เมื่อวันที่ 28 กันยายนที่ผ่านมา เป็นวันครบรอบ 18 ปี ของการเปิดใช้สนามบินสุวรรณภูมิ ผมว่าจะเขียนถึงด้วยความขอบคุณแบบเต็มคอลัมน์สักหนึ่งวัน แต่จะด้วยเหตุใดไม่ทราบ เผลอไปเขียนเรื่องอื่นเสียนี่ขออนุญาตกลับมาเขียนถึงในวันนี้คงไม่สายเกินไปนัก...ถือเป็น แฮปปี้เบิร์ธเดย์ ย้อนหลังว่างั้นเถอะครับในการแถลงข่าวเมื่อวันที่ 28 กันยายน 2567 ที่ผ่านมา ท่านผู้อำนวยการท่าอากาศยานสุวรรณภูมิกล่าวตอนหนึ่งว่า สนามบินสุวรรณภูมิได้ทำหน้าที่ในการให้บริการแก่ผู้โดยสารไปแล้วถึง 815 ล้านคน รองรับเที่ยวบินกว่า 5 ล้านเที่ยว รับขนส่งสินค้าทางอากาศ กว่า 22 ล้านตัน ตลอด 18 ปีเต็มๆดังกล่าวสามารถสร้างมูลค่าทางเศรษฐกิจให้แก่ประเทศไทยทั้งทางตรง และทางอ้อมสุดที่จะประเมินออกมาเป็นตัวเลขได้ แต่ถ้าเรามองย้อนหลังกลับไปก็จะพบว่าเส้นทางเดินของสนามบินแห่งนี้มิได้ราบรื่นอย่างที่เห็นภาพ ณ ปัจจุบันในทางตรงข้ามจัดว่าเป็นสนามบินที่ “ตั้งท้อง” นานที่สุดแห่งหนึ่งของโลกกว่าจะได้ถือกำเนิดออกมาเป็นตัวตนแนวคิดที่จะจัดสร้างสนามบินแห่งชาติแห่งที่ 2 ของประเทศไทย เริ่มขึ้นตั้งแต่ยุคสมัยของ จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ เมื่อ พ.ศ.2503 จากข้อเสนอแนะของ สภาเศรษฐกิจ ซึ่งต่อมาก็คือสภาพัฒนาการเศรษฐกิจฯ หรือสภาพัฒน์ในปัจจุบันมีชื่อตั้งแต่ยุคโน้นว่า สนามบิน “หนองงูเห่า” เพราะอยู่ในเขต พื้นที่ที่เป็นหนองน้ำอันกว้างใหญ่ไพศาลของจังหวัดสมุทรปราการ จนเกิดคำถามจากพรรคฝ่ายค้านและผู้คนที่ไม่เห็นด้วยกับรัฐบาลยุคโน้นว่าจะไหวหรือ? สร้างสนามบินในหนองน้ำ...?แม้การศึกษาจากบริษัทที่ปรึกษาต่างประเทศจะยืนยันว่าสร้างได้ และพื้นที่ที่เหมาะสมที่สุดคือที่นี่ แต่การรีบดำเนินการอย่างรวดเร็วรวบรัด มีการเวนคืนที่ดินล่วงหน้า ทำให้เกิดความเคลือบแคลงสงสัยอยู่ตลอดเวลาว่าจะต้องมีผู้มีอิทธิพลได้รับประโยชน์จากโครงการต่อมารัฐบาลจอมพลถนอม กิตติขจร ที่พยายามผลักดันต่อจาก ยุคจอมพลสฤษดิ์ ก็เกิดเหตุการณ์ “14 ตุลาคม 2516” ขึ้นเสียก่อน จน พ.ศ.2521 รัฐบาลของนายกรัฐมนตรี พลเอกเกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์ จึงหยิบมาปัดฝุ่นและสั่งการให้ศึกษารายละเอียดใหม่ อีกครั้ง ผลการศึกษาก็ยังคงเหมือนเดิมว่าควรสร้างที่ “หนองงูเห่า” สมุทรปราการนี่แหละ แต่ก็ยังมิได้มีการดำเนินการอย่างจริงจังจนกระทั่ง พ.ศ.2534 รัฐบาลของนายกฯ อานันท์ ปันยารชุน ก็มีมติให้ดำเนินการก่อสร้างท่าอากาศยานกรุงเทพฯแห่งที่ 2 ณ บริเวณ หนองงูเห่า และให้ การท่าอากาศยานแห่งประเทศไทย เป็นผู้ดำเนินการต่อมาในรัฐบาล ชวน หลีกภัย ก็ได้อนุมัติงบประมาณ 120,000 ล้านบาท เพื่อลงมือก่อสร้างจากนั้นก็ดำเนินการก่อสร้างเรื่อยมาผ่านรัฐบาล บรรหาร ศิลปอาชา, รัฐบาล พลเอกชวลิต ยงใจยุทธ และรัฐบาล ทักษิณ ชินวัตร แต่มาเปิดใช้อย่างเป็นทางการเมื่อ 28 กันยายน 2549 ในสมัยรัฐบาล พลเอกสุรยุทธ์ จุลานนท์ผมถึงได้บอกว่าใช้เวลา “ตั้งครรภ์” นานมาก (กว่า 46 ปี) แต่ในที่สุดก็เกิดขึ้นได้เมื่อ 18 ปีที่ผ่านมาดังกล่าวที่สหรัฐอเมริกาเวลาโครงการใหญ่ๆของเขาประสบความสำเร็จ หรือมีการเฉลิมฉลองเกิดขึ้น...เขาจะเชิญประธานาธิบดีที่มีส่วนในโครงการนั้นแม้จะต่างพรรคมายืนเรียงกันถ่ายภาพเพื่อแสดงถึงความมีส่วนร่วมในการสร้างโครงการนั้นๆมาด้วยกันของเราจะเชิญมาเรียงกันคงไม่ครบถ้วน เพราะหลายๆท่านไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้ว...ผมก็ขออนุญาตใช้วิธีเอ่ยชื่อถึงแต่ละท่านแทนการถ่ายภาพร่วมกัน และขอขอบคุณย้อนหลังกลับไปยังท่านต่างๆ ทั้งที่ถึงแก่อนิจกรรมไปแล้วและที่ยังมีชีวิตอยู่...ด้วยความซาบซึ้งและสำนึกอย่างหาที่สุดมิได้ ทุกๆท่านเทอญ."ซูม"คลิกอ่านคอลัมน์ “เหะหะพาที” เพิ่มเติม
