เสาร์๕ ตอนทับทิมสยาม

เห็นท่าไม่ดี เปาชางไต่ลงจากต้นไม้ เพื่อหามุมถนัดที่จะยิงฝ่ายตรงข้าม แต่แล้วจู่ๆรู้สึกเหมือนกำลังโดนชกจากคนที่มองไม่เห็น ปืนกระเด็นหลุดมือ เขาเซล้มลง ลุกขึ้นมองงงๆ

“ใครวะ เก่งจริงออกมาสิวะ ไอ้หมาลอบกัด”

เปาชางโดนชกอีกครั้ง

“แล้วลอบยิงคนอื่น เรียกว่าหมาลอบกัดหรือเปล่า

เปาชาง” เทอดปรากฏตัวขึ้น

เปาชางแค้นใจ ชักปืนสั้นออกมาจะยิงใส่ เทอดหลบหลังต้นไม้ เดี่ยวโผล่มาเตะปืนเปาชางกระเด็น แต่พอจะเข้าเล่นงาน ลูกน้องเปาชางคนหนึ่งโผล่มาจะยิงเขา เดี่ยวจึงต้องโดดหลบ

“สกัดมันไว้” เปาชางสั่งลูกน้อง ส่วนตัวเองถอยหนีเข้าป่า

เทอดเข้าช่วยเดี่ยวจัดการลูกน้องเปาชาง เดี่ยวจะตามไปจัดการเปาชาง เทอดห้ามไว้ให้ปล่อยไปก่อน รีบกลับไปที่ฐานจะดีกว่า สองคนจึงมุ่งหน้ากลับฐาน

อีกมุมหนึ่งของป่า สตีเฟ่น ราฮีม และลูกน้องซุ่มดูการต่อสู้ของนายพลจางลี่กับกลุ่มเสาร์ห้า สตีเฟ่นส่องกล้องมองหา ดร.ฟอร์ด แล้วบอกราฮีม

“พ่อฉันอยู่ในเจดีย์”

“แต่พวกมันวางกำลังไว้หนาแน่น เข้าไปตอนนี้คงยาก”

“ยังไงก็ต้องเข้าไป ก่อนที่พ่อฉันจะโดนพวกมันฆ่า”

ซัมดองปรากฏตัวในสภาพอิดโรยบาดเจ็บจากมีดอินทรีย์ บอกสตีเฟ่นว่าถ้าอยากเข้าไปให้ตามเขามา สตีเฟ่นดีใจ

“ดร.ฟอร์ดพ่อเอ็งยังไม่ตาย”

“งั้นอาจารย์ช่วยพ่อผมด้วยนะครับ”

“ตามข้ามา” ซัมดองเดินนำสตีเฟ่น

สตีเฟ่นหันมาสั่งราฮีม “พวกแกซุ่มกำลังคอยอยู่ที่นี่ ฉันจะเข้าไปกับซัมดอง”

ราฮีมรับคำ สตีเฟ่นเดินตามซัมดอง สักครู่ก็เลือนหายไปทั้งสองคน...

ขณะที่เปาชางหนีเข้ามาในป่า เจอต่ำกับบัวชุม และนาตาชาซึ่งถูกมัดติดกับต้นไม้อยู่ นาตาชา

หลับตาลุ้นเกรงเปาชางจะยิง บัวชุมกับต่ำพากันวิ่งหนีคนละทิศละทาง เปาชางจึงจับตัวนาตาชามาเป็นตัวประกัน

ooooooo

เสียงระเบิด เสียงปืนยังดังสนั่นจากแถว บังเกอร์อย่างต่อเนื่อง อ้วนซึ่งเฝ้าอยู่ในเจดีย์กับลูกน้อง ยืนชะเง้อมองตรงทางเข้า จู่ๆรู้สึกเหมือนโดนชนจนเซ

“เฮ้ย...อะไรวะ” อ้วนโวยวาย

“มีอะไรครับ” ลูกน้องถาม

“เหมือนมีคนผลักข้า” อ้วนรีบกลับเข้าไปในเจดีย์ มองไปรอบๆ พระประธานหาสิ่งผิดปกติ เห็น ดร.ฟอร์ด และ ดร.วิทยายังถูกมัดอยู่ทั้งสองคน โดยไม่รู้ว่า ดร.วิทยาแอบเอาเชือกที่มัดมือถูกับเหลี่ยมของผนังเพื่อให้ขาด ดร.ฟอร์ดเห็นภาพรางเลือน ค่อยๆชัดขึ้นเป็นซัมดองก็ยิ้ม

“นั่นด็อกเตอร์มองอะไร” อ้วนร้องถาม

ดร.ฟอร์ดส่ายหน้าทำทีไม่มีอะไร สตีเฟ่นปรากฏร่างขึ้น ลูกน้องอ้วนตกใจร้องเฮ้ย...พลันโดนซัดสลบลง ซัมดองใช้พลังซัดอ้วนกระเด็นไปชนผนังร่วงลงกับพื้น ดร.ฟอร์ดหัวเราะสะใจ

“ฮ่ะๆๆดีมากสตีเฟ่น แกทำได้ดีมาก”

“เป็นเพราะซัมดองที่ช่วยเราไว้ครับพ่อ”

“ขอบคุณมากครับซัมดองที่ช่วยพวกเรา”
“เอ็งจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ ฮ่าๆๆๆ” ซัมดองหัวเราะ

สตีเฟ่นแก้มัดให้ ดร.ฟอร์ด ขณะเดียวกัน ดร.วิทยาก็ตัดเชือกตนเองขาดแต่ยังทำเฉย ซัมดองเข้ามานั่งทำสมาธิที่หน้าพระประธาน ดร.ฟอร์ดเห็นท่าทางอ่อนแรง

“อาจารย์เป็นยังไงบ้างครับ ท่าทางเหมือนบาดเจ็บ”

“มีดอินทรีย์ของพวกมัน ทำให้ข้าต้องเป็นแบบนี้”

สตีเฟ่นรับรองจะไม่ให้พวกนั้นใช้มีดอินทรีย์กับซัมดองได้อีก ซัมดองต้องรักษาตัวเอง

“ข้าขอเวลาทำสมาธิรวบรวมกำลัง อย่าให้ใครมารบกวน”

สตีเฟ่นรับปาก ร่างซัมดองค่อยๆเลือนหายไป อ้วนที่สลบอยู่ค่อยๆฟื้นขึ้นมา เห็น ดร.ฟอร์ดเป็นอิสระยืนอยู่กับสตีเฟ่น ก็แอบถอยหนี สตีเฟ่นหันมาเห็นรีบตามไปฆ่าปิดปาก เป็นโอกาสให้ ดร.วิทยาซึ่งเป็นอิสระเช่นกัน หาทางจะหนี

พอ ดร.ฟอร์ดหันมาเห็นก็โวยวาย “ไอ้ ดร.วิทยามันหนีไปแล้ว”

ดร.ฟอร์ดวิ่งตามแต่กลับโดน ดร.วิทยาผลักล้มลง ดร.ฟอร์ดเห็นปืนที่พื้นก็คว้ามาจะยิงใส่ ดร.วิทยาเห็นตัวเองเสียเปรียบจึงโดดหนีออกไปอีกทาง ดร.ฟอร์ดตั้งหลักได้วิ่งตาม

อ้วนหนีออกมาเจอพรรคพวก จึงช่วยยิงต้านสตีเฟ่นไว้ ดร.ฟอร์ดเห็นลูกชายกำลังเสียเปรียบ จึงกลับมาที่หน้าพระประธาน ร้องเรียกซัมดองให้ออกมาช่วยซัมดองปรากฏร่างแล้วกระอักเลือดออกมา ฉุนเฉียวใส่ ดร.ฟอร์ด

“แกทำลายพลังข้า...ดร.ฟอร์ด”

“แต่ว่าถ้าปล่อยไว้มันจะบุกเข้ามา”

“ไปเรียกสตีเฟ่นกลับเข้ามา”

ดร.ฟอร์ดวิ่งไปเรียกลูกชายให้ถอยกลับมาก่อน

สตีเฟ่นวิ่งเข้ามา ดร.ฟอร์ดขอให้ซัมดองช่วยอย่าให้ใครบุกเข้ามาในนี้

“เอาทับทิมสยามสีม่วงออกจากแท่นนั่น ข้าจะแปรพลังของมันให้เป็นม่านกัน ไม่ให้ใครเข้ามาภายในเจดีย์เด็ดขาด” ซัมดองสั่ง

ดร.ฟอร์ดรีบไปหยิบแท่นเรเดียมออกจากทับทิมสีม่วง ซัมดองนั่งสมาธิ ปรากฏแสงเรืองรองที่บริเวณประตูทางเข้าเจดีย์ สักพักแสงก็หายไป

“พลังของทับทิมสยามสีม่วงจะปิดเจดีย์แห่งนี้ ไม่ให้มีใครเข้าออกได้”

สตีเฟ่นเดินไปลองยื่นแขน แต่เหมือนมีกำแพงกั้นเอาไว้

“จริงด้วยครับ เหมือนมีกำแพงใสกั้นเอาไว้ ผมยื่นมือออกไปไม่ได้เลย”

“ตราบใดที่เอ็งมีลมหายใจ เอ็งก็จะผ่านเข้าออก ไม่ได้”

“แล้วถ้ากลั้นหายใจล่ะครับ”

“ฮ่ะๆ นั่นคือเคล็ดของการเข้าออกฮ่ะๆๆ”

สตีเฟ่นลองกลั้นหายใจ แล้วยื่นมือออกไป มือเขาผ่านออกไปได้สบาย “ออกได้จริงๆด้วยครับ”

“คราวนี้ถึงตาที่พวกเอ็งต้องตอบแทนข้าบ้างแล้ว”

“อาจารย์จะให้พวกเราทำอะไรครับ”  ดร.ฟอร์ดทำหน้าฉงน

“สตีเฟ่นเอ็งต้องจับตัวพวกเสาร์ห้ามาให้ข้าให้ได้ ไม่ยังงั้นพวกมันจะทำลายทุกอย่าง”

สตีเฟ่นรับปาก ซัมดองหลับตาลงทำสมาธิต่อ

ooooooo

ทางเข้าเจดีย์ อ้วนพาพวกมาซุ่มดู แต่พอพุ่งตัวไป เหมือนชนกำแพงบางอย่างที่มองไม่เห็น อ้วนตกใจว่ามันคืออะไร เทอดกับเดี่ยวตามมาสมทบ

“เกิดอะไรขึ้น” เทอดถามอ้วน

“สตีเฟ่น ดร.ฟอร์ด และซัมดองอยู่ข้างใน

พวกมันทำเวทมนตร์ปิดประตูเข้าออกไว้ครับ”

เดี่ยวกับเทอดลองเอามือลูบคลำหาทางเข้า แต่ก็ไม่สำเร็จ เดี่ยวตัดสินใจ

“งั้นผมจะกลับไปที่บังเกอร์ก่อน ทางนี้ให้วางกำลังคุมเชิงเอาไว้ก่อนนะครับ”

อ้วนรับคำ เดี่ยวกับเทอดพากันกลับไป...ดอน ยอด กริ่ง และพวกผู้หญิง อยู่ที่บังเกอร์กับแต้ม ช่วยกันยิ่งถล่มกองกำลังของนายพลจางลี่ เทอดกับเดี่ยวเข้ามาบอกเพื่อนๆ

เสาร์ ๕ ตอนทับทิมสยาม 23/11/54

ตอนที่ 16     (ต่อจากวานนี้)

“ตอนนี้ด้านในเจดีย์ ซัมดอง ดร.ฟอร์ดแล้วก็สตีเฟ่นยึดเอาไว้ได้แล้ว แต่ผมให้อ้วนกับพวกคุมเชิงไว้ด้านนอกครับ”

“เป้าหมายของพวก ดร.ฟอร์ดคือการทดลอง แต่เป้าหมายของนายพลจางลี่คือทับทิมสยาม” กริ่งหนักใจกับศึกทั้งสองทาง

“ใช่ครับเรากำลังเจอศึกสองด้าน”

“ถ้างั้นเราต้องใช้ยุทธการดาวกระจายครับ” ดอนเสนอ

ยอดทำหน้าฉงน ดอนขยายความ “ที่บังเกอร์ เราปล่อยลุงแต้ม เสือสนธิ์ เจ้าพ่ออินทร์ดูแล ส่วนพวกเราพยายามหาทางเจาะเข้าไปในเจดีย์ เพื่อทำลายการทดลองให้ได้”

“สำหรับพี่ต่ำ บัวชุม แล้วก็นาตาชาที่อยู่กลางป่า ปล่อยไว้อาจเป็นอันตราย ผมขอเป็นคนไปเอาตัวมาเอง” เคนอาสา

ม่านฟ้าขอไปด้วยคน เพราะเป็นห่วงบัวชุม ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ที่ได้รับ...

ภายในป่า เปาชางกำลังฉุดกระชากนาตาชาให้เดินตาม เธอเหนื่อยอ่อนขอพัก

“อยากตายกลางป่านี่หรือไง นังแหม่ม”

“จะตายที่นี่หรือว่าตายที่ไหน ยังไงแกก็ฆ่าฉันอยู่แล้ว”

“ฉลาดนี่ แต่คนอย่างเธอน่ะ ฉันไม่ปล่อยให้ตายฟรีๆ หรอก ยังไงฉันก็จะเอาเธอแลกกับทับทิมสยาม”

“เชอะ...ฝันไปเถอะ” นาตาชาอยากหัวเราะเยาะ เพราะรู้ว่าพ่อไม่ยอมแน่

“เร็ว เดินเร็วๆ” เปาชางดึงนาตาชา

นาตาชาอาศัยจังหวะเผลอ กระแทกเปาชางเซล้มแล้ววิ่งหนี เปาชางโมโหชักปืนยิงไล่ กระสุนนัดหนึ่งเฉี่ยวขาเธอล้มลงเลือดกระฉูด เปาชางเดินเข้าไปใกล้กระชากแมกกาซีนขู่

“อย่าให้ฉันต้องฆ่าเธอนาตาชา ลุกขึ้น”

“ยิงฉันยังงี้จะให้เดินยังไงไหว” นาตาชาตวาดกลับ

เปาชางจึงต้องอุ้มเธอเดินไป...

จุดที่นายพลจางลี่ตั้งกำลังยิงถล่มพวกเสาร์ห้า ลูกน้องเข้ามารายงานว่า หน่วยสอดแนมแจ้งมาว่า ดร.ฟอร์ดยึดเจดีย์ไว้ได้ นายพลจางลี่แค้นใจที่ ดร.ฟอร์ดคิดชิงทับทิมสยามเหมือนตน

“ลุงไม่ต้องห่วง ยังไงเราก็ต้องชนะแน่ครับ” เปา–

ชางเดินเข้ามาพร้อมนาตาชา

“นั่นนังแหม่มนาตาชานี่” นายพลจางลี่แปลกใจ

“มันจะเป็นตัวประกันชั้นดีที่จะทำให้งานของเราง่ายขึ้น”

“ดีมากหลานรัก เราจะเอานาตาชาแลกกับทับทิมสยาม ฮ่าๆๆๆ”

“ฝันไปเถอะ ไอ้พวกบ้า” นาตาชารู้ดีว่าไม่สำเร็จ

“นังแหม่มนี่ปากดี เดี๋ยวเถอะๆ” นายพลจางลี่ยัวะ

เปาชางเหวี่ยงนาตาชาล้มลงมุมหนึ่ง สั่งลูกน้องมัดไว้ เท่านั้นไม่พอ ยังเอาระเบิดเวลามาผูกติดตัวเธอไว้ด้วย นายพลจางลี่ถามว่าจะทำอะไร

“นังแหม่มนี่ฤทธิ์มันไม่ธรรมดา ถ้าเกิดเรื่องอะไรก็จะกดรีโมตระเบิดมันทิ้งไปเลยครับ”

“แต่เราต้องได้ทับทิมสยามมาก่อน จากนั้น แกอยากจะทำอะไรก็ทำไป ฮ่าๆๆ”

“ถ้าเธอคิดหนี ฉันจะกดรีโมตระเบิดเธอทิ้ง เข้าใจมั้ย” เปาชางผูกระเบิดติดกับตัวนาตาชา

แต่เธอกลับเชิดหน้าไม่กลัวคำขู่ของเปาชาง

ooooooo

เมื่อรู้วิธีเข้าออกจากกำแพงที่เกิดจากอำนาจของซัมดอง สตีเฟ่นก็กลั้นหายใจเดินทะลุออกมา ซัมดองตามมาปรากฏตัว อ้วนกับลูกน้องเห็นสาดกระสุนใส่ แต่ซัมดองใช้พลังสกัดกั้นและสะบัดอ้วนกับพวกกระเด็นล้มลุกคลุกคลาน ถอยหนีกันไป

“หน้าที่ของแกคือ ต้องหาทางจับตัวพวกเสาร์ห้ามาให้ข้า” ซัมดองหันมาสั่งสตีเฟ่น

“ครับอาจารย์ ถ้าได้ตัวเสาร์ห้า การทดลองที่จะเกิดขึ้น ก็จะไม่มีอุปสรรค”

“รีบไปจัดการก่อนที่พวกมันจะมาที่นี่”

สตีเฟ่นรับคำ พอจะเดินไป ซัมดองเรียกไว้ “มีอะไรครับอาจารย์”

“มีดอินทรีย์ ข้าได้กลิ่นมีดอินทรีย์ คนป่าที่ชื่อเคน มันมาแล้ว” ร่างซัมดองเลือนหายไป

สตีเฟ่นวิทยุสื่อสารสั่งราฮีมเตรียมกำลังให้พร้อม “รีบนำพวกของแกไปหาฉันที่ป่าสุสานช้าง เราจะทำการรบที่นั่น”

“ได้ครับ ผมจะไปถึงที่นั่นใน 5 นาที” ราฮีมรับคำแล้วหันไปสั่งลูกน้อง ขนอาวุธตามเขาไป...

คืนนั้น บัวชุมวิ่งหนีกระสุนมาหลบอยู่มุมหนึ่ง

เห็นม่านฟ้ากับเคนวิ่งมา เธอดีใจมากรีบตะโกนเรียกทั้งสองคน ม่านฟ้ารีบวิ่งเข้าไปหา

“พี่บัวชุมเกิดอะไรขึ้น นาตาชาไปไหน”

“เปาชางมันจับนาตาชาไปแล้ว”

“แล้วพี่ต่ำล่ะ” เคนถาม

“หนีกันไปคนละทาง ไม่รู้อยู่ไหน”

“งั้นตามผมมาเร็ว” เคนวิ่งนำม่านฟ้ากับบัวชุมไป เพราะมีคนไล่หลังมาเกรงจะโดนยิง

ในขณะที่ ดร.วิทยาวิ่งหนีออกมาจากเจดีย์ มาเจอฮวงถูกมัดอยู่กลางป่า จึงช่วยแก้มัดให้

“แกอยู่นี่เอง นึกว่าหายไปไหน”

“พวกมันจับผมมัดไว้ครับ”

“ตอนนี้ข้างใน ไอ้ ดร.ฟอร์ดกับลูกของมันบุกเข้ามายึดไว้ได้แล้ว พวกเราไม่มีกำลังเหลือเลย เจ้าพ่ออินทร์กับเสือสนธิ์มันทรยศฉัน”

“ด็อกเตอร์ไม่ต้องกลัว ผมจะคุ้มกันให้เอง”

ฮวงนำทาง ดร.วิทยาวิ่งไป บัวชุม ม่านฟ้า และเคนวิ่งมาเห็น บัวชุมชี้ให้ม่านฟ้าดู ม่านฟ้าเจ็บใจวิ่งเข้าจะชาร์จ ดร.วิทยา “ไอ้คนเลว ตายซะเถอะ”

ฮวงเข้าขวาง ผลักม่านฟ้าล้มลง เคนเข้าสู้กับฮวง ดร.วิทยาเห็นท่าไม่ดีจะหนีเอาตัวรอดบัวชุมขวางไว้ ดร.วิทยาโวยวายใส่ บัวชุมโมโหกระโดดกัด ดร.วิทยาอย่างแรง ดร.วิทยาร้องลั่นสะบัดบัวชุมออก ม่านฟ้าเข้าช่วยรุม ดร.วิทยา

เคนกับฮวงต่อสู้กัน ปืนกระเด็นหล่น ฮวงโจนเข้าคว้ามาจ่อเคน ม่านฟ้าร้องบอก

“อย่านะ ไม่งั้นฉันยิงเจ้านายแกแน่”ม่านฟ้าจ่อปืนที่หัว ดร.วิทยา

“ฮวง...แกช่วยฉันด้วย”ดร.วิทยากลัว

ม่านฟ้ากระแทกปืนใส่ ดร.วิทยา ขู่ให้ฮวงวางปืน ฮวงยอมค่อยๆวางปืนลง ดร.วิทยาใช้จังหวะนั้นสะบัดตัวล้มลง ฮวงอาศัยความเร็วยกปืนยิงใส่ม่านฟ้า บัวชุมเห็นเอาตัวรับกระสุนแทน ดร.วิทยาวิ่งหนี ฮวงวิ่งตามไป เคนกับม่านฟ้าโผเข้าดูบัวชุม

“พี่บัวชุมอย่าเป็นอะไรนะ”ม่านฟ้าน้ำตาไหลริน

“ค่ะ บัวชุมจะไม่เป็นอะไร”

“แต่พี่บัวชุมเลือดไหล”

“คุณหนูอย่าห่วง เดี๋ยวพี่บัวชุมก็หาย”

“สัญญานะ...” ม่านฟ้าเขย่าตัวบัวชุมร้องไห้

“สัญญาค่ะ พี่บัวชุมจะอยู่ดูแลคุณหนูตลอดไป” บัวชุมพยายามพูดแล้วค่อยๆหลับตาลง มือที่ม่านฟ้ากุมร่วงหล่นลง เป็นสัญญาณของการจากไปชั่วนิรันดร์

ม่านฟ้ากอดบัวชุมร้องไห้โฮ เคนเข้ามาปลอบ

“พี่บัวชุมจะอยู่กับพวกเราตลอดไป ม่านฟ้า” เคนเองก็สลดใจอย่างบอกไม่ถูก

เคนกับม่านฟ้าช่วยกันฝังศพบัวชุม ไม่ทันไร ร่างซัมดองก็ปรากฏขึ้น

“แกอยู่นี่เอง”

“ซัมดอง...” เคนกับม่านฟ้าตกใจ

ม่านฟ้ายกหน้าไม้ขึ้นยิงใส่ “ตายซะเถอะ”

ซัมดองรับลูกดอกไว้ได้ แล้วขว้างกลับมาเฉี่ยวหัวไหล่ม่านฟ้าล้มลง เคนชักมีดอินทรีย์ออกมา

“มีดอินทรีย์ แกจำได้มั้ย”

ซัมดองผงะเล็กน้อยเนื่องจากรู้ฤทธิ์ของมันดี แต่ก็ใช้พลังพุ่งเข้าใส่เคน

“แกต้องตาย...” ซัมดองร้องบอก

เคนปามีดอินทรีย์ออกไป ซัมดองหลบ มีดวกกลับมาหาเคน ม่านฟ้าลุกขึ้นคว้าหน้าไม้มาหาจังหวะยิงอีกครั้ง ซัมดองร่ายคาถา แยกร่างตัวเองออกเป็นหลายตัว หายตัวสลับกันไปมา เคนหันมองรอบตัวว่าตัวไหนจะเป็นตัวจริง พลันตัวจริงก็ปรากฏขึ้นด้านหลังเคน ม่านฟ้ายิงหน้าไม้เข้าใส่ ซัมดองจับตัวเคนหันมารับลูกดอกแทน ลูกดอกปักเข้ากลางตัวเคน ทรุดลง มีดอินทรีย์หล่นลงพื้น

“เคน...” ม่านฟ้าตกใจ

“นังผู้หญิงหน้าโง่ ตายซะเถอะ” ซัมดองอัดพลังฝ่ามืิอใส่ม่านฟ้ากระเด็นไปกระแทกต้นไม้ สลบไป

แล้วซัมดองก็เดินมาหาเคน ซึ่งนอนหายใจรวยริน “แกต้องมากับข้า”

เคนปรือตามองม่านฟ้าอย่างอ่อนแรง...

ooooooo