ดวงใจขบถ

เจ้าหลวงกับมหาเทวีร้อนใจที่ยังไม่มีข่าวคราวของเจ้าจ้อย เช้านี้จะให้อกานซิงห์แบ่งคนในคุ้มออกตามหา ก็พอดีพสุพาเจ้าจ้อยกลับมาอย่างปลอดภัย

แต่สองแม่ลูกไม่ทันจะทักทายกัน มหาเทวีก็วูบหมดสติไปเสียก่อน ทุกคนตกใจมาก เจ้าหลวงและพสุเห็นตรงกันว่าต้องรีบนำตัวส่งโรงพยาบาล แต่เจ้าอุ่นคำจะไม่ยอม อาสาต้มยาให้กิน แต่พสุเกรงว่าจะช้าเกินไป ให้ไปโรงพยาบาลดีกว่า

ในที่สุดมหาเทวีก็ถึงมือหมอ แต่ยังคงไม่ฟื้นทันทีทันใด ขณะเดียวกันเจ้าอุ่นคำที่ทัดทานไว้ไม่ได้ ก็ก่นด่าสาปแช่งและนับวันคอยให้ถึงเจ็ดวัน ยาพิษออกฤทธิ์มหาเทวีต้องตายแน่

เผ่าเทพกับตำรวจหลายนายนำกำลังเข้าตรวจค้นห้องเช่าที่อันโตนอยู่แต่พวกมันไหวตัวหนีไปเสียก่อน เมื่อเผ่าเทพรู้ว่าพสุพาเจ้าจ้อยกลับมาอย่างปลอดภัย แต่มหาเทวีหมดสติอยู่โรงพยาบาล เขาจึงรีบตามไปสมทบ

อาการของมหาเทวีน่าเป็นห่วง หมอยังตรวจสาเหตุของการป่วยไม่พบ ทุกคนได้แต่คาดเดาว่าเป็นเพราะเธอเครียด แต่กระนั้นก็ต้องรอหมอวินิจฉัยอย่างละเอียดก่อน

อ่อนคำกลับมาถึงคุ้มก็โดนลุมพูซักไซ้ไล่เลียงเป็นการใหญ่ แต่เธอไม่ปริปากบอกเรื่องยุพราช และพอรู้ว่ามหาเทวีป่วยจึงรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตามไปโรงพยาบาล ส่วนแซงแซวที่แอบได้ยินลุมพูคาดคั้นอ่อนคำว่าแอบไปตามยุพราชก็รีบมารายงานเจ้าอุ่นคำกับเจ้าขุนแสงเรือง ทำให้เจ้าขุนแสงเรืองมีความหวังว่าการจะตามหาตัวยุพราชคงไม่ยากเกินไป

ที่โรงพยาบาล พสุปลอบเจ้าจ้อยที่คร่ำครวญเป็นห่วงมหาเทวี กระทั่งพยาบาลมาบอกว่ามหาเทวีฟื้นแล้ว แต่อาการยังไม่สู้ดี หมอขอให้นอนพักที่นี่ต่อเพื่อตรวจให้ละเอียดว่าเกิดจากสาเหตุใด ทุกคนเบาใจกันได้บ้าง และขอเข้าเยี่ยมเพื่อให้กำลังใจ

“เจ้าแม่ฟื้นแล้ว ลูกดีใจที่สุดเลยเจ้าค่า”

“แม่ก็ดีใจที่เห็นลูกกลับมาอย่างปลอดภัย ขอบใจมากนะหมวดพสุ”

“เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ มหาเทวี”

มหาเทวีหายใจหอบเหนื่อย เจ้าหลวงรีบเข้าไปกุมมือ “คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พักผ่อนดีกว่า จะได้หายเร็วๆ”

“ฉันเหนื่อยเหลือเกินค่ะคุณ ฉันกลัวว่าฉันจะไม่ไหว”

“อย่าพูดอย่างนั้น หมอบอกว่าคุณไม่ได้เป็นอะไรมาก นอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลวันสองวันแล้วตรวจให้ละเอียดก็กลับบ้านได้แล้ว”

“ฉันอยากกลับบ้าน บ้านของเรา”

“มหาเทวีต้องพักผ่อนเยอะๆนะเจ้าค่า”

“นี่เจ้าก็กลับมาแล้วเหมือนกันเหรออ่อนคำ”

“เฮาขอประทานอภัยที่ไม่ได้อยู่รับใช้มหาเทวีนะเจ้าค่า”

“ไม่เป็นไร เจ้าปลอดภัยก็ดีแล้ว”