คมพยาบาท
ตอนที่ 17
อุทัยแปลกใจและระแวงเมื่อรู้จากคุณหญิงว่าเย็นกราบขอโทษคุณหญิงบอกว่าดูท่าทางเหมือนเย็นเป็นทุกข์มาก
วณีคาดว่าเย็นคงรู้สึกผิดที่เอาเปียไปคุณหญิงคิดว่าเย็นน่าจะมีเรื่องอะไรมากกว่านั้นถามเปียว่ารู้ไหมว่าน้าเย็นกลุ้มใจเรื่องอะไรเปียทำหน้าตาบ้องแบ๊วบอกว่า “เปียไม่ทราบค่ะ”
“แต่ที่น้าเย็นกราบขอโทษคุณย่าเปียก็รู้สึกดีมากอย่างน้อยน้าเย็นก็รู้แล้วว่าอะไรถูกอะไรผิดอะไรควรไม่ควร” “ถ้าเย็นเขาคิดได้จริงๆต่อไปบ้านเราคงมีความสุขนะคะคุณแม่” วณีเอ่ยทุกคนยิ้มให้กันอย่างคาดหวังเช่นนั้น
เปียอยู่ในความหวาดระแวงว้าวุ่นสับสนกลัวนมแสดีขึ้นแล้วจะเป็นภัยต่อตนอีกแอบเข้าไปขู่นมแสว่า
“ฉันไม่มีทางปล่อยให้แกลุกขึ้นมาอ้าปากเปิดเผยความลับของฉันหรอก” เปียตรงเข้าจิกผมนมแสกระชากอย่างแรง“ถ้าฉลาดแกก็ควรเฉยๆแบบนี้แต่ถ้าแกแส่แกคงรู้ใช่ไหมจุดจบของแกมันคืออะไร?!”
รจนาโผล่มาเห็นพอดีตกใจมากวิ่งกลับไปยืนตัวสั่นที่หน้าบ้านวณีมาเห็นถามว่าเป็นอะไร? รจนาละล่ำละลักบอก
“รจ...รจเห็นคุณเปียกระชากผมนมแสค่ะ...”
วณีผงะ! รีบไปบ้านนมแสกับรจนาไปถึงไม่เห็นเปียแล้ววณีเดินไปถามนมแส “ตะกี้ลูกเปียมาที่นี่เหรอจ๊ะ” นมแสพยักหน้าอย่างลำบากวณีน้ำตาคลอกลั้นใจถามต่อ “แล้ว...ลูกเปียทำร้ายนมแสใช่ไหมจ๊ะ”
นมแสมองวณีด้วยแววตาที่สงสารจับใจแต่ยังพูดไม่ได้จึงพยักหน้าวณีร้องไห้โฮเสียใจกับการกระทำของเปีย
ooooooo
เปียข่มขู่ทำร้ายนมแสแล้วเดินโผเผออกไปนัยน์ตาเลื่อนลอยปัญหาที่ถาโถมเข้ามาทำให้เปียสับสนว้าวุ่นไปหมด
เปียตรงไปซื้อยาร้านเดิมพอคนขายเห็นซองยาที่เปียยื่นให้ดูก็ติงว่ายาตัวนี้กินมากๆจะอันตรายแนะให้ไปหาหมอดีกว่าถูกเปียมองตาขวางตวาด
“ก็จะซื้ออ่ะหรือกลัวว่าฉันไม่มีเงิน” เปียเปิดกระเป๋าสตางค์ดึงเงินเป็นปึกออกมาวาง “นี่ไงเงินจะขายให้ฉันรึยัง!”
คนขายหยิบยาให้แต่ก็ยังแนะนำให้ไปหาหมอดีกว่าเพราะยาตัวนี้กินเยอะๆแล้วอันตรายจริงๆถูกเปียพูดใส่หน้าอย่างก้าวร้าวว่าหน้าตาไม่เหมือนพ่อแม่ตนสักหน่อยไม่ต้องมาสอนพอได้ยาออกจากร้านเปียก็กินเม็ดหนึ่งคิดว่าไม่พอกินอีกเม็ดแล้วก็อีกเม็ดกินยาเข้าไปรวดเดียว 3 เม็ด!
เปียในนาทีนี้เดินโผเผอย่างหมดสภาพไปตามข้างทางที่มีแต่ฝุ่นและกองขยะ
ส่วนวณียังทำใจไม่ได้กับการกระทำของเปียวณีบอกรจนาว่าตนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเปียทำไมเปียถึงทำกับนมแสได้ขนาดนี้รจนามองวณีอย่างตรึกตรองก่อนพูดสะกิดให้คิดและเสนอว่า
“รจว่า...มันอาจจะไม่ได้เกิดจากการที่คุณเปียป่วยแต่เพียงอย่างเดียวล่ะค่ะอาจเกี่ยวกับการเลี้ยงดูและนิสัยของคุณเปียเอง...ลองคุยกับคุณเย็นดูไหมคะเผื่อคุณเย็นจะคุยกับคุณเปียได้เหมือนทุกครั้ง”
ooooooo
วณีกับรจนาพากันบ่ายหน้าไปหาเย็นที่บ้านเปียกลับมาเห็นมองอย่างระแวงแล้วแอบตามไป
เย็นเห็นวณีกับรจนามาก็บอกให้น้อยไปเอาน้ำมารับรองรจนาตามน้อยไปเปิดโอกาสให้วณีได้คุยกับเย็นตามลำพัง
เย็นถามวณีว่ามาทวงคำตอบเรื่องจะให้น้อยไปตรวจดีเอ็นเอหรือวณีน้ำตาซึมบอกเย็นว่าเวลานี้ตนไม่มีแก่ใจจะคิดเรื่องอื่นแล้วเพราะเปียแอบไปทำร้ายนมแสเย็นตกใจแล้วกลายเป็นสลดยอมรับกับวณีว่า
“เป็นความผิดของฉันเองที่เลี้ยงยัยเปียมาแบบนี้... แค่หวังให้พวกคุณได้รู้ว่าความจริงแล้วเลือดผู้ดีอย่างคุณก็เลวก็ชั่วได้ไม่แพ้กับเลือดคนจนๆอย่างฉัน...แต่พอยัยเปียเป็นแบบนี้ฉันเจ็บไม่แพ้คุณหรอกคุณวณีฉันผิด...ผิดไปแล้วจริงๆ”
เย็นร้องไห้โฮออกมาวณีแตะไหล่ปลอบใจเปียย่องมาแอบดูเห็นทั้งสองท่าทางปรองดองกันดียิ่งระแวงเงี่ยหูฟัง
วณีบอกเย็นว่าเราช่วยกันให้เปียเป็นเด็กดีน่ารักได้เย็นมองหน้าถามว่าวณีจะให้โอกาสเปียหรือ? วณีบอกว่าเปียเป็นลูกตนถึงเปียจะเป็นอย่างไรตนก็รักเย็นขอให้วณีสัญญาว่าจะไม่ทิ้งเปียจะไม่หวาดระแวงสงสัยจนทำให้เปียเสียใจอีก
“จ้ะเย็น...ฉันสัญญา”
เย็นขอบคุณวณีอย่างซึ้งใจทั้งสองโผกอดกันอย่างคนหัวอกเดียวกันคือรักและเป็นห่วงเปียน้อยกับรจนาดูอยู่อีกมุมหนึ่งต่างยิ้มให้กันดีใจที่เย็นกับวณีปรองดองกันได้ต่างกับเปียที่จิกตามองนึกเจ็บใจว่า
“ไม่มีใครรักฉัน...มีแต่คนทรยศฉันฉันเกลียดทุกคน!!”
ooooooo
กลับถึงบ้านอย่างร้อนรุ่มคุมแค้นเปียระบายอารมณ์ด้วยการใส่ชุดว่ายน้ำกระโดดลงสระดำผุดดำว่ายอย่างบ้าคลั่ง
ที่ริมรั้วมุกมาด้อมๆมองๆพอเห็นปลอดคนมุกก็แอบปีนกำแพงเข้ามาอย่างเร็วซุ่มดูบ้านโอ่อ่าพึมพำอย่างเจ้าเล่ห์
“ขอให้เป็นบ้านผัวนังเย็นเถอะ! ไอ้มุกจะได้สบายเสียที”
มุกกำลังจะย่องไปดูจุดอื่นพลันก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงคนกระโดดน้ำตูม...ตูม...เลยย่องมาแหวกซุ้มไม้แอบดูเห็นเปียอยู่ในสระน้ำก็มองตาโตพึมพำ... “นังเปีย” แล้วย่องเข้าใกล้เพื่อดูให้ชัดเปียมองเห็นพอดีตกใจร้องขอความช่วยเหลือสุดเสียงแล้วรีบขึ้นจากน้ำหยิบเสื้อคลุมตัววิ่งหน้าซีดตัวสั่นไปเจอเลอสรรพอดีโผหาเลอสรรบอกปากคอสั่น
“มีคนเข้ามาค่ะมีคนเข้ามาแอบดูเปีย”
“ไม่ต้องกลัวพี่อยู่นี่” เลอสรรกอดเปียไว้อย่างปกป้องกวาดตามองหาแต่ไม่เห็นอะไรบอกเปียว่ามันคงหนีไปแล้ว
ทุกคนตกใจกับเหตุการณ์ที่เปียเล่าเลอสรรยืนยันหลังดูจากกล้องวงจรปิดที่จับภาพบริเวณสระน้ำพอดีว่าเห็นมีคนเข้ามาจริงๆอุทัยจึงชวนเลอสรรไปคุยกันเปียมองอย่างระแวงถามวณีว่าอุทัยไม่เชื่อตนใช่ไหมถึงได้เรียกเลอสรรไปคุยกันสองคนวณีกับรจนาบอกว่าอุทัยเห็นเปียไม่สบายอยากให้พักผ่อนต่างหากเปียไม่เชื่อแล้วสะบัดไปเลย
ที่แท้อุทัยเรียกเลอสรรไปคุยเพื่อหาทางป้องกันเหตุร้ายรุ่งขึ้นเขาพาเลอสรรไปหัดยิงปืนที่สนามเปียตามไปด้วยอย่างอยากรู้เลอสรรหัดยิงปืนจริงจังแต่ก็ยิงสู้เปียไม่ได้ทั้งท่วงท่าลีลาและฝีมือพอเปียยิงเข้าเป้าก็ยิ้มเหี้ยม!
เลอสรรชมเปียว่าเก่งมากนอกจากไม่กลัวปืนแล้วยังสนุกกับการยิงปืนด้วยเปียบอกว่าตัวเองก็เพิ่งรู้ว่ายิงปืนแล้วสนุกและตนก็ชอบปืนเหมือนคุ้นมือยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก
“ใช่จนพี่แปลกใจนี่ถ้าพี่ไม่รู้พี่คงนึกว่าน้องเปียเคยหัดยิงปืนมาก่อนแน่ๆ”
“ไม่ใช่แค่พี่เลอแปลกใจหรอกค่ะเปียก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน” พูดแล้วต่างยิ้มให้กันอย่างสนุกกับการยิงปืน
ooooooo
เย็นตรอมใจจนอาการป่วยทรุดแต่ได้รับการดูแลอย่างดีจากน้อยทำให้เย็นมีกำลังใจและยิ่งเวทนาน้อยบอกน้อยว่า
“น้อยช่างเป็นคนดีเหลือเกินลูกรู้ไหมความดีของน้อยเอาชนะได้ทุกอย่างโดยเฉพาะความชิงชังความเคียดแค้นพยาบาทในใจของน้าเอง” เย็นกอดน้อยไว้อย่างรักใคร่
พลันทั้งสองก็ตกใจเมื่อมุกโผล่พรวดมาพูดเยาะเย้ย “รักกันจริงๆเลยนะ”
เย็นจึงไปคุยกับมุกที่ตึกร้างถามมุกว่ามาบ้านตนทำไมมุกโทษว่าเพราะเย็นไม่ไปพบตนตามนัดเลยถูกเย็นด่าว่าเป็นพวกสัมภเวสีมุกโมโหถามว่าอยากโดนดีหรือไง
“ทีแรกฉันก็ว่าจะเจียดเงินมาให้อยู่แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้วเพราะคนอย่างแกได้คืบคงจะเอาศอกแล้วก็คงตามเป็นเห็บหมาคอยดูดเลือดดูดเนื้อจากฉันตลอดชีวิต” เย็นไล่ให้มุกกลับไปเสียไม่อย่างนั้นตนจะเรียกตำรวจขู่ว่าอย่าลืมว่าคดีทั้งหลายที่มุกทำยังไม่หมดอายุความเลยถูกมุกตบหน้าสองทีจนเลือดกบปากขู่และตบก่อนไปอีกทีว่า
“ฉันให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้ายคืนนี้ถ้าแกไม่เอาเงินมาให้ฉันที่นี่เรื่องของนังเปียนังน้อยถูกแฉแน่”
เมื่อเย็นกลับถึงบ้านน้อยถามว่ามุกเป็นใครเขาทำน้าเย็นหรือเย็นบอกว่าไม่ต้องสนใจและห้ามบอกเรื่องนี้กับใครเป็นอันขาดไม่อย่างนั้นน้อยเองจะได้รับอันตรายบอกน้อยว่า “คนบางคนเลวเกินกว่าเราจะเอาชีวิตไปเสี่ยง”
น้อยจำต้องรับปากแต่เรื่องร้ายแรงนี้ทำให้อาการป่วยของเย็นยิ่งทรุดลงจนจวนที่เอาข้าวต้มมาให้บอกน้อยให้พาเย็นไปโรงพยาบาลน้อยบอกว่าเย็นไม่ยอมไปจวนเลยบอกให้ดูแลให้เย็นกินยากินข้าวให้เยอะๆก็แล้วกัน
น้อยรับชามข้าวต้มยังไม่ทันยกเข้าไปคุณหญิงก็มาถึงคุณหญิงเห็นสภาพของเย็นแล้วบอกให้ไปหาหมอเสียถามว่าหน้าไปโดนอะไรมาเย็นปดว่าไม่มีอะไรคุณหญิงไม่เชื่อกลับบ้านไปปรารภกับอุทัยว่าเย็นต้องมีความลับปกปิดอะไรเราอยู่แน่เปียผ่านมาได้ยินก็ตกใจหลบแอบฟัง
“เย็นปกปิดความจริงเราหลายอย่างอยู่แล้วล่ะครับคุณแม่ทั้งเรื่องลูกเปียน้อยนี่แกคงมีอะไรอีกแต่ไม่ยอมบอกเรา”
เปียตกใจจะไปบ้านเย็นรจนาจะตามไปดูแลก็ถูกด่าว่าอย่าแส่!! ทำให้รจนามั่นใจว่าอาการของเปียนั้นไม่ใช่โรคแต่เป็นสันดาน
ooooooo
คืนนี้เย็นเรียกน้อยมามอบสร้อยทองเส้นหนึ่งที่มีลายสวยงามให้บอกว่าทีแรกตั้งใจจะให้ตอนน้อยเรียนจบแต่คิดไปคิดมาให้ตอนนี้ดีกว่าแล้วมอบให้อีกเส้นบอกว่านี่เป็นของอุทัยให้น้อยที่เหลือเย็นห่อไว้
น้อยเอะใจถามว่ามีอะไรหรือเปล่าเย็นบอกว่าตนจะไปธุระบอกน้อยปิดบ้านให้ดีอย่าให้คนแปลกหน้าเข้ามา
เปียแอบดูพอเย็นออกมาก็ดักถามว่าเอาทองไปทำอะไรมากมายเมื่อเย็นไม่บอกเปียปรามว่าอย่าให้เกี่ยวกับตนก็แล้วกันบอกว่า “คุณหญิงบอกว่าท่าทางน้าเย็นเหมือนมีความลับน้าเย็นจะเอาทองไปเลี้ยงผู้ชายเปียก็จะไม่ยุ่งแต่อย่าให้ทุกคนสงสัยจนความเดือดร้อนมาถึงเปีย”
แต่เปียก็ยังแอบตามเย็นไปพอเห็นเย็นไปตึกร้างที่เปียหลอกนมแสมาทำร้ายเปียก็ผวาเกิดภาพหลอนจนทนไม่ได้ต้องถอยออกไป
เย็นเอาทองไปให้มุกพอเห็นทองมุกถามว่ามีแค่นี้เองหรือเย็นบอกว่าหมดเนื้อหมดตัวตนมีแค่นี้เองมุกไม่เชื่อ
“ไม่เชื่อก็ตามใจและถ้าแกจะแฉจริงๆฉันก็คงต้องถือเป็นเวรเป็นกรรมของยัยเปียที่มันมีอาอย่างแกไม่เคยเลี้ยงดูแถมยังตามมาล้างผลาญ” มุกแถว่าล้างผลาญที่ไหนเปียเป็นลูกคนรวยตนก็แค่มาขอใช้นิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง “แกไม่อายตัวเองก็อายผีพี่โมกบ้างเถอะไอ้มุก” บอกมุกว่าถ้าเอาทองไปขายได้เงินมาก็เอาไปเป็นทุนทำมาหากินได้เอ่ยปากว่า “ฉันขอนะเปียมันมีอนาคตที่ดีแล้วอย่าไปยุ่งกับมันเลยนะ...นะ...มุก...ปล่อยให้หลานมีอนาคตที่ดีฉันขอ!!”
พอเย็นเดินกลับเปียดักอยู่พรวดออกมาถามว่าเย็นมาหาใคร! เย็นถามว่าจะอะไรกับตนนักหนาตนทำทุกอย่างเพื่อเปียเปียเย้ยว่ารวมทั้งที่กอดกับวณีด้วยหรือ? พูดใส่หน้าเย็นว่าตนหมดศรัทธาเย็นแล้วย้ำว่าอย่าทำอะไรให้ตนเดือดร้อนก็แล้วกัน
“ถ้าแกเป็นคนดีแกจะไม่มาเดือดร้อนแต่ถ้าไม่นรกกำลังรอแกอยู่เพราะตอนนี้ไอ้มุกอาของแกมันกลับมาแล้วและมันก็ไม่ได้กลับมาธรรมดาแต่มันกลับมาเพื่อแฉแก!!”
เปียหน้าซีดเผือดขณะเดินโผเผกลับเสียงเย็นยังก้องอยู่ในความรู้สึกตลอดทางว่า
“แกเชื่อน้านะเปียความดีเท่านั้นจะคุ้มกะลาหัวแกเพราะถ้าแกเป็นคนดีต่อให้ไอ้มุกมันแฉทุกคนก็ยังรักแก”
แต่สำหรับเปียที่ไม่เคยเชื่อมั่นศรัทธาในความดีทุกเวลานาทีมีแต่ความริษยาระแวงกังวลพลุ่งพล่านอยู่ในใจ...
ooooooo
เปียเดินงุ่นง่านจะเข้าห้องนอนผ่านห้องเลอสรรเห็นเขากำลังเช็ดปืนแล้วเอาไปเก็บในลิ้นชักเปียมองอย่างหมายมาด
รุ่งขึ้นระหว่างนั่งทานข้าวกันวณีสั่งจวนให้แบ่งอาหารและผลไม้ไปให้เย็นด้วยเห็นอุทัยมองเชิงถามวณีบอกว่าตนเจอเย็นโดยบังเอิญเลยรู้ว่าเย็นไม่สบายอุทัยถามเป็นนัยว่า “แล้วได้เรื่องไหม?” วณีตอบอย่างรู้กันว่าพอดีเย็นไม่ค่อยสบายตนเลยไม่ได้คุยอะไรอุทัยพยักหน้ารับรู้เปียเงี่ยหูฟังอยู่รู้ทันทีว่าทั้งสองคุยเรื่องอะไรกัน
“น้าจวนเดี๋ยวผมเอาอาหารไปให้น้าเย็นเองนะครับ” เลอสรรอาสาขณะทุกคนทานอาหารเปียแอบสังเกตอย่างระแวง
เปียคอยดูอยู่พอเห็นเลอสรรยกอาหารไปให้เย็นก็ย่องไปที่ห้องเขาขโมยปืนไปกำแน่นแบบใครขวางเจอดีแน่
เลอสรรเอาอาหารไปให้เย็นทักว่าหน้าไปโดนอะไรมาเย็นปดตามเคยว่าเปล่าเขาบอกอย่างห่วงใยว่าถ้ามีอะไรจะให้ช่วยก็บอกได้เลยตนเป็นห่วงเย็นไม่แพ้น้อย
“ขอบคุณค่ะแต่ต่อไปคุณอาจไม่พูดอย่างนี้ก็ได้” เย็นพูดเป็นนัย
“ไม่มีทางครับผมรักน้อยน้อยรักน้าเย็นผมก็รักน้าเย็นด้วย” เลอสรรพูดจริงจังจริงใจจนน้อยแอบค้อนเขินๆงอนๆ
เมื่อออกมาเจอกันที่สวนน้อยบ่นเขาว่าพูดอะไรก็ไม่รู้เลอสรรกุมมือน้อยบอกว่า
“พูดความจริงถึงตอนนี้พี่รู้แล้วว่าน้าเย็นเห็นใจพี่อดทนอีกนิดนะน้อยพี่จะทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ให้น้าเย็นเห็นว่าพี่รักและจริงใจกับน้อย”
น้อยตกใจบอกว่าไม่ได้เขาต้องแต่งงานกับเปียเลอสรรยืนยันว่าตนไม่ได้รักเปียและเปียก็ไม่ได้รักตนอย่างนั้นเหมือนกันเปียแอบมาได้ยินพอดีหัวใจแทบแหลกสลายเลอสรรหันเห็นเปียเลยบอกเปียให้บอกน้อยสิว่ารักตนอย่างพี่ชาย
“เปียไม่ได้รักพี่เลออย่างพี่ชายค่ะเปียอยากแต่งงานอยากสร้างครอบครัวที่อบอุ่นมีความสุขกับพี่เลอสรร” เปียพูดเสียงสะท้านอย่างสะเทือนใจเลอสรรตกใจส่วนน้อยมองเปียอย่างสงสารเปียยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่พยายามสะกดกลั้นอารมณ์เต็มที่ว่า
“แต่น้าเย็นสอนเปียแพ้อย่างมีศักดิ์ศรีดีกว่าไปยื้อแย่งเอาชัยชนะมาในเมื่อพี่เลอสรรรักน้อยเปียยินดีด้วยค่ะดีใจด้วยนะน้อย” พูดจบเปียเดินผละไปทันทีน้อยตกใจกังวลส่วนเลอสรรรีบตามเปียไปด้วยความเป็นห่วงแต่พอตามไปทันเขาขอโทษที่ทำให้เปียเสียใจแต่ตนโกหกตัวเองไม่ได้จริงๆ
เปียหัวเราะเสียงขื่นบอกว่าตนไม่ได้เป็นอะไรแค่อยากรู้ว่าเขายังรักและดูแลน้องคนนี้ตลอดไปเหมือนที่เคยสัญญาหรือเปล่าเท่านั้นมือเปียที่กุมมือเลอสรรสั่นสะท้านอย่างพยายามเก็บกลั้นความรู้สึกเลอสรรยิ้มพูดอย่างโล่งใจว่า
“พี่ก็ตกใจหมดตกลงน้องเปียไม่ได้เป็นไรแน่นะ” เปียยิ้มตอบรับแผ่วๆ “งั้นพี่ก็สบายใจแล้วพี่ไปหาน้อยก่อนนะ”
เลอสรรคลึงผมเปียเบาๆก่อนไปแต่ทันทีที่เลอสรรผละไปเปียก็ร้องไห้โฮอย่างคนที่สูญเสียหมดทุกอย่างแล้วนาทีนี้เธอไม่เหลือใครเลยจริงๆ...
ooooooo
เปียกลับมายืนหน้าถมึงทึงเหมือนคนคุมตัวเองไม่ได้อุทัยตกใจเรียกหลายครั้งเปียจึงรู้สึกตัวรีบแก้ตัวว่าตนไม่ค่อยสบาย
วณีบอกให้ไปพักเสียรจนาจะพาไปเปียปฏิเสธว่าไม่ต้องตนไปเองได้วณีจะพาไปเปียก็บอกว่าตนไปเองดีกว่ารจนาบอกว่าเดี๋ยวจะเอายาไปให้เปียสะบัดเสียงทันทีว่า “ไม่กิน!” ทุกคนได้แต่มองตามเปียไปอย่างหนักใจวณีถามรจนาว่าอาการของเปียกำเริบอีกใช่ไหมเราจะทำอย่างไรดี
“โรคทุกโรคถ้าคนป่วยไม่ยอมให้ความร่วมมือก็ยากที่จะรักษาโดยเฉพาะทางจิตและที่คุณเปียเป็นรจว่าไม่ได้เกี่ยวกับโรคอย่างเดียวค่ะ” อุทัยถามว่าเกี่ยวกับอะไรหรือ “นิสัยของคุณเปียค่ะยังไงรจจะทำหน้าที่ของรจให้ดีที่สุดนะคะแต่คงต้องบอกคุณอุทัยกับคุณวณีไว้ก่อนเผื่อเกิดอะไรขึ้นจะได้ไม่เสียใจเพราะพวกเราดูแลคุณเปียอย่างเต็มที่แล้วค่ะ”
ทั้งอุทัยและวณีต่างเครียดวณีกลุ้มจนเริ่มรู้สึกท้อลงทุกวัน...
ส่วนเปียยิ่งแอบฟังรู้เรื่องเกี่ยวกับตนมากก็ยิ่งเครียดสับสนหวาดหวั่นทีแรกจะเข้าห้องแต่เปลี่ยนใจไปหานมแสแทน
เปียเข้าไปทำร้ายนมแสที่ช่วยตัวเองไม่ได้พูดไม่ได้อย่างโหดเหี้ยมกระทั่งเอาเศษแจกันที่แตกจะกรีดปากนมแสแต่รจนามาเห็นพอดีตกใจตะโกนห้าม “อย่านะคุณเปีย” แล้ววิ่งเข้าไปช่วยนมแสเลยถูกเปียหันมาจะเอาเศษกระเบื้องกรีดหน้ารจนารจนายื้อยุดดิ้นจนหลุดก็วิ่งร้องขอความช่วยเหลือออกไป
เปียไล่ตามกระชากผมรจนาจนหงายโชคดีที่อุทัยมาเห็นช่วยรับร่างรจนาไว้ทันถามว่า “นี่มันอะไรกัน” เปียฟ้องว่ารจนามาแอบดูตนรจนาถามว่าทำไมไม่บอกด้วยล่ะว่าเปียจะกรีดปากนมแสทั้งอุทัยและวณีตกใจเปียปฏิเสธลั่นว่าตนไม่ได้ทำรจนาจึงท้าให้ไปดูหลักฐานในห้องนมแสกัน
สภาพนมแสที่ถูกทำร้ายช่วยตัวเองไม่ได้อยู่กับพื้นที่ปากมีรอยเลือดซึมเพราะถูกเปียกรีดวณีถลาไปหานมแสในขณะที่เปียก็ปฏิเสธพัลวันว่าตนไม่ได้ทำอะไรหาว่ารจนาใส่ร้ายตนยุให้ไล่รจนาออกไปเลย
รจนาตัดสินใจลาออกเพราะทนกับสภาพที่บีบคั้นไม่ไหวอุทัยและวณีตามไปขอร้องให้อยู่เปียตะโกนว่า
“ไม่ต้องไปห้ามมันอยากไปก็ไป!”
“ไม่มีมารยาท” อุทัยตวาดเปียทำให้เปียยิ่งอาละวาดหาว่าอุทัยด่าตนเพราะอยากให้รจนาอยู่เป็นเมียน้อยอุทัยตบหน้าเปียอย่างสุดทนเปียร้องไห้โวยวายว่าพ่อไม่รักตนแล้วตนจะฆ่าตัวตายหมายขู่ให้ทุกคนตกใจและหันมาโอ๋อย่างที่เคยทำแต่คราวนี้อุทัยกลับไล่ตะเพิดจะไปตายที่ไหนก็ไปเลยบอกวณีว่าตนทนไม่ไหวแล้ววณีจะตามเปียถูกอุทัยห้ามหน้าบึ้ง
“ไม่ต้องตามคนที่ขู่จะฆ่าตัวตายแบบนี้ไม่ตายจริงหรอก”
สุดท้ายเปียก็ไม่ทำจริงพอวิ่งขึ้นไปไม่เห็นใครตามก็ยิ่งเจ็บช้ำความเกลียดชังทุกคนกระพือขึ้นมาอีกครั้ง!
รจนาหิ้วกระเป๋าจะกลับไปเย็นที่น้อยพามาเดินเล่นเห็นเข้าเลยเข้าไปถามว่าเปียหายแล้วหรือรจนาบอกว่ายังไม่หายแต่เปียไม่ให้ความร่วมมือและที่สำคัญไม่ใช่แค่โรคแต่มันเป็นนิสัยของเปียด้วยบอกว่าเย็นเป็นคนเลี้ยงเปียมาก็น่าจะรู้ดีย้ำว่า
“คุณเย็นเป็นคนเดียวเท่านั้นที่จะปรามคุณเปียได้ฉันขอนะคะไม่เห็นแก่คุณวณีคุณอุทัยก็เห็นแก่คุณเปียเพราะถ้าคุณเปียยังเป็นคนแบบนี้อนาคตของคุณเปียจบไม่สวยแน่ๆค่ะ”
คำบอกเล่าของรจนาทำให้เย็นรู้สึกผิดมากแม้น้อยจะปลอบใจว่าเย็นเลี้ยงตนกับเปียมาด้วยกันตนไม่เห็นเป็นอย่างเปียตนไม่รู้เหมือนกันแค่เรื่องผู้ชายเปียถึงกับเกลียดชังตนจนหลอกไปฆ่าอย่างนั้นเย็นบอกว่าตนจะไปคุยให้เปียไปรักษาตัว
แต่พอไปถึงบ้านอุทัยเย็นถูกอุทัยเร่งรัดเรื่องตรวจดีเอ็นเอเย็นตัดบทว่าถ้าเขาเกลียดเปียถึงขนาดนั้นเปียดีขึ้นเมื่อไรตนจะพาทั้งเปียและน้อยกลับไปแล้วขอขึ้นไปหาเปียที่ห้องเลย
แต่พอเย็นเข้าไปคุยเปียก็เอาแต่ตีโพยตีพายว่าไม่มีใครรักตนแล้วเย็นเลยชี้ให้เห็นว่า
“น้าถึงบอกไงแกต้องทำตัวน่ารักเป็นเด็กดีอย่างยัยน้อยแล้วทุกคนจะรักแกนะ...เปียเชื่อน้าแกต้องเป็นเด็กดีเป็นคนดีแล้วทุกคนจะรักแก”
แล้วเปียก็เป็นคนดีขึ้นมาได้รวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อเป็นฝ่ายเดินเข้าหาอุทัยร้องไห้ขอโทษอุทัยถามว่าอะไรทำให้เปียเปลี่ยนแปลงได้เร็วถึงขนาดนี้เปียบอกว่า “น้าเย็นสอนน้าเย็นอยากให้เปียเป็นคนดี”
แต่อุทัยเห็นว่าการเปลี่ยนแปลงของเปียมีพิรุธวณีถามว่าอุทัยคิดว่าเปียกับเย็นมีความลับอะไรกันหรือ
“การเข้ามาอยู่ในบ้านเราไงล่ะยิ่งมองยิ่งชัด ยัยเปียอาจไม่ใช่ลูกของเราจริงๆ”
วณีไม่เห็นด้วยที่อุทัยจะฟื้นฝอยหาตะเข็บซึ่งอาจทำให้เรื่องรุนแรงขึ้นมาอีกจึงขอร้องเลอสรรให้ช่วยตนด้วยอย่าให้เปียรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าไม่มีใครซึ่งเลอสรรก็รับปากด้วยความเห็นใจวณีและสงสารเปีย
ooooooo
คืนนี้เลอสรรจึงเข้าไปเพื่อจะคุยกับเปียในห้องแต่เปียชวนไปเดินคุยกันที่สวนดีกว่า
เลอสรรโน้มน้าวใจให้เปียมีกำลังใจที่จะอยู่ทำให้ทุกคนรักให้ได้แต่เปียก็ปักใจว่าทุกคนเกลียดตนแล้วระหว่างนั้นเปียเห็นมุกที่แอบเข้ามาในบ้านพอโวยวายมุกก็หนีไปเลอสรรรีบพาเปียกลับเข้าบ้านทุกคนตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดซ้ำอีก
ประวิทย์บังเอิญมารู้เรื่องจึงรีบไปเตือนน้อยว่าเวลาค่ำมืดอย่าออกไปเดินนอกบ้านน้อยเอะใจพอประวิทย์ไปน้อยถามเย็นว่าคนที่บุกเข้ามาเป็นคนเดียวกับที่ทำร้ายน้าเย็นหรือเปล่าเย็นบอกว่าเรื่องผ่านไปแล้วอย่าไปพูดถึงมันอีกเลยบอกน้อยว่า
“น้าเชื่อกฎแห่งกรรมคนทำผิดทุกคนต้องได้รับผิดจะเร็วจะช้าเท่านั้นเอง...อย่างน้าตั้งแต่ขโมยลูกเขามาไม่มีวันไหนที่น้ามีความสุขเลยน้าทุกข์ระทมขมขื่นทุกวัน...”
เพื่อดูแลและช่วยเหลือเปียเลอสรรพาเปียไปเข้าฟิตเนสเป็นโอกาสให้มุกได้หาทางติดต่อและข่มขู่เปียแอบไปดักพบเปียขณะไปห้องน้ำบอกว่าตนเป็นน้องของโมกเป็นอาของเปียเปียตกใจจะเดินหนีมุกไม่ยอมให้เหยื่อหลุดมือตะปบต้นคอลากไปที่ลับตาคนพอเปียจะตะโกนขอความช่วยเหลือก็ถูกมุกตบหน้าไม่ให้ร้องขู่สำทับว่า
“แกกับนังเย็นไม่มีทางหนีฉันไปได้หรอก” มุกขู่เปียบอกให้ปล่อยตนมุกเลยเอามีดออกมาจ่อ “ปล่อยแน่ถ้าหลานเปียจะแบ่งเงินให้อามุกใช้สักนิดสักหน่อยเราเว้ากันตรงๆซื่อๆแค่อยากได้เงินไปใช้สักก้อนเท่านั้น” แล้วตะคอกถาม “แกจะให้เงินฉันเท่าไหร่ว่ามา!”
เปียบอกว่าตนไม่มีเงินมุกถามว่าเงินก็ไม่ใช่ของตัวเองจะขี้เหนียวทำไมเปียถามงงๆว่าหมายความว่ายังไง
“นังเย็นมันบอกฉันหมดแล้วว่าแกนี่แหละคือลูกของพี่โมกกับพี่ลำยองและมันก็บอกด้วยว่าแกอยากเป็นลูกเศรษฐีเนื้อตัวสั่นแกคิดว่าถ้าพ่อแม่ของแกรู้ความจริงว่าแกเป็นลูกโจรจะเป็นยังไงวะฮ่ะๆๆ”
“อามุกอย่าบอกพวกมันนะ” เปียละล่ำละลักขอร้อง
“ฮ่ะๆๆทีอย่างนี้ละนับญาติขึ้นมาทันทีได้...อาจะไม่บอกแต่หลานเปียก็ต้องเอาเงินของพวกมันมาให้อาเยอะๆไม่งั้น!” มุกเอามีดขึ้นมามองยิ้มเหี้ยมบอกว่า “มีดเล่มนี้มันจะไปปักเล่นๆแถวคอของหลานเปีย!”
ooooooo
เปียกลับมาเจอเลอสรรกำลังตามหาอยู่ถามว่าหายไปไหนมาเปียตกใจแต่บอกว่าเปล่าไม่ได้ไปไหน
เลอสรรถามว่าแน่ใจหรือเห็นท่าทางแปลกๆเปียยืนยันและชวนรีบกลับกันดีกว่าจนกลับถึงบ้านแล้วเปียก็ยังไม่อาจเก็บความรู้สึกตื่นกลัวได้ทั้งอุทัยและวณีสังเกตออกปรารภกันว่าทะเลาะกับเลอสรรมาหรือเปล่าเลอสรรบอกว่าเปล่าทั้งสามเลยได้แต่มองหน้ากันเครียดๆ
มุกขีดเส้นตายไว้ว่าอีกหนึ่งอาทิตย์ตนจะไปรอที่ตึกร้างให้เปียเอาเงินไปให้ไม่อย่างนั้นอุทัยกับวณีได้รู้แน่ว่าตัวเองมีลูกปลอมๆแต่เปียไม่ยอมจำนนตัดสินใจโทร.แจ้ง 191 ว่าตนมีเบาะแสคนร้ายชื่อมุก
รุ่งขึ้นขณะมุกทำงานและฝันหวานว่าอีกหนึ่งอาทิตย์ตนก็ไม่ต้องมาเป็นขี้ข้าใครแล้ว
แต่พอเลิกงานจะกลับบ้านมุกก็ถูกตำรวจกรูกันเข้ามาจะจับกุมมุกวิ่งหนีสุดชีวิตตำรวจตะโกนบอกกันให้ไล่จับมุกให้ได้ตะโกนสั่ง “อย่าหนี...นายมุกอย่าหนี...”
แต่ด้วยความชำนาญภูมิประเทศมุกวิ่งเข้าซอยโน้นออกซอยนี้จนในที่สุดก็หนีรอดเงื้อมมือตำรวจไปได้หวุดหวิด!
ooooooo
น้อยกลับจากมหาวิทยาลัยเห็นเย็นยังนั่งซึมอยู่ที่เดิมน้อยเข้าไปหาอย่างห่วงใยเย็นถามว่าประวิทย์หายไปไหนทำไมน้อยกลับมาคนเดียว
“พี่ประวิทย์กลับบ้านไปแล้วค่ะ... น้าเย็นขา...มีอะไรบอกน้อยเถอะนะคะเราสองคนจะได้ช่วยกันระวังตัว” น้อยถามอย่างเกรงใจเป็นห่วงมองหน้าเย็นถามว่า “ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นคนไม่ดีใช่ไหมคะแล้วน้าเย็นก็กลัวว่าเขาจะกลับมาอีกใช่ไหมคะ”
เย็นอึ้งที่น้อยเดาใจได้ถูกทุกอย่างระหว่างนั้นมุกที่หนีตำรวจมาก็ปีนรั้วเข้ามาด้วยสีหน้าโกรธแค้นมาก
เวลาเดียวกันคุณหญิงก็ให้จวนเอาข้าวต้มมาให้เย็นตัวท่านเองก็เดินมาดูเย็นด้วยพูดกับเย็นอย่างอาทรว่า
“ประวิทย์บอกว่าแกยังไม่หายดีฉันเลยให้จวนต้มข้าวต้มมาให้” เย็นยกมือไหว้ขอบคุณที่คุณหญิงเมตตา “นี่ถ้าไม่หายก็ไปหาหมอนะแต่ฉันดูท่าทางแกแล้วมันเหมือนคนตรอมใจ...มีเรื่องทุกข์ใจใช่ไหม” ถามแล้วเห็นเย็นน้ำตาคลอคุณหญิงถามอย่างเมตตาว่า “มันเรื่องอะไรล่ะเย็น?”
เย็นยิ่งอึกอักน้ำตาพานจะไหลให้ได้มองคุณหญิงอย่างชั่งใจไม่ทันที่เย็นจะพูดอะไรมุกก็พรวดพราดเข้ามาหน้าตาถมึงทึงคุณหญิงถามมุกทั้งตกใจทั้งไม่พอใจว่า “แกเป็นใคร? เข้ามาที่นี่ได้ยังไง”
เย็นมองมุกตะลึงน้อยจำมุกได้มองอย่างตกใจแต่พร้อมจะปกป้องเย็นมุกแค่นหัวเราะบอกคุณหญิงว่าตนเป็นใครก็ให้ถามเย็นดูเย็นเลยบอกว่าเป็นญาติตนเพิ่งมาจากบ้านนอกคุณหญิงมองอย่างสงสัยบอกเย็นว่า
“งั้นฉันกลับก่อน...ไว้ค่อยคุยกันรู้ไว้นะแกยังมีฉันอยู่”
จวนมองมุกแล้วบอกเย็นว่า “จำได้ใช่ไหมวันแรกที่เย็นมาที่นี่คุณหญิงก็เป็นคนรับเย็นเข้ามาท่านเป็นคนมีเมตตา” แล้วจวนก็มองมุกก่อนบอกเย็นอีกว่า “และพี่ก็เชื่อว่าถ้าเย็นมีปัญหาท่านจะช่วยเย็นได้” จวนมองมุกอีกทีก่อนเดินออกไป
ระหว่างเดินมาตามทางคุณหญิงถามจวนว่านายคนนั้นเป็นญาติฝ่ายไหนของเย็นจวนเองก็ไม่รู้คุณหญิงงึมงำอย่างกังวลว่า
“ฉันเพิ่งรู้ว่าเย็นมีญาติแบบนี้เหมือนกุ๊ยเหมือนโจรเลย”
ooooooo
พอคุณหญิงกับจวนกลับไปเย็นตวาดถามมุกว่ามาที่นี่ทำไม? มุกเสียงเข้มตาขวางตวาดสวนว่า
“ไม่แกก็นังเย็นทรยศฉันและแกก็รู้ใช่ไหมคนที่ทรยศฉันมันต้องเจอยังไง” มุกกระชากเย็นไปตบอย่างแรงน้อยถลันเข้าขวางตวาดมุกอย่าทำน้าเย็นมุกมองน้อยทำเสียงเย้ย “แหม...ช่างเป็นคนดีสมกับเป็นคุณหนูจริงๆคิดว่าจะทำอะไรฉันได้หรือ...หนูน้อย...”
มุกกระชากน้อยออกจากเย็นจะทำร้ายเย็นถลันเข้าผลักมุกออกตวาด “อย่าทำหลานฉัน!”
“นังนี่น่ะเหรอหลานแก...ไม่ใช่มั้ง...น้าเย็น” มุกหัวเราะเยาะเย้ยถูกเย็นตวาดให้หุบปากบอกให้ไปคุยกันข้างนอกแล้วเดินนำออกไปมุกยังหันมองน้อยพูดล้อๆ “ฉันไปก่อนนะจ๊ะหนูน้อยหนูนี่...ช่างเป็นเด็กที่น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ” พูดแล้วเอานิ้วเขี่ยแก้มน้อยแต๊ะอั๋งถูกน้อยตบมือผัวะจ้องหน้าเอาเรื่องมุกหัวเราะลั่นเดินออกไปน้อยมองตามเย็นไปอย่างเป็นห่วง
พอออกไปคุยกันในสวนมุกหาว่าเย็นแจ้งตำรวจจับตนเย็นบอกว่าตนไม่ได้ทำมุกจิกตาคำราม
“ถ้าไม่ใช่แกงั้นก็ต้องเป็นนังเปีย!!”
เย็นตกใจคิดไม่ออกว่าเปียมาเกี่ยวเรื่องนี้ได้อย่างไร?!
ooooooo
เปียยืนสะใจอยู่ในสวนมืดๆคุณหญิงกลับจากบ้านเย็นเห็นเข้าถามว่ามายืนทำอะไรตรงนี้หมู่นี้ยิ่งมีคนแอบเข้าบ้านเราด้วยเปียบอกว่ามาเดินเล่นเห็นตำรวจเยอะแยะคนร้ายอาจถูกจับไปแล้วก็ได้
คุณหญิงบอกให้เข้าบ้านเสียเตือนว่าตอนนี้อย่าเพิ่งไปหาเย็นเพราะเห็นมีญาติมาหาท่าทางน่ากลัวเชียว
เปียฟังอย่างตื่นเต้นอยากรู้อีกใจก็ระแวงว่าอาจจะเป็นมุกก็ได้
น้อยคอยเย็นอยู่นานนึกเป็นห่วงเลยหาไม้เหมาะมือออกเดินตามหาไปในสวนเย็นกับมุกกำลังโต้เถียงกันรุนแรงเย็นด่ามุกว่ารับปากแล้วว่าจะไม่ยุ่งกับเปียและน้อยแต่ก็ยังทำตบหน้ามุกด่า “สันดานโจรอย่างแกเชื่อไม่ได้จริงๆไอ้มุก”
“นังเปียมันหาเรื่องเองเพราะถ้ามันไม่ทรยศฉันฉันก็ไม่มาที่นี่” มุกกระชากผมเย็นอย่างแรง
เปียเดินมาได้เห็นได้ยินแอบมองทั้งเกลียดทั้งแค้นมุกในขณะที่มุกก็ยังด่าเย็นด่าเปียว่าเลวทำร้ายหักหลังได้กระทั่งญาติพี่น้องของตัวเองขู่เย็นว่า
“ฉันเชื่อว่าสักวันนังเปียมันจะต้องหักหลังแกทางที่ดีแกต้องจัดการมันก่อนทำยังไงก็ได้ให้มันเข็ดหลาบอยู่ในเงื้อมมือของแกถ้าแกทำไม่ได้ฉันจะทำมันเอง!”
เปียทนไม่ได้ผละไปอย่างแค้นใจในขณะที่เย็นทั้งแค้นทั้งสมเพชด่ามุกที่ไม่ได้เลี้ยงดูเปียแต่ยังหน้าด้านมาขอเงินใช้เลยถูกมุกตบผัวะ! น้อยย่องมาข้างหลังทนไม่ได้เงื้อไม้ฟาดที่ต้นคอมุกสุดแรงแล้วตามซ้ำมุกหันมาจะทำร้ายน้อยเย็นกระโดดขวางเต็มตัวตวาดลั่น
“อย่าทำหลานฉันไม่งั้นฉันเอาแกตาย” น้อยก็ตะโกนว่าจะแจ้งตำรวจเย็นถามมุกว่า “ได้ยินแล้วใช่ไหมไม่มีใครยอมให้แกข่มขู่ได้ตลอดฉันก็เหมือนกัน” มุกขู่ว่าจะให้ตนแฉหรือเย็นโต้อย่างไม่หวาดหวั่นว่า “แกก็ได้ยินคุณหญิงบอกแล้วนี่ท่านพร้อมจะช่วยฉันแก้ปัญหาทุกอย่างถึงตอนนี้ฉันไม่กลัวแกอีกแล้วไอ้มุกไปเดี๋ยวนี้เลยไอ้มุกไป๊!!”
“คนอย่างไอ้มุกไม่ยอมง่ายๆโว้ย” มุกปากกล้าขาสั่นตะโกนแล้ววิ่งหนีไปเย็นกอดน้อยไว้อย่างปกป้องห่วงใย
มุกวิ่งไปทางบ้านอุทัยเจอเปียเข้าพอดีมุกลอบเข้าไปด้านหลังจังหวะที่เปียจะเดินกลับก็ถูกมุกตะปบคอลากไปที่ลับตาตบเปรี้ยงจนเปียล้ม
“นี่แค่สั่งสอนที่แกไปแจ้งตำรวจแต่ถ้าแกไม่เอาเงินมาให้ฉันแกรู้ใช่ไหมว่าแกจะเจออะไร!” พอดีเห็นประวิทย์เดินมามุกเลยกัดฟันตะคอกสั่ง “ไปตามนัดไม่งั้นตาย!!” แล้วผลักเปียล้มก่อนวิ่งหนีไป
ประวิทย์เห็นแว่บๆรีบวิ่งมาดูเปียด้วยความเป็นห่วงแต่เปียกลัวประวิทย์จะรู้เรื่องตนเลยไล่ตะเพิดไม่ให้มายุ่งประวิทย์บอกว่าตนเห็นคนร้ายถูกเปียตบหน้าตวาดระบายอารมณ์
“หุบปาก! อย่าบอกเรื่องนี้กับใครไม่งั้นแกได้ออกจากบ้านหลังนี้แน่ไอ้ประวิทย์” ผลักร่างประวิทย์อย่างแรงแล้วเดินปึงปังไปประวิทย์มองเปียอย่างงุนงงไม่เข้าใจ
วณีหมกมุ่นครุ่นคิดแต่เรื่องของเปียคิดถึงคำพูดของเลอสรรที่ว่าเปียอาจซึมๆเพราะน้อยใจที่จะฆ่าตัวตายแล้วคุณน้าไม่สนใจนึกเป็นห่วงเลยเดินขึ้นไปที่ห้องเปีย
ปรากฏว่าเปียไม่อยู่แต่ห้องรกมากที่นอนก็ไม่เก็บเสื้อผ้าก็ทิ้งขว้างเกะกะวณีจึงเก็บเสื้อผ้าและที่นอนให้ยกที่นอนเพื่อขึงผ้าปูให้ตึงแต่ไม่เห็นทองของนมแสที่เปียเอามาซุกไว้เปียเข้ามาเห็นตกใจถามว่า “คุณแม่ทำอะไร!”
พอวณีบอกว่าจัดเตียงให้เปียรีบเข้าไปแย่งทำแล้วหาทางให้วณีรีบออกไปจากห้องวณีดูออกกอดและหอมเปียบอกว่า “แม่รักหนูที่สุด” แล้วเดินออกไปเปียรีบตามไปล็อกประตูทันที
วณียืนที่ประตูได้ยินเสียงล็อกประตูก็ไม่สบายใจ
ส่วนเปียปิดประตูล็อกแล้วก็ตรงไปหยิบปืนที่ขโมยมาจากห้องเลอสรรกำปืนทำท่าจะลั่นไก!
ooooooo
น้อยยังพยายามที่จะถามเย็นว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? เกี่ยวข้องกับเย็นและเปียอย่างไร? มันบอกว่าจะแฉแฉอะไร? เปียทำอะไรผิดหรือ?
เย็นตัดบทว่าไม่อยากให้น้อยไปยุ่งกับคนเลวๆแบบนั้นพูดอย่างเจ็บปวดว่า
“เปียไม่ได้ทำอะไรผิดคนที่ผิดคือน้าถ้าน้อยไม่อยากให้น้ารู้สึกผิดมากไปกว่านี้ก็เลิกถามแล้วก็ไม่ต้องไปสนใจว่าผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร”
เมื่อเย็นตอบแบบปิดประตูทุกทางน้อยก็ได้แต่ถอนใจสุดท้ายน้อยก็ไม่เข้าใจและไม่รู้อะไรอยู่ดีเมื่อเจอประวิทย์จึงถามประวิทย์ซักถามถึงรูปร่างลักษณะของมุกอย่างละเอียดจนน้อยถามว่าทำไมเขารู้
“คุณหญิงท่านคุยให้ที่ครัวฟังบอกท่าทางเขาไม่ค่อยดีท่านเป็นห่วงน้าเย็นที่สำคัญพี่เห็นเขาคุยกับคุณหนูเปียแปลว่าเขาต้องรู้จักกันแล้วน้อยไม่รู้จักเหรอ?”
“ไม่รู้จักแล้วน้อยก็อยากรู้น้าเย็นกับเปียไปรู้จักกับผู้ชายคนนั้นได้ยังไง” น้อยสงสัยสิ่งที่ยังหาคำตอบไม่ได้
ooooooo
วันนี้เป็นวันที่มุกนัดเปียไปพบที่ตึกร้างเปียแต่งตัวจะออกจากบ้านบอกวณีว่าจะไปช็อปปิ้งวณีจะไปเป็นเพื่อนก็ไม่เอาวณีเสนอให้เลอสรรไปเปียก็ปฏิเสธอีก
อุทัยปรามวณีอย่างไม่พอใจว่า “ยัยเปียโตพอที่จะจัดการกับชีวิตตัวเองได้แล้วอย่าไปยุ่งวุ่นวายอะไรนักเลย”
“ใช่ค่ะ” เปียเสียงกระด้าง “เปียโตพอที่จะจัดการอะไรๆในชีวิตตัวเองได้แล้วไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายอะไรกับเปีย” พูดแล้วเดินเชิดไปเลย
พอเดินพ้นสายตาวณีกับอุทัยเปียก็ล้วงในกระเป๋ากำปืนไว้แน่นแววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นชิงชังทุกคน!
ส่วนวณีบ่นอุทัยว่าไม่รู้จะพูดให้เปียเสียใจทำไมอุทัยยอมรับว่าตนยังโกรธอยู่
“พี่อุทัยเป็นพ่อไม่ว่าเป็นเรื่องอะไรพี่อุทัยต้องให้อภัยลูกได้”
“ถ้าเป็นลูกพี่จริงๆทำไมพี่จะให้อภัยไม่ได้แต่นับวันพี่ยิ่งสงสัยว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกพี่...ทั้งเย็นทั้งเปียกำลังหลอกเรา” อุทัยขึงขังจนวณีหน้าซีด
ooooooo
เปียตรงไปที่ตึกร้างมุกมาซุ่มคอยอยู่ก่อนแล้วเขาออกไปทักอย่างพอใจทวงถามเงินทันทีเปียล้วงเงินในกระเป๋าออกมาปึกใหญ่
“หลานเปียของอามุกน่ารักที่สุดเลย” มุกตาลุกจะคว้าเงินเปียดึงมือกลับแล้วโยนเงินทั้งปึกให้ปลิวว่อนมุกมองอย่างไม่พอใจแต่เงินสำคัญกว่าเขาพุ่งไปเก็บเงินที่ปลิวว่อนพลันก็ตาลุกเมื่อเห็นว่ามันเป็นแบงก์กงเต๊กมุกพุ่งเข้ามาจะเล่นงานเปียชักปืนออกมาทันที!
เห็นของจริงเข้ามุกชะงักหว่านล้อมให้ใจเย็นๆมีอะไรค่อยพูดค่อยจากันแต่นาทีนี้เปียไม่สนใจด่ามุกว่าสันดานโจรเชื่อไม่ได้ถูกมุกย้อนว่า
“ก็เหมือนสันดานแกนั่นแหละเพราะแกกับฉันมันมีเลือดโจรเหมือนๆกันนังเปีย”
เปียจิกตาใส่มุกอย่างทนฟังไม่ได้มุกฉวยโอกาสตบหน้าเปียจนเลือดกำเดาไหลมุกจะตามซ้ำถูกเปียยกเท้ายันจนหงายแล้วตามกระทืบแต่ถูกมุกกระชากเท้าอย่างแรงตวาดถาม “แกคิดจะสู้ฉันหรือ!”
เปียล้มทั้งยืนมุกชักมีดออกมาถูกเปียยันเต็มแรงคำรามคืน
“คนที่ไม่สู้คือคนแพ้และมันก็ไม่ใช่ฉันรู้ไว้ด้วย!”
เปียกับมุกต่อสู้กันอยู่นานมุกพยายามจะแย่งปืนแต่แย่งไม่ได้ในที่สุดเปียก็จ่อปืนใส่มุกพูดอย่างคับแค้นใจว่า
“ฉันเกลียดการข่มขู่ที่สุดเพราะฉันโดนมาตลอดชีวิต” มุกถามว่าเย็นใช่ไหมเดี๋ยวตนจะไปจัดการให้เปียตวาดใส่หน้าว่า “แกนั่นแหละ! แกทำให้ฉันเป็นหมาจนตรอกและแกก็คงจะรู้ว่าหมาจนตรอกมันจะสู้ยิบตา” มุกร้องห้ามเสียงสั่นเปียยิ้มหยันว่า “สันดานโจรมันเป็นสันดานที่เชื่อไม่ได้”
เปียลั่นไกด้วยท่าทีที่มั่นคงเลือดเย็นกระสุนพุ่งเจาะหน้าผากมุกเลือดกระจายเปียลั่นไกอีกจนร่างมุกหงายผลึ่งสิ้นใจตาเหลือกโพลงอย่างคนกลัวสุดชีวิตเปียนั่งลงข้างศพเอาแบงก์กงเต๊กยัดปากมุก...
“ชาติหน้าชาติไหนแกกับฉันอย่าได้เจอกันอีกเลยไอ้มุก”
เปียลุกขึ้นยืนท่ามกลางแสงลำสุดท้ายที่ส่องร่างน้อยทำให้ดูทะมึนน่ากลัว
ooooooo
วันนี้เลอสรรไปที่ฟิตเนสคนเดียวพนักงานที่นั่นทักว่าเปียไม่มาด้วยหรือชมว่าเปียเป็นคนน่ารักอัธยาศัยดีวันก่อนเห็นยืนคุยกับชดอย่างไม่ถือตัว
เลอสรรงงๆว่าใครคือชดพอพนักงานบอกว่า คนที่เก็บมือถือของเขาได้เลอสรรก็จำได้ยิ้มรับคำชมแทนเปีย
เปียกลับถึงบ้านก็รีบเข้าห้องปิดประตูพลันก็สะดุ้งเมื่อเกิดภาพหลอนเห็นทั้งมุกและนมแสอยู่ในห้องแต่พอเพ่งมองจริงๆทั้งสองก็หายไปเปียสับสนว้าวุ่นมองไปรอบห้องตะโกนท้า
“มาเลย! ฉันไม่กลัวพวกแกสักคน!”
ทุกอย่างภายในห้องเงียบกริบเปียโยนปืนทิ้งปืนลื่นไหลไปใต้เตียงแต่ด้ามปืนยังโผล่ออกมาแต่นาทีนี้เปียเหมือนคนไร้สติไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นเปิดประตูผลุนผลันไปที่ห้องนมแส
นมแสที่ขยับเขยื้อนไม่ได้นอนอยู่บนเตียงเปียไปถึงก็จิกผมนมแสกระชากถามว่ายังไม่ตายหรือทำไมตายยากตายเย็นนักแล้วพยายามจะทำให้นมแสตายจิกผมขึ้นมาทำร้ายแต่กลับเห็นนมแสจ้องหน้าจนเปียผงะเกิดภาพหลอนว่านมแสจับมือตนแน่นจนร้องกรี๊ดๆแต่พอดูดีๆกลายเป็นแค่เศษผ้าที่พันมือเปีย
เสียงหวีดร้องของเปียดังไปถึงบ้านอุทัยวณีกับเลอสรรพากันวิ่งไปที่บ้านนมแสไปถึงเห็นเปียแผดเสียงกรี๊ดๆแล้วล้มหมดสติไปส่วนนมแสนอนอยู่บนเตียงผ้าห่มหลุดลุ่ย
“ตาเลอรีบพาน้องออกไป” วณีสั่งแล้วหันไปดูนมแส “เกิดอะไรขึ้นอีกนมแส...ฉันอยากรู้...เกิดอะไรขึ้น???”
นมแสได้แต่มองวณีน้ำตาไหลด้วยความสงสารแต่นมแสยังพูดไม่ได้
เมื่อเลอสรรอุ้มเปียไปวางที่เตียงเปียยังเหมือนคนประสาทหลอนผวาร้องแต่ว่า “เปียกลัว...เปียกลัว...” เลอสรรถามว่าเปียไปทำอะไรที่ห้องนมแสเปียบอกว่าเห็นคนเดินเข้าไปในห้องนมแสแต่พอตนเดินตามเข้าไปคนก็หายไปต้องเป็นผีแน่ๆตนเห็นผีวณีตามมาดูบอกว่าผีไม่มีไม่ต้องกลัวเปียถามว่าแล้วเป็นยมบาลได้ไหมอาจเป็นยมบาลมารับนมแสก็ได้
พออุทัยรู้เรื่องก็พูดอย่างหงุดหงิดว่าเพ้อเจ้อยมบาลมีที่ไหนกันตนเชื่อว่าต้องเป็นอุบายอะไรสักอย่างของเปียแน่ๆ
ทั้งวณีและคุณหญิงเห็นว่าบรรยากาศที่บ้านเครียดเสนอให้ไปพักผ่อนกันดีไหมเพื่อเปียจะได้ดีขึ้นอุทัยบอกว่าตนไม่อยากไปทั้งวณีและคุณหญิงต่างคะยั้นคะยอให้อุทัยไปด้วยกันถือโอกาสพาน้อยกับเย็นไปด้วยเพราะท่าทางเย็นเหมือนคนตรอมใจจะได้ไปผ่อนคลายบ้าง
แววตาอุทัยเป็นประกายขึ้นวาบหนึ่งเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้เลอสรรอาสาจะไปชวนเย็นกับน้อยให้เปียขอไปด้วยวณีย้ำกับเลอสรรว่าอย่าให้น้อยปฏิเสธได้เลยนะ
ooooooo
เมื่อเลอสรรไปชวนน้อยปฏิเสธทันทีเปียช่วยคะยั้นคะยอและอ้อนเย็นให้ไปด้วยกันเย็นบอกว่าตนตามใจน้อยเลอสรรบอกน้อยว่าถ้าน้อยเป็นห่วงน้าเย็นตนจะช่วยดูแลให้
แต่ไม่ว่าใครจะหว่านล้อมอย่างไรน้อยก็ยืนกรานไม่ไปบอกเปียว่าที่ตนไม่ไปเพราะกลัวถูกเปียฆ่า! เปียสะอึกมองหน้าน้อยอย่างคาดไม่ถึงว่าจะพูดอย่างนั้นน้อยพูดด้วยสีหน้านิ่งแววตาเย็นชาว่า
“ถึงน้อยไม่พูดแต่น้อยไม่ได้โง่นะเปียน้อยรู้หมดตั้งแต่เปียหลอกน้อยไปฆ่าที่ป่าช้าเปียกินยาเบื่อเพื่อโยนความผิดให้น้อยแต่ที่น้อยไม่รู้คือ...” น้อยน้ำตาคลอเสียงเครือ “เปียเกลียดน้อยทำไม...ทั้งๆที่เราเป็นพี่น้องกันเปียฆ่าน้อยได้ยังไง?”
เปียจ้องมองน้อยที่ร้องไห้เสียใจแววตาเปียสับสนรู้สึกผิดแต่ก็แฝงด้วยความเคียดแค้นชิงชังริษยาปนเปกันไปหมดน้อยมองเปียถามว่า
“บอกน้อยได้ไหมเปีย...เปียทำน้อยทำไม”
“เปีย...เปียไม่ได้ทำ”
“น้อยไม่เชื่อต่อให้เปียไม่ยอมรับน้อยก็ไม่เชื่อน้อยไม่มีความไว้ใจให้เปียอีกแล้ว” น้อยร้องไห้ลุกวิ่งหนีไป
เปียยืนอึ้งดวงตาอ้างว้างแห้งแล้งไม่มีน้อยคนเดิมที่ยอมให้เปียข่มเหงรังแกทุกอย่างอีกแล้ว
เปียกัดริมฝีปากแน่นกลั้นก้อนสะอื้นที่แล่นขึ้นเป็นริ้วๆนึกในใจว่า...
“ทำไม...ทำไมแกต้องเป็นลูกของพวกเขาด้วยน้อย...ทำไม...”
เปียร้องไห้โฮออกมาอย่างอัดอั้นคับแค้น...
ooooooo
