ทองเนื้อเก้า
ตอนที่ 7
สุดท้ายวันเฉลิมก็ไม่มีโอกาสบอกแม่เรื่องเงินค่ารถ โรงเรียน ละม่อมอาสาถามให้แต่เด็กชายคิดว่าไม่ควรเพราะแม่อาจอารมณ์ไม่ดีและละม่อมจะ ถูกลูกหลง สายจัดวันเดียวกันละม่อมจึงได้เห็นเจ้านายสาวกับแขกหนุ่ม เมืองเทพทำท่าจะกลับบ้าน ลำยองรั้งไว้และขอไปเที่ยวที่บ้านบ้าง แต่ต้องหน้าเสียเมื่อโดนเขาปฏิเสธเสียงเข้ม
ลำยองไปส่งผัวใหม่หน้าบ้าน เจอกับแลซึ่งแวะมาเยี่ยมลูกสาวเหมือนเคย สภาพอิดโรยและหน้าตาบูดบึ้งของเมืองเทพทำให้แลสงสัย ลำยองไม่คิดมากและเฉลยให้แม่รู้แบบไม่อายว่าเมืองเทพมานอนด้วยตั้งแต่เมื่อ คืน แลอ้าปากค้างเพราะเหนือความคาดหมาย แต่ถึงกระนั้นกลับไม่ว่าอะไรเพราะเห็นเมืองเทพรวย
“เอ็งนี่มันแน่จริงๆ เปิดปุ๊บติดปั๊บอย่างกับโทรภาพรุ่นใหม่ เป็นไงบ้างล่ะ เขารวยกว่าตากวงไหม”
“เทียบ กันไม่ติดเลยล่ะแม่ ตากวงน่ะรวยแล้วต้องทำงานงกๆ แต่พี่เทพไม่ต้องทำเพราะมีสมบัติที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้มากมายก่ายกอง วันๆไม่ต้องทำอะไรก็มีกินจนตาย” แลพลอยตื่นเต้นไปด้วย ลำยองบรรยายสรรพคุณผัวใหม่ไม่เลิก “พี่เทพเขาไม่จุกจิกอย่างตากวงหรอก...ถือว่าเป็นเสี่ย สกปรกนิดสกปรกหน่อยก็ไม่ได้ พี่เทพเขาชาวสวนเก่าแต่เป็นเศรษฐีที่ดิน เขาไม่ว่าสักคำ ตัวเองกินตรงไหนทิ้งตรงนั้นเหมือนกัน มีคนใช้ก็ให้มันเก็บกวาดสิ จริงไหมแม่”
“อืม...ไม่งั้นจะมีคนใช้ไว้ทำไมวะ แล้วเขามีลูกเมียหรือเปล่าล่ะ เดี๋ยวเอ็งจะได้เป็นเมียน้อยเขาอีก”
“สำคัญด้วยเหรอแม่ มีเงินก็พอแล้ว”
“เขาเงินเยอะ เอ็งไม่ลองชวนเขาลงทุนค้าขายอะไรบ้างล่ะวะ”
“ทำให้เหนื่อยทำไมแม่ ก็ฉันบอกแล้วว่าเขารวย ฉันว่าที่พ่อปู่เคยดูดวงฉัน พี่เทพนี่แหละเทพบุตรที่ฉันรอคอย”
บ่าย วันเดียวกัน...ละม่อมไปซื้อกับข้าวที่เรือนยายปั้น ท่าทางซื่อๆทำให้ปั้นกับสินอดถามไถ่ด้วยความอยากรู้ไม่ได้ว่าเป็นใครมาจาก ไหน ละม่อมแนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง ปั้นกับสินดีใจเพราะจะได้ซักถามเรื่องวันเฉลิม แต่ครั้นได้รู้จำนวนเงินค่ากับข้าวที่ละม่อมได้จากลำยองก็แทบลมจับ โดยเฉพาะปั้นซึ่งเป็นไม้เบื่อไม้เมากับอดีตลูกสะใภ้มาตลอด
“อีนี่ท่ามันจะบ้าใหญ่แล้ว ใส่ทองหยองเต็มตัวอวดชาวบ้านไปทั่ว แต่เรื่องกินเรื่องอยู่นี่ทุเรศทุรังสิ้นดี”
ปั้นบ่นเคืองๆ ส่วนสินมองหน้าสาวใช้คนใหม่ของลำยองด้วยความเวทนาแล้วเปรยเสียงอ่อน
“สิบบาท...ให้ทำกินสองวัน แล้วไอ้วันมันจะอยู่ยังไง ข้าน่ะเป็นปู่แท้ๆของไอ้วันมัน”
ละม่อมอึ้งไปอึดใจ แต่ก็ยิ้มออกเมื่อสองปู่ย่าขนของกินมากมายใส่ตะกร้าเพราะกลัวหลานอดตาย
ฝ่าย ลำยองตามติดเมืองเทพไปบ่อนและเล่นจนหมดหน้าตัก แต่อยากแก้มือเลยไปขอยืม เมืองเทพไม่ว่าอะไรสักคำและยื่นให้สามร้อย ลำยองตาวาวดีใจมากไม่คิดว่าผัวหมาดๆจะให้ยืมง่ายๆ
“ยืมเยิมอะไรกัน เรากระเป๋าเดียวกันแล้วนี่...ไม่ใช่เหรอน้องลำยอง”
ลำยองดึงเงินจากผัวและหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ ขวัญและกำลังใจกลับมาเป็นกอง...กูต้องแก้มือให้ได้!
วันเฉลิมกลับจากโรงเรียนเย็นวันเดียวกัน หิวใจแทบขาดแต่เมื่อเห็นละม่อมยกจานกับข้าวมากมายมากองตรงหน้ากลับอดสงสัย ไม่ได้ว่ามาจากไหน ละม่อมยิ้มให้น้อยๆแล้วบอกด้วยความภูมิใจว่าปั้นกับสินให้มา
“ทีแรกพี่ ไม่รู้หรอก แต่พอแกรู้ว่าพี่ทำงานบ้านนี้เลยให้กับข้าวเต็มตะกร้าเลย มีไข่ กุนเชียง หมูหยองด้วยนะ” วันเฉลิมรู้ดีว่าปู่กับย่าเมตตาเขาเสมอ “แกยังบอกพี่เลยว่าให้ดูแลวันดีๆ ขาดเหลืออะไรก็ไปบอกแก”
วันเฉลิมพลอยยิ้มไปด้วย คิดถึงปู่กับย่าขึ้นมาจับใจ รู้ดีถ้าเลือกไปอยู่กับพ่อคงไม่อดตายแต่ก็ทิ้งแม่ไม่ลง
ooooooo
วัน เฉลิมรอแม่กลับบ้านด้วยใจจดจ่อ อยากให้แม่เห็นกับข้าวมากมายไม่ต้องอดอยากเหมือนก่อนหน้านี้ แต่ลำยองกลับอารมณ์ไม่ดีเพราะเมืองเทพไม่ค้างด้วย ละม่อมรีบกันวันเฉลิมไปอีกทาง ส่วนตัวเองไปยกอาหารมาจากในครัว แต่สุดท้ายวันเฉลิมก็ถูกด่าเพราะเข้าไปจดๆจ้องๆรอถามเรื่องค่ารถโรงเรียน
“มึง ตาบอดหรือไงไอ้วัน คนกำลังกินข้าว มาแม่ครับแม่ครับอยู่ได้” วันเฉลิมหน้าเสียไม่กล้าพูดต่อ แต่ลำยองไม่ได้สังเกตแถมเข้าใจไปอีกทาง “มึงจะทวงค่าขนมหรือไง พรุ่งนี้กูจะวางไว้ให้เองแหละ”
วันเฉลิมถอยฉาก เพราะกลัวอารมณ์แม่ ละม่อมสงสารเลยกระซิบว่าจะหาโอกาสถามให้ แต่ไม่ทันไรสาวใช้กับเด็กชายต้องสะดุ้งสุดตัวเพราะลำยองกระแทกเสียงถาม เรื่องกับข้าวมากมายบนโต๊ะว่ามาจากไหน
“ทำไมมึงไม่ประหยัดอีม่อม กูบอกแล้วใช่ไหมค่ากับข้าวสามสิบให้กินได้อาทิตย์หนึ่ง” ละม่อมบอกว่าจ่ายไปแค่สิบบาท “สิบบาทบ้าอะไรได้ของขนาดนี้ อย่ามาตอแหล มึงขโมยเงินกูใช่ไหมอีม่อม อย่ามาตีหน้าซื่อนะ นังหัวขโมย!”
“หนูเปล่านะคะ หนูไปซื้อกับข้าวที่แพยายปั้น พอแกรู้ว่าหนูทำงานที่นี่ แกเลยหยิบของให้ตั้งเยอะ”
ลำยองนิ่งไปอึดใจ วันเฉลิมกับละม่อมลุ้นว่าจะไม่ถูกด่า แต่ลุ้นไม่ขึ้นเพราะลำยองปัดจานข้าวกระเด็น
“อีสารเลว...มึงรู้ไหมว่ากูเกลียดไอ้อีคนแพนั้นแค่ไหน จำใส่กะโหลกไว้เลยนะ ถ้ามึงไปซื้อมันอีกมึงโดนดีแน่”
ลำยอง ปึงปังขึ้นข้างบน ทิ้งละม่อมให้อกสั่นขวัญแขวน ส่วนวันเฉลิมมองกับข้าวบนพื้นด้วยความเสียดาย แถมเศร้ากว่าเดิมเมื่อนึกได้ว่าคงหมดโอกาสถามเรื่องค่ารถโรงเรียนแน่คืนนี้ กว่าสองคนจะได้สติอีกครั้งก็ครู่ใหญ่ วันเฉลิมช่วยสาวใช้เก็บเศษอาหารและเสนอให้เอาบางส่วนไปล้างน้ำ เผื่อเอาไปปรุงอีกรอบ
“อย่าเลย...ของหล่นพื้นแล้วโบราณเขาถือว่าผีมาแย่งกิน พี่ไม่รู้ว่าแม่วันเกลียดปู่กับย่าวันขนาดนี้”
วันเฉลิมก้มหน้างุดน้ำตาคลอ “วันก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน”
ขณะ ที่ละม่อมกับวันเฉลิมทำความสะอาดชั้นล่างจนดึกดื่น ลำยองค้นตู้ในห้องอย่างรุ่มร้อน เบาใจได้หน่อยเมื่อเห็นทองอีกหลายเส้นในลิ้นชัก หวังสุดใจว่าพรุ่งนี้จะต้องถอนทุนคืนให้ได้...อีลำยองไม่ยอมหมดตัวง่ายๆหรอก โว้ย!
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น...วันเฉลิมแต่งตัว ทานข้าวเช้าและไปรอรถโรงเรียนเหมือนเคย แต่เด็กชายกลับไม่ได้ขึ้นรถเพราะโรงเรียนไม่ผ่อนผันเรื่องเงินอีกต่อไป ละม่อมสงสารแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง ได้แต่มองตามเด็กชายเดินไปโรงเรียนด้วยท่าทางจ๋อยๆ วิมลกับสมฤดีเป็นพยานเรื่องนี้ด้วย แต่วันเฉลิมกำลังใจดีและไม่คิดจะโวยวายเลยแม้แต่น้อย
ต่างจากแลซึ่งบุกไป หาลำยองถึงในบ่อนเมื่อรู้ว่าวันเฉลิมต้องเดินไปโรงเรียน ลำยองไม่รู้เรื่องและเข้าใจว่าลูกชายตื่นสายจนขึ้นรถไม่ทัน แลจะเอาเรื่องแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นเมืองเทพขอยืมเงินจากลูกสาว ลำยองปฏิเสธทันควันแต่เขาทวงบุญคุณที่เคยต่อทุนให้เมื่อวันก่อนและเอาสร้อย ข้อมือเธอไปตีราคาจนได้ แลอดใจหายแทนไม่ได้ที่ลูกสาวต้องยอมผัวคนล่าสุดขนาดนี้ แต่ลำยองกลับไม่คิดมากเพราะคิดว่าเธอกับเมืองเทพกระเป๋าเดียวกัน
แลสงบ ปากสงบคำและกลับบ้านเซ็งๆ ส่วนลำยองกับเมืองเทพเล่นต่อและเสียจนหมดตัวเหมือนเมื่อวันก่อน ลำยองพยายามปลอบให้ใจเย็นและชวนไปทานของอร่อย แต่เมืองเทพไม่ไปด้วยเพราะไม่เหลือเงินสักบาท
“สร้อยข้อมือลำยองน่ะตีราคาต่ำไป พี่เทพไม่น่าไปยอมมันเลย”
“ก็ทองไม่ดี จะเอาอะไรนักหนาวะ” ลำยองบ่นเพราะซื้อมาแพง “คิดจะทวงหรือวะ แล้วที่ฉันให้ตั้งกี่พันรู้ไหม”
ลำยอง หน้าเสีย ส่วนเมืองเทพเซ็งจัดเลยขับรถออกไปดื้อๆ ทิ้งลำยองให้กรีดร้องด้วยความอึดอัดและเดินกลับบ้านคนเดียว เมื่อกลับถึงบ้านก็ต้องหัวเสียกว่าเดิมเมื่อเห็นกับข้าวบนโต๊ะ
“นี่มึงประชดกูเหรออีม่อม เมื่อวานกับข้าวเต็มโต๊ะ วันนี้มึงเหลือแต่ไข่ต้ม”
“ก็คุณไม่ให้ค่ากับข้าวไว้นี่คะ เหลือแต่ไข่แต่น้ำมันหมดเลยทอดไม่ได้ ต้องต้มแทน”
ลำยอง พูดไม่ออกเพราะเป็นจริงอย่างที่สาวใช้บอก แต่ไม่อยากเสียหน้าเลยได้แต่ด่าตะพึดตะพือไปตามเรื่องและเริ่มถามหาวันเฉลิม ละม่อมต้องบอกความจริงว่ายังไม่กลับมาตั้งแต่บ่าย ลำยองไม่คิดถึงเรื่องรถโรงเรียนเลยแม้แต่น้อยและเข้าใจเอาเองว่าลูกชายต้อง แวะหาปั้นกับสินแน่ๆ...กูเอามึงตายแน่ไอ้วัน!
กว่าวันเฉลิมจะถึงบ้านก็ เป็นเวลามืดค่ำ ลำยองรออยู่แล้วพร้อมไม้เรียวและตรงไปกระชากลูกชายจากประตูบ้านมาซักไซ้ เรื่องกลับผิดเวลา แถมคาดคั้นให้สารภาพตามที่เธอคิดไว้ตั้งแต่แรก
“ไอ้วัน...ไอ้ลูกไม่รักดี กูสั่งมึงแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ไปแพปู่ย่ามึงอีก กูไม่ใช่แม่มึงเหรอ สั่งอะไรมึงถึงไม่เชื่อกู”
วันเฉลิมปฏิเสธเสียงสั่นเพราะกลัวท่าทางเกรี้ยว กราดของแม่ แต่ลำยองไม่เชื่อและตวาดลั่น
“ตัวแค่นี้มึงหัดโกหกตอแหล มึงนึกว่ากูรู้ไม่ทันมึงเหรอ เย็นป่านนี้มึงเพิ่งถึงบ้าน มึงไปไหนมา”
วันเฉลิมยืนยันว่าเพิ่งกลับจากโรงเรียนแต่ลำยองไม่ฟัง ละม่อมสงสารเด็กชายเลยช่วยพูด
“มึงเป็นแค่คนใช้อย่ามาแส่หาเรื่องของกูอีม่อม ส่วนมึง...ไอ้วัน...ถ้ามึงไม่โกหก มึงบอกสิว่ามึงไปไหนมา”
ละม่อมทนไม่ไหวบอกความจริงเรื่องไม่มีเงินจ่ายค่ารถโรงเรียน ลำยองอึ้งไปอึดใจแล้วแหวลูกชายที่ไม่บอก
“โรงเรียนเขาทวงนานแล้ว วันจะบอกแม่ตั้งหลายหนแต่แม่ไม่ว่าง ถึงว่างก็มีแขก หรือไม่ก็อารมณ์ไม่ดี”
วัน เฉลิมพูดไปร้องไห้ไปด้วยความเก็บกด ลำยองพูดไม่ออกเพราะไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน วันเฉลิมเลยถือโอกาสขอค่าเทอมด้วยเพราะโรงเรียนเริ่มทวงแล้ว ลำยองได้ยินเรื่องเงินเลยประสาทเสียด่าลูกชายเสียงกร้าว
“ค่าอะไรมากมาย เลี้ยงเอ็งนะจนไปเจ็ดปีกินก็เปลือง โรงเรียนก็แพง เลิกเรียนดีไหม กูไม่มีเงินส่งเสียมึงแล้ว”
“แม่...วันอยากไปโรงเรียน ถ้าแม่ไม่มีเงิน งั้นวันไปขอปู่กับย่านะครับ”
ลำยองชะงัก เหมือนถูกน้ำเย็นสาดหน้าที่ต้องให้ลูกหันหน้าไปพึ่งอดีตพ่อผัวแม่ผัวคู่ปรับ
“ไอ้ ลูกเลว...หน็อย จะไปขอเงินปู่กับย่า มึงคิดบ้างไหมว่ากูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน คนบ้านพ่อมึงน่ะมันเกลียดกู มันเยาะเย้ยกูทุกวัน มึงมันอกตัญญูจะทำให้กูเสียหน้า ไปเลย...รักพวกมันมาก บูชามันมากก็ไปอยู่กับพวกมันเลย”
ลำยองกำไม้เรียวแน่นและฟาดลูกชายไม่ ยั้ง วันเฉลิมร้องไห้จ้าและกระโดดหนีแม่ไปมาเป็นที่น่าเวทนายิ่งนัก ละม่อมรอจนลำยองหายบ้าจึงไปนำตัวเด็กชายมา สงบสติอารมณ์ในครัวและหาข้าวให้กิน แต่วันเฉลิมเอาแต่ร้องไห้น้อยใจแม่ที่ลงไม้ลงมือกับเขาราวกับไม่ใช่ลูก ละม่อมสงสารเลยปลอบให้ทำใจดีๆและเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่
“แม่ทุกคนรักลูกทั้งนั้นแหละ แต่บางทีแม่เขาอาจอารมณ์ไม่ดีบ้าง วันอย่าคิดอย่างนั้นนะ มันบาปรู้ไหม”
“แล้วทำไมแม่ถึงอารมณ์ไม่ดีล่ะครับ”
“เขา คงเครียดเรื่องทำมาหากิน เป็นผู้ใหญ่มันเหนื่อยนะวัน ต้องรับผิดชอบเยอะแยะ เรื่องโรงเรียนน่ะ... พี่ว่าวันไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงแม่วันคงหาเงินมาจ่ายค่าเทอมจนได้แหละ กินข้าวซะ”
วันเฉลิมไม่ สบายใจ แต่ความหิวทำให้ยอมตักข้าวเข้าปาก หวังลึกๆว่าแม่จะอารมณ์ดีขึ้นในวันพรุ่งนี้ ส่วนลำยองเหม็นขี้หน้าลูกชายเลยไปหาแม่ที่บ้าน แถมขอยืมเงินลำยงไปจ่ายค่ารถโรงเรียนอีกต่างหาก
“มันจะประจานกูให้ได้อายว่าไม่มีปัญญาเสียค่ารถให้มัน”
“ไอ้วันมันยังเด็ก มันคงไม่ได้คิดแบบนั้นหรอกมั้ง”
“น้อย ไปสิแม่ นี่ยังมีค่าเรียนเทอมหน้าอีก ไอ้โรงเรียนหน้าเลือด!” ปอส่ายหน้าเบาๆพลางบ่นถ้ารู้ว่าแพงแล้วส่งไปเรียนทำไม “ก็ตากวงน่ะสิ ไม่ใช่ฉันจัดแจงเสียหน่อย พอมีหรือเปล่าแม่ ให้ฉันยืมก่อน เดือนหน้าจะใช้คืน”
แลบอกว่าไม่มีเพราะลำพังตัวเองก็แทบไม่รอด ลำยองเลยหันไปขอจากลำยง
“ไหน ว่าพี่ได้มาจากคุณกวงตั้งหลายหมื่น แล้วไปไหนหมดล่ะ” ลำยองหน้าเจื่อนแล้วบอกว่าเอาไปลงทุนส่วนตัวแต่ลำยงไม่เชื่อและพูดเตือนสติ ด้วยความหวังดี “การพนันน่ะมันไม่ได้ทำให้ใครรวยขึ้นมาหรอกนะพี่ลำยอง”
แลได้โอกาสเสริม “เลิกได้ก็ดีนะนังลำยอง ทองหยองเอ็งก็ถอดให้เขาตั้งหลายเส้น แม่ยังเสียดายแทน”
ลำยองนิ่งไปอึดใจแต่ไม่สำนึกแม้แต่น้อย “แม่นั่นแหละเป็นคนพาฉันไปเล่น แล้วตอนนี้จะให้เลิกได้ยังไง”
ชด ช่วยพูดอีกแรงแต่กลับถูกด่าว่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง เลยต้องก้มหน้างุดออกไปเก็บร้าน ส่วนลำยองหันไปไล่เบี้ยจากแลกับลำยงแต่ไม่มีใครช่วยได้เพราะต่างมีภาระ ลำยองโมโหมากและฮึดฮัดออกไปทันที ปอมองตามแล้วเปรยขำๆ
“กูว่ามันติดทั้งเหล้า ติดทั้งไพ่จนกู่ไม่กลับแล้วว่ะ”
แต่แลไม่ตลกด้วย...หนักใจเหลือเกินที่ลูกสาวคนโตทำตัวสำมะเลเทเมาและไร้สาระเช่นนี้
ooooooo
คำ เตือนของแลทำให้ลำยองกลับไปนั่งนับทองที่เหลือ ใจหายไม่น้อยเพราะเหลือไม่กี่เส้นอย่างที่แม่พูดจริงๆ ไหนจะภาระหนักหน่วงเรื่องค่าเรียนของวันเฉลิมและค่ากินอยู่ในบ้าน สาวขี้เมาเครียดจนเสียสติและยกเหล้ามาดื่มแก้บ้า
ด้านวันเฉลิม...ได้ยิน เสียงแม่เมาและโวยวายจนหลับไปทั้งน้ำตา เมื่อตื่นมาก็เจอกับสภาพอดๆอยากๆและต้องตามละม่อมไปเก็บผักบุ้งข้างรั้วมา ต้มจิ้มน้ำปลา แต่เพราะเป็นเด็กกำลังใจดีเลยคิดว่าแม่คงหาเงินได้เร็วๆนี้
วัน เฉลิมช่วยละม่อมทำงานบ้านจนสายจัด เมืองเทพมาจอดรถหน้าบ้านและขึ้นไปหาลำยองถึงห้องโดยไม่ทักทายเด็กชายสักคำ ลำยองแกล้งงอนกระเง้ากระงอดเมื่อเห็นหน้าผัว เมืองเทพรู้ดีจึงจูบแก้มเธอเอาใจและชวนไปบ่อนเหมือนเคย ลำยองปฏิเสธเสียงอ่อยเพราะกลัวหมดตัว เมืองเทพเลิกคิ้วไม่อยากจะเชื่อ
“จริงๆนะพี่เทพ เล่นมาไม่ถึงเดือนเงินทองร่อยหรอลงทุกที ลำยองใจคอไม่ดีเหมือนกันนะ”
“มี พี่ทั้งคน น้องลำยองจะกลัวอะไร รักจะเอาดีทางนี้ต้องกล้าได้กล้าเสีย ไม่งั้นไม่รุ่ง” ลำยองลังเลเมืองเทพเลยหอมแก้มประจบ “ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยน่า วันนี้โชคอาจเข้าข้างก็ได้ ถอนทุนได้เราจะรีบออกมาเลยดีไหม”
เมืองเทพทั้งกอดและหอมประจบ ลำยองต่อสู้กับใจตัวเองอย่างหนัก สุดท้ายก็ยอมตามไปด้วยง่ายๆ
ooooooo
สันต์สะเทือนใจมากเมื่อทราบเรื่องสุดรันทดของวันเฉลิมที่ต้องอดมื้อกินมื้อเพราะแม่ติดการพนัน ปั้นอดโมโหแทนไม่ได้เพราะข่าวคราวที่ชาวบ้านร่ำลือเกี่ยวกับอดีตลูกสะใภ้น่าตกใจและทำให้เป็นห่วงหลานชายคนเดียวเหลือเกิน
“เขารู้กันทั้งซอยว่ามันได้ผัวใหม่แล้ว ก็ไอ้พวกที่เล่นด้วยกันนั่นแหละ มันคงคิดว่าจะได้อย่างใจคราวนี้ เห็นว่าทองหยองก็ต้องถอดตีราคากันกลางวง อีกหน่อยมันคงหมดตัว เชื่อแม่สิ”
สันต์ถอนใจเหนื่อยหน่าย “ทำไมมันถึงโง่อย่างนี้ไม่มีใครเตือนเขาบ้างหรือไงครับแม่”
“จะเอาอะไรกับอีแล มันก็เล่น...แค่ทุนน้อยหมดตัวก็กลับบ้าน”
“คนเราไม่มีการศึกษาก็รู้ไม่เท่าทันชีวิตแบบนี้แหละ คนอย่างลำยองมันเห็นชีวิตเป็นเรื่องเล่นๆ” สินพูดปลงๆ
“ตัวคนเดียวก็ช่างมันเถอะครับ จะขึ้นสวรรค์หรือลงนรกก็ตามใจ แต่นี่ลูกผมทั้งคน...ทำไมมันไม่มีความคิด”
“แต่มันก็มีปัญญาจ้างคนใช้นะ วันก่อนยังโผล่มาซื้อของที่นี่ แม่เลยพอรู้ข่าวไอ้วันบ้าง”
สันต์จะถามเรื่องลูกแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นเทวียกจานขนมเข้ามา ท่าทางเครียดของคนรักทำให้เธอเดาได้ว่าเขากำลังกลุ้มเรื่องวันเฉลิม สันต์ขอโทษเป็นการใหญ่ที่ต้องให้เธอมารับรู้เรื่องแย่ๆแบบนี้
“ไม่เห็นต้องขอโทษเลยค่ะ เรื่องของคุณ ความทุกข์ใจของคุณเป็นเรื่องของฉันเหมือนกัน”
สันต์ซึ้งใจมากและมั่นใจว่าเลือกคู่ชีวิตไม่ผิดแน่ครั้งนี้ เขาพาเธอไปหาวันเฉลิมที่วัดพร้อมถุงข้าวของมากมาย ทั้งจากปั้นกับสินและของเขากับเธอช่วยกันซื้อมาฝาก วันเฉลิมเห็นพ่อก็น้ำตาร่วงเผาะ สันต์ใจหายวาบ ดึงลูกมากอดแนบอกและอดใจเสียไม่ได้เมื่อคิดว่าได้ปล่อยลูกชายให้เผชิญเรื่องเลวร้ายตามลำพัง หลวงลุงปิ่นสงสารและเวทนาชะตากรรมของวันเฉลิมไม่ต่างกันและบอกให้มาหาที่วัดได้ทุกเวลาที่ต้องการ
สันต์สงสารลูกมากเลยตั้งใจพูดเปลี่ยนบรรยากาศถามว่าจะเปลี่ยนโรงเรียนหรือไม่ปีหน้า วันเฉลิมก้มหน้างุด กลั้นน้ำตาสุดฤทธิ์ด้วยความสะเทือนใจและบอกแต่ว่าไม่รู้ หลวงลุงเห็นท่าเด็กชายแล้วได้แต่บ่นเซ็งๆ
“เอ็งต้องหัดกล้าพูดกับแม่เขานะไอ้วัน อยากได้อะไรต้องบอก ไม่ใช่ให้เขากำหนดชีวิตเอ็ง”
“ลำบากยังไง วันอย่าทิ้งการเรียนนะลูก ถึงแม่เขาจะส่งเสียไม่ไหว วันต้องมาบอกนะ พ่อจะส่งเสียวันเอง”
วันเฉลิมยกมือปาดน้ำตาและพยักหน้ารับปาก สันต์ลูบหัวลูกชายด้วยความรักและถือโอกาสพาไปส่งบ้าน ละม่อมมารับถุงอาหารมากมายและอุทานด้วยความดีใจที่เด็กชายจะไม่ต้องทนกินผักต้มจิ้มน้ำปลาแล้ว
“อะไรนะ นี่อดอยากขนาดนี้เลยหรือ แล้ววันทำไมไม่บอกพ่อ ไปหาปู่กับย่าก็ได้”
วันเฉลิมก้มหน้านิ่ง ละม่อมเลยบอกว่าลำยองสั่งไว้ไม่ให้ไป ถ้าไม่อยากถูกตีเหมือนคราวก่อน สันต์กำมือแน่นด้วยความโกรธจัด เทวีต้องปลอบให้ใจเย็นเพราะสงสารวันเฉลิม นายทหารเรือข่มอารมณ์พลุ่งพล่านและควักเงินส่งให้ลูกเก็บไว้ใช้ยามจำเป็น ลำยองโผล่มาพอดี เห็นหน้าผัวเก่าเลยแหวเสียงเข้มที่มาหยามถึงบ้าน สันต์ไม่ยี่หระแม้แต่น้อย แถมตอกกลับให้ช้ำใจเล่นเรื่องสภาพการเงินของลำยองว่าคงไม่พร้อมเลี้ยงลูก
“ลูกน่ะ...เลี้ยงไม่ไหวก็บอก จะเอาไปเลี้ยงเองเคยมอง นัยน์ตาลูกบ้างไหม เคยเห็นความทุกข์ของลูกหรือเปล่า”
“ไอ้วัน...มึงสาระแนไปฟ้องอะไร ฟ้องว่าต้องเดินไปโรงเรียน ต้องอดๆอยากๆงั้นเหรอ เดี๋ยวกูตีตายเลย”
วันเฉลิมใกล้จะร้องไห้เต็มแก่ ละม่อมรีบลากเข้าบ้าน ทิ้งสันต์ให้ต่อว่าเมียเก่าอย่างเดือดดาล ลำยองไม่สำนึกแถมเหลือบตาไปทางเทวีแล้วพูดเสียงเยาะหยัน “อ้อ...เนี่ยเหรอเมียใหม่ หน้าก็จืดยังคิดจะเอามาเย้ยกู”
เทวีใจเต้นเพราะไม่เคยเห็นใครกักขฬะเช่นนี้ ส่วนสันต์หัวเสียมากที่คนรักถูกค่อนแคะเสียๆหายๆ
“อย่าลามปามคนอื่น ส่องกระจกดูแลตัวเองให้ดี เหมือนผีบ้าขึ้นทุกวัน ติดทั้งเหล้าและบ่อน ไม่อายลูกหรือไง”
“มันลูกกู กูจะเลี้ยงมันยังไงก็เรื่องของกู”
สันต์โกรธจนลมออกหู ตะโกนเรียกวันเฉลิมเสียงเข้ม “วัน...ไปกับพ่อเดี๋ยวนี้เลย อย่าอยู่มันเลยบ้านนี้”
ลำยองไม่ยี่หระ “ไอ้วันมันลูกกตัญญูโว้ย มันรักแม่ มันไม่มีวันไปอยู่กับพ่อเฮงซวยที่ตบตีแม่มันหรอกโว้ย”
วันเฉลิมได้ยินเสียงพ่อแม่ทะเลาะกันแล้วก้มหน้าร้องไห้คนเดียวในห้อง แต่เสียงลำยองยังก้องเข้ามา
“ออกมาไอ้วัน ไปอยู่กับพ่อมึงซะ เขามีเมียใหม่ด้วย มึงมากราบตีนสิ เขาจะได้เมตตามึง ไอ้หมาหัวเน่า!”
สันต์เสียใจมากเพราะเรียกเท่าไหร่วันเฉลิมก็ไม่ออกมา นายทหารเรือจึงถอยกลับบ้านเซ็งๆ ส่วนลำยองดื่มเหล้าจนเมามายเหมือนเคย เรื่องบ้าบอทำให้สาวขี้เมาเสียสติและเมาหลับคาพื้นกลางบ้าน วันเฉลิมตื่นมาดูแม่กลางดึกและพยายามพยุงแม่ไปนอนด้วยความทุลักทุเล ลำยองเห็นหน้าลูกรางๆเลยตัดสินใจถามถึงเรื่องเมื่อเย็น
“พ่อมึงอุตส่าห์มารับ ทำไมมึงไม่ไปอยู่กับพ่อมึงวะ”
“ถ้าวันไปแล้วใครจะอยู่ดูแลแม่ล่ะครับ”
ฝ่ายสันต์กลับไปบ่นกับพ่อแม่ด้วยความสะเทือนใจที่ลูกชายไม่มาอยู่ด้วย เจ็บใจเหลือเกินที่ต้องทิ้งให้ลูกตกระกำลำบากตามลำพังกับแม่ซึ่งติดเหล้าและการพนันจนลูกต้องอดๆอยากๆ
“มันเป็นแม่ประสาอะไร ใจคอมันทำด้วยอะไร มันถึงดึงลูกไปลงนรกกับมัน”
เทวีสงสารและปลอบให้เขาตั้งสติ “เขาเป็นคนมีทิฐิมากค่ะสันต์ สักวันเขาจะเรียนรู้เอง” สันต์เป็นห่วงลูก “เราก็ไม่ได้ทอดทิ้งแกนี่คะ เพียงแต่วันนี้ทำได้ดีที่สุดเท่านี้เอง วันข้างหน้าต้องดีกว่านี้แน่ค่ะ อย่าเพิ่งสิ้นหวังเลย”
สันต์ยิ้มทั้งน้ำตา กระชับมือเทวีแน่น เชื่อมั่นว่าไม่ว่ามีเรื่องร้ายใดๆในวันหน้า เธอคนนี้ต้องเคียงข้างเขาแน่นอน
ooooooo
วันเฉลิมช่วยละม่อมยกลังซึ่งเต็มไปด้วยขวดเหล้าของแม่ไปขาย คนซื้อของเก่านับจำนวนขวดด้วยความพอใจและยื่นเงินให้เด็กชายยิ้มๆ วันเฉลิมยกให้ละม่อมไว้ซื้อกับข้าวแต่สาวใช้ปฏิเสธ เด็กชายเลยจะเอาไปให้แม่ อยากอวดใจแทบขาดว่าเขาหาเงินจุนเจือครอบครัวได้บ้างแล้ว
แต่ลำยองซึ่งถูกปลุกแต่เช้าแถมยังไม่หายมึนดีกลับหัวเสียสุดๆเมื่อได้ยินว่าลูกชายหาเงินมาจากไหน
“ขวดเหล้าของแม่ไงครับ ลุงเขาให้ตั้งยี่สิบห้าบาท อาทิตย์หน้าเขาจะมาซื้ออีกครับ”
วันเฉลิมยื่นเงินให้แม่ยิ้มๆ แต่ลำยองกลับปัดมันกระเด็นไปอีกทางด้วยความโมโห
“กูตื่นมามึงก็เอาเรื่องเฮงซวยมาให้เลยนะไอ้วัน กูจะตีมึงให้มือหักเลย”
ลำยองเดินไปหยิบไม้เรียว วันเฉลิมถอยฉากตกใจกลัวเพราะไม่เข้าใจอารมณ์แม่
“ทุกวันนี้ชาวบ้านเขาก็นินทากูสนุกปากกันทั้งซอยแล้ว มึงยังทำให้กูต้องขายขี้หน้าอีก...ว่าหมดปัญญาทำเงินถึงต้องขายขวดกิน ไอ้ลูกเฮงซวย ไอ้ลูกเวร ไอ้ลูกอกตัญญู!”
ลำยองฟาดวันเฉลิมไม่ยั้ง วันเฉลิมน้ำตาไหลแต่ไม่โวยสักคำ ได้แต่กระโดดหนีไม้เรียวแม่ไปรอบห้อง
สายวันเดียวกัน...ลำยองไปหาแม่ที่บ้านและบ่นเรื่องวันเฉลิมทำงามหน้าแต่เช้าด้วยการเอาขวดไปขาย
“ก็ดีแล้วนี่ ตัวแค่นี้มันยังรู้จักทำมาหากิน ไอ้ปานไอ้แป้งซะอีกโตเป็นควายแล้ว มันเคยเอามาให้สักบาทไหม”
“แต่ฉันอายชาวบ้าน แม่เข้าใจไหม คุณลำยองอยู่บ้านหลังใหญ่แต่ต้องขายขวดกิน คนมันจะนินทาฉันแค่ไหน”
แลกับลำยงถอนใจเหนื่อยหน่าย เช่นเดียวกับปอ “อ้อ...ตอนกูเข็นฝรั่งดองขายมึงคงอายเขาเหมือนกัน”
ลำยองแก้ตัวแกนๆว่าไม่เหมือนกันแต่ไม่มีใครเชื่อ โดยเฉพาะลำยงซึ่งรู้จักสันดานพี่สาวดีกว่าใคร
“ฉันถามจริงๆเถอะ ที่ชาวบ้านเขานินทาว่าพี่เป็นอีขี้เมา แถมเข้าบ่อนทุกวันไม่ทำมาหากินพี่ไม่อายเขาเหรอ”
“นั่นมันความสุขของกู กูเข้าบ่อนกินเหล้าก็เงินกู ไม่ได้ไปเล่นไปกินบนหัวใครละกัน”
“พี่ไม่อาย แล้วพี่ไม่คิดบ้างเหรอว่าไอ้วันมันอาย”
“มันต่างหากทำให้กูอาย มันไปแบมือขอเงินอีปั้นอย่างกับขอทาน กูเสียหน้าแค่ไหนมึงคิดดู”
“พี่ลดทิฐิลงบ้างเถอะ สงสารไอ้วันมัน ยอมรับความจริงเถอะว่าพี่เลี้ยงไม่ไหว คืนให้พี่สันต์เขาเถอะ”
“กูไม่ให้ซะอย่างมีอะไรไหม พวกมันถีบหัวกูออกมาแล้วมึงจะไม่ให้กูเอาคืนได้ยังไง”
ขณะที่ลำยองด่าวันเฉลิมไม่รู้จบเด็กชายไปปรับ ทุกข์กับหลวงลุงปิ่นที่วัด เสียใจไม่น้อยที่แม่ไม่เห็นความดี หลวงลุงเวทนาเลยเทศนาโทษของเหล้าและการพนันให้ฟัง ส่วนเงินที่ได้มาก็บอกให้เก็บไว้ใช้ยามฉุกเฉินเผื่อหิวหรือเจ็บไข้ได้ป่วยอย่างไรจะได้มีใช้ แต่หลวงลุงกลับต้องส่ายหน้าเซ็งๆเมื่อวันเฉลิมบอกว่าแม่เอาไปหมดแล้ว
“อย่างนี้ก็มีด้วย สุดท้ายเงินก็หมดกับเหล้าและบ่อน แม่เอ็งนี่อาการหนักเกินเยียวยาแล้วมั้ง”
“เมื่อก่อนวันยังเห็นแม่หัวเราะบ้าง แต่เดี๋ยวนี้วันไม่เห็นเลย”
“ทั้งเหล้าและการพนันมันเหมือนผีร้าย ถ้าได้เข้าสิงใครแล้วไม่ยอมออกไปง่ายๆหรอก ยิ่งใจอ่อนกับมัน มันยิ่งได้ใจ มันจะครอบงำคนคนนั้นจนไม่เหลือความเป็นคนเชียวล่ะ”
“งั้นที่แม่เป็นอย่างนี้ก็ไม่ใช่ตัวจริงๆของแม่ใช่ไหมครับหลวงลุง”
วันเฉลิมถามด้วยความหวังว่าแม่จะกลับตัวได้ หลวงลุงได้แต่ปลง...ไอ้วันเอ๊ย เวรกรรมของเอ็งจริงๆมีแม่แบบนี้!
ooooooo
แม้จะโกรธจัดที่วันเฉลิมเอาขวดเหล้าไปขาย แต่ลำยองกลับคิดได้ว่าถึงเวลาหาเงินค่าเทอมและค่ารถโรงเรียนมาให้ลูกบ้างแล้ว ซึ่งวิธีง่ายๆและเธอถนัดที่สุดได้แก่การเข้าบ่อน และโชคก็เข้าข้างเพราะลำยองมือขึ้นจนได้เงินเป็นกอบเป็นกรรม เมืองเทพพลอยตื่นเต้นไปด้วย ยิ่งได้รู้ว่าเธอตั้งใจหาเงินเป็นค่าเทอมของวันเฉลิมเลยยิ่งปลื้ม
“ไอ้ลูกชายลำยองคนนี้มันตัวเฮงนะเนี่ย”
“ลำยองกะว่าจะเล่นเป็นวันสุดท้ายแล้วพี่เทพ เสียดายทอง...ถอดไปขายตั้งหลายเส้นแล้ว ขอคืนมาสักเส้นสองเส้นก็ยังดี ไม่มีทองใส่ลำยองไม่ค่อยมั่นใจยังไงไม่รู้”
“พี่ซื้อให้น้องลำยองใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ ไอ้ทองพวกนี้มันเป็นสมบัติผลัดกันชม”
เมืองเทพพูดยิ้มๆพลางแบมือขอเงินไปต่อทุน ลำยองพูดไม่ออกและจำใจให้เขาไปอย่างเสียไม่ได้
ฟากบ้านแลกำลังซักไซ้ลำดวนซึ่งเพิ่งได้งานใหม่และต้องกลับดึกๆดื่นๆทุกคืน แต่ได้เงินเดือนแค่สามร้อย ลำดวนบอกว่าเป็นงานร้านอาหารง่ายๆแต่ต้องอยู่ดึกและนั่งคุยเป็นเพื่อนแขก
“สามร้อยน่ะเขาให้เป็นค่าเข้างานเฉยๆ ทุกคนเขาหวังค่าทิปทั้งนั้นแหละแม่ บางคนได้คืนละเป็นพันก็มีนะ”
ปอกับแลตาโตเมื่อได้ยินจำนวนเงิน ต่างจากลำยง ที่คิดว่าน้องน่าจะหางานทำช่วงกลางวันแทน
“งานสบายเงินดีอย่างนี้มันไม่มีแล้วพี่ลำยง” ลำยงติงว่าเป็นงานอันตรายแต่ลำดวนไม่เชื่อ “ถ้าดวงจะซวย กลางวันหรือกลางคืนก็ซวยทั้งนั้นแหละ นี่มันงานในฝันของฉันเลยนะ ได้แต่งตัวแต่งหน้าสวยๆ ทำผมทุกวัน ฉันได้เจอคนดีๆตั้งเยอะแยะ ใครจะไปรู้...โชคอาจเข้าข้างฉันสักวันก็ได้ ฉันไม่มีวันเลิกงานนี้หรอก”
ด้านวันเฉลิม...กลับจากวัดและเจอปานซึ่งทำท่าทางลับๆล่อๆเหมือนรออะไรบางอย่าง เด็กชายถามไถ่ตามประสาหลานที่ดีแต่กลับถูกใช้ให้เก็บห่อของเล็กๆใส่กระเป๋าเพื่อแลกกับเงินค่าขนมนิดหน่อย วันเฉลิมไม่คิดมากและอยากได้เงินไปช่วยแม่เลยรับมาถืออย่างยินดี
วันเฉลิมเดินไปเรื่อยๆผ่านตรอกเปลี่ยวในซอยและสวนกับกองกำลังตำรวจที่วิ่งไล่จับกลุ่มเด็กวัยรุ่นข้อหาลักลอบจำหน่ายยาเสพติด เด็กชายไม่รู้เรื่องและเดินผ่านง่ายๆ แต่สุดท้ายก็ต้องอึ้งเมื่อสันต์มาเจอและเปิดห่อออก พบว่าเป็นสารเสพติดผิดกฎหมาย นายทหารเรือจูงมือลูกชายไปเอาเรื่องปานที่ร้านก๋วยเตี๋ยวของลำยงทันที แต่น้าชายของวันเฉลิมกลับไม่สนและเถียงข้างๆคูๆว่าแค่อยากช่วยเหลือวันเฉลิม
“ฉันแค่จะแบ่งเงินค่าขนมให้ไอ้วันมัน ไม่ดีหรือไงพี่สันต์”
“อย่าพูดเอาแต่ดีเข้าตัว รู้ไหมว่าไอ้ที่ทำมันผิด”
ปอกับแลงงว่าเรื่องอะไร สันต์ต้องบอกเสียงเครียดว่าปานหลอกให้วันเฉลิมส่งยาเพื่อตบตาตำรวจ สองตายายอ้าปากค้างไม่อยากจะเชื่อ ส่วนลำยงมองหน้าน้องชายอย่างเหลืออด
“ไอ้ปาน...เดี๋ยวนี้ริอ่านทำเรื่องชั่วๆแล้วนะเอ็ง ไม่อยากอยู่บ้านแต่อยู่ตะรางใช่ไหม”
“ฉันแค่เป็นคนส่งของไม่ใช่คนขายเองสักหน่อย ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้”
ปอตบกะโหลกลูกชายเสียงดังฐานไม่สำนึก ส่วนลำยงอดไม่ได้ต้องสั่งสอนน้องให้รู้ดีรู้ชั่วบ้าง
“เอ็งพูดได้ไงว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ ยิ่งเอาไอ้วันไปเกี่ยวข้องด้วยนี่มีสมองบ้างไหม” ปานเถียงว่าอยากช่วยทำมาหากิน เลยถูกลำยงสวนทันควัน “เอ็งไม่ต้องมาแถ มีสมองต้องแยกแยะได้สิว่าอะไรถูกอะไรควร”
ปานยังยียวน ปอจะตบกะโหลกอีกทีแต่แลรีบขวางด้วยความหวงลูกชาย สองผัวเมียจึงเถียงกันลั่นบ้าน สันต์ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความระอา มองหน้าวันเฉลิมด้วยความเป็นห่วงที่ต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมเลวๆอย่างนี้
สันต์หน่ายจะฟังคนในครอบครัวแลเถียงกันแต่จับมือใครมาลงโทษไม่ได้เลยจูงวันเฉลิมไปส่งบ้าน และถือโอกาสสอนไม่ให้เชื่อใจใครง่ายๆเพราะอาจถูกหลอกใช้ให้เดือดร้อนเหมือนวันนี้ วันเฉลิมพาซื่อบอกว่าแค่อยากช่วยแม่เท่านั้นเพราะปานก็มีค่าขนมแบ่งให้ด้วย ไม่ได้ให้ทำเฉยๆเหมือนงานเสริมอื่น
“อย่าเห็นแก่เงินเล็กน้อยจนลืมคิดสิลูก ของในห่อนั่นเป็นของไม่ดี มันเป็นของผิดกฎหมาย” วันเฉลิมแก้ตัวจ๋อยๆว่าอยากช่วยแม่หาเงินบ้าง สันต์ถอนใจเบาๆด้วยความสงสารลูกแล้วควักเงินมาให้จำนวนหนึ่ง “เงินนี่ค่ารถโรงเรียนกับค่าเทอม บอกแม่เขาให้สละเวลาไปจ่ายให้ทางโรงเรียนซะ”
ooooooo
ลำยองยังวนเวียนในบ่อนจนเย็นจัด กำเงินในมือแน่นเพราะนับแล้วว่าเพียงพอจะจ่ายค่าเทอมกับค่ารถโรงเรียนให้วันเฉลิม เมืองเทพเสียหมดตัวเลยชวนเธอไปแก้มืออีกบ่อนเผื่อจะมีโชค แต่ลำยองไม่อยากไปเพราะกลัวหมดตัว
“ลำยองอยากกลับบ้านมากกว่า จะเอาเงินไปให้ไอ้วันมันก่อน”
เมืองเทพติงว่าเสียเวลา ลำยองเลยตัดสินใจพูดตรงๆว่าอยากเลิกเล่น
“ใจเสาะจังน้องลำยอง ตามใจนะ แต่เลิกแล้วเราคงไม่เจอกันอีก คิดถึงก็มาหาพี่บ้างแล้วกัน”
ถ้อยคำตัดเยื่อใยของเมืองเทพทำให้ลำยองลังเล ยิ่งเขามาหอมแก้มแล้วลุกจากไปดื้อๆยิ่งทำให้เธอใจหาย สาวขี้เมานิ่งไปอึดใจและก้มมองเงินในมือ ต่อสู้กับใจตัวเองอย่างหนักแล้วก็พ่ายแพ้ตามเขาไปบ่อนอื่นเหมือนเคย
ฝ่ายสินเอาเรื่องปานหลอกล่อให้วันเฉลิมส่งยามาฟ้องหลวงลุงและปรับทุกข์ด้วยความกลุ้มใจ เพราะเป็นห่วงหลานที่ต้องอยู่ในสภาวะแวดล้อมล่อแหลมอย่างนั้น หลวงลุงถอนใจหนักหน่วงแล้วเปรยเสียงอ่อน
“ต้องโทษคนเป็นพ่อเป็นแม่นั่นแหละที่ไม่รู้จักอบรมสั่งสอนลูก”
“ก็ไอ้คนเป็นพ่อเป็นแม่มันเป็นซะเองแล้วจะยังไงล่ะหลวงพี่ จะให้โทษเวรกรรมหรือ”
“สังคมทุกวันนี้มันซับซ้อนขึ้นทุกทีโยมสิน คนเรามุ่งแต่อยากได้อยากมีจนไม่สนเรื่องผิดชอบชั่วดีแล้ว ทางดีที่สุดคงต้องสร้างภูมิคุ้มกันตัวเองละมัง สังคมแย่ๆนี่คงต้องอาศัยจิตใจแข็งแกร่งเพื่อต่อสู้ละมังถึงจะรอดได้”
เวลาเดียวกันที่บ้านลำยอง...วันเฉลิมกลับไปรอแม่และตั้งใจหัดทำกับข้าวง่ายๆเผื่อฉุกเฉินต้องทำ ละม่อมช่วยสอนให้ด้วยความเต็มใจเพราะรู้ตัวดีว่าคงทนอยู่ที่นี่ได้อีกไม่นาน วันเฉลิมน่าจะหัดช่วยตัวเองบ้าง
ภาพอาหารง่ายๆฝีมือตัวเองไม่ทำให้วันเฉลิมอยากชิม เด็กชายนั่งรอแม่ที่โต๊ะเป็นชั่วโมงจนค่ำมืดแต่ไม่เห็นวี่แววว่าแม่จะกลับ ละม่อมมองมาด้วยความสงสารแต่ไม่อยากให้เด็กชายทรมานความหิวของตัวเอง
“อยากอวดแม่เขาหรือ พี่ว่าเขาคงกลับดึก เอาอย่างนี้ไหม...แบ่งไว้ครึ่งหนึ่ง ยังไงก็อวดเขาได้อยู่หรอก”
“วันเอานิดเดียวพอ เหลือให้แม่เยอะๆ แม่กลับมาคงหิวนะพี่ม่อม แม่เขาทำงานหนัก”
ละม่อมสะท้อนใจ อยากบอกความจริงใจแทบขาดแต่ไม่อยากทำร้ายจิตใจเด็กชายมากไปกว่านี้ วันเฉลิมก้มหน้าก้มตาทานข้าวและดูโทรภาพรอแม่จนผล็อยหลับ แต่ไม่วายฝากละม่อมบอกแม่ว่ากับข้าววันนี้เป็นฝีมือตน ละม่อมสะเทือนใจมากและรับปากอย่างดี ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเด็กดีๆอย่างวันเฉลิมต้องทนอยู่กับแม่เฮงซวยอย่างลำยอง
ฟากลำยองตามเมืองเทพไปเล่นตามบ่อนนอกเมืองจนดึกดื่นแต่หนุ่มใหญ่เศรษฐีที่ดินกลับแก้มือไม่ได้เลย ลำยองไปบอกว่าจะกลับบ้านแต่กลับถูกเขาไถเงินไปต่อทุน ลำยองบอกว่าไม่มีแต่เมืองเทพไม่เชื่อและกระชากกระเป๋าถือเธอมาค้น คว้าได้เงินค่าเทอมกับค่ารถของวันเฉลิมที่เธอเม้มไว้มุมหนึ่ง ลำยองหน้าเสียรีบห้ามเสียงหลง
“พี่อย่าเอาไปเลย ลำยองจะเอาไว้จ่ายค่าเทอมไอ้วันมัน”
“น้องลำยองไม่รักพี่ ไม่เชื่อมือพี่แล้วหรือ”
“เอาไว้วันหลังค่อยกลับมาดีกว่าพี่”
“ทีของกูมึงเอาไปตั้งเท่าไหร่ กูยังไม่ได้ทวงสักคำ”
ลำยองจ๋อยที่ถูกผัวคนล่าสุดเกรี้ยวกราดใส่ เมืองเทพไม่สนใจและคว้าเงินไปแก้มือหน้าตาเฉย!
ooooooo
ลำยองไม่ได้กลับบ้านคืนนั้นแถมเงินก็ละลายไปกับวงไฮโลของเมืองเทพ เมื่อวันเฉลิมตื่นไปโรงเรียนและทราบจากละม่อมว่าแม่ไม่ได้กลับมาชิมอาหารฝีมือเขาเลยเดินคอตกไปโรงเรียน วิมลสงสารและเสนอความช่วยเหลือหากว่าเด็กชายต้องการ วันเฉลิมตื้นตันใจมากแต่ไม่คิดรบกวนเพราะทุกวันนี้ก็เป็นหนี้บุญคุณชาวบ้านไปทั่วแล้ว
ฝ่ายลำยองไปหาแม่สายวันเดียวกัน แลกับปอถึงกับส่ายหน้าเอือมๆที่ลูกติดการพนันจนไม่เป็นอันทำอะไร
“อีกหน่อยข้าว่าเอ็งคงไม่พ้นนอนข้างถนนหรอกว่ะ ขืนเล่นไม่เลิกแบบนี้” ปอทำนาย
“เอ็งไม่สงสารไอ้วันมันบ้างหรือไงวะ ปล่อยให้มันอยู่บ้านคนเดียว” แลถามด้วยความสงสารหลาน
“คนเดียวที่ไหนแม่ คนใช้ก็อยู่ ที่ฉันอดตาหลับขับตานอนเนี่ยก็ไปหาเงินมาส่งเสียมันเรียนนะ” ลำยองโต้
“พี่ก็เอาสีข้างเข้าถูแบบนี้ทุกที เลิกเถอะไอ้การพนันเนี่ย ขืนพี่ถลำลึกกว่านี้ พี่จะไม่มีแม้แต่บ้านให้อยู่”
ลำยงเตือนด้วยความหวังดีจริงๆ แต่ลำยองกลับมองว่าเป็นการเยาะเย้ยถากถางและลุกพรวดออกจากบ้านไป แลมองตามด้วยความอ่อนใจเพราะคิดว่าลูกสาวคงอาการหนักเกินเยียวยาแล้ว
คนอาการหนักไม่ต่างจากลำยองคือลำดวน เมื่อสาวกลางคืนเห็นชดพี่เขยหาเงินมาให้ลำยงก็อดแขวะด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้ว่ากลัวเมียหงอ ชดไม่ถือสาแต่ลำยงไม่ยอมและโต้กลับเรื่องงานกลางคืนของน้องสาวที่คิดว่าความสวยเป็นต้นทุนของทุกสิ่งจนลืมไปว่าเนื้อแท้หรือคุณค่าของจิตใจที่คนเราต้องการจริงๆคืออะไร
“เกิดเป็นผู้หญิงสวยๆก็ได้เปรียบแบบนี้แหละ ไม่ต้องแคะขนมหรือลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวไปจนตาย” ลำยงไม่ยี่หระแถมสวนว่าขอบคุณที่เตือนสติแต่ลำดวนก็ไม่ฉุกคิด “แต่ฉันคงไม่โง่อย่างพี่ลำยองหรอก ผัวแรกถ้าเขาดีจริงฉันจะจับให้อยู่หมัด ไม่ปล่อยให้หลุดรอดไปหรอก”
“เอ็งจะทำอะไรก็เรื่องของเอ็ง แต่อย่าลืมว่าเกิดมาสวยหรือขี้เหร่ มันก็ต้องรู้จักคำว่าศักดิ์ศรีตัวเองโว้ย”
จบคำก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ ส่วนลำดวนได้แต่เบ้หน้าไม่เห็นด้วยเพราะไม่เข้าใจว่าศักดิ์ศรีคืออะไร!
ด้านลำยอง...กลับบ้านไปแก้ปัญหาเรื่องเงินด้วยการขายจักรเย็บผ้าและข้าวของในบ้านแลกกับเงินค่าเทอมของวันเฉลิมและเงินเดือนของละม่อม สาวใช้ส่ายหน้าอ่อนใจเมื่อเห็นว่าเงินเดือนยังขาดอีกร้อยบาทแต่ไม่หวังจะได้ หากเจ้านายรักจะเข้าบ่อนทุกวันแบบนี้ ส่วนวันเฉลิมกลับมาบอกว่าจ่ายค่าเทอมกับค่ารถเรียบร้อยแล้วด้วยเงินที่สันต์ทิ้งไว้ให้ ลำยองถึงกับเลือดขึ้นหน้าเพราะต้องเสียข้าวของหลายอย่างแลกกับเงินจำนวนดังกล่าว
“แล้วทำไมมึงไม่บอก กูต้องขายสมบัติก็เพราะมึง นี่คงบีบน้ำตาให้พ่อมึงสงสาร หาว่ากูไม่มีปัญญาส่งมึงล่ะสิ”
วันเฉลิมแก้ตัวเสียงอ่อยว่าจะบอกแม่หลายครั้งแล้วแต่เธอไม่เคยว่างหรืออยู่ติดบ้านเลย ลำยองอึ้งไปอึดใจและไล่ตะเพิดลูกชายกับสาวใช้ไปให้พ้นหน้าเพราะโมโหไม่หายที่ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง ส่วนวันเฉลิมซึมมากเมื่อรู้เรื่องแม่ขายสมบัติในบ้าน ละม่อมบอกให้ทำใจเพราะคงมีแบบนี้เรื่อยๆ สุดท้ายสาวใช้กับเด็กชายก็ช่วยกันทำงานบ้านแก้เครียด ละม่อมอดไม่ได้ถามตรงๆว่าทำไมไม่ไปอยู่กับปั้นและสิน วันเฉลิมตอบกลับด้วยคำพูดที่ละม่อมไม่อยากเชื่อ
“วันไม่อยากเห็นเวลาแม่ทะเลาะกับใคร แม่พูดหยาบๆคายๆ วันกลัวแม่บาป”
ฝ่ายลำยองไปบ่นที่บ้านเรื่องวันเฉลิม แลกับลำยงเสียดายจักรแทนเลยเสนอให้คืนวันเฉลิมให้สันต์เพราะลำยองคงเลี้ยงไม่ไหวหากต้องขายสมบัติส่งเสียลูกเรียนแบบนี้ แต่ลำยองไม่ยอมเพราะไม่อยากถูกเยาะเย้ย ลำยงรับฟังด้วยความเหนื่อยหน่าย ยิ่งเมื่อพี่สาวเอ่ยปากขอยืมเงินเลยนึกรู้ว่าทองกับเงินที่กวงเคยให้ไว้คงหมดไปกับบ่อนแล้ว ทุกคนช่วยกันพูดให้ลำยองเลิกเล่นพนันและหันมาทำงานเล็กๆน้อยๆเพื่อเก็บเงิน แต่ลำยองปฏิเสธเพราะกลัวลำบาก
แต่คำพูดเตือนสติของคนในครอบครัวทำให้ลำยองคิดทำอะไรบางอย่าง เธอมุ่งหน้าไปทวงเงินที่เมืองเทพยืมไปต่อทุนเมื่อหลายวันก่อนแต่กลับถูกตอกกลับมาอย่างไม่ไยดี แต่ลำยองไม่หมดธุระกับเขาแค่นั้น เธอขอเขาแต่งงานดื้อๆเพราะคิดว่าตัวเองกำลังตั้งท้องอ่อนๆกับเขา แต่หนุ่มใหญ่กลับมองว่าเป็นเรื่องน่าขบขันที่สุด
เมื่อกลับบ้านก็เจอแลนั่งคอยทานข้าวพร้อมกับวันเฉลิม ลำยองเลยตัดสินใจบอกแม่เรื่องตั้งท้องลูกคนที่สามกับเมืองเทพ แลลมแทบจับแต่ไม่วายบอกให้ลูกสาวแต่งงานและจดทะเบียนเป็นเรื่องเป็นราว อย่าให้มันวุ่นวายเหมือนที่ผ่านมา ลำยองหน้าเสียแล้วบอกว่าเขาไม่ยอมจดด้วย เธอจะบังคับเขาได้ยังไง!
ooooooo
