หนึ่งด้าวฟ้าเดียว

พอขันทองหันหลังกลับ แมงเม่าก็หยิบแป้งหอมตลับเล็กๆจากในหีบออกมาแล้วเอาหีบจากติ่นยื่นคืน ให้ขันทอง ขันทองรับหีบมางงๆ แมงเม่าบอกว่าตน

เลือกได้แล้ว ขอบพระคุณคุณหลวง และเชิญเอาที่เหลือ กลับไปเถิด ขันทองหน้าตึงบอกว่า

“ฉันไม่ใช่บ่าวเจ้านะ เอามาให้เลือกแล้วยังให้ฉันขนกลับอีกรึ”

แมงเม่าทำท่าเอานิ้วเขี่ยๆแคะๆที่หูบอกว่า

ตนหูตึงไม่ได้ยินที่คุณหลวงพูด ขอประทานโทษ ไหว้ลาอีกทีแล้วถือตลับแป้งหอมเดินดูไปอย่างสบายอารมณ์ ขันทองมองตามตาขุ่นทำนองว่า อย่าให้เจอตัวอีก

ก็แล้วกัน

ooooooo

มิ่งยังหงุดหงิดที่แมงเม่าโดดหน้าต่างหนีไปในวันนัดดูตัวทำให้ตนต้องเสียหน้า ชื่นติงว่าคุณพี่ก็ทราบว่าเจ้าแมงเม่าไม่อยากออกเรือนก็ไม่ควรไปบังคับ

“ถ้าฉันบังคับมันได้จริง มันออกเรือนไปตั้งแต่โกนจุกแล้ว ไม่อยู่มาฉีกหน้าฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้ดอก”มิ่งเมินหน้าไปทางอื่นอย่างขัดใจ เลยไม่เห็น

แมงเม่าที่ย่องขึ้นเรือนมา ชื่นเห็นรีบส่งสายตาบอกให้แมงเม่าหลบไปข้างใน แต่ม่วงที่นั่งซ่อมหนังสืออยู่

นึกอยากแกล้งน้อง ร้องทักเสียงดัง

“มาแล้วรึเจ้าแมงเม่า ไปถึงไหนมาล่ะ”

“อ้ายวอก มานี่” มิ่งหันขวับเสียงเข้ม “รู้หรือไม่ว่าวันนี้ที่เอ็งหนีการดูตัวข้าต้องเจอกระไรบ้าง”

“ลูกก็แค่ออกไปซื้อแป้งหอมให้น้าชื่นเท่านั้นเอง”

แมงเม่าพูดพลางเอาตลับแป้งที่ได้จากขันทองไปให้ชื่น ชื่นขอบน้ำใจบอกว่าแป้งเพิ่งหมดพอดีว่าจะไปซื้ออยู่เชียว ชมว่าช่างรู้ใจน้าเหลือเกิน แมงเม่ากอดอ้อนชื่นว่าก็ตนรักน้าชื่นเพราะนับแต่แม่เสียไปก็ได้น้าชื่นเฝ้าถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงตนมา จะไม่รักน้าชื่นได้อย่างไร

“พอๆๆ เอ็งไม่ต้องมาติดสินบนแม่ชื่นด้วยแป้งตลับเดียวดอกวะ ถึงอย่างไรเอ็งก็ต้องดูตัว โดยจำเพาะวันพรุ่ง คุณท้าวข้างในเป็นแม่สื่อด้วยตัวเอง เอ็งจะหาย หัวกบาลเหมือนวันนี้ไม่ได้อีกเป็นอันขาด”

“เจ้าค่ะ” แมงเม่ารับคำจ๋อยๆ เพราะจะทำให้พ่อเดือดร้อนไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว แต่ขณะเดินผ่านม่วงที่กำลังซ่อมหนังสือ แมงเม่าแกล้งฉกหนังสือวิ่งหนีไป ม่วงโวยวายให้เอาคืนมาพลางไล่ตาม ชื่นมองสองพี่น้องแกล้งกันอย่างเอ็นดู แต่มิ่งเห็นแล้วส่ายหน้ากับความแก่นกะโหลกของแมงเม่า

ม่วงไล่ตามแมงเม่าบอกให้คืนหนังสือมาเดี๋ยวนี้เลย เพราะออกญาท้ายน้ำท่านให้เอามาซ่อมแซม เกิดเสียหายไปมากกว่านี้ตนจะถูกตำหนิเอา แมงเม่าคืนให้แต่โดยดี บอกว่าแค่กลบทเท่านั้นไม่เห็นมีกระไรพิสดาร ม่วงรับหนังสือ ถามแปลกใจว่า

“เอ็งรู้ได้อย่างไรว่าเป็นกลบท อักษรในนี้มันเลือนเกือบหมดแล้ว เหลืออยู่ไม่กี่ตัวเท่านั้นเอง”

“ถึงจะไม่กี่ตัว แต่อ่านดูก็รู้แล้ว” แมงเม่าลอยหน้าบอกพลางท่องกลบทให้ฟัง “นางร้อง น้องร่ำเลิศล้ำนาง เสียงร้อง สองร่าง สำอางเสียง กลบทกบเต้นกลางสระบัวง่ายออกจะตาย”

ม่วงเปิดหนังสือดู พึมพำอย่างนึกไม่ถึงว่า

ถ้าเอากลบทที่แมงเม่าท่องใส่ลงไปก็พอดีกับตัวอักษรที่เหลืออยู่จริงๆ ม่วงยิ้มดีใจชมเปาะ

“เอ็งนี่มันมีความรู้มากผิดหญิงทั่วไป ถ้าอย่างไรช่วยซ่อมแซมให้ออกญาท้ายน้ำทีสิ”