ปิ่นอนงค์
ตอนที่ 20
เมื่อครองสุขรู้ว่าทรรศนะหายไป ก็ตกใจสั่งลูกน้องออกตามหา ลูกน้องมารายงานว่าเจอกระเป๋าสตางค์ทรรศนะตกอยู่ทางไปน้ำตก เธอจึงโทร.ตามเจิดกับก้านมาช่วย...
ทรรศนะถูกเสี่ยตงใช้ปืนขู่จนกลัวลาน ร้องขอชีวิตอยากได้เงินเท่าไหร่ให้บอกมา เสี่ยตงถีบเขากลิ้ง ตะคอกใส่ “มันก็เงินกูทั้งนั้น วินาทีนี้เงินไม่มีความหมายแล้วเว้ย มันมีแต่ความแค้น”
เสี่ยตงตามเหยียบยอดอกเยาะ ปลิ้นปล้อนกันทั้งครอบครัว อยากนั่งรถเข็นมากตนจะสงเคราะห์ให้แล้วเล็งปืนไปที่ขาทรรศนะ เขาพลิกตัวรวบขาเสี่ยล้มกระสุนพลาดเป้า ทั้งสองสู้แย่งปืนกัน ทรรศนะแย่งมาได้ ลุกขึ้นจ่อปืนมือไม้สั่น ขณะที่เสี่ยพยายามลุกขึ้น
“หนีไปซะ อย่าบังคับผม ผมไม่อยากฆ่าคน อย่ากดดันผม”
“ยิง ยิงเลย แกจะได้ติดคุก ยิงสิ ยิง”
ทรรศนะหลับหูหลับตาเหนี่ยวไก ปัง...ลูกกระสุนเฉี่ยวเข้าที่ขาเสี่ยตงเลือดกระฉูด ปิ่นอนงค์โผล่มาเห็นทรรศนะยืนได้ก็ตกตะลึง ทรรศนะเองก็ตกใจที่เธอจับได้ ใหญ่โผล่มาด้านหลังทรรศนะ ใช้ไม้ฟาดท้ายทอยเขาทรุดลงไปกอง เสียงรถพวกครองสุขแล่นมา ใหญ่รีบเอาผ้าโพกหัวพรางหน้า บอกปิ่นอนงค์พาเสี่ยตงหนีไปก่อน เธอลังเลห่วงเขา ใหญ่บอกให้รีบไปตามที่นัด เขาคว้าปืนมาเหน็บหลัง ถือไม้ให้พวกครองสุขเห็นว่าตนทำร้ายทรรศนะ
ครองสุขร้องลั่น “จับเป็นมัน ฉันอยากรู้ว่าใครสั่งมันมา”
ด้านปิ่นอนงค์ พยายามประคองเสี่ยตงหนีข้ามหิน ข้ามขอนไม้ ลุยลำธาร ฝ่าพงหญ้ามาจนพ้น เสี่ยตงหมดแรงทิ้งตัวบนพื้น เธอขอให้เขาแข็งใจอีกหน่อย ข้ามเขาเตี้ยๆอีกลูกก็ถึงแล้ว
“ฉันเคยคิดร้ายกับเธอกับคุณใหญ่ เคยปล้ำเธอ เคยคิดฆ่าพวกเธอ มาช่วยฉันทำไม”
“ถือว่าไม่ติดค้างบุญคุณต่อกัน เสี่ยต้องรักษาชีวิตเอาไว้ เพื่อเป็นพยานให้พวกเรา เอาตัวคุณนายมาชดใช้กรรมให้ได้”
“อีคุณนายมันต้องซัดทอดฉัน ฉันยอมตายดีกว่าติดคุก ฉันไม่โง่ช่วยพวกเธอหรอก”
“ไม่เป็นไร ถึงไม่อยากช่วย แต่ก็ต้องรีบไปด้วยกัน ก่อนที่พวกมันจะตามมาถึง มาค่ะปิ่นช่วย” ปิ่นอนงค์พยายามดึงเสี่ยตงขึ้น
“ไม่ไหว เจ็บ เจ็บจริงๆ” เสี่ยตงกุมขาลุกไม่ไหว
ปิ่นอนงค์ชักมีดออกมา เสี่ยตงสะดุ้ง เธอกรีดชายเสื้อมาพันแผลห้ามเลือดให้ เขาถึงกับอึ้ง
ในขณะที่ใหญ่ถูกสมุนของครองสุขรุมห้าคน เขาต่อสู้ไม่ให้ใครเห็นหน้าเขาได้ แต่ก็พลาดท่าเจ็บตัวไม่น้อย ดีที่ถวิลเข้ามาช่วย ใหญ่ดีดตัวลงน้ำตก สมุนยิงปืนตาม ถวิลเตะปืนกระเด็น แต่ก็โดนจับตัวไว้ได้ กระชากผ้าพันหน้าออก ครองสุขโกรธ “ไอ้หวิน แกเองหรือ”
ooooooo
พอได้รับการปฐมพยาบาลฟื้นขึ้นมา ทรรศนะรีบถามครองสุขว่าปิ่นอนงค์เป็นอะไรหรือเปล่า น้อยยกขันน้ำมาวาง ลุ้นฟังความ ครองสุขหันมาไล่ให้ออกไป ก่อนจะปลอบเขาว่าตนก็ไม่เห็นปิ่นอนงค์เลย เขาร้อนใจ
“ปิ่นเขารู้ความจริงแล้ว ว่าผมโกหก ผมไม่น่าเชื่อคุณน้าเลย ปิ่นต้องเกลียดผมแน่เลย”
“น้าหวังดี เห็นนะนอนเจ็บอยู่บนเตียง น้าก็สงสารอยากให้นะสมหวัง มาโทษน้าอีกแล้ว”
ทรรศนะนึกได้ “ไอ้เสี่ยตงเป็นคนมาจี้จับผมไป มันบอกจะฆ่าพวกเราแก้แค้น”
“หา...ไอ้เสี่ยมันยังไม่ตายอีกเหรอ ถ้ายังงั้นมัน... มันต้องเป็นคนจับนังปิ่นไปแหงๆ”
“คุณน้า คุณน้าต้องช่วยตามปิ่นกลับมาให้ผมนะครับ”
เสียงประตูเอี๊ยดอ๊าด ครองสุขสะดุ้งพุ่งไปดูว่าใครแอบฟัง ทัศนีย์โผล่เข้ามาว่าตนเป็นห่วงทรรศนะจึงเข้ามาเยี่ยม ครองสุขมองอย่างไม่ค่อยไว้ใจ ทัศนีย์เองก็ข่มความกลัว กลับออกมา เธอรีบเก็บเสื้อผ้าเตรียมหนี เพราะรู้แล้วว่าพี่ชายร่วมมือกับครองสุข เสี่ยตรงก็กลับมาฆ่าล้างครัว
ooooooo
ในที่สุด ปิ่นอนงค์พาเสี่ยตงมาที่กระท่อมป้าทอง และตามจินตนามาช่วย เธอพาหมอมารักษาเสี่ยตงจนปลอดภัย หมอเห็นสีหน้าปิ่นอนงค์ซีดเซียวจึงทักว่าไปให้หมอตรวจเช็กบ้าง เธอยอมรับว่าช่วงนี้รู้สึกเพลียๆ คงเป็นเพราะมีแต่เรื่องเครียดๆ...ปิ่นอนงค์เป็นห่วงทำไมใหญ่ยังไม่มา ลุกขึ้นจะไปตาม พลันชาวบ้านประคองใหญ่เข้ามาตัวเปียกปอน ทุกคนช่วยกันดูแล...
ด้านถวิล ถูกมัดอยู่กับเสา ครองสุขสั่งคนซ้อมบังคับให้บอกว่าเสี่ยตงอยู่ที่ไหน ถวิลได้แต่ตอบว่าไม่รู้ จอมวิ่งเข้ามาขวาง “เฮ้ย หยุด ใครแตะต้องพ่อกูก็ยิงกัน”
“พ่อเธอร่วมมือกับไอ้เสี่ยตงคิดฆ่าตานะ ฉันจำเป็นจะต้องจับตัวไว้เพื่อขอให้นายหวินบอกที่ซ่อนของเสี่ยตง” ครองสุขพยายามพูดดีกับจอม
จอมขอคุยกับพ่อเอง ครองสุขลูบอกเขาให้ถวิลเห็นว่ามีความสัมพันธ์กัน และพูดยั่วว่าตนไม่คิดทำร้ายคนกันเองอยู่แล้ว ตนจะไปรอคำตอบที่ห้องนอนเหมือนเคย เธอเรียกเจิดกับก้านตามออกไป ถวิลจ้องหน้าจอมอย่างผิดหวัง
“เอ็งทำไมทำตัวแบบนี้ แค่มาเป็นหมารับใช้มันยังไม่พอ ยังเอาตัวไปบำรุงบำเรอมัน ไอ้สารเลว เอ็งมันจะทำตัวชั่วไปถึงไหน”
“มันไม่ใช่อย่างที่พ่อเข้าใจ พ่อรีบบอกมาว่าเสี่ยตงมันอยู่ที่ไหน”
ถวิลตวาดกลับ ไม่ต้องมาถาม ตนไม่รู้อะไรทั้งนั้น จะฆ่าก็ฆ่าเลย จอมเครียด เขาพาพ่อเดินระแวดระวังมาท้ายไร่ริมรั้วลวดหนาม ให้ถวิลข้ามไปแล้วอย่ากลับมาอีก ถวิลด่าว่าลูก
“แล้วเอ็งจะเสียใจ ไอ้ลูกโง่ คุณนายมันเป็นคนใจคด เอารัดเอาเปรียบลูกน้อง เอ็งอยู่ไร่ก็เคยเห็นมาตลอด แล้วทำไมยอมเป็นขี้ข้ามัน”
“พ่อคิดว่าฉันมีความสุขที่ได้ทำงานให้คุณนายหรือ แต่ฉันต้องอดทนอยู่เพื่อปิ่น”
“คนเราต้องอยู่เพื่อความถูกต้อง เมื่อไหร่เอ็งจะเข้าใจวะ” ถวิลส่ายหน้ากำลังจะมุดรั้ว สมุนครองสุขห้าคนตามมาทัน ต่างถือไม้และมีดตรงเข้าเล่นงานถวิลกับจอม แต่ไม่ทันถึงตัวเหมือนพวกสมุนถูกยิง อาวุธในมือกระเด็นจากมือไปทีละคน พวกมันเหลียวมองตกใจ พากันวิ่งหนีเข้าพงหญ้าหายไป จอมหมุนเล็งปืนรอบตัวมองหาว่าใครยิง ถวิลอมยิ้มรู้ว่าเป็นฝีมือใหญ่
“จะมองหาไปทำไม เขาไม่ยิงกบาลเอ็งก็บุญโขแล้ว”
“ใครพ่อ พ่อทำงานให้ใคร”
“เอ็งไม่จำเป็นต้องรู้ รู้แค่ว่าเขาเป็นคนดี” ถวิลหัวเราะแล้วมุดรั้วไป จอมมองอย่างสงสัย
ooooooo
ต่อมา ครองสุขนั่งทาเล็บอยู่ในห้องโถง ปิ่นอนงค์เดินกะเผลกเข้ามา เนื้อตัวเลอะโคลน เธอชะงักมอง ตวาดใส่ “ดูสารรูปเข้า แกหายไปตะลอนที่ไหนมานังปิ่น ฉันสั่งให้แกดูแลตานะให้ดี นี่อะไรกัน ตานะถูกไอ้ตงจับไป ถูกตีสลบไสลมาเกือบตาย”
“ปิ่น...ปิ่นก็ถูกเสี่ยตงจับไปเหมือนกันค่ะ แต่ปิ่นหนีมาได้เพราะเสี่ยตงเจ็บหนัก โดนคุณนะยิง”
ครองสุขจับปิ่นอนงค์เขย่า “แกแน่ใจนะ ว่าแกไม่ได้โกหกฉัน”
น้อยตามทรรศนะมาช่วย “จริงๆ ครับ ผมยิงไอ้เสี่ยตงไปนัดนึง ไม่รู้ว่าโดนตรงไหน”
ปิ่นอนงค์ไม่อยากมองหน้าทรรศนะ เพราะยังเคืองที่หลอกว่าเดินไม่ได้ ขอไปอาบน้ำล้างตัว ทรรศนะเข้าประคอง เธอเบี่ยงตัวออกให้น้อยประคองแทน เขาหน้าเจื่อนรู้ว่าเธอโกรธ...
สมุนกลับมารายงานว่าถวิลหนีไปได้ จอมตามเข้ามาสารภาพว่าตนปล่อยพ่อไปเอง ยินดีรับโทษทุกอย่าง ครองสุขชำเลืองมองลูกน้องไล่ออกไป แล้วหันมาพูดกับจอม
“เธอกตัญญูกับพ่อ ฉันเองก็เข้าใจ แต่พ่อเธอร่วมมือกับไอ้เสี่ยตงจะฆ่าฉัน”
“ผมเชื่อว่าพ่อไม่รู้ไม่เห็นด้วย พ่อเองก็โดนตามฆ่าอยู่เหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าพวกไหน”
“ก็คงพวกไอ้ปานนั่นแหละ มันอาจแค้นเธอเรื่องไอ้ปลอดก็เลยเล่นงานพ่อแทน ทำไมคนพวกนี้มันร้ายกาจนักนะ มรดกทั้งหมดคุณไพศาลให้ฉันเอง พอแย่งไปไม่ได้ก็จะฆ่าแกงกัน ขนาดนังปิ่นยังเกือบโดนลูกหลงไปด้วย” ครองสุขใส่ไฟให้จอมมาเป็นพวก
จอมเป็นห่วงปิ่นอนงค์รีบวิ่งไปหาเธอ ครองสุขมองตามอย่างขุ่นเคือง...ระหว่างนั้น ปิ่นอนงค์คุยกับใหญ่อยู่ในห้องนอน เธอดีใจที่เขาช่วยถวิลหนีไปได้ ส่วนเธอก็หลอกครองสุขสำเร็จว่าเสี่ยตงจับตัวไปแล้วหนีมาได้ ใหญ่อดค่อนขอดไม่ได้
“ดูหน้าตาเธออิ่มเอิบแจ่มใสเชียวนะ คงจะดีใจล่ะสิที่นายนะไม่ได้พิกลพิการไปจริงๆ”
“คุณนะไม่พิการปิ่นก็ต้องดีใจสิคะ ขืนปิ่นเสียใจคงเป็นคนเลือดเย็นน่าดู”
“พูดอย่างนี้ก็ว่าฉันเป็นคนเลือดเย็นน่ะสิ” ใหญ่ออกอาการโกรธ
ปิ่นอนงค์มองเขางงๆ “คุณใหญ่ไม่ใช่คนเลือดเย็นหรอกค่ะ แต่เป็นคนเลือดร้อน”
“นี่เธอหลอกด่าฉันหรือ” ใหญ่จ้องปิ่นอนงค์พาลเต็มที่
“เฮ้ย...ไม่ใช่อย่างนั้น”
“ขึ้นเฮ้ยกับฉันเหรอ อยากมีเรื่องใช่มั้ยปิ่นอนงค์ ได้...ได้เลย” ใหญ่ถอดเสื้อเขวี้ยงทิ้ง
“แล้วถอดเสื้อทำไมคะ”
“คงจะให้เธอเกาหลังให้มั้ง” ใหญ่โดดเข้ารวบตัวเธอที่นั่งอยู่บนเตียง
ปิ่นอนงค์รู้ทันลุกหลบ ใหญ่วืดหน้าคว่ำลงบนเตียง “ปิ่นไม่ตามใจคุณใหญ่หรอก เก่งแต่เอาเปรียบ”
ปิ่นอนงค์วิ่งหนีออกมานอกห้อง เห็นจอมเดินมาพอดี เธอรีบออกไปรับหน้าไม่ให้เข้ามาในบ้าน จอมดีใจดึงเธอเข้ามากอดขอโทษที่คุ้มครองเธอไม่ได้ ปิ่นอนงค์เกรงใหญ่จะเห็นรีบดันจอมออก ขอบอกขอบใจที่เป็นห่วงแล้วแกล้งทำท่าอ่อนเพลียขอตัวกลับเข้าไปพักผ่อน จอมตาม
“โธ่จอมไม่มีอะไรหรอก เสี่ยตงหนีไปแล้ว ส่งเราแค่นี้ก็พอ ขอบใจมากนะ” ปิ่นอนงค์แง้มประตูแทรกตัวเข้าห้อง ใหญ่ทำหน้าดุดันยืนกอดอกอยู่ เธอสะดุ้งกระแอมกลบเกลื่อน
จอมตะโกนมาว่าจะนอนเฝ้าหน้าห้อง ใหญ่ยิ่งโกรธทำท่าจะไปไล่ ปิ่นอนงค์รีบตอบจอมว่าตนนอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์แล้วดันใหญ่เข้าไปให้พ้นประตู เธอบอกเขาเบาๆให้กลับก่อนที่จอมจะสงสัย ใหญ่ยียวนให้ไล่จอมเรื่องอะไรมาไล่ตน
“บอกกับคุณใหญ่ง่ายกว่า ปิ่นรู้นิสัยจอม”
“แหม รู้ใจกันจริงนะ ไม่รู้ล่ะ ถ้าจะมีใครต้องไป ต้องเป็นไอ้จอมไม่ใช่ฉัน”
“คุณใหญ่ทำไมชอบทำอะไรเป็นเล่นไปหมดปิ่น
เครียดมากนะคะ”
“ฉันเป็นห่วงเธอ เมื่อกี้มันก็ขโมยกอดเธอไปทีนึงแล้ว ยอมมันไม่ได้ มันแค่ได้กอดเธอ แต่ฉันต้องได้มากกว่านั้น” ใหญ่กอดซุกไซ้ดันเธอไปนอนบนเตียง เธอปัดป้อง เขาจุ๊ปาก เธอทำตาดุใส่ เขายิ่งแกล้งรุกเร้าเธอ...
เวลาผ่านไป ใหญ่หลับตากอดปิ่นอนงค์ เธอค่อยๆ
ขยับตัวออก จะดึงผ้าห่มอีกผืนไปให้จอม ใหญ่รู้แกวยื้อผ้ามากอดนอนหันหลังให้ เธอดุจะมาแย่งทำไม
“ดึกๆมันหนาว อยากห่มสองผืนมีปัญหาอะไรมั้ย”
ปิ่นอนงค์โกรธ ลงนอนหันหลังให้เขา ใหญ่แกล้งลุกพรวดขึ้นบ่น “รำคาญ ออกไปวัดดวงกับไอ้จอมเลยดีกว่า มันบังอาจทำให้เมียนอนหันหลังให้ฉัน”
“เดี๋ยวก็พังกันหมด” ปิ่นอนงค์ปราม
“พังก็พัง” ใหญ่คว้าปืน ปิ่นอนงค์ตกใจแย่งปืนมาอย่างรวดเร็ว จ่อใส่เขา “อย่าเล่นบ้าๆ เกิดลั่นโป้งป้างมาจะทำไง”
“อย่างมากก็เป็นม่าย นอนลงเดี๋ยวนี้” ใหญ่จะหือ เธอเอ็ด “บอกให้นอน หลับตาเร็วๆ”
ใหญ่ล้มตัวลงนอนหลับตา ปิ่นอนงค์อมยิ้ม วางปืนบนหัวนอนแล้วลงนอนกอดเขา เขารู้ว่าเธอแกล้งจึงกอดก่ายเธอยิ้มอย่างมีความสุขตลอดทั้งคืน...จอมได้ยินเสียง เงื้อมือจะเคาะประตู แต่แล้วชะงัก นั่งพิงประตูตามเดิม
ooooooo
หลังจากหอบผ้าหนีออกมาจากไร่ ทัศนีย์ก็หาห้องเช่าราคาถูกๆอยู่ กลับเจอปานเทพซึ่งพาเสี่ยตงมาหลบรักษาตัวห้องติดกัน เขาเกรงเธอเห็นเสี่ยตงจึงแกล้งลากเธอเข้าอีกห้องจะปล้ำถ้าไม่บอกว่าตามมาทำไม เธอไม่รู้เรื่องร้องโวยวาย สมุนครองสุขที่สะกดรอยตาม เข้ามาช่วยชกปานเทพลงไปกอง แล้วพาตัวเธอกลับไปหาครองสุข
ครองสุขตบหน้าทัศนีย์ด้วยความโกรธ หาว่าเอาความลับไปบอกปานเทพ ทัศนีย์ร้องไห้โฮหวาดกลัวเข้าไปกอดขาครองสุข ออเซาะว่าตนไปเจอปานเทพโดยบังเอิญแถมจะโดนปล้ำอีก สมุนพยักหน้าว่าจริง
ครองสุขยังโกรธที่คิดหนี จึงสั่งสมุนตามประกบไว้ตลอด ปิ่นอนงค์แอบฟัง ทั้งสงสารทัศนีย์และห่วงปานเทพจึงรีบมาบอกใหญ่ให้ไปดู ใหญ่บอกว่าเขาช่วยปานเทพกลับมาที่ฟาร์มแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรมาก เขาให้เธอรีบกลับไปก่อนที่จอมจะตามมาอีก ปิ่นอนงค์ลุกเดินเกิดหน้ามืดเป็นลม ใหญ่โผเข้าอุ้มมานั่งพักที่กระท่อม พอเธอรู้สึกดีขึ้น ใหญ่ค่อนขอด
“ก็อย่างนี้แหละ วันๆต้องไปดูแลผู้ชายคนโน้นที ปลอบใจผู้ชายคนนี้ที จนไม่มีเวลาพักผ่อน ร่างกายมันเลยไม่ไหว เพลาๆลงซะบ้างสิ ชอบคนไหนก็เลือกเอาสักคน”
ปิ่นอนงค์น้อยใจน้ำตาไหลพราก โผกอดใหญ่สะอื้น “ทำไมเราต้องหาเรื่องทะเลาะกันด้วย ทำไมเราไม่รักกันมากๆ เพราะเราจะต้องพรากจากกันวันไหนก็ไม่รู้”
ใหญ่ตะลึงเปลี่ยนมาเป็นเครียด “พูดไม่เป็นมงคล อยากโดนตบด้วยปากหรือไง”
“ปิ่นอยากพูดเอาไว้ก่อน อะไรๆมันก็เกิดขึ้นได้ เพราะคุณนายเป็นคนใจร้าย จิตใจโหดเหี้ยม แม้กระทั่งลูกตัวเองก็ยังไม่เว้น”
“เธอกลัวเหรอปิ่น ถ้ายังงั้นฉันจะหยุดเรื่องนี้เดี๋ยวนี้ ฉันจะมอบตัวกับตำรวจทุกคดี ถ้าแพ้ความ อย่างมากก็ติดคุกฉันไม่กลัวหรอก”
“ไม่ค่ะ ปิ่นไม่ได้อยากให้คุณใหญ่ยอมแพ้ ถ้าเราแพ้ คุณนายก็จะทำร้ายคนไปเรื่อยๆไม่มีวันหยุด ขอเวลาปิ่นอีกนิด ปิ่นต้องหาพินัยกรรมให้เจอ” ปิ่นอนงค์สบตา ใหญ่ กระชับอ้อมกอด...
เย็นนั้น ปิ่นอนงค์หาทางเลี่ยงหนีทรรศนะ แอบเข้าค้นห้องเก็บของอีกครั้ง ครองสุขผ่านมาโวยว่าใครอยู่ในนั้น เธอใจหายกลัวโดนจับได้ พลันทัศนีย์มาช่วยอ้อนดึงครองสุขไปที่อื่น ปิ่นอนงค์ฉวยโอกาสวิ่งหนี แต่ครองสุขไม่วายสั่งสมุนค้นหาว่าใครแอบเข้ามาในบ้าน ปิ่นอนงค์หนีเข้าไปในห้องพระ ก้มกราบพระขอท่านคุ้มครองอย่าให้ถูกจับได้ ก่อนตายตนขอเห็นหน้าคนรักก่อน เธอเหลือบไปเห็นไม้เท้าของไพศาลวางอยู่ จึงคว้ามากอดไว้ เสียงพวกเจิดขยับลูกบิดประตู เธอรีบมายืนหลังประตูตัวเกร็ง
ทันใด มีเสียงประทัดดังขึ้น พวกเจิดชะงักโวยวายว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วพากันวิ่งกลับไป...ทัศนีย์เดินตามหาเรียกปิ่นอนงค์เบาๆ ว่าอยู่ไหน เจอครองสุขเข้าอย่างจัง เธอโกรธจับทัศนีย์มาขู่บังคับให้บอกว่าร่วมมือกับใคร ทัศนีย์กลัวลานยอมสารภาพว่า ใหญ่ยังไม่ตาย ครองสุขตะลึง
ปิ่นอนงค์หลบออกมาเจอหวาน ทั้งสองรีบไปหาใหญ่ ปิ่นอนงค์มอบไม้เท้าให้เขา คิดว่าเขาคงอยากได้ของพ่อเก็บไว้เป็นที่ระลึก เสียงครองสุขตะโกนสั่งลูกน้อง
“ล้อมเอาไว้อย่าให้หนีไปได้ มันต้องอยู่ที่นี่แหละ”
ใหญ่กับปิ่นอนงค์ตกใจเห็นพวกลูกน้องครองสุขถือไฟฉายพร้อมปืนมา ทั้งสองรีบหลบ
ooooooo
