ปิ่นอนงค์
ตอนที่ 19
หลังเรือนคนงาน ปิ่นอนงค์ยืนคุยกับใหญ่เรื่องที่ตำรวจเอาผิดครองสุขไม่ได้ด้วยหลักฐานไม่พอ ทรรศนะเดินมาเห็นปิ่นอนงค์กอดกับผู้ชาย เข้าใจว่าเป็นจอม ก็ไม่พอใจส่งเสียงเรียกสองคนตกใจ ปิ่นอนงค์ผลักดันให้ใหญ่หนี ทรรศนะมาถึงโวยวายยอมให้จอมกอดทำไม ไหนบอกว่าไม่ได้ชอบ ปิ่นอนงค์อึกอัก เปลี่ยนมาถามเขาทำไมยังไม่ไปหาอรสอางค์ เขาขึ้นเสียง
“ปิ่นพยายามไล่พี่ไปหาอร เพราะอย่างนี้นี่เอง พี่ไม่ยอมเสียปิ่นให้กับไอ้ขี้เรื้อนนั่น ปิ่นต้องเป็นของพี่” ทรรศนะปล้ำจูบปิ่นอนงค์
ปิ่นอนงค์ตกใจตบหน้าเตือนสติ “สิ่งที่คุณนะทำมันสูงส่งกว่าคำว่าไอ้ขี้เรื้อนตรงไหน”
“แต่พี่รักปิ่น” ทรรศนะตะเบ็งเสียงใส่
“คุณนะจะบอกรักคนทั้งโลก ก็คงไม่มีใครห้ามได้ เพราะหัวใจเป็นของคุณนะ แต่ต้องไม่ลืมหน้าที่ของสามี” ปิ่นอนงค์เสียใจเดินกลับที่พัก ทรรศนะเดินตามด้วยความผิดหวัง...
วันรุ่งขึ้น ครองสุขเห็นทรรศนะไม่ลงมาทานอะไร ถามน้อยก็บอกว่าไม่ได้นอนที่ห้องคงไปเมาอยู่ที่ไหนอีก...ระหว่างนั้น ปิ่นอนงค์กำลังค้นหาเอกสารในห้องครองสุข พลันนึกได้ตอนไพศาลเสีย ครองสุขให้ตนกับแม่ยกกล่องข้าวของท่านไปเก็บไว้ในห้องเก็บของจึงรีบตรงไปห้องนั้น ทรรศนะเดินมึนเมามาเห็นเธอเข้าไปในห้องเก็บของ เข้าไปว่าเธอนัดพบกับจอม เขาตามเข้าไป ปิ่นอนงค์กำลังรื้อค้นก็ตกใจ
“ปิ่นเข้ามาอยู่ในนี้ทำไม เข้ามาทำอะไร”
“คือ...ปิ่นเอาของที่ไม่ใช้แล้วมาเก็บค่ะ”
“พี่ไม่เชื่อ พี่เห็นปิ่นเดินเข้ามามือเปล่า...ไปกับพี่ ไปหาคุณน้าด้วยกัน”
“อย่านะคะ ปิ่นไม่ได้ทำอะไร อย่าพาปิ่นไปหาคุณนายเลยค่ะ”
“ไอ้จอมมันเป็นคนของคุณน้า พี่ต้องให้คุณน้ารู้ว่ามันกล้านัดปิ่น แอบมาทำเรื่องบัดสีบนเรือนนี้” ปิ่นอนงค์เบิกตา โล่งใจที่เขาไม่สงสัยว่าตนเข้ามาค้นเอกสาร ทรรศนะเขย่าแขนเธอต่อว่า “ปิ่นกำลังรอมันอยู่ใช่มั้ย ปิ่นทำกับพี่แบบนี้ได้ยังไง”
ปิ่นอนงค์เซถอยหลังกระแทกชั้นวางของ กล่องเครื่องมือที่วางอยู่ชั้นบน หมิ่นเหม่ใกล้หล่นลงมา เธอจับมือเขาปลอบให้ใจเย็น ตนเข้ามาเก็บของจริงๆ ทรรศนะเหลือบเห็นกล่องเครื่องมือหล่นมา เขารีบกอดเธอหมุนตัวหลบ กล่องเหล็กหล่นใส่หลังเขาอย่างจัง สลบเหมือด ปิ่นอนงค์ใจหาย วิ่งออกมาเรียกคนไปช่วย น้อยวิ่งมาเห็นทรรศนะ นอนสลบก็ตกใจ ปิ่นอนงค์ให้น้อยไปตามครองสุข ตนต้องรีบหลบไปก่อนที่คนอื่นจะสงสัย...
ครองสุขให้จอมช่วยแบกทรรศนะมาที่รถเพื่อพาส่งโรงพยาบาล ปิ่นอนงค์ทำทีวิ่งมาเพิ่งรู้ว่าทรรศนะบาดเจ็บ ทัศนีย์ช่วยขับรถให้
ขณะนั้น ปานเทพกำลังรอฟังผลตรวจร่างกายของเสี่ยตงอยู่ที่โรงพยาบาล ป้าพยาบาลออกมาบอกว่า เจาะเลือดส่งไปตรวจแล้ว ต้องรอผลหลายวัน เขาถามอีกเรื่องว่าเคยพบสารอะไรในตัวไพศาลมาก่อนหรือเปล่า
“ตามประวัติ คุณนายครองสุขเคยบอกหมอว่า สามีเธอกินสมุนไพรหลายตัวค่ะ เราตรวจไม่พบสารพิษ เลยสันนิษฐานว่า น่าจะเป็นสารตกค้างจากสมุนไพร”
พยาบาลอีกคนเข็นรถเสี่ยตงออกมา เขายังปากเบี้ยวพูดไม่ค่อยได้ ปานเทพเข็นต่อออกไปลานจอดรถ เผอิญเห็นพวกครองสุขเดินตามเตียงทรรศนะกันมา เขารีบหลบไม่ให้พวกนั้นเห็นว่าเสี่ยตงยังไม่ตาย แต่จอมเห็นคลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นปานเทพจึงวิ่งตามออกมาดู ใหญ่เลื่อนรถมาจอดรับปานเทพกับเสี่ยตงไปเสียก่อน ใหญ่ต่อว่าปานเทพ
“รีบร้อนทำไมวะ เดี๋ยวไอ้เสี่ยก็หัวทิ่มลงมาหรอก”
“ไอ้จอมมันไล่ตามมา ฉันกลัวมันเห็นเสี่ย เนี่ยพยานปากสำคัญของฉันนะเว้ย ต้องรักษาสุดชีวิต”
จอมยังขับรถตามติด ใหญ่ซึ่งใส่แว่นสวมหมวกพรางหน้าขับรถฉวัดเฉวียนหลบหนี ทนไม่ไหว ใช้ปืนยิงใส่ล้อรถจอมตกข้างทาง เขาหันกลับมาเปรย ให้มันเสียรู้เสียบ้างเล่นอยู่กับใคร ปานเทพกับเสี่ยตงนั่งหวาดเสียว ปานเทพร้องให้จอดรถ แล้ววิ่งลงไปอาเจียนหมดไส้หมดพุง
ปิ่นอนงค์ตามมาที่โรงพยาบาล เพราะทัศนีย์โทร.บอกว่า ทรรศนะกระดูกหลังเคลื่อนทับเส้นประสาท ครองสุขร้องไห้ฟูมฟาย โทษปิ่นอนงค์เป็นต้นเหตุทำให้เขากินเหล้าเมาทุกวันจนเกิดอุบัติเหตุนี่ ทรรศนะรู้สึกตัวขึ้นมาเรียกหาปิ่นอนงค์ ทุกคนชะงักเข้ามารุมล้อมเตียง
“ผมเป็นอะไร ทำไมมานอนอยู่ที่นี่...ผมจำอะไรไม่ได้เลย มึนหัวไปหมด” ทรรศนะกุมหัว
วันต่อมา ทรรศนะรู้ตัวว่าเดินไม่ได้ก็ไม่ยอมทานอะไร ไม่พูดจากับใคร ครองสุขร้องไห้เสียใจ ปิ่นอนงค์อาสาดูแลให้ เธอบอกเขาว่า
“ปิ่นไม่ดีเอง ที่ต่อว่าคุณนะเรื่องคุณอร จนทำให้คุณนะเสียใจ ถ้าคุณนะให้อภัยปิ่น คุณนะต้องกินยานะคะ แต่ถ้าคุณนะเกลียดปิ่นแล้ว ปิ่นก็จะทำโทษตัวเองด้วยการไปจากไร่นี้”
เห็นเขานิ่งเงียบ ปิ่นอนงค์ลุกจะเดินไป ทรรศนะรีบคว้ามือเธอไว้ “อย่าทิ้งฉันนะปิ่น”
ครองสุขโล่งใจ มีีคนดูแลลูกชาย เธอมาออดอ้อนให้จอมสงสารว่าตนเสียใจมากเรื่องทรรศนะจะพิการ จอมพยายามออกห่าง เธอโมโหถามตรงๆทำไมไม่รับข้อเสนอของตน จอมตอบอย่างจริงจังว่า เงินทองเป็นของนอกกาย ตนไม่เคยอยากได้ ครองสุขหัวเราะเยาะ
“ตายล่ะ นี่ฉันหูฝาดไปหรือเปล่า โลกนี้มีคนไม่ชอบเงินด้วยหรือจอม”
“ผมต้องการเงินเพื่อสร้างอนาคตร่วมกับปิ่น แต่ไม่ใช่ด้วยวิธีขายตัว ถึงผมจะจน แต่ศักดิ์ศรีของผมก็ไม่ได้น้อยไปกว่าคนรวยเป็นพันล้าน คุณนายโปรดเข้าใจด้วย” จอมเดินจากไป
ครองสุขเข่นเขี้ยว อย่าหวังจะได้ตัวปิ่นอนงค์เลย เพราะมันเป็นสมบัติของตานะ
ooooooo
ให้เผอิญ จินตนาเป็นปศุสัตว์มาคอยดูแลฉีดยาให้แพะในฟาร์มที่ใหญ่กับพวกซ่อนตัวอยู่ และวันนี้เธอก็ได้เห็นปานเทพเป็นคนงานต้อนแพะ เขาตกใจเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาหา จึงวิ่งหนี จินตนาเห็นรถเอทีวีจอดอยู่ขึ้นขี่ไล่ตามทันที
“จะหยุดไม่หยุด”
“เป็นเมียฉันหรือ ถึงมาชี้นิ้วสั่ง”
“ฉันยอมเป็นฆาตกรชนคนตาย” จินตนาพุ่งรถเข้าใส่
ปานเทพร้องลั่น วิ่งล้มลุกคลุกคลาน จินตนาได้ทีโดดล็อกคอจะเอาตัวเขาไปหาตำรวจข้อหาแฝงตัวเข้ามาหลอกลวงเจ้าของฟาร์ม ใหญ่วิ่งเข้ามาห้าม จินตนาเห็นใหญ่ยังไม่ตายก็ตกใจ
หลังจากรู้ความจริง จินตนาก็มาหาปิ่นอนงค์ที่ไร่ ปิ่นอนงค์ขอโทษเพื่อนที่ปิดบัง
“คุณใหญ่อธิบายทุกอย่างให้เราฟังหมดแล้ว ไม่คิดเลยว่าปิ่นต้องผ่านเรื่องเลวร้ายมากมายขนาดนี้”
“จินอย่าบอกจอมนะ เผลอไม่ได้เชียว”
“แต่จอมจริงจังกับปิ่นมาก ถ้ามารู้ทีหลังเรื่องที่คุณใหญ่ยังไม่ตาย จอมคงเสียใจน่าดู”
“พูดไปแล้ว ผู้ชายถึงสามคน ต้องมาเจ็บปวดเพราะปิ่น”
“ห้ามคิดอย่างนี้ คิดไม่ได้เลยนะปิ่น เราเลือกที่จะรักคนๆเดียว นั่นมันเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ปิ่นทำถูก จะให้ไปเห็นใจรักทีเดียวสามคนเลยมันไม่ได้”
ปิ่นอนงค์เศร้าที่ต้องมีคนเสียใจเพราะตน จินตนาปลอบว่า นี่แหละคือชีวิตจริง น้อยวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา บอกว่าทรรศนะอาละวาดเรียกหาแต่ปิ่นอนงค์ จินตนาสงสารเพื่อนจับใจ
คืนนั้น น้อยเข้ามาในห้องปิ่นอนงค์ ใหญ่ซึ่งซ่อนตัวอยู่ เข้ามาล็อกปิดปากไม่ให้ส่งเสียง น้อยกลัวลานร้องขอชีวิต พอเห็นว่าเป็นใหญ่ก็รีบบอกว่า ปิ่นอนงค์ให้ตนมาเอาเสื้อผ้า
“เอาไปทำไม” ใหญ่สงสัย
“ไปนอนเฝ้าคุณนะค่ะ คุณนะเกิดอุบัติเหตุ เดินไม่ได้ พี่ปิ่นเลยต้องไปดูแล”
ใหญ่ออกอาการไม่พอใจ รีบไปที่หน้าต่างห้องทรรศนะ ปาก้อนหินใส่กระจกหน้าต่าง ปิ่นอนงค์กำลังเช็ดตัวให้ทรรศนะ สะดุ้ง ลุกขึ้นไปดู เห็นใหญ่กวักมือให้ลงมาหา เธอร้อนรนโบกมือว่าไม่ได้ ทรรศนะเห็นท่าทางผิดปกติ ถามว่ามีอะไร
“เอ่อ เด็กค่ะ พวกลูกคนงานปาก้อนหินเล่นกัน ปิ่นกลัวจะปามาโดนหน้าต่างอีก ปิ่นลงไปดูหน่อยนะคะ คุณนะนอนเถอะค่ะ” ปิ่นอนงค์ห่มผ้าให้แล้วรีบออกไป
ที่เรือนเพาะชำ ใหญ่ดึงปิ่นอนงค์มาต่อว่าทันที ทำไมต้องหอบผ้าไปนอนเฝ้าทรรศนะ
“จะได้ค้นหาพินัยกรรมที่เรือนใหญ่ง่ายขึ้นไงคะ ตอนกลางวันปิ่นกลัวคนเห็น กลางคืนนี่แหละ คนหลับกันหมด สะดวกดี”
“แต่ฉันไม่เห็นด้วยที่เธอจะเอาตัวไปใกล้ชิด ไอ้ทรรศนะ มันเป็นไอ้ขี้เมา เกิดหน้ามืดลุกมาปล้ำเธอกลางดึกจะทำยังไง”
“คุณนะเธอขยับขาไม่ได้แล้ว จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาปล้ำปิ่น อีกอย่างที่คุณนะเจ็บก็เพราะช่วยปิ่น สรุปว่าตกลงตามนี้ค่ะ คุณใหญ่กลับฟาร์มไปได้แล้ว” ปิ่นอนงค์สรุปก่อนที่ใหญ่จะโต้แย้ง แล้วรีบเดินหนีกลับไป
ใหญ่ฮึดฮัดบ่นว่า เธอกล้าออกคำสั่งกับตนแล้วหรือ...ใหญ่หงุดหงิดกลับมาบ้านพัก ปานเทพรีบบอกว่า เสี่ยตงหนีไปแล้ว
“หนีไปได้ไง ขาก็ยังง่อยเปลี้ยอยู่นี่หว่า” ใหญ่สงสัย
“มันคงเริ่มเดินได้แล้ว แต่แกล้งตบตาเรา ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ ไอ้เราก็อุตส่าห์พาหมอฝีมือดีมารักษา ดันคิดหนีซะนี่”
ใหญ่ชักสงสัยว่าเสี่ยตงไม่หนีอย่างเดียว คงคิดกลับไปแก้แค้น เขาเริ่มเป็นห่วงปิ่นอนงค์
ooooooo
ที่แท้ก็เป็นแผนของครองสุขกับทรรศนะ แกล้งทำเป็นอัมพาต ครองสุขบ่นว่าทรรศนะไม่จัดการปิ่นอนงค์เสียที เขาตอบว่ากลัวเธอโกรธ
“อู๊ย มันก็เล่นตัวให้ดูมีค่าไปงั้นแหละ รวบหัวรวบหางมันซะคืนนี้เลย”
“แต่ผมนอนเจ็บอยู่นะครับ”
“อย่างนี้แหละดี ทำสำออยอ้อนๆ มันหน่อย คนมันเคยมือผู้ชายมาก่อน เดี๋ยวก็ตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้ง” ครองสุขกระตุ้น แต่ท่าทางทรรศนะดูกังวลใจ
ใหญ่ใช้ผ้าขาวม้าโพกหัวพันหน้า ปีนขึ้นมาบนเรือนใหญ่ ครองสุขออกมาจากห้องเห็นร้องลั่นว่าขโมย เขาต้องรีบวิ่งหนี เผอิญทัศนีย์ถือแก้วน้ำกำลังจะเข้าห้อง ใหญ่ฉวยโอกาสผลักเธอเข้าไปพร้อมกัน...จอมกับพวกสมุนครองสุขวิ่งขึ้นมาบนเรือนใหญ่ ปิ่นอนงค์ตกใจรีบถามว่าเกิดอะไรขึ้น จอมบอกว่ามีขโมยขึ้นบ้าน ให้เธอหลบไปอยู่ในห้องทรรศนะก่อน ปิ่นอนงค์หวั่นใจ น้อยวิ่งหน้าตื่นเข้ามาถามว่าเจอใหญ่หรือยัง
“คุณใหญ่เหรอ”
“คุณใหญ่ทนรอพี่ปิ่นที่ห้องไม่ไหว ก็เลยมาตาม”
“อะไรนะ คุณใหญ่อาจบุกไปที่ห้องคุณนะ” ปิ่นอนงค์หวั่นใจรีบวิ่งไป...
ในขณะที่ครองสุขกับสมุนมาเคาะห้องทัศนีย์ เธอค่อยๆแง้มประตูออกมามองทุกคนงงๆ
“ขโมยมันขึ้นบ้านครับ คุณนายเห็นมันวิ่งมาทางนี้” จอมรายงาน
“แกไม่ได้ยินเสียงแปลกๆอะไรเลยหรือ” ครอง– สุขถาม
ทัศนีย์ปฏิเสธ บอกว่าตนดูหนังอยู่ ครองสุขกำชับให้ล็อกประตูดีๆ แต่พอจะไปเห็นแว่นหล่นอยู่หน้าห้อง “นี่มันแว่นของผู้ชาย ทำไมมาหล่นอยู่ตรงนี้”
ทัศนีย์คว้าคืนดันไม่ให้ใครเข้า “ของกิ๊กคนใหม่ของนี เข้าไม่ได้นะคะ เขานอนหลับอยู่”
ครองสุขผลักทัศนีย์ จอมกับสมุนตามเข้าไป เห็นผู้ชายนอนหันหลัง นุ่งแต่ผ้าขนหนูไม่ใส่เสื้อ ทัศนีย์รีบบอกว่า “ดลเขาเป็นโรคนอนไม่หลับ นีเลยให้กินยานอนหลับช่วย คุณน้าอย่าไปกวนเขาจะดีกว่า เห็นแก่หน้านีด้วย”
“จอม ไปปลุกมันให้ตื่น แล้วไล่ออกไป” ครอง– สุขโมโห
จอมอึกอักไม่กล้าทำ เกรงทัศนีย์จะอาย ครองสุข โวย คนอย่างนี้อายไม่เป็น จอมหันไปมองทีวีที่เปิดเป็นหนังโป๊ พวกสมุนจ้องมองตาโพลง ครองสุขมองตามตกใจ
“ว้าย ทุเรศ ลามกจกเปรต”
“ก็นีบอกแล้วว่ากำลังดูดีวีดีอยู่ แค่ไม่ได้พูดหมดว่าเป็นหนังเรตไหนเท่านั้น หรือคุณน้าไม่เคยดู”
“นังเด็กบ้า แกนี่มันเกินจะเยียวยาจริงๆ กล้าพูดออกมาได้ไม่อายปาก” ครองสุขอายลูกน้อง เดินจ้ำออกไป จอมกับสมุนรีบตาม ทัศนีย์ปิดประตูห้องล็อกทันที
ขณะเดียวกัน ปิ่นอนงค์วิ่งมาที่ห้องทรรศนะ ไม่เห็นเขานอนอยู่บนเตียงก็ตกใจ ชะโงกมองไปนอกหน้าต่าง เห็นคนประคองเขาวิ่งไปทางป่า “คุณใหญ่จับคุณนะไปหรือ...”
ระหว่างนั้น ใหญ่อยู่ในห้องทัศนีย์ เขาแต่งตัวเรียบร้อย ถือมีดขู่ให้เธอนั่งฟัง ว่าที่เธอหนีออกมาจากเหมืองกับปิ่นอนงค์ได้ เพราะตนตั้งใจปล่อย “มันเป็นแผนของฉันกับปิ่นอนงค์ เธอจะได้พาปิ่นมาอยู่ที่ไร่โดยคุณนายไม่นึกสงสัย”
“ปิ่นใช้นีเป็นเครื่องมือเหรอ” ทัศนีย์ฉุนลุกขึ้นผลักใหญ่เซไปอย่างไม่กลัวแล้ว
ใหญ่อ่อนลงจับมือเธอขอร้อง “ถ้าเธอจะโกรธ ก็ตบหน้าฉันได้เลย ฉันขอรับผิดแทนปิ่น”
ทัศนีย์เงื้อมือจะตบ ใหญ่ยืนนิ่ง เธอตบไม่ลง น้ำตาร่วงเผาะโผกอดคอเขาร้องไห้เหมือนเด็กๆ “ช่วยนีด้วย นีอยากไปจากที่นี่ คุณใหญ่ช่วยพานีไปอยู่ด้วยคนนะคะ นีไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร มีก็แต่คุณใหญ่คนเดียว”
“ยังไงเธอก็ต้องอยู่ที่นี่คอยช่วยปิ่น”
ทัศนีย์อิดออดไม่ยอมทำ ใหญ่จึงใช้มีดขู่ ถ้าไม่ทำตนจะแล่เนื้อเธอออกมาเป็นชิ้นๆใส่ชักโครก แล้วทำท่าเอาจริง เธอกลัวลานยอมช่วยปิ่นอนงค์...ใหญ่หลบออกมาจากเรือน วิ่งมาเจอปิ่นอนงค์หลังบ้าน เธอตกใจจับมือเขาถาม
“คุณใหญ่ แล้วที่ปิ่นเห็น...คุณนะหายไป ปิ่นเห็นผู้ชายสองคนหายไปในป่า คนหนึ่งน่าจะเป็นคุณนะ ส่วนอีกคน...”
“เสี่ยตงแน่ๆ เราต้องรีบหาเสี่ยให้พบก่อนคุณนายมาเจอ”
ปิ่นอนงค์ตกใจ เมื่อรู้ว่าเสี่ยตงหายแล้วกลับมาแก้แค้น...
ทรรศนะเริ่มรู้สึกตัว เห็นเสี่ยตงพาตนมาริมน้ำ ก็ตกใจถามจะพาตนไปไหน เสี่ยหัวเราะ
“จะพาแกไปทัวร์นรกไงล่ะ” เสี่ยตงเอาปืนจ่อให้ทรรศนะเดินไปอย่าขัดขืน
ท่าทางเสี่ยตงยังงกๆเงิ่นๆ แต่แววตาเขาดุดันบังคับปากให้พูดอย่างลำบาก “อีคุณนายมันรักแกมาก ถ้าแกตาย มันต้องหัวใจสลาย เจ็บปวดกว่าที่มันทำกับฉันหลายร้อยเท่า”
เสี่ยตงใช้ปืนตีต้นคอทรรศนะทรุดลงไปกอง แล้วเล็งปืนใส่ เขายกมือบังร้องลั่น เสี่ยตงยิงขู่เปรี้ยง กระสุนเฉียดลงพื้น แล้วหัวเราะร่า “ฉันได้ความคิดใหม่ สนุกกว่าเดิม เอาแก่ล่ออีคุณนายออกมา แล้วค่อยยิงแกที่แขนที่ขาให้มัน ทรมานใจอีคุณนาย สุดท้ายก็ยิงทิ้งทั้งสองคนดีกว่า”
