม่เชื่อ
“บีบี...แกชอบนายธีรเทพหรือเปล่า”
“ไม่มีประโยชน์ที่จะไปชอบผู้ชายพรรค์นั้น สู้ฉันเดินหน้าต่อไปไม่ดีกว่าเหรอ”
“ประเด็นไม่ได้อยู่ที่มีประโยชน์หรือไม่มีประโยชน์ ประเด็นคือแกกับนายธีรเทพชอบกัน”
“ไม่จริง ถ้านายนั่นชอบฉันก็ต้องพูดออกมาสิ แต่นี่...เปล่า มีแต่คอยตามมารังควานเพราะไม่อยากเห็นฉันมีความสุข เขาเกลียดฉัน ได้ยินหรือเปล่าว่าเขาเกลียดฉัน” บีบีพูดจบเดินหนี ทิ้งให้น้ำฟ้ามองตามกลุ้มใจ...
เย็นวันเดียวกัน ต้นมาส่งกอหญ้าที่บ้าน ถึงได้รู้จากสายหยุดว่า กอหญ้าจะกลับบ้านต่างจังหวัดพร้อมสายหยุดทันทีที่ฝึกงานเสร็จ ต้นถึงกับใจหาย
ooooooo
สดใสวางแผนกับน้ำฝนและจอห์นเพื่อพิสูจน์ให้รู้แจ้งแดงแจ๋กันไปเลยว่าดินกับน้ำฟ้ามีใจให้กันหรือเปล่าโดยสดใสทำทีอยากมาพักผ่อนที่บ้านตากอากาศ จะให้น้ำฟ้าตามมาดูแล ส่วนน้ำฝนกับจอห์นต้องอ้างว่ามีงานด่วนต้องเคลียร์แล้วจะตามไปทีหลัง จากนั้น สดใสจะบอกให้ดินตามมาด้วยเหตุผลที่ว่าเธออยากได้รูปถ่ายสวยๆ ให้ลูกไว้ดูต่างหน้าเวลาที่เธอไม่อยู่
“แม่จะคอยเฝ้าดูพฤติกรรมของลูกฟ้าและนายดิน...ถ้าทุกอย่างเป็นไปอย่างที่แม่คิด คุณวีก็คือจุดอ่อนที่เราต้องกำจัด” สดใสยิ้มเจ้าเล่ห์รีบเดินตามแผนขั้นที่หนึ่งทันที...
ขณะที่แผนขั้นแรกของสดใสเป็นไปอย่างราบรื่น ดินกับน้ำฟ้าได้มาอยู่พร้อมหน้ากันที่บ้านพักตากอากาศของสดใส คุณวีซึ่งพยายามโทร.หาเฟซหลายครั้งแต่เธอไม่รับสายแถมพักหลังๆคอยหลบหน้าตลอด เขาจึงตัดสินใจมาดักรอหน้าบ้าน เฟซออกจากบ้านจะไปทำงาน ต้องชะงักเมื่อเห็นคุณวียืนรออยู่
“คุณจงใจหลบหน้าผม...ทำไมครับ...ทำไมคุณทำแบบนี้” คุณวีตัดพ้อ
“เฟซขอถามคุณวีกลับได้มั้ยคะ...คุณวีมาเจอเฟซบ่อยๆทำไม” เฟซเห็นคุณวีนิ่งอึ้ง พูดขึ้นอีกว่า “ในช่วงเวลาที่คุณวีห่างจากคุณฟ้า แต่กลับมาหาเฟซ...ใช้เวลาอยู่กับเฟซ ดูแลเฟซ คุณวีกำลังเห็นเฟซเป็นตัวแทนคุณฟ้าหรือเปล่าคะ”
“ผมไม่ได้...”
“แน่ใจหรือคะ ว่าไม่ได้คิดอย่างนั้น...แต่เฟซคิดค่ะ”
“ผม...ขอโทษ...ผม” คุณวีอึกอักเมื่อเจอคำถาม
ตรงไปตรงมา
“เฟซต่างหากค่ะที่ต้องขอโทษคุณวี...ที่คิดแบบนี้ ถ้าคุณวีบริสุทธิ์ใจจริงๆ...หยุดเถอะค่ะอย่าทำแบบนี้อีก” เฟซรู้สึกเสียใจ แต่จำเป็นต้องพูดเพื่อรักษาทุกอย่างเอาไว้ให้คงสภาพเดิม คุณวีมองเฟซที่กำลังเดินห่างออกไปทุกทีๆด้วยความสับสน...
หลังจากให้ดินถ่ายรูปให้ สดใสขอตัวไปหาเพื่อนซึ่งอยู่ทางด้านโน้นของหาด ไม่ได้เจอเพื่อนคนนี้มานานแล้ว พอดีเธอมาพักผ่อนที่นี่เหมือนกัน น้ำฟ้าอาสาจะขับรถไปส่งให้
“ไม่ต้องจ้ะ เดี๋ยวเขาส่งคนรถมารับแม่ แม่อยากให้ลูกกับนายดินเตรียมบาร์บีคิวไว้ปาร์ตี้ตอนเย็น รอจอห์นกับน้ำฝน...ได้มั้ยลูก”
น้ำฟ้าตัดพ้อ แม่ก็รู้อยู่แล้วว่าเธอทำอาหารไม่เป็น ดินอาสาจะจัดการเรื่องนี้ให้เอง สดใสฝากดินช่วยเป็นธุระให้ด้วย ดินรับคำ แถมเรียกสรรพนามแทนตัวสดใสว่า “แม่” ชัดถ้อยชัดคำ
“เป็นลูกแม่หรือไง” น้ำฟ้าแขวะทันที
“ก็ถ้าไม่มีอะไรผิดแผน เดี๋ยวก็ได้เป็น”
“อะไรนะคะแม่”
“ไม่มีอะไรจ้ะ...แม่ไปนะรู้สึกว่ารถจะมาแล้ว เดี๋ยวเจอกันจ้ะ...โชคดีจ้ะ” สดใสกลบเกลื่อนจบรีบจ้ำอ้าว น้ำฟ้าสั่งให้ดินไปเตรียมของได้แล้วมัวแต่นั่งเฉยอยู่ทำไม ดินโต้กลับไม่ยอมแพ้ น้ำฟ้าก็ไม่ควรอยู่เฉยๆเหมือนกัน
น้ำฟ้าสะบัดหน้าเดินเชิดเข้าบ้านพัก ดินเดินตามน้ำฟ้า สุขใจที่ได้อยู่ด้วยกัน
ooooooo
น้ำฟ้าถึงกับโวยวายลั่นที่แม่บ้านซึ่งดูแลบ้านพักตากอากาศไม่ได้เตรียมของสดไว้ให้ ดินต้องปรามให้ใจเย็นๆจะโมโหทำไม แม่บ้านไม่ได้ซื้อเราก็ไปซื้อเอง น้ำฟ้าค้าน ถ้าไปซื้อที่ตลาดตอนสายแบบนี้ จะได้ของสดได้อย่างไร ดินไม่ได้ไปซื้อของที่ตลาด แต่จะพาไปซื้อจากชาวประมงโดยตรง
ครู่ต่อมา ดินกันน้ำฟ้ามาถึงหมู่บ้านชาวประมง แต่ไม่เหลืออะไรให้ซื้อแล้ว ชาวประมงบอกว่าถ้าอยากได้ของสดๆต้องมาแต่เช้า น้ำฟ้าหันมายิ้มเย้ยดิน
“แหม...พ่อคนฉลาด นี่ถ้าฉลาดกว่านี้อีกนิดก็น่าจะรู้นะว่าที่นี่ก็ไม่มี”
“อ้าว...ผมไม่ใช่ชาวประมงนี่คุณ ถึงจะได้รู้ว่าเขาขึ้นของกันตอนเช้าๆ”
“ฉันไม่ใช่...ฉันยังรู้เลย”
ดินต่อว่าน้ำฟ้ารู้แล้วทำไมปล่อยให้มาถามชาวประมงอยู่ได้ น้ำฟ้าปล่อยให้ดินอวดฉลาดไปก่อนแล้วค่อยทับถมทีหลังสนุกกว่ากันเยอะ หัวเราะสะใจแล้ว
เดินหนี ดินรีบเดินตาม ทั้งคู่ไม่ทันเห็นสดใส น้ำฝน
และจอห์นซุ่มดูพฤติกรรมของพวกตนอยู่หลังต้นไม้ สดใสถามน้ำฝนว่าเห็นอะไรหรือยัง
“เห็นแต่การทะเลาะกันค่ะคุณแม่”
“ไม่ได้ยินเขาพูดแล้วดาร์ลิ้งรู้ได้อย่างไรว่าทะเลาะกัน” จอห์นทักท้วง น้ำฝนตาไม่ได้บอด มองดูก็รู้ สดใสบอกให้เลิกเถียงกันได้แล้ว พวกเราตามไปดูสองคนนั้นต่อดีกว่า...
น้ำฟ้าตัดสินใจจะไปซื้อของสดที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต ดินร้องเอะอะ ต้องขับรถไปอีกตั้งสิบกิโลเมตรกว่าจะถึง
น้ำฟ้ารำคาญดินบ่น ถ้าขี้เกียจเธอจะขับรถให้เอง แล้วสั่งให้ดินเอากุญแจรถมาให้
“ขอดีๆพูดเพราะๆหวานๆแบบว่า...นายดินขา...ขอกุญแจรถนะคะ เดี๋ยวฟ้าจะขับรถให้นั่ง”
“แหวะ...งั้นขับเองเลยไป” น้ำฟ้าเดินหนีไม่ทันดูทาง ถูกเปลือกหอยบาดเท้าร้องลั่น ดินก้มดูเท้าน้ำฟ้า
เห็นเลือดไหลซิบๆจับข้อเท้าเธอไว้ สั่งให้นั่งลง น้ำฟ้าเสียหลัก ล้มก้นกระแทกร้องโอดโอย ดินอดขำไม่ได้
“ขำทำไม...นี่” น้ำฟ้าทุบดินไม่ยั้ง อีกมุมหนึ่งใกล้ๆกัน สดใส น้ำฝนกับจอห์น ค่อยๆโผล่ออกจากที่ซ่อน
“น่านไงๆๆๆๆใช่มั้ยๆๆๆๆ” สดใสรอลุ้นอย่างตื่นเต้น
“ทุบหลังคุณดินขนาดนั้น...ใช่เหรอคะ” น้ำฝนขัดคอ
“ก็เหมือนดาร์ลิ้งไง ชอบทุบหลังผม”
น้ำฝนเถียงว่าไม่เหมือนกัน ดินกับน้ำฟ้าเป็นคู่กัดกัน ไม่ใช่คู่รักเหมือนเราสองคน สดใสสั่งให้จับตาดูทั้งคู่ต่อไป เห็นดินประคองน้ำฟ้าไปล้างแผลที่ทะเล อ้างว่าเกลือรักษาแผลได้ชะงัด ทันทีที่ดินเอาเท้าน้ำฟ้าจุ่มน้ำทะเล น้ำฟ้าร้องแสบเสียงดังลั่นดิ้นพราดๆ จอห์นที่แอบมองอยู่กับสดใสและน้ำฝน อดแขวะน้ำฟ้าไม่ได้
“พี่ฟ้าเนี่ย...เยอะนะครับ ร้องซะเหมือนตัวเองถูกปาดคอ”
“ลูกแม่เลี้ยงมาอย่างทะนุถนอมนะจ๊ะ นิดหน่อยไม่เคยปล่อยให้เจ็บ”
“ดาร์ลิ้ง เราต้องเลี้ยงลูกแบบบุฟเฟ่ต์บ้างนะจ๊ะ ให้หากินเองต่อสู้เอง จะได้ไม่เยอะเหมือนพี่ฟ้า”
น้ำฝนต่อว่าจอห์นที่บังอาจมาว่าแม่ของเธอเลี้ยงลูกไม่ดี จอห์นแค่ล้อเล่น อยู่ๆสดใสความดันขึ้นเวียนหัวเซ น้ำฝนปราดเข้าไปประคอง แล้วบอกให้จอห์นรีบพาแม่ไปหาหมอ จอห์นอุ้มสดใสวิ่งออกไปทันที น้ำฟ้ากำลังนั่งแช่เท้าอยู่ริมชายหาด เหมือนเห็นแม่ทางหางตาไวๆ แต่พอหันไปมอง สดใส จอห์นกับน้ำฝนเดินพ้นไปแล้วอย่างเฉียดฉิว น้ำฟ้าไม่เห็นใคร หันกลับไปสนใจแผลที่เท้าตัวเองไม่ติดใจสงสัยอะไรอีก
“หายแสบแล้วใช่มั้ย” ดินถามน้ำเสียงอ่อนโยน
น้ำฟ้าพยักหน้า ดินจับเท้าเธอพลิกดูบาดแผลอย่างเบามือ หญิงสาวรู้สึกหวั่นไหว รีบบอกให้เขาปล่อยได้แล้ว เธอหายเจ็บแล้ว
“ก็ได้...แต่คุณ...อย่าเดินเลยนะ เดี๋ยวทรายจะเข้าแผล”
“ไม่ให้เดินแล้วจะให้คลานไปหรือไง” น้ำฟ้าแดกดัน
ดินให้น้ำฟ้าขี่หลังกลับที่พัก พยายามเดินช้าๆเพื่อเก็บช่วงเวลาแห่งความสุขเอาไว้ให้นานที่สุด น้ำฟ้าเหน็บดินแก้เขิน เดินช้าๆเป็นเต่าคลานแบบนี้เมื่อไหร่จะถึง ดินออกวิ่งทันที น้ำฟ้าร้องลั่นด้วยความตกใจ ดินวิ่งเลี้ยวไปเลี้ยวมาบนชายหาดแกล้งน้ำฟ้าเป็นที่สนุกสนาน ทั้งคู่ หัวเราะกันอย่างมีความสุข
ooooooo
บ่ายวันเดียวกัน ดินหาซื้ออาหารทะเลสดๆ
มาทำบาร์บีคิวจนได้ หอบข้าวของพะรุงพะรังอยู่คนเดียว ส่วนน้ำฟ้าเดินขากะเผลกดูดน้ำอัดลมตามสบายใจ ดินบ่นอุบ ไม่คิดจะช่วยถือของบ้างเลยหรือ น้ำฟ้าอ้างเท้าเจ็บถือไม่ไหว ดินคว้ามือเธอขึ้นมา ถามประชดว่านี่เรียกขาหน้าหรืออย่างไร ถึงใช้ถือของไม่ได้ น้ำฟ้าด่าสวนทันที
“ทะลึ่ง...เป็นสุภาพบุรุษนักก็ถือไปคนเดียวสิ ฉันเป็นสุภาพสตรีเดินเฉยๆสวยๆชี้นิ้วอย่างเดียว”
เด็กคนงานในบ้านพักตากอากาศของสดใสออกมารับของจากดิน น้ำฟ้าถึงได้รู้จากเด็กคนงานว่าสดใส
ยังไม่กลับ อดแปลกใจไม่ได้ทำไมแม่ไปนานนัก ปล่อยเธอให้อยู่กับดินสองต่อสองอยู่ได้ ดินโผล่หน้าเข้ามาใกล้ๆ
“กลัวหรือไง”
“เคยกลัวหรือ” น้ำฟ้าปากแข็ง ทั้งที่อดหวั่นไหวไม่ได้เมื่อต้องอยู่ลำพังกับเขา
“ดี...งั้นมาเลย” ดินว่าแล้วจูงน้ำฟ้าไปช่วยกันติดเตาถ่านไว้ย่างอาหารทะเล รอท่าสดใส น้ำฝน และจอห์น
ดินไม่วายหาเรื่องแกล้งน้ำฟ้า เอามือเปื้อนถ่านดำๆป้ายหน้า คนอย่างน้ำฟ้ามีหรือจะยอมให้ถูกแกล้งฝ่ายเดียว เอามือถูถ่านแล้ววิ่งไล่ป้ายหน้าดินบ้าง แกล้งกันไปแกล้งกันมาล้มเสียหลักลงไปนอนกันพื้นด้วยกันทั้งคู่ หน้าใกล้ชิดกัน ตาสบตากันนิ่งงัน ก่อนทั้งคู่จะหลุดหัวเราะเพราะหน้าดำๆของอีกฝ่ายหนึ่ง น้ำฟ้าวิ่งเล่นห่างจากโต๊ะที่วางมือถือ จึงไม่ได้ยินเสียงสายเรียกเข้าจากคุณวีที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง...
คุณวีเลิกล้มความตั้งใจจะโทร.หาน้ำฟ้า เดินไปเดินมาว้าวุ่นใจ ในขณะที่อยากเจอน้ำฟ้า แต่ในใจของเขา กลับคิดถึงเฟซ ภาพความใกล้ชิดระหว่างเขากับนางแบบสาวสวย ผุดเข้ามาในความคิดคำนึงของคุณวี จนต้องสะบัดหัวไล่ภาพเหล่านั้น รู้สึกผิดต่อน้ำฟ้า
ooooooo
หลังจากตรวจไม่พบอะไรผิดปกติ หมอจึงปล่อยให้สดใสกลับไปพักผ่อนที่บ้านได้ สดใสไม่อยากกลับ ถ้าน้ำฟ้ารู้ว่าเธอไม่สบายจะประสาทเสีย แผนการก็จะล้มไม่เป็นท่า จึงให้จอห์นกับน้ำฝนพาไปพักผ่อนที่โรงแรมแห่งหนึ่งก่อน น้ำฝนขอให้แม่นอนพักให้ใจสบายๆ ส่วนเรื่องของน้ำฟ้า เธอกับจอห์นจะจัดการให้เอง
“ดีจ้ะ แล้วมารายงานแม่ด่วนเลยนะ เมื่อมีอะไรชัดเจน”
น้ำฝนรับคำ ครู่ต่อมา จอห์นกับน้ำฝนเดินมาถึงลานจอดรถ แต่หารถของจอห์นไม่เจอ จอห์นงง จำได้แม่นยำว่าจอดไว้ตรงนี้ ทั้งคู่ตาเหลือก คิดว่ารถถูกขโมย รีบแจ้งความแล้วกลับไปรายงานให้สดใสทราบ สดใสเพิ่งจะอาการดีขึ้น ความดันทำท่าจะพุ่งขึ้นอีกรอบ น้ำฝนต้องเข้ามาปลอบ
“คุณแม่ใจเย็นๆนะคะ อย่าเพิ่งเครียด”
“จะกลับไปตอนนี้ก็ไม่ได้ ยัยฟ้าต้องจับสอบสวนหาความจริงทั้งหมด แผนสะกดรอยรักระหว่างน้ำฟ้ากับนายดินของเราก็จะพัง” สดใสถอนใจ เหนื่อยใจ
“เดี๋ยวฝนโทร.ไปหาพี่ฟ้าก่อนนะคะ...พี่ฟ้าจะได้ไม่สงสัยว่าทำไมพวกเราถึงยังไปไม่ถึง ระหว่างนี้ จอห์นหารถเช่าของโรงแรมขับไปก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน”
จอห์นพยักหน้ารับคำ รีบลงไปที่เคาน์เตอร์เซอร์วิสของโรงแรม พนักงานของโรงแรมกับตำรวจเดินเข้ามาแจ้งจอห์นว่าหารถเจอแล้ว จอห์นดีใจมาก
“ว้าว มิสเตอร์โพลิศแมน...หารถผมเจอแล้วหรือครับ”
“เจอแล้วครับ...คุณไปจอดไว้ข้างๆโรงแรม ไม่ใช่ลานจอดรถเพราะฉะนั้นคุณก็เลยหาไม่เจอครับ” ตำรวจรายงาน จอห์นถึงกับร้องอ้าว ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นไปได้...
ทันทีที่สดใสรู้ว่ารถของจอห์นไม่ได้หาย แค่จำที่จอดรถผิดที่ เธอเดินลิ่วออกจากห้องพักจนน้ำฝนกับจอห์นตามแทบไม่ทัน จอห์นแปลกใจเมื่อครู่สดใสยังทำท่าหมดเรี่ยวแรงอยู่เลย ทำไมตอนนี้ดูแข็งแรงขึ้นมาก
“ก็ใช่น่ะสิ ตอนนั้นกลัวว่ารถของเธอหายแล้วแม่ต้องมาชดใช้ให้ไง” สดใสเค็มได้ใจ จนจอห์นออกปากทำไมถึงเขี้ยวขนาดนี้ สดใสไม่สนว่าได้ว่าไป เร่งจอห์นกับน้ำฝนรีบกลับบ้านพัก ไม่รู้ป่านนี้คู่นั้นไปถึงไหนกันแล้ว
ooooooo
บีบีตื่นเต้นมาก ไม่คิดมาก่อนว่าทศพรจะลงทุนชวนมาดินเนอร์กันสองต่อสอง ทศพรจะอ้าปากพูดบางอย่างแต่บีบีชิงพูดขึ้นก่อน
“ตื่นเต้นเหมือนกันใช่มั้ย ไม่เป็นไร ใจเย็นๆอยู่กับคนสวยก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดาแหละ”
“ครับ...เอ่อ...” ทศพรว่าพลางปาดเหงื่อ
“น่ารักอ่ะ...เขินด้วย...อุ๊ย...ขออนุญาตนะคะลืมทำสิ่งสำคัญในชีวิตไปอย่างหนึ่ง” บีบีว่าแล้วหยิบมือถือขึ้นมา “ลืมบอกเพื่อนในเฟซบุ๊กค่ะว่าบีบีมาเปิดประสบการณ์มหัศจรรย์ ดินเนอร์กับหมอหมา...เอ๊ย...สัตวแพทย์หนุ่มรูปหล่อ...” บีบีหัวเราะร่วน แล้วโพสต์ข้อความลงในมือถือ ขณะที่ทศพรนั่งมองตาปริบๆ...
ในเวลาเดียวกัน ต้นกำลังปรึกษาธีรเทพที่นั่งซึม สายตาจับจ้องเฟซบุ๊กบนมือถือของตัวเอง ต้นเล็งเห็นว่า ธีรเทพเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องความรักและความสัมพันธ์ น่าจะช่วยแนะนำเขาได้ว่าควรจะทำอย่างไรเรื่องกอหญ้า
“ไอ้ต้น...เอาความจริงมั้ย...ตอนนี้ ฉันเอา
ตัวเองไม่รอดอยู่เลย เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาถามฉัน”
“เซ็งเป็ด”
“จะเซ็งเป็ดเซ็งห่านอะไรก็เหอะ ชั่วโมงนี้ตัวใครตัวมัน ช่วยตัวเองก่อน” ขาดคำ มีข้อความของบีบีที่โพสต์ลงในเฟซบุ๊ก ธีรเทพอ่านข้อความแล้ว หันไปจะขอความช่วยเหลือจากต้น
“ชั่วโมงนี้ ตัวใครตัวมัน ช่วยตัวเองเหอะพี่...ไปล่ะ” ต้นว่าแล้วลุกออกไปทันที
“ไอ้ต้น ไอ้น้องอกตัญญู ไม่เคยรักกัน” ธีรเทพ
สีหน้าครุ่นคิด จะทำอย่างไรกับเรื่องบีบี
ooooooo
ท้องฟ้ามืดแล้ว ตอนที่น้ำฟ้าออกมาเดินเล่นริมทะเล ใจลอยคิดถึงภาพความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับดินมาตลอดทั้งวันแล้วเจ็บปวดใจ ดินเดินถือมือถือของน้ำฟ้าจะเอามาให้ เมื่อครู่มีสายเรียกเข้าจากคุณวี แต่กลับชะงักเผลอจ้องมองเธอด้วยสายตาเปี่ยมรัก จังหวะนั้น มือถือของน้ำฟ้าดังขึ้นอีกครั้ง ดินสะดุ้ง รีบบอกน้ำฟ้าว่าคุณวีโทร.มา น้ำฟ้ารับมือถือจากดิน แต่ไม่ยอมรับสาย ไม่มีอารมณ์จะคุยด้วย
“ผมไปก็ได้ คุณจะได้มีเวลาเป็นส่วนตัว” ดินว่าแล้วรีบชิ่งทันที น้ำฟ้ามองตามดิน อยากจะเรียกไว้ แต่เปลี่ยนใจ ปล่อยให้เขาเดินจากไป มีเสียงมือถือของน้ำฟ้าดังขึ้นอีก คราวนี้น้ำฟ้ากดสายทิ้ง ปิดเครื่อง
“อีกไม่นาน...ความฝันที่จะได้อยู่แบบนี้...มันก็จะจบแล้ว ขอโทษนะคะคุณวี ฟ้าขอแค่คืนนี้” น้ำฟ้าพูดจบเดินกลับที่พัก...
ทางด้านดินกลับมาถึงที่พัก ลงนั่งหวนนึกถึงภาพที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับน้ำฟ้า ยิ่งปวดร้าวหัวใจ น้ำฟ้าเดินมายืนด้านหลังแต่ดินไม่ทันเห็น กำลังจะอ้าปากเรียกต้องชะงัก เพราะมีเสียงมือถือของดินดังขึ้นเสียก่อน ดินเห็นเบอร์เฟซโชว์หน้าจอตัดสินใจกดสายทิ้ง ปิดเครื่อง
“ขอโทษนะครับคุณเฟซ...ผม...อยากจะอยู่ในความฝันแบบนี้อีกสักพัก ขอแค่คืนนี้เท่านั้น”
น้ำฟ้าได้ยินเต็มสองหู หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ร้องเรียกดิน ชายหนุ่มตกใจ หันมองตามเสียงเห็นน้ำฟ้ายืนอยู่
“คุณ...มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
น้ำฟ้ามาทันได้ยินทุกคำที่ดินพูด อยากรู้เขาหมายความว่าอย่างไร ดินอึกๆอักๆ ทำไก๋ว่าไม่มีอะไรแล้วลุกหนี น้ำฟ้าไม่ปล่อยให้ลอยนวล เดินตามมาถามคาดคั้นให้เขาบอกให้ได้ว่าที่พูดเมื่อครู่หมายความว่าอย่างไร
“ไม่มีอะไร ผมง่วงนอนจะไปนอน จะได้ฝัน...โอเคมั้ย...เคลียร์”
“ไม่เคลียร์...ฉันขอสั่งให้นายหันมา แล้วพูดกับฉันเดี๋ยวนี้ ฉันบอกให้หันมา” น้ำฟ้าเอ็ดเสียงเขียว
“คุณเห็นอะไรมั้ย...ดูไม่ออกหรือไงว่าผมหมายความว่าอะไร แต่ผมพูดไม่ได้...ผมพูดไม่ได้”
“ทำไมพูดไม่ได้”
“ผมจะบอกคุณได้ไงว่าผมรักคุณ...ได้ยินมั้ยว่าผมรักคุณ” ดินทนเสียงเรียกร้องของหัวใจตัวเองไม่ไหว ต้องระบายออกมา น้ำฟ้าถึงกับอึ้ง...
ผ่านไปพักหนึ่งน้ำฟ้าถึงตั้งสติได้ พึมพำเสียงสั่นว่าไม่จริง ดินมีฮันนี่กับเฟซอยู่แล้ว จะรักเธอได้อย่างไร ดินไม่เคยมีใครในหัวใจ นับตั้งแต่วันแรกที่ได้พบน้ำฟ้า หญิงสาวนึกถึงคำพูดของเฟซที่เคยบอกเธอว่า ดินมีใครคนอื่นอยู่ในหัวใจเสมอ แต่ไม่ใช่เฟซ ทำให้น้ำฟ้ายิ่งสะเทือนใจ
“และนับจากวันนั้น...ผมไม่เคยละสายตาไปจากคุณได้เลย...ทุกวันที่ผ่านไป ความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณมันก็มีมากขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นความรัก ผมพยายามตัดใจ...เพราะมันเป็นไปไม่ได้...ผมไม่ใช่คนที่คุณรัก ไม่ใช่ผู้ชายในฝันของคุณ”
“ทำไมมาบอกเอาป่านนี้...ทำไมนายไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้...”
“ให้คุณเกลียดผมมากกว่าเดิมหรือ...ผมไม่อยากทำลายมิตรภาพของเรา ผมยังอยากเป็นเพื่อนกับคุณ”
“แต่ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับนาย...เพราะฉัน...”
น้ำฟ้าพูดยังไม่ทันจบประโยค สดใส จอห์น และน้ำฝนเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน น้ำฟ้ารีบปาดน้ำตา ทำตัวเป็นปกติ
“ลูกฟ้า...ขอโทษนะจ๊ะที่พวกเรามาช้า...รอนานมากมั้ยลูก ไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไรใช่มั้ย”
“ผิดปกติแน่ๆครับ...พี่ฟ้า...ยูคราย...คุณดิน...ทำไมพี่ฟ้าร้องไห้ เกิดอะไรขึ้น” จอห์นว่าแล้วจ้องดินเขม็ง
“ฉัน...เคืองตา...”
จอห์นไม่เชื่อ และคิดว่าน้ำฝนกับสดใสก็ไม่เชื่อเช่นกัน ดินไม่อาจจะทนอยู่สู้หน้าน้ำฟ้าต่อไปได้ ขอตัวกลับ อ้างมีงานด่วนต้องทำ แล้วเดินจากไปทันที จอห์นพยายามเรียกดินกลับ แต่ไร้ผล น้ำฟ้ามอง ตามดินด้วยสายตาปวดร้าว สดใส น้ำฝน และจอห์นหันมองหน้ากัน สงสัยต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
ooooooo
ในเวลาเดียวกัน ธีรเทพตามบีบีมาถึงร้านอาหารที่เธอเขียนบอกไว้ในเฟซบุ๊ก ทศพรเห็นหน้าตาถมึงทึงของธีรเทพแล้วอดสยองไม่ได้ แต่ยังมีแก่ใจลุกพรวดขึ้นปกป้องบีบี
“ผมขอพูดเหมือนเดิม ถ้าคุณธีรเทพทำอะไรคุณบีบี ผมจะ...”
“ใครบอกฉันจะทำคนที่ฉันรัก...ฉันจะทำแกต่างหาก ไอ้หมอหมา” ธีรเทพตะคอกใส่ แล้วลากทศพรที่กลัวหงอออกไปนอกร้านอาหาร บีบีวิ่งตามมา ต้องตกใจเมื่อเห็นธีรเทพล็อกคอทศพรไว้เป็นตัวประกัน
“นายธีรเทพ จะทำอะไรหมอทศ”
“ยังไม่ทำ...แต่ถ้าเธอไม่ตอบคำถามฉันให้ชัดเจน ฉันทำแน่”
ทศพรละล่ำละลักถามจะทำอะไรตน ธีรเทพดึงขนจมูกทศพรให้ดูเป็นตัวอย่าง ทศพรเจ็บจี๊ดน้ำตาคลอ บีบีจะตอบธีรเทพทุกคำถาม แต่อย่าทรมานทศพรอีก ธีรเทพอยากรู้ว่าเวลาที่บีบีอยู่กับเขา มีความสุขเหมือนที่เขามีหรือเปล่า บีบีอิดออดไม่ยอมตอบ ธีรเทพดึงขนจมูกทศพรอีกถึงกับร้องจ๊าก
บีบียอมรับว่ามีความสุข ธีรเทพถามอีกว่า เขาคือคนที่บีบีคุยได้ทุกเรื่องทำทุกอย่างที่อยากทำทั้งตดทั้งเรอเหมือนที่เขาทำเวลาอยู่กับเธอหรือเปล่า บีบีพยักหน้า
“คำถามสุดท้าย...เธอรักฉันมั้ย เหมือนที่ฉันรักเธอ”
“รักสิ” บีบีพูดไปอายม้วน ตัวแทบจะบิดเป็นเลขแปด ธีรเทพดีใจมาก เผลอดึงขนจมูกทศพรอีกครั้งหนึ่งก่อนจะโผกอดบีบี ซึ่งกอดเขาตอบเช่นกัน บีบีหันมาขอโทษทศพรที่ต้องมาเจ็บตัว ทศพรไม่ถือสา ดีใจด้วยที่บีบีกับธีรเทพปรองดองกันได้ และอวยพรให้ทั้งคู่รักกันนานๆ แล้วขอตัวกลับ
“ไม่ต้องห่วง รับรองลูกดก หัวปีท้ายปีไปเลย...โชคดี” ธีรเทพพูดจบ คว้ามือบีบีจะพากลับเข้าร้านอาหาร
“บ๊ายบายค่ะหมอทศ...อย่าลืมรับบีบีเป็นเพื่อนในเฟซบุ๊กนะคะ”
หมอทศพรพยักหน้ารับคำ มองตามธีรเทพที่เดินเคียงคู่ไปกับบีบี...
ขณะที่บีบีกำลังมีความสุขอยู่กับธีรเทพ น้ำฟ้าเอาแต่นั่งซึมไม่พูดไม่จาไม่ยอมแตะต้องอาหารทะเลที่วางตรงหน้าอยู่ภายในบ้านพักตากอากาศ สดใสสงสัยเมื่อครู่น้ำฟ้ากับดินคุยเรื่องอะไรกัน น้ำฟ้านั่งนิ่ง
“บอกแม่นะลูกฟ้า...ลูกกับนายดิน...”
“มันสายเกินไปแล้วค่ะแม่ มันไม่ทันแล้ว” น้ำฟ้าพูดจบลุกหนี สดใสหันไปถามจอห์น
“หมายความว่าไงที่ว่าสายเกินไปแล้ว”
“ผมไม่ใช่พี่ฟ้านะครับมัม”
“ก็เดาสิ มีเรื่องอะไรบ้างที่สายเกินไปที่ทำให้ยัยฟ้าเสียใจขนาดนี้ แม่ว่าสองคนนี้มีอะไรกันแน่ๆแล้ว” สดใสอดเป็นกังวลใจไม่ได้...
ที่กรุงเทพฯ บีบีกับธีรเทพผลัดกันป้อนอาหารอย่างมีความสุขอยู่ในร้านอาหารร้านเดิมที่บีบีมากับทศพร ธีรเทพหัวเราะสะใจมาก ในที่สุดบีบีก็ซมซานเข้ามาซบในหัวใจของเขาจนได้
“หืม...ใครกันแน่ที่ซมซานเข้ามาขอความรักจากฉัน ฉันต่างหากที่ต้องสะใจ...ฮ่าๆๆๆๆ” บีบีเยาะเย้ยกลับ
“โหย...นี่ถ้าไม่ใช่เพราะฉันยอมอ่อนให้...น้ำหน้า
อย่างเธอเหรอจะได้ชื่อว่า คนมีแฟน”
“โหย...ปากเน่ายังงี้ล่ะซี้ ถึงไม่เหลือใคร...จนต้องกลับมาหาฉัน”
“หมาอยู่ในปากหรือไงเนี่ย...ขอดูหน่อยเด๊ะ” ธีรเทพพูดจบ ทำท่าจะง้างปากบีบี หญิงสาวโวยวายปัดมือเขาออก ถามเสียงเข้มจะกินต่อไหม ธีรเทพอ้อนให้บีบีป้อนอาหารให้
“เป็นง่อยหรือไง” บีบีบ่นแต่ก็ยอมป้อน ธีรเทพยิ้มให้กับความสัมพันธ์โหดซ่อนหวานของตัวเองกับบีบี
ooooooo
ดึกคืนเดียวกัน บีบีนอนหลับฝันหวานเห็น
ตัวเองในชุดเจ้าสาวกำลังเข้าพิธีแต่งงานกับธีรเทพ ขณะธีรเทพยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำท่าจะจูบ บีบีผวาตื่น ผุดลุกขึ้นร้องกรี๊ดๆ
“ฝันไปเหรอเนี่ย...โอย...แล้วไป...บ้า...เค้ายังไม่พร้อมนะ”
มีเสียงสะอื้นดังขึ้นจากมุมห้องที่มืดสลัว บีบีสะดุ้ง หันขวับไปมองเห็นเงาตะคุ่มๆ นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นรีบพุ่งไปเปิดไฟ กลายเป็นน้ำฟ้านั่นเอง บีบีปราดเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น น้ำฟ้าไม่ตอบเอาแต่ร้องไห้
“จะร้องไห้ไม่พูดอะไรเลยอีกนานมั้ย ถ้านาน ฉันจะได้ไปนอนก่อน ร้องเสร็จแล้วเรียกด้วย”
“เดี๋ยวสิบีบี...ฉันกำลังมีความทุกข์นะ”
“ถ้าไม่บอกว่าทุกข์เรื่องอะไร ฉันจะช่วยแกได้
ยังไง ก็บอกมาสิ”
“บีบี...คุณวีเป็นคนดีมากเลยว่ามั้ย” น้ำฟ้าถามทั้งน้ำตา บีบีพยักหน้า ยอมรับคุณวีเป็นคนดีมาก น้ำฟ้าโชคดีเหลือเกินที่กำลังจะได้เป็นเจ้าสาวของเขา น้ำฟ้าอยากรู้ ถ้ามีใครทำร้ายคุณวี บีบีจะโกรธคนนั้นไหม บีบีต้องดูก่อนว่าเป็นใคร และทำร้ายคุณวีเรื่องอะไร
“ถ้าเป็นฉันล่ะ ฉันคือคนที่ทำร้ายคุณวี”
“ไม่โกรธ...ฉันไม่โกรธเพื่อน ต่อให้เพื่อนเป็นคนผิด”
“แล้วถ้าฉันจะบอกว่า...ฉันไม่ได้รักคุณวีล่ะ” น้ำฟ้าไม่กล้าบอกเพื่อนรักว่าผู้ชายที่ตัวเองรักคือดิน บีบีกลืนน้ำลายตัวเอง โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ต่อว่าน้ำฟ้าทำไมเพิ่งมาบอกเอาตอนนี้ ทำแบบนี้ใจร้ายกับคุณวีมาก ถ้าไม่ได้รักเขาแล้วตอบตกลงแต่งงานด้วยทำไม น้ำฟ้าแค่อยากทำให้แม่มีความสุข
“แม่แกจะมีความสุขถ้าเจ้าบ่าวเป็นคนที่แกรักและรักแกด้วย...ทำแบบนี้มันบาป บาปมากและเห็นแก่ตัวที่สุด...คุณวีเป็นคนดีเกินกว่าที่จะต้องมาถูกแกหลอก...
แล้วนี่จะทำยังไง แกเดินมาไกลขนาดนี้แล้ว งานแต่งกำลังจะมีอีกไม่กี่วันข้างหน้า แกจะทำยังไง”
น้ำฟ้าย้อนถามถ้าบีบีเป็นเธอจะทำอย่างไร บีบีจะบอกคุณวีตรงๆแล้วปล่อยให้เขาเป็นอิสระ เธอยอมถูก
ด่าว่าเลวเพราะพูดความจริง ดีกว่าถูกเกลียดขี้หน้าไปตลอดชีวิตเพราะโกหก
“แต่เรื่องแต่งงาน”
“ความจริงคือสิ่งที่แม่แกต้องการนะฟ้า...ไม่ใช่การโกหก...ฉันโกรธแกมาก แกมัน...สิ้นคิด ไม่มีสมอง” บีบีด่าจบเดินหนี ทิ้งน้ำฟ้าให้นั่งสับสนอยู่ตรงนั้นคนเดียว...
ระหว่างที่น้ำฟ้าไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับเรื่องรักสามเส้า เธอไม่ล่วงรู้เลยว่าคุณวีกำลังจะทำให้มันกลายเป็นรักสี่เส้า เขาไปดักรอเฟซหน้าบ้านของเธอ เฟซแปลกใจคุณวีมาหาตนเองอีกทำไม
“ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องมาหาคุณ”
“คุณวีรู้ตัวหรือเปล่าคะว่ากำลังพูดอะไรอยู่”
“ผมรู้...แต่ผมห้ามตัวเองไม่ได้...ผมจะมาบอกคุณว่าผมไม่เคยคิดว่าคุณเป็นตัวแทนของใคร”
“ขอบคุณค่ะ...เราอย่าเจอกันอีกเลยนะคะ เฟซทำร้ายเพื่อนไม่ได้” เฟซจำต้องตัดใจทั้งที่มีใจให้คุณวีเช่นกัน คุณวีมองตามเฟซที่หันหลังจากไปด้วยความเศร้าใจ...
ดึกคืนนี้ ทั้งน้ำฟ้า ดิน เฟซ และคุณวีแม้จะอยู่ต่าง
ที่กัน แต่ทุกคนเหมือนกันหมด คือนอนไม่หลับ นั่งซึมคิดถึงความรักที่ไม่ลงตัวของตัวเอง น้ำฟ้าอาการหนักกว่าใครเพราะผล็อยหลับในท่านั่งท่าเดิมเมื่อใกล้รุ่งสาง
ooooooo
ต้นถึงกับหน้าเสียเมื่อรู้จากดินว่ากอหญ้าไปแล้วตั้งแต่ตอนเช้ามืด ดินพูดยังไม่ทันจบ ต้นชิงโวยวายขึ้นก่อนว่ากอหญ้าจะไปทำไมไม่บอกลา ทำเหมือนเขาเป็นตัวอะไร แล้วเข้ามาเขย่าตัวดิน
“ต้นมันไม่มีค่า ไม่มีความหมาย ไม่สำคัญเลย
ใช่มั้ย...คำบอกลาคำเดียวก็ให้ไม่ได้”
ดินยังไม่ทันจะอ้าปากอธิบาย ต้นวิ่งออกนอกบ้านไปด้วยความเสียใจ น้อยใจเข้าใจผิด คิดว่ากอหญ้ากลับกาญจนบุรีไปแล้ว ดินมองตามต้นงงๆ...
ผ่านไปพักใหญ่ ดินเปิดประตูรั้วออกมาเจอต้นนั่งซึมเศร้าเหงาหงอยอยู่หน้าบ้าน แปลกใจ ทำไมยังไม่กลับ มานั่งทำซากอะไรตรงนี้
“ใช่พี่...ต้นเป็นซาก...หมายถึงร่างไร้วิญญาณและหัวใจ”
“อะไรของแกวะ”
ต้นกำลังเสียใจไม่มีอารมณ์จะตอบคำถาม ดินจะ
ไปไหนก็เชิญไปได้เลย ดินรำคาญ ทิ้งต้นไว้อย่างนั้น...
ขณะบีบีกำลังเลือกดอกไม้สำหรับใช้ในงานแต่งงานของน้ำฟ้า ธีรเทพโผล่เข้ามาเซอร์ไพรส์ แต่บีบีไม่ตื่นเต้นด้วยเพราะไม่สบายใจเรื่องน้ำฟ้า ธีรเทพตัดพ้อ อุตส่าห์ตั้งใจมาหาทำไมไม่เซอร์ไพรส์ให้ชื่นใจสักหน่อย
“ชีวิตฉันเจอเซอร์ไพรส์มาพอแล้ว จนหัวใจจะวายวันละสามครั้งหลังอาหาร”
ธีรเทพตกใจ คว้าเอวบีบีพุ่งออกจากร้าน บีบีโวยวายลั่น ยังเลือกดอกไม้ไม่เสร็จจะพาไปไหน ธีรเทพจะพาบีบีไปหาหมอเห็นเมื่อครู่บ่นหัวใจจะวาย แล้วลากแขนบีบีจะพาไปโรงพยาบาล
“โอ๊ย...ถนอมฉันบ้างไม่ได้หรือไง คนนะไม่ใช่ถุงกระดาษ หิ้วไปหิ้วมาช้ำหมดแล้ว”
“ฉันทำเพราะเป็นห่วง”
“ห่วงประสาอะไร คนเป็นแฟนกันเขาต้องทะนุถนอมกัน ปฏิบัติกันด้วยความอ่อนโยนอ่อนหวาน ฉันอยากมีแฟนที่ดูแลฉันบ้าง เข้าใจมั้ย” บีบีเห็นธีรเทพนิ่งอึ้ง อธิบายเพิ่มเติมว่า “แสดงว่ายังไม่เข้าใจ ทีผู้หญิงคนอื่นล่ะอ่อนได้ ทีฉันล่ะทำหน้ามึนใส่...ไปไกลๆเลย อารมณ์เสีย” บีบีเดินหนี ธีรเทพมองตามงงๆ...
สายมากแล้ว ต้นยังนั่งซึมอยู่หน้าบ้านดิน กอหญ้ากลับมากับสายหยุดเข้ามาสะกิดถามมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ต้นหันมาเห็นกอหญ้า ดีใจมาก เข้าไปสวมกอดเธอไว้แน่น สายหยุดตกใจ รีบดึงต้นออกจากกอหญ้า ต้นได้สติ ถามกอหญ้าไม่ได้กลับกาญจนบุรีหรือ กอหญ้าไปจ่ายตลาดกับแม่แต่เช้า
“พี่ดินนะพี่ดิน ทำเราเข้าใจผิด...คือผมคิดว่ากอหญ้ากลับไปต่างจังหวัดแล้ว”
“มึนหรือเปล่า ก็หนูยังฝึกงานไม่เสร็จ เหลืออีกตั้งหลายวัน” กอหญ้าพูดไปขำไป สายหยุดถามดักคอว่า ต้นคิดอะไรกับน้องหรือเปล่า ต้นอึกๆอักๆพูดไม่ออก
“ตอบอึกๆอักๆไม่เต็มปากเต็มคำ กล้าๆหน่อย แมนๆหน่อย”
“แมนอยู่แล้วครับ ถ้าอย่างนั้น คุณแม่ตั้งใจฟังนะครับ”
“ดี...เสียงดังฟังชัด แม่ชอบ”
“ผมเป็นห่วงกอหญ้า เพราะเป็นน้องฝึกงานที่น่ารักและผมก็ถือว่าน้องเป็นคนที่ผมต้องดูแลเอาใจใส่”
“แค่เนี้ยะ” กอหญ้ากับสายหยุดประสานเสียงพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“ครับ...สำหรับวันนี้แค่นี้...แต่รอวันพัฒนา พรุ่งนี้ไม่สายที่จะรักกันใช่มั้ยครับ”
สายหยุดพอใจกับความคิดของต้น ปล่อยให้ สองหนุ่มสาวอยู่กันตามลำพัง
ooooooo
น้ำฟ้ามีนัดเจอกับคุณวีตอนสายวันนี้ที่ร้านกาแฟเจ้าประจำ เธอมีเรื่องมากมายจะเล่าให้
เขาฟัง คุณวีเองก็มีเรื่องอยากคุยกับน้ำฟ้าเช่นกัน แต่ทั้งสองคนกลับนั่งเหม่อลอยจิบกาแฟไม่พูด
ไม่จา มีแต่ความเงียบงัน ให้บังเอิญเหลือเกินที่ดินกับเฟซผ่านมาเจอทั้งคู่พอดี เฟซมองสบตาคุณวีรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ แต่พยายามเก็บอารมณ์ไว้ เดินเข้ามาทักทายน้ำฟ้ากับคุณวี เพื่อไม่ให้มีพิรุธ
“สวัสดีค่ะ คุณฟ้า...ใกล้วันงานแล้ว...ทุกอย่างโอเคมั้ยคะ”
น้ำฟ้ารับคำเนือยๆดินชวนเฟซกลับ ไม่อยากรบกวนคู่รัก น้ำฟ้ากับคุณวีมองตามเฟซกับดิน ก่อนจะถอนใจ หันมาสนใจกาแฟของตัวเอง ไม่มีใครพูดคุยอะไรกันเหมือนเดิม...
หลังจากเดินเคียงคู่กันมาเงียบๆได้สักระยะหนึ่ง เฟซทำลายความเงียบ หันถามดินทำไมถึงดีกับเธอนัก ดินตอบแบบไม่ต้องคิดเพราะเธอกับเขาเป็นเพื่อนกัน เฟซก็ดีใจที่มีดินเป็นเพื่อนที่ดีของเธอเช่นกัน
“งั้นเฟซจะบอกการตัดสินใจที่สำคัญที่สุดในชีวิตให้เพื่อนได้รู้นะคะ...เฟซเซ็นสัญญาเป็นนางแบบให้กับเอเยนซี่ของนิวยอร์กแล้วค่ะ”
“ยินดีด้วยนะครับ...งั้นก็แสดงว่า...”
“ค่ะ...เฟซต้องเดินทางไปอยู่ที่โน่นและไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมาอีก” เฟซยิ้มเศร้า ดินอดใจหายไม่ได้
ooooooo
กว่าบีบีจะจัดการเรื่องเตรียมงานแต่งงานของน้ำฟ้าเสร็จแทบหมดเรี่ยวแรง ทั้งเหนื่อย
ทั้งง่วง ตั้งใจจะอาบน้ำนอนแต่หัวค่ำ ยังไม่ทันจะก้าวเข้าคอนโดฯที่พัก ธีรเทพในชุดสุดหล่อ มาดักรออยู่หน้าทางเข้าพร้อมดอกไม้ช่อโต เรียกบีบีเสียงอ่อนเสียงหวานเพื่อเอาใจ บีบีแหวใส่ทันที
“ผีเข้าหรือไง พูดเพราะเสียงหวานแล้วจะหล่อไปไหนเนี้ย”
“หล่อเพื่อเธอ...นี่จ้ะ...ดอกไม้สวยๆสำหรับแฟนคนสวยของฉัน”
บีบีรับช่อดอกไม้มาถือไว้อย่างเขินจัด ธีรเทพจงใจจับมือเธอไว้ ถามว่าหวานและอ่อนโยนพอให้เธอรักเขาไหม บีบีจะไม่รักเขาก็คราวนี้แหละ ธีรเทพชักมีอารมณ์ จะเอาอย่างไรกันแน่ ให้อ่อนหวานอ่อนโยนก็ทำให้แล้วทำไมถึงไม่ชอบ บีบีชอบแต่ต้องไม่ใช่เป็นการเสแสร้งอย่างที่เขาทำ
“...ฉันงง...เธอมันเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเดี๋ยวใช่เดี๋ยวไม่ใช่ หรือว่าจริงๆแล้วเราสองคน...”
“จะบอกว่าไม่ใช่กันใช่มั้ย”
“ยังไม่ได้พูด”
“พูดแทนให้แล้วไง...เออ...สงสัยเราสองคนมันจะไม่ใช่” บีบีพูดจบเอาดอกไม้ฟาดเปรี้ยงใส่ธีรเทพแล้วเดินหนีเข้าคอนโดฯธีรเทพพึมพำอย่างเซ็งๆจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาสักคนทำไมถึงยากเย็นอย่างนี้...
หลังจากธีรเทพกลับไปไม่นาน รถของคุณวีแล่นมาจอดหน้าคอนโดฯ น้ำฟ้าตัดสินใจจะบอกความจริง
“คุณวีคะ...ฟ้าขอโทษนะคะ”
“ขอโทษผมเรื่องอะไร”
“เรื่อง...” น้ำฟ้าอึกๆอักๆไม่กล้าพูด
“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษคุณเรื่อง...เอ่อ... เรื่อง...วันนี้ ผมเงียบๆไป” คุณวีเองก็ไม่กล้าบอกเรื่องเฟซเช่นกัน
“เหรอคะ...ไม่เห็นเงียบเลย”
“คุณฟ้า...คุณมักจะชอบหลอกผม หลอกตัวเองแบบนี้ เสมอนะ...จริงๆแล้วคุณมีเรื่องอะไรปกปิดผมอยู่ใช่มั้ย...บอกผมมาเถอะ...คุณยังมีเวลาเหลืออีกสามวัน...ก่อนวันแต่งงานของเรา...คุณยังมีเวลานะ” คุณวีทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป น้ำฟ้ามองตาม อยากจะบอกเขาใจแทบขาดแต่ไม่กล้า...
ครู่ต่อมา น้ำฟ้าเข้ามาในห้องพัก เห็นบีบีนั่งกินไอศกรีมดูทีวี จัดแจงลงนั่งข้างๆแย่งไอศกรีมมากิน บีบีพูดขึ้นลอยๆ ทำไมผู้ชายถึงเข้าใจอะไรยากเย็นนัก ไม่รู้หรืออย่างไรว่าผู้หญิงอย่างเราต้องการอะไร
“ผู้หญิงเองบางทีก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าต้องการอะไรกันแน่” น้ำฟ้าว่าแล้วส่งไอศกรีมคืนบีบี
“ก็แค่อย่าหลอกตัวเอง เห็นภาพให้ชัด...ไม่เห็น
จะยาก” บีบียังไม่ทันจะกินไอศกรีมถูกน้ำฟ้าแย่งไปอีก
“เห็นภาพชัดแล้ว รู้ใจตัวเองแน่แล้ว แต่บางทีเงื่อนไขภายนอกมันก็ทำให้...ยาก”
บีบีชักเคือง น้ำฟ้าจะแย่งไอศกรีมเธออีกนานไหม จะได้ไปเอาถ้วยใหม่มาให้ น้ำฟ้าว่าบีบีว่างก
“แน่นอน...ฉันชอบของฉัน ฉันชัดเจนไม่รู้อีกกี่วันโลกจะแตก หรือว่าเราจะตายเมื่อไหร่ จะให้หมดลมหายใจไปกับความอึมครึมไม่เอาหรอก...เดี๋ยวเกิดใหม่เป็นคนสายตาสั้น”
“ทำไมต้องสายตาสั้น”
“ก็มองโลกไม่ชัด เบลอ ทรมานจะตาย แล้วแกล่ะจะเบลออีกนานมั้ย...ฟ้า...รีบๆเข้านะเวลางวดเข้ามาทุกที” บีบีน้ำเสียงจริงจัง น้ำฟ้ายังคงลังเล ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
ooooooo
สดใสเรียกดินมาพบที่บ้านแต่เช้า ทั้งสดใส น้ำฝน และจอห์นช่วยกันถามคาดคั้นเสียงเซ็งแซ่เมื่อคืนก่อน ดินมีเรื่องอะไรกับน้ำฟ้า ทำไมน้ำฟ้าถึงร้องไห้ ดินขอร้องให้ใจเย็นกันก่อน ทั้งสามคนพูดอย่างพร้อมเพรียงกันว่า ไม่ใจเย็นแล้ว ดินตัดสินใจสารภาพความในใจให้ทุกคนได้รับรู้
“ผมรักคุณฟ้า รักมานานแล้ว รักตั้งแต่แรกเห็น รักทุกวันไม่เคยมีวันไหนไม่รัก”
“มิน่า เล่นซะเนียนเชียวนะ ตอนที่เธอสองคนเล่นละครหลอกฉันว่าเป็นแฟนกัน” สดใสต่อว่า จอห์นสงสาร” และเห็นใจดินที่รักน้ำฟ้าข้างเดียว สดใสทักท้วง ใครบอกจอห์นว่าดินรักน้ำฟ้าข้างเดียว
“แล้วจะให้รักสองข้างได้ไงล่ะคะคุณแม่ คุณดิน บอกรักพี่ฟ้าขนาดนี้ ถ้าพี่ฟ้ารักคุณดินเหมือนกัน ต้องพูดออกมาแล้วสิ” น้ำฝนขัดคอแม่เช่นเคย ดินเห็นด้วยกับน้ำฝน สดใสขัดคอลูกสาวคืนบ้าง
“ต้องให้บอกให้พูดหรือไงถึงจะรู้...แม่รู้ แม่ดูออก เพราะแม่เลี้ยงพี่สาวของเรามานะน้ำฝน...แม่สัมผัสได้ว่าฟ้ามีความสุขและมีอิสระเสมอเมื่ออยู่กับนายดินไม่ใช่คุณวี...นั่นแหละที่แม่คิดว่า...คือความรัก”
“แล้วคุณวีล่ะคะ คุณแม่”
“เป็นจุดอ่อนที่ต้องกำจัด...แต่ก็เป็นแพะที่น่าสงสาร” สดใสเห็นใจคุณวี แต่เพื่อความสุขของลูกสาว สั่งให้ดินรีบไปเคลียร์กับน้ำฟ้าให้เรียบร้อย สดใสหันไปมองอีกที ดินหายไปแล้ว...
ฝ่ายดินวิ่งออกจากบ้านสดใสสุดกำลัง เหมือนโลกแห่งความสุขและความรักกำลังเปิดรับให้เขาเข้าไปหา หัวใจพองคับอก ต้องไปเคลียร์เรื่องความรักกับน้ำฟ้าให้เร็วที่สุด...
ขณะที่ดินกำลังมุ่งหน้ามาหาน้ำฟ้าด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข น้ำฟ้ากำลังจะออกจากคอนโดฯที่พัก เจอฮันนี่ดักรออยู่ พร้อมกับส่งยิ้มมาให้อย่างเป็นมิตร น้ำฟ้าชะงัก มองอย่างไม่ไว้ใจ ถามเสียงเข้มมาดักรอเธอทำไม
“ฉัน...รู้มาว่าเธอทำให้เสี่ยตั๊กเปลี่ยนใจ เปลี่ยนไปจัดงานวันอื่นที่ไม่ใช่วันแต่งงานของเธอ”
“ไปรู้กันที่ไหนล่ะ ห้องนอนเขาหรือ”
“อย่าดูถูกฉัน”
“ฉันดูเธอถูกมาตลอด และครั้งนี้ก็เหมือนกัน...
ว่าเธอกับเสี่ยตั๊กไม่ใช่คนรู้จักกันธรรมดาและที่สำคัญ เธอร่วมมือกับเสี่ยตั๊กเล่นไม่ซื่อกับฉัน”
“ฉันไม่เกี่ยว ฉันแค่มาทำงานรับค่าจ้างเท่านั้น นอกจากนั้น ฉันไม่ได้มีส่วนรู้เห็น”ฮันนี่ปฏิเสธหน้าตาย
“นั่นมันเรื่องของเธอ แต่ฉันไม่เชื่อ...ถอยไป”
“ฉันเอาใบสัญญาว่าจ้างทำงานที่มีลายเซ็นบอร์ดมาให้...ไม่เอาหรือไง ได้ข่าวว่าบอสต้องการอยู่ไม่ใช่เหรอ เพื่อจะเอาไปวางบิลเป็นค่ามัดจำทำงาน”
“แล้วทำไมต้องเอามาให้ฉันไม่เอาไปให้มิ้นท์...
มิ้นท์รอเธออยู่”
ฮันนี่ผ่านมาแถวนี้พอดี เลยแวะเอามาให้ แล้วบอกให้น้ำฟ้าตามไปเอาใบสัญญาที่รถของเธอ น้ำฟ้าเห็นแถวนั้นไม่ใช่ซอยเปลี่ยว ฮันนี่คงไม่กล้าทำอะไรตัดสินใจเดินตาม แต่เธอคาดผิด พอเดินถึงจุดปลอดคน มีชายฉกรรจ์คนหนึ่งโผล่ออกมาจากที่ซ่อน ตรงเข้ารวบตัวน้ำฟ้าแล้วปิดปากไว้ หญิงสาวพยายามสู้สุดฤทธิ์
ทันใดนั้น มีรถตู้คันหนึ่งแล่นมาจอดเทียบ ชายฉกรรจ์อีกคนหนึ่งพุ่งออกจากรถ ช่วยกันหามน้ำฟ้ายัดใส่รถ แล้วพากันขับรถออกไปอย่างรวดเร็วพอๆกับตอนมา
“อุ๊ย...ผู้หญิงถูกลักพาตัวค่ะ...ฮึๆๆๆ”ฮันนี่ร้องขอความช่วยเหลือแบบเสียไม่ได้ มองตามรถตู้แล้วฉุกคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องมาร่วมมือกับเสี่ยตั๊กลักพาตัวน้ำฟ้า...วันนั้น ยลลดาโผล่มาหาฮันนี่ที่บ้าน
“ยังไง...ต้องให้ฉันเสียเงินค่าตั๋วเครื่องบินมาจิกแกอีกกี่ครั้งหา...ถึงจะได้เรื่อง...แกไม่ได้แต่งงานกับนายดิน แกทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่างสมควรแล้วที่จะถูกยัยน้ำฟ้านั่นมันกัดแก ดูถูกแก”ยลลดาโวยแหลก
“หยุดนะ อย่าพูดแบบนี้กับหนู และถ้าเป็นไปได้ แม่เลิกยุ่งกับหนูซะที”
“ถ้าไม่อยากให้ฉันยุ่งกับชีวิตแกอีก ก็เอาเงินมาสิ ฉันร้อนเงิน พ่อแกกำลังจะเครียดตายรู้มั้ย...ช่วยกันหน่อย ทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้าง”
ฮันนี่เครียดที่ถูกแม่กดดัน ตัดสินใจไปพบเสี่ยตั๊กเพื่อยื่นข้อเสนอ ถ้าเธอช่วยเขาเอาตัวน้ำฟ้ามาได้ เขาจะให้เท่าไหร่ เสี่ยตั๊กต่อรองอย่าเรียกแพงนักแล้วกัน เขาอยากได้น้ำฟ้าแค่คืนเดียว ไม่อยากลงทุนมาก
“งั้นก็อด”ฮันนี่ทำท่าจะเดินหนี
“เดี๋ยวก่อนสิ...ท่าทางค่าตัวเพื่อนของเธอจะสูงน่าดู”
“มันไม่ใช่เพื่อนฉัน แต่ถ้าไม่ให้ มันได้รู้ตัวก่อนแน่ว่ากำลังจะถูกเสี่ยแก้แค้นเพราะโดนมันย้อนรอยขู่แบล็กเมล์...ไก่ตื่นพอดี” ฮันนี่ขู่ เสี่ยตั๊กจำต้องยอมตามที่ฮันนี่เรียกร้อง ยัยตัวแสบยิ้มชอบใจ...
ฮันนี่ยังคงยืนมองรถตู้ที่จับตัวน้ำฟ้าจนลับสายตา แล้วหันหลังเดินกลับ เธอเตะโดนอะไรบางอย่าง จึงก้มดูเห็นกระเป๋าถือของน้ำฟ้าตกอยู่ เธอคว้ากระเป๋าใบนั้นถือติดมือไปด้วย ไม่ทันรู้ตัวว่ามือถือของน้ำฟ้ากระเด็นเข้าไปอยู่ในพงหญ้าข้างทาง
ooooooo
ดินมาหาน้ำฟ้าที่ห้องพัก แต่ไม่เจอ ถามบีบีก็ไม่ได้ความอะไร รู้แต่เพียงว่าน้ำฟ้าออกไปตั้งแต่เมื่อเช้า บีบีโทร.ไปหาน้ำฟ้าก็ไม่ยอมรับสาย ดินมีอะไรหรือเปล่า
“ไม่...ผมบอกคุณไม่ได้...ผมจะรอบอกคุณฟ้าเท่านั้น” ดินพูดจบรีบวิ่งออกจากห้อง บีบีมองตามดินด้วยความแปลกใจ...
ครู่ต่อมา ระหว่างที่ดินเดินมาตามถนน พยายามกดมือถือหาน้ำฟ้าตลอด แต่ไม่มีใครรับสาย พอเดินมาถึงจุดที่น้ำฟ้าถูกฉุดขึ้นรถตู้ ได้ยินเสียงสัญญาณเรียกเข้ามือถือของน้ำฟ้าดังอยู่ใกล้ๆ ดินกวาดตามองหาไปทั่วบริเวณ พบมือถือของน้ำฟ้าตกอยู่ในพงหญ้า สังหรณ์ใจ ต้องเกิดเรื่องไม่ดี...
ดินโทร.ตามธีรเทพ ต้น และกอหญ้าให้มารวมตัวกันที่ห้องพักของน้ำฟ้าเพื่อปรึกษาหารือถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ธีรเทพแนะให้แจ้งตำรวจ ดินโทร.แล้ว แต่ตำรวจให้เขารอยี่สิบสี่ชั่วโมงก่อนจึงจะรับแจ้งความ ต้นบอกให้ดินใจเย็นๆก่อน น้ำฟ้าอาจจะไปเดินเล่น หรือไปนั่งกินจุ่มแซบแล้วรีบร้อน เลยทำมือถือตก กอหญ้าแขวะทันที
“ใช้อะไรคิดเนี่ย คนอย่างพี่ฟ้า มือถือคือสิ่งสำคัญ ไม่มีทางทำตก”
“ผมขอให้ตำรวจเช็กดูกล้องวงจรปิดแถวนั้น แต่กล้องเสีย...ไม่มีใครรู้หรือว่าเห็นอะไรเลย ไม่มีใครผ่านไปมาแถวนั้นสักคน” ดินชักใจไม่ดี พลอยทำให้ทุกคนกลุ้มใจไปด้วย...
ด้านน้ำฟ้าถูกลักพาตัวมาที่รีสอร์ตชานเมืองเพื่อเป็นเครื่องสังเวยความแค้นให้เสี่ยตั๊ก เธอถูกมัดมือสองข้างติดอยู่กับเตียงนอน มีผ้าผูกตาและปิดปากไว้ แถมภายในห้องนั้น ติดตั้งกล้องถ่ายวีดิโอไว้ด้วย น้ำฟ้าพยายามดิ้นรนสุดชีวิตแต่ไม่เป็นผล เสี่ยตั๊กเข้ามาในห้องแกะผ้าผูกปากน้ำฟ้าออก แกล้งบีบเสียงทักทาย
“สวัสดีครับคุณฟ้า”
น้ำฟ้าจำเสียงได้ตวาดใส่ทันที “แก...ไอ้เสี่ยตั๊ก”
เสี่ยตั๊กเซ็ง มุกปลอมเสียงใช้ไม่ได้ผล แถมน้ำฟ้า
ร้องโวยวายขอความช่วยเหลือลั่น เสี่ยชั่วรีบเอาผ้า
อุดปากเธอไว้อย่างเดิม น้ำฟ้าได้ที ถีบเสี่ยตั๊กกระเด็นตกเตียงลงไปนอนกองที่พื้นทั้งที่ตาเธอถูกผ้าปิดไว้
“สงสัยเราจะคุยกันดีๆไม่ได้แล้วล่ะมั้ง” เสี่ยตั๊กยันตัวเองลุกขึ้น เดินออกจากห้องอย่างหงุดหงิด เจอสมุนทั้งสองคนของตัวเองอยู่หน้าห้องกักขัง สั่งให้เฝ้าน้ำฟ้าไว้ให้ดี
ooooooo
