พรมแดนหัวใจ
ตอนที่ 15
วันนี้อาโปกลับมาพร้อมใบ ร.บ.1 ประกาศนียบัตรจบมัธยมหก วิ่งร้องแรกชูใบ ร.บ.1 มาแต่ไกล มาถึงก็บอกจิตราว่าหมูหันหนึ่งตัวจัดมาเลย
จิตราดีใจกับอาโป ชมว่าเก่งมาก ถามว่าจะให้จัดฉลองวันไหนบอกมาเลย อาโปบอกว่าก่อนจะได้กินหมูหันต้องไปขอรางวัลจากนายก่อน เพราะนายบอกว่าถ้าสอบได้ให้ขอได้ทุกอย่าง อาโปพูดอย่างหมายมาดว่า
“คอยดูนะ อาโปจะขอให้นายเลิกยุ่งกับลูกสาวแม่เลี้ยง ห้ามพบ ห้ามคุย ห้ามพูดด้วยตลอดชาติ” พอถูกผู้กองบอกว่ามากไป อาโปก็เปลี่ยนเป็นให้นายหอมแก้มข้างละทีดีกว่า ว่าแล้ววิ่งตื๋อไป จิตราตะโกนเรียกก็ไม่หยุด
ผู้กองปรารภกับจิตราว่าตนบอกอาโปแค่ว่าจีรณะพ้นโทษแล้วแต่ไม่ได้บอกว่าเขาย้ายไปอยู่คุ้มอมรา ไม่รู้จะอธิบายกับอาโปอย่างไร ก็พอดีอาโปวิ่งขึ้นไปแล้วร้องอย่างผิดหวังว่า
“นายไม่อยู่อ่ะ...” จิตราบอกว่าพี่จีไปธุระที่เชียงใหม่ อาโปบ่นเสียดาย แล้วเปลี่ยนใจบอกว่าจะไปตลาดเพื่อเอาแหวนถักด้วยหางช้างเชื่อว่าเป็นเครื่องรางที่จะช่วยปกป้องสิ่งเลวร้าย คุยอวดว่า “อาโปจะห่อของขวัญให้นาย หมั้นเอาไว้ก่อนจบปริญญาค่อยแต่งงานกันทีหลัง” ว่าแล้ววิ่งตื๋อไปเลย
จิตรากับผู้กองมองหน้ากันเครียด ต่างสงสารอาโปมากอาโปไปถึงร้านสายพิณ ขอโบกับดอกไม้บอกว่าจะเอามาห่อของขวัญ สายพิณถามว่าห่อให้ใครหรือ
“ให้นายจ้ะ อาโปอยากปลอบขวัญนาย ที่นายพ้นคุกพ้นตะรางแล้วก็ปัดเป่าความชั่วร้ายให้นายห่างไกลจากพวกแม่เลี้ยงอมรา”
“เครื่องรางที่ไหนมันจะสู้เสน่ห์มัดใจลูกสาวแม่เลี้ยง อาโปเอ๊ย มันสายเกินไปแล้วล่ะ” อาโปถามว่าสายหมายความว่าอะไร สายพิณทำตาโตถามว่า “นี่อาโปยังไม่รู้เหรอว่า คุณจีเขาไปเป็นเขยใหญ่ของแม่เลี้ยงแล้ว”
อาโปยืนอึ้งเหมือนถูกสาป กล่องแหวนร่วงจากมือไม่รู้ตัว...
ooooooo
อารมณ์อันพลุ่งพล่าน พาอาโปไปที่คุ้มแม่เลี้ยง เจอบ็อบบี้ อาโปถามว่านายอยู่ที่นี่ใช่ไหม อาโปพูดเร็วจนบ็อบบี้ฟังไม่รู้เรื่อง แต่อาโปก็พรวดเข้าไปแล้ว
จีรณะกำลังแอบคุยโทรศัพท์กับภีมะอยู่ที่สวนในคุ้ม พิมพรเอาแอปเปิ้ลปอกแล้วร้องเสียงหวานเข้าไปหาถามว่าแอบคุยกับใครอยู่ แล้วเข้าไปเอาแก้มแนบอย่างเสน่หา พลางหยิบแอปเปิ้ลป้อนให้
อาโปเข้ามาเห็นพอดี หัวใจดวงน้อยของอาโปแทบแตกสลาย พรั่งพรูคำตัดพ้อซื่อๆเสียงเครือน้ำตาคลอว่า...
“นายสอนให้อาโปเป็นคนดี ตั้งใจเรียน เสียสละให้คนอื่น มีเหตุผลในการดำเนินชีวิตแล้วนี่มันอะไร เพราะที่นี่มีเงิน เป็นคนรวย มีผู้หญิงสวยๆคอยเอาใจ มีบ้านใหญ่โตสุขสบายใช่ไหม”
พิมพรหันมาเห็นตวาดว่าใครอนุญาตให้เข้ามาไร้มารยาทสิ้นดี อาโปสวนอย่างโกรธแค้นว่า
“เธอนั่นแหละ ยัยแม่มด ผิดผี หน้าไม่อาย มีลูกมีผัวแล้วยังมายั่วยวนผู้ชายเขา” จีรณะสั่งให้หยุด “ไม่หยุด บอกมาเลยดีกว่าว่าลูกสาวแม่เลี้ยงจะเอาพี่หรือเอาน้องเป็นเมีย”
จีรณะปรามว่าอย่าก้าวร้าวผู้ใหญ่สั่งให้ขอโทษพิมพรเดี๋ยวนี้ อาโปเถียงว่าถึงตนจะอายุไม่มากเท่านายแต่ก็รู้ผิดชอบชั่วดี ไม่เคยขายศักดิ์ศรีขายวิญญาณเหมือนกับนาย เลยถูกจีรณะตบจนหน้าหัน อาโปแค้นใจ เสียใจร้องไห้โฮ
“ทุกอย่างที่ฉันทำมีเหตุผล กลับไปซะ” จีรณะบอกอาโปหลังจากอึ้งไปชั่วขณะ
อาโปเอาใบ ร.บ.1 กับกล่องของขวัญเขวี้ยงใส่หน้าจีรณะ ตะโกนปนเสียงร้องไห้ “เอาไปเลย ประกาศนียบัตรบ้าๆ ต่อไปนี้เราขาดกัน จะเป็นตายก็ไม่ต้องมาพบมาเจอกันอีก ชีวิตอาโปไม่เกี่ยวกับนายอีกแล้ว!” พูดแล้ววิ่งร้องไห้ออกไปชนบ็อบบี้ที่มาดูจนล้ม บ็อบบี้ลุกขึ้นมองอาโปงงๆ ถามครูจีว่าอาโปร้องไห้ทำไม
“ช่างเขาเถอะ ไม่ต้องไปสนใจ ขอโทษด้วยนะครับคุณพิม” พูดแล้วก้มเก็บใบ ร.บ.1 กับกล่องของขวัญขึ้นดู
จิตราเฝ้าปลอบโยนอาโปที่กลับมาแล้วยังร้องไห้ไม่หยุดว่า จีรณะไม่ตั้งใจทำร้ายอาโปหรอก เขารักอาโปจะตายรักเหมือนคนในครอบครัวเราจริงๆ
“คนรักกันเขาไม่ตบหน้ากันหรอก ลับหลังก็ว่าคนในคุ้มอมราเลวอย่างนั้นร้ายอย่างนี้ แต่ก็เอาเขาเป็นเมีย นี่เหรอที่คนดีเขาทำกัน”
ผู้กองบอกอาโปว่า จีรณะต้องมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น อาโปย้อนเอาว่า เด็กทำอะไรก็ผิด ผู้ใหญ่ทำผิดก็บอกว่ามีเหตุผล ต่อไปตนไม่ฟังอะไรอีกแล้ว พูดแล้ววิ่งขึ้นบ้านไปเลย ผู้กองหนักใจที่นับวันอาโปก็ยิ่งไม่เข้าใจจีรณะมากขึ้นทุกที
“ค่ะ บางทีเรื่องของเหตุผลกับหัวใจมันก็อธิบายไม่ได้จริงๆ” จิตราพูดเรื่องของอาโปกับจีรณะแต่ใจคิดถึงยศคิดถึงเรื่องของตัวเอง
ooooooo
ที่สำนักงานสมัชชารักษาป่า จีรณะเปลี่ยนซิมการ์ดให้บุญมี ตุ๋ยและไทร เอาไปถ่ายรูปการทุจริตเลือกตั้งของพวกแม่เลี้ยง เพื่อเอามาเป็นหลักฐานเล่นงานพวกแม่เลี้ยง
บุญมีบอกพรรคพวกว่า ถ้าเรามีหลักฐานหนักแน่น มหาเชียรต้องชนะแน่ๆ จีรณะบอกว่าตนไม่ได้ทำเพื่อมหาเชียร แต่ทำเพื่อชาวทุ่งทอง ภีมะถามว่า แล้วไม่กลัวผิดใจกับลูกสาวแม่เลี้ยงหรือ จีรณะตอบหนักแน่นว่า ความถูกต้องต้องมาก่อน ภีมะนึกขึ้นได้เอารูปของผู้สมัครอีกคนมาให้ดูกัน จีรณะดูแล้วถามว่า
“นายสัญญา บารมี หมายเลข 2 ทำไมหรือครับ”
“ฉันรู้มาว่า นายสัญญาลงพื้นที่แต่ในเมือง ไม่เคยออกมาแถวรอบนอก ที่สำคัญนายสัญญาเคยทำงานเป็นผู้รับเหมาของบริษัทนายคุณวุฒิผู้แทนด้วย” ภีมะเล่าเบื้องหน้าเบื้องหลังของนายสัญญาให้ฟัง
“แต่คุณวุฒิสนับสนุนแม่เลี้ยงนี่ครับ ไม่น่าจะส่งพวกของตัวเองมาลงแข่ง...หรือว่า...” จีรณะกับภีมะมองหน้ากันนิ่งต่างนึกได้ว่าอาจเป็นแผนของคุณวุฒิ
ในที่สุดผลการเลือกตั้งปรากฏว่า สัญญา บารมี มาอันดับหนึ่ง มหาเชียรอันดับสอง และแม่เลี้ยงอมรามาโหล่สุด
รู้ผลการเลือกตั้งแล้ว แม่เลี้ยงกลับมาดมยาลมหมดแรงอยู่ที่คุ้ม ถามโสภิตเสียงแผ่วโผยว่าติดต่อพีรพงษ์ได้ไหม โสภิตบอกว่าไม่ได้ ปิดมือถือ
“เป็นไปได้ยังไง ฉันแพ้ได้ยังไง ไหนบอกว่าคะแนนนอนมาได้แหงๆ”
“คะแนนในเมืองในจังหวัดไม่เท่าไหร่ แต่ในเขตทุ่งทองเราสู้มหาเชียรไม่ได้เลย” โสภิตสรุปให้ฟังชีพได้ทีแขวะจีรณะว่าจะไปสู้ได้ยังไง เรามีไส้ศึกคอยปลุกปั่นชาวบ้านให้ลงคะแนนหักหลังเรา พิมพรสวนทันควันว่า ถ้าหมายถึงจีรณะ ตนก็ไม่เห็นเขายุยงอะไรใคร ไปหาเสียงก็ช่วยตลอด
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจ ผมมันคนเปิดเผย ชกแบบเปิดหน้า เป็นธรรมดาที่จะเป็นเป้าให้สงสัย สู้คนที่แอบแทงข้างหลังไม่ได้” จีรณะพูดหน้านิ่งๆ แม่เลี้ยงถามว่าหมายความว่ายังไง “แม่เลี้ยงรอถามเขยคนเล็กดูดีกว่าครับ ไปบ็อบบี้เราไปซ้อมบอลกันดีกว่า” พอจีรณะจูงบ็อบบี้ออกไป แม่เลี้ยงก็เร่งโสภิตให้โทร.ตามพีรพงษ์อีกที
ooooooo
ที่ห้องวีไอพีร้านอาหารหรูดูดี อาหารอย่างดีจัดเต็มโต๊ะ คุณวุฒิวางแก้วบรั่นดีลงเอ่ยต้อนรับสัญญาที่พีรพงษ์กับสมุนสามคนพาเข้ามา
“เชิญๆ ท่านนายกเทศมนตรีคนใหม่”
“กราบขอบพระคุณจริงๆครับ ผมจะไม่ลืม ผมมีวันนี้เพราะท่าน คุณพงษ์ด้วยนะครับ”
“งานนี้ต้องยกให้คุณพ่อครับ แผนเอานังแม่เลี้ยงอมรามาตัดคะแนนไอ้มหาเชียรใช้ได้ผลจริงๆ” พีรพงษ์ยิ้มกว้าง
คุณวุฒิพูดอย่างผยองว่าเรื่องบางเรื่องไม่ต้องใช้กำลัง ไม่ต้องใช้เงินก็สำเร็จได้ถ้ารู้จักใช้สมองทำงานเสียบ้าง พีรพงษ์รีบเอาเช็คส่งให้คุณวุฒิบอกว่าเงินแม่เลี้ยงที่เหลือ คุณวุฒิรับเช็คไปพูดเยาะว่า
“มันโง่จริงๆไม่รู้ตัวว่าใช้เงินตัวเองสนับสนุนคู่แข่ง” เก็บเช็คแล้วสบตาสัญญาขณะเอ่ย “ผมเป็นคนเด็ดขาด มีระเบียบ ชอบคนที่เชื่อฟัง สั่งยังไงต้องได้อย่างนั้น”
“ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังครับ” สัญญายกแก้วชนอย่างนอบน้อม
ooooooo
เตะบอลเสร็จ จีรณะใส่เสื้อกล้ามกลับมาที่คุ้ม เจอโสภิตยืนรออยู่แล้ว เธอถามทันทีว่า
“สะใจคุณแล้วใช่ไหม ที่แม่ฉันแพ้เลือกตั้ง เสียชื่ออับอายขายหน้า เสียทรัพย์สินเงินทอง”
“แล้วคุณล่ะ ดีใจหรือเสียใจ คุณก็รู้อยู่แก่ใจ ถึงแม่เลี้ยงชนะเลือกตั้ง แม่เลี้ยงก็ไม่คิดจะทำอะไรให้เกิดประโยชน์โภชผลกับชาวบ้านอยู่แล้ว”
โสภิตเชื่อว่าเพราะจีรณะเป็นไส้ศึกจึงทำให้แม่ตนแพ้ จีรณะพูดอย่างสมเพชว่า
“โถ...แล้วบอกว่าเก่งคำนวณ ไอ้พงษ์แฟนคุณกับพ่อของมันหลอกแม่คุณลงมาแย่งคะแนนกับมหาเชียร แล้วให้คนของตัวเองเป็นตาอยู่โกยคะแนนในเมืองไปกิน แค่นี้ก็คิดไม่ออก” โสภิตตะโกนว่าไม่จริง ไม่เชื่อ “ไม่นึกเลยว่าคุณจะรักจะหลงนายพงษ์ได้ขนาดนี้” เธอยั่วว่าก็เขาเป็นแฟนตน จีรณะเลยย้อนถามว่า “แล้วผมล่ะเป็นอะไร” พูดแล้วกระชากเธอเข้าห้องปิดประตูล็อก ลากเธอไปกดนั่งที่เตียงแล้วหยิบซองข้อมูลจากโต๊ะโยนให้
“ดูซะ ข้อมูลที่มาที่ไปของนายสัญญา บารมี” แล้วยื่นมือถือให้ “นี่คลิปที่นายสัญญาไปพบกับคุณวุฒิและนายพงษ์”
โสภิตดูแล้วพูดแก้ต่างให้พีรพงษ์ว่า พวกเขาเคยเป็นเจ้านายกับลูกน้องกันจะพบกันก็ไม่เห็นแปลก
จีรณะบอกว่าดีแล้ว เมื่อเธอไม่เชื่อตนก็จะเอาไปให้แม่เลี้ยงดูเองในฐานะลูกเขยที่ดี โสภิตห้ามทันที จีรณะถามเย้ยว่ากลัวแม่เลี้ยงจะโกรธจนตัดขาดนายพงษ์หรือ ถามอย่างเหลือเชื่อว่า
“นี่คุณหลงมันจนไม่รู้ผิดชอบชั่วดีขนาดนี้เลยหรือ คุณเป็นบ้าหรือไง อัปสรโสภิต!”
“คุณรู้อยู่แล้ว ฉันคงไม่ต้องตอบ” เธอจ้องหน้าเขาอย่างท้าทาย เลยถูกจีรณะระดมจูบอย่างเมามัน เธอดิ้นอยู่ครู่เดียวก็ปล่อยตัวไปตามอารมณ์
ooooooo
รุ่งขึ้น จีรณะตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นโสภิตแล้ว เขาหัวเสียหนักเมื่อพบว่าเอกสารข้อมูลหายไปและคลิปในมือถือที่ให้โสภิตเมื่อคืนถูกลบหมด!
โสภิตกำลังสืบว่าบริษัทเปิดใหม่ของพีรพงษ์ทำอะไรกันแน่ เธอพยายามไม่ให้ความสัมพันธ์กับพีรพงษ์ร้าวฉาน ขณะเดียวกันก็แอบเข้าไปหาข้อมูลในห้องทำงานของยศ พบเช็คสั่งจ่ายนิตยาหลายล้าน พอยศเข้ามาเธอถามว่าเช็คนี้สั่งจ่ายเป็นค่าอะไร ยศโมโหมาก กระชากสมุดเช็คไปตวาด
“อย่ามายุ่ง พี่จัดการเอง ทีหลังไม่ต้องมาห้องพี่ด้วย” พูดแล้วเดินหนีไป โสภิตนึกถึงนิตยาขึ้นมา...
นิตยาอยู่ในห้องนอน หยิบเงินปึกหนึ่งมากรีดเล่นอย่างไร้อารมณ์ ยัดเงินใส่กระเป๋าลุกขึ้นอย่างตัดสินใจจะทำอะไรบางอย่าง
เป็นเวลาที่เรื่องลายเซ็นปลอมของผู้ว่าปูดขึ้นมาพอดี ผู้ว่าสั่งคุณนายให้ตามยศมา วันนี้ต้องรู้ให้ได้ว่าใครปลอมลายเซ็นตน คุณนายถามว่ามันเป็นจดหมายอะไรหรือ
“เป็นใบผ่านทางขนส่งสินค้า ลำพังข้อหาปลอมลายเซ็นก็หนักแล้ว แต่สินค้าพวกนี้ถ้าเป็นไม้เถื่อน หรือสินค้าผิดกฎหมายละก็ ลูกเขยคุณติดคุกหัวโตแน่”
นิตยาลากกระเป๋าเดินทางผ่านมาได้ยินพอดีถึงกับหน้าซีด ถอยไปชนกระเป๋าเกิดเสียงดัง ผู้ว่าหันมาเห็นถามว่ารู้ไหมว่ายศอยู่ไหน ตนมีธุระสำคัญ เธอบอกว่าไม่รู้ ตนรู้สึกเบื่อๆ กำลังจะไปเที่ยวพักผ่อนเมืองนอกสักพักไปแถวฮ่องกงสิงคโปร์ให้สบายใจแล้วจะกลับไม่ต้องห่วง
แต่ขณะนิตยากำลังจะออกไป มนัสก็สวนเข้ามา ผู้ว่าถามมนัสว่าเคยเห็นจดหมายพวกนี้ผ่านตาบ้างไหม วันนี้อักษรเลขาคนใหม่เอามาให้ตนดู มนัสรับไปดูแล้วหันมองนิตยา บอกผู้ว่าว่าตนเอาสำเนามาฝากนิตยาไว้ให้ท่านแล้ว ผู้ว่ามองขวับถามนิตยาว่าจริงหรือ นิตยาร้องไห้โฮออกมาปฏิเสธว่าตนไม่รู้อะไรทั้งนั้น
“ยัยนิต อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือลูก” ผู้ว่าถาม นิตยายิ่งร้องไห้ทำให้ผู้ว่าเดาได้ ฉุดนิตยาออกไป มนัสกับคุณนายรีบมาขวางไว้ ส่วนนิตยาก็ร้องไห้โฮๆ บอกว่าตนไม่อยากติดคุก คุณแม่ช่วยด้วย คุณนายขวางสุดฤทธิ์บอกผู้ว่าว่าจะเอาลูกไปส่งตำรวจไม่ได้ เพราะลูกบอกแล้วว่าไม่รู้ว่ามันเป็นจดหมายอะไร
“ยิ่งเป็นลูก ผมยิ่งปล่อยไม่ได้ บอกให้ถอย!”
“ท่านครับ” มนัสเอ่ยอย่างนอบน้อม “ผมว่าเรื่องนี้เป็นการทำผิดกันเป็นขบวนการ เราน่าจะปรึกษากันก่อนที่จะแจ้งความ ไม่อย่างนั้น คนผิดคนอื่นๆ จะลอยนวลนะครับ”
ผู้ว่าฟังแล้วชะงัก ก็พอดีโสภิตขับรถเข้ามา ผู้ว่าบอกว่า “เธอมาได้จังหวะมากเลย”
คุยกับผู้ว่าแล้วโสภิตบอกว่าตนมาเพื่อคุยกับนิตยาเรื่องเดียวกัน แต่แม่เลี้ยง ยศ ตนและนิตยาไม่มีใครรู้เห็นเป็นใจเรื่องการขนไม้เถื่อนนี้ ยืนยันว่า “พวกเราถูกคุณพงษ์หลอกลวง หลอกใช้ให้ทำความผิดทั้งหมดค่ะ” แล้วโสภิตก็เอาเอกสารเกี่ยวกับการตั้งบริษัทสร้างบ้านน็อกดาวน์บังหน้าเพื่อขนไม้เถื่อนของพีรพงษ์ให้ดู
“หลักฐานใช้ได้ แต่มันยังไม่พอกับที่จะเอาผิดตัวการได้ คดีนี้มันต้องรวบให้ได้คาหนังคาเขา เล่นกับคนชั่วที่มีทั้งอำนาจมีทั้งเงินต้องให้มันจำนนจนดิ้นไม่หลุด พูดไม่ออก”
ฟังผู้ว่าแล้ว โสภิตอาสาขอทำงานนี้เอง
ooooooo
โสภิตอ่อยจนพีรพงษ์ตายใจ พาไปที่โรงไม้ด้วย กัน เธอเตรียมไปเก็บหลักฐานเต็มที่ ใส่เสื้อยืดคอกว้างพอที่จะเสียบโทรศัพท์ซ่อนไว้ได้ แล้วสวมแจ็กเกตยีนส์ทับอีกที
ไปถึงโรงไม้ โสภิตแอบกดมือถืออัดเสียงทันที พีรพงษ์คุยอวดโอ่ว่า
“คราวนี้ไม้พะยูงลอตใหญ่จะพักที่นี่คืนหนึ่งดูลาดเลาแล้วค่อยเอาขึ้นเขา รอข้ามแม่น้ำส่งไปฝั่งโน้นมูลค่าไม่ต้องพูดถึง” เธอถามว่าเยอะมากเลยหรือ “เท่าที่จะขนมาทางรถไฟได้ เพราะเราเหลือจดหมายลายเซ็นท่านผู้ว่าแค่ฉบับเดียว”
“แล้วทำไมไม่ให้ท่านเซ็นไว้ให้เราหลายๆฉบับล่ะคะ”
“ถ้าพี่ชายคุณกล่อมนิตได้ ผมก็ยินดี แต่ผมกลัวว่าจะไม่ได้ เพราะจนป่านนี้ยังไม่เห็นหน้าเลย”
“อ๋อ...ภิตเข้าใจแล้ว ให้ลูกปลอมลายเซ็นพ่อ ความผิดก็อยู่ในครอบครัวนั้น ไม่แปดเปื้อนถึงเรา”
“เก่งมากที่รัก” พีรพงษ์เชยคางโสภิตอย่างแสนจะเอ็นดู โดยหารู้ไม่ว่ามือถือของเธอยังอัดเสียงอยู่อย่างซื่อสัตย์
ระหว่างนั้น ชีพลากตัวขโมยมาที่กองไม้พะยูง 10 ท่อน ที่กองอยู่อีกมุมหนึ่ง โสภิตกดปิดการอัดเสียงแล้วแอบถ่ายการทำร้ายคนขโมยไม้อย่างทารุณ จนเธอทนดูไม่ได้ขอว่าอย่าทำอะไรเขาเลย ปล่อยไปเถิดเพราะเขาเจ็บมากแล้ว พีรพงษ์ทำเป็นมีเมตตาบอกว่าอย่าไปทรมานเลยมันบาป แล้วชวนเธอกลับ
พีรพงษ์เดินนำออกไป โสภิตแอบส่ายมือถือไปรอบๆก่อนเดินตามไป แต่ไม่พ้นสายตาชีพที่ระแวงเธอตลอดมา มันวิ่งตามไปเรียกพีรพงษ์หน้าเครียดแล้วถามโสภิตว่า “คุณภิตถ่ายรูปพวกผมทำไมครับ”
โสภิตชักสีหน้าถามว่ากล้ามากล่าวหาตนหรือ
พีรพงษ์บอกเธอว่าชีพคิดมากเดี๋ยวเส้นเลือดแตก แล้วเอามือถือของเธอไปเปิดให้ชีพดู ปรากฏว่ามีแต่รูปบ็อบบี้ตอนเล่นฟุตบอลและสุดท้ายถ่ายตัวเขาตอนเผลอ พงษ์ทำเป็นดุชีพว่า
“ไอ้ชีพ ไอ้โรคจิตหวาดระแวง น้องภิตเขาจะไปถ่ายพวกเอ็งทำไม”
โสภิตกระชากมือถือคืน จิกตามองชีพแล้วรีบเดินตามพีรพงษ์ไป พอกลับถึงคุ้มแม่เลี้ยงเธอลงจากรถไปงอนๆ
“โถ...น้องภิตครับ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ไอ้ชีพมันยุใครจะไปเชื่อมัน”
โสภิตยังทำเป็นงอน พีรพงษ์ตามง้อออดอ้อนหมายเคลม แต่ถูกขัดจังหวะเมื่อมือถือดังขึ้น เขารับสายทำหน้าเซ็ง
“อะไรวะ...เปลี่ยนเวลา...ทำไม...ได้โอเค ฉันจะรีบไป” โสภิตถามว่ามีงานหรือ? “ทีมส่งมอบสินค้าขอเปลี่ยนเวลาให้เร็วขึ้น เดี๋ยวผมต้องรีบไป” โสภิตถามว่ากี่โมงหรือ เขามองหน้าถามว่า ถามทำไม เธอบอกว่าอยากไปด้วย น้ำเสียงเขาอ่อนลงบอกว่า “แต่อาจต้องคุมงานกันทั้งคืนนะ เพราะนัดกันตอนเช้าตรู่”
โสภิตบอกว่าวันนี้สะดวกเพราะแม่ไม่อยู่ ให้เขารอสักครู่ ตนไปเก็บเสื้อผ้าก่อน พีรพงษ์ขอรอที่หน้าบ้านยิ้มกริ่มอย่างหมายมาดกับโอกาสดีที่พลาดมาหลายครั้งแล้ว...
ooooooo
เมื่อเข้าไปในบ้านเจอพวง โสภิตถามว่าจีรณะอยู่หรือเปล่า ถูกพิมพรพูดจิกว่ามาถึงก็ถามถึงพี่เขยเลย มีอะไรฝากตนไว้ก็ได้ พอเธอบอกว่าไม่เป็นไรก็ถูกพี่สาวเหน็บว่าเป็นความลับพูดกันแค่สองคนหรือ
“ป้าพวง...ภิตจะไปต่างจังหวัดกับคุณพงษ์นะคะ” โสภิตไม่ตอแยด้วย แต่พอได้ยินพวงบ่นว่ายศมาเธอก็ไป พอเธอรู้ว่ายศมา ก็ไปหาเขาที่ห้องนอนถามว่าหายไปไหน ทำไมไม่กลับไปที่จวน
“พี่กลับไปไม่ได้ ตอนนี้พี่ไม่มีที่ยืนในโลกนี้แล้ว”
ทั้งสองคุยกันอย่างเปิดใจถึงเรื่องที่ถูกพีรพงษ์หลอกทำธุรกิจค้าไม้เถื่อน โสภิตเอาซองเอกสารและมือถือที่ถ่ายหลักฐานไว้ บอกว่า ให้เอาไปให้ผู้ว่า ท่านรับรู้แล้วว่าครอบครัวเราถูกหลอก เราจะถูกกันเป็นพยานแทน และตนกำลังจะไปหาหลักฐานเพิ่มเติม
“ทุกอย่างภิตเขียนไว้ในซองนี่หมดแล้ว อย่าให้ใครเห็นเด็ดขาดนะคะ”
แต่ขณะยศจะเอาหลักฐานไปให้ผู้ว่านั้น เดินชนกับชีพทำมือถือหล่นชีพหยิบขึ้นมา จำได้ว่าเป็นมือถือที่โสภิตถ่ายภาพที่โรงไม้ ยศรีบแย่งคืนแล้วเดินอ้าวไปขึ้นรถขับออกไป ชีพขึ้นมอเตอร์ไซค์ตามไป เมื่อถึงทางเปลี่ยวมันยิงล้อรถยศจนรถเป๋ มันวิ่งไป ขอดูของบางอย่าง
ยศสู้ เลยถูกพวกมันรุมจนทรุด ชีพสั่งให้ปลดของมีค่าทำให้ดูเป็นชิงทรัพย์ ส่วนตัวมันเดินไปเอาซองจดหมายในรถ ยศฉวยโอกาสถีบลูกน้องชีพ แล้วกลิ้งตัวลงเนิน หนีไปซ่อนตัวหลังพุ่มไม้ ชีพสั่งลูกน้องตามให้เจอแล้วกำจัดศพอย่าให้เหลือ บอกว่าตนต้องไปทำงานใหญ่แล้ว
ยศกระเสือกกระสนหนีไปซ่อนตัวในพุ่มไม้ เขาถูกยิงอาการสาหัส นาทีนี้เขาคิดถึงจิตรา เอามือถือมาพยายามโทร.หาเธอ อ้อนวอนอยากเห็นหน้าเธอก่อนตายเป็นวันแต่งงานของจิตราพอดี ทีแรกเธอก็ไม่เชื่อ แต่พอยศพูดแล้วเสียงขาดหายไปและโทร.กลับก็ไม่ติด เธอเริ่มใจไม่ดี ในที่สุดจิตราตัดสินใจหนีพิธีแต่งไปหายศ เมื่อขบวนขันหมากของผู้กองเกียรติก้องยกมา ปรากฏว่าเจ้าสาวหายไปแล้ว ผู้กองหัวใจแทบสลายเมื่อสิ่งที่ตนหวาดหวั่นตลอดมากลายเป็นจริงในวันแต่งงาน!
ooooooo
