อสูรน้อยในตะเกียงแก้ว
ตอนที่ 10
และแล้ว บาบาร่าก็หาทางเข้าไปอยู่ในบ้านภวัต ด้วยการมาสมัครเป็นแม่บ้านชื่อบานเย็น ภวัตเหมือนถูกมนตร์สะกด พาบาบาร่าในชุดแม่บ้านฝรั่ง มาที่บ้านบอกทุกคนว่าให้มาช่วยงานเพราะโป่งทำอะไรไม่เรียบร้อย บาบาร่าถูกจักรวาลกับโป่งซักประวัติจนพลั้งปาก
“ให้ตายเถอะ” พอรู้สึกตัวว่าทุกคนจ้องก็รีบแก้ตัวว่า “ให้ตายเถอะเป็นคำอุทานของชนกลุ่มน้อยน่ะเจ้าค่ะ”
ภวัตตัดบทให้โป่งพาบาบาร่าไปที่ห้องพัก โป่งจะช่วยทำความสะอาดห้องให้ บาบาร่าไล่ให้ออกไป โป่งสงสัยถามอีกว่าไม่เห็นมีเสื้อผ้ามาเลย บาบาร่าเสกห้องให้สะอาดและมีเสื้อผ้าเต็มตู้ โป่งหันกลับมาเห็นแปลกใจ “โหย...จารย์เจอคู่แข่งแล้ว...”
ภวัตอาบน้ำเสร็จ นุ่งผ้าเช็ดตัวออกจากห้องน้ำ ต้องตกใจเมื่อเจอทาฮิร่าอยู่ในห้อง ทาฮิร่าเห็นสภาพภวัตแล้วอุจาดตา จึงเสกเสื้อผ้าชุดชายอาหรับให้ ภวัตก้มมองตัวเองอย่างหงุดหงิด
“กรุณาเอาชุดนี้ออกไปพร้อมกับตัวคุณยายด้วย”
“แน่ใจนะ นายภวิต”
“แต่ต้องเหลือชุดเดิมของผมด้วย และผมชื่อภวัตไม่ใช่ภวิต”
“เธอต้องให้คำปรึกษาฉันก่อน” ทาฮิร่าลงนั่ง
“โอ๊ะ ผมไม่บังอาจให้คำปรึกษาแม่มดหรอก” น้ำเสียงภวัตประชดเล็กน้อย
“แสดงว่า เธอยอมรับแล้วว่าฉันเป็นแม่มด”
“รวมทั้งหลานสาวคุณยายด้วย” ภวัตเสริมให้
“แนนนี่ไม่ใช่แม่มด แกเป็นอสูร”
ภวัตทรุดนั่ง บ่นอยากให้ทั้งหมดเป็นฝันร้าย ทาฮิร่าเข้าใจว่าเขาชอบเรื่องฝันร้าย จึงบอกว่า ตนทำให้ได้ ภวัตรีบปรามว่าไม่ใช่ ตนแต่รำพึงกับตัวเอง และขอร้องให้ทาฮิร่ากลับไป
“ยัง จนกว่าเธอจะช่วยฉันคิดก่อน” ทาฮิร่าไม่ยอมไป
“แม่มดมาขอให้มนุษย์ธรรดาช่วยเนี่ยนะ”
“ฮื่อ...สองหัวดีกว่าหัวเดียว เรื่องมันเป็นแบบนี้...” ทาฮิร่าเล่าเรื่องแนนนี่ตั้งแต่แรกจนจบ “เนี่ยเรื่องมันก็เป็นแบบเนี้ย เธอว่าฉันจะทำยังไงดี...นายภวิต”
“ผมชื่อภวัตครับ กรุณาเรียกให้ถูกด้วย”
“อ๊ะ เรียกถูก็ไม่ใช่ฉันน่ะสิ ทุกวันนี้ฉันกลุ๊มกลุ้ม นี่ถ้าส่งตัวแนนนี่ให้ท่านหัวหน้าตั้งแต่ตอนนั้น ฉันก็คงไม่ต้องมานั่งกลุ้มอยู่ยังงี้”
ภวัตว่าถ้าทำอย่างนั้น ทาฮิร่าจะกลุ้มมากกว่า เพราะจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต ทาฮิร่าถามจะให้ตนทำอย่างไรดี ในขณะที่แนนนี่มีอิทธิฤทธิ์มากขึ้นทุกวัน ภวัตถามว่าถึงขนาดกินคนไหม
“ไม่ได้กินเนื้อหนัง พวกอสูรจะกินจิตวิญญาณ มันจะกัดกร่อนภายในจนภายนอกตายซาก” ทาฮิร่าย้อนถามว่าตนสมควรจะกลุ้มไหม
ภวัตขอพาตัวแนนนี่ไปพบจิตแพทย์ที่โรงพยาบาล ทาฮิร่าตกใจโวย “หา ชื่อพิลึกแล้วยังอยู่กับยมบาล นี่เธอจะพาหลานฉันไปให้ยมบาลหรือ นายภวิต”
“โรงพยาบาลครับ ไม่ใช่ยมบาล แล้วผมก็ชื่อภวัต...คุณยายปรึกษาผม ก็แสดงว่าคุณยายไว้ใจผม ผมจะพยายามช่วยแนนนี่จนสุดความสามารถ” ภวัตมองทาฮิร่าว่าจะลังเลหรือไม่
ภวัตลืมตัว เดินออกมาส่งทาฮิร่าหน้าห้อง โป่งขึ้นมาเห็นตกตะลึง ภวัตนึกได้กลับเข้าห้องบอกทาฮิร่า
ให้เปลี่ยนเขาเหมือนเดิม โป่งตามมาเปิดประตูห้องเห็นภวัตนุ่งผ้าขนหนู จึงถามว่าเกิดร้อนขึ้นมาแล้วหรือ ภวัตปิดประตูใส่หน้าโครมเพราะไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร
ooooooo
โป่งแปลกใจที่หมู่นี้มีแต่คนแปลกๆในบ้าน จึงมาเล่าให้แนนนี่ฟังว่ามีแม่บ้านชื่อบานเย็นมาอยู่ใหม่ และสามารถทำอะไรๆได้เหมือนเธอ แนนนี่สงสัยคงเป็นพวกเดียวกัน จึงมาถามชิกเก้น ชิกเก้นว่าชื่อเชยๆ
แบบนี้ไม่มีในเมืองเวทมนตร์ ในเมืองอสูรก็ไม่น่าจะมี... แนนนี่อยากเห็นหน้าบานเย็น จึงคิดว่าต้องไปสืบแต่จะเข้าไปมือเปล่าไม่ได้ จึงเสกขนมทำทีเอาไปฝากจักรวาล
เผอิญ ไชยกับบุษบามา ต่างคนต่างเข้าไปคนละบ้าน ไชยไปบ้านปัทมน บุษบามาหาภวัตพร้อมถุงเป็ดย่าง
ในมือ...โป่งถามบาบาร่า ยังไม่เตรียมอาหารอีกหรือ บาบาร่าย้อนถามว่า ได้เวลาสวาปามแล้วหรือ โป่งสะดุ้งบอกที่นี่เขาไม่สวาปาม เขาแค่รับประทาน บาบาร่าให้โป่งกลับมายกอาหารไปตั้งโต๊ะในอีกห้านาที โป่งแปลกใจ
“จะไหวเรอะป้า นี่ยังไม่มีอะไรเลยนะ”
“ถ้ายังมิไป เจ้านายแกมีหวังได้กินเนื้อคนผัดฉ่าแน่” บาบาร่าตาวาวน่ากลัว โป่งรีบวิ่งไป
บุษบาเข้ามาทักทายภวัตและว่าตนเอาเป็ดย่างมาฝากจะเอาไปไว้ในครัว ภวัตมองไปเห็นแนนนี่แอบย่องผ่านไป จึงรีบเรียกไว้ให้มาสวัสดีบุษบาก่อน แนนนี่ทำหน้าบึ้งยกมือไม่ขึ้น บุษบาทำเป็นพูดดีแกมสั่งสอนว่าไม่เป็นไร พี่ไม่ถือ แต่มันไม่ดีกับตัวเอง
“หา! แนนนี่หูฝาดหรือเปล่าเนี่ย แง่งๆใส่ไม่เท่าไหร่ ดันมาเป็นพี่เป็นน้องกันแล้ว เฟคอ้ะ”
บุษบาทำเป็นเสียใจ ภวัตให้แนนนี่ขอโทษ เธอกลับย้อนว่า ภวัตช่างไม่ทันคนเสียเลย บุษบาใส่ไฟแนนนี่ หาว่าภวัตโง่ แนนนี่โต้ยังไม่ถึงขั้นนั้น ภวัตเห็นไปกันใหญ่ขอให้พอ แล้วดึงแนนนี่ออกไป บุษบาจะตาม ภวัตให้รอเขาอยู่ที่นี่ เขาจะส่งแนนนี่กลับบ้าน
“อย่าลืมฟ้อง เอ๊ย...อย่าลืมรายงานคุณแม่แกด้วยนะคะ...”
ห้านาทีผ่านไป โป่งกลับเข้ามาในครัว เห็นอาหารเรียงสี่ห้าอย่างก็ตาโพลงจะถาม พอดีบุษบาถือถุงเป็ดย่างเข้ามาสั่งให้ใส่จาน บาบาร่าไม่พอใจถามว่าเป็นใคร
“คุณบุษบาครับ เธอเป็นเพื่อน...”
“ที่กำลังพัฒนาเป็นแฟนของคุณภวัต” บุษบาเสริมต่อแล้วย้ำอย่าให้เป็ดขาดหายไปสักชิ้น
บาบาร่าตาวาวโรจน์มองบุษบาที่สะบัดหน้าเดินกลับไป...
แนนนี่พยายามดึงแขนออกจากการดึงลากของภวัต ไม่ออกจึงใช้เวทมนตร์ทำเหมือนไฟช็อต ภวัตสะดุ้งร้อง “โอ๊ย...นี่ใช้คาถากับพี่เรอะ...ต่อไปห้ามใช้เวทมนตร์อีก”
“เสียใจ แนนนี่ไม่ชอบให้ใครมาสั่ง”
“งั้นเธอก็เอาเปรียบคนอื่น ซึ่งไม่ยุติธรรม”
“ไม่มีความยุติธรรมในโลกนี้หรอก เมื่อกี้พวกพี่ภวัตฉุดกระชากลากถูแนนนี่มาก็ไม่ยุติธรรมเพราะแนนนี่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆเรี่ยวแรงสู้พี่ภวัตไม่ได้ แนนนี่ก็ต้องใช้คาถาสู้ เชิญกลับไปหาคุณบุษบาเถอะค่ะ ป่านนี้นางคงชักกระแด่วๆรอ จนจะขาดใจแล้ว” แนนนี่จะเดินไปนึกได้หันมาบอกอีกเรื่องก่อนจะผลุบกลับไป “อ้อ ทางนี้เจ๊แกก็ให้พี่ชายมาเรียกคะแนนกับพี่ดารกา งานนี้ พี่ภวัตคงต้องตัดสินใจเองแล้วล่ะค่ะ ว่าจะไปทางไหนดี”
ภวัตเป็นห่วงดารกา จึงโทร.หารัดเกล้าซึ่งอยู่บนห้องให้ลงมาช่วย...รัดเกล้าลงมาร่วมโต๊ะอาหารกับจักรวาลและบุษบาแทน พลันเป็ดย่างที่บุษบาซื้อมา กลายร่างเป็นเป็ดจริงๆเดินหายไปทำให้โป่งต้องตามจับอย่างวุ่นวายไปหมด
ooooooo
หงุดหงิดใจจนแนนนี่ต้องโทร.นัดเจอปีเตอร์ที่ร้านกาแฟ เขาจะมารับแต่เธอกลับบอกว่าไม่ต้อง
ไปเองเร็วกว่า แนนนี่จะขี่ไม้กวาดออกไป ชิกเก้นเตือนระวังตะเกียงแก้วจะฟ้องทาฮิร่า แนนนี่บอกว่าตนโรยยานอนหลับไว้ในตะเกียงมาสองสามวันแล้ว ชิกเก้น
ถึงว่าทำไมตะเกียงไม่ส่งเสียง...อิงอรออกมายืดเส้นยืดสาย เงยหน้าขึ้นเห็นแนนนี่ขี่ไม้กวาดผ่านไปแถมโบกมือให้ก็รีบจะไปฟ้องจักรวาล เจอกับบาบาร่าที่
หน้าบ้าน ต่างคนต่างชะงัก อิงอรจำบาบาร่าได้
“ฉันเพิ่งมาอยู่ที่นี่ ฉันเป็นแม่บ้านคนใหม่” บาบาร่าพูดเชิดๆ
อิงอรถามว่าเมื่อกี้เห็นอะไรไหม บาบาร่าถามอะไร อิงอรชี้ให้ดูแนนนี่ขี่ไม้กวาด บาบาร่าเริ่มสนใจ อิงอรจึงเล่าเรื่องประหลาดๆของแนนนี่จนหมด บาบาร่ากลับมาบอกไทเกอร์ที่ห้อง
“ทีแรกไอ้เราก็คิดว่า คุณอิงอรจะเป็นอสูร แปลงร่างเป็นตะขาบเพื่อให้เราจับไม่ได้ ตอนนี้เข้าใจแล้วว่า แกถูกอสูรร้ายสาป เพราะกลัวจะบอกความจริงให้ฉันฟัง”
“รู้ยังงี้แล้วจะทำไงต่อไป” ไทเกอร์ถาม
บาบาร่าว่า พรวดพราดไม่ได้ ต้องค่อยๆคืบคลานไปสู่จุดหมาย...
แนนนี่โผล่มาด้านหลังปีเตอร์ เขาตกใจที่เธอมาถึงก่อนได้อย่างไร แนนนี่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ปีเตอร์รีบถามว่าใครขัดใจมา
“ไม่มีใครทำอะไรหรอก อยู่ดีๆมันก็อยากร้องขึ้นมา”
“อยากเล่าอะไรให้ผมฟังไหม”
แนนนี่ลังเลยังไม่พร้อม นั่งดื่มกาแฟกันสักพัก แนนนี่ก็โพล่งออกมาว่า “ปีเตอร์...แนนนี่คิดว่าตัวเองรักพี่ภวัต รักมานานตั้งแต่เกิดเลย แต่พี่ภวัตรักพี่ดา...รักคนที่เขาไม่รักเรานี่มันเจ็บนะ”
“ใช่...” ปีเตอร์ตอบอย่างเจ็บแปล๊บในใจอย่างยิ่ง
“ปีเตอร์พูดเหมือนคนอกหัก อุ๊ย...งั้นเราก็เหมือนกันเลย” เห็นปีเตอร์ฝืนยิ้ม แนนนี่ดีใจ “ค่อยยังชั่ว จะได้มีเพื่อน ว่าแต่ใครเหรอที่งี่เง่ามองข้ามผู้ชายรูปหล่อแล้วก็แสนดีอย่างปีเตอร์”
ปีเตอร์ปัดว่าอย่ารู้เลย แนนนี่ว่าตนต้องรู้ให้ได้ จู่ๆก็นึกได้ว่าคงเป็นบุษบา ปีเตอร์โอดโอยว่าคนนั้นให้ฟรียังไม่เอาเลย ปีเตอร์จะไปส่ง แต่แนนนี่หายไปเฉยๆ จนเขาแปลกใจว่าไปเมื่อไหร่
แนนนี่ขี่ไม้กวาดกลับมา เจอทาฮิร่ากับปัทมนรออยู่ ปัทมนสั่งห้ามแนนนี่ขี่ไม้กวาดอีก ทาฮิร่าเห็นด้วยและว่า “เจ้ากำลังตกอยู่ในอันตราย สายลับตัวร้ายของนครเวทมนตร์กำลังมาสืบหาอสูรน้อยที่นี่”
“หมายถึงแนนนี่หรือคะ”
ดารกามาแอบฟังสีหน้าตกใจ...เธอกลับมาที่ห้องรู้สึกหวาดกลัว จะทำอย่างไรดี เธอมองตัวเองในกระจก พลันเห็นดวงตาเป็นสีแดง ดูแข็งกร้าวน่ากลัว เสียงจากเงาในกระจกทุ้มห้าว
“อสูรไม่เคยกลัวแม่มด พวกมันใช้เล่ห์เหลี่ยมทำลายล้างพวกเราจนแทบไม่มีเหลือ เจ้าคือทายาทอสูรตนสุดท้ายที่ถือกำเนิดมาเพื่อทำลายบรรดาแม่มดและเมืองเวทมนตร์ให้จมธรณี”
“แต่พวกเขากำลังตามล่าข้า” ดารกาหวาดกลัว
“พวกแม่มดมันเจ้าเล่ห์ เราต้องซ้อนกลให้มันทำลายกันเอง ทำให้พวกมันเข้าใจผิดกันเอง แล้วอสูรจะกลับมายิ่งใหญ่ตามเดิม” เงาในกระจกกลายเป็นดารกาปกติ สายตาเธอมุ่งมั่นขึ้นมา...
ปัทมนกับทาฮิร่ายืนคุยกันหน้าห้อง ปัทมนมั่นใจว่าไม่มีอำนาจชั่วร้ายอะไรจะต่อสู้กับพุทธคุณได้ ตนจะสวดมนต์ขออำนาจพุทธคุณปกป้องคุ้มครองแนนนี่
“แนนนี่เป็นอสูรนะคุณ” ทาฮิร่าหวั่นใจ
“ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับเป็นคนดี เอ้อ...สำหรับแนนนี่ก็คืออสูรที่ดีน่ะค่ะ”
ทาฮิร่าหวั่นใจในความเกเรของแนนนี่ ปัทมนปลอบใจว่าแนนนี่ยังไม่เคยทำร้ายใคร แต่ทาฮิร่ากลัวว่าสักวันจะมาถึง ธานีเดินขึ้นมาเห็นทาฮิร่าก็แปลกใจ เพราะเขาไม่เห็นว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทาฮิร่าแหย่ว่าตนไม่ได้ขึ้นทางบันได ธานีหันมองแม่งงๆ ปัทมนเดินหนีเข้าห้องดื้อๆ
ooooooo
แนนนี่ครุ่นคิดว่าใครคือสายลับจากเมืองเวทย์ ชิกเก้นบอกว่าคือบาบาร่า แนนนี่จำได้เคยเจอที่โรงเรียนเมืองเวทย์ ชิกเก้นเตือนว่าบาบาร่าร้ายกาจมาก แนนนี่เข้ามานอนพักในตะเกียงแก้ว เพราะตะเกียงยังหลับด้วยฤทธิ์ยานอนหลับ จึงทำให้ไม่มีเสียงพูดรบกวน... ปีเตอร์โทร.เข้ามือถือแนนนี่ ชิกเก้นรับแทนและแกล้งปีเตอร์ว่านี่คือแคทตี้ไม่ใช่แนนนี่ ทำเอาปีเตอร์งงว่าตนจะโทร.ผิดได้อย่างไรหลายครั้ง
เมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นอสูร ดารกาจึงทำสมาธิต่อหน้ารูปปั้นอสูร เพื่อขจัดกลิ่นอสูรในกายให้หมดไป เกิดควันอบอวลลอยออกจากร่างดารกาและลอยเข้าไปในรูปปั้นอสูรแทน
วันรุ่งขึ้น ปีเตอร์รีบมาหาแนนนี่ที่บ้าน แนนนี่ต่อว่าชิกเก้นว่าปีเตอร์ต้องซักเรื่องแคทตี้ทั้งวันแน่ แนนนี่ออกไปหาปีเตอร์ เห็นยืนคุยยิ้มแย้มอยู่กับดารกา ปีเตอร์รีบบอกแนนนี่ว่าตนเป็นห่วงทั้งคืน แนนนี่หาว่าปีเตอร์เว่อร์เกินเหตุ
“อ้าว พูดอย่างนั้นปีเตอร์ก็เสียใจแย่ละสิ นี่เขาอุตส่าห์มารับ” ดารกาตำหนิ
แนนนี่เคือง ปีเตอร์จึงบอกว่าไม่เป็นไรเขากลับก่อนก็ได้ ดารกาทำขรึมลงจัดแจงให้ปีเตอร์เข้าไปทานอาหารเช้าในบ้านก่อน แนนนี่ถามดารกาว่าไหนกลับหอไปแล้วทำไมมาอยู่นี่
“ก็อยากอยู่บ้านกับคุณแม่กับแนนนี่น่ะสิ พี่ดาไปล่ะ พี่ภวัตจะไปส่ง...ไปละนะปีเตอร์ กินข้าวให้อร่อยล่ะ” ดารกาแกล้งยั่วแนนนี่
แนนนี่มองตาขวาง ปีเตอร์รู้สึกน้อยใจแต่กล้ำกลืนความเจ็บปวดและเตือนแนนนี่ “ถ้าแนนนี่อยากให้หมอภวัตชอบ แนนนี่ก็ต้องทำตัวอ่อนหวานน่ารักแบบน้องดา ไม่ใช่พาลเกเรคอยแกล้งหรือประชดประชันเขา”
“ก็แนนนี่โกรธนี่”
“แล้วอยากให้หมอภวัตชอบหรือเปล่าล่ะ”
“ปีเตอร์ก็รู้...” แนนนี่เสียงอ่อย
ปีเตอร์ให้ทำตามที่เขาเตือน แนนนี่ซาบซึ้งลุกไปโอบไหล่ขอบคุณปีเตอร์...ดารกามาที่บ้านภวัต เจอบาบาร่า ดารกาทำเป็นอ่อนหวานพูดจาไพเราะ บาบาร่าจึงไม่ติดใจ ดารกาเข้ามาเจอรัดเกล้าทานอาหารเช้าอยู่กับภวัต รัดเกล้ากุลีกุจอจัดให้ดารกานั่งทานคู่กับภวัต ดารกาแกล้งพูดว่าตนไม่อยากเป็นส่วนเกิน เพราะปีเตอร์มาทานข้าวเช้าที่บ้าน และชมว่าคู่นี้น่ารัก แม่ก็พึงพอใจภวัตเครียดและว่าคุยเรื่องคนอื่นทำไม ดารกาแอบยิ้ม คนอื่นที่ไหน น้องสาวที่แสนดีของตน...
รถภวัตกับรถปีเตอร์แล่นออกจากบ้านพร้อมกัน ดารกาแกล้งโบกมือให้ แนนนี่ไม่พอใจออกอาการฮึดฮัด ให้ปีเตอร์แซงรถภวัตไปให้ได้ ปีเตอร์ว่ามันอันตราย แนนนี่โกรธจับพวกมาลัยแซงออกไปอย่างหวาดเสียว ปีเตอร์ร้องลั่นมือไม้สั่น ภวัตตกใจบีบแตรให้รถปีเตอร์จอดข้างทาง
ภวัตเข้ามากระชากประตูรถปีเตอร์เอ็ด “ขับรถประสาอะไร โตกันแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ”
ปีเตอร์หน้าเสียกล่าวขอโทษ แนนนี่ลงจากรถมาโวยว่าปีเตอร์ไม่ผิดไม่ต้องขอโทษ ภวัตจึงหันมาดุแนนนี่ “อ้อ เราสินะ...เล่นพิเรนทร์ๆแบบนี้ไม่มีใครนอกจากเรา”
ดารกาลงจากรถมาถามว่าเป็นอะไรกันหรือเปล่า แนนนี่ยักไหล่สบายมาก ภวัตโกรธที่แนนนี่ทำผิดแล้วยังไม่สำนึก แนนนี่โต้ว่าผิดตรงไหน ไม่มีใครเป็นอันตราย ภวัตโกรธจนพูดไม่ออก ปีเตอร์ยกมือไหว้ขอให้เลิกแล้วต่อกัน แนนนี่ยั่วภวัต
“เอ้า ระวังเส้นโลหิตแตกนะคะคุณหมอ...ไปได้แล้วปีเตอร์ เดี๋ยวเรียนคาบแรกไม่ทัน”
ปีเตอร์จะกลับขึ้นรถ ภวัตดึงไว้ ดารกาแตะแขนภวัตเตือนว่าแนนนี่คะนองไปตามประสาวัยรุ่น ภวัตยิ่งหงุดหงิดเพราะมันอันตราย ดารกาให้มองในแง่ดีว่าทั้งสองปลอดภัยดี ภวัตงุ่นง่านกลับไปขึ้นรถตัวเองขับออกไป
ooooooo
อิงอรพาบาบาร่าถือตะกร้าแอปเปิ้ลลูกโตมาให้ปัทมนที่บ้าน บาบาร่าได้กลิ่นอสูรโชยมา ปัทมนกำลังจะออกไปข้างนอก ทั้งสามจึงเดินออกมาพร้อมกัน จากนั้น อิงอรก็พาบาบาร่ามารู้จักบ้านถัดไป บอกว่าเป็นบ้านคุณยาย ที่ไม่ค่อยอยู่บ้าน บาบาร่ารู้สึกผิดสังเกต...กลับมาปรึกษาไทเกอร์ว่าคลับคล้าย คลับคลาใครซักคน แต่บ้านปัทมน ตนได้ส่งแอปเปิ้ลพิฆาตเข้าไปแล้ว
ทาฮิร่าแปลงเป็นคนไข้ชื่อทาราวดีศรีไปหาภวัตที่โรงพยาบาล เพื่อเตือนว่า บาบาร่าเอาแอปเปิ้ลลูกโตสวยงามน่ากินไปให้ปัทมน มันเป็นแอปเปิ้ลพิษ ให้เขาเอาน้ำกรดราดให้หมดภวัตย้อนถามว่าทำไมไม่ทำเอง ทาฮิร่าย้อนว่าตนต้องการให้เขาเป็นคนทำ...
พรกำลังล้างผลแอปเปิ้ล เห็นลูกโตน่ากิน ยกขึ้นส่องดู แล้วต้องตกใจเพราะเห็นมันมีลายเหมือนงูจึงทิ้งตูมลงไป ป้าผาดเอ็ดผลไม้ช้ำหมด พรกลัวลานไม่ยอมล้างต่อ ให้ป้าผาดทำแทน...แอปเปิ้ลลูกหนึ่งกลายเป็นงูเลื้อยเข้าไปในห้องรับแขก แล้วเลื้อยขึ้นบันได เข้าไปในห้องแนนนี่
ธานีทนไม่ไหว มาหารัดเกล้าที่ทำงานเพื่อถามว่า วันก่อนต่อยปากตนทำไม รัดเกล้าโวยว่าเพราะเขามาต่อยภวัตก่อน
“แล้วรู้มั้ยว่าทำไมพี่ต่อยไอ้ภวัต”
“ไอ้ภวัตที่พี่เรียกน่ะ พี่ชายเกล้านะ”
“แนนนี่ก็เป็นน้องสาวพี่เหมือนกัน”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแนนนี่”
“ไอ้ภวัตบังอาจจูบแนนนี่”
รัดเกล้าตกใจ ธานีถามว่าสมควรถูกต่อยไหม รัดเกล้าเชื่อว่าต้องมีสาเหตุ แต่ธานีย้อนว่าภวัตไม่ควรทำแบบนั้นทั้งกับแนนนี่และดารกา และฝากไปบอกภวัตด้วยว่า เขาอนุญาตให้จีบน้องสาวเขาได้เพียงคนเดียว อย่ารักพี่เสียดายน้องแบบนี้ รัดเกล้านั่งมึนงง
กลับบ้านมา รัดเกล้าซักไซ้ภวัตว่าจูบแนนนี่จริงหรือ ภวัตไม่กล้าพูดว่าแนนนี่เป็นคนจูบตน จึงยอมรับไปโดยดี...ธานีก็กลับมาซักถามแนนนี่เช่นกัน แนนนี่ยอมรับ
“แนนนี่กล้าทำก็กล้ารับ แนนนี่เป็นฝ่ายจูจุ๊บพี่ภวัตเองค่ะ”
ธานีแทบหมดแรง แนนนี่ว่าดารกายังทำได้ ธานีเตือนว่าทำไมไม่ทำสิ่งที่ดีๆของดารกา
“ไชโย้...ในที่สุด พี่ธานีก็ยอมรับว่า พี่ดาเป็นคนไม่ดี”
“พี่ไม่ได้พูดอย่างนั้น” ธานีจะอธิบาย ดารกาเดินเข้ามาพอดี ธานีตกใจเรียก แต่ดารกาเดินหน้าตึงขึ้นห้องไป ธานีตามมาเคาะประตูบอกว่าไม่ได้เป็นอย่างที่ได้ยิน
แนนนี่ยิ้มอย่างสะใจ ตามมาบอกธานีว่าเสียเวลาเปล่า ธานีเข้าใจว่าเป็นแผนแนนนี่ จะต่อว่า แนนนี่เดินหนีเข้าห้องไปอีกคน ธานีหงุดหงิดใจไม่รู้จะทำอย่างไร...ดารกาเข้ามานั่งนิ่งสีหน้าดุดัน ดวงตาแดงวาบ ธานีหันกลับลงบันได รู้สึกเหมือนมีอะไรตามมาจะหันไปดูก็โดนผลักตกบันไดลงมาถึงกับสลบเหมือด
แนนนี่เข้าห้องมาเจอแอปเปิ้ลวางอยู่บนโต๊ะน่ากิน จึงคิดว่าไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมากิน พลันได้ยินเสียงธานีร้อง จึงวิ่งออกมาเห็นธานีสลบอยู่ตีนบันได...ธานีถูกส่งห้องฉุกเฉิน
ทาฮิร่ากับชิกเก้นปรึกษากันว่าเป็นไปไม่ได้ที่ธานีจะตกบันไดลงมาเอง งานนี้โชคดีที่ธานียังไม่ถึงฆาต จึงแค่บาดเจ็บสาหัส ทาฮิร่าถามชิกเก้นคิดว่าใครเป็นคนทำ
“เฮ้อ...เดาไม่ถูก บ้านนั้นมีคุณปัทมน ซึ่งไม่มีทางทำร้ายลูกแน่ๆป้าผาดกับพรก็มีนิวาสสถานอยู่ข้างล่าง น้องดาก็แสนสวยและแสนดี ส่วนน้องแนนนี่ก็ไม่น่า...แต่ก็ฮื้อ...”
ทาฮิร่าถามว่าสงสัยแนนนี่หรือ ชิกเก้นถอนใจแนนนี่จะทำทำไม หรืออาจจะเป็นบาบาร่า ทาฮิร่าร่ายคาถาจะหายตัวไปดู แต่กลายเป็นทำชิกเก้นหายตัวไปแทน ชิกเก้นมาปรากฏตัวที่ห้องแนนนี่ “เอาอีกแล้ว คุณย๊าย...เวรก๊ำ...เวรกรรม”
ไม่ทันไร ทาฮิร่าหัวคะมำเข้ามา ชิกเก้นเตือนให้ทาฮิร่าทบทวนคาถาทุกคืน ทาฮิร่าเห็นผลแอปเปิ้ล จึงรีบบอกให้ชิกเก้นจัดการ แอปเปิ้ลกลายร่างเป็นงูเลื้อยหนี ชิกเก้นไล่ตามตะปบจนจัดการมันสลายไปได้
ทุกคนเฝ้าดูอาการธานีอย่างใกล้ชิด บุษบากับไชยมารับรองว่าจะดูแลเป็นพิเศษ ธานีฟื้นขึ้นมาเห็นทุกคนพร้อมหน้า ขาดก็แต่รัดเกล้า แนนนี่หมั่นไส้บุษบาที่เกาะภวัตแจ จึงเรียกปีเตอร์มารับไปเรียน ภวัตหน้าเสียไม่พอใจ ไชยอาสาจะไปส่งดารกา แนนนี่ช่วยขัดว่าดารกามีรถที่บ้านไปส่งแล้ว ดารกาสบตาแนนนี่อย่างขอบคุณ...แนนนี่โทร.ส่งข่าวรัดเกล้า ว่าธานีน้อยใจที่เธอไม่ไปเยี่ยม รัดเกล้าอ้างว่างานยังไม่เสร็จ แต่ใจจริงเป็นห่วงเขามาก
เย็นนั้น รัดเกล้าแอบเอาดอกไม้ไปวางหัวเตียงธานี เขาตื่นมาเจอพอดี ธานีรีบถามว่าหายโกรธตนหรือยัง รัดเกล้าตอบว่าช่างมันเถอะ ผิดด้วยกันทั้งคู่ และถามว่าตกบันไดมาได้อย่างไร ธานีบอกตามตรงว่าเหมือนมีคนผลัก รัดเกล้าหาว่าก้าวพลาดเองหรือเปล่า
“ไม่ใช่แน่นอน เมื่อเช้าน้องดากับแนนนี่ก็บอกว่า ตอนได้ยินเสียงพี่ร้องออกมาก็ไม่เห็นมีใคร ซึ่งมันก็น่าจะเป็นอย่างนั้น เพราะข้างบนก็มีแค่พี่ น้องดา แล้วก็แนนนี่เท่านั้น”
รัดเกล้ากระซิบถามว่าผีหรือ ธานีเอ็ดว่ามีพ่อเป็นนักวิทยาศาสตร์ไม่น่าเชื่อเรื่องนี้ รัดเกล้าว่าเพราะอย่างนั้นตนถึงต้องพิสูจน์ให้ได้ สองคนเถียงกันอีก รัดเกล้างอนเดินออกมา เจอบุษบาเกาะภวัตแจจึงแกล้งเปรยว่า เป็นพยาบาลก็ไม่ใช่มาเดินตามให้เสียบุคลิกพี่ชายตน บุษบาหน้าเสีย
ooooooo
