มาหยารัศมี
ตอนที่ 17
จากความเครียด ทำให้จันทราค้นปืนออกมาวางใต้หมอนก่อนจะล้มตัวลงนอนข่มตาให้หลับ ไม่ทันไร ฝันเห็นราศรีมาต่อว่าเลิกโยนความผิดให้คนอื่นเสียที เธอนั่นแหละฆ่าฉัน เธอฆ่าฉัน...จันทราสะดุ้งตื่นมานั่งหอบหายใจรัว กวาดตามองไปรอบห้อง พลันมีเงาคนเคลื่อนไหวตรงประตู เธอคว้าปืนใต้หมอนออกมา วิ่งออกไปอย่างไม่กลัวเกรง แต่พอเปิดไฟกลับไม่ติด
“มาดับอะไรตอนนี้...ว้าย...ยัยเพ็ญ” จันทราเห็นเงาดำเคลื่อนไปหน้าห้องเพ็ญประกาย เธอวิ่งตามมาเปิดประตูเรียก “เพ็ญ...ลูกอยู่ที่ไหน เพ็ญประกาย...อย่าบอกนะ ราศรี แกจะเอาลูกฉันไป”
จันทราวิ่งกลับมาที่ห้องกดโทรศัพท์หาเพ็ญประกายแต่เธอไม่รับ พลันได้ยินเสียงรถมาจอด ขณะนั้น เพ็ญประกายเมาหลับอยู่ในรถศรัณย์ เขากำลังปลุกให้เธอตื่นเข้าบ้าน แต่เธองัวเงียขึ้นมาร้องว่าไม่อยากกลับบ้าน ศรัณย์พยายามเกลี้ยกล่อมว่าแม่จะเป็นห่วง เธอร้องไห้
“ห่วงเหรอคะ...แม่ไม่เคยห่วงเพ็ญหรอกค่ะ คุณศรัณย์คงรำคาญเพ็ญแล้ว ได้ค่ะ ขอบคุณที่มาส่ง” เพ็ญประกายหน้าเศร้าลงจากรถจะเดินไป
ศรัณย์ปลอบอย่างอ่อนโยนว่าตนห่วงไม่อยากให้เธอโดนดุ เพ็ญประกายซึ้งใจขอบคุณเขาแล้วยอมเข้าบ้าน รถศรัณย์แล่นออกไป ชุติมาลงจากรถแท็กซี่เห็นแปลกใจว่าใครมาส่งเพ็ญประกาย พอตามเข้าไปในบ้าน ได้ยินเสียงจันทราเอ็ดตะโรใส่ที่เมากลับมา เพ็ญประกายโต้
“เพ็ญกลุ้มใจค่ะคุณแม่ ได้ยินมั้ยคะว่าเพ็ญกลุ้มใจ กลุ้มใจที่เพ็ญไม่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้ เพ็ญต้องคอยทำตามคำสั่งของคุณแม่ทุกอย่าง”
“นังลูกบ้า นี่แกว่าฉันบังคับแกเหรอ แกว่าฉันบังคับแกเหรอ” จันทราตรงเข้าขย้ำ
เพ็ญประกายปัดป้องและโต้เถียงด้วยความเมา จันทราโกรธตบตียกใหญ่ ชุติมาเข้ามาห้าม
“อย่าค่ะคุณแม่ อย่า...”
“คุณแม่...” เพ็ญประกายมองงงๆ
ชุติมารีบแก้ตัวว่า “ก็แม่เธอไง...คุณน้า อย่าทำอะไรยัยเพ็ญเลยนะคะ”
เพ็ญประกายโวยวายอยากทำอะไรตนก็ทำ จันทราโมโหตบเปรี้ยง ชุติมาขวางจึงโดนตบแทน จันทราไม่สนใจกราดเกรี้ยวจะจับเพ็ญประกายขัง เธอไม่ยอมผลักจันทราล้มไปทับชุติมาแล้ววิ่งหนีออกไปหน้าบ้าน จันทราขาเจ็บลุกไม่ไหว ชุติมาจึงวิ่งตามน้องไปให้...
จังหวะเดียวกันนั้น ธิติรัตน์มาส่งเดือนแรม ทั้งสองเดินเข้าบ้าน แม้นเทพกลับมาพอดี เข้ามาต่อว่าธิติรัตน์ ไม่ทันที่เดือนแรมจะอธิบาย ชุติมาหน้าตื่นมาถามหาเพ็ญประกาย พอทุกคนรู้ตกใจที่เพ็ญประกายหนีออกจากบ้าน ต่างแยกกันตามหาจนทั่ว
เผอิญ ชำนิมาด้อมๆมองๆด้วยความคิดถึงลูก เห็นเพ็ญประกายวิ่งกระเซอะกระเซิงออกมา จึงตามไปจับตัวมาขังไว้ในบ้าน หวังต่อรองกับจันทรา
มะลิทราบเรื่องไม่อยากจะเชื่อ คิดว่าเป็นแผนของจันทราอีก แต่ลองมาดูเดี๋ยวจะหาว่าใจจืดใจดำ เห็นจันทรานอนฟูมฟายเรียกหาเพ็ญประกาย ทุกคนที่ช่วยกันตามหา มาซักถามจันทราว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเพ็ญประกายต้องหนีไป จันทรามองหน้าชุติมาทำนองบอกอะไรใครไปบ้าง ชุติมาแก้ตัวว่าทุกคนแค่เป็นห่วง
“ฉันไม่เชื่อ...โดยเฉพาะเธอเดือนแรม เธอคงหวังล่ะสิ ถ้าไม่มียัยเพ็ญแล้ว คุณชายจะแต่งงานกับเธอ อย่าหวัง เพราะเธอไม่ใช่มาหยารัศมี จำไว้เธอไม่ใช่...”
“โอ๊ย แม่จันทรา เธอนี่เลอะเทอะไปใหญ่แล้ว ที่มานี่เพราะเขาเป็นห่วงยัยเพ็ญกัน ไม่ได้หายใจเข้าออกเป็นการแต่งงานเหมือนเธอ”
จันทราโวยวายว่าเรื่องแต่งงานนี่แหละที่ทำให้เพ็ญประกายทุกข์ใจว่ามีคนจะแย่ง ว่าแล้วก็ร้องไห้โฮ... ระหว่างนั้น มือถือดังขึ้น จันทราเห็นเบอร์จำได้ว่าเป็นชำนิจึงตัดสายทิ้ง มะลิกับแม้นเทพแปลกใจทำไมไม่รับสาย จันทราอ้างว่าเบอร์ไม่รู้จัก
ด้านชำนิ โมโหมากที่จันทราไม่ยอมรับโทรศัพท์ ขว้างมือถือใส่เพ็ญประกาย เธอร้องลั่นหลบแทบไม่ทัน เธอตั้งสติถามชำนิว่าต้องการอะไรตนจะหาให้ ชำนิกลับตอบว่า ตนยังเห็นว่าเธอเป็นลูกจันทรา ถึงไม่อยากทำอะไร แต่ถ้าจันทรายังไม่ยอมเจรจาอย่าหาว่าตนร้ายก็แล้วกัน
ooooooo
ธิติรัตน์กำลังครุ่นคิดเรื่องเพ็ญประกายหนีไป ดุจแขโทร.เข้ามาหยั่งเชิง แล้วเล่าเรื่องที่เห็นศรัณย์พาเพ็ญประกายออกจากผับเมื่อคืน...ธิติรัตน์แปลกใจ รีบมาถามศรัณย์ เขายอมรับว่าเห็นเธอกลุ้มใจและเมาอยู่ที่ผับ จึงเป็นห่วงพากลับบ้านแต่รับรองว่าไม่ได้ทำอะไร พอธิติรัตน์บอกว่าเพ็ญประกายหนีออกจากบ้าน ท่าทีศรัณย์ตกใจและดูห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด
สรรชัยตำหนิดุจแขที่ทำให้เพื่อนผิดใจกัน ดุจแขว่าตนทำสิ่งที่ถูกต้อง พลันดุจแขรู้สึกเจ็บหน้าอกจนตัวงอ สรรชัยตกใจว่าเธอเป็นอะไร ดุจแขยิ้มแล้วโกหกว่า
“เจ็บหัวใจที่รู้ว่า คุณจริงใจกับแรมมังคะ”
“คุณนี่...มันน่าเตะคอหักเลยจริงๆ” สรรชัยเดินหัวเสียไปอีกห้อง
ดุจแขดีขึ้นรีบตามออกไปแหย่ “คุณห่วงแขเหรอ...”
“ห่วงว่าคุณจะมาตายอยู่ที่ออฟฟิศผมน่ะสิ”
ดุจแขคว้าแขนสรรชัยอ้อน “ถ้าแขตายจริงๆ อย่าร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วกัน”
“พูดบ้าๆอีกแล้ว” สรรชัยเอ็ด แต่ใจจริงตนเป็นห่วงเธอมาก
ดุจแขรู้สึกดีขึ้น ชวนสรรชัยไปจัดการจันทราให้รู้เรื่อง เขาไม่ไป เธอจึงบอกว่าไปคนเดียวก็ได้ ดุจแขโทร.ชวนเจ๊กอไก่...สองคนบุกไปหาจันทราอีกครั้ง
ชุติมาเฝ้าดูแลจันทรา รู้สึกน้อยใจที่แม่ไม่สนใจตนเลย เอาแต่ฟูมฟายถึงเพ็ญประกาย
“ฉันกลับก่อนนะแม่ ทำใจให้สบายเถอะ ยัยเพ็ญอาจจะแค่หลบไปไหนซักแห่ง สบายใจเมื่อไหร่เดี๋ยวก็กลับมาเองแหละ”
“อยู่กับฉันคงทุกข์ใจมาก”
“ถ้าตรงไหนอยู่แล้วสบายใจ คงไม่มีใครหนีไปหรอก”
จันทราโกรธขว้างปาของใส่และไล่ให้ออกไป ชุติมาบอกให้แม่ดูแลตัวเองดีๆ แล้วกลับไปด้วยความน้อยใจ...
ไม่ทันไร ดุจแขกับเจ๊กอไก่มาถึง จันทราไม่ทันจะพักผ่อน ต้องมาฉะกับสองมหาภัยนี่อีก แป้นวิ่งไปตามเดือนแรมซึ่งกำลังจะออกไปเรียนให้มาห้ามทัพ มาถึงได้ยินดุจแขบอกจันทราว่า คนที่พาเพ็ญประกายหายไปทั้งคืนคือศรัณย์ จันทรารู้อยู่แก่ใจ แต่ไม่ยอมรับ ร้องกรี๊ดๆ เดือนแรมวิ่งมาปลอบกลับโดนจันทราตวาดไล่ เจ๊กอไก่ดึงเดือนแรมให้ออกห่าง
ทั้งสามมาพบธิติรัตน์ ศรัณย์ และวีระที่ร้านอาหาร เพื่อปรึกษากัน ศรัณย์ยอมรับกับทุกคนว่าอยู่กับเพ็ญ–ประกายในคืนนั้น แต่ตนไม่ได้ทำอะไรให้เธอเสียหาย ตนสงสารและเห็นใจเธอ เพราะเธอถูกบังคับให้แต่งงานกับธิติรัตน์ ดุจแขกับเจ๊กอไก่เบ้ปากไม่เชื่อ
“โถ พี่เพ็ญ...คุณน้าชอบบังคับทุกคนจริงๆค่ะ และครั้งนี้พี่เพ็ญก็คงทนไม่ไหว เลยหนีออกจากบ้าน” เดือนแรมยืนยันอย่างเห็นใจ...
ด้านชำนิ ยังเพียรโทร.หาจันทรา แต่เธอรับสาย แล้วตะคอกกลับไม่ให้โทร.มาอีก ชำนิโกรธแค้นมาก เพ็ญประกายพยายามซักถามให้เขายอมรับว่าเป็นพ่อชุติมาใช่ไหม ชำนิตกใจที่เธอรู้...จันทราไม่ทันฟังอะไร กลับโทร.หาเจิมให้ทำงานบางอย่าง...
คืนนั้น ดุจแขรู้สึกมึนๆ แยกย้ายกันกลับ ธิติรัตน์ไปส่งเดือนแรม ศรัณย์ครุ่นคิดถึงแต่เพ็ญประกาย...จันทราพยายามข่มตานอน ได้ยินเสียงรถรีบลุกมาดูตรงหน้าต่าง เห็นธิติรัตน์มาส่งเดือนแรมก็มองอย่างไม่พอใจ เขาเดินเข้ามาส่งถึงในบ้าน กอดเดือนแรมและจูบที่หน้าผาก เอ่ยคำบ๊ายบาย เดือนแรมท้วง
“ถ้าเรายังไม่จากกันจริงๆ คุณชายอย่าพูดคำว่าบ๊ายบายนะคะ แรมกลัว...กลัวว่ามันจะเป็นลาง กลัวว่าเราจะไม่พบกันอีก”
“จ้ะ ฉันจะไม่พูด ไว้ฉันจะมาหาเธอใหม่นะเดือน–แรม แล้วเจอกันจ้ะ” ธิติรัตน์จูบหน้าผากเดือนแรมอีกครั้ง
จันทราตาเขียวปั้ด กำมือเคียดแค้นมาก พอธิติรัตน์กลับไป จันทราย่องมาใช้ไม้ฟาดหัวเดือนแรมจนสลบ แล้วลากเข้ามาในห้องเก็บของ มัดมือเท้า ใช้เทปปิดปาก สีหน้าเธอเหมือนคนเสียสติเข่นเขี้ยว “ฉันไม่ฆ่าแกหรอก... แต่ฉันจะทำให้แกทรมานและตายอย่างช้าๆ นังแรม”
ธิติรัตน์กลับถึงบ้าน เผอิญปัดรูปเดือนแรมตกลงมา เขาสังหรณ์ใจเป็นห่วงเธอ...เดือนแรมฟื้นขึ้นมาเห็นสภาพตัวเองก็ตกใจ มองไปรอบๆเจอจันทราในชุดขาว ปล่อยผมยาวสยายหน้าซีดเผือดดูน่ากลัว เข้ามาบีบคาง หัวเราะเยาะ
“กลัวเหรอ...ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรแกหรอก แค่เก็บไว้ทรมานเล่นๆจนกว่ายัยเพ็ญจะกลับมา ได้ยินมั้ยนังแรม แกต้องอยู่ที่นี่ จนกว่าเพ็ญประกายจะกลับมา”
ในขณะเดียวกัน ชำนิเอามือถือเพ็ญประกายมาจะใช้โทร.หาจันทรา แต่พอดีศรัณย์โทร.สวนเข้ามา ชำนิดีใจรีบสั่งความ “ไปบอกจันทราว่าฉันชื่อชำนิ บอกมันด้วย มันติดต่อฉันเมื่อไหร่ ฉันจะคืนนังเพ็ญประกายให้มัน”
ศรัณย์ตกใจจะซักถามแต่ไม่ทัน ชำนิวางสายไป เขารีบมาหาจันทราที่บ้านกดกริ่งเท่าไหร่ แป้นเสียบหูฟังเพลงเสียงดังนอนเล่นอยู่ จึงไม่ได้ยิน ศรัณย์ตะโกนเรียกจันทรา เธอยังเฝ้าเดือนแรมเหมือนคนบ้า ศรัณย์ตัดสินใจโทร.หาธิติรัตน์ แต่เขาทำงานอยู่ในห้องตัดต่อจึงไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์อีก ศรัณย์หงุดหงิดกลับออกมา
ooooooo
เจิมสะกดรอยตามดุจแข แกล้งมานอนขวางทางรถ ดุจแขจอดรถไม่กล้าลง กดโทรศัพท์แจ้ง 191 ให้มา แล้วโทร.หาสรรชัย แต่เขาอาบน้ำอยู่ไม่ได้ยิน เจิมหงุดหงิดที่ดุจแขไม่ลงจากรถเสียที จึงลุกขึ้นมาทุบกระจกรถ ดุจแขตกใจวิ่งหนี เจิมตามไปตุ๊ยท้องลากตัวมานอนเบาะหลัง
สรรชัยอาบน้ำเสร็จมองนาฬิกาด้วยความเป็นห่วงที่ดุจแขยังไม่กลับบ้านอีก หยิบมือถือมาจะโทร.ก็เห็นว่าเธอโทร.เข้ามาจึงโทร.กลับไป แต่โดนตัดสาย...เจิมโยนมือถือดุจแขไว้ในรถ สรรชัยเป็นห่วง ขับรถออกไปตามหา พบเศษกระจกแตกข้างทางและรองเท้าดุจแขตกอยู่ เขารู้ทันทีว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแล้ว จึงเปิดสัญญาณ จีพีเอส จากมือถือหาจุดที่ดุจแขอยู่ แล้วขับตามไป
เจิมจอดรถข้างทางหมายจะปลุกปล้ำดุจแข ชาวบ้านผ่านมาเห็น โวยวายว่าจะแจ้งตำรวจเจิมรีบขับรถหนี ดุจแขฟื้นขึ้นมา ล็อกคอเจิมให้จอดรถ แล้ววิ่งหนี เจิมตามมาลากเธอเข้าข้างทางซึ่งเป็นหนองน้ำ แสงไฟรถสรรชัยแล่นมา เจิมตกใจกดหัวดุจแขลงไปในน้ำไม่ให้ส่งเสียง พอเห็นเธอนิ่งไปก็ตกใจสติแตกวิ่งหนีทันที สรรชัยวิ่งวุ่นหา พลันเห็นร่างเธอนอนจมน้ำอยู่ข้างทางเขาดีใจมากรีบเข้ามาอุ้มเธอ...
ฝ่ายชุติมาที่กำลังเศร้าเสียใจ สุดใจเห็นแล้วสงสารจึงตัดสินใจเล่าเรื่องในอดีตให้ฟังว่าตนได้เอาลูกของราศรีไปทิ้งแต่กลับใจเอามาคืน ก็พบว่าราศรีตายไปเสียแล้ว ชุติมาเข้าใจในทันทีว่าเดือนแรมที่แท้คือมาหยารัศมีตัวจริง
ทางด้านเดือนแรมที่ตกอยู่ในอันตราย เธอถูกจับมัดมือมัดเท้าแน่นหนา พยายามดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองหลุดรอด จังหวะเดียวกันกับจันทราเดินถือข้าวและน้ำเข้ามา เมื่อเห็นท่าทางตื่นกลัวของหญิงสาว เธอก็ระเบิดเสียงหัวเราะชอบใจราวกับเสียสติ
ooooooo
