เรื่องเล่าดีๆ สำหรับผมเหมือนยาขนานหนึ่ง เมื่อถึงเวลาก็ต้องหามากิน เรื่องเล่าต่อไปนี้ ในรอบสามสิบปี ผมเล่าแล้วหลายครั้ง ครั้งนี้คิดว่า เราน่าจะป่วยกันทั้งบ้านเมือง เบื่อแค่ไหนก็ต้องกินกันอีกพระราชาอาลีฟัตกำลังประชวรหนัก ทรงหายใจรวยรินอยู่บนที่บรรทมผ้าไหมหรูหรา หมอเก่งๆทั่วเมืองเรียงหน้ากันมารักษา...ก็ยังไม่มีเค้าทรงบรรเทาแน่นอน...เรื่องก็ถึงคิวของหมอที่เก่งกว่า จนเรียกหมอเทวดา หมอเทวดาบอกหลังดูพระอาการ ยังไม่ต้องใช้ยา มีวิธีรักษาวิธีเดียว“ไปหาคนที่โชคดี มีความสุขที่สุดในแว่นแคว้น เอาเสื้อของเขามาวางไว้เหนือแท่นบรรทมพระราชา”พระราชโองการจึงมีออกไป ให้แยกย้ายกันหาตัวคนโชคดี มีความสุขที่สุดให้เจอองครักษ์พระราชาตะลุยซอกซอนหาไปทุกซอกมุมของหมู่บ้าน น้อยใหญ่ แวะเวียนถามคนแล้วคนเล่า ก็ยังหาคนที่แค่พอใจในชีวิตตัวเองไม่ได้...สักคนเดียวหลายวันผ่านไป นอกจากหาคนมีความสุขไม่ได้ พวกองครักษ์ยังได้พบสารพันความทุกข์ของราษฎรไม่ซ้ำกัน ในวันเวลาที่เหล่าองครักษ์เริ่มจะสิ้นหวัง กำลังถอดใจ...หันหลังกลับวังในเส้นทางกลางป่า...พวกเขาพลันได้ยินเสียงแว่วมาแต่ไกล เป็นเสียงเพลงจากปากชายคนหนึ่งเมื่อเข้าใกล้ ไม่ใช่ใครสักคน ตามคาดหมาย แต่เป็นชายเลี้ยงแพะคนหนึ่ง...เขาต้อนฝูงแพะไปพลาง ร้องเพลงไปพลาง ใบหน้าเปื้อนยิ้มระบายความสุขอยู่เต็มๆองครักษ์เจอคนมาทั้งเมือง ยังไม่เห็นใครเหมือนคนคนนี้ แต่กระนั้น เพื่อความแน่ใจ ก็ต้องถาม“ท่านมีความสุขหรือไม่?” “ถามทำไม?” คนเลี้ยงแพะตอบ “ใช่แล้ว ข้าเองก็คิดว่า คงจะหาใครมีความสุขเท่าข้า คงไม่มี ทุกเช้า ข้าเห็นดวงตะวันขึ้น บ่ายเย็นข้าฟังเสียงนกร้องเพลงเข้าหู ทุกสิ่งรอบๆตัวข้าล้วนสวยงาม”จบคำตอบ เหล่าองครักษ์ก็แน่ใจ “ถ้าเช่นนั้น ขอเสื้อของท่านให้พวกเราได้ไหม?”“ข้าน่ะหรือ?” ชายเลี้ยงแพะหัวเราะ “ข้ายังไม่เคยมีเสื้อใส่เลยสักตัว”พวกองครักษก็เพิ่งสังเกต คนเลี้ยงแพะมีผ้าเตี่ยวพันท่อนล่างผืนเดียว พวกเขาผิดหวังมาก มีแค่มือเปล่า กลับไปกราบทูลพระราชา ก็แน่ล่ะ! พระองค์ทรงไล่เรียงเรื่องราวละเอียดลออ แล้วพระราชาก็ได้ประเด็นคิดใหม่“คนไม่มีเสื้อใส่แม้ตัวเดียว มีความสุขที่สุดจริงหรือ?”พระราชาไล่องครักษ์ออกจากห้อง พระองค์ใช้ความเงียบ...คิดอยู่เวลานาน ในที่สุดพระองค์ก็ได้คำตอบ...ทรงตัดสินใจนำสมบัติในท้องพระคลังออกแจกจ่ายให้คนยากไร้ทั่วแว่นแคว้นเมื่อราษฎรกินอิ่มนอนอุ่น...ก็มีผลเป็นอัศจรรย์ อาการป่วยหนักทุรนทุรายของพระราชาเริ่มค่อยๆบรรเทา จนในที่สุดก็ทรงหายเรื่องเล่าเรื่องนี้อยู่ในหนังสือ เรื่องเล็กๆ ความหมายใหญ่ๆ (สุริยเทพ ไชยมงคล อินสไปร์พิมพ์ พ.ศ.2553) มีคำอธิบาย ท้ายเรื่อง...ความสุขคืออะไร?คือรอยยิ้มในวัยเด็ก คือน้ำเย็นๆที่คนในบ้านยกมาให้ คือโบนัสหลังงานหนัก คือคำทักทายจากเพื่อน หรือคือการที่คนในครอบครัวรักกันความสุขนั้น เหมือนน้ำเปล่า แม้จะจืดไร้รสชาติ แต่สำคัญกับชีวิตมาก และความสุขสำคัญที่สุด ที่พระราชาเพิ่งค้นพบ คือการให้.คลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติมกิเลน ประลองเชิง
