ดวงใจขบถ

พันธมิตรที่ว่าคือโจรป่ากลุ่มหนึ่งที่ได้รับค่าจ้างอย่างงาม พวกมันแกะรอยจนเจอเจ้าจ้อย แต่เพราะมีทหารฝีมือดีอย่างพสุ เจ้าจ้อยจึงปลอดภัย แม้จะโดนพวกโจรป่าจับตัวไป พสุก็ตามไปช่วยกลับมาได้

ระหว่างทางพสุกับเจ้าจ้อยใกล้ชิดกันมาก ทั้งหยอกเย้า ซาบซึ้ง และบางทีก็โกรธเคือง แต่ไม่ได้จริงจัง กลับกลายเป็นความรู้สึกดีๆที่ก่อตัว จนความผูกพันเกิดขึ้นกับคนทั้งคู่

ทหารซาอูยังคงติดตามกลุ่มของอกานซิงห์ ในที่สุดก็เจอร่องรอยจึงพยายามต่อไป ขณะเดียวกันเจ้าแสงหน่อฟ้ารู้สึกหนักใจว่ากลุ่มของตนอาจไปไม่ถึงจุดนัดพบ แต่ก็ปลอบมหาเทวีเรื่องเจ้าจ้อยว่า คนของหน่วยข่าวกรองคงจะพาเจ้าจ้อยหนีข้ามชายแดนไทยไปในทันที ไม่รีรออยู่แน่

“แล้วถ้าหากคนของหน่วยข่าวกรองพาเจ้าจ้อยหนีไปไม่ได้ ถูกทหารซาอูจับตัวไว้เล่า จะทำอย่างไร”

เจ้าแสงหน่อฟ้าฟังแล้วหัวใจพ่อห่วงลูกแทบทนไม่ไหว แต่อกานซิงห์พูดขึ้นอย่างแข็งขัน

“ข้าเฮาขอสัญญาว่าจะกลับมาช่วยเจ้าจ้อยด้วยตัวของข้าเฮาเอง หลังจากพาเจ้าหลวงกับมหาเทวีหนีข้ามชายแดนไปหลบภัยที่ไทยได้แล้วเจ้าค่า”

“กว่าเราจะข้ามชายแดนไปได้ ชีวิตเจ้าจ้อยอาจจะตกไปอยู่ในมือนายพลอังกูแล้ว เราจะยอมเสี่ยงให้ชีวิตเจ้าจ้อยตกอยู่ในอันตรายอย่างงั้นหรือ”

“แต่ข้าเฮาไม่สามารถเสี่ยงให้ชีวิตเจ้าหลวงตกอยู่ในมือนายพลอังกูได้เจ้าค่า เพราะนั่นจะทำให้เมืองจายต้องถึงกาลล่มสลาย ถ้าขาดเจ้าหลวง มหาเทวีได้โปรดเข้าใจด้วยว่าข้าเฮาลำบากใจแค่ไหนที่ต้องตัดสินใจเช่นนี้”

มหาเทวีนิ่งไปอย่างจำนน ทำใจให้เข้มแข็ง บอกอกานซิงห์ว่าตนเข้าใจและเคารพการตัดสินใจของเขา ดังนั้นทั้งหมดจึงเร่งเดินทางกันต่อก่อนที่พวกทหารซาอูจะมาถึง

ooooooo

พสุพาเจ้าจ้อยเร่งหนีให้ห่างจากรังโจร ผลจากที่ถูกโจรจับตัวไปทำให้เจ้าจ้อยเคล็ดยอกเจ็บเนื้อตัวไม่น้อย จนมีอาการเห็นได้ชัด พสุต้องคอยช่วยประคอง พยุง และจูงเป็นระยะ

จนกระทั่งมาถึงมุมหนึ่งที่ร่มรื่น พสุจูงมือเจ้าจ้อยไปที่ขอนไม้ขนาดใหญ่ บอกว่าเรามาไกลจากรังโจรมากแล้ว หยุดพักก่อนดีกว่า เจ้าจ้อยนั่งลงบนขอนไม้รู้สึกผ่อนคลาย แต่ต้องชะงักมองมือตัวเองที่ยังจับกระชับอยู่กับพสุ

แล้วต่างคนก็ต่างปล่อยมืออย่างเนียนๆ พสุหยิบขวดน้ำส่งให้ดื่ม แต่เจ้าจ้อยถามอย่างอาทร “แล้วคุณล่ะ”

“คุณกินก่อนเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงผม”

เจ้าจ้อยรับน้ำมาดื่มอย่างกระหายจนสำลัก พสุเตือนว่าต้องค่อยๆ เวลาเราหิวน้ำมากๆถ้ารีบกินจะสำลักแบบนี้

“ที่คุณพูดมาทั้งหมด เฮาก็รู้หมดแหละ แต่ตอนนี้สติของเฮาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย บ้านเมืองถูกรุกรานจนต้องหนีหัวซุกหัวซุน แล้วยังมาถูกตามล่า มาถูกโจรจับตัวอีก เฮาไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของเฮาจะต้องมาเจออะไรเลวร้ายอย่างนี้”

“ฟังนะอ่อนใจ”

“อ่อนคำสิ” เจ้าจ้อยพยายามจะแก้ให้พสุเรียกชื่อถูกๆ แต่พสุก็ยืนยันจะเรียกอย่างที่ชอบ