เกิดเป็นหงส์
ตอนที่ 16
เทพนั่งซึมอยู่บนรถเข็น สายตาเหม่อมองไป เบื้องหน้าอย่างสิ้นหวัง หญิงมานศรีเข้ามาตบมือเขาเบาๆอย่างให้กำลังใจ ขอให้เขาอดทนไว้ การทำชั่วเป็นเรื่องง่าย แต่การทำดีนั้นทำยาก ถ้าเขาไม่ท้อแท้ สักวันหนึ่ง จะชนะใจทุกคนได้ เธอจะคอยเป็นกำลังใจให้
“ขอบคุณครับ คุณหญิง...ผมจะอดทนให้ถึงที่สุด...ไม่สิ...ต้อง...ไม่ว่าจะยังไงผมจะต้องอดทน”
เธอยิ้มให้กำลังใจ ทั้งคู่ไม่ทันเห็นผ่องทิพย์ยืนมองอยู่ด้วยความไม่พอใจ หึงที่เห็นเธออยู่ใกล้ชิดเขา...
ความหึงหวงเข้าครอบงำผ่องทิพย์จนหน้ามืดตามัว ตามมาเล่นงานหญิงมานศรีถึงโรงงานน้ำตาล ขณะกำลังหอบแฟ้มเอกสารจะกลับออฟฟิศ เธอเข้าไปกระชากแฟ้มทิ้ง ชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง
“ผัวฉันพิการอย่างนั้น ยังคิดจะเอาอีกหรือ...ฉันขอเตือนด้วยความหวังดี ไม่อยากเจ็บตัวก็ออกไปจากโรงงานของฉัน”
หญิงมานศรีไม่อยากยุ่งด้วย เก็บแฟ้มเอกสารเสร็จจะกลับออฟฟิศ ผ่องทิพย์โมโหที่เธอบังอาจลองดีกระชากตัวเข้ามาตบสั่งสอน เธอหมดความอดทนในเมื่อผ่องทิพย์ไม่ให้เกียรติกันแบบนี้ เธอก็จะไม่เกรงใจ ฟาดฝ่ามือผัวะเข้าเต็มหน้า บุญปลูกเห็นเข้ายิ้มสะใจ ผ่องทิพย์ไม่ยอมแพ้คว้าตัวเธอมาตบตีไม่ยั้ง แล้วขย้ำคอหมายจะบีบให้ตายคามือ บุญปลูกเห็นท่าไม่ดี ปรี่เข้าไปสะกิดผ่องทิพย์ที่กำลังหึงบ้าคลั่ง
พออดีตนายสาวหันมอง เธอยกมือไหว้ขอโทษ ก่อนจะตบเปรี้ยงจนเซถลา หญิงมานศรีดิ้นหลุดมาได้ เธอบอกให้รีบหนีไป ผ่องทิพย์สติแตก ไล่ตบตีบุญปลูกอุตลุด แล้วคว้าตะขอเกี่ยวกระสอบน้ำตาลขึ้นมาขู่ บุญปลูกช็อก เป็นลมทันที ผ่องทิพย์บ้าได้ใจ ถือตะขอวิ่งเข้าหาหญิงมานศรีที่วิ่งหนีไม่คิดชีวิต อารามรีบร้อน วิ่งสะดุดขาตัวเองล้ม ก่อนที่ผ่องทิพย์จะสับตะขอใส่ร่างเธอ ทิวเข้ามาคว้ามือไว้เสียก่อน
“หยุดทำชั่วได้แล้ว พี่ผ่องอยากติดคุกเพราะฆ่าคนตายหรือไง”
ผ่องทิพย์ได้สติ ทิ้งตะขอ วิ่งหนี ทิวรีบเข้ามาดูหญิงมานศรีด้วยความเป็นห่วง เธอพยายามลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก เขาอุ้มเธอไปทำแผลให้ เธอรู้สึกดีที่เขาเอาใจใส่เป็นห่วงเป็นใย ทั้งสองสบตากันด้วยความรัก ทิวพยายามปกปิดความรู้สึกในใจ แกล้งทายาแรงๆ เธอถึงกับร้องโอ๊ย
“เจ็บนะ...เสร็จหรือยัง...ฉันจะไปทำงาน”
“อวดเก่งเหรอ...ได้...งั้นไปทำงาน” เขาเห็นเธอจะเดินไปทางออฟฟิศ รีบตะโกนเรียก “ไม่ใช่ทางนั้น...ที่ทำงานของเธออยู่ทางโน้น” เขาพาเธอไปที่ไร่อ้อย จากนั้น ประกาศเรียกคนงานตัดอ้อยให้ล้อมวงเข้ามา วันนี้เขามีข่าวดีมาบอก คุณหญิงคนเก่งของเขาอาสาจะตัดอ้อยทั้งหมดให้ เพราะฉะนั้นทุกคนไปพักได้
“ฉันไม่ได้อาสานะ เข้มเป็นหัวหน้าสายตรงของฉัน นายอย่าล้ำเส้น” เธอเอ็ดเสียงเขียว
“แต่ผมเป็นนายของไอ้เข้ม จะล้ำอย่างอื่นมากกว่าล้ำเส้นผมก็ทำได้ มีอะไรไหม” ทิวโต้ไม่ยอมแพ้ เข้มกลัวเธอจะทำไม่ไหว อาสาจะช่วย แต่พอเห็นหน้าบูดของเจ้านาย รีบต้อนคนงานออกไปทันที ทิวส่งมีดตัดอ้อยให้เธอ
“เอื้ออาทรกับไอ้เทพมันนัก ก็จัดการให้หมดภายในวันนี้แทนมัน...อ้อ อย่าเป็นลมตายในไร่ผมล่ะ ขี้เกียจขุดหลุมฝัง” เขายิ้มเยาะ ก่อนจะกวาดตามองไปรอบบริเวณ แปลกใจที่ไม่เห็นเทพ เดินไปถามเข้มว่าเห็นบ้างไหม
“ไอ้ล้วนมาขอลาหยุดให้นายเทพครับนาย บอกว่านายเทพไม่สบายมาก”
“อ่อนปวกเปียกยิ่งกว่าผู้หญิง” ทิวแดกดันอย่างไม่พอใจ
ooooooo
ในเวลาเดียวกัน อีกมุมหนึ่งของไร่ทัดเทพ ล้วนเอาข้าวต้มมาให้เทพซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็นกิน เขาอดสงสัยไม่ได้ทำไมล้วนถึงยังอยู่รับใช้เขาไม่ไปไหน ล้วนจะทิ้งผู้มีพระคุณไปได้อย่างไร ถ้าไม่ได้นายใหญ่ ป่านนี้เขาคงถูกโจรฆ่าตายเป็นผีเฝ้าไร่อ้อยไปนานแล้ว เทพขอบใจเขามากที่ถึงเวลาตกยากแล้วไม่ทอดทิ้งกัน
“บุญคุณต้องทดแทน หนี้แค้นต้องชำระครับนายใหญ่...นายอย่าเพิ่งถอดใจนะครับ”
“ยังหรอกล้วน ฉันยังไม่ถอดใจ ฉันจะสู้อย่างที่แกบอกไงว่าบุญคุณต้องทดแทน หนี้แค้นต้องชำระ ฉันต้องทดแทนและชดใช้ให้กับคนพวกนี้...เก็บข้าวต้มเถอะล้วน ฉันไม่หิว ฉันต้องไปทำในสิ่งที่ต้องทำ”
“นายใหญ่พร้อมแล้วหรือครับ”
“ฉันพร้อมแล้ว นั่งเฉยๆแบบนี้มานานแล้วมันเสียเวลา” เขาส่งชามข้าวต้มคืน แล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย...
ขณะที่เทพมีแผนจะทำอะไรบางอย่าง แผนกลั่นแกล้งหญิงมานศรีของทิวล้มไม่เป็นท่าเพราะเธอจัดการตัดอ้อย แล้วจับมัดรวมกันเตรียมส่งเข้าโรงงานไว้เรียบร้อย ทิวเสียหน้าที่เธอทำงานสำเร็จ
จากนั้น คนงานช่วยกันขนมัดอ้อยขึ้นรถอีแต๋น ทิวยังแกล้งเธอไม่เลิก สั่งให้ขึ้นรถ แต่ไม่ยอมให้นั่งหน้าคู่กับเขา ให้ไปนั่งบนกองอ้อยด้านหลัง ระหว่างทางเขาคอยมองกระจกส่องหลังอยู่ตลอดเวลา หวังจะเห็นเธอหงุดหงิด แต่เธอกลับนอนชมวิวอย่างมีความสุข...
หลังจากนำอ้อยเข้าโรงงานเรียบร้อย ทิวพาหญิงมานศรีไปที่น้ำตก บอกให้ลงไปล้างเนื้อล้างตัวเอาฝุ่นจากอ้อยออกเดี๋ยวจะคัน เธอกำลังจะเดินลงไปที่ลำธาร แต่คิดแผนแก้เผ็ดเขาขึ้นมาได้ ร้องตะโกนขึ้นว่า
“โอ๊ย...คันจัง...ทำไมมันคันอย่างนี้...โอ๊ย เกาหลังไม่ถึง ทำไงดี...นาย...นายทิวช่วยหน่อย”
ทิวหลงกลเดินเข้ามาหา “น่าเกลียด เป็นผู้หญิงให้ผู้ชายเกาหลังให้ไม่รักนวลสงวนตัว”
ยังไม่ทันขาดคำ เธอผลักเขาตกน้ำ เขาไม่ยอมเปียกคนเดียวคว้ามือเธอกระชากลงน้ำไปด้วยกัน เธอรู้ทันว่าจะโดนแกล้ง รีบว่ายน้ำหนี แต่แล้วกลับร้องเสียงหลงว่าตะคริวกินขา ก่อนจะจมน้ำหายไปต่อหน้าต่อตา เขาตกใจรีบดำลงไปหา แต่ไม่เจอ โผล่ขึ้นมาหายใจแล้วดำลงไปหาอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง ไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ เขาชักใจเสีย โผล่ขึ้นมาหายใจเพื่อจะดำลงไปหาเธออีกรอบ แต่ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเธอดังขึ้น
“ดำน้ำจับปลาหรือคะ คุณทิว บรรณา”
เขาหันไปเห็นเธอยิ้มหน้าเป็นอยู่บนฝั่ง “...ยัยตัวร้าย...อย่าหนีนะ”
“ฉันคงโง่ยืนรอให้นายลงโทษหรอก” พูดจบเธอแผ่นแนบ เขาเจ็บใจที่โดนหลอกติดๆกันสองครั้งสองครารีบว่ายน้ำขึ้นฝั่ง ไล่ตาม เห็นหลังเธอไวๆวิ่งไปดักอีกทางหนึ่ง ต้องแปลกใจที่เธอหายไปร้องเรียกก็ไม่มีเสียงตอบ
หญิงมานศรีซ่อนตัวอยู่อีกมุมหนึ่ง เอามือปิดปากตัวเองไม่ให้ส่งเสียงหัวเราะที่เขาหาเธอไม่เจอ รอจนเขาวิ่งไปพ้นจากบริเวณนั้น เธอจึงหันหลังจะหนีไปด้านตรงข้าม ต้องตกใจแทบช็อกเมื่อเจอเทพยืนอยู่ เธอยังไม่ทันจะอ้าปากร้องขอความช่วยเหลือ เขาต่อยท้องเธอทรุดลงกับพื้น แล้วอุ้มออกไปทันที...
ทางด้านทิวตามหาหญิงมานศรีจนทั่วแต่ไม่พบ ระหว่างเดินย้อนกลับมาที่น้ำตก เห็นรองเท้าข้างหนึ่งของเธอตกอยู่ เขารู้ทันทีว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดี รีบกลับไประดมคนงานให้ช่วยกันออกตามหา แต่ไร้วี่แวว...
ขณะที่ทุกคนตามหาหญิงมานศรีกันให้ควั่ก เธอถูกเทพลักพาตัวไปไว้ในห้องๆหนึ่งภายในคฤหาสน์ เธอเจ็บใจมากที่เห็นเขาเดินได้ ไม่ได้เป็นอัมพาตอย่างที่ใครต่อใครพากันสงสาร เสียแรงคิดว่ากลับตัวกลับใจสำนึกผิด ที่แท้เขาก็เป็นแค่ไอ้สารเลว เธอด่าจบลุกขึ้นจะวิ่งหนี เทพดึงตัวมากอดไว้ เธอดิ้นสุดฤทธิ์ สั่งให้เขาปล่อย
“ผมปล่อยคุณไม่ได้หรอก คุณคือยอดปรารถนาของผม ยังไงคุณก็ต้องเป็นของผม...ไม่งั้น ผมนอนตายตาไม่หลับแน่...ล้วน ปิดประตู”
ล้วนรีบออกจากห้องแล้วปิดประตูตามหลัง เธอจะร้องให้คนช่วยแต่เทพปิดปากไว้ ก่อนจะชกท้องน้อยจนจุกตัวงอ ประกาศลั่นว่าวันนี้เธอต้องเป็นของเขา เธอดิ้นรนจะหนีให้ได้ กระตุ้นโรคจิตของเขาให้กำเริบ
“ผมไม่มีวันปล่อยให้คุณหญิงไปเสวยสุขกับไอ้ทิว ไม่มีทาง...คุณหญิงผู้สูงศักดิ์ต้องรักนายเทพคนเดียวได้ยินไหม?...คุณหญิงต้องเป็นของผม” เขาคว้าคอเธอบีบ พอเห็นเธอเริ่มหายใจติดๆขัดๆ สติเขากลับคืนมาอีกครั้ง รีบคลายมือออก เปลี่ยนท่าทีเป็นทะนุถนอม
“ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายคุณหญิง แต่คุณหญิงกำลังจะเข้าห้องหอเป็นของผมอยู่แล้ว...มาดูแลไอ้ทิวอย่างใกล้ชิดแบบนี้ จะไม่ให้ผมหึงได้ยังไง...เราผ่านการทำพิธีสวมแหวนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ลำดับต่อไปก็ต้องเข้าห้องหอตามประเพณี จะได้เป็นสามีและภรรยาอย่างสมบูรณ์แบบ”
“ไม่...ฉันไม่ยอมตกเป็นของคนชั่วอย่างแก”
“ผมปล่อยให้คุณหญิงหยิ่งผยองใส่ผมมากพอแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่อินทรีอย่างผมจะเผด็จศึกหงส์งามสักที” เขาข่มขู่คุกคาม แล้วเดินไปหยิบชุดเจ้าสาวที่เธอเคยสวมในวันแต่งงานยื่นให้ สั่งให้เปลี่ยนชุด เตรียมเข้าหอกับเขา เธอปัดทิ้งยืนกราน ไม่มีวันจะแต่งงานกับคนชั่วช้าสามานย์อย่างเขาเด็ดขาด
ooooooo
ขณะที่ล้วนกับสมุนยืนคุมเชิงอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ ผ่องทิพย์เข้ามาตะคอกถามล้วนว่าเทพอยู่ ไหน เมื่อไม่ได้คำตอบที่ต้องการ เธอตรงรี่ขึ้นไปข้างบน โดยไม่ฟังเสียงทัดทานของล้วน ทันใดนั้น มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้น ผ่องทิพย์ปราดไปยังห้องต้นเสียง จะเปิดประตูเข้าไปแต่มันล็อก เธอทุบประตูปังๆๆ
“คุณเทพ...เปิดประตู เกิดอะไรขึ้นคะ...คุณเทพ...มีผู้หญิงอยู่ในห้อง...ใครคะ?...คุณเทพ”
เทพรำคาญ เดินมาเปิดประตูรับ ผ่องทิพย์เห็นเขาเดินเองได้โผกอดด้วยความดีใจ คิดเข้าข้างตัวเองที่เขาเล่นละครตบตาว่าเป็นอัมพาตเพราะต้องการทดสอบความภักดีของเธอ แต่แล้วเหลือบไปเห็นหญิงมานศรีพร้อมกับชุดเจ้าสาวอยู่ในห้องนั้นด้วย ผ่องทิพย์เกิดหึงหน้ามืด ชี้หน้าเธออย่างเอาเรื่อง
“พอแกรู้ว่าคุณเทพไม่ได้พิการ แกหน้าด้านมาตื๊อขอแต่งงานกับคุณเทพ” แล้วพุ่งเข้าไปตบตีเธออุตลุดครั้งนี้เทพมาแปลก ยืนดูเฉยๆไม่ห้ามปรามเหมือนเช่นเคย ล้วนเห็นท่าไม่ดีจะเข้าไปห้าม แต่เขารั้งไว้
“ทำไมล่ะครับนาย...เดี๋ยวคุณหญิงก็ตายก่อนพอดี”
“ฉันกำลังสั่งสอนให้คุณหญิงได้สำนึก ถ้าไม่มีฉันก็ไม่มีใครปกป้องคุณหญิงได้” เทพหันไปบอกคุณหญิงถ้าไม่อยากเจ็บตัวมากไปกว่านี้ ให้ขอร้องว่าที่สามีคนนี้เข้าไปช่วย หญิงมานศรียืนกราน จะไม่มีวันขอความช่วยเหลือจากเขาเด็ดขาด แล้วฮึดสู้ รวบตัวผ่องทิพย์ไว้ได้ พยายามพูดโน้มน้าว
“ฟังฉันนะ...คนอย่างฉันไม่มีวันแย่งของของใคร คิดหรือว่าฉันอยากจะทำสงครามกับคุณ...คุณผ่องต่างหากที่สมควรได้รับตำแหน่งภรรยาหมายเลขหนึ่งและควรจะเป็นเพียงคนเดียว ไม่มีใครอีก...ฉันสัญญาจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก คุณจะได้มีความสุขกับคุณเทพตลอดไป”
ไม่ต้องคิดอะไรให้เปลืองสมอง ผ่องทิพย์สั่งให้ล้วนพาคุณหญิงออกไปทันที แต่เขาอึกอักไม่กล้า เธอเลยจัดการเสียเอง ลากคุณหญิงไปที่ประตูห้อง เทพเข้ามาตบหน้าเธอฉาดใหญ่
“คุณเทพ...คุณทำกับเมียหมายเลขหนึ่งอย่างนี้ได้ยังไงคะ” ผ่องทิพย์โวย
“เธอไม่ใช่เมียฉัน เธอมันแค่นางบำเรอ...เธอไม่มีค่าพอที่ฉันจะยกย่องเชิดชูให้เป็นเมีย”
“คุณทำอย่างนี้กับผ่องไม่ได้นะ ผ่องทุ่มเททุกอย่างเพื่อคุณ พี่พวงก็ไม่ได้รักคุณ นังขวัญตาก็ทรยศหักหลังทำตัวแพศยากากี แต่ผ่องสิ ผ่องจงรักภักดียิ่งกว่าสุนัขรับใช้ ผ่องพร้อมจะตายแทนคุณได้”
แทนที่เทพจะซาบซึ้งในความรักและความภักดีของเธอกลับสั่งให้ล้วนเอาเธอไปฝังทั้งเป็น ผ่องทิพย์
รู้เช่นเห็นชาติผู้ชายที่ตนเองทุ่มทั้งชีวิตให้เมื่อสายเกินไป ความรักเปลี่ยนเป็นอาฆาตแค้นไล่ทุบตีเขาไม่ยั้ง เทพรำคาญต่อยท้องเธอทรุดฮวบ แล้วผลักให้ล้วนลากออกไป หญิงมานศรีพยายามขอร้องอย่าฆ่าแกงใครอีกเลย แต่เขาไม่สนใจ ส่งชุดเจ้าสาวให้เธออีกครั้ง เธอจับเหวี่ยงลงพื้น ยอมตายดีกว่าจะสวมมัน เทพถึงกับอึ้ง
ooooooo
สถานการณ์เริ่มเลวร้ายยิ่งขึ้นเมื่อพวงทองกับบุญปลูกกลับจากตลาดกำลังจะเข้าคฤหาสน์ เจอสมุนของเทพขวางไว้ พวงทองสังหรณ์ใจว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น สั่งให้บุญปลูกหนี แต่สมุนของเทพอีกส่วนหนึ่งเข้ามาดักทางหนีไว้เสียก่อน สองนายบ่าวหมดทางไป มองหน้ากันเลิ่กลั่ก...
ทางฝ่ายหญิงมานศรีเดินเข้าหาเทพอย่างท้าทาย ถ้าอยากจะฆ่าก็ให้หยิบปืนออกมายิงเธอได้เลย ทุกอย่างจะได้จบ เขาทำเสียงอ่อนเสียงหวานจะปล่อยให้คนที่เขารักที่สุดตายได้อย่างไร จังหวะนั้น สมุนของเทพพาตัวพวงทองที่ถูกจับมัดมือไพล่หลังเข้ามา พอเห็นเทพเดินได้เธอถึงกับตะลึง
“แล้วสิ่งที่ฉันกลัวมันก็เป็นความจริง คนอย่างคุณไม่มีวันสำนึกผิดได้จริงๆ”
เขาชักปืนขึ้นมาจ่อหัวพวงทอง บังคับให้เธอร้องขอชีวิต แต่เธอนิ่งเงียบไม่ทำตามคำสั่ง เขาเจ็บใจมากตบเธอคว่ำแล้วจะตามเข้าไปซ้ำ หญิงมานศรีสงสารพวงทองขอร้องทั้งน้ำตาให้ไว้ชีวิตเธอ เขาเห็นโอกาสที่จะทำให้หงส์แสนสวยยอมเข้าหอด้วย โดยใช้ชีวิตของพวงทองเป็นข้อแลกเปลี่ยน
ถ้าเธอไม่ยอมเขาจะฆ่าพวงทอง แล้วทำท่าจะเหนี่ยวไกปืน หญิงมานศรีตัดสินใจยอมทำตามที่เขาต้องการแต่ต้องสัญญาก่อนว่าจะปล่อยพวงทองไป และจะไม่ทำร้ายใครอีก เขาเข้ามาเช็ดน้ำตาให้
“ไม่ร้องนะครับคนดีของผม คุณหญิงต้องการอะไรผมให้ได้ทุกอย่าง ภรรยาหมายเลขหนึ่งของผม” พูดจบเขาหัวเราะราวกับคนบ้า หญิงมานศรีถึงกับร้องไห้โฮ ความหวังที่รอดจากเงื้อมือเขา คงต้องรอปาฏิหาริย์
ooooooo
ขณะที่เทพกำลังจะได้ครอบครองหงส์งามอย่างที่เฝ้ารอคอยมานาน ผ่องทิพย์ถูกล้วนลากมาโยนไว้ที่มุมหนึ่งท้ายไร่อ้อย ระหว่างที่รอให้สมุนขุดหลุมสำหรับฝังร่างเธอทั้งเป็น ทิวกับเข้มเข้ามาขวาง สองฝ่ายเปิดฉากต่อสู้กัน พวกล้วนสู้ไม่ได้จำต้องล่าถอยเข้าไปในไร่อ้อย เข้มคว้าจอบจะตาม ทิวร้องห้ามไว้
“ไม่ต้องไอ้เข้ม...ช่วยพี่ผ่องก่อน...”
เขารู้ทันทีว่าการหายตัวไปของหญิงมานศรีต้องเป็นฝีมือของเทพแน่ๆ รีบตามไปช่วยเหลือหญิงคนรัก
ขณะที่ทิวรีๆรอๆไม่รู้จะไปตามหาเธอที่ไหน บุญปลูกซึ่งถูกมัดมือมัดเท้าปิดปาก กระโดดออกมาจากพุ่มไม้ ใกล้ๆ เขารีบเอาผ้าปิดปากออก ถามว่าเทพอยู่ไหน พอรู้ว่าอยู่ที่คฤหาสน์ รีบตรงไปที่นั่น...
เทพพอใจมาก ในที่สุดหญิงมานศรียอมสวมชุดเจ้าสาว แต่เนื่องจากเธอผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ทำให้หน้าตาหม่นหมอง เขาจับเธอนั่งหน้ากระจกเงา หยิบเครื่องสำอางมาแต่งหน้าทาปากให้ พร้อมกับฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี จังหวะนั้น มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ล้วนพรวดพราดเข้ามารายงานว่า
“นายใหญ่ครับ ไอ้ทิวมันช่วยคุณผ่องทิพย์ มันรู้ว่านายอยู่ที่นี่ หนีเถอะครับ”
“หนีทำไม...พิธีส่งตัวเจ้าสาวเข้าหอจำเป็นต้องมีสักขีพยาน ให้มันเข้ามา” เทพยิ้มอย่างโรคจิต แล้ว
รีบไปเปลี่ยนใส่ชุดเจ้าบ่าว จากนั้น พาเจ้าสาวของเขาไปยังห้องหอ ซึ่งภายในถูกตกแต่งไว้ด้วยดอกไม้อย่างสวยงาม บนเตียงโรยด้วยกลีบกุหลาบ เขาเชื้อเชิญเธอไปที่เตียงนอน แต่เธอกลับยืนนิ่ง สีหน้าประหวั่นพรั่นพรึง...
ฝ่ายทิวตามหาหญิงมานศรีไปตามห้องต่างๆทั่วคฤหาสน์ จนกระทั่งมาถึงห้องที่ขังพวงทองไว้ เห็นพี่สาวถูกมัดมือมัดเท้าปิดปากจะเข้าไปช่วยแก้มัดให้ พวงทองมองข้ามไหล่น้องชายด้วยสีหน้าตื่นตระหนก พยายามจะเตือนถึงอันตราย แต่สายเกินไป ล้วนใช้ไม้ฟาดท้ายทอยเขาสลบเหมือด แล้วลากสองพี่น้องไปที่ห้องหอ
พักใหญ่กว่าทิวจะรู้สึกตัว ลืมตามองไปเบื้องหน้าเห็นหญิงมานศรีในชุดเจ้าสาวยืนอยู่ เขาดีใจมากจะเข้าไปหาแต่ขยับไม่ได้ ถูกมัดมือมัดเท้าไว้ เทพไม่พูดพล่ามตรงเข้าเตะชายโครงเขาเต็มแรง พวงทองที่ถูกพันธนาการทนดูไม่ไหวต้องเบือนหน้าหนี เขาเข้าไปเตะทิวซ้ำอีกหลายครั้ง ก่อนจะเดินมาแกะผ้าผูกปากพวงทองออก
“เห็นแล้วอึดอัด...อยากจะสั่งเสียอะไรน้องชายก่อนที่มันจะหมดลมหายใจไหม”
“ใครกันแน่ที่จะหมดลมหายใจก่อน” พวงทองสีหน้าเคียดแค้น เทพเจ็บใจใช้ปากบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างไม่ปรานี หญิงมานศรีทวงถามสัญญาที่เขาให้ไว้ว่าจะไม่ทำร้ายใครอีก ขอให้ปล่อยทิวกับพวงทองไป
“ผมปล่อยแน่ หลังจากเสร็จสิ้นพิธีส่งตัวเจ้าสาวเข้าหอ...ผมจะให้พวกมันเป็นสักขีพยานรับรู้ว่าผมกับคุณหญิงมานศรีโสภาคย์เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องโดยพฤตินัย” เทพหัวเราะชอบใจ
ทิวด่าเขาว่าไอ้สารเลว ฮึดฮัดจะเข้าไปเอาเรื่อง แต่ถูกเขาเตะซ้ำจนเลือดกบปาก แล้วสั่งให้หญิงมานศรีขึ้นเตียง เธอจำต้องทำตามเพราะกลัวทิวกับพวงทองจะถูกฆ่า
“ในที่สุดก็มาถึงวันที่รอคอย วันที่ฉันมีพร้อมทุกอย่างโดยเฉพาะการได้รับเกียรติอันยิ่งใหญ่เมื่อได้ชื่อว่าเป็นสามีของคุณหญิงมานศรีโสภาคย์ กฤตยา...ฉันมีความสุขมากที่สุด” เทพพูดจบ เข้าไปซุกไซ้ซอกคอ
หญิงมานศรี ทิวอยากจะเข้าไปช่วยใจแทบขาด แต่ทำไม่ได้ สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือเบือนหน้าหนี
ooooooo
