เมื่ออาทิตย์ก่อน เขียนเรื่อง “มีแฟนไม่เป็น” ลงในไทยรัฐออนไลน์ไป ไม่นานเท่าไหร่ น้องป๋อมแป๋มแห่งทอล์คกะเทย ส่งไลน์มาหา “พี่อ้อยนี่ชีวิตหนูเลยนะพี่” จริงเหรอน้อง เรื่องหัวใจอย่าไปใช้สูตรเยอะ เพราะไม่มีสูตรไหนใช้ได้กับทุกความรักค่ะ ค่อยๆทำความรู้จักและเรียนรู้กันไป ถ้าต่างยังมีใจ เรามีเรื่องให้เรียนรู้กันไม่จบไม่สิ้น เรียนรู้ทั้งเขา และเรียนรู้ทั้งเรา เวลามีความรัก เราจะรู้จักตัวเองในอีกมุมหนึ่ง หรือแม้แต่ตอนหมดรัก ยังต้องทำความรู้จักกับมุมอ่อนแอของตัวเองต่อเลย
“อยากได้โอกาสคุยกับพี่อ้อยจัง เรื่องราวความรัก 7 ปี ระหว่างหนุ่มสถาปนิกกับสาวประเภท 2 ค่ะ ตั้งแต่เขาเปลี่ยนงาน แล้วเราต้องแยกกันอยู่ จากที่เคยอยู่ด้วยกันทุกวันต้องอยู่คนละจังหวัด เจอกันแค่อาทิตย์ละครั้ง หรือบางทีก็แทบไม่ได้เจอกันเกือบเดือน เพราะเขาบ้างานมาก ไม่มีเวลาให้แม้กระทั่งพ่อแม่ เป็นแบบนี้เกือบปี วันดีคืนดีมาบอกเลิกเพราะสงสารเราที่เขาไม่มีเวลาให้ กลัวเรารับไม่ได้ รู้สึกชีวิตพังค่ะ จนคิดสั้น เพราะเราเคยวาดฝัน วาดอนาคตมาด้วยกันว่าจะมีบ้านที่อบอุ่นอยู่ด้วยกัน”
ตอนรักร่วมกันตัดสินใจ ตอนจะไปทำไมชิงตัดสินใจคนเดียว สงสารเราที่เขาไม่มีเวลาให้ แต่ไม่สงสารเราที่โดนคนรักซึ่งคบกันมา 7 ปีบอกเลิกหรือ? คนเรามี 24 ชม.เท่ากันทุกคน อยู่ที่เราเอาไปใช้กับใคร หรือสิ่งใด และถ้าใส่ใจกับอะไร เรามักมีเวลาให้สิ่งนั้นเสมอ จะบ้างานแค่ไหน เราก็อยากได้กำลังใจจากคนที่เรารัก ไม่ใช่งานหนัก เลยผลักคนรักออกไป ถ้าประสบความสำเร็จกับงานเมื่อไหร่แต่ไม่รู้จะฉลองกับใคร ไม่อ้างว้างเกินไปหน่อยหรือ? ครอบครัวคือหัวใจ ถ้าหัวใจพัง จะเอาพลังที่ไหนไปทำงาน ที่น้องทรมานอยู่นี้ บางทีแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหตุผลจริงๆ คืออะไร เขาบ้างานเกินไป หรือไม่รักมากพอจะเดินหน้าต่อแล้ว ฟังดูเหมือนเธอเสียสละอย่างยิ่งใหญ่ ยอมให้คนรักจากไปเพราะเกรงใจที่ไม่มีเวลาให้ หรืออยากจะไล่ให้ออกไป แบบที่ไม่รู้จะหาเหตุอะไรให้เราไม่โต้แย้ง
...
ไม่ได้มองโลกแง่ร้ายนะคะ แต่ไม่มองมุมนี้ก็ไม่ได้ จะคู่ไหนๆ ที่บอกว่า “ไม่มีเวลา” สำคัญว่ามีเจตนาที่จะให้เวลากันหรือเปล่า จะแบ่งเวลาให้มากหรือน้อยต่างกันไป ก็ต้องให้สิทธิ์กับอีกหัวใจว่ารับไหว หรือไม่ไหว สื่อสารกันแบบไหน ขอความเข้าใจ และให้ความใส่ใจ เวลาเจอหน้าอาจจะน้อยไป แต่ไม่มีที่ไหนไกลเกินกว่าจะคิดถึง อุปกรณ์การสื่อสารอยู่ข้างตัว ถ้าหัวใจยังอยากดูแลกันไว้ ส่งสติกเกอร์ไลน์ใช้เวลาไม่กี่วินาที ข้อความที่ส่งหากันสั้นๆ สามารถดูแลความสัมพันธ์ได้ยาวนาน ปัญหาคือ การมีเรา ดูเป็นภาระของเขาเกินไปไหม ถึงตัดออกจากชีวิตง่ายดายขนาดนั้น
ลองยื้อ หรือถามกันอีกทีหรือยังว่า เราพร้อมจะเดินหน้านะ เวลาให้กันน้อยหน่อยไม่เป็นไร ค่อยๆ สะสมเวลาด้วยกันก็ได้ 7 ปีที่ผ่านมาถ้ายังมีค่าให้ต่อสู้ไปด้วยกัน หากเขายังยืนยันว่าอยากให้เป็นแบบนี้ ก็ตั้งสติรับมือดีๆ ไม่มีเขา แต่ตัวเรายังมีค่า อย่าคิดสั้นๆ รักต้องแลกด้วยใจ ไม่ใช่แลกด้วยชีวิต คิดแต่จะประชดเขา จนลืมหัวใจคนที่รักเราหรือเปล่า เขาไม่ดูแล เรายิ่งต้องดูแลตัวเอง ต่อให้เคยวาดฝันวาดอนาคตกันไว้ไกลแค่ไหน วันหน้าจะเป็นยังไง ไม่สำคัญเท่าวันนี้เรายังจับมือกันดีหรือเปล่า 7 ปีที่ผ่านมา กลายเป็นว่าความผูกพันเกิดขึ้นกับฉันคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นเพศไหน ไม่มีใครด้อยค่าเกินกว่าจะมีความรัก น้องจะเป็นสาวหนึ่งหรือสาวสอง คุณค่าความเป็นมนุษย์ก็เท่ากัน รักได้ และเจ็บเป็นเช่นกัน
จะโทษว่าทำงานกันไกลเลยทำให้เปลี่ยนใจ อาจจะไม่ใช่ซะทีเดียว ตัวไกลไม่ได้ทำให้ใจห่าง แต่ระยะทาง ทำให้คนที่ไม่ค่อยมีใจ แสดงออกได้ง่ายขึ้น เสียใจใครก็เป็นค่ะน้อง เราเห็นกันมาว่ารักกันแค่ไหนตั้ง 7 ปี อยู่ดีๆ ปล่อยมือเราซะอย่างงั้น แต่เราบังคับใจเขาไม่ได้นี่นา วาดฝันกันไกล ฝันให้ไกลไปให้ถึงมันก็ดี แต่มองอีกที ฝันให้ใกล้ไปให้ได้ก่อน อยากมีอนาคตร่วมกัน แต่วันนี้มีเขายังเหงาเท่ากับโสดอยู่เลย พรุ่งนี้จะดีได้ยังไง ถ้าวันนี้เรายังไม่มีวันดีๆ ด้วยกันเท่าไหร่เลย
กลับไปหาครอบครัวเรา แล้วจะรู้ว่าลมหายใจของเราสูงค่าแค่ไหน อย่าชิงหยุดลมหายใจ เพียงเพราะใครคนนั้นไม่ได้รักกันจริงๆ หลายครั้งที่เราคิดและตัดสินใจหยุดลมหายใจเพื่อคนที่เขาไม่ได้รัก แล้วมาทำร้ายคนที่รักเราเท่าชีวิต หัวใจดีๆ ของเรามีค่า เรียกคืนมาดูแลเอง วันหนึ่งข้างหน้า น้องอาจจะรู้ได้เองว่า ในที่สุดแล้ว เขามีเวลาน้อย หรือแค่ไม่ค่อยรักเท่านั้นเอง