บุพเพสันนิวาส
ตอนที่ 11
ออกญายิ้มอย่างเอ็นดูเห็นด้วยว่าลูกคงต้องหัดร้อง แล้วลุกเดินออกไป เปิดโอกาสให้ทั้งสองอยู่กันลำพัง สองคนสบตากันใจเต้นรัว ต่างถามพร้อมกันว่าง่วงหรือยัง แล้วหัวเราะเขินๆ เกศสุรางค์เปลี่ยนเรื่องบอกเขาว่าอยากไปเที่ยววัด ท่านขุนเหน็บ
“ไปทุกวัดแล้วยังจักไปวัดไหนอีก ข้าว่าออเจ้ารู้จักพระนครอยุธยาดีกว่าข้าแล้วกระมัง ช่างสอดรู้สอดเห็นเกินผู้ใดในพระนคร” เกศสุรางค์หน้าคว่ำ ท่านขุนพูดต่อว่า “ไม่มีวัดให้เที่ยวแล้ว ไม่อยากไปเมืองละโว้บ้างหรือ”
หญิงสาวตาโตยิ้มกว้าง ทำท่าจะโผกอดแต่ยั้งตัวไว้ทัน หัวเราะด้วยความเก้อเขิน
ooooooo
วันต่อมา ขุนศรีวิสารวาจาพาเกศสุรางค์ จำปา ผิน แย้ม ปริกและบ่าวหญิงชายหลายคนนั่งเรือมาเที่ยวละโว้ เกศสุรางค์มองสองฟากแม่น้ำอย่างตื่นตาตื่นใจ เห็นลิงค่างบ่างชะนีตามทาง ผู้คนทำกิจกรรมริมแม่น้ำ ทั้งผ่าฟืน ฝัดข้าว ซักผ้า เด็กๆวิ่งเล่นโดดน้ำ เธออดตื่นเต้นไม่ได้
“คุณพี่ใจดี๊ ใจดี ข้าอยากเห็นที่ขุนหลวงไปส่องกล้องดูดาวด้วย ที่ไหนนะเจ้าคะ”
“ที่พระที่นั่งไกรสรสีหราชแลที่โบสถ์เซนต์เปาโล ณ ทะเลชุบศรนั่นฤา”
“เจ้าค่ะ...ข้าอยากเห็น”
ท่านขุนไม่ขัดใจพาเธอเที่ยวชมทุกที่ที่เธออยากไป โดยจำปากับปริกพักอยู่ที่เรือนพัก...จากนั้นเกศสุรางค์ แวะเยี่ยมมารี มีผินและแย้มมาด้วย ผินเห็นบ้านฟอลคอน ใหญ่โตสร้างด้วยอิฐปูน ก็กระซิบว่าทำเทียมเจ้าเทียมนาย เสนียดจัญไรจักกินหัว เกศสุรางค์ต้องอธิบาย
“บ้านเรือนเมืองเขาก็เป็นตึกเป็นปูน เขาก็คงชิน อีกอย่างคงจะเอาไว้ต้อนรับพวกฝรั่งด้วย นับว่าเป็นหน้าเป็นตาให้กรุงศรีของเรา พี่ผินอย่าได้คิดมากไป”
“ถึงอย่างไรก็หาดีไม่ ไม่มีใครทำเทียมเจ้าเทียมนายหรอกเจ้าค่ะแม่นาย มันผิดธรรมเนียมนะเจ้าคะ”
แย้มกระซิบบ้างว่า ขุนหลวงโปรดฝรั่งผู้นี้ยิ่งนัก เห็นทีคนเพ็ดทูลจะโดนเสียเอง ผินถลึงตาใส่ เกศสุรางค์ตัดบทเมื่อเจอคลาร่าอุ้มแซลลี่ที่อายุสามสี่ขวบกำลังน่ารัก บอกมาขอพบมาดาม
เกศสุรางค์ตื่นเต้นเมื่อเห็นมารีตั้งท้องลูกอีกคนและกำลังทำขนมอยู่ มีบ่าวเลี้ยงยอร์ชลูกชายคนแรกอยู่ข้างๆ เกศสุรางค์รับขวัญยอร์ชด้วยสร้อยทองเล็กเส้นหนึ่ง
แต่พอเห็นขนมที่มารีทำเหมือนทองหยิบ ทองหยอดและฝอยทองก็ขอชิม...ทองหยิบของมารียังเป็นแผ่นแบนกลม เกศสุรางค์หยิบขึ้นมาจะชิม แต่ด้วยร้อนมือจึงสะบัดกระเด็นไปตกบนถ้วยชากังไส ขนมค่อยๆห่อตัวลงไปอยู่ในถ้วยลักษณะจีบสวยงาม มารีเห็นแล้วเกิดไอเดีย สั่งบ่าวไปเอาถ้วยชากังไสมาหลายๆใบ แล้วตักขนมวางบนปากถ้วยให้มันห่อตัวลงไป
เกศสุรางค์ยิ้มปลื้มนี่เองคือที่มาของรูปแบบขนม มารีตั้งชื่อขนมว่าทองจีบ เกศสุรางค์ส่ายหน้า เธอจึงตั้งใหม่ว่าทองหยิบ เกศสุรางค์ยิ้มกว้าง พยักหน้าเห็นด้วย อีกสองอย่างก็ตั้งชื่อให้ว่าทองหยอดกับฝอยทองตามที่มีในปัจจุบัน
พอจะกลับเกศสุรางค์บอกมารีว่า ก่อนกลับอยุธยาจะแวะมาเยี่ยมอีกรอบ แล้วถามถึงลูกในท้อง มารีตอบว่า สบายดี แต่ฝืนยิ้มเพราะเสียใจที่ลูกคนนี้เกิดจากการข่มขืนของฟอลคอน
ooooooo
จำปา ปริก จวงและจิกอยู่เรือนพักเตรียมอาหารไว้...ปริกบ่นว่าไปเที่ยวกันถึงไหนยังไม่กลับ จำปาบอกตนอยู่เรือนเหมือนกันจะรู้ได้อย่างไร ปริกสวนคนเป็นแม่ต้องรู้ว่าลูกไปไหน
“คำพูดเฉกเช่นคนไม่เคยมีลูก ไม่รู้ว่าลูกส่วนลูก แม่ส่วนแม่” จำปาตอกกลับ
จวงท้วงว่าปริกมีลูก จำปาแปลกใจไปแอบมีเมื่อไหร่ ปริกเอาหมากปาหัวจวงไม่ให้พูด แต่จิกกับจวงช่วยกันเล่าว่า ปริกเลี้ยงหมาเป็นลูก จำปาหัวเราะ ปริกหน้างอบอกว่าหมาซื่อสัตย์กว่าคน ตนยินดีมีลูกเป็นหมามากกว่าคน
