ไฟรักเพลิงแค้น
ตอนที่ 4
วีด้ากระหยิ่มยิ้มด้วยความสะใจที่แผนล่อเสือให้ตายใจสำเร็จอีกขั้น คัชพลไม่เอะใจหรือสงสัยอะไรแม้แต่น้อย เรื่องที่เธอขอร่วมงานพร้อมข้อเสนอสุดพิเศษ คงมีเพียงยศสรัลที่คาใจบางอย่าง โดยเฉพาะจุดประสงค์และเจตนาของคู่เดทคนใหม่ของพี่ชายว่าต้องการอะไรกันแน่ และเขาก็ไม่รอช้า บุกไปถามเธอทันทีที่มีโอกาส
“ตกลงที่คุณทำทุกวันนี้คุณมีแผนอะไร...ทั้งงานที่ให้ผมจัด คุณทำเพื่ออะไร นอกจากจะได้ใกล้ชิดพี่ใหญ่”
วีด้าหัวเราะเยาะแล้วยอกย้อน “ทำเพื่อให้ได้ใกล้ชิดคุณใหญ่ ก็แล้วแต่คุณจะคิดนะคะ”
“คุณทำอย่างนี้ทำไม ในเมื่อคุณเองก็มีแฟนอยู่แล้ว”
“นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน คุณไม่ควรจะมาก้าวก่าย”
“แต่เรื่องส่วนตัวของคุณ มีพี่ชายผมเข้าไปเกี่ยว”
“คุณยศสรัลคะ ถ้าสิ่งที่คุณต้องการจะพูดกับฉันเป็นเรื่องไร้สาระพรรค์นี้ ไม่ใช่เรื่องงาน ฉันขอไม่คุยนะคะ”
วีด้าทำท่าจะผละไป ยศสรัลคว้าข้อมือรั้งไว้ อยากเคลียร์ให้รู้เรื่อง แต่หญิงสาวขืนตัวผลักออกและสะบัดหน้าจากไปไม่เหลียวหลัง ทิ้งลูกชายคนกลางของบัญชาให้มองตามด้วยความหงุดหงิด...เชื่อมั่นว่าเธอต้องมีแผนร้ายแน่ๆ
หลังตกลงแผนงานเรียบร้อย วีด้า ยศสรัลและคัชพลจึงไปดูงานที่รีสอร์ตไม่กี่วันถัดมา ยศสรัลต้อนรับและแนะนำที่ทางในรีสอร์ตเป็นอย่างดีจนวีด้าอดทึ่งไม่ได้ แต่ที่ดึงความสนใจจากเธอมากกว่าคือท่าทางน่าสงสัยของคัชพลที่ต้องพบปะแขกพิเศษ วีด้าพยายามจับสังเกตแต่ติดยศสรัลที่คอยดูแลแทนพี่ชายตลอด ทำให้ไม่ค่อยสะดวก
ท่าทางลุกลี้ลุกลนเหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อตัวของวีด้าทำให้ยศสรัลมองตามด้วยความสงสัย ยิ่งเมื่อคัชพลขอตัวไปทำงานกับแขกพิเศษและสั่งให้เขาพาเธอนั่งเรือชมวิวรอบเกาะแทนยิ่งทำให้เธอร้อนรนหนัก คู่เดทคนล่าสุดของพี่ชายมีอาการหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดและพยายามขอรอให้คัชพลไปด้วยกัน แต่สุดท้ายเธอก็ต้องผิดหวังเพราะคัชพลปฏิเสธและอ้างว่าแขกพิเศษมีธุระสำคัญ วีด้าขัดใจมากและพาลมาลงกับยศสรัล
“ฉันว่าเราควรรอคุณใหญ่แล้วไปพร้อมกัน”
“คุณวีด้ากลัวคนแปลกหน้าเหรอครับ”
“จะคนแปลกหน้าหรือคนหน้าแปลกอย่างคุณฉันก็ไม่กลัว...แต่ฉันไม่ไว้ใจ”
“ไม่ไว้ใจ...ก็คือกลัวนะครับ”
วีด้าข่มความโกรธและตามไปอย่างเสียไม่ได้ ยศสรัลมองตามยิ้มๆ ดีใจที่ยั่วประสาทเธอได้สำเร็จ
ยศสรัลกวนโมโหไม่เลิก แกล้งขับเรือช้าๆ จนวีด้าเริ่มหงุดหงิดและอาสาจะขับเอง ชายหนุ่มปล่อยให้ทำตามต้องการเพราะเชื่อว่าเธอคงขับไม่เป็น และก็จริงดังคาดเพราะหญิงสาวมีท่าทีเงอะๆ งะๆ จนอดขำไม่ได้ ยศสรัลพยายามขอกุญแจคืนแต่วีด้าไม่ให้เลยกลายเป็นยื้อยุดไปมา สุดท้ายสองหนุ่มสาวต้องมองหน้ากันเครียดๆ เพราะ กุญแจเจ้าปัญหาหล่นลงไปในน้ำทะเลตอนจังหวะที่เรือโคลง!
สองหนุ่มสาวช่างยั่วเลยต้องมานั่งหน้าหงิกกันคนละมุมบนเรือ ยศสรัลอดแขวะเธอไม่ได้ที่หาเรื่องเขาก่อน
“เพราะความอวดดีของคุณแท้ๆ เราถึงต้องตกอยู่ในสภาพนี้”
“อย่ามาโทษฉันนะ ก็คุณอยากแกล้งฉันก่อนทำไม”
ยศสรัลส่ายหน้าเซ็งๆ ขี้เกียจเถียงให้หงุดหงิดกว่าเดิม วีด้าเบ้หน้าเล็กน้อยแล้วถามว่าจะเอายังไงต่อไป
“จะทำยังไง...ก็ต้องให้พี่ใหญ่...พระเอกของคุณมาช่วยน่ะสิ จะได้เข้าแผนคุณด้วย...ไม่ดีหรือ”
“ทำไมต้องรอล่ะ คุณก็โทร.หาคุณใหญ่ให้รีบมาช่วยเราสิ”
ยศสรัลย้อนให้เธอโทร.เอง วีด้าบอกว่าลืมมือถือไว้บนห้อง ยศสรัลเลยล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อโชว์มือถือเปียกน้ำ
“โทรศัพท์ผมสำลักน้ำเพราะความอวดดีของคุณไง”
“โธ่เอ๊ย...แล้วจะทำยังไง เราต้องลอยกลางทะเลอีกนานแค่ไหน คุณนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆเลย”
ยศสรัลแกล้งไปประชิดตัวและเตือนให้ระวังคำพูด วีด้าผงะและหนีไปนั่งอีกมุม...กลัวเขาทำมิดีมิร้ายจริงๆ
ooooooo
เรือลอยเรื่อยๆ จนติดเกาะกลางทะเลแห่งหนึ่ง ยศสรัลปลุกเพื่อนร่วมทางที่ผล็อยหลับเมื่อครู่ใหญ่ให้ลงไปพักบนเกาะ วีด้าสะบัดหน้าไม่ยอมด้วยความหยิ่ง ยศสรัลเลยต้องปล่อยเลยตามเลยและเดินไปสำรวจอุปกรณ์ ข้าวของอาหารแห้งบนเรือเพื่อประทังชีวิตคืนนี้
วีด้าชะเง้อมองด้วยความระแวง แต่อาการปวดศีรษะเพราะเมาเรือทำให้ต้องฝืนใจลากสังขารลงมาหาเขาหลังจากนั้นไม่นานนัก ยศสรัลเฝ้าดูแลด้วยความเป็นห่วงและหุงหาอาหารกระป๋องให้กินอย่างดี แต่ถึงกระนั้น...วีด้าก็อดกวนประสาทเขาไม่ได้ด้วยการคว้าน้ำขวดที่เหลือเพียงน้อยนิดมาราดตัวเพื่ออาบน้ำ ยศสรัลโมโหแต่ไม่อยากเถียงให้บรรยากาศแย่ไปกว่านี้ เลยได้แต่ผละไปนั่งเงียบๆคนเดียวเพื่อสงบสติอารมณ์
เวลาเดียวกันที่รีสอร์ต...คัชพลเร่งให้คนงานออกเรือตามหาน้องชายคนกลางและคู่เดทคนสวย แต่ก็เป็นไปด้วยความยากลำบากเพราะไม่มีเรือและอุปกรณ์ค้นหาที่เพียงพอ คัชพลร้อนใจมากอยากออกไปตามเองให้รู้แล้วรู้รอด คนงานเลยเสนอให้ไปตามตำรวจน้ำ คัชพลจึงจำต้องถอดใจรอถึงเช้าเพราะไม่อยากให้เรื่องวุ่นวายไปกันใหญ่
ฝั่งวีด้าอาการไม่ค่อยดี ปวดหัวและครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้ ยศสรัลต้องบังคับให้กินยาอยู่นานกว่าเธอจะยอม สองหนุ่มสาวคงจะนั่งเงียบกันคนละมุมทั้งคืน ถ้ายศสรัลไม่เป็นฝ่ายชวนคุยเรื่องที่คาใจมาตลอด
“ทำไมคุณถึงชอบพี่ใหญ่ คุณชอบเขาจริงๆหรือเปล่า”
วีด้าไม่ตอบแต่ย้อนถามเสียงเบา “ผิดหรือคะถ้าฉันจะชอบเขา”
“ตอนเจอหน้าคุณครั้งแรก ทำให้ผมคิดถึงใครบางคนที่ผมเคยรู้จัก”
วีด้าหน้าเจื่อนเบือนหน้าหนี ยศสรัลเริ่มมั่นใจบางอย่างและเซ้าซี้ถามว่าอยากรู้ไหมว่าเธอคือใคร
“ฉันไม่สนใจเรื่องของคุณหรอก”
“แต่ผมอยากบอก ผมคิดถึงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมเคยพบเมื่อหกเจ็ดปีก่อน เธอเป็นผู้หญิงน่ารัก ครั้งแรกที่เห็นคุณ ผมคิดว่าเป็นเธอคนนั้น แต่พอผมได้รู้จักนิสัยใจคอคุณ...คุณคงไม่ใช่”
วีด้าพยายามข่มความไม่พอใจแล้วสวนกลับ “ฉันคงแย่มากในสายตาคุณ”
“ใช่...เพราะผมคิดว่าถ้าเป็นเขา...เขาคงไม่ทำตัวแบบคุณ”
วีด้าหมดความอดทนและสะบัดหน้าหนีไปนั่งอีกทาง พลางบ่นพึมพำเมื่อลับร่างเขาแล้ว
“อีตาบ้า...ปากจัดที่สุด เมื่อก่อนฉันก็มองนายผิดไปเหมือนกัน!”
วีด้าหลบไปนั่งคนเดียวและผล็อยหลับใต้ต้นไม้ ยศสรัลตัดสินใจอุ้มไปนอนบนที่ที่เตรียมไว้ แต่นอนได้ไม่นานก็ต้องสะดุ้งตื่นเพราะวีด้าละเมอหาแม่ กว่าเขาจะได้นอนอีกครั้งก็เกือบเช้าเพราะหญิงสาวจับมือไม่ปล่อย เรียกร้องความสงสารเป็นที่น่าเวทนายิ่งนัก แต่เมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็ร้องโวยวายหาว่าเขาฉวยโอกาสกับเธอ
“ถ้าผมฉวยโอกาส...คุณไม่รอดตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ให้ท่าผมขนาดนั้น คุณทั้งจับ ทั้งเบียด ทั้งกอด...”
“นี่นายกล่าวหาฉันเหรอ พูดให้มันดีๆนะ”
“ทำไม...ผมพูดความจริงแล้วอายเหรอ จะให้เล่ารายละเอียดไหมตอนคุณกระแซะเข้าหาผมน่ะ”
“นายมันบ้าไปแล้ว ต่อให้เหลือนายคนเดียวบนโลก ฉันก็ไม่มีวันเพี้ยนขนาดนั้นหรอก ปล่อยฉันนะ”
“คราวหน้าคงต้องอัดคลิปไว้เป็นหลักฐาน”
วีด้าคร้านจะเถียง ล้มตัวลงนอนหันหลังให้ ยศสรัลหัวเราะชอบใจที่ยั่วเธอได้สำเร็จอีกครั้ง...
ooooooo
ถึงจะทะเลาะกันเกือบตลอดเวลาแต่สุดท้ายสองหนุ่มสาวก็หันหน้ามาร่วมมือกันหุงหาอาหารและหาเชื้อเพลิงมาจุดกองไฟ ยศสรัลทึ่งในความอึดของเธอไม่น้อย ไม่คิดว่าหญิงสาวสวยจัดทันสมัยสุดๆ อย่างวีด้าจะทำเรื่องแบบนี้ได้
ด้านคัชพล...ออกเรือพร้อมคนงานแต่เช้าเพื่อตามหาน้องชายคนกลางและคู่เดทคนสวย แต่กว่าจะได้เจอกันก็ช่วงสายเพราะไม่รู้ว่าเรือไปติดที่เกาะไหน วีด้าตื่นเต้นดีใจอย่างเห็นได้ชัด ถลาไปหาคัชพลจนยศสรัลอดหมั่นไส้ไม่ได้ คัชพลจัดแจงดูแลหญิงสาวอย่างดีก่อนจะปล่อยให้พักผ่อนตามลำพัง จากนั้นจึงตัดสินใจไปเคลียร์กับยศสรัลเพราะเอะใจเรื่องติดเกาะว่าอาจไม่ใช่แค่อุบัติเหตุ
“ฉันรู้ว่าแกกับเขาไม่ค่อยลงรอยกัน แต่เหตุการณ์นี้...เป็นแผนนายหรือเปล่า”
“คุณวีด้าเขาแล่นเรือใบออกไปไกล ผมก็ออกไปดู ขากลับเรือน้ำมันหมด แล้วลอยไปติดเกาะก็แค่นั้น”
ยศสรัลยืนยันว่าไม่เคยคิดร้าย คัชพลมองหน้าน้องชายนิ่งๆ แล้วตัดสินใจไม่ถามอะไรอีก
“ไม่มีอะไรก็แล้วไป ฉันอยากให้แกวางตัวกับเขาดีๆ เพราะวันหนึ่งเขาอาจจะมาเป็นพี่สะใภ้แก”
คัชพลทิ้งท้ายก่อนจะจากไป ทิ้งยศสรัลให้มองตามด้วยความเซ็ง...ไม่คิดว่าพี่ชายจะติดใจเสน่ห์ของวีด้าขนาดนี้
แม้ยศสรัลจะยืนกรานว่าไม่คิดอะไร แต่คัชพลก็ไม่วางใจเรื่องวีด้าเสียทีเดียว เสือผู้หญิงคนดังตัดสินใจไปหาวีด้าเพื่อบอกความรู้สึกตัวเอง “ผมหึงที่เมื่อคืนคุณอยู่กับสรัลสองต่อสอง...ผมไม่เคยรู้สึกหึงผู้หญิงคนไหนเลย”
วีด้าลอบยิ้ม สะใจเหลือเกินที่ทำให้เขาคลั่งได้ แต่จำต้องตีหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไร คัชพลหน้าเสีย กลัวเธอโกรธเลยรีบเปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อน “ผมแค่อยากให้คุณวีด้ารับรู้ความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณ...พักผ่อนเถอะครับ”
คัชพลออกจากห้องไปแล้วพร้อมรอยยิ้มเขินๆ ต่างจากวีด้าที่มองตามด้วยความกระหยิ่มใจที่เสือผู้หญิงคนดังแห่งวงการไฮโซกำลังติดกับ แต่ที่ทำให้เธอข้องใจมากกว่าหลังจากนั้นคือท่าทีเย็นชาและหมางเมินของยศสรัล ทั้งที่เขาไม่พอใจเรื่องเธอพยายามเข้าหาคัชพลแท้ๆ แต่กลับเลือกนิ่งเฉยเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร
ฝ่ายยศสรัลต้องข่มอารมณ์หงุดหงิดเป็นอย่างมาก ต้องทนเห็นวีด้าทำท่าจี๋จ๋ากับคัชพล แต่คำพูดพี่ชายเมื่อสายยังวนเวียนในหัวว่าอยากให้เขาทำตัวดีๆกับว่าที่พี่สะใภ้ แต่ถึงกระนั้นภาพความใกล้ชิดของทั้งสองก็ทำให้แทบคลั่ง ทั้งโมโหหึงและเป็นห่วงพี่ชายจนวางตัวไม่ถูก
เวลาเดียวกันที่บ้านบัญชา...มณฑิตามารอยศสรัลด้วยสีหน้าสงบ ทั้งที่ในใจร้อนเป็นไฟที่ว่าที่คู่หมั้นหายตัวไปโดยไม่บอกกล่าว สินีกับบัญชามองหน้ากันเครียดๆ เพราะมณฑิตาหงุดหงิดจนอดตัดพ้อว่าควรจะบอกเธอสักหน่อย จะได้ขอตามไปดูงานด้วย บัญชาถอนหายใจเบาๆ แล้วปลอบ
“พ่อเห็นว่าสรัลเขาไปเรื่องงาน หนูมณไปก็จะเบื่อเปล่าๆ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ มณแค่คิดว่าถ้ามณไปสรัลกับแม่นั่นอาจไม่ไปติดเกาะด้วยกัน”
“หนูกำลังคิดว่าสรัลจะไปชอบหนูวีด้าหรือ อย่าไปคิดแบบนั้น หนูวีด้าน่ะเขาควงกับตาใหญ่อยู่” สินีช่วยพูด
มณฑิตาอารมณ์เสียไม่เลิกตามประสาคนเอาแต่ใจ สินีหน้าเจื่อน เหนื่อยจะปลอบแต่ไม่รู้จะทำยังไง ส่วนบัญชาไม่สนใจและไปเตรียมตัวทำงาน แต่ต้องหัวเสียหนักเมื่อเจอลูกชายคนเล็กกำลังจะออกไปเที่ยวกับเพื่อน ธัญกรข่มความโกรธที่ถูกพ่อค่อนแคะ แต่อดเหน็บกลับไม่ได้ว่าเมื่อไหร่พ่อจะเลิกแดกดันเขาเสียที
“ฉันจะพูดจนกว่าแกจะมีความคิดเป็นผู้เป็นคน แล้วเป็นให้ได้อย่างพี่แกสองคน”
“แล้วตกลงคุณพ่อเห็นผมเป็นลูกเหมือนพี่ใหญ่กับพี่สรัลหรือเปล่าครับ”
“ไอ้เล็ก...ถ้าแกอยากให้ฉันเห็นแกเป็นลูก ก็ทำตัวให้สมกับที่เกิดมาเป็นลูกฉัน เลิกทำให้ฉันอับอายซะที”
ธัญกรเจ็บใจจนน้ำตาคลอ แต่ไม่อยากเถียงให้เรื่องรุนแรงกว่านี้ เลยได้แต่ผละออกไป บัญชาได้แต่มองตามด้วยความระอาใจ คร้านจะบ่นจะเตือนแต่ก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น
ฟากคัชพลกับยศสรัลกลับจากรีสอร์ตไม่นานหลังจากนั้น แถมต้องรับศึกหนักจากมณฑิตาที่ตั้งท่าหาเรื่องทันทีที่สองหนุ่มมาถึงบ้าน คัชพลเอาตัวรอดและปลีกตัวไปดื้อๆ ทิ้งยศสรัลให้รับมือกับว่าที่คู่หมั้นสาวด้วยความหงุดหงิด โดยเฉพาะเมื่อต้องตอบคำถามเรื่องติดเกาะกับวีด้าว่ามีที่มาที่ไปอย่างไร
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด...ทำไมผมต้องแก้ตัว”
“ค้างคืนที่เกาะกับผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่คู่หมั้น สำหรับมณถือว่าเป็นความผิดอย่างมาก”
“สำหรับผมมันเป็นอุบัติเหตุ”
ท่าทีเย็นชาของยศสรัลทำให้มณฑิตาโกรธจัด เธอประกาศกร้าวจะขอตามไปด้วยหากต้องไปดูงานแบบนี้อีก แต่เขาไม่ยอม ปฏิเสธเสียงแข็งและขอตัวไปพักผ่อนทันที มณฑิตาได้แต่มองตามเซ็งๆ เคืองมากที่ยศสรัลทำตัวห่างเหินและปฏิบัติต่อเธอเหมือนไม่ได้กำลังคบหาดูใจกัน
ooooooo
ในขณะที่ยศสรัลเครียดหนักที่พี่ชายติดบ่วงเสน่หาคู่เดตคนล่าสุด วีด้าไม่มีท่าทางทุกข์ร้อนเพราะแผนที่วางไว้ใกล้สำเร็จเต็มที ต่างจากเกรซที่รับฟังทุกอย่างด้วยความกังวล ไม่อยากให้เพื่อนรักเจ้าคิดเจ้าแค้นแบบนี้
วีด้าไม่พอใจที่ถูกห้ามไม่ให้ยุ่งกับครอบครัว บัญชาอีก เธอยืนกรานหนักแน่นจะไม่ยอมหยุดแผนการนี้ จนกว่าบัญชาและทุกคนในครอบครัวเขาจะได้รับบทเรียนเหมือนที่ครอบครัวเธอเคยเจอ เกรซถอนใจหนักหน่วงแล้วถามว่าจะเอายังไงต่อ ไหนๆตอนนี้คัชพลก็ดูจะมีใจให้เพื่อนรักของเธอไม่น้อย
“ตอนนี้ฉันอยากสืบหาความจริง เพราะฉันเห็นนายคัชพลมีเรื่องลับๆปกปิดตลอด ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องอะไร และมีทางไหนที่ฉันจะเล่นงานพวกนั้นได้!”
เกรซเหนื่อยจะเตือน ได้แต่ปล่อยให้เพื่อนรักเตรียมตัวรับผลการกระทำของตัวเอง ส่วนวีด้าพยายามปลอบตัวเองว่าทำทุกอย่างเพื่อทวงความยุติธรรมให้ครอบครัว ทั้งที่ในใจไม่ได้รู้สึกดีเท่าที่ควร
บ่ายวันเดียวกัน...วีด้าได้รับโทรศัพท์จากธัญกรให้ไปทานข้าวด้วยกัน เธอจึงได้รู้ว่าบัญชามีอคติกับลูกชายคนเล็กไม่น้อย ความขัดแย้งภายในครอบครัวเป็นเชื้อเพลิงแห่งความแตกแยกที่ดีเสมอ หญิงสาวเชื่ออย่างนั้นและตั้งหน้าตั้งตาชวนเขาดื่มเพื่อล้วงความลับจนดึกดื่น สุดท้ายธัญกรก็เมาแอ๋จนเธอต้องหิ้วปีกและขับรถมาส่งบ้านด้วยความทุลักทุเล แถมต้องทนฟังเสียงบ่นของเขาที่ดูเหมือนจะเป็นปมที่อยู่ในใจมานาน
“ผมขับได้ ผมจะไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ผมจะต้องเก่ง เพราะผมเป็นลูกคุณบัญชาผู้ยิ่งใหญ่”
วีด้านิ่งไปอึดใจ พอจะเข้าใจความกดดันของเขาแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง ธัญกรเมาไม่รู้เรื่องและหลุดปากระบายความรู้สึกที่มีต่อเธอ “คุณก็อีกคน...ผมแอบชอบคุณอยู่ แต่ทำไมคุณต้องเป็นแฟนพี่ใหญ่...คุณชอบเขาเหรอ”
คำถามของธัญกรทำให้วีด้าทำหน้าไม่ถูก ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถจนจอดหน้าบ้านเขาไม่นานหลังจากนั้น แต่กว่าจะถึงก็ต้องทั้งดุและปลอบตลอดทาง เพราะความเมาแท้ๆ ทำให้ธัญกรพรั่งพรูทุกสิ่งอย่างในใจอย่างไม่ปิดบัง หญิงสาวรับฟังด้วยสีหน้าเงียบขรึม ถอนใจเหนื่อยหน่ายเป็นระยะๆ ไม่รู้จะรับมือกับคนเมาอย่างธัญกรอย่างไรดี
แต่คนที่รับมือยากกว่าคือคนที่รอธัญกรกลับบ้าน ยศสรัลนิ่วหน้าไม่ชอบใจเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนมาส่งน้องชายคนเล็ก วีด้าไม่สะทกสะท้านกับสายตาตำหนิ พยุงธัญกรเข้าไปนั่งอย่างเรียบร้อยและทำท่าจะผละจากไป ยศสรัลถลาไปขวาง อดแขวะด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้เมื่อเห็นเธอทำท่าเหมือนเขาไม่อยู่ในสายตา
“ได้พี่ใหญ่ไปคนหนึ่งยังไม่พอ ยังมาจับนายเล็กอีกคน คิดจะยกครัวเลยหรือไง”
“ไม่หรอกค่ะ...เพราะฉันคงยกเว้นคุณ ไม่ชอบคนรู้ทัน”
“อย่ามากวนใส่ผม...บอกความจริงมาว่าคุณทำแบบนี้ทำไม”
“เข้าใกล้ฉันมากๆ ระวังจะหลงเสน่ห์ฉันนะคะ”
ยศสรัลโมโหมาก พยายามซักว่าเธอไปเจอกับน้องชายเขาได้ยังไง วีด้าไม่ตอบและเลือกกวนประสาทแทนจนเขาแทบหมดความอดทน แต่เมื่อรู้ความจริงว่าเธอแค่ดื่มเป็นเพื่อนและมีน้ำใจขับรถมาส่งก็ทำให้รู้สึกผิดไม่น้อย วีด้ากัดฟันข่มอารมณ์และขอตัวกลับไปเอารถที่ผับ ยศสรัลอาสาไปส่งทันที แม้เธอจะปฏิเสธเขาก็ไม่สนและลากเธอไปด้วยจนได้ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่วายอยากรู้ว่าทำไมน้องชายเขาต้องชวนเธอมาดื่ม
“คุณก็ต้องไปถามน้องคุณสิคะ...ไม่ใช่มาถามฉัน”
“ผมถามคุณเพราะอยากรู้ว่าคุณไปยั่วอะไรนายเล็กหรือเปล่า”
“เรียกว่ายั่วเลยหรือคะ ฉันคิดว่าฉันแค่จิตใจดี รักเด็ก...แล้วคุณเล็กก็เป็นเด็กน่ารัก”
ยศสรัลเบรกรถอย่างแรงด้วยความโกรธจัด ไม่ชอบใจเลยที่เธอพูดเหมือนไม่รู้สึกผิดที่เข้ามาป่วนครอบครัวเขา แถมยังตั้งหน้าตั้งตาปั่นหัวด้วยสายตาท้าทายจนเขาเผลอเหยียบคันเร่งระบายอารมณ์ หญิงสาวสะดุ้งตกใจ เอามือจิกเบาะรถตลอดทางเพราะกลัวจะเกิดอุบัติเหตุ ส่วนชายหนุ่มคนขับไม่พูดอะไรอีกเลยจนถึงที่หมาย
วีด้าจะลงทันทีที่รถจอดสนิท แต่ยศสรัลกลับกดล็อกรถ โน้มตัวเข้าหาและขู่เสียงเข้ม
“ผมแค่อยากจะบอกว่า...อย่ามายุ่งกับน้องชายผม...
จริงๆผมไม่อยากให้คุณยุ่งกับครอบครัวผมเลยด้วยซ้ำ”
วีด้าโพล่งออกไปอย่างเหลืออด “คิดว่าฉันอยากยุ่งกับครอบครัวคุณก่อนหรือ”
คำพูดของวีด้าสะกิดใจบางอย่างจนต้องถามให้รู้เรื่อง แต่เธอกลับไม่พูดอะไรจนยศสรัลเริ่มหงุดหงิด กระชากตัวมาใกล้หวังเค้นความจริง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล แถมเธอยังสะบัดตัวออกและตบหน้าเขาฉาดใหญ่ ชายหนุ่มเดือดจัดจะเอาคืนแต่เมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาวก็ใจอ่อนยวบ ยอมปลดล็อกให้ลงจากรถแต่โดยดี
วีด้าเจ็บใจมากที่พลั้งปากพูดความรู้สึกที่อยู่ในใจมานานจนเกือบถูกจับได้ หญิงสาวคิดมากจนนอนไม่หลับ ไม่ต่างจากยศสรัลที่ครุ่นคิดเรื่องของเธอทั้งคืนเช่นกัน...ไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรกันแน่จากครอบครัวเขา
ooooooo
ความสงสัยในตัววีด้าก่อกวนใจจนยศสรัลไม่เป็นอันทำอะไร จนเมื่อบัญชากับคัชพลสอบถามเรื่องงานเช้าวันต่อมาจึงรู้สึกตัว ปัดความกังวลนั้นทิ้งและเริ่มต้นสางงานอย่างจริงจัง โดยมีคัชพลคอยจับสังเกตอาการน้องชายคนกลางเงียบๆ แปลกใจเล็กน้อยเพราะไม่เคยเห็นยศสรัลมีท่าทางเหม่อลอยเหมือนมีเรื่องอะไรในใจเช่นนี้
วีด้ามีอาการไม่ต่างจากยศสรัล แต่เพราะความเครียดมากกว่า กลัวเขาจับได้ว่าเธอเป็นใครและมีจุดมุ่งหมายอย่างไรกับครอบครัวเขา หญิงสาวขจัดความรู้สึกนี้ทิ้งด้วยการคร่ำเคร่งกับงานทั้งวันจนกระทั่งได้รับโทรศัพท์ของธัญกรในช่วงเย็นเพื่อขอโทษเรื่องเมื่อคืนที่เขาเมาจนต้องให้เธอขับรถมาส่ง วีด้าเตือนไม่ให้เขาดื่มแบบนั้นอีกเพราะมันอันตราย ธัญกรดีใจที่เธอมีแก่ใจเป็นห่วงและชวนไปทานข้าว
“ไปด้วยกันนะ...ในฐานะเพื่อน ผมไม่อยากทานคนเดียว ไม่มีใครอยู่บ้านเลย”
“อย่าทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาสิ สงสัยคุณจะมีเวลาว่างมากเกินไป น่าจะหาอะไรทำนะ”
“ไม่ใช่ผมไม่อยากทำ แต่คุณพ่อผมน่ะสิ...ผมมันไว้ใจไม่ได้ตรงไหน”
“คุณก็ต้องพิสูจน์ให้เขาเห็นสิว่าคุณทำได้”
“เอาแบบนี้...ฉันรับนัดคุณ เย็นนี้เจอกัน แล้วก็หัดเริ่มเป็นผู้นำเลยแล้วกัน ลองไปคิดดูนะว่าจะพาฉันไปร้านไหน ไปทานอะไร ฉันให้คุณตัดสินใจทั้งหมดเลย”
ธัญกรวางสายด้วยความดีใจที่หญิงสาวตอบรับไปทานข้าวเย็นด้วย เขาคิดอยู่นานและตัดสินใจพาเธอไปที่ร้านอาหารเล็กๆนอกเมืองเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ เพราะเขารู้ดีว่าคัชพลต้องพาเธอไปทานแต่ร้านอาหารหรูๆ วีด้าพอใจมากและอารมณ์ดีพอจะต่อล้อต่อเถียงกับเขาจนทั้งคู่ดูสนิทสนมกันมากขึ้น
“ถ้าพี่ใหญ่รู้ว่าผมชวนคุณออกมา ผมตายแน่ๆ”
“ก็เราเป็นเพื่อนกัน...ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
สองหนุ่มสาวยิ้มให้กันด้วยความเข้าใจ ธัญกรชื่นชมในตัวหญิงสาวตรงหน้ามากขึ้นเรื่อยๆ นอกจากหน้าตาสวยสะดุดตาที่ทำให้ใครๆประทับใจตั้งแต่แรกเห็น นิสัยใจคอเธอก็ห้าวและเป็นกันเองจนใครก็ตามที่ได้อยู่ใกล้สบายใจ ไม่เว้นแม้แต่เขา แต่ที่ทำให้เขาหงุดหงิดก็เมื่อเธอชวนไปทำงานด้วย
“ถ้าคุณมาทำงานกับวีด้า คุณใหญ่น่าจะพอใจ รวมทั้งครอบครัวคุณด้วย แล้วก็เป็นการฝึกตัวเอง... สนใจไหม”
“แต่ผมต้องไปเป็นลูกน้องคุณ...ผมอยากเป็นเพื่อนกับคุณมากกว่า”
“ก็เพื่อนไง...เพื่อนร่วมงาน ไม่สนใจก็ไม่เป็นไรนะ”
ธัญกรรับปากทันที กลัวเธอโกรธมากกว่ากลัวเธอเปลี่ยนใจ วีด้าชอบใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่คิด... เมื่อทุกคนในบ้านบัญชาทราบก็พลอยเห็นดีเห็นงามไปกับธัญกร มีเพียงยศสรัลที่ค้านหัวชนฝา ไม่อยากให้น้องชายคนเล็กยุ่งกับวีด้าเพราะสงสัยเจตนาแฝงของเธอ แต่คัชพลกับบัญชาไม่สนคำพูดของยศสรัลและอนุญาตให้ธัญกรทำตามที่ขอเพราะเห็นว่าวีด้าน่าจะเป็นครูสอนงานที่ดี
ธัญกรดีใจจะได้ใกล้ชิดวีด้า ส่วนยศสรัลไม่ละความพยายาม ตามไปคาดคั้นน้องชายคนเล็กและขอไม่ให้ยุ่งกับวีด้า กลัวน้องชายจะพลาดท่ากลายเป็นเครื่องมือให้หญิงสาวแต่ธัญกรไม่ยอมโต้กลับ
“ผมกับเขาเป็นแค่เพื่อนกัน ผมชอบเขาในฐานะเพื่อน”
“พี่ไม่เชื่อ...คิดให้ดีนะเล็ก พี่ไม่อยากให้แกมีปัญหากับพี่ใหญ่ อย่าเอาตัวไปพัวพันกับคุณวีด้า”
“พี่ห่วงแทนพี่ใหญ่ หรือว่าพี่เองก็ชอบคุณวีด้า...ก็เลยหึงผม”
ธัญกรผลุนผลันแยกไปแล้ว ทิ้งยศสรัลให้มอง ตามด้วยความหนักใจ...หวังว่าคงจะไม่มีเรื่องอะไรเลวร้าย
ooooooo
แต่ถึงจะรับปากสอนงานอย่างดี วีด้าก็ยุ่งกับงานเลี้ยงขอบคุณลูกค้าซึ่งเธอจัดที่รีสอร์ตของคัชพลจนต้องไหว้วานให้ผู้ช่วยสอนงานธัญกรแทน ส่วนตัวเองไปร่วมงานแถลงข่าวกับคัชพล โดยมีนักข่าวกลุ่มใหญ่รุมสัมภาษณ์ โดยเฉพาะเรื่องส่วนตัวของหญิงสาวกับเสือผู้หญิงคนดังแห่งวงการไฮโซ
“คุณวีด้าคะ...ข่าวที่ว่าคุณวีด้ากับคุณคัชพลเปิดตัวคบหากันเป็นความจริงหรือเปล่าคะ”
“เรื่องแบบนี้ไม่ควรมาถามฝ่ายหญิงนะคะ ควรจะไปถามคุณคัชพลมากกว่า วีด้าขอตัวก่อนนะคะ”
ฟากคัชพลกำลังตอบคำถามนักข่าวอีกมุมหนึ่ง หน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายอย่างที่ไม่เคยมาก่อนเมื่อรู้จากนักข่าวว่าวีด้าให้สัมภาษณ์ว่าเหมือนจะมีใจกับเขา สุดท้ายเมื่อทนถูกเซ้าซี้ไม่ไหวเลยยอมรับกลายๆ ว่ากำลังคบหาดูใจกันอยู่ หวังลึกๆว่าหญิงสาวต้นเรื่องจะเออออห่อหมกและเห็นความจริงใจที่เขาประกาศความสัมพันธ์ต่อหน้านักข่าว
“เราดูใจกันมาพักใหญ่แล้วครับ...แต่ยังมีเรื่องต้องศึกษากันอีกมาก”
“หวงชีวิตโสดหรือคะ หรือว่าคุณเองก็ไม่แน่ใจเหมือนสาวๆคนอื่นที่ผ่านมา”
“จริงๆครั้งนี้ผมมั่นใจนะครับ แต่คงต้องใช้เวลา... ให้เขามั่นใจในตัวผม”
“แสดงว่าข่าวที่คุณเจ้าชู้เป็นเรื่องจริง คุณวีด้าต่างจากคนอื่นยังไงคะ คุณถึงมั่นใจขนาดนั้น”
“เพราะเขาเป็นผู้หญิงเก่ง เป็นผู้หญิงในแบบฉบับที่ผมตามหามานาน...แค่นี้ก่อนนะครับ ผมขอตัว”
ข่าวเรื่องคบหาดูใจของคัชพลกับวีด้าทำให้หลายคนหงุดหงิด โดยเฉพาะยศสรัลที่อ่านข่าวซุบซิบแล้วถึงกับส่ายหน้าเซ็งๆ เพราะพออ่านออกว่าหญิงสาวกำลังเล่นสงครามประสาท ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ส่วนดนัยช้ำหนักเพราะรู้เรื่องโดยไม่ทันตั้งตัว ไม่เคยคิดเลยว่าหญิงสาวที่หลงรักมานานจะเปลี่ยนใจไปคบกับคนอื่น
แต่คนที่ร้อนรนและออกอาการมากที่สุดกลับเป็นลูกน้องคนใหม่ของวีด้า ธัญกรหัวเสียมากเมื่อได้อ่านคำให้สัมภาษณ์ของพี่ชายคนโต เมื่อได้เจอกับวีด้าก็อดบ่นอย่างเคืองๆไม่ได้
“ผมว่าพี่ใหญ่เขาให้สัมภาษณ์เกินไปหน่อย ไปบอกว่าคบหาดูใจกันอยู่ คุณไม่กลัวเสียหายหรือ”
“มันไม่แปลกอะไร วันนี้ไม่เป็นข่าว...พรุ่งนี้ก็ต้องเป็น”
“แต่ก็ไม่เห็นต้องประกาศให้คนรู้เลย”
“ไม่ชอบให้ฉันพูดถึงคุณใหญ่ แต่คุณมาบ่น
ซะเอง อีกอย่าง...เราเป็นเพื่อนกันนะ ทำไมต้องทำเหมือนหึงด้วย”
ธัญกรหน้าเจื่อน แต่ก็ยอมรับสภาพเพราะดูท่าหญิงสาวจะไม่แยแสกับกระแสสังคมเท่าไหร่นัก
วีด้าใช้เวลาของบ่ายวันเดียวกันสอนงานธัญกรเต็มที่จนแทบหมดแรงเมื่อกลับถึงบ้าน แต่ต้องหน้าเสียเมื่อเห็นว่ามีใครมาดักรอ ดนัยนั่งมองหน้าเธอนิ่งแล้วตัดสินใจถามว่าเกิดอะไรกันแน่ระหว่างเขากับเธอ
“แค่ข่าวว่าคุณกับคุณคัชพลสนิทสนมกัน ผมก็พยายามไม่สนใจ แต่นี่...ถึงขั้นประกาศคบหากัน แล้วที่สำคัญ คุณก็ไม่ได้ออกมาปฏิเสธข่าว มันหมายความว่ายังไงวีด้า...หรือว่าผมควรเป็นฝ่ายไปจากคุณ”
วีด้าอึ้งไปอึดใจแล้วบอกว่ามีความจำเป็นบางอย่าง ดนัยหมดความอดทนโพล่งออกไปชุดใหญ่
“ผมได้ยินอยู่ประโยคเดียวจากคุณ พูดกับผมตรงๆ ได้ไหมวีด้า ผมไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา คุณโกรธอะไรผม หรือผมทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ผมทำอะไรผิด ทำไมคุณไม่บอกผมตรงๆ ที่ผมยังอยู่... เพราะคุณบอกว่าขอเวลา แต่นี่มันอะไรกัน คุณกำลังทำร้ายผมนะวีด้า...ผมกำลังเสียใจ”
“ดนัยคะ...วีด้าไม่อยากให้คุณต้องมาเสียเวลาอีกแล้ว ถ้าคุณจะมีใคร วีด้าจะไม่โทษคุณเลย”
ดนัยพูดไม่ออก พยายามรวบรวมสติแล้วย้อนถามว่านี่คือวิธีการบอกเลิกของเธอหรือไม่
“งั้นผมขอถามอีกคำเดียว...ว่าคุณเคยรักผมบ้างหรือเปล่าวีด้า...คุณเคยรักผมบ้างไหม”
วีด้าน้ำตาร่วง สะเทือนใจแต่ไม่มีคำอธิบายให้เหมือนเคย ดนัยถอนหายใจหนักหน่วงแล้วตัดใจพูด
“ผมคิดว่ามันคงเป็นแค่น้ำตาเพราะความสงสาร... ผมว่าผมเข้าใจแล้วล่ะ”
ดนัยออกไปแล้ว ทิ้งวีด้าให้นั่งหน้าเครียดคนเดียว เสียใจและรู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำให้เขาเจอเรื่องแบบนี้ แต่แผนการล้างแค้นครอบครัวบัญชายังต้องดำเนินต่อ และดูเหมือนเธอจะได้เปรียบเสียด้วย เพราะไม่กี่วันหลังจากนั้น คัชพลก็โทร.มาหาและบอกว่าบัญชาต้องการพบ วีด้าปัดความเศร้าเรื่องดนัยและตอบรับอย่างยินดี เหยียดยิ้มร้ายหลังจากวางหูโทรศัพท์...ในที่สุดเราก็จะได้คุยกันแล้วสินะนายบัญชา!
ooooooo
