มาหยารัศมี
ตอนที่ 18
ครั้นพอธิติรัตน์ทำงานในห้องตัดต่อเสร็จออกมา เห็นมิสคอลจากศรัณย์หลายครั้งจึงกดโทร.กลับไป เผอิญศรัณย์ซึ่งนั่งอยู่ในรถทั้งคืน เฝ้ารอคนในบ้านเมินออกมา เห็นแป้นออกมารดน้ำต้นไม้ เขารีบลงจากรถจึงไม่ได้ยินเสียงมือถือที่ดัง ด้านธิติรัตน์แปลกใจไม่มีใครรับสายจึงผลัดว่าเดี๋ยวค่อยโทร.ใหม่
ด้วยความร้อนใจ ศรัณย์ปรี่เข้าไปถามแป้นหาจันทรา แป้นตกใจรีบไล่ศรัณย์ให้กลับไป แม้นเทพกำลังจะออกไปทำงานเห็นสองคนยื้อกันอยู่ ก็เข้ามาถาม ศรัณย์ดีใจรีบบอกว่ามีเรื่องเกี่ยวกับเพ็ญประกายมาบอกจันทรา แม้นเทพจึงสั่งแป้นพาศรัณย์เข้าไปพบ แป้นเดินหน้ามุ่ยนำศรัณย์เข้ามาในบ้าน แล้วต้องเบรกตัวโก่ง เมื่อเจอจันทรา ยืนตาขวาง ท่าทางเครียดจัด
“ว๊าย...คุณ...เอ่อ คุณศรัณย์ขอพบคุณนายค่ะ”
จันทราเห็นหน้าศรัณย์ก็ปรี๊ดแตก ขับไล่เขายกใหญ่ ไม่ยอมฟังเสียง แต่พอเขาบอกว่า
“แล้วถ้าเป็นเรื่องของคุณเพ็ญประกายล่ะครับ”
“แก...แกลักพาตัวยัยเพ็ญไป ฉันจะแจ้งตำรวจจับแก นังแป้น เอามือถือมา”
“ผมไม่ได้ลักพาตัวคุณเพ็ญไปนะครับ แต่ผมรู้ว่าใครพาไป...เขาบอกว่าเขาชื่อ ชำนิ”
จันทราใจหายวาบ หยุดโวยวาย ฟังเรื่องที่ศรัณย์เล่าว่าชำนิรับโทรศัพท์ของเพ็ญประกายและให้ตนมาบอกเธอ ศรัณย์ขอให้จันทรารีบติดต่อชำนิ ก่อนที่เขาจะทำร้ายเพ็ญประกาย
เมื่อจันทราโทร.กลับไปหาชำนิ จึงรู้ว่าเขาจับตัวเพ็ญประกายไปจริงๆ และให้เธอออกไปพบ เธอจำต้องยอม แต่ฉุกคิดแผนร้ายได้ ชวนศรัณย์ให้ขับรถไปให้ เขาดีใจมาก จันทราเข่นเขี้ยว
“แกได้มีสภาพเหมือนนังแรมแน่ ไอ้ศรัณย์”
ยังไม่มีใครรู้ว่าเดือนแรมถูกจันทราตีหัวลากไปมัดขังไว้ในห้องเก็บของทั้งคืน...เวลาผ่านไป มะลิกับพิมมองมือถือเดือนแรมที่วางอยู่ดังขึ้นเห็นชื่อธิติรัตน์โทร.มา มะลิว่าไม่ต้องรับ ถึงอย่างไรเดือนแรมก็ไม่อยู่ ธิติรัตน์กังวลใจโทร.หาเจ๊กอไก่ รู้ว่าไม่ได้อยู่กับเดือนแรม เขายิ่งเป็นห่วง เจ๊กอไก่เองก็ช่วยโทร.ไปถามสรรชัยอีกต่อ
“แรมไม่ได้อยู่กับผมครับ ผมเองตอนนี้ก็อยู่โรงพยาบาล”
เจ๊กอไก่ถามว่าใครเป็นอะไร พอรู้ว่าดุจแขถูกทำร้ายก็ตกใจ แล่นมาเยี่ยมเยียนทันที
“ใครนะใจร้าย ทำกันได้ขนาดนี้” เจ๊กอไก่เห็นสภาพดุจแขนอนไม่ได้สติแล้วหดหู่
“ผมแจ้งความไปแล้วครับ นี่ก็รอแขฟื้นขึ้นมาให้ปากคำ จะได้ข้อมูลคนร้ายหน่อย คนร้ายเป็นใคร เข้ามาด้วยวัตถุประสงค์อะไร เพราะทรัพย์สิน ต่างๆของแขก็ยังอยู่ทุกอย่าง”
“คุณดุจแขมีศัตรูที่ไหนหรือเปล่าคะ”
สรรชัยว่าเท่าที่รู้ไม่มี จะมีก็แต่จันทรากับเพ็ญประกายเท่านั้น แต่ตอนนี้คนที่น่าห่วงอีกคนคือเดือนแรม ทั้งสรรชัย และเจ๊กอไก่หันมาเป็นห่วงเดือนแรมที่ไม่รู้ว่าอยู่ไหน
ooooooo
เมื่อติดต่อเดือนแรมไม่ได้ ธิติรัตน์จึงมาหาที่บ้าน แต่พอเดินผ่านบ้านเมินก็แปลกใจทำไมเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่ พลันเห็นแป้นถือตะกร้าไปตลาด เลยถือโอกาสดอดเข้าไปค้นเอกสารหาหลักฐานในบ้าน เห็นอัลบั้มรูป และใบแจ้งเกิดของเพ็ญประกาย เขารีบพับเก็บใส่กระเป๋า
แม้จะอ่อนแรงมาทั้งคืน เดือนแรมเห็นว่าจันทราไม่อยู่ จึงแข็งใจใช้ลำตัวกระแทกฝาพยายามส่งเสียงให้คนช่วย ธิติรัตน์สะดุ้ง จะเดินมาตามเสียง แป้นดันลืมกระเป๋ากลับมาเสียก่อน
“คุณชายจะไปไหนคะ”
เดือนแรมได้ยินเสียงแป้นเรียกธิติรัตน์ เธอยิ่ง กระแทกฝาให้เกิดเสียงขึ้นอีก แป้นขอให้เขากลับไปก่อนที่จันทราจะกลับมา เพราะตนไม่อยากเดือดร้อน เดือนแรมใจหายพยายามร้องเรียกธิติรัตน์แต่เสียงช่างแผ่วเบาเสียเหลือเกิน
ธิติรัตน์มาถามหาเดือนแรมที่บ้านมะลิ ทั้งป้าพิมและมะลิไม่มีใครรู้ว่าเดือนแรมไปไหนต่างเห็นห่วง โทร.บอกแม้นเทพให้ช่วยตามหา...เขามาตั้งต้นที่ชุติมา
“พี่เป็นห่วงแรมมากจริงๆ เออ...ไหนชุบอกว่ามีอะไรจะเล่าให้พี่ฟัง”
“อย่าเพิ่งก็ได้ค่ะ พี่ต้อมไปตามแรมก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยคุยกัน” ใจจริงชุติมาอยากเล่าเรื่องเดือนแรมคือมาหยารัศมี แต่อีกใจก็ไม่อยากเป็นลูกอกตัญญู
ooooooo
บนถนนสายเปลี่ยว ตะวันเริ่มคล้อย รถศรัณย์แล่นคลำทางมาช้าๆ จันทราชี้ให้เขาเลี้ยวไปทางนั้นทางนี้ สีหน้ามีแผนร้าย สักพักก็ทำเป็นวิงเวียน หาว่าเขาขับรถไม่ดี สุดท้ายก็ร้องว่าอยากอาเจียนให้เขาจอดรถ จันทราวิ่งเข้าป่าข้างทาง ศรัณย์เป็นห่วงตามไปดูแล แต่จันทรากลับหลอกให้เขากลับไปเอายาดมที่รถ แล้วแอบคว้าท่อนไม้ฟาดหัวเขาจนสลบ
“ฉันไม่อยากฆ่าแกหรอกนะ แต่ถ้าฉันไม่ทำ แกต้องปากเสียเรื่องไอ้ชำนิ...” จันทราเงื้อจะฟาดอีกครั้งกะเอาให้ตาย เผอิญชาวบ้านสองคนเดินมา
จันทราตกใจทิ้งไม้วิ่งหนี ชาวบ้านกุลีกุจอช่วยศรัณย์...จันทราเดินมาตามทางแล้วโทร.หาชำนิให้เอารถออกมารับ แต่เขากลับไม่พาไปหาเพ็ญประกาย
“ฉันต้องการพบชุติมา...”
“ก็ไปหาเพ็ญประกายก่อนสิ อยู่ใกล้แค่นี้เอง”
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันต้องเจอชุติมาก่อน ถ้าเธอไม่ให้เจอ เธอก็ไม่ต้องเจอเพ็ญประกาย”
จันทราหงุดหงิด เป็นห่วงลูก จำต้องยอมให้ชำนิมุ่งหน้าเข้ากรุงเทพฯก่อน
ooooooo
วันนี้ชุติมากับสุดใจขายส้มตำเลิกดึกกว่าปกติ สุดใจให้ชุติมาขึ้นไปเก็บผ้าบนห้องก่อน ตนเอารถเข็นไปเก็บข้างตึก ไม่ทันไร รถชำนิเข้ามาจอดข้างสุดใจ จันทราลงจากรถบอกชำนิให้รออยู่ข้างล่าง ตนจะขึ้นไปคุยกับชุติมาว่ายอมเจอพ่อหรือไม่
สุดใจหลบข้างรถเข็นกลัวจันทราเห็น เธอเข้าใจว่าจันทราตามมาฆ่าอีก จึงตัดสินใจจะเปิดเผยความลับทั้งหมดกับเมิน เธอรีบหลบออกไปขึ้นรถแท็กซี่ทันที
เสียงเคาะประตูห้อง ชุติมาแปลกใจ พลันเปิดมาเจอจันทรา “แม่...แม่มาทำไม...”
“ทันทีที่เห็นหน้าแม่ แกถามอย่างนี้เหรอ นังลูกอกตัญญู” จันทราผลักอกชุติมา
ชุติมาถามย้ำอีกครั้งว่ามาทำไม จันทราตะคอกว่าพ่อต้องการเจอ แต่เธอไม่อยากเจอใคร
“แกต้องไป ไม่งั้นพ่อแกจะฆ่าเพ็ญประกาย”
“อะไรนะ...”
“พ่อแกมันเลว ตอนนี้พ่อแกจับยัยเพ็ญเป็นตัวประกัน แกต้องไปช่วยน้องนะ ยัยชุ”
ชุติมาย้อนถามว่าแม่ไปทำอะไรไม่ดีมาอีก จันทราตวาดตบตี เห็นตนเลวขนาดนั้นหรือ ชุติมาปัดป้องโต้
“ทั้งที่ฉันเห็นเองกับตาและน้าสุดใจเล่าทุกอย่างให้ฉันฟังหมดแล้ว เรื่องของคุณเมิน คุณราศรี และมาหยารัศมี”
จันทราตกใจที่ชุติมารู้จักสุดใจ แก้ตัวหาว่าสุดใจโกหก ชุติมาเตือนแม่เลิกก่อกรรมเสียที กรรมมันจะตามมาทัน จันทราเซหน้าซีด “ไม่...ฉันไม่มีทางได้รับกรรม ไม่มีทาง”
ชุติมาขอร้องให้จันทราหยุดโกหกเสียที สักวันทุกคนต้องรู้ความจริง จันทราเหมือนคนบ้าคลั่ง ประกาศจะฆ่าทุกคนที่รู้ความลับให้หมด...ระหว่างนั้น สุดใจมาถึงบ้านเมิน บอกแป้นว่าขอพบเมิน แป้นตอบไปว่าไม่อยู่ สุดใจขอให้โทร.ตาม ตนมีเรื่องสำคัญเกี่ยวกับราศรีและมาหยารัศมีมาบอก แป้นตกใจละล่ำละลักว่าจะไปโทร.ตามเมินให้ สุดใจยืนรออยู่หน้าตึก แต่แล้วแป้นกลับโทร.ไปรายงานจันทรา เธอชะงัก ตาวายดูเหี้ยมขึ้นมาทันที บอกแป้นว่าตนจะรีบกลับไป ชุติมางงไม่รู้ว่าแม่คุยโทรศัพท์กับใคร
จันทราลงมาหาชำนิ เขารีบถาม “ลูกล่ะ ลูกว่า ยังไง ลูกอยากเจอมั้ย”
“ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับฉัน ไม่ใช่นังชุ”
“บ๊ะ แกนี่จะเล่นแง่อะไรกับฉันอีกวะ เดี๋ยวบอกต้องไปถามความเห็นของชุ แล้วนี่บอกแล้วแต่แก ตกลงจะยังไง หรือแกอยากให้ลูกของแกกับคุณเมินตาย” ชำนิเดือด
จันทราโวยกลับ ไม่ต้องมาขู่ ตนคุยกับชุติมาแล้ว มีข้อแม้ให้ช่วยอะไรก่อนแล้วถึงจะได้ตัวชุติมาไปอยู่ด้วยเลย ชำนิดีใจ แต่ก็หวั่นใจความเจ้าเล่ห์ของอดีตเมีย จันทรายิ้มๆบอกว่างานที่ให้ช่วยไม่ยากหรอก ให้ตามตนไป
ด้านสุดใจยืนรออยู่นานชักเอะใจ จึงแอบย่องเข้าไปในบ้าน พลันได้ยินเสียงก๊อกแก๊กในห้องเก็บของก็ตกใจ ย่องเข้าไปใกล้อย่างหวาดๆ...ในห้องเก็บของ เดือนแรมหมดแรง ถูกมัดทั้งมือและเท้า และยังปิดปาก พยายามพยุงตัวเองให้ลุกนั่ง สุดใจเปิดประตูเข้ามาเห็นสภาพเดือนแรมแทบช็อก เดือนแรมล้มลงหมดสติไปเสียแล้ว
ooooooo
ภาพที่สุดใจเห็นเดือนแรมนอนสลบถูกมัดมือ เท้า และปาก ก็ตกใจมากร้องช่วยด้วยๆบังเอิญแป้นกลับไปทำงานเปิดเพลงเสียงดังจึงไม่ได้ยิน สุดใจวิ่งออกมาหน้าบ้านหาคนกลับไปช่วย แต่แล้วต้องชะงัก เมื่อเจอจันทรากับชำนิถึงกับถอยกรูด
“แก...แส่หาเรื่อง รนมาหาฉันถึงที่...มานี่” จันทราตามไปกระชากสุดใจอย่างแรง
สุดใจดิ้นรนร้องลั่น ชำนิใช้สันมือทุบเข้าที่ต้นคออย่างจัง เท่านั้นเธอก็ร่วงผล็อยลงกับพื้น จันทราสั่งให้เอาไปจัดการ ชำนิลากสุดใจออกไป จันทราหันขวับไปมองในบ้าน ตรงไปที่ห้องเก็บของ เอาน้ำสาดใส่เดือนแรม เธอรู้สึกตัวผงกหัวขึ้นมาสำลักน้ำ จันทรากระชากผมเดือนแรม
“ยังไม่ตายอีกเหรอ...แกนี่มันดื้อด้านทนจริงๆ แต่อย่าหวังเลยว่าจะมีคนมาช่วยแกได้”
จันทราผลักหัวเดือนแรมลงกับพื้น เธอเงยหน้ามองอย่างชิงชัง จันทราโกรธกระชากขึ้นมาใหม่ “แกคิดจะสู้ฉันเหรอนังแรม...” ว่าแล้วก็ตบๆไม่ยั้ง
แป้นมายืนมองอย่างสยดสยอง จันทราตบจนหนำใจแล้วขังเดือนแรมแน่นหนาขึ้นด้วยการใส่กุญแจหน้าห้องเสียเลย
ทางด้านชุติมา แปลกใจว่าทำไมสุดใจยังไม่กลับขึ้นมาเสียที จึงกดโทรศัพท์ไปหา ขณะนั้น ธิติรัตน์กำลังจะกลับ เดินมากับแม้นเทพ สองคนสีหน้าไม่สบายใจ ธิติรัตน์ขอร้องแม้นเทพ ถ้าเดือนแรมกลับมาช่วยให้โทร.หาตนด้วย แม้นเทพย้อนถามเรื่องเพ็ญประกาย
“ผมคิดว่า เรื่องของผมกับคุณเพ็ญจบไปแล้ว ตั้งแต่คุณเพ็ญไม่ใช่มาหยารัศมี ส่วนเรื่องแรม ผมกำลังหาทางพิสูจน์อยู่”
“จะตัดสินใจยังไง คุณชายต้องรีบจัดการเพราะทั้งเพ็ญทั้งแรมคือน้องสาวผมทั้งสองคน”
ธิติรัตน์รับปากจะไม่ทำให้เสื่อมเสียเกียรติ พลัน ทั้งสองได้ยินเสียงมือถือดัง มองไปที่พื้นข้างพงหญ้าเห็นมือถือตกอยู่ แม้นเทพเก็บขึ้นมากดรับ เสียงชุติมาร้อนรนออกมา
“น้าสุดใจอยู่ที่ไหนคะ ทำไมยังไม่กลับมาห้องอีก”
แม้นเทพแปลกใจรีบบอกว่านี่ตนเอง...พอชุติมารู้ว่ามือถือสุดใจตกอยู่ที่บ้านเมิน ก็รีบมาสมทบทันที...มะลิ ธิติรัตน์ และแม้นเทพ ต่างซักถามชุติมาว่า สุดใจเป็นใครทำไมถึงมาที่นี่ ชุติมาอึกอัก ป้าพิมได้ยินชื่อสุดใจ รู้สึกคุ้นหูมาก
“ใช่ พิมเคยได้ยินคุณจันทราพูดถึงชื่อนี้ แล้วก็ยังพูดถึงชื่อชำนิอีก...ใช่ค่ะ พิมจำได้ขึ้นใจสุดใจ ชำนิ”
ชุติมาอึ้งพูดไม่ออก แอบหลบมายืนนอกบ้าน หนักใจไม่อาจพูดอะไรออกไปได้ เพราะรู้ว่าต้องเกี่ยวข้องกับแม่แน่ จึงกดโทรศัพท์ไปหา ระหว่างนั้น จันทรากำลังสั่งชำนิให้ขุดหลุมฝังสุดใจทั้งเป็น ชำนิไม่กล้า พลันมือถือจันทราดังขึ้น
“บ้าเอ๊ย...ใครโทร.มาตอนนี้...ชุติมา...”
ชำนิได้ยินชื่อลูก คว้ามือถือมากดรับเอง “ชุติมา...ชุ นี่พ่อนะ...”
ชุติมาตกใจ รีบถามว่าอยู่ที่ไหนกัน ด้วยความดีใจที่จะได้เจอลูก ชำนิบอกไปทันทีว่าอยู่ที่ป่าร้างใกล้บ้านเมิน จันทราได้ยิน โวยใส่บอกทำไม ชุติมารีบตะโกน
“พ่อแม่อย่าทำอะไรน้าสุดใจนะ อย่าทำ”
จันทราคว้ามือถือมาปาใส่ชำนิด้วยความโกรธ...ชุติมาร้องลั่นอย่าทำอะไรสุดใจ แล้ววิ่งตามไปที่ป่าร้างทันที แม้นเทพกับธิติรัตน์เดินออกมาเห็นท่าทีชุติมาก็รู้ว่าต้องมีอะไรแน่ ต่างวิ่งตามชุติมาไป แต่พอออกมาถนนหน้าบ้าน ทั้งสองไม่เห็นว่าชุติมาหายไปทางไหน
“เห็นชุติมามั้ยครับ” ธิติรัตน์ถาม
“ไม่เห็น แต่ผมว่าชุน่าจะอยู่แถวนี้ ผมจะไปตามชุ ทางนี้ฝากคุณชายด้วยนะครับ” แม้นเทพวิ่งตามหาชุติมา ธิติรัตน์สังหรณ์ใจว่าเกิดเรื่องไม่ดีแน่
ooooooo
ในป่าร้าง ร่างสุดใจนอนหมดสติ จันทรากับชำนิทะเลาะถกเถียงกันอยู่ ชำนิไม่ยอมฝังสุดใจตามที่จันทราสั่ง ชุติมาวิ่งร้องไห้เข้ามากอดร่างสุดใจร้องไห้โฮ ชำนิดีใจมากที่พบลูกสาว
ชุติมาขอร้อง “อย่าทำน้าสุดใจเลยนะ น้าสุดใจมีบุญคุณกับฉัน”
“แล้วที่ฉันชุบเลี้ยงแกมา ฉันไม่มีบุญคุณกับแกเหรอนังชุ” จันทราโกรธผลักชุติมาล้ม
“แม่เป็นแม่ของฉัน แต่น้าสุดใจไม่ได้เป็นอะไร แต่เขาดีกับฉัน เขาช่วยเหลือฉัน พ่อ...อย่าทำเขาเลยนะ เห็นใจเถอะ อย่าฆ่าเขาเลย อย่าฝังน้าสุดใจเลย ฮือๆๆ”
ชำนิรีบขอโทษลูกว่าที่ตนทำร้ายเขาเพราะต้องการพบลูก จันทราบังคับเอาลูกมาต่อรอง จันทราปรี๊ดแตก หาว่าโยนความผิดมาให้ ชำนิโต้ว่าเธอบังคับ
“ฉันทำตามคำสั่งเธอ อีกอย่าง โทษทำร้ายร่างกาย ยังไงก็ไม่หนักหนา ไม่เหมือนเธอ ฉันทำเพราะต้องการได้พบลูก ยังไงศาลท่านต้องเห็นใจ”
“ไอ้ชำนิ...” จันทราโผเข้าทุบตียกใหญ่
ชุติมาร้องให้หยุด เสียงแม้นเทพร้องเรียกชุติมา ทุกคนตกใจ ชำนิรีบวิ่งหนี จันทราวิ่งตามร้องบอกให้รอด้วย แต่ไม่วายหันมาย้ำกับชุติมา
“แกคงไม่บอกใครใช่มั้ยชุติมา ว่าพ่อแม่แกคือคนร้าย”
ชุติมากอดร่างสุดใจร้องไห้โฮ เจ็บปวด ขมขื่นใจ อย่างยิ่ง แม้นเทพวิ่งเข้ามา ชุติมาโผกอดเขาร้องไห้ แม้นเทพแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็รีบพาสุดใจส่งโรงพยาบาล เขาพยายามถามชุติมาว่าใครทำร้ายสุดใจ ชุติมาลำบากใจ จึงโกหกไปว่า ตนไปถึงก็เห็นสุดใจนอนหมดสติอยู่คิดว่าเป็นคนร้ายชิงทรัพย์ แม้นเทพมองเธออย่างไม่ค่อยเชื่อ
ooooooo
วันรุ่งขึ้น ธิติรัตน์แทบไม่ได้นอน ครุ่นคิดถึงแต่เดือนแรม ลำดับเหตุการณ์ต่างๆแล้วเกิดสงสัยว่าในห้องเก็บของบ้านเมิน ต้องมีอะไร เขาตัดสินใจกลับไปที่บ้านเมิน แอบรอจนแป้นออกไปจ่ายตลาด เขาย่องเข้าไปที่ห้องเก็บของ เห็นคราวนี้ถึงกับใส่กุญแจห้อง จึงลองเคาะเรียก
“แรม...แรม...แรมอยู่ในนี้หรือเปล่า”
เดือนแรมได้ยินเสียงพยายามขยับตัวไปกระแทกฝาให้เกิดเสียงแต่เธอไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้ จันทราโผล่มาในภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง สีหน้าเครียดจัด ตวาดธิติรัตน์ทำอะไร
“ผมรบกวนช่วยเปิดห้องเก็บของได้มั้ยครับ ผมคิดว่าน่าจะมีอะไรอยู่ในนี้ ผมได้ยินเสียง”
“มีหรือไม่มี ที่นี่ก็คือบ้านดิฉัน ออกไปก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจว่าคุณชายบุกรุก”
ธิติรัตน์พยายามต่อรอง แต่ไม่เป็นผล เขาจึงกลับออกมาแล้วไปเล่าให้แม้นเทพฟัง แม้นเทพรีบมาขอให้จันทราเปิดห้องเก็บของให้ดูหน่อย จันทราตวาดไล่ทั้งสองคนออกไป ทั้งแม้นเทพและธิติรัตน์ยิ่งสงสัยว่าเดือนแรมต้องอยู่ในนั้น
เมื่อทั้งสองกลับออกไป จันทราไขประตูเข้ามากระชากผมเดือนแรมอย่างบ้าคลั่ง
“เจ็บเหรอ โถ...น่าสงสารจริงๆ งั้นฉันจะช่วยเธอแล้วกัน” จันทราแก้มัดที่ข้อเท้าเดือนแรมออก เห็นรอยจ้ำแดงช้ำเลือดซึม ดึงให้เธอลุกขึ้น
เดือนแรมฝืนกายลุกเดินอย่างโซเซ แต่จันทราแกล้งขัดขาให้ล้มลงไปอีก เดือนแรมร้องอย่างไม่มีเสียงเพราะปากยังถูกมัดอยู่ เธอเจ็บปวดมาก มองหน้าจันทราอย่างแค้นเคือง จันทรากราดเกรี้ยวหาว่าคิดสู้ กระชากผมเธอให้ลุกขึ้นมาใหม่
“แกนี่ฤทธิ์เยอะจริงๆ อยากตายอยู่ตรงนี้รึไง ลุกขึ้น เดิน...ฉันบอกให้เดิน...”
เดือนแรมอิดออด จันทราปรี๊ดใส่ กระชากปืนออกมาจ่อตรงหน้าเดือนแรม
“หรือแกอยากกินลูกปืน หานังแรม...” เดือนแรมมองปืนตรงหน้าด้วยความตกใจกลัว
ooooooo
ทั้งธิติรัตน์และแม้นเทพกลับมาคุยกับมะลิหน้านิ่วคิ้วขมวด ต่างข้องใจสงสัยว่าเดือนแรมถูกขังอยู่ในบ้านเมิน ธิติรัตน์ทนไม่ไหว เดินออกมาตรงไปบ้านเมินอีกครั้ง แป้นเห็นรีบแล่นไปบอกจันทรา แต่แล้วต้องตกใจ เมื่อเห็นจันทราใช้ปืนจ่อเดือนแรมให้เดินออกมาจากห้องเก็บของ
“ว้าย...คะคุณชาย...มะ...มาที่นี่ค่ะ หน้าตาถมึงทึงมาเลย”
จันทราขัดใจมากสั่งแป้นไปรับหน้าอย่าให้เข้ามาได้ แล้วใช้ปืนกระทุ้งเอวเดือนแรม ให้กลับเข้าไปในบ้าน...
แป้นวิ่งออกมาชนธิติรัตน์ เขาจับเธอไว้ไม่ให้ล้ม แป้นฉวยโอกาสกอดเขาแน่นไม่ยอมปล่อย แถมทำท่าทางยั่วยวนสารพัด ธิติรัตน์ชักรำคาญ ดันแป้นให้นั่งลง แป้นคว้าขาเขามากอดไว้ เขาพยายามผลักออก แล้วเดินจ้ำๆจะเข้าบ้าน จันทราโผล่มาขวางหน้า เขาชะงัก
“ขอโทษครับ”
“ขอโทษที่คุณชายจะเดินชนดิฉัน หรือขอโทษที่คุณชายจะบุกรุกบ้านดิฉัน”
ธิติรัตน์แก้ตัวว่ามาหาคน จันทราเยาะ “มาหาดิฉันหรือมาหาใคร...เอาเถอะค่ะ ถ้าคุณชายสงสัย อยากจะทัวร์บ้านฉันนักล่ะก็ เชิญค่ะ อยากดูมุมไหนบอกมา ฉันจะเปิดทุกซอกทุกมุมให้ดู”
ธิติรัตน์กวาดตามอง หาทุกห้องที่สงสัยโดยเฉพาะห้องเก็บของ แต่ไม่มีอะไรผิดสังเกตจึงขอดูห้องเดือนแรม จันทรายิ้มเยาะพาไปดู แถมเหน็บว่า เดือนแรมไม่ได้กลับมาอยู่นานแล้ว ตั้งแต่ออกไปอยู่วังศิลาลาย แล้วไปอยู่บ้านแม้นเทพ ตอนนี้ไปอยู่กับผู้ชายคนไหนอีกก็ไม่รู้ ธิติรัตน์ไม่ค่อยพอใจแต่ยอมถอยลากลับ จันทรายังแขวะไล่หลัง
“ดิฉันว่า คุณชายไปหาตามบ้านผู้ชายที่อยู่ในลิสต์ของเดือนแรม จะหาง่ายกว่าที่นี่มังคะ”
“งั้นคุณจันทราก็ควรจะไปตามหาคุณเพ็ญประกายตามบ้านผู้ชายที่อยู่ในลิสต์เหมือนกัน”
“คุณชาย...” จันทราโกรธ
“ถ้าคุณจันทราไม่อยากให้ใครมาว่าคนที่คุณรัก คุณก็ไม่ควรว่าคนที่คนอื่นเขารักเหมือนกัน เพราะผมรักแรม”
จันทราเสียงเข้ม “ยังไงที่นี่ก็ไม่มีเดือนแรม และ คุณชายก็ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่อีก เว้นซะแต่มาสู่ขอมาหยารัศมีเท่านั้น”
ธิติรัตน์ทำหน้าเบื่อมาก ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงอีก เดินกลับออกมา แต่ยังข้องใจว่าเดือนแรมไปอยู่ที่ไหน...
ooooooo
เสียงน้ำไหลซู่ จันทราเปิดประตูเข้ามาในห้องน้ำของเมิน เดือนแรมถูกมัดปาก มัดมือติดอยู่ใต้ฝักบัว แล้วปล่อยน้ำไหลลงร่างเธอ จันทราหัวเราะร่า
“ฉันให้โอกาสคุณชายแล้วนะ แต่เขาไม่ขึ้นมาตามแกในห้องนี้เอง”
เดือนแรมมองจันทราตาเขียว โกรธแค้นที่ทำอะไรไม่ได้ จันทราเห็นแล้วโกรธตบหน้าเธอเพี้ยะ หาว่ามองหน้าด่า จับคางบีบตะคอกใส่
“น้ำหน้าอย่างแกจะทำอะไรฉันได้ ถ้าเพ็ญประกายไม่กลับมา แกต้องตายอยู่ที่นี่แหละ”
จันทราตบเดือนแรมด้วยความหมั่นไส้อีกสองสามฉาด ก่อนจะปิดน้ำเดินกลับออกไป
ooooooo
ครั้นทะเลาะแยกทางกับจันทรามาได้ ชำนิกลับบ้านอย่างหงุดหงิด เจอเพ็ญประกายกำลังพยายามหนี ยิ่งโมโห ด่าว่าจันทราให้เพ็ญประกายฟังแล้วยอมปล่อย ตัวเธอ โดยขู่ว่า ข้างนอกเป็นป่าเปลี่ยวและมืดแถมมีข่าวฆ่าข่มขืนกันอยู่บ่อยๆ เธออาจเป็นเหยื่อรายต่อไป เพ็ญ-ประกายหน้าเสีย แต่ก็อยากกลับบ้าน ตัดสินใจเดินออกมา
ไม่ทันไร เจอคนร้ายสองคนเข้ามาประกบ เพ็ญประกายตกใจกลัววิ่งหนีร้องให้คนช่วยแต่ไม่วายโดนกระชากลากถูเข้าข้างทาง โชคดีมีชาวบ้านสองคนมาช่วยและขู่คนร้ายว่าตำรวจกำลังมา คนร้ายกลัววิ่งหนีกระเจิง ชาวบ้านพาเพ็ญประกายมาที่บ้าน
“หมู่นี้ไม่รู้เป็นไง คนร้ายเยอะเหลือเกิน สองวันก่อนก็มาทำร้ายผู้ชายคนหนึ่ง พวกเราช่วยไว้ ยังนอนไม่ได้สติอยู่เลย” ชาวบ้านชี้ไปที่ร่างศรัณย์ที่นอนอยู่มุมห้อง
เพ็ญประกายมองไปหัวใจแทบวาย รีบวิ่งเข้าไปเขย่าตัว เห็นอาการน่าเป็นห่วงจึงขอร้องชาวบ้านช่วยพาส่งโรงพยาบาล ท่าทางเพ็ญประกายเป็นห่วงศรัณย์มาก
ooooooo
คืนนั้น ธิติรัตน์ยังนั่งครุ่นคิดอยู่ที่บริษัท ว่า เดือนแรมจะไปอยู่ที่ไหน นึกถึงท่าทางจันทราแล้ว ไม่น่าไว้ใจ พลันมือถือดังขึ้น เป็นเบอร์ที่ไม่คุ้น เขากดรับ พอรู้ว่าใครโทร.มา เขาดีใจมากรีบวิ่งออกจาก ห้องทำงานไปพบด้วยความตื่นเต้น...
หลังจากได้คุยกับชายที่มาพบ ธิติรัตน์ขับรถมุ่งหน้าไปบ้านเมินทันทีหวังช่วยเดือนแรมให้ได้ เขาจอดรถหลบๆแล้วแอบปีนรั้วเข้าไป
จันทรายังทรมานเดือนแรมด้วยการเปิดน้ำรดตัว หวังจะให้เป็นปอดบวมตาย ตัวเองเดินลงมาบ่นกับแป้น เป็นห่วงเพ็ญประกาย และยังห่วงธิติรัตน์ดอดเข้ามาช่วยเดือนแรม ธิติรัตน์ได้ยินเต็มสองหู จึงรู้ว่าเดือนแรมอยู่ที่นี่แน่ เขาเฝ้ารอจังหวะเข้าไปช่วย
ขณะนั้น เพ็ญประกายเฝ้าดูอาการศรัณย์ที่ยัง ไม่ฟื้นอย่างห่วงใย นึกได้ ขอยืมโทรศัพท์พยาบาลโทร.หา แม่ จันทราเห็นเบอร์ไม่รู้จักรับสายด่าส่ง พอรู้ว่าเป็นเพ็ญ– ประกายก็ดีใจ
“เพ็ญ...ไอ้บ้านั่นมันไม่ได้ทำอะไรหนูใช่มั้ยลูก เดี๋ยวแม่จะหาทางไปรับหนูนะลูก”
“เขาปล่อยตัวหนูออกมาแล้วค่ะ”
จันทราแปลกใจแต่ก็จะรีบไปรับ ถามว่าอยู่ที่ไหน เพ็ญประกายตอบอย่างร้อนใจ
“โรงพยาบาลค่ะ เพ็ญเจอคุณศรัณย์ถูกทำร้ายไม่ได้สติ คุณแม่รีบมาหาเพ็ญนะคะ”
จันทราหน้าซีดเผือดตกใจ รีบบอกแป้นว่าตนต้องออกไปข้างนอก ให้เฝ้าบ้านอย่าให้ใครเข้ามาได้เป็นอันขาด แป้นยิ้มกริ่ม ทันทีที่จันทราออกไป เธอก็แล่นออกไปเที่ยวบ้าง...เป็นโอกาสให้ธิติรัตน์ซึ่งหลบอยู่ เข้าบ้านได้อย่างสะดวกสบาย เขาเดินค้นหาทุกห้องข้างล่าง ไม่พบครุ่นคิดสักพัก ลองขึ้นไปดูห้องเมินข้างบน เปิดประตูเข้าไป ค้นหาตามตู้และทุกซอกทุกมุม
“แรม...แรม...แรมไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆเหรอ”
เดือนแรมได้ยินเสียงเรียก พยายามขยับตัวจะให้เกิดเสียง ธิติรัตน์กำลังจะเดินออกจากห้อง ได้ยินเสียงน้ำไหล เขาหันขวับมา มองไปรอบห้องอย่างสงสัย....
ooooooo
มาถึงโรงพยาบาล จันทราหน้าเครียดดุดันเข้ามาในห้องที่ศรัณย์พักฟื้น เพ็ญประกายรีบรายงานแม่อย่างไม่เฉลียวใจว่าศรัณย์โดนทุบหัวอย่างแรง สมองได้รับความกระทบกระเทือน ไม่รู้ว่าจะฟื้นหรือไม่ จันทราแอบยิ้ม ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเธอ เพ็ญประกายแย้งว่าเกี่ยวมากเพราะเขาดีกับตน จันทราเตือนว่าธิติรัตน์จะเข้าใจผิดได้
“ช่างคุณชาย ยังไงคุณชายก็ไม่ได้สนใจเพ็ญอยู่แล้ว”
“ยัยเพ็ญ...”
“ที่คุณศรัณย์ถูกทำร้ายต้องเป็นเพราะเขาไปช่วยเพ็ญแน่ๆ เพราะตรงที่ชาวบ้านพบเขาอยู่ละแวกบ้านนายชำนิ... ถ้าคุณศรัณย์ฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่คงได้รู้ว่าใครเป็นคนร้ายและเขาไปแถวนั้นทำไม” เพ็ญประกายพร่ำบ่น จันทราตาขวาง อย่างไม่พอใจ
อีกโรงพยาบาลหนึ่ง...ชุติมานั่งจับมือสุดใจอย่างห่วงใยที่ยังไม่ฟื้น มีแม้นเทพคอยปลอบอยู่ไม่ห่าง เขาไม่อยากเชื่อว่าสุดใจจะโดนทำร้ายจากการชิงทรัพย์ เพราะเธอไม่มีของมีค่าอะไรติดตัวเลย ชุติมาหลบตา เขาจึงสรุปรอให้สุดใจฟื้นขึ้นมาเสียก่อน
ชุติมาร้อนใจ แอบออกมาโทรศัพท์หาจันทรา ให้รีบหนีไปก่อนที่สุดใจจะฟื้นขึ้นมา จันทรากราดเกรี้ยวใส่ไปตามสาย “ก็ถ้ามันไม่ตาย ฉันก็จะทำให้มันตายเอง”
“อย่าทำอะไรอีกนะแม่ แค่นี้ความผิดแม่ก็ติดคุกหัวโตแล้ว” ชุติมาห้ามเสียงหลง
“นังชุ นังปากเสีย อย่าให้ฉันรู้นะว่าแกปากโป้ง ไม่งั้นแกนั่นแหละจะตายก่อนใคร”
ชุติมาน้ำตาคลอ วางสายเศร้าๆที่แม่ตัวเองโหดร้ายแบบนี้ แม้นเทพดอดมาแอบฟัง แล้วรีบกลับเข้าไปในห้อง ทำตัวเป็นปกติ สบโอกาสบอกชุติมาว่าตนต้องไปทำธุระแล้วจะรีบกลับมา แม้นเทพเดินออกจากห้อง กดโทรศัพท์หาธิติรัตน์ถามที่อยู่ของชำนิ เพราะต้องรู้จากนักสืบ
ooooooo
สารพัดเรื่องที่ทำให้จันทราหงุดหงิดงุ่นง่าน เดินฉับๆมาตามทาง พลันเห็นสรรชัยเดินคุยมากับเจ๊ก่อไก่ ก็รีบหลบและแอบฟัง จึงได้รู้ว่า ดุจแขยังไม่ตายและอาการดีขึ้น จันทราตาเหลือก วิ่งมามุมหนึ่งที่ปลอดคน โทร.เตือนเจิมให้ระวังตัวไว้ให้ดี เจิมกำลังนั่งดื่มยาดองเมาได้ที่ตกใจ
จันทราตามมาแอบฟังหน้าห้องพักฟื้นดุจแข สรรชัยกับเจ๊กอไก่จับมือดุจแขคนละข้าง พร่ำบอกให้เธอฟื้นขึ้นมาเสียที ดุจแขบีบมือสื่ออาการว่ารับรู้ สรรชัยร้อนใจ
“แข ฟื้นขึ้นมาได้แล้วนะ ต่อไปคุณจะด่าจะว่าอะไร ผมจะไม่โต้ตอบคุณสักคำ”
“ต๊าย...คุณสรรชัยจะยอมเป็นใบ้เลยเหรอคะ อย่าเล่นค่ะ หล่อๆแล้วเป็นใบ้มันน่าเสียดาย”
ดุจแขยิ้มน้อยๆแต่ยังไม่ลืมตา เจ๊กอไก่เห็นแกล้งเปรย “ถึงคราวเจ๊ร่ายมนต์เรียกมั่ง คุณดุจแขขา...ฟื้นขึ้นมาได้แล้วนะคะ เราจะได้แท็กทีมกันไปตบสองแม่ลูกมหาประลัย ไม่งั้นไปคนเดียว ผู้หญิงที่สวยและแสนดีอย่างเจ๊ สู้เข้าไม่ได้นะคะ...หรือถ้าคุณดุจแขไม่ยอมฟื้นขึ้นมา จริงๆระวังเถอะ คุณสรรชัยจะตกเป็นของเจ๊”
“แขไม่ยอมค่ะ เจ๊จะรักใครแขไม่ว่า แต่คนนี้ผู้ชายของแข เจ๊ห้ามแตะค่ะ” ดุจแขลืมตาขึ้น
สองคนดีใจ สรรชัยดึงดุจแขขึ้นมากอด เธอกอดตอบและขอบคุณเขา ขอบคุณที่อยู่ข้างตนมาตลอดและเป็นคนแรก ที่ตนได้เห็น เจ๊กอไก่เหน็บว่าตัวโตอย่างตนไม่เห็นบ้างหรือ
“ไม่เห็นค่ะ เพราะสายตาของแขมีไว้มองสรรชัยเพียงคนเดียว”
“ไปเจออะไรในนรกมาหรือเปล่าแข ถึงฟื้นมาแล้วเพี้ยนขนาดนี้” สรรชัยสัพยอก
ดุจแขถามแล้วชอบไหม สรรชัยยิ้มๆขอไว้คุยกันสองคน เจ๊กอไก่ตาร้อนผ่าวบ่นไม่อยากเป็นมือที่สาม จึงเปลี่ยนเรื่องมาถามว่าใครทำร้าย ดุจแขตาวาวโรจน์
“แขก็ไม่ทราบค่ะ แต่แขจำคนร้ายได้แม่น ถ้าเจอมันอีกที แขไม่เอามันไว้แน่”
“ผมก็เหมือนกัน”
“งั้นพอจำหน้ามันได้มั้ยคะ” เจ๊กอไก่คว้ากระดาษดินสอมาเตรียมสเกตช์ภาพทันที
“เจ๊สเกตช์รูปไปด้วยเหรอ” สรรชัยถามงงๆ
“ได้สิคะ เมื่อก่อนเจ๊เรียนช่างกล เอ๊ยช่างศิลป์ เรื่องแค่นี้สบายมากค่ะ”
เจ๊กอไก่สเกตช์ภาพตามคำบอกดุจแข เสร็จแล้วต้องตกใจเพราะภาพที่ออกมาเป็นพี่ชายจันทรา...จันทราได้ยินแทบช็อกรีบไปโทร.บอกเจิมให้หนี
ooooooo
รุ่งเช้า แป้นเดินลั้นลาเข้าบ้าน เจอจันทรายืนหน้าถมึงทึง โวยวายที่หนีเที่ยว แป้นแก้ตัวว่าออกไปซื้อปาท่องโก๋ แต่มันหมด จันทราคาดโทษ ถ้าเดือนแรมหายไป...ตายสถานเดียว แป้นกลืนน้ำลายเอื๊อก จันทราเข้ามาดูในห้องน้ำ เห็นเดือนแรมยังอยู่ในสภาพเดิมแต่ดูสงบลง
“อ้อ...แกยังไม่ตาย” จันทราปิดน้ำฝักบัวแล้วนั่งคุย ถามว่าอยากออกไปจากที่นี่ใช่ไหม
เดือนแรมพยักหน้า จันทราดึงเทปปิดปากออก แล้วถามว่า ออกไปแล้วจะไปไหน
“ไปจากบ้านนี้ค่ะ แรมจะไปแล้วไม่กลับมาอีกเลย” เดือนแรมตอบด้วยเสียงแหบแห้ง
จันทรากลัวเดือนแรมจะไปหาธิติรัตน์ เธอรับปากแข็งขันว่าจะไม่ไป แต่จันทราไม่เชื่อ
“ถึงแกจะไม่ไปหาคุณชาย คุณชายก็ต้องตามหาแก เพราะฉะนั้น...” จันทราหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร.หาชำนิให้มาลากตัวเดือนแรมไป แล้วตนจะยกชุติมาให้ จันทราหันมาหัวเราะใส่เดือนแรม “ฉันอยากรู้จริงๆ ถ้าแกกลายเป็นแม่เลี้ยงของนังชุติมาแล้ว คุณชายยังจะรักแกอยู่มั้ย”
“อย่าค่ะคุณน้า อย่าทำแรม แรมกลัวๆๆ” เดือนแรมดิ้นรนหวาดกลัว
จันทราเอาเทปปิดปากเดือนแรมไว้ตามเดิม เธอน้ำตา ไหลรินอย่างหวาดกลัว ธิติรัตน์แอบซ่อนตัวอยู่ในจุดที่แอบบันทึกการกระทำของจันทราไว้ได้หมด เขาส่งสายตาปลอบ เดือนแรมเชิงไม่ต้องกลัว...ธิติรัตน์ลอบออกมาจากบ้านเร่งรีบโทร.หาแม้นเทพว่าจันทราใช้ชำนิมาเอาตัวเดือนแรมไป แม้นเทพตอบว่าตนจัดการเองเพราะตนใกล้ถึงบ้านชำนิแล้ว
ในขณะที่ชำนิมีอาการปวดท้อง เขารู้ตัวดีว่ากำลังจะตายด้วยโรคร้าย ถึงได้อยากเจอหน้าลูก เขามองภาพชุติมาน้ำตาไหล รันทดใจที่ลูกแสดงออกว่ารักสุดใจมากกว่าตน แม้นเทพย่องเข้ามาแอบมองทางช่องกำแพง ทำเสียงดังให้ชำนิออกมาจากตัวบ้านแล้วถือไม้เตรียมฟาด แต่ชำนิรู้ตัวเสียก่อน ย่องออกทางหน้าต่างเอาปืนจ่อแม้นเทพ ด้วยความที่ได้รับการฝึกมามาก แม้นเทพหลบและต่อสู้กับชำนิ จนเขาลงไปกองกับพื้นยอมจำนน
“ผมไม่ได้มาร้ายถึงขนาดจะฆ่าแกงคุณ...” แม้นเทพบอกความประสงค์ของตนว่าต้องการรู้เรื่องของจันทรา ชำนิยอมเล่าทุกอย่างให้ฟังรวมถึงแผนสุดท้ายของจันทรา
“เรื่องก็เป็นอย่างที่ผมบอกทุกอย่าง แต่ตอนนี้ผม กลับตัวกลับใจแล้ว ที่ผมทำเรื่องเลวๆชั่วๆลงไปอีกเพราะผมต้องการเจอลูก ผมอยากอยู่กับชุติมา ผมรู้ตัวดี ผมเหลือเวลาอีกไม่นาน” ชำนิกุมท้องซึ่งรู้สึกปวด แม้นเทพรีบถามว่าเป็นอะไร ชำนิปัด “เป็นอะไรมันไม่สำคัญหรอก สิ่งที่สำคัญคือ... ผมต้องการอยู่กับชุติมาในช่วงเวลาสุดท้ายของผม คุณแม้นเทพ ผมขอร้องล่ะนะ อย่าทำอะไรผมเลย คุณต้องการอะไรผมยอมทำให้คุณทุกอย่าง ขอเพียงแต่ให้ผมได้อยู่กับชุติมา”
แม้นเทพยอมตกลงแต่ต้องช่วยทำอะไรให้ตนอย่างหนึ่งก่อน ชำนิพยักหน้าอย่างจริงใจ
ระหว่างนั้น จันทราสั่งแป้นช่วยกันลากเดือนแรม ออกมารอชำนิส่งคนมารับ มองซ้ายมองขวาไม่เห็นมาเสียที จึงโทร.ไปย้ำ อย่าช้าเดี๋ยวจบเห่กันหมด ชำนินั่งอยู่กับแม้นเทพตอบว่า
“กำลังไป มันขับรถกระบะเก่าๆ ไม่มีทะเบียน คนขับชื่อไอ้จ๋อง ผิวขาวๆ มีหนวด หน้าดุ มันไม่ชอบพูดกับใคร แกอย่าเซ้าซี้ให้มันรำคาญใจ ไม่งั้นมันซัดแกม่องเท่งตรงนั้นแน่”
“เออ...ไม่ซักไม่ถามอะไรหรอก แค่มันเอานังแรมไปก็พอ”
จันทราวางสาย พอดีกับที่หน้าบ้านมีรถกระบะเก่าๆคันหนึ่งแล่นมาจอด
“มาแล้ว...”
จันทราลนลานเหลียวซ้ายแลขวากวาดสายตาไปทั่วบริเวณจนแน่ใจว่าไม่มีใคร แล้ววิ่งเข้าไปลากเดือนแรมออกมา โดยมีแป้นช่วยเหลืออย่างแข็งขัน
เดือนแรมถูกลากถูลู่ถูกังออกจากบ้านตรงมาที่รถกระบะ โดยที่จันทรากับแป้นไม่รู้เลยว่าชายคนขับรถนั้นที่แท้ก็คือคุณชายธิติรัตน์นั่นเอง
ธิติรัตน์ปลอมตัวค่อนข้างแนบเนียน เสื้อกางเกงที่สวมใส่ทั้งเก่าทั้งเยิน แถมใส่หมวกสวมแว่นดำและติดหนวดเครารกรุงรังไปทั้งใบหน้า
เมื่อจันทรากับแป้นลากเดือนแรมมาถึงรถ ธิติรัตน์ยกมือไหว้จันทราแต่เบี่ยงหน้าไปทางอื่นเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เธอเห็นหน้าตนตรงๆ
“แกชื่ออะไร” จันทราสอบถามเพื่อให้แน่ใจ
“จ๋อง” ธิติรัตน์ดัดเสียงตอบสั้นที่สุดเพื่อไม่ให้มีพิรุธ
ได้ผล! จันทราไม่เอะใจเพราะชื่อมันตรงกับที่ชำนิบอกมา เธอบุ้ยใบ้ไปทางแป้นแล้วช่วยกันลากเดือนแรมที่ดิ้นรนขัดขืนผลักเข้าไปในรถจนได้
“รีบเอานังนี่ไปส่งพี่ชำนิให้เร็วที่สุด แล้วก็อย่าเผลอทำอะไรมันล่ะ ไม่งั้นพี่ชำนิเอาแกตายแน่ เพราะนังนี่มันคือว่าที่เจ้าสาวของลูกพี่แก”
จันทราออกคำสั่งเฉียบขาด ฉับพลันต้องสะดุ้งตกใจที่ไอ้จ๋องออกรถพุ่งพรวดไปฝุ่นตลบ
“ไอ้บ้า ไอ้เลว ไม่มีมารยาท” จันทราร้องด่าไล่หลัง แต่เดี๋ยวเดียวก็กลับคำกะทันหันด้วยความสะใจ “ก็ดี...ขับรถอย่างนี้อาจจะรถคว่ำกลางทางก็ได้...หมดเสี้ยนหนามของฉันซะทีนังแรม”
ขณะที่จันทราเหยียดยิ้มสาสมใจ แต่แป้นกลับทำหน้าตาข้องใจสงสัย คิดไปคิดมาแล้วเอ่ยขึ้นว่า
“แป้นว่า...แป้นคุ้นหน้าคนขับรถยังไงไม่รู้ค่ะคุณนาย”
“เห็นมันขาวหน่อย เอาแต่จ้องหน้ามันล่ะสิแก” จันทราแว้ดใส่
“แล้วคุณนายไม่ได้จ้องหน้ามันเหรอคะ”
“คนอย่างฉันจะไปจ้องอะไรกับคนขับรถ ไม่เหมือนแก”
“แต่ที่แป้นจ้อง แป้นไม่ได้สนใจว่ามันหล่อนะคะ เพราะมันก็ใส่ทั้งหมวกทั้งแว่น หนวดเคราก็รกรุงรังเต็มหน้า”
“แล้วแกสนใจอะไรมัน”
“แป้นว่า...มันเหมือนคนที่แป้นรู้จัก แต่แป้นจำไม่ได้ว่าเป็นใคร มันคลับคล้ายคลับคลา แต่แป้นนึกไม่ออกจริงๆ”
“ประสาท...บ้าผู้ชาย”
จันทราด่าเสร็จก็สะบัดก้นเข้าบ้านไป ทิ้งให้แป้นยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตรงนั้นคนเดียว
ooooooo
หลังจากพ้นสายตาจันทรากับแป้นมาพอสมควร ธิติรัตน์จอดรถเข้าข้างทางแล้วถอดหมวกดึงหนวดเคราและแว่นตาออกหมด เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง
“คุณชาย!!” เดือนแรมอุทานด้วยความดีใจ
ธิติรัตน์เองก็รู้สึกไม่ต่างกัน ดึงหญิงสาวเข้ามากอดแนบแน่น
“เมื่อกี้แรมกลัว...กลัวมากเลยว่าคนที่มาจะไม่ใช่คุณชาย”
“ลงทุนวางแผนกันมาขนาดนี้ ฉันไม่ให้พลาดหรอก เธอปลอดภัยแล้วนะแรม ต่อไปฉันจะไม่ทำให้ใครทำอะไรเธออีก”
เดือนแรมยิ้มบางๆอย่างซาบซึ้งและตื้นตันในความรักและความห่วงใยของเขา
“แผนของเรามันอาจจะดูเสี่ยง แต่เราก็ต้องทำเพื่อเอาคนผิดมาลงโทษ เพราะคนอย่างคุณจันทรา มันต้องจับให้มั่นคั้นให้ตาย”
“แรมห่วงคุณพ่อ ห่วงพี่ต้อม”
“ไม่ต้องห่วงแรม คนอย่างคุณเมินคุณแม้นเทพเป็นคนฉลาด ต้องพลิกวิกฤติเป็นโอกาสได้แน่”
ธิติรัตน์กล่าวอย่างมั่นใจ ทำให้เดือนแรมรู้สึกเบาใจไปได้บ้าง
ooooooo
ทางด้านชำนิกับแม้นเทพที่ก่อนหน้านี้ได้ทำข้อตกลงแลกเปลี่ยนกันไว้อย่างดิบดี ชำนิต้องการพบชุติมาในห้วงช่วงเวลาวาระสุดท้ายของชีวิต ในขณะที่แม้นเทพก็ต้องการช่วยเหลือเดือนแรมและเอาผิดจันทราให้ได้จริงๆเสียที
สองคนจึงทำสัญญาลูกผู้ชาย และเฝ้ารอสิ่งที่ตัวเองต้องการอย่างใจจดใจจ่อ แต่ในระหว่างรอนี่เอง ชำนิมีอาการปวดท้องรุนแรงถึงกับยืนไม่อยู่ ร่างทรุดฮวบลงจนแม้นเทพตกใจ และไม่เข้าใจว่าชำนิเป็นอะไรกันแน่?
ส่วนชุติมาที่ยังเฝ้าสุดใจอยู่ในโรงพยาบาล เธอกำลังว้าวุ่นอย่างหนักทั้งเรื่องแม่จันทราและเรื่องที่สุดใจยังไม่ฟื้น แล้วตอนนี้แม้นเทพก็หายไปไหนไม่รู้ เขาบอกว่าจะไปธุระ แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่กลับมา แถมไม่มีการติดต่อใดๆเลย
ผ่านไปสักพัก สุดใจรู้สึกตัว ชุติมาดีใจมาก เบาใจและหมดห่วงในความปลอดภัยของผู้มีพระคุณอย่างสุดใจ แต่กับแม่จันทราที่ให้กำเนิดตนเองมา ชุติมายังวิตกกังวลไม่หาย กลัวว่าความจริงมากมายที่แม่ก่อขึ้นจะทำร้ายแม่อย่างสาหัสสากรรจ์ โดยที่ลูกในไส้หรือใครๆก็ช่วยเหลือไม่ได้
ooooooo
