มาหยารัศมี
ตอนที่ 19
ในคืนนั้น จันทราหลับไปด้วยความสะใจที่กำจัดเดือนแรมออกไปได้ แต่มาตื่นเพราะหิวน้ำ พลันได้ยินเสียงเก้าอี้โยก เธอลุกเดินออกจากห้องด้วยความสงสัย แล้วต้องตกใจเมื่อเห็นเงาตะคุ่มๆที่เก้าอี้ตัวนั้น!
จันทราตั้งสติหันไปเปิดไฟ และพบว่าเงานั้นไม่ใช่ผีแต่เป็นนายเมินที่ออกจากบ้านไปหลายวัน เธอเพียรโทร.ตามให้เขากลับ เขาก็ไม่ยอม แต่จู่ๆคืนนี้เขาดันปรากฏตัวเงียบเชียบ เงียบเสียจนจันทราเพิ่งรู้ตัวเอากลางดึก
“คุณเมิน...คุณกลับมาเมื่อไหร่”
“เมื่อเห็น...” เมินตอบอย่างเย็นชา แต่ก็อดถามถึงเดือนแรมไม่ได้
จันทราของขึ้นทันที ใส่ไฟว่าเดือนแรมหนีไปกับผู้ชายแล้ว เมินไม่พอใจสวนทันควันว่า คงเพราะกลัวนายเจิมข่มขืน จันทราตะลึงนึกไม่ถึง แล้วหาเรื่องเมินจนเกิดทะเลาะกันใหญ่โต ในที่สุดเมินหมดความอดทนพูดออกมาหมดถึงความเลวร้ายที่จันทราสั่งให้เจิมไปปล้ำเดือนแรม
ถูกแฉซึ่งหน้า จันทราถึงกับอ้ำอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะก้าวตามไปหาเรื่องเมินอีกในห้องนอน แต่เมินก็พยายามสงบใจนอนหันหลังให้
“คุณเมิน!! ลุกขึ้นมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้” จันทราตวาดแว้ด
เมินยังนอนหลับตานิ่งไม่สนใจ จันทราทั้งโกรธ น้อยใจ และคับแค้นใจถึงกับน้ำตาคลอ
“ที่แท้คุณก็ยังห่วงนังแรมจริงๆด้วย ทั้งๆที่มันเป็นลูกชู้”
ความอดทนของเมินหมดลงอีกครา เขาลุกพรวดสวนเธอทันควัน
“หยุดพูดคำนี้ซักที ผมไม่อยากได้ยิน”
“เพราะคุณรับความจริงไม่ได้ ว่านังแรมมันเป็นลูกชู้”
“หยุด! ผมบอกให้หยุด แรมจะเป็นลูกใครก็ช่าง แต่สิ่งที่คุณทำ ผมว่ามันทุเรศ คุณทำได้ยังไง ทั้งๆที่แรมก็เป็นผู้หญิงเหมือนกับคุณ”
“เพราะฉันเกลียดมัน แล้วฉันก็ไม่เข้าใจว่าคุณจะเลี้ยงมันไว้ทำไม ทั้งที่มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณเลย นอกซะจากว่ามันเป็นลูกของคุณราศรี”
“ใช่...เพราะแรมเป็นลูกของคุณราศรี ถึงแม้เขาจะไม่ใช่ลูกผมก็ตาม” เมินสีหน้าขมขื่น เดินพรวดพราดออกจากห้องไปทันที
เท่านั้นเอง จันทราสติแตกร้องไห้โฮ และอาละวาดขว้างปาข้าวของภายในห้องกระจัดกระจายไปหมด
“คุณเมิน...ฉันเกลียดคุณ...นังราศรี ฉันเกลียดๆๆ ฉันเกลียดแก!”
ooooooo
หลังจากอาละวาดจนเหนื่อยอ่อน จันทราหลับไปทั้งน้ำตา ตื่นมาอีกทีไม่เห็นเมินในห้อง เธอลุกขึ้นเดินสะโหลสะเหลไปท่ามกลางความมืด
มาถึงห้องน้ำ จันทราเปิดน้ำล้างคราบน้ำตา ระหว่างนี้เองเธอรู้สึกแปลกๆเหมือนมีใครแอบมอง พอเงยหน้าต้องตกใจแทบช็อกกับภาพราศรีที่จ้องเขม็งมาด้วยความโกรธ
“อ๊าย...ผี...ผี!”
จันทรากรี๊ดลั่นวิ่งออกจากห้องน้ำ ก็ยังเห็นราศรีตาม หลอกหลอน เธอแตกตื่นลนลานล้มลุกคลุกคลาน ร่ำร้องว่ากลัวแล้วๆ สลับกับเสียงครางฮือๆเหมือนคนสติแตก
พอตะกายขึ้นเตียงนอนได้ จันทราดึงผ้าห่มคลุมตัวนอนสั่นงันงกราวกับองค์ลง ปากก็รำพันไม่หยุดหย่อน
“นังราศรี นังผีบ้าอย่ามายุ่งกับฉัน ฉันกลัวแล้วๆ”
จันทราหลับหูหลับตากรีดร้อง ก่อนที่จะนอนหอบหายใจแรง ผ่านไปสักครู่เหมือนทุกอย่างจะอยู่ในความสงบ เธอค่อยๆลืมตาขึ้น...ท่ามกลางความมืดสลัวใต้ผ้าห่มนั้น จันทราเห็นราศรีนอนหันหน้ามาหาตนในลักษณะเผชิญหน้ากันตรงๆ
เสียงกรีดร้องของจันทราดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะลุกพรวดกระชากผ้าห่มออกแต่ไม่พบราศรีที่เมื่อครู่เห็นนอนคู่กันอยู่ จันทรากวาดตาลอกแลกแล้วหันไปเห็นราศรีนั่งอยู่ปลายเตียง
“กรี๊ด...ไปนะนังผีบ้า ไป๊!”
จันทรากลัวสุดขีด โวยวายลั่นบ้าน ลนลานวิ่งออกจากห้องหนีผี แล้วมาหยุดที่เชิงบันได หันกลับไปยังเห็นราศรีตามมาอีก
“อย่า...อย่าเข้ามา” พูดได้แค่นั้นจันทราก็รีบร้อนลงบันได เป็นเหตุให้ก้าวพลาดร่างกลิ้งหลุนๆลงมากระแทกพื้นแน่นิ่งไป
ooooooo
เป็นโอกาสให้เดือนแรมซึ่งแต่งเป็นผีเดินเข้ามายืนหลอกหลอน จันทราลืมตา...ทั้งเจ็บและจุก กระเสือกกระสนหนี เดือนแรมเดินตามหลอกให้เธอหวาดกลัวมากขึ้น จนจันทรารู้สึกไม่ไหวแล้ว จึงยกมือไหว้สารภาพความผิดทั้งหมดออกมาว่า คืนนั้นตนไม่ได้ตั้งใจ แค่อยากแกล้ง
“เธอแกล้งฉัน” เดือนแรมสงสัย
จันทรากลัวหลับหูหลับตาสารภาพ “ใช่ ฉันแค่จะแกล้งเธอ แต่บังเอิญมือของฉันไปกระชากสายออกซิเจนของเธอ ฉันขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ เรื่องลูกของเธอก็เหมือนกัน ฉันไม่ตั้งใจ ฉันก็แค่อยากแกล้ง แต่นังสุดใจ มันเป็นคนเอาลูกเธอไปทิ้งนะ ไม่ใช่ฉัน ถ้าเธอจะหลอก เธอก็ไปหลอกนังสุดใจสิ อย่ามาหลอกฉัน”
“ฉันจะหลอกคุณ เพราะคุณเป็นคนเลว” เดือนแรมโกรธแค้น
จันทราชะงักจำเสียงเดือนแรมได้ ลืมตามอง เห็นเดือนแรมก็โกรธมาก โผเข้าตบตียกใหญ่ แต่คราวนี้เดือนแรมสู้ แป้นออกมาเห็นวิ่งไปตามคนมาช่วยห้าม เจอเข้ากับเมินจึงรีบบอกว่าเดือนแรมจะฆ่าจันทรา เมินเดินเข้ามากลับเห็นจันทราบีบคอเดือนแรมอยู่ จึงร้องบอกให้หยุด
จันทราหลงดีใจว่าเขาจะเข้าข้างตน แต่กลับกลายเป็นตอกย้ำความผิดของตน เขาบอกว่าได้ไปเยี่ยมสุดใจที่โรงพยาบาลและรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ว่าเดือนแรมคือมาหยารัศมีตัวจริงเพราะสุดใจไม่ได้สลับเด็ก จันทราแทบช็อกพร่ำว่าไม่จริง เดือนแรมเป็นลูกชู้
“หยุดได้แล้วจันทรา ถึงเธอจะปฏิเสธไปก็ไม่มีประโยชน์ รู้ตัวเอาไว้ ตอนนี้ทุกคนรู้ความผิดของเธอหมดแล้ว ทั้งเรื่องที่เธอวางแผนกับนายชำนิผัวเก่าเธอ ฆ่าสุดใจ เรื่องที่เธอทำร้ายศรัณย์ ฆ่าราศรี พรากมาหยารัศมีแล้วก็ยังเอายากล่อมประสาทให้ฉันกิน ฉันแจ้งความไว้แล้ว อีกไม่นานตำรวจก็ต้องมาเอาผิดเธอ”
จันทรายิ่งตกใจกลัววิ่งหนีออกจากบ้าน จนโดนรถเฉี่ยวชนเข้า ถูกนำส่งโรงพยาบาล
ooooooo
วันต่อมา ชุติมาดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำให้สุดใจด้วยความรู้สึกเสียใจ น้ำตาคลอ ก่อนจะยกมือไหว้
“ชุกราบขอโทษน้าสุดใจแทนพ่อกับแม่ด้วยนะคะ”
“แต่...ชุเข้าใจน้าใช่มั้ย”
“เข้าใจค่ะ แต่...ชุ ชุสงสารพ่อกับแม่”
“แต่น้าสงสารชุมากกว่า เรื่องที่เกิดขึ้น น้ารู้ว่าชุเจ็บปวด แต่ชุต้องเข้มแข็ง ยอมรับกับความจริง เพราะถ้าชุรับไม่ได้ ชุก็จะต้องเป็นเหมือน...”
“แม่ใช่มั้ยคะ แม่ยอมรับอดีตของแม่ไม่ได้ แม่ยอมรับที่ตัวเองมาทีหลังคุณราศรีไม่ได้ เรื่องถึงต้องเป็นแบบนี้”
“เพราะฉะนั้น ชุต้องมีจิตใจที่เข้มแข็ง ตั้งมั่น พร้อมรับทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้นมาอย่างมีสติ”
ชุติมารับคำ...แม้นเทพเปิดประตูเข้ามาสีหน้าไม่ค่อยดี ทักทายสุดใจตามมารยาทก่อนจะบอกชุติมาว่า จันทราถูกรถชน ชุติมาตกใจหน้าซีดเผือด
ooooooo
ทั้งชุติมาและเพ็ญประกายมาหาจันทราที่โรงพยาบาล เห็นเธอนอนทรุดโทรมอยู่บนเตียงบอบช้ำจากการตกบันได ตบตีกับเดือนแรมแล้วยังมาโดนรถเฉี่ยวชนอีก แต่ยังไม่วายอาละวาด
“พวกแกอย่าคิดนะว่าจะเอาชนะฉันได้ ฉันไม่ยอมๆๆ”
เพ็ญประกายเข้ากอดขออย่าให้แม่ทำอะไรอีกเลย แต่จันทราดิ้นรนไม่ยอม
“ปล่อยฉัน ยัยเพ็ญ แกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าคนอย่างฉันแพ้ไม่เป็น ชีวิตฉันต้องพินาศ ชีวิตพวกมันก็ต้องพินาศเหมือนกัน”
“แต่หนึ่งคนในนั้นเป็นพ่อหนูนะ แม่จะทำร้ายพ่อได้เหรอ”
“ได้สิ เพราะที่ผ่านมาพ่อแกไม่เคยเห็นค่าของฉัน พ่อของแกหลงรักแต่นังราศรี ทำให้ชีวิตฉันมันต้องเป็นแบบนี้ ปล่อยนะยัยเพ็ญ ปล่อยฉัน ฉันจะไปจัดการกับพวกมัน”
“เหมือนที่แม่จัดการกับพ่อ ทำร้ายพ่อใช่มั้ยคะ” ชุติมาทนฟังต่อไปไม่ได้ แย้งขึ้น
เพ็ญประกายหันขวับมามองชุติมาสลับกับแม่อย่างงงๆ “พ่อ...แม่...หมายความว่า ลุงชำนิคือสามีของแม่ แม่มีคนอื่นก่อนมีพ่อ”
“เออ...แล้วจะทำไม ฉันมีผัวก่อนที่จะมีพ่อแก มันผิดตรงไหน นังเพ็ญ”
“ผิดที่แม่ปิดบังหนูกับพ่อ...ทำให้หนูใจร้าย หยาบคายกับพี่ชุ”
เพ็ญประกายรู้สึกผิด...จันทราจิ้มหน้าลูกจนหน้าหงาย
“แกเลวของแกเอง อย่ามาโทษฉัน เพ็ญประกาย”
ชุติมาเข้าปัดจันทรา ปกป้องน้อง และเตือน “พอได้แล้วแม่ เลิกโทษคนอื่นซะที ตอนแรกฉันเคยคิดขอร้องทุกคน ให้ยกโทษให้แม่ แต่ตอนนี้...ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”
“ทำไม เปลี่ยนใจทำไม...ฉันทำผิดอะไร” จันทราตาเขียวใส่
“คุณศรัณย์เขาฟื้นแล้ว และเขาก็บอกเพ็ญ...ว่าแม่ลวงเขาไปทำร้าย”
เพ็ญประกายเสียงสั่นอย่างเจ็บปวด เล่าเหตุการณ์คืนที่ศรัณย์ฟื้น เขาบอกตนว่าไม่เอาผิดแม่ จันทราไม่อยากเชื่อ
ooooooo
