เพลิงพรางเทียน

น้อยพุทธวงศ์บอกว่าไม่ได้เราต้องประมวลหลักฐานทุกอย่างแล้วจึงตัดสิน ตอนนี้ให้เอาตัวเทียนคำไปขังไว้ที่ใต้ถุนเรือนก่อน และขอโทษพ่อครูหลวงแทนชาวเชียงใหม่ที่ล่วงเกินคนของท่าน และพวกท่านเป็นอิสระแล้ว

คำป้อกับอุ่นเฮือนไปเยี่ยมกลินท์ที่ถูกขังอยู่ใต้ถุนเรือน คำป้อบอกว่าจะไปขอให้น้อยพุทธวงศ์ปล่อยตัวกลินท์ กลินท์บอกแม่กับอุ่นเฮือนให้กลับไปเสียถ้าแม่กับอุ่นเฮือนต้องโทษเพราะตนอีกตนคงทุกข์ใจตาย แค่หมอหลุยส์ปลอดภัยตนก็โล่งใจแล้วที่เหลือตนช่วยตัวเองได้

เมื่อเจ้าน้อยรู้ว่ากลินท์ถูกขังอยู่ใต้ถุนเรือนและไม่มีคนเฝ้า จึงพากลินท์หนีไปพักที่กระท่อมร้างในป่า กลินท์บอกเจ้าน้อยว่าตนไม่ใช่เทียนคำเพราะเทียนคำถูกเจ้าวงเดือนฆ่าตายไปแล้ว เจ้าน้อยถามว่าแล้วที่อยู่ตรงหน้าตนคือใคร

“เจ้าน้อย รีบพาข้าไปที่ประตูเมืองเถอะ แล้วเรื่องทุกอย่างจะได้จบกันเสียที”

ทันใดนั้นเจ้าน้อยก็ถูกแตงสาเอาไม้ฟาดจนทรุด พลันเจ้าวงเดือนก็เข้ามาสั่งแตงสาให้แบกร่างเจ้าน้อยกลับเรือนเดี๋ยวนี้ กลินท์บอกว่าตนมาครั้งนี้ตั้งใจมาช่วยหมอหลุยส์ เรื่องตนกับเจ้ามันจบไปแล้ว ถึงเทียนคำจะมาก่อนแต่เจ้าคือเมียแต่ง ตนขอโทษ เจ้าวงเดือนบอกว่าเมื่อเธอขอโทษก็ให้อภัย แต่มีคนมารอสะสางแค้นที่เธอทำไว้ กลินท์หันไปเห็นสิงห์ยืนหน้าถมึงทึงอยู่

สิงห์พูดอย่างแค้นใจว่า “เอ็งเอาของต่ำมาใส่ในห่อข้าวให้ข้ากิน ทำให้มนตร์ของข้าเสื่อม” กลินท์บอกว่าตนไม่ได้ทำ เจ้าวงเดือนยุสิงห์ให้จัดการมันเลย บอกสิงห์ว่า “ข้ายกมันให้เอ็ง” แล้วชวนไพคากลับ

พอพ้นหน้าสิงห์ ไพคาถามเจ้าวงเดือนว่าสิงห์จะเชื่อไหมว่าเราไม่รู้ไม่เห็น

“ข้าไม่รู้...แต่ที่รู้คือ คืนนี้ไอ้สิงห์ไม่ปล่อยอีเทียนคำไปแน่” เจ้าวงเดือนพูดอย่างสะใจ เลือดเย็น แล้วพึมพำเหมือนท่องมนตร์คาถาขณะพาไพคากลับคุ้ม

กลินท์อ้อนวอนสิงห์ให้ปล่อยตนไปเถอะตนไม่ได้เอาของต่ำให้เขากินคนที่ทำคือเจ้าวงเดือน สิงห์ไม่เชื่อกลินท์บอกว่าถ้าตนตายซ้ำสองตนจะอาฆาตจองเวรพยาบาทเขาไปทุกชาติ ถามว่า

“นายสิงห์ยังจำได้ไม่ลืมใช่ไหมที่ฆ่าฉันเมื่อครั้งก่อนนะ นายสิงห์ไม่ตั้งใจที่จะฆ่าฉัน นายสิงห์จำต้องทำตามคำสั่งของเจ้าวงเดือน ครั้งนี้อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันไม่ได้ทำร้ายนายสิงห์จริงๆ”

ทันใดนั้นร่างนายสิงห์ก็สั่นเทาดูไร้สติแววตาเลื่อนลอยคำรามออกมาเหมือนเสือร้าย กลินท์จ้อง พลันร่างนายสิงห์ก็กลายเป็นเสือสมิงแล้วจะเข้างับคอกลินท์ พลันก็ร้องลั่นเมื่อเห็นสร้อยที่สร้อยสังวาลให้ไว้ สิงห์ผงะกุมปากร้องทุรนทุรายจ้องหน้ากลินท์แล้วกระโดดหายไปในความมืด