เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 16
น้ำฟ้าเห็นจอห์นมาหาน้ำฝนแต่เช้า พร้อมด้วยดอกไม้ช่องาม รีบชะเง้อมองไปด้านหลัง สีหน้าหวาดระแวง ถามจอห์นว่าอังเดรมาด้วยหรือเปล่า จอห์นส่ายหัว
“โนครับ...ป่านนี้อังเดรมันอกหักกลับสิงคโปร์ไปแล้ว พี่ฟ้าไม่สนใจเขาเลยนี่”
น้ำฟ้าถอนใจโล่งอก หลบออกมาที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ปล่อยให้คู่รักหวานใส่กันให้พอ แล้วเหลือบเห็นแม่บ้านกำลังเปิดประตูรั้วรับอังเดร น้ำฟ้ารีบหลบฉาก ครุ่นคิดจะทำอย่างไรดี หยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์
“ฮัลโหล...นายดินอยู่บ้านหรือเปล่า...ฉันมีเรื่องจะให้นายช่วย” น้ำฟ้าวางสาย เดินไปเดินมาสักพัก ตัดสินใจปีนรั้วด้านข้างออกมา เท้ายังไม่ทันจะแตะพื้น ดินย่องมาด้านหลัง ตะโกนเตือนให้ระวังจะตกจากรั้ว น้ำฟ้าตกใจ ร่วงจากรั้วลงไปกองกับพื้นก้นจ้ำเบ้า ดินช่วยพยุงเธอลุกขึ้น
“สงสัยประตูบ้านคุณคงพัง จนต้องปีนรั้วออกมา...จะให้มาช่วยซ่อมใช่มั้ย”
“ไม่ใช่...แต่ช่วย...ทำยังไงก็ได้ให้อังเดรไปจากชีวิตฉันที”
“ให้แฟนคุณมาจัดการเหอะ อย่าเอาผมไปยุ่งเลย ผมไม่เกี่ยว”
น้ำฟ้าก็อยากให้คุณวีมาจัดการ แต่ตามตัวไม่เจอ ขอร้องดินช่วยคิดหน่อยจะทำอย่างไรดี ดินรับปากจะช่วยเพราะเหม็นขี้หน้าอังเดรเหมือนกัน ครู่ต่อมา ดินเดินเข้าไปด่าอังเดรฉอดๆ ภาษาไทยของอังเดรไม่ค่อยแข็งแรงฟังไม่ออกว่าถูกด่า พอจอห์นแปลให้ฟังเท่านั้น อังเดรเดือดปุดๆจะเข้าไปเอาเรื่องดิน น้ำฟ้าขวางหน้าไว้
“ถ้านายแตะตัวเพื่อนฉันแม้แต่ปลายเล็บ...ตาย...ไป โกโฮม...ไปเลยไป ไอ้จอห์น ส่งแขก”
อังเดรขี้แพ้ชวนตี คุยข่มแฟนของน้ำฟ้าจะหล่อสู้เขาได้หรือเปล่า จังหวะนั้น คุณวีมาถึงพอดี อังเดรถึงกับจ๋อย ยอมรับว่าแฟนน้ำฟ้าหล่อจริง น้ำฟ้ารีบเข้าไปควงแขนคุณวี ฟ้องว่าจอห์นพาเพื่อนมาจีบเธอ จอห์นหน้าเสียรีบหลบไปยืนหลังน้ำฝน ดินโล่งใจที่คุณวีมาถูกจังหวะ...
หลังจากไล่ตะเพิดอังเดรกลับไปแล้ว น้ำฟ้าพาคุณวีไปพบกับสดใสที่ห้องรับแขก สดใสกำลังอยากเจอคุณวีอยู่พอดี เพื่อจะแจ้งให้เขารู้ว่า อีกนานกว่าเธอจะตาย เพราะฉะนั้นน้ำฟ้ายังมีเวลาพอหาเจ้าบ่าวที่ดีจริงๆ น้ำฟ้ากับน้ำฝนตกใจ คาดไม่ถึงแม่จะพูดตรงขนาดนี้ สดใสถามคุณวีเสียงห้วนได้ยินที่เธอพูดชัดแล้วใช่ไหม
“ชัดครับ...ผมถึงอยากจะมาเรียนให้คุณแม่ทราบว่า...” คุณวีพูดไม่ทันจบประโยค สดใสชิงพูดตัดหน้า
“ไม่ต้องเรียน เสียเวลา เป็นอันว่าคุณวีกับลูกฟ้าเลิกกันแล้วนะ”
“ผมหย่ากับเคทเรียบร้อยแล้วครับ...เราสองคนแบ่งสินสมรสกัน ผมไม่ได้เหลือแต่ตัวอย่างที่เคยคิด ผมยังดูแลคุณฟ้าได้ดีอยู่” คุณวีหาช่องพูดแทรกจนได้ สดใสตบเข่าตัวเองฉาดใหญ่
“ว่าแล้วเชียวต้องลงเอยกันด้วยดี เฮ่อ...คิดไม่ผิดที่คิดลองใจให้ลูกฟ้าเลิกกับคุณ” สดใสกลิ้งได้อีก
“คุณแม่ไม่ได้คิดจะให้ผมเลิกกับคุณฟ้าจริงๆหรือครับ”
“โอ๊ย...ใครจะไปคิดอะไรแบบนั้น แม่ทำไม่ได้ ไม่จรรโลงสังคม ผิดศีลธรรมจ้ะ” สดใสยิ้มอย่างเป็นมิตรให้คุณวี เปลี่ยนจากเมื่อครู่หน้ามือเป็นหลังมือ คุณวีถอนใจโล่งใจ แต่น้ำฟ้ากลับมีสีหน้าเป็นกังวล
ooooooo
ในเวลาต่อมา น้ำฟ้านัดบีบีออกมาเจอกัน
ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง โดยมีธีรเทพตามประกบบีบีแจ หลังจากฟังเรื่องราวจากปากของน้ำฟ้า บีบีดีใจไปกับเพื่อนรักที่คุณวีหย่าเรียบร้อย ต่อไปนี้ทุกอย่างจะได้ลงตัวเสียที น้ำฟ้ากลับนั่งหน้าเครียดไม่สมกับที่ได้รับข่าวดี บีบีอดทักไม่ได้ น้ำฟ้าควรจะร่าเริงกับข่าวนี้ไม่ใช่นั่งหน้าหงอย ธีรเทพขานรับทันทีว่าถูกต้องแล้ว
“อืม...ก็ถูก...แต่...นายธีรเทพ นายมาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย ฉันนัดบีบีไม่ใช่นาย”
“เกี่ยวสิครับ ผมกับบีบีเรามีนัดกันไปรับของชำร่วยให้คุณฟ้า คุณเสร็จธุระแล้วใช่มั้ย ต่อไปบีบีก็เป็นของผม...รีบไปเหอะ สายแล้วเดี๋ยวแดดร้อน ฝ้าขึ้น”
ก่อนบีบีจะไปหยิบนามบัตรของสปาแห่งหนึ่งยื่นให้น้ำฟ้า เธอจองคอร์สทำสวยสำหรับเจ้าสาวไว้ให้น้ำฟ้าตัดสินใจจะไปนวดตัวนวดหน้าที่สปาเพื่อผ่อนคลายความเครียด...
แทนที่น้ำฟ้าจะได้ผ่อนคลายอย่างใจหวัง กลับต้องเครียดเพิ่มขึ้น เมื่อเจอเฟซมาใช้บริการที่นั่นเช่นกัน เฟซเห็นน้ำฟ้ารีบวิ่งเข้ามาทักทายด้วยความดีใจที่บังเอิญเจอกัน
“บังเอิ๊ญบังเอิญนะคะ มาที่เดียวกันด้วย” น้ำฟ้าแกล้งดีใจเว่อร์
“เฟซเป็นลูกค้าประจำที่นี่ค่ะ เฟซชอบเพราะทำให้ผ่อนคลายหลังจากทำงานมาหนักๆ” เฟซยิ้มแย้ม...
พนักงานของสปาจัดให้เฟซกับน้ำฟ้านวดในห้องนวดห้องเดียวกัน น้ำฟ้าไม่ค่อยชอบใจนัก ถามพนักงานนวดว่าไม่มีห้องนวดเดี่ยวๆเป็นส่วนตัวบ้างหรือ ได้ความว่าเต็มหมดทุกห้อง เฟซชะงัก ถามน้ำฟ้าไม่อยากอยู่ห้องเดียวกับเธอหรือ น้ำฟ้ารีบปฏิเสธว่าเปล่า แค่ถามเฉยๆเผื่อเฟซอยากจะได้ความเป็นส่วนตัว
“แต่เฟซอยากคุยกับคุณฟ้าค่ะ....เฟซรู้มาว่า คุณวี... หย่ากับคุณเคทแล้ว”
น้ำฟ้าแปลกใจ เฟซรู้ได้อย่างไร เฟซบังเอิญเจอคุณวีเมื่อวานนี้ เขาคงดีใจมากเลยอยากเล่าให้ใครสักคนหนึ่งฟัง น้ำฟ้าถึงกับอึ้ง ที่เฟซรู้ข่าวนี้ก่อนเธอ...
ทางฝ่ายคุณวีรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของน้ำฟ้า จึงแวะมาถามดินว่าน้ำฟ้าเคยคุยอะไรเรื่องงานแต่งงานให้ดินฟังบ้างหรือเปล่า ดินส่ายหน้า คุณวีถอนใจ หนักใจ
“คุณดินกับคุณฟ้าสนิทกันมากพอที่จะรู้ความในใจของคุณฟ้าทั้งหมดหรือเปล่าครับ”
“ผมไม่แน่ใจ”
“ผมกำลังรู้สึกว่า...คุณฟ้าไม่ได้อยากแต่งงานกับผม ผมจึงอยากมาถามจากคุณว่าคุณฟ้าเคยเล่าอะไรให้ฟังบ้างมั้ย”
“คุณฟ้ายืนยันกับผมมาตลอดว่า...เธอรักคุณและต้องการแต่งงานกับคุณ” น้ำเสียงหนักแน่นจริงจังของดินทำให้คุณวีสบายใจขึ้นบ้าง...
บ่ายวันเดียวกัน น้ำฟ้านัดคุณวีมาดูของชำร่วยที่ร้านรักนิรันดร์สตูดิโอ น้ำฟ้าอารมณ์ค้างมาจากร้านสปาเห็นเทียนสปาที่จะใช้เป็นของชำร่วยเกิดไม่พอใจขึ้นมาดื้อๆ ทั้งที่ตกลงกับบีบีแล้วว่าใช้ได้ คุณวีขอฟังเหตุผลดีๆจากน้ำฟ้าสักหนึ่งข้อ ทำไมถึงไม่เลือกเทียนสปา
“ไม่ชอบซ้ำทางคนอื่น”
“ซ้ำก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่ครับ...มันทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายหลังจากที่ทำงานมาหนักๆ”
น้ำฟ้าหันขวับมองคุณวี เพราะเขาพูดเหมือนที่เฟซบอกเธอในสปาไม่มีผิดเพี้ยน “ลอกการบ้านกันหรือเปล่าเนี่ย... ยิ่งไม่ชอบใหญ่เลย บีบีแคนเซิล”
“เราตกลงกันไว้แล้ว อย่าทำให้คุณบีบีและคุณธีรเทพทำงานลำบากเลย...ไม่ต้องแคนเซิลครับคุณบีบี”
น้ำฟ้าไม่ยอม สั่งให้บีบียกเลิก ทั้งสองคนเถียงกันไปมา น้ำฟ้าโกรธเดินหนี คุณวีหนักใจที่น้ำฟ้าไม่มีเหตุผล แต่ สุดท้ายก็ยอมทำตามความต้องการของเธอ บอกให้บีบีแคนเซิล ของชำร่วยชิ้นนั้น
ooooooo
ที่บ้านของดินยามค่ำคืน กอหญ้าพยายามตื๊อให้สายหยุดอยู่กรุงเทพฯต่ออย่าเพิ่งกลับกาญจนบุรี สายหยุดห่วงงานที่โน่น และที่สำคัญอยู่กรุงเทพฯแล้วหงุดหงิด ขอกลับไปอยู่แบบเย็นใจที่บ้านโน้นดีกว่า
“ผมขอโทษนะครับ...ที่ทำให้แม่ผิดหวังเรื่องคุณฟ้า”
สายหยุดปลงได้แล้ว ของแบบนี้แล้วแต่บุญทำกรรมแต่ง เธอไม่ขอยุ่งอะไรด้วยอีก แล้วหันไปเก็บเสื้อผ้าต่อ แต่ แล้วก็อดไม่ได้ ขอถามดินเป็นครั้งสุดท้าย เวลาที่เจอน้ำฟ้า และจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาเธอแล้ว เห็นอะไรบ้างไหม ดินนิ่งคิด ภาพเก่าๆเมื่อครั้งที่ได้ใกล้ชิดน้ำฟ้าผุดขึ้นมาในสมองของดิน วันที่เขาได้จูบเธอในร้านรักนิรันดร์สตูดิโอ สายหยุดกับกอหญ้ารอลุ้นคำตอบอย่างใจจดจ่อ
“เห็น...มาสคาร่ากับอายแชร์โดว์ แต่งหน้าตลอดเวลาไม่เคยเห็นตอนไหนไม่แต่ง” ดินเฉไฉ
สายหยุดกับกอหญ้าเซ็ง ดินทำไม่รู้ไม่ชี้ ช่วยแม่จัดของใส่กระเป๋าเดินทาง แต่ในใจยังคิดถึงภาพของน้ำฟ้าตลอด นั่งไม่ติด ตัดสินใจไปหาน้ำฟ้า แต่ต้องผิดหวังเมื่อจอห์นกับ น้ำฝนบอกว่าเธอไม่อยู่
“มีเรื่องด่วนอะไรมั้ยคะ บอกฝนก็ได้ เดี๋ยวเจอพี่ฟ้าแล้วฝนจะบอกให้”
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ” ดินเดินซึมกลับไป
จอห์นชักสงสัยอากัปกิริยาของดิน เหมือนมีอะไรบางอย่างกับน้ำฟ้า น้ำฝนหาว่าจอห์นคิดไปเอง แล้วพากันเข้าไปรายงานเรื่องดินให้น้ำฟ้าซึ่งนั่งซึมอยู่ที่อีกมุมหนึ่งของบ้านรู้ น้ำฟ้าขอบใจทั้งคู่ที่บอกดินว่าเธอไม่อยู่ เพราะตอนนี้เธอไม่อยากเจอใครทั้งนั้นจอห์นทนเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว
“พี่ฟ้า...ไอมีเรื่องจะบอกยูนะ...คุณดินน่ะ...”
น้ำฟ้าพูดแทรกทันทีว่าตอนนี้ไม่มีอารมณ์ฟังเรื่องอะไรทั้งสิ้น แล้วขอตัวไปนอน จอห์นไม่เข้าใจนิสัยเสียอย่างน้ำฟ้า ไม่ยอมฟังใคร ขี้โมโห ขี้เหวี่ยงขี้วีนแบบนี้มีคนรักลงได้อย่างไร น้ำฟ้าถอยกลับมาใหม่
“ก็คุณวีไงที่รักฉัน...แกไม่เข้าใจก็เรื่องของแกสิ”
น้ำฟ้าพูดจบ จะเดินขึ้นห้อง แต่เกิดเปลี่ยนใจ เดินกลับมาอีกครั้ง “อ่ะ...ฟังก็ได้...คนสวยปรับตัวได้เร็ว...นายดินทำไม”
“ผมว่า...คุณดินชักจะยังไงๆกับพี่ฟ้าอยู่นะ...ไอมีเซ้นส์สัมผัสได้ ผู้ชายด้วยกันดูออก”
“เซ้นส์แกมันห่วยจะตาย ฉันไม่เชื่อ นายดินมีแฟนแล้ว เขาจะมารู้สึกกับฉันทำไม...มั่ว” น้ำฟ้าต่อว่าจอห์นเสียงเขียว แต่ในใจอดหวั่นไหวไม่ได้ รีบเดินหนีขึ้นห้องกลบพิรุธ แต่พอได้อยู่คนเดียวกลับยิ่งคิดถึงคำพูดของจอห์น เธอต้องพิสูจน์ให้ได้ว่าดินรู้สึกอะไรกับเธอจริงหรือเปล่า ตัดสินใจวิ่งออกจากบ้าน เห็นดินเดินอย่างอ่อนแรงอยู่ไกลๆอ้าปากจะเรียก จอห์นเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน น้ำฟ้าหันไปมองอีกที ดินเลี้ยวมุมถนนหายไปแล้ว
“ไอ้จอห์นมีอะไร”
“พี่ฟ้าจะไปไหน...กำลังจะไปหาคุณดินล่ะซี่”
“ใครตามนายดิน เปล่านี่...ฉันมาวิ่งจ๊อกกิ้งออกกำลังกาย” น้ำฟ้าว่าแล้ววิ่งโชว์กลบเกลื่อน จอห์นมองเท้าน้ำฟ้าเห็นใส่รองเท้าแตะเป็นตัวการ์ตูน ยิ่งไม่เชื่อว่าน้ำฟ้ามาวิ่งจ๊อกกิ้ง น้ำฟ้าแก้ตัวไม่ขึ้น รีบวิ่งกลับบ้าน....
ทางด้านดินเดินซึมเข้าบ้าน สายหยุดนั่งรอลุ้นอยู่กับกอหญ้า ถามว่าเจอน้ำฟ้าไหม ดินส่ายหน้า เดินคอตกเข้าห้องตัวเอง กอหญ้าสงสารพี่ชายมาก บ่นกับแม่ คราวนี้คงจะลุ้นไม่ขึ้นแล้ว
“เฮ้อ...แม่ว่า...แม่จะอยู่ต่อ...การลุ้นยังไม่สิ้นสุด ยังไงแม่ก็มั่นใจว่าแม่คิดไม่ผิด ไปโทร.บอกตาสมหวังก่อนนะว่าไม่ต้องมารับแม่แล้ว”
“อ้าว...แล้วไม่ห่วงงานแล้วหรือแม่”
“ตอนนี้ ห่วงลูกมากกว่า” สายหยุดพูดจบเดินเข้าห้อง ทิ้งกอหญ้าให้นั่งงงอยู่คนเดียว...
ดึกแล้ว ดินยังนอนไม่หลับ เดินลงมานอนมองดาวระยิบระยับที่สนามหญ้าในสวน ฝากดวงดาวที่เกลื่อนท้องฟ้าไปถามน้ำฟ้าให้ด้วยว่ารู้สึกอะไรกับเขาบ้างหรือเปล่า ขณะที่ดินนอนคิดถึงน้ำฟ้าอยู่นั้น น้ำฟ้าก็นอนไม่หลับเช่นกัน ลงมานอนเล่นบนสนามหญ้าบ้านตัวเอง มองดูดาวบนท้องฟ้าเหมือนกับดิน
“นายคิดอะไรกับฉันจริงหรือ” น้ำฟ้าปล่อยใจให้ล่องลอยไปถึงดิน
ooooooo
วันรุ่งขึ้น น้ำฟ้า บอสซ่าส์กับมิ้นท์มีนัดเจอเสี่ยตั๊กที่บริษัทของเขา ทั้งสามคนนั่งรออยู่นานกว่าเสี่ยตั๊กจะมาพบ เสี่ยหนุ่มขอโทษทุกคน ช่วงนี้งานยุ่งแถมมีประชุมติดๆกันหลายเรื่อง เลยทำให้มาช้า บอสซ่าส์เสนอตัว ถ้าเสี่ยตั๊กมีอะไรให้ทางบริษัทของเขาช่วย ทางเขายินดีช่วยแบ่งเบาภาระให้ มิ้นท์เสนอหน้าจะช่วยอีกแรงหนึ่ง
“ใครครับเนี่ย” เสี่ยตั๊กมองสำรวจมิ้นท์
“ประสานงานลูกค้าคนใหม่ครับ มาแทนคุณฮันนี่ที่ลาออกไป”
เสี่ยตั๊กเสียดาย นึกว่าน้ำฟ้าจะมาทำหน้าที่นี้แทนฮันนี่เสียอีก น้ำฟ้ามีหน้าที่ดูแลเรื่องรูปแบบงาน ไม่ก้าวก่ายกัน แล้วถามเสี่ยตั๊ก ตกลงบอร์ดของบริษัทเสี่ยตั๊กเลือกได้หรือยังจะให้จัดงานคอนเซปต์อะไร
“โอเค...ก็อย่างที่บอกไปนะครับ...ทางบอร์ดเลือกรูปแบบงานที่จัดที่ภูเขา...แล้วก็อย่างที่บอกว่างานผมยุ่งมาก ผมเลยให้คนมาดูแลงานนี้แทนผม” สิ้นเสียงเสี่ยตั๊ก ฮันนี่ก้าวเข้ามาในห้องประชุม วางท่าหน้าเชิดคอตั้งกล่าวทักทายทุกคน ขณะที่เสี่ยตั๊กเดินออกจากห้อง ทั้งน้ำฟ้า บอสซ่าส์และมิ้นท์ต่างตกใจคาดไม่ถึง จากนั้นฮันนี่ขอดูรูปแบบงานที่น้ำฟ้าทำมา แล้ววางกระแทกลงบนโต๊ะประชุม
“ดีไซน์ที่ทำมาไม่ได้เรื่อง กิจกรรมก็กะโหลกกะลา ตกแต่งงานได้ทุเรศมากไร้รสนิยม” ฮันนี่โวยลั่น
“แต่คุณตั๊กเคาะไปแล้ว” น้ำฟ้าโต้ ฮันนี่ไม่ชอบงานชิ้นนี้ และเธอคุยกับเสี่ยตั๊กแล้วว่าจะขอเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด มิ้นท์กระซิบบอสซ่าส์ ทำแบบนี้เท่ากับจงใจแกล้งเราชัดๆ ฮันนี่หันขวับจ้องหน้ามิ้นท์เขม็ง เธอไม่ต้องการเห็นหน้ามิ้นท์อีก และจะขอดีลงานกับน้ำฟ้าคนเดียวเท่านั้น
“คงไม่ได้หรอกฮันนี่” บอสซ่าส์คัดค้าน
“คุณสมบูรณ์คะ...ตอนนี้ฉันเป็นลูกค้าคุณนะคะ กรุณาใช้คำพูดใหม่” ฮันนี่ยิ้มกวน บอสซ่าส์เซ็งมาก
“คุณฮันนี่ครับ ถึงคุณฟ้าจะมาดีลงานกับคุณ แต่ยังไงมิ้นท์ก็ต้องมาเป็นผู้ช่วยคุณฟ้า”
ฮันนี่ยอมรับข้อตกลง แต่ขอเตือนมิ้นท์ไว้ก่อนว่าเธอยังไม่ลืมที่มิ้นท์ทำกับเธอไว้ แล้วสั่งน้ำฟ้าไปทำงานมาใหม่ ก่อนจะเดินนวยนาดออกไปอย่างสะใจ....
ทันทีที่กลับถึงบริษัทเพอร์เฟคดรีม บอสซ่าส์เรียกทีมงานที่เกี่ยวข้องกับโปรเจกต์ของเสี่ยตั๊กเข้าห้องประชุมพอทุกคนมากันพร้อมหน้า บอสซ่าส์ตบโต๊ะเปรี้ยง โกรธที่ฮันนี่ บังอาจมาเรียกชื่อจริงของเขา น้ำฟ้ารำคาญที่มีเจ้านายไร้สาระ อยากรู้เขาจะเอาอย่างไรกันแน่ จะทำต่อหรือไม่ทำ
“แคนเซิลไปเลยค่ะบอส หล่อๆเก๋ๆยัยนั่นหาเรื่องแก้แค้นเราชัดๆ” บีบียุส่ง
บอสซ่าส์ไม่อาจจะปล่อยเงินค่าจ้างสิบล้านบาทให้หลุดลอยไปได้ แม้มิ้นท์รับปากจะหาลูกค้ารายใหม่มาเพิ่มยอดให้กับบริษัทอีกสามสิบล้านบาท ขอร้องทุกคนให้เห็นใจเขาด้วย เศรษฐกิจช่วงนี้ไม่ค่อยดี ถ้าเขาไม่รับงานนี้ไว้ แล้วจะเอาเงินที่ไหนมาดูแลลูกน้อง น้ำฟ้าหน้าเครียดที่ต้องผจญกับนังงูพิษฮันนี่อีกครั้งหนึ่ง...
ฮันนี่สร้างความปั่นป่วนไปทั่วทั้งออฟฟิศเพอร์เฟคดรีม ต้นจะต้องแก้ดีไซน์ใหม่ทั้งที่ชิ้นเก่าเพิ่งทำเสร็จเมื่อวานนี้เอง ตั้งแง่จะไม่ยอมแก้ กอหญ้าขอร้องต้นใจเย็นๆ เราต้องทำงานตามโจทย์ที่ลูกค้าให้มา แล้วเขาจะไม่แก้ได้อย่างไร สุดท้ายต้นยอมแก้ไขให้ บีบีต้องการแบบไหนให้ว่ามา
“รอฟ้าคิดรูปแบบมาให้ได้ซะก่อนสิ”
“แล้วคิดเสร็จยัง”
“เอ๊ะไอ้ต้นนี่ คนนะไม่ใช่เทวดาจะเสกออกมาได้เลย โดยไม่ต้องคิด ฟ้าออกไปทำงานข้างนอก เดี๋ยวเย็นๆจะโทร.มาคุยกับแก”
ต้นรับรู้แต่ยังไม่วายฮึดฮัดขัดใจ กอหญ้าเห็นไม่เข้าที ออกปากจะพาต้นไปเลี้ยงไอศกรีมแก้เซ็ง บีบีได้ยินคำว่าไอศกรีมไม่ได้หูผึ่งขึ้นมาทันที ร้องตามจะไปกินไอศกรีมด้วย ต้นไม่ให้ไป กอหญ้าตั้งใจจะเลี้ยงเขาคนเดียวคนอื่นไม่เกี่ยว บีบีเดินงอนออกไป
ooooooo
ที่ร้านกาแฟบรรยากาศโปร่งๆสบายตา น้ำฟ้า นั่งคิดงานอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊ก แต่คิดอะไรไม่ออกเพราะจิตหลอนเห็นหน้าผู้คนที่เดินผ่านไปมาเป็นใบหน้าของดินไปหมด เธอพยายามรวบรวมสติ ค้นหาตัวพิธีกรชายจะมาร่วมงานจากเน็ต แต่กลับเจอรูปดินอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊ก น้ำฟ้าต้องขยี้ตา มองดูอีกครั้ง รูปดินหายไปแล้ว ทันใดนั้น มีเสียงดินเรียกชื่อเธอดังขึ้นด้านหลัง น้ำฟ้าคิดว่าตัวเองจิตหลอน หลับตาโบกมือไล่
“ไม่ๆๆ มันไม่ใช่ มันไม่มี...ฉันคิดไปเอง ฉันประสาท...ประสาทหลอน...ไปชิ้วๆไปให้พ้น อย่าได้จองเวรแก่กันและกันเลย” น้ำฟ้าพึมพำเสียงดัง ดินลงนั่งตรงหน้าหญิงสาวงงๆ
“นี่ผมเป็นเจ้ากรรมนายเวรคุณเหรอ”
“ใช่...เอ๊ะ นอกจากเห็นภาพ ฉันยังได้ยินเสียงด้วยหรือ...หลอนสามมิติมากๆ”
ดินหมดความอดทนตะโกนเรียกน้ำฟ้าลั่น น้ำฟ้าสะดุ้งโหยงลืมตาดู เห็นดินตัวเป็นๆไม่ใช่ภาพหลอนอย่าง
ที่คิด ตะคอกกลับมาทำไม ดินนัดเจอลูกค้าที่นี่ น้ำฟ้าสบช่องจะพิสูจน์ว่าดินคิดอะไรกับเธอหรือเปล่า สั่งให้เขาจ้องมองตาเธอ ทั้งสองฝ่ายต่างจ้องมองเข้าไปในดวงตาของกันและกัน อยากเห็นความในใจ แต่ตั้งใจมากเกินไป จนไม่เหลือแววตาของความหวั่นไหว มีแต่ความเซ็งในอารมณ์ พูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน
“โอ๊ย...ไม่เห็นมีอะไรเลย”
ต่างคนต่างสะดุ้งที่พูดเหมือนกัน น้ำฟ้ากำลังจะอ้าปากถามว่าร้องโอ๊ยทำไม แต่ดินชิงตัดบท ลูกค้าของเขามาแล้ว ขอตัวไปพบลูกค้าก่อน น้ำฟ้ามองตามดิน ถอนใจเฮือกๆ
“ไอ้จอห์น...แกทำฉันคิดมาก บ้าจริงๆ...โอม...
จงลงๆๆ ของจงลง” น้ำฟ้าพยายามรวบรวมสติเพื่อทำงานต่อ แต่ไม่วายแอบมองดินที่กำลังคุยกับลูกค้า พอดินหันมอง
กลับมา น้ำฟ้าเสมองทางอื่น...
ระหว่างที่น้ำฟ้ากำลังพยายามพิสูจน์ว่าดินคิดอย่างไรกับเธอ คุณวีใช้ช่วงเวลาทิ้งระยะห่างจากน้ำฟ้าด้วยการแวะไปหาเฟซที่สตูดิโอถ่ายแบบ ชวนไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน เฟซอึกๆอักๆ
“คุณเฟซ...ไม่สบายใจที่มากับผม นัดคุณดินไว้หรือเปล่าครับ”
“เปล่าค่ะ คุณดินทำงานอยู่ไม่ได้นัดกันค่ะ...เฟซแค่...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หิวแล้วค่ะ”
คุณวีโล่งใจ พาเฟซมาที่รถของเขา เฟซยุ่งยากใจ สับสน เริ่มหวั่นไหวเมื่ออยู่ใกล้คุณวี ครู่ต่อมา คุณวีกับเฟซมาถึงหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ภายในห้างสรรพสินค้า หญิงสาวเหลือบเห็นเด็กน้อยยืนร้องไห้อยู่คนเดียว สงสารรีบเข้าไปปลอบ เด็กน้อยร้องไห้เรียกหาแม่ คุณวีตั้งข้อสังเกตเด็กคงจะพลัดหลงกับแม่
เฟซชวนคุณวีช่วยกันตามหาแม่ของเด็กก่อน แล้วอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาโอ๋ คุณวีมองเฟซประทับใจในความอ่อนโยนที่มีต่อเด็กของเธอ จากนั้น คุณวีไปแจ้งให้ประชาสัมพันธ์ของห้างฯช่วยประกาศหาแม่ของเด็กน้อยให้แล้วเดินกลับมาหาเฟซซึ่งปลอบจนเด็กน้อยเลิกร้องไห้แล้ว
“คุณเฟซเก่งจังนะครับ ดูสิ...เด็กไม่งอแงเลย”
“เฟซชอบอยู่กับเด็กค่ะ เมื่อก่อนตอนเรียนที่เมืองนอก เฟซเป็นแนนนี่หารายได้พิเศษด้วยนะคะ” เฟซลูบหัวลูบหูเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู คุณวียิ่งเป็นปลื้ม...
ไม่นานนัก เด็กน้อยก็ได้เจอกับแม่ คุณวีกับเฟซ
พากันโล่งใจที่ทุกอย่างจบด้วยดี เฟซมักจะทนไม่ได้เวลา
ที่ต้องพบหรือเห็นใครมาเจอกับความรู้สึกที่ต้องพลัดพรากจากคนที่ตนรัก เห็นเมื่อไหร่จะสะเทือนใจทุกครั้ง เฟซพูดพลางน้ำตาไหล คุณวีค่อยๆยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ ปลอบว่าอย่าร้องไห้
“ขอโทษนะคะ...อ่อนไหวไม่ดูเวล่ำเวลาเลย” เฟซรีบหลบสายตาของคุณวี กลัวจะหวั่นไหวไปมากกว่านี้
ooooooo
ขณะบีบีเดินคุยกับมิ้นท์เข้ามาในร้านขายไอศกรีม ต้องอ้าปากค้างมือสั่นเมื่อเห็นธีรเทพควงคู่สาวสวยคนหนึ่งเลือกซื้อไอศกรีมอยู่ในร้านก่อนแล้ว มิ้นท์แปลกใจ ทำไมอยู่ๆบีบีก็ยืนตะลึง บีบีชี้ไปที่ธีรเทพกับสาวสวย
“อุ๊ยตาย...คุณธีรเทพ...มากับแฟนหรือคะ” มิ้นท์ร้องทัก
สาวสวยพยักหน้ารับคำ บีบีงอนไม่กินแล้วไอศกรีม เดินหน้าหงิกออกจากร้าน ธีรเทพจะตามแต่ติดสาวสวยที่มาด้วย มิ้นท์ยุให้ธีรเทพตามบีบีไป แต่เขาขอเคลียร์กับน้องปุกปุยก่อน ยังไม่ทันจะพูดคุยกับน้องปุกปุยให้รู้เรื่อง มิ้นท์คอยขัดอยู่ตลอด ธีรเทพชักโกรธ โวยใส่มิ้นท์เลิกขัดคอเขาเสียที แล้วหันไปทางน้องปุกปุย
“ปุกปุย...ระหว่างเราสองคนเลิกแล้วต่อกัน ห้ามติดต่อพี่อีก พี่กำลังจะเป็นคนดี” ธีรเทพพูดจบ รีบวิ่งตามบีบี แต่คลาดกัน...
ในเวลาเดียวกัน น้ำฟ้าเก็บโน้ตบุ๊กใส่กระเป๋าเป็นจังหวะเดียวกับดินคุยงานกับลูกค้าเสร็จพอดี เธอเหลือบมองดินที่กำลังมองมาทางเธอเช่นกัน ตาต่อตาประสานกัน น้ำฟ้ารีบเก็บของ ลุกหนี ดินเห็นแล้วเจ็บหัวใจจี๊ด คิดว่าน้ำฟ้ารังเกียจ เดินตาม น้ำฟ้าเร่งฝีเท้าจากเดินเป็นวิ่ง ดินวิ่งตามจนทัน ถามน้ำฟ้ารังเกียจอะไรเขานักหนา
“ไม่ได้รังเกียจ แต่กลัว...ขอยืมเกาะหน่อย” น้ำฟ้าเหนี่ยวแขนดินไว้พลางหอบแฮ่กๆไปด้วย
“โอเค...ไม่ว่ากัน...ว่าแต่ว่ากลัวอะไรผม” ดินหอบเหนื่อยไม่แพ้น้ำฟ้าเช่นกัน
“ไม่ได้กลัวนาย แต่กลัวตัวเอง”
“ก็น่ากลัวอยู่ ผมเห็นผมยังกลัวเลย”
“ไอ้บ้า...ปากดี” น้ำฟ้าเงื้อมือจะตีดิน แต่เข้าจับมือเธอไว้ ตาสบตาอึ้ง
“คุณฟ้า...ผม....ขนลุก” ดินเสียงสั่น ก่อนจะยื่นกระเป๋าใส่กล้องถ่ายรูปฝากน้ำฟ้าไว้ แล้วขอตัวเข้าห้องน้ำ น้ำฟ้ามองข้าวของที่ตัวเองหอบพะรุงพะรังเหมือนบ้าหอบฟาง
“เฮ่อ...ทุเรศจริงๆไอ้เราก็คิดว่าจะ...ตื๊ดๆ แต่...ปวดท้องอึ...เซ็ง” น้ำฟ้าดินไปยืนรอดินหน้าห้องน้ำชายผ่านไปพักใหญ่ ดินยังหายเงียบ น้ำฟ้าชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องน้ำ ตะโกนถามดินเมื่อไหร่จะเสร็จ เงียบไม่มีเสียงตอบ น้ำฟ้ายืนรอต่อไป ดินออกจากห้องน้ำมาที่ล้างมือที่อ้างล้างมือ ได้ยินเสียงน้ำฟ้าตะโกน
“นายดินเสร็จหรือยัง ฉันต้องไปทำงานต่อนะ เข้าไปคลอดปลาวาฬหรือไง ถึงได้ช้านักเนี่ย”
ดินยืนขำอยู่ในห้องน้ำไม่ยอมออกไป น้ำฟ้ารอไม่ไหว วางกระเป๋าใส่กล้องของดินไว้หน้าห้องน้ำ เดินไปได้แค่สองก้าว เปลี่ยนใจเดินกลับมาใหม่ นึกขึ้นได้ กล้องตัวเก่าที่ทำพังยังไม่ได้จ่ายค่าเสียหายให้ ขืนทำหายอีกตัว ดินต้องตามมาทวงแน่ๆเรื่องอะไรจะยอมเสียเงิน หยิบกระเป๋าใส่กล้องขึ้นมาสะพายอย่างเก่า ตะโกนขู่ ถ้าดินไม่ออกมาเธอจะทิ้งกล้องของเขาไว้ พอดินเดินออกมา น้ำฟ้ารีบยัดกระเป๋าใส่กล้องคืนให้ ดินตั้งใจจับมือน้ำฟ้าไว้
“ขอบคุณนะ...คนสวยใจดี...อุ๊ยลืมล้างมืออ่ะ...
ข้างนี้เลยที่ใช้งานเมื่อกี้” ดินแกล้งแหย่ น้ำฟ้าขยะแขยงมาก รีบวิ่งเข้าห้องน้ำหญิง
“ฮ่ะๆๆๆ...ได้แค่นี้ก็ยังดีวะไอ้ดิน” ดินถอนใจ เป็นฝ่ายยืนรอน้ำฟ้าบ้าง สักพักน้ำฟ้าออกจากห้องน้ำ โดยมีดินเดินตามไปห่างๆจังหวะนั้น ธีรเทพโทร.มาปรึกษาดินเรื่องบีบี ไม่เข้าใจทำไมบีบีถึงต้องโกรธเขาขนาดนี้ ดินสรุปมีเหตุผลเดียวที่ผู้หญิงอารมณ์เสียเวลาเห็นผู้ชายอยู่กับผู้หญิงคนอื่นคือ หึง
“จะหึงทำไม ถอดเขี้ยวเล็บแล้ว ที่นัดน้องปุกปุยมาก็จะเคลียร์ใจว่าต่อไปนี้ พี่ธีไม่คบใครเผื่อเลือกแล้ว จะมีคนเดียว”
ดินให้ธีรเทพไปบอกบีบีไม่ต้องมาบอกเขา ธีรเทพปากแข็งไม่ยอมรับ บอกปัดไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ทำไมต้องบอกบีบีด้วย ดินรำคาญจะบอกหรือไม่บอกก็ตามใจ วางสายแล้วรีบเดินตามน้ำฟ้ามาถึงที่จอดรถ น้ำฟ้าไล่เขาไปห่างๆ กลิ่นเหม็นของเขายังติดมือเธอไม่หาย แล้วทำท่าขยะแขยงใส่
“น้อยๆหน่อย ผมล้อคุณเล่นน่า หลอนอยู่นั่นแหละ”
“โรคจิต ชอบแกล้งคนอื่น นายกลับไปได้แล้ว ไม่ต้องมาส่งฉันหรอก”
ดินโกหกว่าไม่ได้มาส่งเธอสักหน่อย รถของเขาจอดอยู่ทางโน้นเหมือนกัน เลยต้องเดินตามเธอ และที่สำคัญเขาไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษเหมือนคุณวี แล้วโบกมือบ๊ายบายน้ำฟ้า เดินไปที่รถตัวเอง น้ำฟ้ามองตามหมั่นไส้
“ใช่สิ...เป็นสุภาพบุรุษเฉพาะกับคุณเฟซล่ะสิ...ชิๆๆๆๆ”
ooooooo
ธีรเทพตัดสินใจตามมาง้อบีบี ลงทุนคุกเข่าขอให้ยกโทษให้ บีบีไม่สนใจเดินหนี ธีรเทพไม่เข้าใจโกรธอะไรนักหนา เขาทำอะไรผิด ถ้าเป็นเรื่องน้องปุกปุย เขาไม่ผิด เขากับน้องมีเรื่องต้องเคลียร์ใจกัน บีบีไม่เชื่อ
“ทำสะดีดสะดิ้ง...นี่...เป็นแฟนฉันก่อนแล้วค่อย
ทำเหอะ”
“แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร” บีบีจ้องหน้าธีรเทพเขม็ง
“อะไรคืออะไร พูดมาสิ” ธีรเทพอยากให้บีบีพูดความในใจตัวเองออกมา
“ก็...ต้องให้พูดด้วยหรือ ก็เห็นๆกันอยู่”
“เห็นอะไร เห็นเธอด่าฉัน ข่มขู่ฉันโกรธฉัน ทำร้ายร่างกายฉัน เห็นเธอช่วยฉันทำงานให้คำปรึกษาฉันเรื่องคุณฟ้า ไปช่วยฉันเพราะกลัวฉันจะฆ่าตัวตาย มันคืออะไร” ธีรเทพคาดคั้น บีบีไม่กล้าพูด เฉไฉไปเรื่องอื่น
“แล้วนายล่ะ ตอนฉันเสียใจเรื่องคุณดิน นายก็ทับถมฉัน หาแฟนให้ฉัน ตอนฉันเป็นไข้เมื่อวานนายก็เอายาให้ฉันกิน ตอนฉันหิวไอติม นายก็ไปหามาให้ คอยเข้ามาป่วนในชีวิตฉันทุกวัน เช้ากลางวันเย็น มันคืออะไร...ตอบฉันมาให้ได้ก่อน ฉันถึงจะบอกนาย”
ธีรเทพเกี่ยงให้บีบีตอบก่อนเพราะเขาถามเธอก่อน ต่างฝ่ายต่างเกี่ยงกันไปมา
“ได้...งั้นต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก จะไปไหนก็ไป ไอ้ผู้ชายไร้ความรับผิดชอบ” บีบีพูดจบวิ่งหนีธีรเทพมองตาม สับสนไม่รู้จะทำอย่างไร อยากจะบอกความในใจให้บีบีรู้แต่ไม่กล้าพูด
ooooooo
พอไฟถนนเปิด สดใสถูกวิญญาณนักเที่ยวกลางคืนเข้าสิง แต่งตัวสวยเตรียมออกไปลั้ลลากับจอห์นและน้ำฝน แต่ไม่วายถามน้ำฝนเพื่อความมั่นใจ วันนี้น้ำฟ้าไม่กลับมานอนที่นี่แน่หรือเปล่า
“ค่ะ...เห็นบอกว่าต้องรีบทำงานเลยจะไปค้างที่คอนโดฯ”
“คืนนี้ คุณแม่สามารถไปท่องราตรีกับพวกผมได้แบบทางปลอดภัยครับ” จอห์นเสริม สดใสกระดี้กระด้าออกสเต็ปวาดลวดลายทันที นํ้าฟ้าเข้ามาเห็นสดใสกำลังเต้นโคโยตี้พอดี โวยลั่น
“คุณแม่...ทำอะไรกันคะ”
สดใส นํ้าฝน และจอห์นหันไปเห็นนํ้าฟ้าถึงกับอ้าปากค้าง ตาเหลือก หาข้อแก้ตัวกันไม่ทัน ได้แต่อํ้าๆอึ้งๆ
“ทำไมต้องปิดฟ้าด้วยคะแม่ คิดว่าฟ้าดูไม่ออกหรือคะว่ากำลังจะไปไหน ทำอะไร...แม่คะ...อยากไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาทำไมไม่บอกฟ้า ฟ้าจะได้ไปด้วย”
ทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนจะยิ้มออกมาได้ สดใสอ้างว่าที่ไม่บอกเพราะกลัวนํ้าฟ้าจะว่าเอา นํ้าฟ้าจะว่าแม่ได้อย่างไร ในเมื่อมันเป็นความสุขของแม่ แต่ขอ แค่เบาๆพอหอมปากหอมคอได้ไหม สดใสรับปากทันที
ครู่ต่อมา นํ้าฟ้า นํ้าฝน สดใส และจอห์นมาถึงร้านอาหารกึ่งผับแห่งหนึ่ง เสียงเพลงในร้านชวนให้ขยับแข้งขยับขา แต่สดใสต้องเก็บอาการไว้ เกรงนํ้าฟ้าจะจับได้ว่าแกล้งป่วย แต่ก็ยังมีหลุดขยับตัวตามจังหวะดนตรี นํ้าฟ้ามองแม่อย่างสังเกต นํ้าฝนอยากให้แม่ได้สนุกสนานบ้าง วางแผนหลอกล่อนํ้าฟ้าไปห้องนํ้าเป็นเพื่อน กว่านํ้าฟ้าจะลุกออกไปเล่นเอาสดใสลุ้นเหนื่อย ทันทีที่สองพี่น้องเดินลับสายตา สดใสลุกขึ้นเต้นสนุกสุดเหวี่ยง
“ไม่ไหวแล้ว มันคึก...จอห์น ดูต้นทางให้แม่ด้วย”
จอห์นลุกขึ้นเต้นเป็นเพื่อนสดใส แต่สายตาคอยจับจ้องไปทางห้องนํ้าตลอด ส่วนนํ้าฝนพยายามยื้อนํ้าฟ้าไว้ในห้องนํ้าให้นานที่สุดเพื่อให้แม่ได้ปลดปล่อย แกล้งถามโน่นถามนี่เรื่อยเปื่อยจนนํ้าฟ้าต้องออกปาก
“ไปเหอะนํ้าฝน พี่นัดให้บีบีมาด้วย เดี๋ยวจะหากันไม่เจอ”
นํ้าฝนตกใจ หน้าเสีย เป็นฝ่ายรีบจูงมือนํ้าฟ้าออกจากห้องนํ้า แต่ยังช้าไปอยู่ดี บีบีมาเห็นสดใสกำลังเต้นกับจอห์นแบบลืมแก่ลืมตาย ตะโกนถามเสียงเครียด
“ไหนบอกว่ามาเบาๆกันไงคะ คุณแม่”
สดใสกับจอห์นหันไปมองตามเสียง เห็นบีบียืนเท้าเอวจ้องอยู่ สดใสทรุดลงไปกองกับพื้นทันที ร้องขอยาดมจากจอห์น ทำท่าหมดเรี่ยวหมดแรง จอห์นรู้งานรีบพยุงสดใสขึ้นมานั่ง นํ้าฟ้ากับนํ้าฝนตามมาสมทบ นํ้าฟ้าเห็นบีบีหน้าตาบอกบุญไม่รับ จะสั่งอะไรมาให้กิน บีบีไม่เอาสักอย่าง เอาแต่นั่งหน้าตูม
“ท่าทางจะอารมณ์เสีย มู้ดดี้มานะครับ แบบนี้ต้องรีแล็กซ์อย่าเครียด” จอห์นแนะ บีบีเห็นด้วย
ooooooo
หลังเช็กจากเฟซบุ๊กรู้ที่อยู่ของบีบีเรียบร้อย
ธีรเทพลากดินมาถึงหน้าร้านอาหารกึ่งผับแห่งนั้น อยากให้ดินช่วยบอกบีบีให้ด้วยว่าเขาตามมาง้อ ดินไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วย จะง้อผู้หญิงทั้งทีให้เพื่อนช่วยง้อ ไม่เวิร์กแน่ แนะให้คุยกันตัวต่อตัว ทันใดนั้น มีเสียงเชียร์ดังออกมาจากในร้านอาหาร
“นี่เขามีโชว์ในร้านอาหารแบบนี้ด้วยเหรอ” ดินว่าแล้วเดินนำธีรเทพเข้าไปในร้าน
สองหนุ่มถึงกับตะลึงเมื่อเห็นบีบีแดนซ์กระจายอยู่กลางเวที ลูกค้าในร้านมองบีบีเป็นตาเดียวกัน นํ้าฟ้าพยายามเรียกบีบีลงจากเวที แต่ไร้ผล ตัดสินใจขึ้นไปลากเพื่อนรัก บีบีสะบัดมือนํ้าฟ้าออก แล้วเต้นต่อไปอย่างเมามัน ดินกับธีรเทพแปลกใจ เกิดอะไรขึ้นกับบีบี
“ยัยบีบี...ประสาทหรือเปล่า ลงมา เดี๋ยวแขกก็กลับกันหมดหรอก” ธีรเทพตะโกนลั่น
บีบีเห็นธีรเทพมาด้วยยิ่งเจ็บ ใจเต้นแรงกว่าเดิม แถมดึงน้ำฟ้าให้เต้นด้วยกัน น้ำฟ้าอายไม่ยอมเต้น บีบีขู่ถ้าไม่เต้น ไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไป น้ำฟ้าจำใจเต้น แรกๆก็รู้สึกเขินๆ เต้นไปเต้นมาชักสนุก สองสาวเต้นสเต็ปได้พร้อมเพรียงกันยิ่งกว่าหางเครื่อง ลูกค้าในร้านพากันตบมือเข้าจังหวะอย่างสนุกสนาน ดินและธีรเทพยิ้มพอใจ สดใส จอห์น และน้ำฝนตบมือเชียร์ พอจนเพลง เสียงตบมือด้วยความชอบใจดังสนั่น...
ดินตามมาที่โต๊ะของน้ำฟ้า รวมหัวกับจอห์นช่วยกันแซวน้ำฟ้าเป็นการใหญ่ หาว่าเธอเต้นเหมือนกะเทยโชว์ แล้วพากันหัวเราะสนุกสนาน น้ำฟ้าหน้าบึ้งไม่ขำด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะบีบีบังคับ เธอไม่มีวันทำแบบนั้นแน่
“แต่เป็นการฝืนใจที่สนุกสนานมากเลยนะจ๊ะลูก แม่สนุกมาก”
“ผมก็สนุกครับ...ขยับขาตามเลย” ดินว่าแล้วหัวเราะขำ
“ว่าแต่ว่า...นายดินมาทำไมจ๊ะ ไปไหนก็จะเจอเธอตามมาตลอดเลยนะจ๊ะ”
“อ๋อ...ผมมาเป็นเพื่อนไอ้ธีมันน่ะครับคุณแม่...เขามีธุระจะคุยกับบีบี” ดินยิ้มให้สดใสอารมณ์ดี...
ด้านธีรเทพตามมาง้อบีบีสุดฤทธิ์ แต่เธอไม่สนใจ ไม่วีนไม่เหวี่ยง ใจเย็นอย่างประหลาด ธีรเทพอดแปลกใจไม่ได้ ทำไมบีบีถึงไม่อารมณ์เสีย
“ฉันปลดปล่อยทุกอย่างให้ไหลไปกับเหงื่อเรียบร้อยแล้ว ต่อไปนี้ที่เหลืออยู่คือปัจจุบันที่ไม่เหลืออะไรเกี่ยวกับตัวนายอีกแล้ว”
“จริงเหรอ” ธีรเทพเสียงอ่อย
“จริง...ฉันคือบีบี สาวสวยสมองไว ใฝ่สันติ และที่สำคัญ...โสดและสด ลาก่อนนายธีรเทพ...อดีตที่ฉันจะลืมนับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป” บีบีเชิดใส่ธีรเทพ แล้วผละจากไปอย่างสบายอารมณ์...
ขณะที่ธีรเทพกำลังงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของบีบี ดินเดินตามกลุ่มของน้ำฟ้ามายังที่จอดรถ สดใสถามดินเล่นๆว่าจะตามพวกเธอกลับบ้านด้วยหรือ ดินเอาจริง ถ้ารถยังพอมีที่ให้เขานั่ง สดใสมองปราดเดียวรู้ทันทีว่าดินคิดอะไรกับน้ำฟ้า รีบชวนกลับด้วยกัน น้ำฟ้าค้านเสียงเข้ม จะนั่งกันพอได้อย่างไร ดินตัวใหญ่ขนาดนั้น สดใสบอกหน้าตายว่าให้นั่งตักเธอไป ทุกคนตาโตอ้าปากค้าง
“ล้อเล่นจ้ะ ขำๆมีอารมณ์ขันวันละนิด จิตแจ่มใส อายุยืนยาวใช่มั้ยนายดิน” สดใสพูดไปหัวเราะไป
“ขำได้ทรมานใจมากเลยครับ” ดินขำไม่ออก
“แต่ฉันรู้ว่าเธอชอบ....อ่ะล้อเล่นอีกแล้ว” สดใสยิงมุกไม่เลิก น้ำฟ้ารีบตัดบทชวนแม่กลับจะได้พักผ่อน สดใสขยิบตาให้ดิน ก่อนจะเดินไปกับน้ำฟ้า ดินรู้สึกแปลกๆกับท่าทีของสดใส
ooooooo
ดินแปลกใจที่เห็นน้ำฟ้าแวะมาหาที่บ้านแต่เช้า หลังจากพูดจากวนประสาทน้ำฟ้าพอหอมปากคอดินตีหน้าขรึม ถามเสียงเข้มมีธุระอะไรกับเขา
“นายดิน...รู้สึกว่าแม่ฉันแปลกๆไปหรือเปล่า...ฉันกำลังสงสัยว่าแม่...กำลังปกปิดเรื่องอาการป่วย”
“โอ๊ย...ไม่มีอะไรหรอกคุณคิดมาก” ดินโกหกหน้าตาย
น้ำฟ้าไม่ได้อยากคิดมาก แต่แม่ดูแข็งแรงไม่เหมือนคนป่วยหนัก ดินแก้ตัวให้สดใส ที่ท่านดูแข็งแรงเป็นเพราะได้กำลังใจที่ดีจากน้ำฟ้า แต่หญิงสาวยังไม่คลาย ความสงสัย วานดินให้ช่วยดูๆแม่ของเธอให้ด้วย
“พูดง่ายๆให้คอยจับผิด”
“นั่นแหละ...นะๆ อยากได้อะไรจะทำให้หมดเลย... โอเคนะ ตามนั้นไปล่ะ” น้ำฟ้ารีบออกไป ดินอดหนักใจแทนสดใสไม่ได้...
ดินคิดทบทวนอยู่หลายตลบ ก่อนตัดสินใจบอกเรื่องที่น้ำฟ้าสงสัยว่าสดใสไม่ได้ป่วยจริงให้สดใสรู้ สดใสตกใจ หันไปถามน้ำฝนจะทำอย่างไรกันดี น้ำฝนเคยเตือนแม่หลายครั้งแล้วให้อยู่เฉยๆ อย่าทำตัวมีพิรุธแม่ก็ไม่ฟัง ดินอยากให้สดใสบอกความจริงกับน้ำฟ้าจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราว สดใสส่ายหน้า
“บอกตอนนี้ไม่ได้ จนกว่าลูกฟ้าจะแต่งงานกับคุณวี”
ดินแนะสดใสต่อจากนี้ไปควรทำตัวให้สมกับเป็นคนป่วย สดใสขอร้องดินให้ช่วยตามประกบน้ำฟ้าให้หน่อย คอยเป่าหูให้น้ำฟ้าคิดว่าเธอป่วยหนักจริงๆ ดินหนีไม่ออก จำต้องรับปาก แล้วขอตัวไปทำตามคำสั่งของสดใส น้ำฝนมองออกว่าแม่ต้องมีแผนอะไรบางอย่าง คาดคั้นให้บอก
สดใสตัดรำคาญเล่าแผนให้น้ำฝนกับจอห์นฟัง จอห์นชมเปาะว่าเป็นแผนที่ฉลาดล้ำลึก น้ำฝนเหนื่อยใจที่แม่ไม่ยอมล้มเลิกความคิดจะหาผู้ชายให้น้ำฟ้า สดใสปฏิเสธว่าไม่ได้หา ดินมาเองต่างหาก
“ถูก...ดาร์ลิ้ง ผมเคยบอกแล้วไง ว่าคุณดิน ยังไงๆ อยู่กับพี่ฟ้าอยู่นะ”
“ส่วนยัยฟ้าก็ดูยังไงๆกับนายดิน เวลาน้ำฟ้าอยู่กับนายดิน ดูมีชีวิตชีวา” สดใสรับลูกทันที
“เขาเรียกทะเลาะกันค่ะ สองคนนี้เจอกันทีไร หนูเห็นมีแต่เรื่องให้กัดกันทุกที” น้ำฝนคอยขัด
“ก็นั่นแหละ ขั้วต่างกัน เจอกันมีแต่จะดูดเข้าหากันว่ามั้ยจอห์น”
จอห์นเห็นด้วยกับสดใส อีกไม่นาน เราก็จะได้รู้เสียทีว่าสองคนนั่นปากกับใจตรงกันหรือเปล่า...
ขณะที่สดใสวางแผนให้ดินกับน้ำฟ้าได้ใกล้ชิดกัน ธีรเทพกำลังจิตตกเข้าขั้น บังเอิญเจอคุณวีที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง เขาเดินชนโต๊ะที่คุณวีนั่งไม่พอ ยังพาลหาเรื่องอีก คุณวีเลยซัดธีรเทพไปหนึ่งหมัด เต็มเบ้าตาถึงกับเซถลา แต่ดันจับที่หัวใจ คุณวีงง รีบเข้าไปดู
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ ผมต่อยที่ตาแต่ทำไมเจ็บที่หัวใจ”
“ก็มันเจ็บ...คุณวี...ผมมันไร้ค่ามากใช่มั้ย” ธีรเทพโผกอดเข่าคุณวีร้องไห้โฮ คุณวีต้องประคองมานั่งที่
เก้าอี้ ธีรเทพจับมือเขาไว้พร่ำพรรณนาไม่หยุดถึงเรื่องช้ำใจแต่ไม่ยอมบอกว่าใครทำ คุณวีรู้ว่าต้องใช่บีบีแน่ๆ แต่ธีรเทพไม่ยอมรับ กลับใช้สมมตินามตามท้องเรื่องว่าชื่อ บอ.แทน
“บอ.คิดว่าตัวเองเป็นยางลบ ส่วนผมเป็นดินสอ... แล้วเธอก็ลบผมออกไปจากชีวิตกลายเป็นอดีตที่เธอไม่อยากจำ ทุกอย่างเลือนหายเหี้ยน” ธีรเทพเล่าทั้งน้ำตา คุณวีสั่งให้ธีรเทพปล่อยมือเขาก่อน แล้วปลอบใจว่าไม่มีใครลบใครออกจากใจได้จริงๆ ที่ผู้หญิงชื่อ บอ.พูดก็เพื่อให้ธีรเทพตัดใจ
“ตัดใจได้ยังไง ก็ผมระ...” ธีรเทพจะพูดคำว่ารักไปแล้ว แต่ยั้งไว้
“รักไปแล้วใช่มั้ย” คุณวีดักคอ
“ยัง...แล้วคุณวีคิดว่าผู้หญิงที่ชื่อ บอ.รักผมบ้างมั้ย”
เท่าที่คุณวีดูๆมาตลอด ผู้หญิงที่ชื่อ บอ.น่าจะมีใจให้ธีรเทพอยู่บ้าง ธีรเทพไม่เข้าใจ ถ้าเธอมีใจให้เขาจริง ทำไมต้องพูดแบบนั้นกับเขาด้วย คุณวีตั้งข้อสังเกตอาจเป็นเพราะธีรเทพไม่ชัดเจนกับเธอ คุณ บอ.เป็นผู้หญิงจะให้พูดอะไรก่อนก็ใช่ที่ เพราะฉะนั้นถ้าความรู้สึกของธีรเทพชัดเจนก็พูดออกไปเลยไม่มีอะไรเสียหาย
“คุณวี...ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆจากใจ” ธีรเทพสวมกอดคุณวี แล้วเดินออกจากร้าน คุณวีมองตามยิ้มๆ แต่พอคิดถึงเรื่องของตัวเองกับน้ำฟ้า แปลกใจทำไมความชัดเจนที่เคยมีชักจะคลุมเครือขึ้นทุกที
ooooooo
ดินหนักใจที่ต้องโกหกน้ำฟ้า แต่ขึ้นหลังเสือแล้วจะลงก็ลงไม่ได้ เขาจึงนำข่าวลวงๆของสดใส มารายงานให้น้ำฟ้าฟังด้วยตัวเองถึงออฟฟิศของเธอว่าสดใสป่วยจริง หน้าซีดอ่อนแรง หายใจติดๆ ขัดๆ น้ำฟ้าสงสารแม่มาก
“รู้สึกผิดบ้างหรือยังที่ไปสงสัยท่านน่ะ”
“อืม...รู้สึกแย่จัง” น้ำฟ้าสีหน้าหม่นหมอง ดินสงสารน้ำฟ้าจับใจ
“แล้วถ้าสมมติว่า...สมมตินะสมมติ แม่คุณไม่ได้ป่วยล่ะ แต่ท่านโกหกคุณเพื่อให้คุณได้แต่งงาน”
น้ำฟ้าถึงกับซึม ถ้าแม่ทำอย่างนั้นจริงๆ เธอคงโกรธท่านมาก และคงไม่พูดด้วยไปอีกนาน ดินแค่ถามเล่นๆน้ำฟ้าอย่าคิดมาก จังหวะนั้น บอสซ่าส์มาเจอดินนั่งคุยกับน้ำฟ้า ชักสีหน้าไม่พอใจ ไล่ดินกลับถ้าเขาไม่ได้มาธุระเรื่องงาน ดินไม่อยากมีปัญหาบอกลาน้ำฟ้าแล้วรีบออกไป บอสซ่าส์ปรับสีหน้าหันมายิ้มหวานให้น้ำฟ้า
“ประชุมบ่ายโมงนะครับ” น้ำเสียงของบอสซ่าส์ หวานเหมือนรอยยิ้มผิดจากที่พูดกับดินลิบลับ...
อีกมุมหนึ่งของออฟฟิศ มิ้นท์เปลี่ยนเป็นคนละคนจากเมื่อก่อน กลายเป็นคนขยันและตั้งใจทำงานจนบีบีออกปากชม มิ้นท์เองก็เพิ่งค้นพบว่าการทำงานทำให้ตัวเองฉลาดและมีคุณค่าขึ้น
“ดีมากจ้ะปลาทอง...งั้นเอาราคาต้นทุนไปคิดราคาขายได้เลยจ้ะ บ่ายนี้จะได้เอาเข้าประชุมกับเสี่ยตั๊กและยัยงูพิษ” บีบีสั่งงานเสร็จ จะเดินกลับโต๊ะตัวเอง เจอธีรเทพยืนมองอยู่ เธอทำทีไม่สนใจเดินผ่านเขาเหมือนผ่านอากาศธาตุ ธีรเทพหน้าจ๋อย รีบตามไปง้อ แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่กล้าบอกรักบีบี เฉไฉถามเรื่องงานแต่งงานน้ำฟ้าจะเอาอย่างไร บีบีโกรธที่ธีรเทพไม่ชัดเจน ตวาดใส่เสียงลั่น
“ไม่เอา ไม่ทำ คืนงานไม่รับค่าตัว ทำบุญ”
บอสซ่าส์เข้ามาขัดจังหวะพอดี โวยวายทำไม
วันนี้ถึงได้มีแขกไม่ได้รับเชิญมายั้วเยี้ยกันเต็มออฟฟิศแบบนี้ บีบียุบอสซ่าส์ไล่ธีรเทพไปพ้นๆ ธีรเทพยังไม่เคลียร์กับบีบีไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น เจ้านายหนุ่มไม่รอช้าจับธีรเทพโยนออกไปนอกออฟฟิศ ขู่ถ้าไม่ยอมไปดีๆจะให้ รปภ.มาจัดการ ดินเห็นท่าไม่ดีรีบเข้ามาชวนธีรเทพกลับ
ธีรเทพเจ็บใจตะโกนลั่น “แล้วเธอจะเสียใจ...ยัยบีบีบี้แบน”
ขาดคำ รปภ.ของบอสซ่าส์วิ่งออกมาอย่างรวดเร็วเตรียมเล่นงานธีรเทพ ดินตกใจฉุดเพื่อนรักวิ่งหนี...
ในเวลาต่อมา ธีรเทพกับดินมาถึงร้านรักนิรันดร์สตูดิโอ ในเมื่อบีบีไม่ยอมช่วยเป็นธุระเรื่องงานแต่งงานของน้ำฟ้าให้ ธีรเทพจึงต้องโทร.สั่งงานเองแทบหัวหมุน ดินสงสารเพื่อนรัก แนะให้กลับไปง้อบีบีถ้าไม่อยากอายุสั้น ธีรเทพไม่กลับ จะมีประโยชน์อะไรที่จะง้อ พูดไปบีบีก็ไม่ฟัง
“ตามใจ...งั้นฉันไปธุระก่อนนะ ได้เรื่องยังไงบอก ด้วย...เฮ้ย...ดูแลตัวเองนะ” ดินว่าแล้วออกจากร้าน ธีรเทพ ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทั้งเซ็งทั้งเครียด ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เอามือถือหย่อนลงน้ำจะได้ไม่ต้องรับโทรศัพท์จากใครอีก ดินอดเป็นห่วงเพื่อนรักไม่ได้ ตัดสินใจกลับเข้ามาดึงตัวธีรเทพที่นั่งซึมออกไปด้วยกัน
“ไปกับฉันแล้วกัน อยู่คนเดียวเดี๋ยวจะเป็นอันตรายต่อคนอื่น”
ooooooo
บ่ายแก่ๆวันเดียวกัน น้ำฟ้า บอสซ่าส์ และมิ้นท์มีนัดประชุมกับเสี่ยตั๊กและฮันนี่ที่ออฟฟิศของเสี่ยตั๊ก ฮันนี่พยายามป่วนรูปแบบงานที่น้ำฟ้าคิดมาใหม่ หาว่าราคาที่เสนอมาครั้งนี้แพงกว่าเดิมมากเกินไป น้ำฟ้าขอให้เสี่ยตั๊กดูรูปแบบงานชิ้นนี้เสียก่อน ก่อนที่จะติว่าทางบริษัทของเราเสนอราคาแพงไป
“โอเคๆ...พรีเซนต์เลย ผมอยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไง”
น้ำฟ้าสั่งให้มิ้นท์ยกโน้ตบุ๊กขึ้นมาเปิดข้อมูลประ– กอบการพรีเซนต์ ครู่ต่อมา หลังจากดูรูปแบบงานจบ เสี่ยตั๊กถึงกับตบมือชอบใจงานชิ้นนี้มาก ฮันนี่มองค้อนเสี่ยหนุ่มวงใหญ่ น้ำฟ้าสบช่องราดน้ำมันจุดไฟทันที
“แต่ท่าทางคุณฮันนี่จะไม่ชอบนะคะ”
“ใช่...ฉันไม่ชอบ”
“แต่คนตัดสินใจคือเสี่ยตั๊กไม่ใช่เหรอคะ ให้ลูกจ้างมามีอำนาจการตัดสินใจเหนือกว่าเจ้าของจะดีหรือคะ”
“คุณฟ้าพูดก็ถูก ผมคือคนเคาะ...ผมตามใจคุณฮันนี่มาครั้งหนึ่งแล้ว เพราะเห็นว่ามันก็มีเหตุผลที่จะเปลี่ยน...แต่คราวนี้ถูกใจผมจริงๆนะ คุณฟ้าเก่งมาก” เสี่ยตั๊กยกนิ้วหัวแม่โป้งให้ น้ำฟ้าหันไปยิ้มเย้ยฮันนี่ แต่คนอย่างฮันนี่ไม่ยอมแพ้ใครง่ายๆโดยเฉพาะน้ำฟ้า ฮันนี่งัดแผนสำรองออกมาทันที
โดยทำทีเป็นตามใจเสี่ยตั๊ก แล้วเตือนเขาว่าอย่าลืมเรื่องที่เราต้องเลื่อนวันจัดงานให้เร็วขึ้นเพราะวันที่กำหนดเอาไว้เดิมที่เขาต้องเดินทางไปต่างประเทศ ดังนั้น วันจัดงานจะให้เลื่อนเป็นวันที่สิบห้าเดือนหน้า ฮันนี่จงใจให้ตรงกับวันแต่งงานของน้ำฟ้า เสี่ยตั๊กรีบเออออรับมุกของฮันนี่แทบไม่ทัน...
พอออกมาถึงหน้าออฟฟิศของเสี่ยตั๊ก น้ำฟ้าโวยวายลั่นที่ฮันนี่เจตนาเลื่อนวันจัดงานทับวันแต่งงานของเธอ ขอให้บอสซ่าส์ช่วยกลับไปพูดต่อรองกับเสี่ยตั๊ก บอสซ่าส์งกเกรงจะชวดเงินสิบล้านบาทจากเสี่ยตั๊ก ขอร้องน้ำฟ้าใจเย็นๆก่อน ขอเวลาเขาหาวิธีโน้มน้าวเสี่ยตั๊กสักหน่อย
“ไม่มีเวลาแล้วค่ะ...ฟ้าจะทำเอง” น้ำฟ้าสีหน้ามุ่งมั่นมาก จนบอสซ่าส์กับมิ้นท์อดเป็นกังวลไม่ได้...
จากนั้นไม่นาน น้ำฟ้ากลับถึงออฟฟิศเพอร์เฟค–
ดรีม เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้บีบีฟัง เธอยอมให้เลื่อนวันจัดงานมาทับกับวันแต่งงานของตัวเองไม่ได้ แม้ตอนนี้จะยังคิดอะไรไม่ออก แต่เธอยอมให้นังมารร้ายชนะไม่ได้เด็ดขาด
“โอ๊ย...วันๆทำงานก็หนักเหนื่อยพอแล้ว ยังต้องมาหาทางต่อกรกับนังมารร้ายนั่นอีก...ฉันล่ะสงสัยนักเชียวว่า เสี่ยตั๊กกับยัยฮันนี่ เป็นแค่ลูกจ้างนายจ้างจริงหรือเปล่า ดูลักษณะแล้ว น่าสงสัยที่มาที่ไปจริงๆ”
น้ำฟ้าตาวาวขึ้นมาทันที คิดแผนจัดการเรื่องออกแล้ว “บีบี...แกว่า...เสี่ยตั๊กคิดยังไงกับฉัน”
“ไม่อยากจะเม้าท์ มองแกตาเป็นมัน...นี่ถ้าแกไม่มีแฟน ฉันว่า...ฟ้า...แกถามฉันทำไม” บีบีชักเอะใจมองหน้าเพื่อนรักที่กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์...
พอบีบีรู้ว่าน้ำฟ้าจะไปหาเสี่ยตั๊กเพื่อตกลงเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ฉุดตัวไว้ไม่ยอมให้ไป น้ำฟ้าสั่งให้ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้ บีบีไม่ปล่อยและจะไม่ยอมให้น้ำฟ้าเอาตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้น น้ำฟ้าเห็นบีบีเอาจริง แกล้งตะโกน
“อุ๊ย...พี่เป้ เสลอ”
บีบีหลงเชื่อปล่อยน้ำฟ้าทันที หันไปกรี๊ดสนั่น แต่ไม่เห็นใครสักคน หันกลับมาอีกทีน้ำฟ้าหายไปแล้ว บีบีเต้นผาง จะปล่อยเพื่อนรักเข้าปากเสือไม่ได้ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี นึกถึงธีรเทพขึ้นมาได้ คว้ามือถือขึ้นมาโทร.หา แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ เพราะมือถือของธีรเทพลงไปนอนแช่น้ำเล่น บีบีโทร.หาดินแทน เล่าเรื่องน้ำฟ้าให้ฟัง ขอร้องให้เขาช่วยตามน้ำฟ้า ไม่รู้ไปนัดเจอเสี่ยตั๊กที่ไหน ดินถามบีบีว่าโทร.บอกคุณวีหรือยัง
“ยังค่ะ...โอ๊ย...ไม่รู้ทำไมคิดถึงคุณดินก่อนเลย...อ้อ...รองลงมาจากนายธีรเทพ”
“โอเค...แค่นี้นะครับ แล้วผมจะรีบส่งข่าว” ดินวางสาย หันไปบอกธีรเทพที่นั่งซึมว่า เมื่อครู่นี้บีบีโทร. หาเขา ธีรเทพลุกพรวด สีหน้าตื่นเต้นดีใจ ค้นหามือถือ ตัวเองให้ควั่ก ดินไม่มีเวลาให้ธีรเทพหามือถือ กระชากตัวเขาออกไปทันที...
ดินเดินไปเดินมาสีหน้าครุ่นคิดไม่รู้จะไปตามหาน้ำฟ้าที่ไหน ในที่สุดเขาก็คิดออก รีบโทร.ขอร้องสดใส ให้ช่วยโทร.ถามน้ำฟ้าให้ทีว่าอยู่ไหน เนื่องจากดินไม่อยากให้สดใสเป็นกังวลเรื่องน้ำฟ้า จึงโกหกว่าที่ต้องตาม หาเธอเพราะเขาจะได้ตามประกบใกล้ชิดน้ำฟ้าตามคำสั่งของสดใส
“ว้าย...ถูกใจ...ก็ได้ๆ แล้วฉันจะโทร.บอกนะ...โอเค” สดใสวางสายแล้วรีบโทร.หาน้ำฟ้าทันที
ooooooo
น้ำฟ้านัดเจอเสี่ยตั๊กที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งเธอมาเป็นประจำ เสี่ยตั๊กพอใจมาก รอโอกาสที่จะได้อยู่ตามลำพังกับเธอมานานแล้ว น้ำฟ้ายิ้มหวานหยด หูตาแพรวพราว
“ฟ้ารู้ค่ะว่าเสี่ยกำลังคิดไม่ซื่อกับฟ้า”
“เอ่อ...บอกตรงๆนะว่าคุณ...โดนใจผมมาก”
“มากพอที่จะยอมเลื่อนวันจัดงานของเสี่ยไม่ให้ตรงกับงานแต่งงานของฟ้าได้หรือเปล่า”
เข้าทางเสี่ยตั๊กทันที ถ้าน้ำฟ้าต้องการอย่างนั้น คงต้องมีอะไรแลกเปลี่ยน น้ำฟ้ายอมได้ทุกอย่าง และสัญญาด้วยว่าจะทำงานแบบถวายชีวิตให้ เสี่ยตั๊กยิ้มกรุ้มกริ่ม อยากให้น้ำฟ้าถวายอย่างอื่นมากกว่า
“อะไรล่ะคะที่ว่าอย่างอื่นน่ะ”
“ก็...อยู่กับคุณสองต่อสอง...ในห้องสวีตสักคืน... ฮ่าๆๆ”
“เหรอคะ...ฮ่าๆๆๆ อยากได้จริงเหรอคะ งั้นเสี่ยต้องเลื่อนวันจัดงานนะคะ ไม่งั้น...คลิปเสียงที่ฟ้าเพิ่งอัดคำพูดของเสี่ย...เข้าไปเปิดให้บอร์ดของเสี่ยฟังกลางห้องประชุมพรุ่งนี้แน่” น้ำฟ้าว่าพลางชูมือถือให้เสี่ยตั๊กดู เสี่ยหื่นถึงกับหน้าซีดเผือด จากนั้น น้ำฟ้าเดินกระหยิ่มยิ้มย่องออกมาจากร้านอาหาร เห็นดิน ธีรเทพ และบีบีวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหา แปลกใจ ทำไมตามมาถูก
“ใครจะยอมให้คุณทำอะไรทุเรศๆได้ล่ะคุณฟ้า”
“ฉันทำอะไรทุเรศ” น้ำฟ้าย้อนถามดินอย่างมีอารมณ์ ดินยังไม่ทันจะพูดอะไร บีบีชิงถามน้ำฟ้าว่าเป็นอย่างไรบ้าง เสียหายชำรุดตรงไหนบ้างหรือเปล่า จังหวะนั้น เสี่ยตั๊กเดินหน้าจ๋อยออกมาจากร้านอาหาร น้ำฟ้าโบกมือยิ้มให้อย่างผู้ชนะ
“ฉันน่ะปลอดภัยดีทุกอย่าง คนที่เสียหายคือเสี่ยตั๊ก”
ดินไม่พอใจ ลากน้ำฟ้าออกไปทันที บีบีมองหน้าธีรเทพ ต่อว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์ ธีรเทพติดงานอยู่ไม่ว่างรับสาย บีบีหมั่นไส้เชิดใส่ แล้วเดินหนี ธีรเทพหัวใจ พองคับอก คิดว่าบีบีคืนดีด้วย รีบเดินตาม แต่ต้องกินแห้วอีกครั้ง นอกจากบีบีจะไม่คืนดีด้วย ยังตัดสัมพันธ์แบบไม่เหลือเยื่อใย ขอร้องให้เขาเลิกยุ่งกับเธอ เพราะตอนนี้เธอมีคนคบหาดูใจอยู่ ไม่อยากให้เขาคนนั้นเข้าใจผิดเรื่องเราสองคน ธีรเทพคอตก ผิดหวังอย่างแรง...
ทางด้านดินลากน้ำฟ้ามาคุยกันตามลำพัง ตำหนิเธอเป็นการใหญ่ที่ทำอะไรไม่รู้จักคิด ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา คนที่เสียใจมากที่สุดคือแม่ของเธอ น้ำฟ้าเถียงคอ เป็นเอ็น ตัวเองไม่มีอะไรเสียหายหรือบุบสลายตรงไหน
“แล้วที่นัดเสี่ยตั๊กมาเจรจาสองต่อสอง โดยใช้มารยา หญิงให้เขาใจอ่อนเนี่ยเหรอไม่มีอะไรเสียหาย ทุเรศ”
น้ำฟ้าโกรธตบหน้าดินฉาดใหญ่ “คำก็ทุเรศ สองคำก็ทุเรศ ถ้าฉันทุเรศมากนักก็ไม่ต้องมายุ่ง”
น้ำฟ้าเดินหนี ดินเดินตามมาต่อว่าไม่เลิก น้ำฟ้าไม่สนว่าได้ว่าไป เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งงานกับคุณวี แล้วสั่งดินห้ามบอกเรื่องนี้ให้แม่ของเธอรู้เด็ดขาด...
ครู่ต่อมา น้ำฟ้ากลับถึงบ้านแม่ ดินยังเดินตามจะเข้าบ้านด้วย น้ำฟ้าหันไปเอ็ดเสียงลั่น จะตามมาทำไมอีก ให้ติดรถกลับมาด้วยก็บุญโขแล้ว เชิญกลับบ้านตัวเองไปได้แล้ว ดินยังกลับไม่ได้ เพราะแม่ของเธอชวนเขามากินข้าวเย็นด้วย น้ำฟ้าไม่เชื่อ จ้ำพรวดๆเข้าไปถามแม่ที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับจอห์นและน้ำฝน
“ใช่แล้วจ้ะ...หนูอิ่มมาแล้วก็ไม่เป็นไรนะลูก นั่งเฉยๆสวยๆอย่างเดียวก็ได้”
“วันนี้...คุณแม่สั่งอาหารเจ้าอร่อยมาเพื่อคุณดินโดยเฉพาะเลยนะคะ” น้ำฝนว่าแล้วเชิญดินนั่งข้างน้ำฟ้า
“ฟ้ากินด้วยค่ะ เรื่องอะไรให้นายนี่ได้กินของอร่อยอยู่คนเดียว”
“อ้าว...ยังไม่ได้กินอะไรมาหรือลูก”
“มัวแต่คุยเรื่องงานกันอยู่น่ะครับคุณแม่...อยากให้ผมเล่ารายละเอียดมั้ยครับ” ดินว่าแล้วมองน้ำฟ้ายิ้มยั่ว หญิงสาวหยิกขาดินเต็มแรงจนร้องโอ๊ย แล้วทำไม่รู้ไม่ชี้หันไปสั่งจอห์นตักข้าวให้ โดยไม่รู้ว่าสดใส น้ำฝนและจอห์นลอบสังเกตเธอกับดินอยู่ตลอดเวลา
ooooooo
