ในคืนหนาว แสงดาวยังอุ่น

คนขับรถยืนมองรีบโทร.รายงานเสี่ยมนูญว่า ไตรภพพาตัวลวิตาไป...มีนาเห็นไตรภพมาก็ต่อว่าที่มาช้า เขาขอโทษและสัญญาว่าออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่จะพาไปกินบิงซูของโปรด แต่ตอนนี้ให้กินข้าวก่อน ลวิตาเห็นว่าน้ำหมดจึงอาสาออกไปเอาให้ ไตรภพเห็นกระเป๋าเธอวางอยู่ก็คิดว่ามีโอกาสได้ค้นหาคีย์การ์ด

ลวิตาออกมาส่งเหยือกน้ำให้พยาบาลแล้วบอกว่าสักครู่จะกลับมาเอา เธอเดินตรงไปยังห้องพักปวัตร เปิดเข้าไปอย่างเบาๆ เห็นปวัตรยืนอยู่ที่ระเบียงห้อง ลวิตาเข้าไปกอดทางด้านหลัง

“อย่าหันมานะคะ...ฉันกลัวว่าถ้าคุณมองฉัน มันจะทำให้ฉันไม่กล้าหาญพอที่จะทำตามแผน ฉันขอแค่ได้กอดคุณเอาไว้แบบนี้ก็พอ”

ปวัตรจับมือเธอที่กอดเขา แล้วหันกลับมาหาเธอ ลวิตาน้ำตาคลอเบ้า เขาไม่พูดพร่ำดึงเธอมาจูบอย่างอ่อนโยน สัมผัสนุ่มนวลทำให้ลวิตาปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามหัวใจเรียกร้อง...

มีนากับไตรภพแปลกใจที่ลวิตาหายไปนาน พอดีพยาบาลเข้ามาขอเช็ดตัวคนไข้ ไตรภพถอยออกมาหลังม่าน เป็นโอกาสให้ได้ค้นกระเป๋าลวิตาที่วางอยู่ เขาเทของในกระเป๋าออก ต้องแปลกใจที่ไม่มีคีย์การ์ด พยาบาลเช็ดตัวเสร็จเปิดม่าน มีนาเห็นกระเป๋าลวิตาก็แปลกใจ

“พี่มิครื้อกระเป๋าพี่หลิวทำไมคะ”

“พี่ไม่ได้รื้อ พอดีกระเป๋าหล่น” ไตรภพรีบเก็บของกลับคืน

“นี่พี่หลิวยังไม่กลับเข้ามาอีกเหรอคะ แปลกจัง” มีนาเป็นห่วงลวิตา...

ด้านปวัตรกับลวิตาได้เติมพลังให้แก่กัน ปวัตรเช็ดน้ำตาให้ลวิตาและดักคอเธอไว้ก่อนว่า อย่าห้ามไม่ให้เขาช่วยเธอ เพราะเขาไม่อยากเสียเธอไป ปวัตรให้ลวิตาเล่าว่าจำอะไรได้บ้าง หญิงสาวหยิบคีย์การ์ดจากกระเป๋ากางเกงยื่นให้ปวัตรดู