เสาร์๕ ตอนทับทิมสยาม
ตอนที่ 14
พวกเสาร์ห้า พวกผู้หญิง เคน และม่านฟ้า ช่วยกันต่อสู้กับยักษ์ศุกร์และเหล่าปีศาจ จนสามารถหลอกล่อยักษ์ศุกร์มาติดกับมัดด้วยเถาวัลย์ตรึงไว้กับต้นไม้ใหญ่ได้ สำเร็จ เคนใช้มีดอินทรีย์จัดการเหล่าปีศาจ เคียงคู่กับม่านฟ้า
ไม่เพียงแค่นั้น หลุดจากเหล่าปีศาจก็ยังเจองูยักษ์ ทุกคนพากันวิ่งหนีหลบหลีก จนกระทั่งประตูมิติเปิดออก ส่องแสงเรืองรอง เคนร้องบอกทุกคน ต่างคนต่างช่วยคู่รักของตนเพื่อฝ่างูยักษ์ กระแตกับเจนนี่เกือบเสียที ยอดกับดอนเข้าไปช่วยหลุดผ่านประตูมิติมาได้อย่างหวุดหวิด
“ยอด คุณบาดเจ็บหรือเปล่า” กระแตถามด้วยความเป็นห่วง
“ไหนบอกไม่ห่วงผมไง”
“ก็ห่วงนิดหน่อย”
“ห่วงนิดห่วงหน่อย ห่วงน้อยๆแต่ห่วงนานๆนะกระแตนะ” ยอดอ้อน กระแตตอบว่าย่ะ
“ขอบคุณมากนะคะดอน ถ้าคุณไม่ช่วย ฉันคงอยู่ข้างในไม่ได้ออกมาแน่”
“ถ้าคุณอยู่ไหน ผมก็จะอยู่ที่นั่น ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณเด็ดขาด”
ไม่ทันไร ดร.วิทยากับฮวง และลูกน้องจับบัวชุม แต้ม และต่ำโผล่เข้ามา ม่านฟ้าตกใจเมื่อเห็นบัวชุมถูกจับเป็นตัวประกัน ดอนสบถ...งานเข้าแล้วครับ
“องค์หญิงม่านฟ้า พระธิดาองค์สุดท้ายแห่งเชียงรุ้ง” ดร.วิทยาทำทีก้มหัวคำนับอย่างเยาะๆ
“แกต้องการอะไร”
“ทับทิมสยามสีแดงที่เธอครอบครองอยู่ไง”
“ทับทิมสยามไม่ได้อยู่กับฉัน”
“อย่ามาลูกเล่น ไม่งั้นนังบัวชุมตาย”
“คุณหนูไม่ต้องห่วง บัวชุมยอมตาย”
ฮวงโมโห กระชากบัวชุมมาจากลูกน้อง แล้วเค้นคอทรมาน ยอดก้าวออกมาต่อรองว่า ถ้าได้ทับทิมไปแล้ว จะแน่ใจได้อย่างไรว่าจะไม่ฆ่าพวกตน ดอนเสริมว่าให้ปล่อยแต้ม ต่ำ และบัวชุมก่อน ดร.วิทยายอมต่อเมื่อเอาทับทิมออกมาแลก ม่านฟ้าหยิบทับทิมในย่ามออกมาชูขึ้นกระทบแสงอาทิตย์เป็นประกาย ฮวงดันตัวบัวชุมเดินมาพร้อมแต้มและต่ำ เมื่อทั้งสามเดินมาใกล้ ม่านฟ้าก็โยนทับทิมขึ้น ฮวงกระโดนรับ ม่านฟ้าดึงบัวชุมวิ่งหนี ทุกคนพากันวิ่งหนีเพราะรู้ว่าพวก ดร.วิทยาตุกติกแน่ และก็จริงเพราะพวกมันยกปืนขึ้นยิงใส่
เดี่ยว กริ่ง และเทอดยิงสกัดให้พวกผู้หญิงหนีไปก่อน แต่ชลดาขอแสดงฝีมือเองบ้าง เทอด เดี่ยว และกริ่งจะส่งปืนให้ แต่ชลดา ยูกิ และบุษกรไม่รับ บอกว่าจะไปหาเอาข้างหน้า สามสาวโดดไปจัดการพวกลูกน้องดร.วิทยาที่ตามไล่ยิง และยึดอาวุธมาได้หมด สามหนุ่มยอมยกนิ้วให้
ดอน เจนนี่ ยอด และกระแตวิ่งมาอีกทางหนึ่ง ช่วยกันจัดการพวก ดร.วิทยาจนราบคาบ ดร.วิทยากับฮวงหนีไป ดอนบอกให้ตาม
“จุดหมายของพวกมันคือเจดีย์ เราต้องไปดักรอพวกมันที่นั่น”
เจนนี่บอก อาวุธพร้อมคนก็พร้อม ยอดและกระแตชูมือลุย...
ooooooo
ฮวงส่งทับทิมให้ ดร.วิทยา เขาดีใจมาก ในที่สุด ทับทิมทั้งสามก้อนก็ตกอยู่ในมือเขา ฮวงรายงานว่า พวกเสือสนธิ์กับอินทร์ล่วงหน้าไป
ที่เจดีย์แล้ว อาวุธหนักและกองกำลังพวกนั้นจะคุ้นกันการทดลองผ่านลุล่วงไปด้วยดี...ม่านฟ้า บัวชุม เคน แต้ม และต่ำแอบฟังอยู่ ม่านฟ้าโกรธแค้นจะออกไปยิง ดร.วิทยาทิ้ง แต้มห้ามไว้
“กำลังมันเหนือกว่าเรา สู้ตอนนี้เราแพ้แน่ คอยหาจังหวะแล้วค่อยลงมือดีกว่า”
“ผมเห็นพวกคุณเดี่ยวไปทางโน้นรีบไปสมทบพวกนั้นดีกว่าครับ” เคนบอกทุกคน
บริเวณเจดีย์ เสือสนธิ์กับอินทร์คุมลูกน้องสร้างบังเกอร์ ขุดสนามเพลาะ ติดตั้งยุทโธปกรณ์ตามจุดต่างๆ ลักษณะเหมือนค่ายทหารเพื่อคุมการเข้าออกเจดีย์ให้กระทำกันยาก
“ใกล้ถึงวันขึ้น 15 ค่ำแล้ว ดร.วิทยาคงจะมาถึงในไม่ช้า” เสือสนธิ์เอ่ยขึ้น
“เราสองคนก็จะได้รู้กันสักทีนะครับ ว่าความจริงมันคืออะไรกันแน่” อินทร์อยากรู้
ห่างออกมา เปาชางกับอาเตียวซุ่มสังเกตความเคลื่อนไหว เปาชางเห็นการก่อสร้างและอาวุธมากมาย เชื่อว่าต้องมีงานสำคัญแน่จึงสั่งอาเตียวไปรายงานนายพล จางลี่ให้มาที่นี่ด่วน
อีกมุมป่า กลุ่มของ ดร.ฟอร์ด สตีเฟ่น ราฮีม นาตาชา และลูกน้องเดินรอนแรมมา นาตาชารู้สึกตัวเองไม่ค่อยสบายจึงขอพัก ดร.ฟอร์ดให้กินยาแล้วเดินทางต่อ สตีเฟ่นกระซิบบอกน้อง
“เธอต้องรีบหายเร็วๆนะ เธอก็รู้ว่าพ่อไม่ชอบให้ใครมาเป็นตัวถ่วง”
“แต่ฉันป่วยนะพี่”
“เธอคิดว่าพ่อจะเห็นใจเหรอ”
นาตาชาก้มหน้าเสียใจ ที่พ่อสนใจแต่งานและการทดลองจนไม่เคยสนใจความเจ็บป่วยของตนซึ่งเป็นลูกบ้างเลย สตีเฟ่นเตือนว่า สิ่งที่พ่อทำ ถ้าสำเร็จพวกเราก็จะสบายไปด้วย มีเงินทองใช้มากมาย
“แต่กว่าจะถึงวันนั้น ฉันก็คงตายไปแล้ว พี่สตีเฟ่นไม่เบื่อหรือไง ที่วันๆอยู่แต่ในป่า สู้รบกับคนโน้นคนนี้ ทำไมเราไม่อยู่แบบสงบๆเหมือนคนอื่นเขาบ้าง”
“อย่าพูดอีก ถ้าพ่อได้ยินคงไม่ชอบใจแน่” สตีเฟ่นไม่พอใจกับความคิดของนาตาชา จึงเดินหนีออกมา
นาตาชาทรุดลงนอนอย่างอ่อนเพลีย ดร.ฟอร์ดไม่สนใจสั่งทุกคนออกเดินทางต่อ ราฮีมแย้งว่านาตาชาไปไม่ไหว ดร.ฟอร์ดจึงบอกให้ทิ้งไว้ สตีเฟ่นตกใจอ้าปากจะค้าน
“แกไม่ต้องกลัวสตีเฟ่น เราจะทิ้งยา ทิ้งอาหารเอาไว้ด้วย ถ้ามันฟื้นมันก็ตามไปเอง”
“แต่คุณนาตาชาเป็นผู้หญิงนะครับ” ราฮีมท้วง
“ถ้าเป็นลูกของฉัน มันก็ต้องเข้มแข็งกว่านี้ ใกล้วัน 15 ค่ำแล้ว เราต้องรีบเดินทาง อย่าให้นาตาชามาเป็นตัวถ่วง”
สตีเฟ่นจึงขอให้ทิ้งคนไว้ดูแลนาตาชาคนหนึ่ง ไม่อย่างนั้นอาจถูกเสือคาบไปกิน ดร.ฟอร์ดไม่ว่าอะไร สั่งทุกคนเดินทางอย่างไม่ไยดีลูกสาวเลย
เมื่อนาตาชาตื่นขึ้นมา พบว่าพ่อได้ทิ้งตนไปแล้วก็เสียใจ คนงานเอาอาหารและยาให้ทาน พลันมีเสียงคนเดินมา คนงานรีบบอกให้นาตาชาหลบซ่อนก่อน สักครู่ พวก ดร.วิทยาเดินมา ฮวงเห็นร่องรอยอาหารและข้าวของของนาตาชา ก็รีบบอก ดร.วิทยา อาจเป็นพวก ดร.ฟอร์ด
“งั้นก็หาให้เจอแล้วฆ่ามัน” ดร.วิทยาสั่งทุกคนแยกย้ายกันค้นหา
ฮวงถือปืนใกล้เข้ามาที่ซ่อนตัวนาตาชา คนงานเกรงจะไม่ปลอดภัย จึงลุกขึ้นวิ่งหนีออกไป นาตาชายังขดตัวอยู่ตรงนั้น ฮวงกับพวกตามไล่ยิงคนงาน นาตาชาฉวยโอกาสวิ่งหนีไปอีกทาง...เมื่อคนงานที่หนีถูกยิงตาย ฮวงรายงานว่าไม่มีคนอื่นอีก ดร.วิทยาจึงให้เดินทางไปที่เจดีย์ก่อนพวก ดร.ฟอร์ด เผอิญ ดอน ยอด กระแต และเจนนี่แอบมองอยู่มุมหนึ่ง นาตาชาเดินโงนเงนมาล้มลง เจนนี่กับกระแตเข้าไปดู รู้ว่าเธอมีไข้ ต่างแปลกใจที่ ดร.ฟอร์ดกับสตีเฟ่นไปไหน
“ผมว่ารีบพาไปหลบก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวพวกมันย้อนกลับมาจะเดือดร้อน” ยอดเตือน
เจนนี่กับกระแตประคองนาตาชาหนีมาจนใกล้มืดจึงพัก ปฐมพยาบาลนาตาชา จนเธอฟื้นเห็นเจนนี่ก็ตกใจ เจนนี่บอกไม่ต้องกลัว พวกตนไม่ทำอะไรหรอก นาตาชามองดอน ยอด และกระแต ดอนบอกว่าเธอสลบไป กระแตถามทำไมถึงถูกทิ้งไว้ลำพัง
“ฉันไม่สบาย คนอื่นๆไปที่เจดีย์”
“ไม่มีอะไรมาหยุดยั้งพวกคุณได้เลยนะ” ยอดประชด
“มีสิ ความตายไง” นาตาชาพูดด้วยความน้อยใจ
“เราจำเป็นต้องควบคุมตัวคุณไว้ในฐานะคนร้ายที่ก่อความวุ่นวายให้กับบ้านเมือง”
นาตาชามองดอนอย่างสะเทือนใจ ล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนเพลีย อยากทำอะไรก็เชิญ เจนนี่เอายาให้กิน
นาตาชาถามว่าตนจะเชื่อได้อย่างไรว่าไม่ใช่ยาพิษ เจนนี่ถอนใจบอกว่าถ้าคิดจะฆ่าคงไม่พามาด้วยหรอก นาตาชารับยามากินแล้วนอนต่อ เจนนี่ห่มผ้าให้ เธอแปลกใจที่ทำไมเจนนี่มาดูแล แต่นาตาชาก็ยังแสร้งทำเย่อหยิ่ง ไม่สนใจ
ooooooo
ในคืนนั้น ดอนกับเจนนี่นั่งคุยกันข้างกองไฟ ดอนถามอาการนาตาชา เจนนี่บอกว่าไข้ลดลงแล้ว แต่ต้องกินยาต่ออีกสักวันสองวัน ไม่อย่างนั้นไข้จะตีกลับ ดอนเตือนให้เจนนี่ระวังตัวไว้บ้าง เจนนี่บอกว่า ภายนอกนาตาชาดูแข็งกร้าว แต่ภายในไม่ได้เลวร้ายอะไร
“ภารกิจข้างหน้าอันตรายมาก ผมก็มัวแต่ทำงานจนไม่มีเวลาที่จะคุยกับคุณเลย”
“เราเกิดมาเพื่อต่อสู้กับพวกทำลายชาติค่ะ ดอน”
“ใช่ ผมดีใจนะที่ผมได้เจอกับคุณ แม้ภารกิจของเราจะเต็มไปด้วยอันตราย แต่การที่ได้ต่อสู้เคียงข้างกับคุณ มันทำให้ผมมีความสุข”
“ฉันก็เหมือนกันค่ะ คุณอยู่ที่ไหน ฉันก็จะอยู่กับคุณตลอดไป”
ดอนโน้มตัวเจนนี่มาจุมพิตที่หน้าผาก ทั้งคู่อิงแอบกันอย่างมีความสุข นาตาชามองภาพสองคนด้วยความเสียใจ
วันรุ่งขึ้น นาตาชาตื่นมาเห็นดอนทำอะไรง่วนอยู่ในขณะที่คนอื่นๆยังไม่ตื่น จึงขอให้เขาพาไปที่ลำธาร อยากล้างหน้าล้างตัว ดอนลังเลเล็กน้อย ก่อนจะยอมพยุงเธอเดินไป...มาถึงลำธาร ดอนแยกตัวมาวักน้ำล้างหน้า นาตาชามองดอนเศร้าๆก่อนจะถามเขา
“ดอน คุณรู้มั้ย ตอนแรกที่พ่อทิ้งฉันไว้ในป่า ฉันโกรธแล้วก็เสียใจมาก”
“พ่อคุณไม่ควรทำแบบนั้น”
“แต่ตอนนี้ ฉันอยากจะขอบคุณพ่อที่ทำให้ฉันมีโอกาสได้พบกับคุณ”
“คุณกำลังหว่านเสน่ห์” ดอนถอยห่าง
“ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้หว่านเสน่ห์ แต่ฉันพูดสิ่งที่อยู่ในใจ”
“ไข้คุณลดหรือยัง”
“อย่าเปลี่ยนเรื่องสิคะ ฉันแค่อยากจะบอกคุณบางอย่าง”
“ครับ ผมฟังอยู่”
“ฉันอยากจะบอกคุณว่าฉันดีใจที่โลกนี้มีผู้ชายอย่างคุณ เราไม่จำเป็นต้องใกล้ชิด ไม่จำเป็นต้องรักกัน ขอเพียงแค่ตาของฉันได้มองเห็นคุณ รับรู้เรื่องของคุณมันก็สุขที่สุดแล้วสำหรับฉัน”
“กลับเถอะครับ คนอื่นๆคงตื่นแล้ว”
นาตาชาขึ้นจากน้ำมาดึงดอนไว้ แล้วเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนเขา “รู้มั้ยคะว่า ผู้หญิงที่มาเป็นแฟนของคุณ เป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก”
นาตาชาลูบไล้ดอน เขายั้งไม่ให้เธอทำแบบนี้แล้วชวนกลับ ดอนผลักเธอออก นาตาชาน้อยใจเดินปึ่งๆ
กลับไป ดอนเดินตามห่างๆ เจนนี่แอบมองอยู่มุมหนึ่ง...ยอดกับกระแตกำลังช่วยกันเก็บข้าวของเตรียมเดินทางต่อ เจนนี่เข้ามาสมทบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดอนเข้ามาช่วยเจนนี่ นาตาชามองด้วยความอิจฉา ยอดบอกทุกคนว่าถ้าปีนไปทางหน้าผาจะย่นระยะทางได้เป็นสิบกิโล กระแตเห็นดีด้วยเธอไหว ดอนจึงบอกว่าเขากับยอดจะ
ปีนขึ้นไปก่อน แล้วจะหย่อนเชือกลงมา พวกเธอจะได้ปีนขึ้นไปง่ายๆ
เมื่อสองหนุ่มปีนถึงบนหน้าผา แล้วหย่อนเชือกลงมา กระแตปีนขึ้นไปก่อน นาตาชาหันมาถามเจนนี่ว่า ตนต้องขึ้นไปเป็นคนต่อไปใช่ไหม เจนนี่พยักหน้า นาตาชายิ้มอย่างมีเลศนัย พอเห็นว่าขึ้นมาสูงครึ่งทาง เห็นมือเจนนี่จับก้อนหิน ก็แกล้งเอาเท้าไปเหยียบ เจนนี่
ชักมือออกทัน นาตาชาเสียหลักลื่นไถลลงไปอยู่ต่ำกว่าแทน พยายามเหนี่ยวหินไว้สุดแรง เจนนี่ก้มมองถาม
“เธอทำแบบนี้ทำไมนาตาชา”
“ฉันอิจฉาเธอ ฉันเกลียดเธอ”
“เธอทำตัวเองแท้ๆ”
“งั้นก็ฆ่าฉันเลยสิ จัดการเลย” นาตาชาท้า
เจนนี่เห็นสายตาชิงชังของนาตาชา แต่เธอก็ยื่นมือไปบอกให้จับมือตน นาตาชาใกล้จะหมดแรงจึงคว้ามือเจนนี่ เจนนี่พยายามดึงนาตาชาขึ้นมา ยอด กระแต และดอนช่วยกันดึงเชือกให้สองสาวขึ้นมาได้สำเร็จ สองสาวท่าทางอ่อนแรง กระแตเข้ามาถามเจนนี่ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ร่างกายนาตาชาคงยังไม่ฟื้นจากไข้น่ะ ก็เลยหมดแรง” เจนนี่ตอบเลี่ยงๆ
นาตาชารู้สึกละอายใจ เจนนี่ยังส่งกระบอกน้ำให้นาตาชาดื่ม เธอจึงถามว่าทำไมไม่โกรธ
“เลิกพูด แล้วก็ลืมมันซะ ชีวิตเรายังอีกยาวไกลนาตาชา”
นาตาชาไม่เข้าใจทำไมเจนนี่ไม่โกรธทั้งที่ตนคิดฆ่าเธอ
ooooooo
บริเวณป่าใกล้เจดีย์ เดี่ยว เทอด กริ่ง บุษกร ชลดา ยูกิ ม่านฟ้า บัวชุม แต้ม และต่ำมาถึงก่อนเพราะเคนนำทาง ทั้งหมดแอบมองพวกเสือสนธิ์และพวกอินทร์ลาดตระเวน พวกเสาร์ห้าหนักใจไม่อยากทำร้ายพวกนั้น เทอดอยากเข้าไปให้ข้อเท็จจริงกับเสือสนธิ์และอินทร์ แต่เดี่ยวเห็นว่ายาก เพราะพวกนั้นเชื่อ ดร.วิทยาจริงๆจังๆ ชลดา บุษกร และยูกิอาสาเข้าไปเจรจาเอง
“แล้วถ้าไม่สำเร็จ จะเกิดอะไรขึ้น” กริ่งเป็นห่วง
“พวกเขาคงไม่ฆ่าเราหรอกค่ะ เพราะอย่างน้อยก็คนเคยรู้จัก เคยร่วมงานกัน” สามสาวยืนยันและบอกว่า ถ้าเย็นแล้วพวกตนไม่ออกมาก็แสดงว่าเจรจาไม่สำเร็จ
สามสาวบุกเข้ามาหาเสือสนธิ์กับอินทร์แต่ต้องปะทะกับพวกสมุนก่อน เสือสนธิ์โวย
“แบบนี้ไม่ได้เรียกว่ามาดี นึกไม่ถึงว่าพวกเธอก็ไม่ต่างอะไรกับพวกเสาร์ห้า”
“เสือสนธิ์ฟังพวกเราบ้างค่ะ มีบางอย่างที่พวกเราอยากจะบอกให้รู้” ยูกิขอร้อง
“เจ้าพ่ออินทร์ ฉันขอร้อง ให้โอกาสพวกเราได้อธิบายบ้าง” ชลดาอ้อนวอน
อินทร์กับเสือสนธิ์สบตากัน ตกลงให้โอกาสสามสาวพูด แต่ในสภาพที่ถูกมัดไว้หน้าพระประธานและมีลูกน้องคุม “เอาล่ะ มีอะไรว่ามา”
“ค่ะ ฉันแค่จะมาบอกว่างานที่พวกคุณกำลังทำอยู่ตอนนี้มันคือการร่วมมือกับคนร้ายทำลายชาติ” บุษกรเกริ่น
เสือสนธิ์หาว่าด่าพวกตนโง่ ชลดาช่วยอธิบายว่า
ดร.วิทยาไม่ใช่คนดี ไม่หวังดีต่อประเทศชาติ การทดลองที่กำลังจะเกิดขึ้นจะทำให้เมืองไทยพินาศย่อยยับ อินทร์หาว่าพวกเธอเป็นพวก ดร.ฟอร์ดมาขัดขวาง ดร.วิทยา
“เราไม่ได้เป็นพวก ดร.ฟอร์ด เรามาที่นี่เพื่อขัดขวางทั้ง ดร.ฟอร์ด และ ดร.วิทยา เพราะคนทั้งคู่กำลังทำร้ายเมืองไทย” ยูกิเสริม
“เชื่อเราเถอะค่ะ เราสามคนเสี่ยงมาที่นี่ก็เพราะเราไม่อยากทำร้ายพวกคุณจริงๆ” บุษกรย้ำ
เสือสนธิ์ไม่เชื่อสั่งลูกน้องเอาผ้าปิดปากทั้งสามสาว เสือสนธิ์กับอินทร์ออกมาคุยกัน
“ผมว่าสามคนนี่ คงไม่อยากทำร้ายพวกเรา ก็เลยเสี่ยงเอาเรื่องมาบอก” อินทร์สงสัย
“ถ้างั้นแสดงว่าคุณเชื่อว่าเรากำลังโดน ดร.วิทยาหลอก”
“ผมพร้อมที่จะเชื่อถ้ามีหลักฐานชัดอีกสักนิด”
เสือสนธิ์เห็นด้วย จึงให้รอเวลา...
แต่แล้วกลุ่ม ดร.วิทยา กับ ดร.ฟอร์ดก็ปะทะกัน กลางป่า ดร.วิทยาเป็นรองเพราะอาวุธและคนงานล่วงหน้าไปก่อน แต่เพราะความใจร้อนของ ดร.ฟอร์ด จึงทำให้เสียที โดน ดร.วิทยาจับเป็นตัวประกัน สตีเฟ่นกับราฮีมไม่กล้าผลีผลาม ดร.วิทยากับฮวงและลูกน้องเอาตัว
ดร.ฟอร์ดมาถึงเจดีย์ เสือสนธิ์กับอินทร์แปลกใจ
“นี่มัน ดร.ฟอร์ดนี่ครับ”
“ใช่ พวกลูกชายมันกับพวกอยู่ในป่า รีบส่งใครไปจัดการที” ดร.วิทยาสั่งแล้วพา ดร.ฟอร์ดเข้าไปในเจดีย์
อินทร์นำคนออกไปพร้อมฮวง พวกสตีเฟ่นรู้ว่าคงสู้อาวุธพวกอินทร์ไม่ได้ จึงปรับยุทธวิธีเป็นกองโจรรอให้มืดค่อยบุกไปช่วย ดร.ฟอร์ด ดอน ยอด เจนนี่ กระแตและนาตาชา ซุ่มมองเหตุการณ์ใกล้เจดีย์เห็นพวกสตีเฟ่นถอยร่นเข้าป่า ดอนเพ่งมองเข้าไป
“ผมเห็นเดี่ยว เทอด กริ่งและคนอื่นๆอยู่อีกด้านของเจดีย์ครับ”
“แล้วพ่อฉันล่ะ อยู่กับสตีเฟ่นหรือเปล่า” นาตาชาถาม
ดอนเห็น ดร.ฟอร์ดถูกมัดใกล้กับบุษกร ชลดา และยูกิ มีเสือสนธิ์ควบคุม ดร.วิทยาให้ฆ่าทิ้งให้หมดแต่เสือสนธิ์แย้งให้เก็บไว้ต่อรองกับพวกเสาร์ห้า เพราะเชื่อว่าต้องซุ่มอยู่แถวนี้ ดร.วิทยาจึงจะฆ่า ดร.ฟอร์ดคนเดียว ดร.ฟอร์ดร้องขอชีวิต ว่าการทดลองจะเริ่มแล้ว ไม่ต้องการความรู้ที่ตนมีหรือ บางทีอาจจะช่วยแนะนำในสิ่งที่ยังไม่รู้ได้ ดร.วิทยาครุ่นคิด ดร.ฟอร์ดขอร้องว่าตนรอการทดลองนี้นานแล้ว ขอให้ตนได้เห็นก่อนตาย ดร.วิทยาจึงยอม
ooooooo
