โนห์รา

หลังจากฟังตาดรายงานเรื่องโนห์รามาหาครรชิตและเจอเข้ากับทิพย์ยุภา…ไวพจน์วิเคราะห์อย่างหวาดหวั่นว่า

“พวกเขาใจตรงกันแต่ไม่ได้นัดหมายกัน แต่เฮ้ย! ยังเช้าอยู่เธอมิคิดว่าครรชิตนอนอยู่กับทิพย์ยุภาเหรอ”

“ครับ พอเห็นก็หน้าเศร้าน้ำตาคลอ ผมกำลังหวั่นวิตกเพราะเธอไม่ทราบว่าที่แท้คุณครรชิตนอนบ้านคุณ ไม่ใช่ที่นี่ ผมพยายามจะบอกเธอ แต่ยังไม่ทันจะได้บอก เธอก็วิ่งร้องไห้ออกไป”

ขณะนั้นเอง ครรชิตเดินหน้าหมองกลับมา ไวพจน์กับตาดมองหน้ากันรู้ว่ามีเรื่องเกิดขึ้นแน่ๆ ครรชิตเล่าว่า

“ผมไม่เจอโนห์รา แต่เจอเข้ากับไอ้สมภพพร้อมกับพ่อแม่ พวกเขาไปสู่ขอโนห์รากับคุณพิมพาตามที่เคยตกลงกันไว้”

ครรชิตนั่งห่อเหี่ยวชั่วครู่ ก่อนจะผลุนผลันเดินออกไป เวลานั้นทิพย์ยุภาเห็นเข้าจึงถลาเข้ามาขวางสกัดกั้นไม่ให้ไป ครรชิตไม่สนใจหาวิธีหลบเลี่ยงจนขึ้นรถได้และขับพุ่งออกไปอย่างเร็ว อดีตสาวคนรักทำท่าส่งจูบตามเห็นเป็นเรื่องขำขัน เมื่อหันมาเจอสายตาไม่พอใจของไวพจน์ เธอยักไหล่ไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่พึมพำแต่ว่าครรชิตหงุดหงิดอะไรก็มาลงที่ตน

“แล้วทิพย์เล่าพูดอะไรไปกับโนห์รา”

“พูดสั้นๆแต่คงประทับใจยายเด็กนั่นว่าทิพย์กับครรชิตฉลองการกลับมาของทิพย์จนสาย เขาเลยยังนอนไม่ยอมตื่น”

ไวพจน์ต่อว่าทิพย์ยุภาที่ทำให้คนทั้งสองเข้าใจผิดกันก่อนเดินหนี ส่วนตาดกับสร้อยเองก็รีบถอยห่าง ทิ้งให้ทิพย์ยุภาหัวเราะสะใจคนเดียว ด้านโนห์รามานั่งน้ำตาไหลตรงท่าน้ำหลังบ้าน ในหัวนึกถึงภาพวันวานที่หวานซึ้ง เธอก่นด่าครรชิตว่า

“คุณมาขอแต่งงานกับฉันทั้งที่คุณมีคนนอนข้างกายคุณ คุณหลอกฉันเล่น คุณเห็นฉันเป็นแค่ดอกไม้ริมทาง”

โนห์ราซบหน้าสะอื้น พิมพาเห็นสภาพลูกสาวแล้วอดไม่ได้ที่จะเข้ามาปลอบโยนและพูดว่า

“ลูกรัก แม่รู้นะว่าหนูไม่ได้รังเกียจสมภพ นั่นไม่ได้แปลว่าหนูรักเขา คืนก่อนหนูยังชื่นบานเล่าว่าคุณครรชิตขอแต่งงาน แต่หนูติดขัดเรื่องไม่อาจทำร้ายคุณแข่งแขเพราะเป็นพี่สาว ตอนนี้ในเมื่อไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ทำไมตัดรอนเขาเสียล่ะ”

“เขาหลอกลวงหนู เมื่อเช้าหนูไปหาเขาถึงบ้าน จะไปบอกเขาว่าหนูตกลงแต่งงานกับเขา แต่เขายังนอนอยู่กับคนรักเก่า แม่จะให้หนูไปแย่งสามีคนอื่นหรือคะ”

พิมพานิ่งไปไม่อยากจะเชื่อ เพราะเมื่อเช้าได้ยินที่ชื่นบอกเธอว่าครรชิตมาหาลูกสาวที่นี่ ยังไม่ทันจะอธิบายอะไรต่อ โนห์ราก็วิ่งร้องไห้ออกไป ขณะนั้นแข่งแข กับปรุงจันทร์กำลังคบคิดวางแผนร้ายกันอยู่ เห็นโนห์ราวิ่งร้องไห้ผ่านหน้าโดยมีพิมพาวิ่งตาม ทั้งคู่สบตากันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นอีก

ฝ่ายเกษกนกร้อนใจ หลังทะเลาะกับสมภพแล้วไม่มีทีท่าว่าเขาจะกลับไปง้อจึงตัดสินใจมาหาที่บ้าน พ่อแม่สมภพใช้โอกาสนี้บอกเรื่องการสู่ขอโนห์ราให้ลูกชายเรียบร้อยแล้วตั้งแต่เมื่อเช้า หญิงสาวตะลึงงันร้องไห้โฮ ขณะนั้นสมภพแอบฟังอยู่หลังบ้านต้องถอนใจหนักหน่วง

ที่บ้านตากอากาศริมทะเล รถครรชิตแล่นเข้ามาจอด คนเฝ้าบ้านเปิดประตูมองแปลกใจ ครรชิตมีสีหน้านิ่งเฉยสั่งว่า

“ไปซื้อน้ำแข็งและกับแกล้มมา แล้วไปหยิบเหล้าฝรั่งวางไว้ให้ฉันด้วย”

หลายชั่วโมงต่อจากนั้น ครรชิตเอาแต่ดื่มเหล้าไม่หยุดพร้อมกับพร่ำเพ้อถึงสาวคนรักโดยกล่าวหาว่าเธอไม่เห็นคุณค่าความรักที่เขามีให้ เกิดมาตนไม่เคยรัก ใครมากอย่างนี้มาก่อน เช่นเดียวกับโนห์ราที่นอนน้ำตาไหลซึม เฝ้าคร่ำครวญแต่ว่าชายหนุ่มเห็นตนมีค่าเป็นแค่ดอกไม้ริมทางจึงทำร้ายหัวใจอย่างไร้เยื่อใยที่ดีต่อกัน

ตกดึกแข่งแขได้คำตอบเรื่องโนห์รา เมื่อเกษกนกโทร.หาและเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง แทนที่เธอจะรู้สึกสงสารเห็นใจเพื่อนกลับระเบิดหัวเราะดีใจ จนเพื่อนสาวผิดหวังเสียใจเลิกคุยด้วยทันที เสียงหัวเราะของแข่งแขดังก้องทั่วบ้าน ปรุงจันทร์ออกมาดูถามว่าดีใจเรื่องอะไรกัน ลูกสาวเล่าว่า

“ที่มันกับแม่มันวิ่งร้องไห้ผ่านหน้าเราไปเมื่อหัวค่ำนั่น มันสิ้นหวังไงคะ หมดหนทางเลือก เลยหันไปยั่วยวนคว้าเอาสมภพไปจากเกษกนก ถึงขั้นสู่ขอกันไปแล้ว”

“หรือมันจะพลาดท่าไอ้นายสมภพจนคุณครรชิตเขาจับได้ ดีมากเป็นทีของหนูแล้ว ไปหายาเสน่ห์นั่นให้พบแล้วก็...”

“บุกไปบ้านเขาเลยพรุ่งนี้ดีไหมคะ”

ปรุงจันทร์พยักหน้ายิ้มหมายมั่น สองคนกอดกันดีใจที่สวรรค์เริ่มเป็นใจเข้าข้างเสียที ท่านขุนออกมาดูส่ายหน้าระอา

ooooooo

รุ่งเช้าวันถัดมา แข่งแขอารมณ์ดีเตรียมตัวจะไปหาครรชิตที่บ้าน แต่ยังกังวลใจเพราะหายาเสน่ห์ไม่เจอ ทำให้ปรุงจันทร์ต้องกระซิบสอนมารยาหญิงให้หลายเล่มเกวียน แข่งแขยิ้มแป้นถูกใจ พลันเห็นพิมพาเดินเข้ามาในห้องรับแขก

“มาทำไม ที่ใครที่มันสิยะ อย่ามาเกะกะ หว่านเสนียดใส่บ้านหลังนี้” ปรุงจันทร์กระชากเสียงถาม

“ฉันมาหาท่านขุน...มีธุระจะคุยด้วยค่ะ”

“ไม่ให้พบ ไสหัวออกไป เดี๋ยวนี้!”

พิมพายืนเฉย สองคนปราดเข้าหาจะลงไม้ลงมือ แต่ถูกชื่นถลกผ้าซิ่นตั้งท่าต่อสู้ สองแม่ลูกชะงัก ท่านขุนได้ยินเสียงเอะอะจึงออกมาดู พอเห็นภรรยาจึงร้องเรียกทำท่าดีใจแล้วจูงมือเข้าไปในห้องรับแขกทันที

“ดิฉันมาเรียนให้ท่านขุนทราบว่าโนห์ราจะรับหมั้น สมภพค่ะ งานจะมีขึ้นในอีกสองอาทิตย์ต่อจากนี้ค่ะ”

“อ้าว! ตกลงจะหมั้นกับนายสมภพซะแล้ว โง่จริง ก็เห็นคุณครรชิตเขาเวียนเข้าเวียนออกเฝ้าอยู่ในโรงพยาบาลแท้ๆ แล้วเขาให้อะไรบ้างล่ะ”

“อย่างที่ทราบกัน เขาฐานะชาติตระกูลพื้นๆ เลยไม่เรียกร้องอะไร คงมีแค่แหวนวงหนึ่งกับเงินอีกไม่มากนัก”

ท่านขุนพยักหน้ารับทราบ ปรุงจันทร์หัวเราะเย้ยหยันว่าที่เรียกร้องแค่นี้เป็นเพราะครรชิตรู้กำพืดที่แท้จริงมากกว่า สองแม่ลูกหัวเราะสะใจ ขณะนั้นเอง สาวใช้เข้ามารายงานว่าตำรวจขอพบ ปรุงจันทร์หงุดหงิด ทำท่าจะหนีแต่ท่านขุนคว้าแขนไว้ลากให้ออกไปหาตำรวจด้วยกัน

ที่ด้านนอกห้องรับแขก ตำรวจทำความเคารพและแจ้งว่าผลการสอบสวนเรื่องการตายของคุณวงศ์ออกมาแล้ว สรุปได้ว่าเขาถูกฆาตกรรม และหลักฐานที่ตรวจพบบ่งชี้ไปยังนางทอง ปรุงจันทร์ตกตะลึงแทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะซวนเซเหมือนเป็นลม ท่านขุนต้องประคองเอาไว้ เสียงกรีดร้องของปรุงจันทร์ดังโหยหวน

“อีแก่นั่นฆ่าคุณพ่อจริงๆด้วย ตามจับตัวมันเข้าคุกให้ได้นะคะคุณตำรวจ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมันถึงต้องฆ่าพ่อ”

ต่างจากท่านขุนที่รู้ดีว่าตนเองเป็นคนยุนางทองให้กระทำการอันชั่วร้ายนั่น ตำรวจรายงานต่อว่า

“เราสันนิษฐานว่าอาจจะเป็นการฆ่าปิดปากเรื่องอะไรสักอย่าง และที่น่าแปลกใจยิ่งกว่านั้น เราพบลายมือของโจรข่มขืนสองคนที่ห้องของคุณวงศ์ด้วย เรากำลังเค้นให้มันสารภาพออกมาว่ามันไปทำอะไรที่ห้องนั้นเพราะในนั้นไม่มีอะไรให้มันขโมยสักนิด”

แข่งแขกำลังหลบเลี่ยงออกไปทันได้ยินพอดี เธอชะงักกึกก่อนจะกรีดร้องเหมือนคนเสียสติ ท่านขุนถลามาโอบลูกสาวไว้และตัดบทไม่ให้ตำรวจพูดอะไรอีก สีหน้าเขาดูยุ่งยากใจกับเรื่องที่ได้ยิน ก่อนจะพยักพเยิดให้ปรุงจันทร์รีบนำตัวลูกสาวออกไป เมื่อได้รับการปลอบโยนอยู่ครู่ใหญ่ แข่งแขสงบสติได้จึงรีบขึ้นรถขับไปหาครรชิตทันที

ooooooo

เวลาเดียวกันนั้น โนห์รากำลังซ้อมรำอย่างเหม่อลอย ครูสุนีย์กับครูบุนนาคมองแปลกใจแล้วสอบถามลูกศิษย์คนโปรดว่าเป็นอะไร ดูเหมือนมีเรื่องกังวลใจ อัปสรกับต้อยติ่งหัวเราะเย้ยๆแถลงให้ทุกคนได้ยินกันทั่วว่า

“ความจริงโนห์ราน่าจะสดชื่นมากกว่านะคะ เพราะกำลังจะหมั้นกับสมภพในสองอาทิตย์นี้แล้ว”

ทุกคนตกใจเมื่อได้ยิน โนห์ราหน้านิ่งไม่ตอบโต้อะไรจนครูบุนนาคปรามว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว ขอให้ตั้งใจซ้อมรำดีกว่า พูดจบก็เห็นสมภพเดินเข้ามาหาเพื่อนสาว ไม่มีใครทักทายเขา ทั่วทั้งห้องซ้อมมีแต่ความเงียบและบรรยากาศอึดอัดใจ

ฟากตาดกับสร้อยรู้สึกเป็นห่วงเจ้านายที่หายไปทั้งคืนไม่ส่งข่าวคราว ทั้งคู่ปรับทุกข์ว่ามีแต่มารผจญทำให้เจ้านายมีสภาพเช่นนี้ พลันมีเสียงแตรรถดังกระหน่ำอยู่ด้านนอกบ้าน สองคนมองหน้ากันละเหี่ยใจก่อนจะยิ้มดีใจนึกได้ว่าคงจะได้ดูอะไรดีๆ ตาดวิ่งไปเปิดประตู แข่งแขพุ่งรถเข้ามาชนกระถางต้นไม้เสียงดังสนั่น ทิพย์ยุภาออกมาดูบ่นว่า

“คนบ้าที่ไหนมาบีบแตรดังอย่างนี้”

“ฉันเอง หล่อนเป็นใครไม่ทราบ มายืนเกะกะหน้าบ้านคู่หมั้นฉัน”

สองคนเปิดศึกสาดโคลนทางวาจาจนกลายเป็นการตบตีกันล้มลุกคลุกคลาน ตาดกับสร้อยร้องเชียร์อย่างสนุกสนาน เวลานั้นครรชิตต้นเรื่องให้เกิดศึกแย่งชิงค่อยๆเอารถมาจอดหลบมุมแถวหน้าโรงเรียนนาฏศิลป์ เขานั่งซึมเงียบเฝ้าจับตามองไปแถวหน้าประตูโรงเรียน ในใจคิดวนเวียนว่าต้องพูดคุยกับสาวคนรักเพื่อหาความจริงให้ได้ว่าทำไมถึงรับหมั้นกับสมภพ

ไม่นานนักการซ้อมรำก็จบลง โนห์ราเดินออกมาสอดส่ายสายตามองหาครรชิตเพราะนึกถึงคำเตือนของแม่ที่ว่าตนอาจเข้าใจผิดกับเหตุการณ์นั่นโดยมีสมภพตามออกมายืนเคียงข้าง เมื่อครรชิตมองเห็นก็ยิ่งหม่นหมองเชื่อมั่นว่าโนห์ราเปลี่ยนใจไม่รักเขาอีกแล้ว ด้านสมภพพยายามแสดงความเป็นเจ้าของและภาวนาให้ครรชิตเห็น เหมือนดั่งฟ้าประทานพร เขาส่ายตาไปเห็นครรชิตจริงๆ สมภพยิ้มพอใจในขณะที่โนห์ราทำหน้าเบื่อๆ ไม่มีความสุข ครรชิตถอดใจรีบหันหลังกลับเดินจากไป

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ท่านขุนกับปรุงจันทร์ตกใจเมื่อเห็นสภาพแข่งแขวิ่งร้องไห้เข้ามาหาอย่างยับเยินรุ่งริ่ง ลูกสาวจีบปากจีบคอฟ้องว่าโดนทิพย์ยุภา อดีตคนรักของครรชิตซ้อม แทนที่ท่านขุนจะเห็นใจกลับเยาะว่า

“คงไปทะเลาะกับเขาตามนิสัยเอาแต่ใจตัวของเราล่ะสิ เลยโดนกลับมาสภาพยังกับลูกหมาตกน้ำ อย่าไปที่นั่นอีก คดีความที่บ้านยังจบไม่ลง ยังจะไปสร้างคดีใหม่นอกบ้านอีก”

ตกค่ำ ณ โรงแรมที่โนห์ราทำงาน หญิงสาวหน้าเศร้ารำบนเวทีด้วยความไม่สบายใจ พยายามสอดส่ายสายตามองหาครรชิตโดยหวังว่าเขาจะมา เพียงครู่เดียวก็เห็นเขามาในห้องด้วยอาการมึนเมา แล้วตะโกนเรียกชื่อเธอเสียงดังลั่น ประจวบเหมาะกับการแสดงจบลง คนดูปรบมือให้กับนักแสดง ส่วนเขาปรบมือไม่เลิกอยู่นานมากคนเดียว โนห์ราหน้าเสียสุดอับอาย เพราะผู้คนมองครรชิตกันเป็นแถวด้วยความงงงวย

โนห์รารีบเดินออกจากเวที ในขณะที่ครรชิตปราดเข้าไปถามว่าจะหนีไปไหน หญิงสาวกระซิบเสียงแข็งตอบว่าถ้าจะมาเพื่อฉีกหน้ากันก็ไม่ต้องคุยแล้ว เมาเป็นหมาแบบนี้กลับไปเสีย เขาดึงแขนโนห์ราไว้แต่หญิงสาวสะบัดหนีพร้อมกับตบหน้าฉาดใหญ่ ครรชิตตกใจไม่กล้าตามได้แต่กุมแก้ม สมภพเดินเข้ามายืนมองยิ้มเยาะสะใจ ครรชิตคอตกเดินออกไปอย่างผิดหวัง

ที่โถงโรงแรม ครรชิตนั่งรอโนห์ราใจจดจ่อ เมื่อเห็นก็ปรี่เข้าไปต่อว่าจนหญิงสาวปรามให้หยุดระราน เขาทำอะไรไว้น่าจะรู้ตัวดี ครรชิตหน้ามืดกระชากเสียงถาม

“ผมน่ะหรือทำอะไร คุณนั่นแหละทำอะไรกับผมไว้น่าจะรู้อยู่แก่ใจ คุณหลอกลวงผมให้ตายใจว่าจะแต่งงานกับผม แล้วคุณก็เปลี่ยนใจไปชั่วข้ามคืนไปหมั้นกับเขา หรือว่าเมื่อคืนก่อนมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างคุณกับเขา เลยติดใจมันจนลืมผม ผมรักคุณ ผมเคยกอดจูบคุณและเกือบจะเคย...เสียดาย คืนนั้นผมไม่น่าโง่ปล่อยคุณไป วันนี้เราต้องพูดกันให้รู้เรื่อง”

โนห์ราสุดทนความอับอายตบหน้าครรชิต ส่วนสมภพเข้ามาผลักอกเขาและชกจนล้มลงกับพื้น โนห์ราเข้ามาห้ามแต่สมภพสะบัด ทำท่าจะชกซ้ำ หญิงสาวโกรธคนทั้งคู่สุดขีดก่อนตัดสินใจเดินหนีไม่สนใจอีก สมภพได้ทีชี้หน้าครรชิตบอกว่า

“จำไว้นะ อย่าได้มาตอแยโนห์ราอีก เธอกับฉันกำลังจะหมั้นกันไม่กี่วันนี้แล้ว”

ครรชิตยันตัวลุกขึ้นตะโกนถามว่ารับหมั้นเพราะประชดเขาหรือไร เข้าใจอะไรผิดหรือไม่ กลับมาคุยให้รู้เรื่อง แต่ไม่มีเสียงตอบกลับจากโนห์รา เธอเดินออกไปอย่างไม่เหลียวหลัง สมภพเดินตามหญิงสาวพร้อมกับก่นด่าครรชิตว่าไม่ให้เกียรติเพื่อนสาวจนตนต้องเข้ามาจัดการปกป้อง โนห์ราชะงักกึกแล้วถามว่า

“ปกป้องหรือประจานกันแน่ ไปให้พ้นอย่าตามรับส่งเราซ้อมละครอีก ถามใจตัวเองดูว่าเธอรักเราที่ใบหน้าหรือว่าจิตใจ ถามตัวเองดูว่าเธออยากหมั้นกับเราเพราะต้องการเอาชนะหรือว่าอยากได้เราเป็นคู่หมั้นจริงๆ”

สมภพนิ่งไปเพราะหาคำตอบที่แท้จริงไม่ได้ เพื่อนสาวรีบเดินหนี ชายหนุ่มมองตามแค้นใจเมื่อรู้ว่าโนห์รารับหมั้นตัวเองเพราะประชดครรชิตด้วยเรื่องบางอย่าง

ooooooo

เช้าวันใหม่ ไวพจน์มาตามหาน้องชายที่บ้านอีกครั้งก็เจอเข้ากับทิพย์ยุภา เขาเตือนเธอให้หยุดการกระทำใดๆที่จะก่อให้เกิดความร้าวฉานระหว่างครรชิตกับโนห์รา ทิพย์ยุภายิ้มเยาะไม่สนใจ ไวพจน์เห็นแล้วมีโทสะต้องรีบเดินหนี

ด้านโนห์ราเอาแต่นั่งซึมเศร้าคิดถึงคำพูดครรชิตว่าตนคือลมหายใจของเขา พิมพาเข้ามาปลอบโยนลูกสาวว่าเรื่องนี้มีอะไรแปลกๆ ขอให้ไตร่ตรองให้ดี ไม่จำเป็นต้องรีบรับหมั้นสมภพหากต้องการแค่ประชดครรชิต ตอนนี้ยังมีเวลาให้ถอนตัว แต่ด้วยทิฐิโนห์ราดึงดันที่จะให้มีการหมั้นต่อไปโดยไม่เปลี่ยนใจ พิมพาได้แต่พยักหน้ารับรู้ด้วยความลำบากใจ

ทั้งครรชิตและโนห์ราต่างเศร้าซึมไม่มีความสุข สายใยแห่งความคิดถึงเชื่อมโยงเข้ากันเหมือนคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน ขณะที่ชายหนุ่มคิดคำนึงว่าทำไมโนห์ราต้องเกลียดตนด้วย ทั้งๆที่ตนพยายามทำดีเพื่อพิสูจน์รักแท้ ด้านหญิงสาวนั่งซึมโต้ในใจว่าตนอยากจะเกลียดเขาแต่ก็ฝืนหัวใจไม่ได้

ฝ่ายสมภพพยายามจะกลับไปง้อขอคืนดีกับโนห์ราที่วู่วามชกครรชิตจนหญิงสาวโกรธ แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะโนห์ราเอาแต่หลบหน้าไม่ยอมพบเขา ท้ายที่สุดสมภพตัดใจและกลับไปหาเกษกนกพร้อมกับเล่าให้ฟังว่า

“โนห์ราไม่พอใจที่เราไปชกหน้าไอ้ผู้ดีนั่นที่ โรงแรมคืนก่อน เราต้องการเอาชนะคนทั้งคู่ เราไม่ได้หึงหวงเพราะเรารักเธอ แล้วคอยดูนะว่าเราจะขอถอนหมั้นกับโนห์ราในวันสำคัญนั่นเพื่อฉีกหน้าให้สะใจ แล้วมาหมั้นมาแต่งงานกับเธอแทน”

เกษกนกตกใจแล้วค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสมใจเมื่อได้ฟังแผนการทั้งหมดจบ สมภพกุมมือหญิงสาวไว้ เกษกนกยิ้มเขิน ต่างจากครรชิตในเวลานี้ เอาแต่ซดเหล้าดับความเสียใจกลุ้มใจ เขาดื่มราวกับว่าชาตินี้จะไม่ตื่นมาพบหน้าใครอีกแล้ว

ooooooo

รุ่งเช้าวันใหม่ เจ้าของร้านเหล้ามาปลุกครรชิตด้วยความเบื่อหน่ายพร้อมถามว่าจะรับประทานอะไรเป็นอาหารเช้าหรือไม่ ชายหนุ่มปฏิเสธขออ่านหนังสือพิมพ์ ก่อนจะตกใจเมื่อเห็นข่าว

“ในที่สุดโนห์รา อรรถกรคดี นาฏศิลป์สาวแสนสวยก็ตัดสินใจรับหมั้นสมภพ นาฏศิลป์หนุ่มรูปหล่อตามฤกษ์งามยามดี 09.09 น. วันนี้ ขอให้สุขีสุโข”

ครรชิตต่อสายหาพี่ชายโดยด่วน ด้านไวพจน์ต่อว่าน้องชายที่หายตัวไปไม่ติดต่อกลับมาหลายวันทำให้ทุกคนเป็นห่วงต้องออกตามหา ครรชิตตัดบทเล่าข่าวที่อ่านมาให้ฟังพร้อมกับปรึกษาว่าควรทำเช่นไรดี เสียงพี่ชายตอบกลับอย่างมีเชิงว่า

“นายอยู่ที่ไหน ไปที่บ้านโนห์ราให้เร็วที่สุด ก่อนถึงฤกษ์หมั้น พี่จะไปรอนายที่นั่น เราจะทำลายงานหมั้น ด้วยความเข้าใจผิดของคนสองคน โนห์ราจึงรับหมั้นสมภพเพราะมาหานายแต่พบทิพย์ยุภาพูดกำกวมให้เข้าใจผิด ส่วนนายไปหาเธอกลับพบนายสมภพที่อาจสร้างเรื่องให้พวกแกมโนผิดอีก สองคนนี่ทำลายความรักของพวกแก ไม่มีเวลาแล้วรีบไปเดี๋ยวนี้!”

เวลาเดียวกันนั้นที่บ้านอรรถกรคดี โนห์ราแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วแต่นั่งทอดอาลัยในห้องไม่ยอมออกไป พิมพาเข้ามาตามอดสงสารลูกสาวไม่ได้ กระซิบกับชื่นว่า

“อยากช่วยลูกใจแทบขาด แต่ฉันจะทำยังไงได้ในเมื่อเขาดื้อมาก พูดเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง เอาชีวิตไปแขวนไว้กับเส้นด้าย”

ชื่นพยักหน้าเห็นด้วยและเปรยว่ายังไม่ได้สวมแหวนหมั้น ถอนตัวเวลานี้ยังทัน โนห์ราส่ายหน้าพูดว่าตนไม่อยากฉีกหน้าเพื่อนชาย อย่างน้อยที่ผ่านมาพวกเขาก็คิดดีจริงใจกับตน พิมพากับชื่นสบตากันถอนใจ แล้วชื่นขอตัวออกไปดูแขกที่หน้าบ้าน เพียงครู่เดียว ชื่นกลับมาเคาะห้องแจ้งว่าพวกบ้านสมภพมาถึงแล้ว พิมพาพยายามพูดอีกครั้ง

“แม่รักลูก อยากเห็นลูกมีความสุข ถ้าลูกล้มเลิกการหมั้น ใครจะด่าจะว่า แม่ยอมให้พวกเขาทำ ขออย่างเดียว อย่าให้ลูกของแม่ต้องมีความทุกข์ แม่ก็พอใจแล้ว”

โนห์รามองหน้าแม่ซาบซึ้งใจ ก่อนจะบอกว่าเรื่องมาถึงป่านนี้ ตนต้องรับผิดชอบ พูดจบแล้วก็ฉุดแขนพิมพาให้ลุกขึ้นเพื่อไปเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ข้างนอกอย่างเข้มแข็งเวลานั้น ครรชิตกำลังเร่งความเร็วของเรือให้มากขึ้น เพื่อจะไปให้ทันเวลาสกัดกั้นงานหมั้น

ที่ห้องรับแขกของเรือนเล็ก งานหมั้นถูกจัดขึ้นแบบเล็กๆและเรียบง่าย พวกพ่อแม่ของสมภพดูสดชื่นมีความสุข ต่างกับผู้ใหญ่ของโนห์ราที่ดูอ้ำอึ้งวิตกกังวลอย่างมีเรื่องทุกข์ร้อนภายในจิตใจ แข่งแขกับปรุงจันทร์มางานนี้เพื่อเยาะเย้ยและสมน้ำหน้าเพราะจากที่ตาเห็น ไม่ได้เป็นงานเริ่ดหรูอลังการเหมือนคราวที่เธอจัด ขณะนั้น พิมพาแจ้งให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายทราบว่าฤกษ์หมั้นจะมีขึ้นในเวลาเก้าโมงเก้านาที ซึ่งคงต้องคอยให้ถึงเวลาดังกล่าว แข่งแขหมั่นไส้เอ่ยปากว่า

“ความจริงไม่เห็นต้องถือฤกษ์ถือยามกันสักนิด สวมแหวนกันไปแล้วก็เสร็จพิธี เอาง่ายๆแล้วกัน ไม่มีพิธี รีตองอะไร”

พิมพาจ้องหน้าลูกสาวท่านขุนไม่พอใจแย้งว่าบางคนอาจไม่ถือ แต่ทั้งสองฝ่ายตกลงกันตามนี้แล้ว ท่านขุนปรามว่ามันเป็นประเพณีโบราณ อย่าได้ทำตัวเป็นคนหัวสมัยใหม่จนเกินไป ทุกคนดูอึดอัดไปหมด จู่ๆเกษกนกก็ก้าวเข้ามา สมภพมองด้วยท่าทีตกใจ เวลาเดินไปอย่างช้าๆ ทุกคนนั่งรอเวลาตามฤกษ์ด้วยความรู้สึกแตกต่างกัน

ที่กลางแม่น้ำ ครรชิตดูนาฬิกาแล้วร้อนใจเพราะมีเวลาเหลือไม่มากนักก่อนจะถึงฤกษ์หมั้น เขาตัดสินใจหันหัวเรือเข้าไปยังท่าเรือรับส่งผู้โดยสารแล้วออกวิ่งตามถนนมุ่งหน้าไปยังบ้านท่านขุนและแล้วก็ถึงเวลาหมั้น ท่านขุนถอนใจบอกว่า

“ได้ฤกษ์กันซะที ลงมือกันเถอะ สมภพหยิบแหวนออกมาสวมให้โนห์ราสิ”

พ่อแม่สมภพหยิบแหวนวงเล็กนิดเดียวออกมา แข่งแขสะกิดปรุงจันทร์ให้ดูแล้วหัวเราะกันเบาๆก่อนจะกรีดนิ้วตัวเองชูแหวนเหมือนจะเปรียบเทียบ ทุกคนเห็นภาพนั้น แล้วต่างไม่สบายใจไปตามๆกัน ท่านขุนเร่งเร้าให้โนห์รารีบส่งมือให้ว่าที่คู่หมั้นสวมแหวน หญิงสาวทำตามช้าๆ ที่ด้านนอกครรชิตวิ่งห้อเหยียดมาเต็มที่โดยไม่สนใจอะไรรอบข้าง ขณะนั้นเอง มีรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งกำลังแล่นมาตามถนนโดยไม่ทันเห็นชายหนุ่มที่วิ่งตัดหน้าเพื่อข้ามถนนไปอีกฝั่ง

เสียงห้ามล้อดังสนั่น ก่อนรถจะไถลวิ่งชนครรชิตจนกระเด็นลอยขึ้นไปแล้วตกลงมาฟาดกับพื้น ผู้คนแถวนั้นมองดูด้วยความแตกตื่นและหวาดเสียว เวลานั้นสมภพกำลังจะสวมแหวนให้โนห์ราแต่กลับสวมไม่เข้า แหวนตกบนพื้นพร้อมๆกับแจกันดอกไม้ใบใหญ่เกิดหล่นตกมากลางวงหมั้น ทำให้พิธีต้องหยุดชะงักลง ทุกคนตกใจและบรรยากาศเงียบงันทันที

ร่างครรชิตนอนหงายหน้าเต็มไปด้วยเลือด เสียงผู้คนวี้ดว้ายและมุงดูกันเต็มถนน ไวพจน์แหวกคนเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้นพอเห็นหน้ากับรูปพรรณสัณฐานของคนเจ็บก็ตกใจร้องเสียงหลง ตำรวจเข้ามาซักถามว่ารู้จักผู้ชายคนนี้หรือไม่

“น้องชายผมเอง ผมจะพาน้องไปโรงพยาบาลตำรวจ คุณตำรวจช่วยเข้าไปที่บ้านท่านขุน ตามหาคนชื่อโนห์รา บอกเธอด้วยว่าครรชิตถูกรถชนเพราะกำลังรีบร้อนจะมาหาเธอ ให้เธอรีบไปหาเขาด่วน”

เมื่อเคลียร์เรื่องต่างๆเสร็จแล้ว การสวมแหวนหมั้นกำลังเริ่มใหม่ต่อไป ตำรวจวิ่งกระหืดกระหอบมากับสาวใช้แจ้งว่า

“คุณโนห์ราคนไหนครับ มี...ผู้ชายถูกรถชนหน้าบ้านท่านขุน ชื่อคุณครรชิต พี่ชายเขาสั่งให้ไปหาที่โรงพยาบาลด่วน”

เท่านั้นเองพิธีหมั้นก็แตกฮือ ทุกคนต่างตกใจ ส่วนโนห์ราลุกพรวดแล้วเซแทบจะเป็นลม เธอร้องไห้โฮๆ พิมพากับชื่นปลอบโยนใจสั่นกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ด้านพ่อแม่ของสมภพหน้าเสียและเตือนให้ทำพิธีต่อไปเพราะเลยเวลาฤกษ์มามากแล้ว โนห์ราสั่นหัวตอบว่า

“เราขอโทษนะสมภพ เราไม่สามารถหมั้นกับเธอได้แล้ว เรารักคุณครรชิต เราจะไปหาเขาเดี๋ยวนี้!”

ooooooo