ทันทีที่ถูกขานชื่อ 1 ใน 4 รมช.เกษตรฯ ร.อ.ธรรมนัส พรมเผ่า ก็ต้องเจอคำถามถึงประวัติที่มา...ไม่ว่าตอนอยู่ออสเตรเลียหรือตอนอยู่ในไทย
ผมดูคุณธรรมนัสชี้แจงทางทีวีไปก็ยิ้มไป นึกชมในใจ ผู้นำที่เลือกคนสไตล์ธรรมนัสมาใช้ทันสมัยไม่ตกยุค
เรื่องของเมิ่งเสียงจุน อุปราชรัฐฉี ต้นตำรับเจ้าบุญเลี้ยง ปลายสมัยจั้นกว๋อ (รัฐสงคราม) กว่า 2,300 ปีที่แล้ว ผมเคยเล่าหลายครั้ง ช่วงเวลารุ่งเรือง เมิ่งเสียงจุนเปิดสำนักเลี้ยงแขกไว้ในบ้านถึงสามพันคน
การเลี้ยงนักปราชญ์ นักรบ นักฆ่า นักแสดง ฯลฯ ถือเป็นวิทยายุทธ์ที่ใช้ประโยชน์ได้หลายเวลา แต่การเลี้ยงตีนแมวระดับเซียน คนเจ้าชู้ไม่เลือกลูกเขาเมียใคร เป็นประเด็นน่าสนใจ
หนึ่งใน “แขกบ้าน” ตีท้ายครัวเมียน้อย เมิ่งเสียงจุนไม่หลุดปากด่าสักคำ
จัดรถม้าและเงินทองส่งไปรับราชการจนเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดในรัฐใกล้ๆ
แล้วก็ถึงวันนั้น รัฐนั้นรวมหัวกับพันธมิตรเตรียมยกทัพมารุมสกรัมรัฐฉี บุญคุณที่เมิ่งเสียงจุนทำไว้ก็ออกดอกออกผล...ผบ.ทหารรายนั้นก็ช่วยรัฐฉีไว้ในนาทีสุดท้าย
ตอนหนึ่งเมิ่งเสียงจุนรับบทตัวประกันในแคว้นอื่นหนีภัยตาย...ถึงด่านสุดท้าย ยังไม่ถึงเช้าประตูเมืองปิด ทหารหลวงตามกระชั้นชิด
“แขกบ้าน” นักแสดงก็ถูกใช้ เขาส่งเสียงร้องเหมือนไก่ขัน...ปลุกไก่ตัวจริงให้ขันตาม...ทหารยามประตูนึกว่าเช้าเปิดประตูเมือง เมิ่งเสียงจุนจึงรอดไปได้
ความใจกว้าง มีคนอาสามารับใช้...ด้านดีส่งเมิ่งเสียงจุนให้เป็นอุปราชที่รบเอาชัยได้หลายเมือง แต่ก็ส่งผลด้านร้าย “ท่านอ๋อง” หมั่นไส้ เห็นว่าเก่งเกินหน้า สั่งปลด
แต่ก็กลับมาเป็นใหญ่ได้อีก เพราะแผนซับซ้อนของ “ผังเยี่ยง” แขกบ้านผู้ชาญฉลาด
เมิ่งเสียงจุน ลูกอุปราชรัฐฉีที่เกิดจากเมียน้อย หมอดูทำนาย ถ้าโตจนหัวถึงขอบประตูบ้านก็จะฆ่าพ่อ...วิถีชีวิตพลิกผันขั้นสุดท้าย เขาเป็นผู้นำหลายรัฐ กลับมายึดรัฐฉีเสียเอง
...
รอบนี้เมิ่งเสียงจุนตาสว่าง ด้านของวาสนานั้น มากด้วยเภทภัย ตั้งเชื้อพระวงศ์ เป็นอ๋องแทนตัว แล้วลี้ภัยไปใช้ชีวิตสงบสุขที่เมือง “ชิ” นี่คือรังที่สามของกระต่าย
รังที่เป็นเรือนตาย ที่ผังเยี่ยง แขกบ้านวางแผนไว้รองรับล่วงหน้า
ปลายยุคจั้นกว๋อ...รัฐฉินแข็งแกร่งขึ้น ฉินสื่อหวงตี้รวบหกรัฐคู่แข่งไว้ ปฏิรูปการปกครองจากที่เคยส่งพระญาติราชวงศ์ไปครองเมืองบริวาร เป็นรวบอำนาจไว้ที่ศูนย์กลางแบบมณฑล จังหวัด
เบื้องหลังการรวมจีนเป็นแผ่นดินเดียว ฉินสื่อหวงตี้ใช้คนฉลาดหลายคน
หนึ่งในนั้นคือ หลี่ปู่เว่ย ฉลาดซับซ้อนกว่าใคร เข้าทางไทเฮา เล่นบทพ่อบุญธรรม ทุ่มเททุกอย่าง ยึดอำนาจรัฐครอบงำฮ่องเต้เด็กอย่างฉินสื่อไว้ในมือ
หลี่ปู่เว่ยคนนี้คืออีกหนึ่งต้นตำรับเจ้าบุญเลี้ยง เลี้ยงแขกไว้มากมาย เขาเลี้ยงเล่าไอ่ ไอ้กระบองโต...พัวพันกับลูกเขาเมียใครไม่เลือก จนต้องโทษ เขาเห็นแววใช้งานได้
งานส่งเล่าไอ่รับใช้ไทเฮา...พลิกผัน เล่าไอ่ใหญ่จนเป็นเภทภัย จนฉินสื่อหวงตี้กับหลี่ปู่เว่ยร่วมมือกัน จับเล่าไอ่ลงโทษด้วยวิธีห้าม้าแยกร่าง
ผมอ่านตำนาน “ซิเคอะ” (แขกบ้าน) ทั้งฉบับเมิ่งเสียงจุนฉบับหลี่ปู่เว่ยแล้วยิ่งสนุกใหญ่
วิชาเจ้าบุญเลี้ยง เลี้ยงคนไม่เลือกหน้า นักค้าหุ้น นักฆ่า พ่อเล้า แมงดา...กว่าสองพันสามร้อยปีมาแล้ว ก็ยังทันสมัย...วันนี้ยังมีผู้นำยุคใหม่ใช้กันอยู่
วิถีการเมือง ใครยึดอำนาจรัฐได้ คือผู้ชนะ...โบราณจึงร้องเพลงล้อ “กาเอ๋ยกา บินมาจับต้นโพธิ์ เดี๋ยวก็โผไปต้นไทร” ขึ้นชื่อว่ากา ไม่ว่ากาดำกาขาว ก็บินไปบนมา อย่างนี้นี่เอง.
กิเลน ประลองเชิง