ปิ่นอนงค์
ตอนที่ 18
เห็นครองสุขกำลังจะออกไปข้างนอก ปิ่นอนงค์ทำทียกเครื่องดูดฝุ่นเข้ามาทำความสะอาดในห้อง ครองสุขถามเคยเห็นผีใหญ่ไหม เธอตอบว่าไม่เคยแล้วย้อนถามเชื่อเรื่องนี้ด้วยหรือ ครองสุขเชิดเปลี่ยนมาบีบแขนปิ่นอนงค์ ขู่ให้ลดความยั่วยวนผู้ชายลงบ้างโดยเฉพาะจอมมือขวาของตน ปิ่นอนงค์พยักหน้าเพื่อให้เธอไม่ติดใจ เมื่อครองสุขไปแล้วก็รีบค้นหาพินัยกรรม
ปานเทพกำลังโทร.หาใหญ่อย่างหงุดหงิด ทัศนีย์ผ่านมาเห็นถาม มาทำอะไรแถวนี้บ่อยๆ ปานเทพจะตอบ เธอสวนขึ้น แบบนี้เรียกหัวขโมย เขาโมโหโวย
“โธ่เว้ย หยุดให้ฉันพูดบ้างสิ เล่นพูดคนเดียวไม่ให้อธิบายกันบ้างเลย”
“ฉันจะเรียกให้คนงานมาจับตัวส่งให้คุณน้า” ทัศนีย์แกล้งขู่
“เอาสิ ฉันก็จะแฉว่าเธอโกหกเรื่องคุณใหญ่ตาย คุณน้าเธอต้องโกรธจนอยากจะบีบคอเธอให้ตายคามือ” ปานเทพทำท่าจะบีบคอ
ทัศนีย์หวาดกลัว “อย่านะ ทำไมต้องขู่ฉันด้วย ทั้งคุณน้าทั้งนาย ฉันจะบ้าตายอยู่แล้วนะ”
“น้าเธอขู่อะไร เธอรู้อะไรดีๆแล้วไม่ยอมบอกใช่มั้ย”
ทัศนีย์หน้าตาตื่นเขย่าแขนปานเทพให้พาตนไปจากที่นี่ ไปทำงานหนักขนาดไหนก็ได้ เขาให้บอกก่อนรู้เห็นอะไรมา เธอยั้งคิดสักครู่ กระทืบเท้าเขา ไม่ง้อก็ได้ แล้ววิ่งหนีไป ปานเทพกระโดดเหยงๆด้วยความเจ็บและงงกับอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของเธอ
ทัศนีย์เดินผ่านเรือนปิ่นอนงค์ เห็นคนกำลังปีนหน้าต่างก็ตกใจ วิ่งมาเจอหวานรีบบอก
“คุณใหญ่มาที่ไร่ กำลังจะปีนเข้าไปในห้อง เพื่อเล่นงานปิ่น ต้องบอกให้ปิ่นรู้ตัว”
“ได้ค่ะ จะไปบอกเดี๋ยวนี้ คุณนีอย่าบอกใครนะคะว่าเห็นคุณใหญ่ บอกไม่ได้เด็ดขาดโดยเฉพาะคุณนาย” หวานเออออเกรงเรื่องถึงหูครองสุข
ทัศนีย์ว่าขืนบอกครองสุขเอาตนถึงตาย หวานแปลกใจจะเอาหลานถึงตายเชียวหรือ...
ใหญ่ห่วงมาบอกให้ยกเลิกแผนการทั้งหมด จะพาปิ่นอนงค์กลับ แต่เธอไม่ยอม เขาตวาด
“รอให้เธอพลาดท่าเสียทีไอ้นะกลับไอ้จอมก่อนงั้นหรือ มันสองคนเหมือนหมาป่า จ้องจะขย้ำลูกแกะของฉัน ฉันไม่ยอม นี่ถ้าไม่กลัวความแตก จะออกไปอัดมันทั้งคู่”
“คุณใหญ่แอบเข้ามาตอนกลางวันแสกๆด้วยหรือคะ” ปิ่นอนงค์ตกใจ
ใหญ่สั่งเสียงเฉียบให้เธอออกไปรอตนหลังเรือนคนงาน จากนั้นเขาดึงเธอวิ่งไปท้ายไร่ เธอพยายามเตือนให้เขาเชื่อใจ เขาโต้ว่าเชื่อเธอแต่ไม่เชื่อคนอื่น ป้องกันไว้ก่อนดีกว่า เธอโพล่งออกมา ตนยอมให้เขาติดคุกไม่ได้ ใหญ่ว่าจะพาหนีไปไกลจากคนพวกนี้ ปิ่นอนงค์ย้อนถาม
“เราหนีไป แล้วอาปลอดล่ะคะ ปล่อยให้ตายในคุก ติดคุกทั้งๆที่ไม่มีความผิดเหรอคะ ถ้าคุณใหญ่ทำใจแบบนั้นได้ ปิ่นก็จะไปกับคุณใหญ่”
ใหญ่ชะงักปล่อยมือปิ่นอนงค์ มองเธอเชิงขอบคุณที่เตือนสติ พลันเสียงจอมตะโกนถามว่า นั่นใคร ปิ่นอนงค์ตกใจดันใหญ่ให้หนี จอมวิ่งเข้ามา เธอเอามือปิดหน้าร้องว่าเห็นผี ให้เขาพากลับห้อง จอมจะวิ่งตามใหญ่ เธอรีบคว้าแขนเขาแต่ไม่ทัน...จอมไล่ตามใหญ่มาจนถึงทางข้ามไร่ออกถนน เห็นกระดานที่พาดหักทิ่มอยู่ ยิ่งเชื่อว่าไม่ใช่ผี เขาลุยตามทันที
ใหญ่วิ่งตัดหน้ารถครองสุข ไฟหน้ารถส่องหน้าเขาเต็มๆ ครองสุขตกใจคิดว่าผี ฟุบหน้าร้องลั่นอยู่กับพวงมาลัย จอมมาเคาะกระจกเรียก
“ผมเองครับคุณนาย...คุณนายเห็นคนวิ่งออกมาทางนี้หรือเปล่า” จอมจะวิ่งไป
“มันเป็นคนหรือ ทำไมหน้ามันคล้ายๆ...จอมๆ... เดี๋ยวๆ...ขับรถให้ฉันที ฉันไม่กล้าไปคนเดียว คือไม่ได้กลัวผีอะไรหรอกนะ แต่กลัวคนร้ายมากกว่า”
จอมลังเล ครองสุขดึงให้เขาขึ้นรถ ตัวเองรีบไปนั่งข้างคนขับ และบอกเขาว่าแค่ขโมยช่างมันเถอะ... ปิ่นอนงค์แอบตามมาดู โล่งใจที่ใหญ่หนีไปได้
จอมขับรถมาจอดหน้าเรือนใหญ่ ครองสุขพยายามดึงเขาเข้าในบ้าน จอมปลดมือออกอย่างเกรงใจ อ้างจะเกณฑ์คนเดินตรวจตรา ครองสุขเสียดาย เข่นเขี้ยวว่าถ้าเขาได้ลองแกงเผ็ดแซ่บๆอย่างตน จะลืมแกงจืดอย่างปิ่นอนงค์ไปเลย...จอมมาหาปิ่นอนงค์ซึ่งนั่งรออยู่หน้าเรือนคนงาน เขาถามย้ำว่าที่เห็นหน้าเหมือนใหญ่แน่ใจหรือ ปิ่นอนงค์อึกอักเห็นไม่ชัดแต่ได้ยินคนงานพูดกัน จอมจึงบอกว่าไม่ใช่ผีแต่เป็นคน สงสัยเป็นขโมย ตนต้องจับให้ได้
ooooooo
วันรุ่งขึ้น หวานขี่จักรยานมาบอกเปี๊ยก ให้บอกใหญ่อย่าเข้ามาในไร่อีก เพราะจอมวางกำลังไว้ทั่วไร่... ขณะเดียวกัน จอมตามเฝ้าดูปิ่นอนงค์ทำงานในไร่ จินตนาแวะมาเห็น ยอมจำนนต่อความตั้งใจจริงที่จอมมีต่อเพื่อนของตน จอมยิ้มรื่นบอกข่าวดีเธอ
“เราได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการไร่แล้ว เราจะตั้งใจทำงาน เก็บเงิน เก็บทองสร้างเนื้อสร้างตัวแล้วขอปิ่นแต่งงาน”
จินตนาตบไหล่ให้กำลังใจ “ช่วงนี้อากาศแปรปรวน อย่าเข้าใกล้วัวมากเกินไป มันมีเขา”
จอมฟังแล้วงงๆเกี่ยวอะไรกับเขาวัว...จินตนามาหาปิ่นอนงค์ ถามว่าจอมยังตามตื๊ออยู่อีกหรือ เธอถอนใจไม่อยากตัดรอนทำร้ายจิตใจเขา จินตนาหนักใจแทน แล้วเล่าเรื่องที่พบปานเทพที่โรงพยาบาลให้ฟัง ปิ่นอนงค์ทำเป็นไม่มีอะไร เขาเป็นนักกฎหมายก็คงหาหลักฐานไปตามเรื่อง จอมยังตามดูปิ่นอนงค์ เห็นเธอคุยกับจินตนามีความสุข ก็คิดอะไรเพ้อฝันไปเรื่อย พลันได้ยินเสียงเครื่องมอเตอร์ไซค์จึงหันไปมอง เห็นคนใส่หมวกไหมพรมปิดหน้า เบิ้ลเครื่องท้า
จอมขี่รถตามไม่ลดละ จนมาถึงนาข้าวของป้าทอง ใหญ่ซึ่งพลางตัวโผล่มาสู้กับจอมเพื่อให้ตามไปที่กระท่อม ป้าทองออกมาขวางไม่ให้จอมเข้า เขาดึงดันจะค้น
“อ้าวป้า ให้ที่พักหลบซ่อนกับผู้ร้าย ป้าต้องติดคุกด้วยนะ ผมไม่อยากให้ป้าเดือดร้อน”
ชายคนหนึ่งแต่งตัวเหมือนใหญ่ออกมาสู้กับจอม จอมดึงหมวกไหมพรมออกเห็นหน้า เลือดกบปาก จมูก ป้าทองขอร้องให้ปล่อย “ไอ้เล็กหลานฉันเอง มันเพิ่งออกจากคุก”
จอมกระชากคอถามว่าเข้าไปในไร่ทำไม เล็กตอบว่าจะขโมยเงิน เข้าไปหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จเสียที ป้าทองก้มกราบอย่าจับหลานตน จอมรีบฉุดป้าขึ้นแล้วชี้หน้าเล็กอย่ากลับเข้าไปอีก
หลังจากนั้น ใหญ่จ่ายเงินค่าจ้างให้เล็ก ป้าทองนั่งฝานมะนาวเตรียมทำต้มยำปลา ใหญ่เข้ามากราบที่ตัก ขอบคุณที่ยอมโกหกช่วยตน ป้าทองกลับบอกว่า
“มุสา โกหกเพื่อความถูกต้องมันไม่ผิดศีลหรอกไอ้ใหญ่เอ๊ย ข้าขออวยพรให้เอ็งทวงไร่คืนเร็วๆนะลูกเอ๊ย...”
ใหญ่ก้มกราบอีกครั้งแล้วหันมาทำต้มยำอย่างแข็งขันให้แทน...
จอมกลับมาเล่าให้ปิ่นอนงค์ฟัง เธอถอนใจแต่ก็ยังห่วงใหญ่...หวานมากระซิบปิ่นอนงค์ว่าใหญ่ทำงานที่ฟาร์มหนัก และฝากบอกจะมาหาเธอเดือนละครั้งตามที่เธอต้องการ เธอแอบบ่น
“เดือนละครั้งเนี่ยนะ ใครต้องการ คนใจร้าย...”
ooooooo
เช้าวันใหม่ จิ๋วสอนปิ่นอนงค์และน้อยทำแซน-วิชในครัวหัวเราะกันสนุกสนาน ทรรศนะอยากเข้าไปร่วมวง แต่อรสอางค์มาขวาง เขาถึงกับเซ็งเดินเลี่ยงไปที่อื่น
เสร็จงานในครัว ปิ่นอนงค์ลอบมารื้อค้นตู้เสื้อผ้าห้องครองสุข ทรรศนะแอบเข้ามาหา เธอตกใจแกล้งทำเป็นพับผ้าจัดตู้ เขามาเพื่อขอโทษที่วันก่อนเมาเข้าไปปล้ำเธอ
“พี่อยากอธิบายอยากระบายอะไรกับปิ่นบ้าง แต่อรตามพี่ทุกฝีก้าวขยับไปไหนไม่ได้เลย”
“เอาเป็นว่าปิ่นรับคำขอโทษจากคุณนะแล้ว คุณนะรีบออกไปเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณอรมาเห็นจะเข้าใจผิด เป็นเรื่องขึ้นมาอีก” ปิ่นอนงค์แตะแขนให้เขาออกไป
ทรรศนะกุมมือเธอวางแนบอก “ปิ่นต้องรับปากพี่ ว่าปิ่นจะไม่รับรักไอ้จอม พี่จะหย่ากับอรให้ได้ ปิ่นต้องรอพี่ สัญญาสิ สัญญากับพี่”
ปิ่นอนงค์ดึงมือกลับเตือนเขาอย่าทำให้ตนลำบากใจ เธอเดินออกจากห้อง อรสอางค์เข้ามาขวางหน้า จิกผมตะคอกใส่หาว่ามาอ่อยทรรศนะ บีบคอเธอจนหายใจไม่ออกแถมดันไปที่ริมระเบียง จอมเดินมากับครองสุขเห็น จอมรีบเข้ามา กอดรัดอรสอางค์ดึงออก ทรรศนะออกมาจากห้องประคองปิ่นอนงค์ อรสอางค์ร้องกรี๊ด หันมาตบจอมซ้ายขวาแล้วพุ่งเข้าจะตบทรรศนะอีกคน ครองสุขคว้ามือไว้และตบสวนสองฉาด อรสอางค์ร้องกรี๊ดทรุดลงร้องไห้โฮ
“เจ็บมั้ยจอม อย่าไปถืออีพวกบ้าผู้ชายมันเลย” ครองสุขลูบแก้มจอม เขาพยายามดันออก
“ก็สันดานบัดสีกับผู้ชายไม่เลือกหน้า นะถึงได้นิสัยเสียเหมือนกัน เลียนแบบกันมาทางสายเลือดชัดๆ เชื้อไม่ทิ้งแถว” อรสอางค์ยิ้มเหยียด ชี้หน้าครองสุข
ครองสุขโกรธโผนเข้าตบไม่ยั้ง จิ๋วเข้าขวาง อรสอางค์ เหลืออด ลุกขึ้นจ้องหน้าท้าตบอีก หรือถ้าจะหาเมียน้อยให้ ทรรศนะ ตนจะไม่ปิดปากเงียบต่อไป ครองสุขชะงักกล้าๆ กลัวๆ...
ปิ่นอนงค์แอบขี่จักรยานมาท้ายไร่ ซ่อนรถแล้วปีนข้ามไปฟาร์มแพะ เห็นใหญ่คุมคนงานเข็นรถบรรทุกฟาง เธอปาก้อนหินใส่กลางหลังเขา ใหญ่สะดุ้งหันมาเห็นเธอกวักมือหน้าเครียด ใหญ่แปลกใจที่เธอกล้ามาถึงนี่ เธอต่อว่าในเมื่อเขาไม่ไปหา ตนก็ต้องมาเอง
“อ้าว แล้วใครเป็นคนห้ามฉันล่ะ”
“ปิ่นไม่ต่อปากต่อคำด้วยหรอก คนร้ายที่จอมไปจับตัวได้เป็นฝีมือของคุณใหญ่ใช่มั้ยคะ”
ใหญ่ย้อนถามว่าจอมเชื่อไหม ปิ่นอนงค์ตอบว่าเชื่อ แต่ตำหนิมันเสี่ยงเกินไป ใหญ่ว่ามันจำเป็นเพราะจอมไม่เชื่อเรื่องผี เธอบ่น ตอนนี้อรสอางค์กับครองสุขมีเรื่องกันหนักขึ้น ใหญ่ชอบใจจะได้ตีกันเองแล้วแฉอะไรออกมา เขาลุกขึ้นจะทำงานต่อ ปิ่นอนงค์น้อยใจวิ่งหนีกลับไป
คืนนั้น ปิ่นอนงค์มองไปนอกหน้าต่างไม่เห็นใหญ่มา ถอนใจดีแล้วจะได้ปลอดภัย เธอปิดไฟเข้านอน ไม่ทันไร มีคนมากอดจูบซอกคอ เธอตกใจคว้าที่ช็อตไฟฟ้าจี้ไปที่ขา ไฟแปล็บ เขาแน่นิ่ง เธอดีดตัวลุกขึ้นเปิดไฟ ตกใจพอเห็นเป็นใหญ่ รีบเข้าประคองเขย่าตัวเขา
“คุณใหญ่ฟื้นสิคะปิ่นไม่ได้ตั้งใจ คุณใหญ่อย่าตายนะ คุณใหญ่ตายแล้วปิ่นจะอยู่กับใคร”
ใหญ่ลูบหัวปิ่นอนงค์ที่ซบร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ เธอสะดุ้งลุกขึ้นตีเขาพัลวัน ใหญ่รวบมือเธอไว้ ต่อว่าใจร้ายทำขาตนชาไม่หาย เขาขยับตัวนั่งพิงหัวเตียง ปิ่นอนงค์สารภาพนึกว่าทรรศนะเข้ามาปล้ำอีก ใหญ่ถามทำไมไม่เอามีดที่ให้ไว้แทงเข้าไปเลย
“ปิ่นไม่ได้คิดจะทำร้ายคุณนะขนาดนั้นหรอกค่ะ”
“แต่กับฉัน กะช็อตให้ตายไปเลยใช่มั้ย”
“ใครจะไปรู้ว่าเป็นคุณใหญ่ล่ะคะ ก็คุณใหญ่บอกว่าอีกเดือนถึงจะมาหาปิ่น”
“โถ ยัยปิ่นปอดแหก พูดแค่นี้ก็เชื่อ แค่ไม่ได้เจอเธอวันเดียวฉันก็แทบจะอยู่ไม่ได้แล้วรู้มั้ย มาขอกอดหน่อย... คิดถึง” ใหญ่โถมเข้ากอดจูบเธออย่างรักและหวงแหน
ooooooo
ด้วยความแค้นใจ ครองสุขเรียกเจิดกับก้านมาจัดการลูกสะใภ้ตัวแสบ ทำทีว่าจับตัวเรียกค่าไถ่แล้วฆ่าทิ้งเสีย...เช้าวันใหม่ ครองสุขพูดจาดีกับอรสอางค์ ชื่นชมว่าเป็นหลานสะใภ้แสนดี แต่ลับหลังต่างจิกตาร้ายใส่กัน หลังอาหาร อรสอางค์ชวนจิ๋วไปเดินเล่น ครองสุขยิ้มเจ้าเล่ห์
ระหว่างเดินคุยกัน สมุนเสี่ยตงขับรถมาจอด พินอบพิเทาเข้ามาบอกว่า เห็นทรรศนะนัดเจอกับปิ่นอนงค์ อรสอางค์หูผึ่งลืมยั้งคิด รีบขึ้นรถให้พาไปดู
สมุนขับรถมาส่งอรสอางค์ กับจิ๋วที่ท้ายไร่ แล้วขับฝุ่นตลบออกไป จิ๋วใจไม่ดีชวนกลับไม่ทันไร เจิดกับก้านขับรถมาขวางหน้าแล้วฉุดกระชากอรสอางค์ขึ้นรถ จิ๋วจะตามโดนยิงล้มลง ใหญ่ได้ยินเสียงปืนวิ่งมาประคองจิ๋วเธอขอร้องให้ช่วยอรสอางค์แล้วสิ้นใจ เสียงคนงามเฮโลมา ใหญ่รีบหลบกลับไป
ท่าทีทัศนีย์ดูหวาดกลัวชอบกล ครองสุขเห็นผิดสังเกต อยู่นาน จึงตะล่อมถามว่าเป็นอะไร พอรู้ว่ากลัวคำขู่ของ ตัวเองก็ปลอบ “นี่แกเชื่อคำพูดที่ฉันขู่แกขนาดนี้เลยเหรอ”
“คุณน้าพูดจริง คุณน้าไม่ได้ขู่ คุณน้าบอกว่า แม้แต่ลูกก็ฆ่าได้” ทัศนีย์ร้องไห้ตัวสั่นวิ่งไป
ครองสุขทรุดนั่งน้ำตาซึม นี่ตนทำให้ลูกกลัวขนาดนี้เชียวหรือ...
จอมนำคนงานมารายงานเรื่องจิ๋วถูกยิงตาย อร-สอางค์หายไป ครองสุขแอบยิ้มสะใจ จอมเปรยพรุ่งนี้ตำรวจจะมาสอบปากคำคนงาน เธอตกใจ ใครแจ้งตำรวจ
“คนตายอย่างนี้ก็ต้องแจ้งตำรวจอยู่แล้วครับ พวกคนงานที่ไปเจอพี่จิ๋วเป็นคนแจ้ง”
ครองสุขหงุดหงิดไล่ทุกคนกลับไปทำงาน ปิ่นอนงค์เสริมให้แจ้งอรสอางค์หายไปด้วย ครองสุขโวย “นังโง่ พวกมัน จะได้ฆ่านังอรทิ้งน่ะสิ จับตัวไปอย่างนี้ มันต้องการเงินค่าไถ่แน่”
ไม่ทันไร เสียงโทรศัพท์ดัง ครองสุขรีบรับสายฟังสักพักแล้วทำตกใจอุทานว่า เงินสามล้านไม่มีหรอก ...ในห้องทำงาน ทรรศนะเอาสมุดบัญชีมาวางตรงหน้าครองสุข
“ผมโอนเงินบริษัทรับเหมามาแล้ว ไถ่ตัวอรได้เลยครับ”
“ไถ่ทำไม นี่มันเงินของเรา เรื่องนี้ให้พ่อแม่หนูอรจัดการเองดีกว่า” ครองสุขตะล่อม
“ทำไมคุณน้าดูไม่ห่วงอรเลย หรือว่าเรื่องนี้คุณน้า...”
ครองสุขเห็นลูกห่วงอรสอางค์จริง จึงปฏิเสธว่าตนไม่ได้ทำอะไร ทรรศนะมองอย่างสงสัย...ปิ่นอนงค์ก็ห่วง มาปรึกษาใหญ่ ปานเทพสมน้ำหน้า กรรมตามทันที่ทำให้พ่อตนเข้าคุก แต่ใหญ่เห็นว่าถ้าช่วยอรสอางค์มาได้ จะมีพยานเพิ่มขึ้น
ปรางทิพย์รู้เรื่องลูกสาว รีบหยิบยืมเงินหอบมาวางตรงหน้าทรรศนะ ครองสุขตาวาว ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ “จุดนัดหมายที่พวกมันให้มา แต่ดิฉันกับตานะคงไม่ไปด้วยหรอกนะคะ เดี๋ยวจะพลาดท่าเสียทีไปด้วย เราจะเตรียมพร้อมคอยช่วยเหลืออยู่ที่นี่”
ปรางทิพย์มองสองแม่ลูกอย่างเจ็บปวด ดึงกระดาษเดินออก ปิ่นอนงค์วิ่งตามขอไปด้วย
“เธอ ปิ่นอนงค์ เธอมันศัตรูหัวใจของลูกอรนี่ เธอคงไม่คิดจะช่วยลูกอรจริงๆหรอกนะ”
ปิ่นอนงค์ย้อนถามว่า เธอตัวคนเดียวจะช่วยลูกได้หรือ ปรางทิพย์ชั่งใจถามไม่กลัวหรือ ปิ่นอนงค์สายตามุ่งมั่น อรสอางค์จะต้องปลอดภัย...ครองสุขสะใจโทร.สั่งเจิดให้ฆ่าทั้งแม่ทั้งลูก
และแล้ว ใหญ่ ปานเทพ ถวิล และเปี๊ยกก็บุกมาช่วยปรางทิพย์กับปิ่นอนงค์พาอรสอางค์ออกไปได้ แต่เจิดกับก้านหนีทัน สองแม่ลูกตกใจเมื่อเห็นว่าใหญ่ยังไม่ตาย อรสอางค์สำนึกผิดที่ทำไม่ดีกับใหญ่และปิ่นอนงค์ เธอยินดีจะเป็นพยานเอาผิดครองสุข ปรางทิพย์ให้ลูกกลับไปอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพฯ และไม่ลืมนำศพจิ๋วกลับไปทำพิธี
ปิ่นอนงค์น้ำตาซึมสงสาร ใหญ่เข้ามากอด “ยัยเด็กโง่ เธอจะสงสารคนทั้งโลกเลยหรือไง คนเราก็เหมือนเรือที่ลอยอยู่กลางทะเล ไม่รู้จะเจอมรสุมเข้าวันไหน แต่ที่แน่ๆต้องเจอกับมันทุกคน อยู่ที่ว่าจะประคองเรือเข้าฝั่งได้ยังไง เหมือนอย่างฉันถ้าไม่เจอเธอ ตอนนี้ก็คงนั่งอยู่ในคุกเพราะฆ่าคนตาย”
“ถ้าปิ่นไม่ได้เจอคุณใหญ่ ป่านนี้ก็คงแต่งงานมีลูก มีครอบครัวเหมือนชาวบ้านแถวนี้ไปแล้ว”...ใหญ่หึงลมออกหู ทำหน้าดุดันเข้าปล้ำจูบปิ่นอนงค์ เธอหัวเราะเต็มไปด้วยความสุข
ปิ่นอนงค์กลับมาถามทรรศนะที่เอาแต่นั่งดื่ม ไม่คิดจะช่วยเมียตัวเองบ้างหรือ อย่าทำตัวเหมือนลูกแหง่หลบอยู่หลังปัญหา ถึงอย่างไรอรสอางค์ก็เป็นภรรยา ตอนนี้เธอกลับไปอยู่กับพ่อแม่ ขอให้เขาพิสูจน์ตัวเองว่า เป็นลูกผู้ชายพร้อมจะดูแลภรรยา ทรรศนะอึ้ง ตัดสินใจจะไป แต่แล้วก็ถูกครองสุขพร่ำรำพันหว่านล้อม ทวงบุญคุณ ครอบงำจิตใจเขาอีกจนได้
ooooooo
