ข่าวกิจกรรมรำลึก 50 ปี 14 ตุลาฯ ที่อาจารย์ประสาร มฤคพิทักษ์ ส่งมาทางไลน์ไม่ได้ ก็ต้องลำบากปรินต์ลงแผ่นกระดาษ เสียทั้งค่าซองค่าแสตมป์ ส่งมาให้ผมทางไปรษณีย์กิจกรรมที่ผมรู้สึกได้ว่าใกล้ตัว...ตั้งใจจะไป ก็คือกิจกรรม เจ้าฝันถึงโลกสีใด 50 ปี 14 ตุลาฯ ในงานสัปดาห์มหกรรมหนังสือระดับชาติ ที่ศูนย์สิริกิติ์ 12-23 ต.ค.ครับ ส่วนกิจกรรมอื่นๆมากมาย คนเดือนตุลาฯคงเลือกไปกันเองดูทีวีช่องไทยพีบีเอส ได้ยินเสียงเพลง เดือนเพ็ญ จากสุรชัย จันทิมาธร เห็นหน้ามาตั้งแต่หนุ่ม วันนี้เข้าชรา “น้าหงา” ผมขาวโพลนตามวัย14 ตุลาฯ 2516 ผมเป็นนักข่าวภูธรอยู่ยะลา...ทีวีไม่มีถ่ายทอดสด วิทยุก็ไม่ค่อยมีข่าว รออ่านข่าวหนังสือพิมพ์ก็ช้าไปสองวัน...เห็นพาดหัวตัวไม้ แล้วก็หัวใจเต้นภาพนักศึกษา ชื่อ ประพัฒน์ แซ่ฉั่ว สองมือจับกระบองดุ้นเบ้อเริ่ม เท่าปากกระบอกปืนเอ็ม 16 ของทหาร...ขึ้นหน้าหนึ่ง หนังสือพิมพ์ ให้ฉายา ไอ้กระบองโตภาพนี้ แปลก เข็มพิลา ช่างภาพอิสระถ่าย ลง “ไทยรัฐ” มีคนเอาไปพิมพ์เป็นโปสเตอร์แผ่นใหญ่ มีกลอนบรรยายสัตว์ป่ามันสู้เพื่อขอต่อชีวิต แต่สัตว์เมืองนั้นสิทธิ์สำคัญกว่า ยอมแลกเลือดแลกเนื้อเพื่อได้มา แม้ความตายอยู่ตรงหน้าก็กล้าตายไม่อยากเชื่อว่า กระบวนการต่อสู้เพื่อสิทธิ...ที่คุณประพัฒน์เป็นต้นแบบนั้น 50 ปีมาแล้ว ก็ยังต้องต่อสู้กันอยู่นึกขึ้นมาได้อีกว่า เอ๊ะ! เด็กประพัฒน์ คนนั้น บ้านอยู่แถวๆโรงเรียนจีน ตลาดยะลา...วันที่ได้ข่าว ไอ้กระบองโตกลับบ้าน...ผมก็สะดุดคิด...ในฐานะคนยะลาจะอยู่เฉยๆได้ไง!ผมใช้ตั๋วนักข่าว...ไปกระซิบ คุณสมนึก ระฆัง ผู้นำสารพันม็อบสามจังหวัดใต้...จึงมีขบวนใหญ่ไปตั้งแถวต้อนรับที่สถานีรถไฟ...จะขอคุยว่า มีส่วนร่วมเล็กๆ ในกิจกรรม 14 ตุลาฯด้วย ก็ไม่น่าจะว่ากันต้นปี 2518 ดีกรีเริ่มแก่กล้า...เข้าประจำการหนังสือพิมพ์ใหญ่...ข่าวที่ถูกสั่งให้ทำประจำ...ก็ข่าวม็อบ ทำม็อบดุสิตธานี ติดต่อเป็นเดือนเชื่อมต่อด้วยข่าวม็อบสแตนดาร์ดการ์เมนท์ ถัดดุสิตธานีไปนิด หลังตึกอื้อจือเหลียงทำๆไปไม่รู้หรอก ตัวเองถูกแยกเป็นนักข่าวหัวเอียงซ้าย จบข่าว 6 ตุลาฯ 19 นักศึกษาเข้าป่า ผมถูกส่งไปเป็นนักข่าวกรมตำรวจ นึกในใจ ผู้ใหญ่เขาตั้งใจส่งไปอยู่ใกล้ ถ้าตำรวจเขาหมั่นไส้ ไม่ต้องออกแรงไปตามจับไกลเริ่มเรียนรู้ ความเป็นซ้าย ความเป็นขวา มาตั้งแต่นั้น แล้วก็ต้องมาเรียนรู้ ความเป็นเหลือง ความเป็นแดงอีกครั้ง...ตอนที่คุณทักษิณ เป็นนายกฯ แล้วก็มีไอ้กระบองโต คุณประพัฒน์ ปัญญาชาติรักษ์ เป็นรัฐมนตรี ด้วยคนหนึ่งถ้ามีคนถาม เป็นนักข่าวกว่า 50 ปี...รู้จักคนเดือนตุลาฯ แค่ไหน...ผมขอตอบอย่างแน่ใจ...รู้จักหัวใจคนเดือนตุลาฯ...ทุกคนเลือกข้างคนยากไร้วันหนึ่ง...นานมาแล้ว (อย่าถามน่า! ปีไหน)...มีตัวแทนองค์กรประชาชนสำคัญ...มาปรับทุกข์ ทำไงดี...เจอรัฐมนตรีนักเลงโตรัฐบาลทักษิณรังแก ...ผมแนะสั้นๆ...ให้ไปหา หมอมิ้ง หมอเลี้ยบ คุณภูมิธรรมผมบอก สามคนนี้ เชื่อมโยงนโยบาย 30 บาทรักษาทุกโรค จากหมอหงวน ให้รัฐบาลทักษิณ เคยเข้าป่า รู้จักหัวใจคนจนมากกว่าหัวใจคนรวย...ไม่นาน ก็มีการเปลี่ยนแปลงรัฐมนตรีนักเลงโตถูกปรับออก ได้รัฐมนตรีคนใหม่...ทำงานประสานกันไปกลมกลืนองค์กรประชาชนนั้น ก็อยู่ยั้งยืนยงเรื่อยมา ตอนนี้ฟังมาว่า เป็นงานในมือคุณภูมิธรรม เรียกว่าถูกฝาถูกตัวงาน “ภาคประชาชน” วันนี้แผ่กระจายเต็มแผ่นดิน...ผมจำไม่ผิด เคยอ่านหนังสือเล่มหนา...ที่คุณเสกสรรค์ ประเสริฐกุล เขียน เมื่อเป็นเช่นนั้น งานของภาคประชาชน ก็ควรเป็นงานทางเดียวกับรัฐบาลหากรักกันช่วยๆกันแก้ปัญหาที่ต้นทาง ม็อบที่มักมาสุดทางข้างทำเนียบ ก็จะมีน้อยลง.กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
