สองหัวใจนี้เพื่อเธอ

รุ่งเช้าธรรณธรมารับเกวลินที่บ้านจะชวนไปเยี่ยมอนิมา ปู่กับยุ้ยทำข้าวต้มมาให้ เห็นข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ก็ตกใจรีบถามเกวลินว่าคนนี้หรือคือทะนง ธรรณธรตอบแทนว่าใช่ ปู่จึงบอกว่าเมื่อวานตนเป็นคนช่วยเขาไว้และพาไปส่งบ้านญาติ ธรรณธรให้พาไปที่นั่นทันที

กฤตเพิ่งกลับจากประชุมแพทย์ที่นอร์เวย์ พอรู้ข่าวอนิมาก็รีบมาเยี่ยม อนิมาบ่นด้วยความน้อยใจว่าลุ้นอยู่ระหว่างเขากับธรรณธรใครจะมาก่อนกัน ดอกไม้ที่กฤตนำมาเยี่ยมถูกการ์ดค้นจนเละเพราะเกรงจะซุกระเบิด เขาจึงรู้ว่าธรรณธรเป็นห่วงเธอมากถึงให้คนคุ้มกันเข้มงวด

ปู่ขับรถหน่วยกู้ภัยมากับยุ้ยนำทางรถธรรณธรที่มากับเกวลิน เข้ามาในซอยที่ทะนงขอลงกลางทาง

แค่นี้ธรรณธรก็พอรู้แล้วว่าทะนงมาบ้านใคร จึงให้ทุกคนกลับไปที่เหลือตนจะจัดการเอง เกวลินเป็นห่วงมากกลัวเขาวู่วามทำอะไรรุนแรง

ด้านแชมเปญสั่งแม่บ้านยกสำรับอาหารมาให้บนห้องทุกมื้อแถมกำชับช่วงนี้ไม่ให้เข้ามาทำความสะอาด อ้างว่าต้องการความสงบ...ทะนงหลบอยู่ในห้อง กินอาหารอย่างสุขสบาย แชมเปญเอ่ยถามจะเริ่มงาน

เมื่อไหร่ เขาหัวเราะบอกกินข้าวจานนี้หมดก็เริ่มได้เลย เธอจึงบอกให้จัดการเกวลินก่อน ไม่ทันไร แม่บ้านมาเคาะประตูบอกว่าธรรณธรมาหา เธอแปลกใจ

ธรรณธรนั่งคุยอยู่กับพลเทพและธัญญา พลเทพยืนยันว่าครอบครัวตนตัดขาดกับทะนงไปนานแล้ว แต่ธรรณธรบอกว่าเมื่อวานทะนงมาโผล่แถวนี้ แชมเปญเดินเข้ามาเยาะ

“น่าแปลกจังนะคะธรรณมาบ้านนี้ก็เป็นด้วย ทุกทีชวนแล้วชวนอีกไม่เห็นจะยอมมา”

พลเทพบอกว่าธรรณธรมาถามเรื่องทะนง แชมเปญเหน็บ หลงดีใจคิดว่ามาหาตน รู้อย่างนี้ให้ทะนงมาอยู่ด้วยนานแล้ว เขาจะได้มาบ่อยๆ พลเทพเอ็ดทำไมพูดจาแบบนี้ ธรรณธรตัดบทชวนแชมเปญออกไปทานกลางวัน เธอถึงกับเหวอ

เกวลินกับพวกยังจอดรถอยู่ไม่ห่างจากบ้านแชมเปญเพราะเกวลินเป็นห่วงธรรณธร ปู่กับยุ้ยซักไซ้ว่าแชมเปญเป็นใคร พอรู้ว่าเป็นแฟนเก่าธรรณธรก็ตกใจ ปู่รีบพูดให้เกวลินกังวลว่าถ่านไฟเก่าอาจคุ เกวลินบอกปู่ว่าทั้งสองคนแทบจะไม่ได้รักกัน ไม่น่าห่วง แต่ไม่ทันไรก็เห็นธรรณธรพาแชมเปญออกมาขึ้นรถขับพาออกไป เกวลินพยายามคิดว่าทั้งสองมีธุระคุยกัน

เมื่อธรรณธรกับแชมเปญอยู่ด้วยกันในร้านอาหาร แชมเปญก็เอ่ยถามมีอะไรว่ามาตรงๆ ตนรู้ว่าเขาไม่ได้ พิศวาสอะไรตน ธรรณธรจึงถามว่าทะนงมาหาเธอใช่ไหม แชมเปญยิ้มเยาะตอกกลับว่าตอนนี้คนสำคัญของเขาคือทะนงใช่ไหม ถ้าอยู่กับใครเขาถึงจะสนใจคนนั้น ธรรณธรจ้องรอคำตอบ แชมเปญจึงถามว่าถ้าเจอทะนงเขาจะทำอะไร เขาตอบว่าจะพาส่งตำรวจ

“คุณไม่พาส่งตำรวจหรอกค่ะ คุณจะฆ่าเขา” แชมเปญหัวเราะอย่างรู้ทัน

ธรรณธรยอมรับแล้วถามทะนงอยู่ไหน แชมเปญบอกว่าเมื่อวานทะนงมาจริง มาขออยู่ด้วยแต่ตนไล่เขาไปแล้ว ธรรณธรเสียงเข้มทำไมไม่บอกตนหรือแจ้งตำรวจจับ

“ก็ไม่ใช่ธุระอะไรของแชมเปญนี่คะ...แต่แชมเปญยังติดต่อเขาได้ค่ะ แชมเปญให้โทรศัพท์เขาไปเครื่องนึง” ธรรณธรให้บอกเบอร์ เธอยิ้มเหยียดๆ “...การจะล่อใครสักคนออกมาให้คุณฆ่า เป็นงานที่ใหญ่มากเลยนะคะ คุณได้ความสะใจที่ได้ล้างแค้น แล้วฉันล่ะจะได้อะไร”

“คุณต้องการอะไรว่ามา ผมยอมหมด”

แชมเปญถามย้ำจริงหรือ เขารับว่าใช่ เธอจึงโพล่งออกมาว่าเขาต้องแต่งงานกับตน เขาตกใจ แชมเปญจ้องหน้านิ่งเป็นการยืนยัน

ooooooo

เกวลินถือขนมเต็มสองมือมาเยี่ยมอนิมา ระหว่างที่การ์ดกำลังตรวจเช็กของ เธอบ่นพึมพำคนเดียวว่าธรรณธรไม่รู้จักมาเยี่ยมน้องแต่กลับไปกับคนอื่นได้

พอเข้ามาในห้องเห็นกฤตมาเยี่ยมก็ใจชื้นขึ้น

แต่อนิมาก็ยังถามถึงธรรณธร จึงทำทีหัวเราะกลบเกลื่อน “ไม่ต้องไปสนใจหรอกค่ะคุณนิ แค่ฝากขนมมาก็พอแล้ว ส้มแต่ละลูกนี่คุณธรรณเลือกเองกับมือเลยนะคะ...”

อนิมาเสียงเข้มถามย้ำว่าธรรณธรไปไหน เกวลินหน้าเจื่อนๆบอกว่าเขาติดธุระ อนิมาเรียกบัวลอยให้เก็บของตนจะกลับบ้าน กรณ์กับกฤตช่วยกันห้าม เธอร้องไห้อย่างน่าสงสาร

ที่บ้านแชมเปญ...ธัญญาถามแม่บ้านทำไมแชมเปญไม่ลงมาทานข้าว พอรู้ว่าเธอให้ยกสำรับขึ้นไปให้บนห้อง จึงขึ้นไปดูว่าเก็บจานชามลงมาหรือยัง แต่ปรากฏว่าห้องล็อก ธัญญาแปลกใจจึงไปเอากุญแจมาไข ทะนงกำลังนอนเอกเขนก ได้ยินเสียงประตูก็รีบลุกไปซ่อนตัว

ธรรณธรพาแชมเปญกลับมาบ้าน ถามจันทร์ว่ากฤตมาหรือเห็นรถจอดหน้าบ้าน จันทร์รายงานว่าไม่ได้มาคนเดียวมากันหมด ธรรณธรทำหน้างงๆ ไม่ทันไรอนิมาเดินออกมามองอย่างตัดพ้อ แชมเปญทำเป็นทักทายหายดีแล้วหรือ ธรรณธรเอ็ดทำไมไม่อยู่โรงพยาบาลให้หายก่อน เกวลินเดินออกมาส่งเสียงถามกลับมาแล้วหรือ แต่พอเห็นแชมเปญก็ชะงัก

แชมเปญควงแขนธรรณธร “มากันหมดจริงๆด้วย ธรรณคะอยู่กันพร้อมหน้าอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะคะ จะได้รู้ข่าวพร้อมๆกันไปเลย” อนิมาถามข่าวอะไร แชมเปญเขย่าแขนธรรณธรให้บอกทุกคนไป แต่เขานิ่งเงียบ เธอจึงบอกเสียเอง “ธรรณกับแชมเปญกำลังจะแต่งงานกันค่ะ”

ทุกคนอึ้ง ธรรณธรติงไม่ใช่เวลาจะพูดเรื่องนี้

เธอถามทำไม ไม่เห็นต้องปิดบังใคร แล้วหันมาถามทุกคนว่าไม่ยินดีกับเราหน่อยหรือ กรณ์ทนไม่ไหวเข้าไปดึงแชมเปญลากออกไปข้างนอก อนิมาและเกวลินต่างเดินหนี ธรรณธรเรียกทั้งสองแต่ไม่มีใครหยุด เขากุมขมับเครียด

กรณ์ต่อว่าแชมเปญกำลังทำอะไร เธอเชิดใส่ “ก็ในเมื่อคุณเลิกกับฉันแล้ว ฉันก็กลับไปคบกับธรรณ แล้วเราก็วางแผนจะแต่งงานกัน ไม่เห็นจะเข้าใจยากตรงไหน”

“แต่คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าคุณสองคนไม่ได้รักกัน”

“ใช่ ที่ฉันแต่งกับธรรณไม่ใช่เพราะฉันรักเขา แต่ฉันแต่งเพราะเขาดีกว่าคุณทุกอย่าง คุณมันก็แค่ผู้ชายกระจอกๆคนหนึ่ง ที่ฉันเผลอลดตัวลงไปคบด้วย แต่คุณกลับไม่เห็นค่าของฉัน แล้วเป็นไง ทีนี้เห็นค่าของฉันขึ้นมาบ้างรึยัง”

กรณ์บอกให้แชมเปญพอได้แล้วอย่าทำอะไรให้มันวุ่นวายไปกว่านี้ หญิงสาวหัวเราะเยาะคิดว่าเขาเสียดายตนขึ้นมา บอกให้เขาขอร้องให้ตนกลับไปหา ชายหนุ่มกลับบอกว่าตนสมเพชเธอมากกว่า เพราะคนอื่นเขาแต่งงานกันเพราะความรัก แต่เธอแต่งงานเพราะความเกลียดชัง อนาคตคงจบไม่สวยแน่ แชมเปญกราดเกรี้ยว

“อนาคตฉันไม่สน ฉันสนแต่ว่าวันนี้ฉันได้ความสุขของทุกคนก็พอแล้ว ทั้งของธรรณ ของเกวลิน ของคุณแล้วก็ของนังนิ”

กรณ์ย้อนถามแล้วของตัวเองล่ะ แชมเปญหัวเราะอย่างเจ็บปวดว่าตนไม่เคยมีความสุขมาทั้งชีวิต กรณ์อึ้งไม่รู้จะสงสารหรือสมเพชดี...

อีกด้าน กฤตให้ธรรณธรเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น ธรรณธรเล่าแล้วสรุปท้ายว่าที่ทำทั้งหมดเพราะต้องการตัวทะนง กฤตต่อว่ามันใช่เรื่องไหมที่ทำร้ายจิตใจเกวลิน และนี่มันชีวิตทั้งชีวิตจะเอาไปทิ้งกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักได้อย่างไร ธรรณธรบอกว่าตนไม่คิดจะแต่งงานกับแชมเปญจริง แค่อยากได้ตัวทะนง กฤตอ่อนใจ เตือนสติ

“แกอุตส่าห์ตามหานางในฝันของแกมาตั้งเป็นสิบปี แต่พอแกเจอ แกก็ดันทำร้ายเธอ เพื่อแลกกับการได้เจอกับไอ้เบื๊อกที่ไหนไม่รู้ มันคุ้มกันเหรอวะธรรณ”

ธรรณธรเครียด...ตกดึกเดินมาเคาะห้องอนิมา ขอให้ออกมาคุยกัน เธอเปิดประตูมองหน้าเขานิ่งๆ ธรรณธรให้สัญญาว่าจะตามล่าตัวทะนงมาให้ได้ไม่ยอมให้มันทำร้ายเธออีก อนิมาน้ำตาร่วง “นิไม่อยากให้พี่ธรรณไปตามล่าใคร นิอยากเจอพี่ แต่พี่ธรรณก็ไม่อยู่ นิต้องการแค่นั้นเอง”

ธรรณธรอึ้งดึงอนิมามากอดปลอบ แต่เธอผลักเขาออกแล้วหันกลับเข้าห้องปิดประตู ปล่อยเขายืนอึ้งอยู่อย่างนั้น

ส่วนแชมเปญกลับบ้าน พลเทพเรียกมาคุยแต่โดนเธอพูดจาไม่มีความเคารพยำเกรงจึงตบหน้าไปฉาด แชมเปญหันกลับมายิ้มเยาะ “หนูเพิ่งรู้ว่าความรุนแรงมันหอมหวานอย่างนี้นี่เอง ขอบคุณนะคะที่ตบตีหนูมาตั้งแต่เด็กๆทำให้หนูรู้สึกไม่เคอะเขิน เวลาจะเอาไปใช้กับคนอื่น”

พลเทพงงถามจะทำอะไร แชมเปญบอกเป็นความลับ เสร็จงานแล้วจะรู้เอง ธัญญาขอร้องพลเทพอย่าทำอะไรลูกอีก ตนจะถามให้ เขากลับเยาะว่าต้องกำพืดเดียวกันถึงจะคุยกันรู้เรื่อง...ธัญญาตามมาจะคุยกับแชมเปญ แต่เธอบอกแม่ว่าต่อไปนี้จะไม่กลัวใครอีกแล้ว ตนกำลังจะล้างแค้นทุกคนที่ทำให้ตนเจ็บ ธัญญาใจหายที่ลูกไม่บอกว่าจะทำอะไรแถมไล่ให้ออกจากห้องอีก

ooooooo

เกวลินกลับบ้าน ธรรณธรตามมาโวยที่ไปไหนมาไหนโดยไม่มีการ์ดติดตาม ปู่ติงมาถึงก็เหวี่ยงทั้งที่ตัวเองผิด ยุ้ยทำหน้าแหยๆไม่รู้จะช่วยอย่างไรแต่แนะนำถ้าคิดจะง้อให้พูดดีๆ

ธรรณธรพยายามสงบอารมณ์เดินไปหาเกวลินขอเคลียร์เรื่องตนกับแชมเปญ เธอแทรกถามจะเชิญไปงานแต่งงานหรือ เมื่อไหร่ ปู่แหยมเข้ามายุเกวลินอย่าใจอ่อน ยุ้ยเอ็ดปู่ให้ปล่อยเขาเคลียร์กันเอง เกวลินถอนใจเดินนำธรรณธรออกไปหาที่คุยกันลำพัง

ธรรณธรขอให้เกวลินเชื่อใจว่าตนไม่มีวันแต่งงานกับแชมเปญ ตนแค่อยากเจอทะนงและนี่เป็นข้อเสนอของเธอ เกวลินโวยที่เขาเอาเรื่องแต่งงานมาหลอก มันทำให้ตนไม่รู้ว่ากับตนเขาหลอกหรือเปล่า เพราะเขาทำมาแล้วทั้งปิดบังและโกหก ธรรณธรย้อนถามจะต้องให้ทำอย่างไร

“ก็แค่ไม่รับข้อเสนอนั่นก็จบ”

“ผมต้องการเจอไอ้ทะนง ถ้าผมไม่ได้จัดการมัน ทุกคนจะไม่ปลอดภัย”

“คุณห่วงความปลอดภัยเหรอคะ หรือจริงๆคือคุณแค้นและต้องการล้างแค้น ความแค้นของคุณมันมีค่ามากกว่าความรักของเราเหรอคะ...เมื่อชาติที่แล้วเราต้องพรากจากกันเพราะนิสัยมุทะลุของคุณ มาชาตินี้ความสัมพันธ์ของเรากำลังจะขาดสะบั้นลง ก็เพราะนิสัยของคุณอีก ทีแรกฉันก็แปลกใจว่าทำไมคุณยายเทียดถึงเลิกกับหลวงวรงค์ทั้งๆที่ท่านรักกันมาก มาวันนี้ฉันได้เจอกับตัวฉันเอง ฉันเข้าใจแล้วค่ะ...”

ธรรณธรยืนยันจะไม่ให้เป็นแบบนั้น เกวลินถามเขาเปลี่ยนมันด้วยการเลิกตามล่าทะนงได้ไหม เขานิ่งไปสักพักก่อนจะบอกว่า...ไม่ได้ เกวลินจุก “งั้นแปลว่าคุณเลือกเหมือนเดิม ฉันก็คงต้องทำเหมือนเดิมเหมือนกัน... คุณไม่ยอมเปลี่ยนมันจริงๆ” เกวลินมองธรรณธรอย่างผิดหวัง

แชมเปญกลับมาบอกทะนงให้จัดการเกวลินในวันพรุ่งนี้ โดยถือฤกษ์ดี 9 โมง แล้วตนจะนัดธรรณธรให้มาเห็นสภาพเธอ หลังจากนั้นค่อยจัดหนักกับศัตรูที่เหลืออีกคู่ ทะนงย้ำอย่าลืมให้ธรรณธรมาคนเดียว ถ้ามีคนอื่นมาด้วยตนจะฆ่าเกวลิน แชมเปญยิ้มอย่างมีเลศนัย

ในคืนนั้น แชมเปญโทร.บอกธรรณธรว่าได้นัดทะนงไว้แล้วแต่เขาไม่ยอมบอกสถานที่และเวลาเพราะกลัวเราพาตำรวจไปจับ น่าจะเป็นช่วงเช้า พรุ่งนี้ตนจะไปหาที่บ้านแต่เช้าเพื่อรอสายทะนงด้วยกัน ธรรณธรถามว่าทะนงต้องการอะไร

“น้าทะนงอยากได้เงินสักก้อนนึงเพื่อหลบหนีน่ะค่ะ แชมเปญก็เลยหลอกไปว่าให้ออกมาเอาเงิน คุณจะพาตำรวจหรือการ์ดของคุณมาจัดการก็ได้เลยนะคะ”

อนิมาผ่านมาได้ยินธรรณธรขอบใจแชมเปญก็โกรธเดินหน้ามุ่ยหนีไป ธรรณธรเห็นกลัดกลุ้ม ออกมายืนครุ่นคิดที่ระเบียง นึกถึงคำพูดของแต่ละคน...กฤตต่อว่าที่ทิ้งนางในฝันที่ตามหามาหลายสิบปีเพื่อแลกกับไอ้เบื๊อกที่ไหนไม่รู้...อนิมาต่อว่าที่เขาไม่อยู่เคียงข้างกลับไปตามล่าใครที่ไหนไม่รู้...แม้แต่เกวลินเตือนว่า ชาติที่แล้วเราต้องพรากจากกันเพราะนิสัยมุทะลุของเขา เธอรู้แล้วว่าทำไมยายเทียดถึงเลิกกับหลวงวรงค์ทั้งที่รักกันมาก ได้เจอกับตัวเองแล้วในชาตินี้

ธรรณธรกลุ้มใจรู้ทั้งรู้ว่าสิ่งที่จะทำมันเกิดผลเสียอะไรบ้าง แต่ก็ห้ามความต้องการตัวเองไม่ได้... วิญญาณเมฆปรากฏขึ้น คุกเข่าขอร้อง “คุณหลวงขอรับ พวกมันวางแผนกันในวันพรุ่งนี้ คุณหลวงอย่าหลงกลพวกมันนะขอรับ”...แต่ธรรณธรไม่เห็นและไม่ได้ยินใดๆ

ด้านเกวลินเล่าเรื่องในบันทึกให้กรณ์ฟังว่า หลังจากหลวงวรงค์ฆ่าเมฆแล้วมารู้ว่าเข้าใจผิด จึงสร้างโกศเก็บอัฐิให้เมฆ และทำบุญให้ทุกเดือน ครองตัวเป็นโสดจนสิ้นบุญ...กรณ์ถามถ้าหลวงวรงค์ไม่ได้ฆ่าเมฆก็คงได้แต่งงานกับยายเทียด เกวลินไม่รู้จะเปลี่ยนแปลงอดีตได้อย่างไร กรณ์แนะเหตุการณ์ยังไม่เกิด เราป้องกันได้ ตอนนี้ธรรณธรยังไม่ได้ฆ่าทะนง แต่เกวลินหวั่นใจว่าจะห้ามธรรณธรไม่ได้...วิญญาณเมฆปรากฏตัวขึ้น บอกเกวลินว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย แต่เธอไม่ได้ยิน เมฆเศร้าสลดเหลือคณาที่ไม่มีใครได้ยิน พลันนึกได้ว่าจะต้องไปหาใครคนหนึ่ง

ooooooo

รุ่งเช้า แชมเปญมาหาธรรณธร เขารีบถามว่าทะนงโทร.มาหรือยัง เธอตอบว่ายังและขอมือถือของเขาเพื่อส่งเบอร์ให้ทะนงเผื่ออยากโทร.เข้าเครื่องเขาโดยตรง เผอิญบัวลอยมาตามธรรณธรให้ไปดูอนิมา บอกว่าเธอไม่ยอมทานอะไรตั้งแต่เย็นวาน ธรรณธรเดินไป แชมเปญยิ้มย่อง

“น้าทะนง โทรศัพท์ธรรณอยู่ที่หนูแล้วค่ะ น้าเริ่มแผนได้เลย” แชมเปญโทร.หาทะนงและปิดเครื่องของธรรณธร

ด้านเกวลินแต่งตัวกำลังจะออกไปทำงาน ทะนงโทร.เข้ามาบอกว่าอยากมอบตัวแต่ธรรณธรพาพวกมาจะฆ่าตน ให้เธอมาช่วยห้ามเขาที เกวลินหลงเชื่อถามสถานที่แล้วรีบออกไป ระหว่างนั้นก็ได้โทร.หาธรรณธรแต่เข้าใจว่าเขาปิดเครื่อง...

ยุ้ยเดินมาเจอปู่ตัวสั่นงันงก เล่าว่าเมื่อคืนโดนผีหลอก...ตนนั่งบ่นเรื่องเกวลิน หันมาเจอชายร่างสูงใหญ่ผิวคล้ำ บอกว่าเขาคือเมฆ มาขอให้ไปช่วยคุณแก้ว เธอกำลังอยู่ในอันตราย ให้ไปช่วยห้ามเธอที ปู่จึงรับปาก วิญญาณถึงเลือนหายไป...ยุ้ยถามว่าแก้วใช่เกวลินไหม ปู่ตาเหลือกเพิ่งนึกได้ จึงรีบออกไปบ้านเกวลิน

ธรรณธรเดินกลับมาหาแชมเปญ เธอรีบบอกเขาว่าทะนงส่งแผนที่มาให้แล้ว อีกหนึ่งชั่วโมงค่อยออกไป ถ้ารีบไปเขาจะไหวตัวทัน แล้วเธอก็ขอกลับไปรอฟังข่าวที่บ้าน ธรรณธรพยักหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์มาโทร.หาเอก พร้อมส่งแผนที่ไปให้ นัดอีกหนึ่งชั่วโมงเจอกัน

ปู่กับยุ้ยวิ่งขึ้นบ้านร้องเรียกเกวลิน กรณ์เดินออกมาบอกว่าเธอไปทำงานแล้ว ยุ้ยกับปู่เล่าเรื่องผีเมฆให้ฟัง กรณ์ไม่ค่อยอยากเชื่อแต่ก็โทร.หาเกวลิน เธอไม่รับสายชักร้อนใจ โทร.หาธรรณธรถามว่าอยู่กับเกวลินหรือเปล่า เขาบอกว่าเปล่า กรณ์จึงเล่าเรื่องเมฆให้ฟัง ธรรณธรใจหายวาบ ตัดสาย คว้ากุญแจรถขับออกไปตามแผนที่ที่ได้ทันที กรณ์งงเกิดอะไรขึ้น

เกวลินมาถึงตึกร้างตามที่ทะนงบอก เรียกหาธรรณธร...ทะนงเข้ามายืนด้านหลังพอเธอหันมาก็ตกใจ เขายิ้มเยาะ “สวยเหมือนกันนี่ เมียไอ้ธรรณ”

เกวลินถามหาธรรณธร ทะนงหัวเราะ “มาถึงก็ถามหาผัวเลยนะ มันยังไม่มาหรอก มึงมาเป็นเมียกูก่อนละกัน” ทะนงโผเข้ารวบตัวเกวลิน เธอยันเขาออกไปอย่างว่องไวแล้ววิ่งหนี

ระหว่างวิ่งลงจากตึกร้าง เกวลินพยายามกดโทรศัพท์ ทะนงโดดเข้ามาปัดมือถือกระเด็น เธอรีบวิ่งหนีไปอีกทาง ทะนงเข่นเขี้ยว “ทำกูหอบเลยอีนี่ เดี๋ยวเถอะมึง...”

เกวลินซ่อนตัวด้วยความหวาดกลัว...ด้านธรรณธรขับรถอย่างรวดเร็ว กรณ์พยายามคิดว่าเกวลินจะไปไหนแล้วนึกได้ว่าได้ยินธรรณธรเรียกชื่อทะนงก่อนจะตัดสายไป...

ทะนงตามจนเจอตัวเกวลิน เกิดการปลุกปล้ำ เธอต่อสู้สุดฤทธิ์ แต่ก็โดนเขาบีบคอจนหมดสติ ทะนงใช้สายตาโลมเลียไปตามเรือนร่างหญิงสาว ธรรณธรจอดรถพรืดที่หน้าตึกร้าง รีบวิ่งเข้าไปร้องเรียกเกวลินลั่นเสียงเขาทำให้ทะนงชะงัก เจ็บใจทำไมมาเร็วกว่ากำหนด ธรรณธรวิ่งมาเห็นสภาพทะนงคร่อมบนตัวเกวลินก็โกรธจัด ทะนงเหมือนโดนใครถีบกระเด็นออกไป

“ไอ้ปีศาจ มึงมันปีศาจ กูไม่กลัวมึงหรอก” พูดจบทะนงโดนของร่อนใส่มากมายจนทรุด

เกวลินฟื้นขึ้นมาเห็นทะนงชักมีดออกมา แต่ธรรณธรใช้พลังจิตดึงมีดเขากระเด็นออกจากมือ แล้วเขาเก็บขึ้นมาก้าวย่างเข้าหาทะนง เกวลินร้องห้าม...อย่าฆ่าเขา ถ้าฆ่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย ปล่อยให้ตำรวจจัดการเถิด ตนไม่อยากให้เขาเป็นฆาตกร ทะนงได้ยินลุกขึ้นยั่วอารมณ์จับไหล่ธรรณธรเย้ย “วันนี้ฉันยังจัดการเมียแกไม่สำเร็จ แต่คราวต่อไปมันไม่รอดแน่”

เท่านั้นธรรณธรตาวาวขึ้น จ้องหน้าทะนง ใช้มีดในมือกะซวกใส่หลายครั้งจนเกวลินร้องกรี๊ด...พอตั้งสติได้เธอก็วิ่งมาทรุดลงข้างร่างทะนงเอามือห้ามเลือดพร่ำบอกห้ามตายเด็ดขาด แล้วต่อว่าธรรณธรฆ่าเขาทำไม... ธรรณธรเห็นเป็นภาพแก้วประคองเมฆที่ใกล้ตาย มีดในมือเขาหล่นเซถอย ใบหน้าซีดเผือด

ooooooo

หน้าห้องฉุกเฉิน เกวลินยืนกระวนกระวายอยู่ หมอเดินออกมาเธอรีบถามว่าทะนงจะรอดไหม หมอบอกว่าเขาโดนแทงหลายจุด เสียเลือดไปมาก ธรรณธรเงยหน้ามองดวงตาวาวโรจน์

เกวลินเข้ามาต่อว่าธรรณธรรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป อยากเป็นฆาตกรหรือ เขายืนยันว่าทำเพื่อปกป้องเธอ เกวลินน้ำตาคลอ “ฉันเห็นอยู่เต็มสองตาว่าคุณทำอะไรลงไป คุณไม่ได้ปกป้องฉัน แต่คุณจงใจฆ่าเขาให้ตาย คุณอำมหิตได้ขนาดนั้นเชียวเหรอ”

ธรรณธรพยายามบอกว่าทะนงบ้าแค่ไหน ถ้าตนไม่ทำ เธอจะเป็นอย่างไร เกวลินบอกไม่อยากเห็นเขาเป็นคนเลว “ฟังให้ดีนะเกวลิน ผมเลวได้มากกว่านี้อีกถ้าไอ้ทะนงมันไม่ตาย ผมก็จะตามไปฆ่ามัน ผมจะไม่ยอมให้มันมาทำอะไรคุณ”

“นี่คุณยังไม่คิดจะหยุด ไม่รู้สึกผิดเลยรึไง หรือมันคือตัวตนและนิสัยของคุณ คุณฆ่าคนโดยไม่รู้สึกผิดเลยเหรอ” ธรรณธรกลับบอกว่านี่คือตัวตนเขา “ถ้าความรักของคุณเป็นแบบนี้ ฉันบอกเลยว่าฉันไม่ต้องการมัน”

“ถ้าคุณไม่พอใจก็ออกไปจากชีวิตผมซะ” ธรรณธรพูดด้วยความน้อยใจระคนโกรธ

เกวลินเสียใจหันหลังเดินจากไปทันที ธรรณธรมองตามด้วยความเจ็บปวด...เกวลินเดินออกมาหยุดซบหน้าร้องไห้กับกำแพง ปู่กับยุ้ยตามมาปลอบ กรณ์เข้ามาเตือนสติธรรณธร เขายอมรับว่าตัวเองเลวอย่างที่เกวลินว่า กรณ์คิดว่าเป็นอารมณ์ชั่ววูบมากกว่า ธรรณธรบอกว่าการที่เกวลินอยู่ห่างกับตนสักพักอาจจะปลอดภัยกว่า ไม่ทันไรตำรวจมาเชิญตัวธรรณธรไปให้ปากคำ

ด้านแชมเปญงุ่นง่านที่ทะนงไม่โทร.รายงานผลเสียที จนกระทั่งมีตำรวจมาขอพบ เพื่อสอบปากคำที่ตรวจสอบแล้วมือถือของทะนงที่ใช้ติดต่อธรรณธรเป็นของเธอ แชมเปญรีบบอกว่าเครื่องนั้นหายไปสี่ห้าเดือนแล้ว คาดว่าทะนงขโมยไปคราวที่มาหาครั้งก่อน ตำรวจบอกอีกว่า ประวัติการโทร.มีเบอร์เธอโทร.หาทะนงเมื่อเช้า หมายความว่าอย่างไร

“น้าทะนงโทร.หาแชมเปญตอนเช้าค่ะ บอกว่าวันนี้นัดเคลียร์กับธรรณ แชมเปญก็เลยรีบไปหาธรรณที่บ้านถามเรื่องราว แล้วก็เลยโทร.กลับไปหาน้าทะนงกำชับอย่าให้เกิดเรื่องรุนแรง”

ตำรวจย้ำว่าเธอไม่รู้เห็นเรื่องนี้ แล้วทำไมไม่โทร.แจ้งตำรวจ แชมเปญแก้ตัวว่าธรรณธรบอกจะเป็นคนโทร.เอง ธัญญาถามว่าตอนนี้ทะนงอยู่ไหน ตำรวจบอกว่าอยู่โรงพยาบาล ถ้าปลอดภัยก็จะดำเนินคดีต่อ แชมเปญหน้าซีดหวั่นใจ

ทางธรรณธรถูกสอบปากคำที่โรงพัก เขายืนยันว่าทำเพราะช่วยคนรัก ตำรวจจึงตำหนิว่าสิ่งที่เขาทำมันเกินกว่าเหตุ เกินกว่าการช่วยเหลือ มันเข้าข่ายกระทำความผิด เขาสวน ถ้าตนทำผิดกฎหมายก็ดำเนินคดีได้เลย ตำรวจถอนใจกับความแข็งกร้าวของเขา

ที่บ้านหน่วยกู้ภัย กรณ์คุยกับพวกใหญ่ว่าธรรณธรจะผิดได้อย่างไร ในเมื่อเขาทำเพื่อช่วยเกวลิน และเป็นการป้องกันตัว เกวลินนั่งมองแหวนหมั้นในมือน้ำตาคลอ ลุกเดินแยกออกมา ปู่ตามมาถามคิดจะถอดแหวนหรือ เธอพยักหน้าบอกจะเอาไปคืน ปู่กลับบอกว่าที่ธรรณธรทำเพราะรักเธอ เกวลินน้ำตาร่วง “ถ้าเขาต้องติดคุก มันจะเป็นยังไง ทำไมเขาไม่คิด เกวเปลี่ยนอดีตไม่ได้จริงๆ อนาคตมันก็คงเป็นเหมือนเดิม เหมือนในอดีตคงไม่มีประโยชน์ที่จะคบกันต่อไป”

“จริงๆปู่ต้องดีใจนะที่ได้ยินเกวพูดแบบนี้ แต่เกวรักคุณธรรณขนาดนั้นเกวจะทำได้เหรอ”

เกวลินชั่งใจว่ารักเขามากแค่ไหน ย้อนถามปู่ว่าไม่เสียใจหรือ ปู่ตอบว่าเสียใจ ตนรักเธอมาเป็นสิบปีจะไม่เสียใจได้อย่างไร แต่การที่ผู้ชายคนหนึ่งทำทุกอย่างเพื่อช่วยคนที่ตัวเองรัก มันพิสูจน์ให้ตนเห็นว่าเขารักเธอจริงๆ...เกวลินรับไม่ได้ ถ้าวันนี้ธรรณธรเปลี่ยนไม่ได้ อนาคตมันก็เปลี่ยนไม่ได้เหมือนกัน ปู่ทำหน้างง เกวลินขยายความว่า อนาคตที่จะต้องเดินแยกกันคนละทาง

ในขณะที่กรณ์เล่าเรื่องในบันทึกให้พวกใหญ่ฟังว่า คุณแก้วแยกทางกับหลวงวรงค์ไปแต่งงานกับหลวงประดิษฐ์ที่แอบรักเธอมานาน เพราะไม่อาจให้อภัยหลวงวรงค์ได้ แมคโพล่งขึ้นว่า ปู่อาจจะเป็นหลวงประดิษฐ์ในอดีตก็ได้ ทุกคนฉุกคิด

ooooooo