สองหัวใจนี้เพื่อเธอ

ตำรวจแจ้งว่ายังจับทะนงไม่ได้ ธรรณธรจะจ้างนักสืบช่วยอีกทางแต่ตำรวจขอไว้ เพราะจะทำให้ คนร้ายรู้ตัวก่อนได้ เป็นหน้าที่ตำรวจ ธรรณธรจึงจ้างการ์ดคุ้มครองเกวลินกับอนิมา

อนิมาไม่ชอบใจที่มีคนเดินตามตลอดเวลาจึงมาบอกธรรณธรที่บริษัท เขาขอให้เธออดทนเพื่อความปลอดภัย แม้แต่ที่บ้านเกวลินก็มีการ์ดไปเฝ้าหน้าบ้านสองคน เกวลินเหวอ

การ์ดทุกคนจะมีรูปคนรอบข้างของเกวลิน ฉะนั้นเมื่อพวกใหญ่มาที่บ้าน การ์ดจึงปล่อยให้เข้าบ้านได้ทุกคนทึ่งกับการดูแลอย่างดีของธรรณธร...

อนิมารำคาญที่มีคนเดินตามเป็นเงา สั่งการ์ดทั้งสองให้รออยู่หน้าร้านไม่ต้องตามเข้าไปจะทำให้ลูกค้าตกใจ กรณ์ขำแซวว่าเธอกลายเป็นลูกสาวมาเฟียไปเมื่อไหร่ แล้วปลอบ

“พี่ชายก็ต้องห่วงน้องสาวเป็นธรรมดายิ่งมีน้องสาวปํ้าๆเป๋อๆอย่างคุณด้วยแล้วยิ่งน่าห่วง” อนิมาโกรธตีเขาป้าบ กรณ์ร้อง “โอ๊ย...ไม่ปํ้าๆเป๋อๆก็ได้แค่ซุ่มซ่ามนิดหน่อย อย่าว่าแต่คุณเลย เมื่อเช้าตอนผมออกจากบ้านก็เจอบอดี้การ์ดของพี่คุณเฝ้าหน้าบ้านเหมือนกัน”

“นายเจอเฝ้าแค่หน้าบ้าน ของฉันนี่ถ้าเข้ามาสิงได้คงทำไปแล้วมั้ง” กรณ์ขำบอกน่าสงสารพวกเขาที่ต้องตามประกบคนอย่างเธอ อนิมาโวย “งั้นนายก็มาเป็นบอดี้การ์ดให้ฉันแทนสิ”

กรณ์ส่ายหน้าดิก อนิมาขอร้องจะเพิ่มเงินเดือนให้ กรณ์ปฏิเสธไม่อยากเป็นโรคประสาท อนิมาหาว่าเขารังเกียจตนเพราะตนน่ารำคาญเป็นตัวปัญหา กรณ์พยักหน้าว่าใช่ เธอโวยที่พูดเพื่อให้สงสารไม่ใช่มาซ้ำเติม

กรณ์ยืนกรานว่าตนเป็นบอดี้การ์ดไม่ได้ แค่เจอจิ๊กโก๋ตนยังยกมือไหว้

“ตกลงนายจะไม่ยอมเป็นบอดี้การ์ดให้ฉันใช่ไหม” กรณ์รับว่าใช่ อนิมาตะโกนเรียกการ์ดให้เข้ามาจัดการกรณ์ การ์ดทั้งสองวิ่งเข้ามา พอรู้ว่าให้ทำอะไรก็บอกเธอว่าพวกเขามีหน้าที่รักษาความปลอดภัย ไม่ใช่ทำร้ายคนอื่น อนิมาหงุดหงิดไล่การ์ดทั้งสองกลับไปอยู่หน้าร้านตามเดิม

ooooooo

ในกระต๊อบที่ทะนงซ่อนตัวอยู่มีรูปธรรณธรติดอยู่ที่ข้างฝา ทะนงใช้มีดกรีดปลายนิ้วเอาเลือดทาบนรูป หัวเราะอย่างคนวิกลจริต

เกวลินกลับถึงบ้านบอกให้การ์ดกลับไปได้ แต่ทั้งสองบอกว่าได้รับคำสั่งให้เฝ้าตลอด 24 ชั่วโมง รวมทั้งคอยรับส่งเธอด้วย กรณ์เข้ามาเยาะอยากมีแฟนเป็นเศรษฐีจอมโอเว่อร์ก็เหมือนอยู่คุกเลย เกวลินบอกพี่ชายให้คิดเสียว่ามียามเฝ้าบ้านฟรีๆ กรณ์ถามไม่รำคาญหรือ เธอตอบว่าพยายามไม่รำคาญอยู่ เผอิญเกวลินทำแก้วตกแตก การ์ดทั้งสองกระโดดขึ้นมาบนบ้านถามเธอเป็นอะไร บาดเจ็บตรงไหน เธอยิ้มแหยๆบอกแค่เท้าเปียกนิดหน่อย กรณ์กุมหัวปวดกบาล

เกวลินโทร.บอกธรรณธรให้เอาบอร์ดี้การ์ดกลับไป แต่เขาไม่ยอมจนกว่าจะจับทะนงได้ เกวลินว่าเธออายคนอื่น เขาแย้ง “ก็ผมเป็นห่วงคุณ ถ้าผมมัดตัวคุณติดกับผมได้ผมทำไปแล้ว”

เกวลินจึงบอกให้เขาเร่งฝึกพลังจิตให้สำเร็จจะได้เอาไว้ป้องกันตัว ธรรณธรทำหน้าเซ็ง...ตกเย็น ธรรณธรกำลังออกจากบริษัท ทะนงแต่งตัวเป็นพนักงานสวมหมวกปิดหน้า ซ่อนมีดรออยู่ที่ลานจอดรถ พอเห็นธรรณธรเดินออกมาก็ตรงเข้าหา แต่จู่ๆมีการ์ดสองคนตามประกบ ทำให้ทะนงชะงักรีบหลบออกไปด้วยความเจ็บใจ

แชมเปญมาหากรณ์ที่ร้านกาแฟ ทะนงตามจะเข้าไปหา ก็พอดีอนิมาเดินมา เขาจึงต้องหลบ อนิมาบ่นพวกการ์ดให้เลิกตามตนเสียที แต่พวกเขานิ่งเฉย มือถือดังขึ้น อนิมารับสายยิ้มร่า

“ว่าไงกิฟซี่ ไปสิไปสิ...พรุ่งนี้เจอกัน แต่ฉันมียักษ์ ปักหลั่นสองคนตามไปด้วยนะ หมดสนุกแน่เลย เอางี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะแอบย่องหนีแล้วโบกแท็กซี่ไป...เจอกันจ้ะ บาย”

ทะนงแอบฟังยิ้มย่องคิดแผนร้าย...อนิมาเข้ามาในร้านเจอแชมเปญจึงถามวันนี้ไม่ทำงานหรือ เธอตอบด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร จะทำหรือไม่ทำก็ไม่เกี่ยวอะไร อนิมาแกล้งถามทำไมต้องโกรธ แชมเปญสวนไม่ได้โกรธ

“จริงด้วยค่ะ ถ้านิถามว่าพี่แชมเปญไม่มีงานทำเหรอคะ อันนี้ค่อยว่าไปอย่าง”

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ” แชมเปญลุกขึ้นเสียงกร้าว

กรณ์เข้ามาดึงแขนแชมเปญไว้ แล้วต่อว่าอนิมาที่ช่างหาเรื่อง เธอยักไหล่ถ้าใช้คำพูดไม่น่าฟังก็ขอโทษ แชมเปญหงุดหงิดบอกกรณ์ว่าไม่มีอารมณ์จะกินกาแฟแล้ว ขอกลับก่อน อนิมาเดินเข้าหลังร้าน กรณ์ขอให้แชมเปญอยู่ก่อนแต่เธอโวยว่าอนิมาพูดจาไม่ดี เขาขอโทษแทนเธอ แชมเปญพาลโกรธหาว่าเขาเข้าข้างอนิมาอีก

“เอาล่ะ ผมขอโทษก็ได้ ถ้าคุณอยากกลับก็กลับก่อนได้ครับ ไว้วันหลังค่อยเจอกันใหม่”

แชมเปญหาว่าเขาไล่อีก กรณ์กุมหัวบอกถ้าเธออยากอยู่ตนก็ยินดีจะนั่งคุยเป็นเพื่อน แต่เธอโกรธสะบัดหน้าออกจากร้านไป กรณ์มองตามงงๆ...พอแชมเปญออกมาจากร้านก็เจอทะนงตามมาที่รถ เธอเกรงใครจะเห็นจึงรีบดึงเขาขึ้นรถขับออกไปทั้งสองมานั่งร้านเล็กๆแห่งหนึ่ง แชมเปญถามเมื่อไหร่จะมอบตัว แล้วพักที่ไหน กินอยู่อย่างไร ทะนงบอกว่าอยู่ในคุกมันทรมานสารพัด และโกหกว่าตอนนี้รับจ้างเล็กๆน้อยๆพักอยู่กับนายจ้าง แล้วเขาก็เปลี่ยนมาถามแชมเปญบ้างว่า ถูกธรรณธรทิ้งใช่ไหม เธอสวนว่าเป็นคนเลิกกับเขาเอง ทะนงเยาะถึงได้ไปคบไอ้หนุ่มร้านกาแฟหรือ เธอรับว่าใช่

“แล้วน้องสาวไอ้ธรรณมันไปทำอะไรให้ ถึงต้องกระฟัดกระเฟียดออกมาอย่างนั้น”

“มันเป็นมารผจญของหนูน่ะสิ ตั้งแต่เรื่องธรรณพอหนูมารักคนใหม่มันก็ตามจองเวรอีก”

ทะนงคิดแผนได้ว่าจะเล่นงานธรรณธรอย่างไร นึกถึงตอนที่อนิมาคุยโทรศัพท์กับเพื่อน

ooooooo

กรณ์มาบ้านหน่วยกู้ภัย ปู่กับต๋องล็อกตัวเขาไว้แล้วค้นทั่วตัว แหย่ว่าคงมีอาวุธซุกไว้ตรงเป้า ปู่ให้ควักออกมา กรณ์ร้องเฮ้ย แล้วถีบทั้งสองกระเด็น ปู่โอดโอยอยากเป็นการ์ดคอยดูแลเกวลินบ้าง กรณ์ว่าเอาตัวเองให้รอดก่อนจะดีกว่า มาดต่างกันลิบ ต๋องจึงบอกปู่ต้องแต่งตัวให้มีมาด

กรณ์ถอนใจ หลังจากนั้นปู่กับต๋องก็แต่งตัวมีมาดมาที่บ้านกรณ์ ปู่เข้าล็อกตัวการ์ดจึงโดนจับล็อกแขน

ไพล่หลังร้องลั่น เกวลินวิ่งออกมาขอให้ปล่อยบอกว่าเป็นเพื่อนตน ธรรณธรมาถึงถามเกิดอะไรขึ้น พอการ์ดรายงานเขาก็ส่ายหน้าเซ็งๆ ปู่กับต๋องกลับไป

ธรรณธรชมว่าปู่รักเดียวใจเดียวมีความพยายามสูง ตื๊อเกวลินไม่เลิก เธอบ่น ตนแสดงออกชัดเจนว่าไม่ได้ชอบด้วยจนไม่รู้จะทำอย่างไร ธรรณธรเย้าคงไม่เผลอใจอ่อนเข้าสักวัน เกวลินยั่ว

“ก็...มีสงสารบ้างเหมือนกันนะ”

ธรรณธรยื่นหน้าเข้ากระซิบว่าอย่าเชียว เธอย้อนถามมีสิทธิ์อะไรมาห้าม เขาโต้ “สิทธิ์ในฐานะผมเป็นแฟนคุณไง...สัญญามาเดี๋ยวนี้ว่าจะไม่ใจอ่อนให้ปู่”

เกวลินอมยิ้มอายๆทำทีส่ายหน้าไม่สัญญา ธรรณธรดึงเธอมากอดบังคับให้สัญญา เธอร้องให้ปล่อย แต่ในใจมีความสุข ชายหนุ่มก็สุขใจสุดๆโดยไม่รู้ว่าเรื่องร้ายกำลังรออยู่

คืนนั้น ทะนงหลอกแท็กซี่ไปฆ่าชิงรถ เพื่อเอามารอรับอนิมาที่จะหนีเที่ยวกับเพื่อนพรุ่งนี้

เช้าวันใหม่ ทะนงจอดรถแท็กซี่รออยู่แถวร้านกาแฟของอนิมา เมื่อเธอมาถึงร้านพร้อมการ์ดประกบสองคน เธอกำชับให้ทั้งสองรอหน้าร้านห้ามเข้าไปในร้านเด็ดขาด พอเข้ามาในร้าน อนิมาก็บอกกรณ์ว่าเธอจะหนีออกไปข้างนอกให้เขาช่วยเบี่ยงเบนความสนใจ

สองการ์ดให้ที กรณ์รีบถามจะไปไหนทำไมไม่ให้การ์ดไปด้วย เธอบอกว่าจะเที่ยวกับเพื่อนสาว ถ้ามีผู้ชายยืนคุมก็หมดสนุกกันพอดี พลันมือถือดัง อนิมากดรับ

“กำลังจะออกจากร้านแล้ว หาทางหนีผู้คุมอยู่ แค่นี้นะ”

กรณ์เซ็งถามต้องทำอะไรบ้าง อนิมาบอกให้ไปชวนการ์ดทั้งสองคุย ตนจะย่องออกหลังร้าน อย่าให้พวกนั้นเห็นเด็ดขาด กรณ์จึงถามจะไปอย่างไร เธอบอกว่าเรียกแท็กซี่ไว้แล้ว...

อนิมาย่องออกหลังร้าน เห็นแท็กซี่ทะนงจอดอยู่ก็รีบโบกแล้วบอกให้ไปส่งที่พระราม 3 ทะนงยิ้มย่องลอบมองผ่านกระจกมองหลัง...ผ่านไปครู่ใหญ่ การ์ดไม่เห็นอนิมาในร้านจึงถามกรณ์ เขาบอกคงแอบออกไปหาเพื่อนเดี๋ยวก็กลับมา สองการ์ดรีบโทร.รายงานธรรณธรทันที

ธรรณธรร้อนใจพยายามโทร.หาน้อง เกวลินปลอบว่าอนิมาคงอยากปลดปล่อย ตนเองยังอึดอัดจะแย่ ปล่อยๆ เธอไปบ้างเถิด แล้วชวนเขาฝึกพลังจิตต่อ ธรรณธรบ่ายเบี่ยงอ้างโน่นนี่

ด้านอนิมาเริ่มสงสัยที่รถแท็กซี่แล่นออกนอกเส้นทาง โชเฟอร์อ้างว่าหนีรถติด พออนิมาเห็นหน้าคนขับชัดเจนก็ตกใจจำได้ว่าคือทะนง จึงพยายามโทร.หากรณ์ เผอิญเขาวางเครื่องชาร์จแบตทิ้งไว้ จึงพิมพ์ไลน์ไว้ว่า... ช่วยด้วย และเธอได้ถ่ายเลขทะเบียนรถส่งให้ พร้อมข้อความอีกว่า ถูกทะนงจับตัวมาบนแท็กซี่ และยังส่งไลน์หาธรรณธรด้วยเช่นกัน แต่เขาลืมมือถือทิ้งไว้ที่โต๊ะ

ธรรณธรกับเกวลินเดินออกมาที่ห้องกาแฟ ธรรณธรนึกได้ว่าลืมมือถือจึงจะกลับไปเอา เผอิญพนักงานเอาเอกสารมาให้ตรวจ เขาจึงกลับไปนั่งกับเกวลินตามเดิม... กรณ์เองก็ง่วนกับการทำงานจนไม่มีเวลาดูไลน์ในมือถือ

อนิมาร้อนใจถามโชเฟอร์จะพาตนไปไหน ทะนงเสียงกร้าวจะพาไปถึงสวรรค์ เธอตกใจหน้าซีด พลันมือถือดังขึ้น เธอรีบกดปิดเสียงเห็นเป็นกรณ์โทร.เข้ามา จึงรีบพิมพ์ไลน์กลับไปว่าคุยไม่ได้ เดี๋ยวคนร้ายได้ยิน กรณ์ร้อนใจมากพิมพ์กลับไปถามตอนนี้อยู่ไหน เธอแอบพิมพ์ตอบว่ากลัวมันพาเข้าโรงแรม...ทะนงเหลือบเห็นเบรกรถเอี๊ยดจนอนิมาหน้าคว่ำ กระเป๋าและมือถือหล่น เธอรีบก้มลงควานหา เสียงทะนงดังลั่นว่า “เฮ้ย!ทำอะไร!”

อนิมาร้องลั่นช่วยด้วยๆ กรณ์ใจหายวาบกดดูจีพีเอสแล้วรีบออกไปบอกการ์ดให้ตามตนไป เขาขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ตัวเองพุ่งออกไป...อนิมาถูกทะนงอุดปาก ตุ๊ยท้องจนร้องไม่ออก...ด้านธรรณธรตรวจเอกสารเสร็จส่งคืนให้พนักงาน แล้วบอกเกวลินจะกลับขึ้นไปทำงานต่อ

อนิมานอนเจ็บอยู่เบาะหลัง ทะนงขับรถเข้าม่านรูดจอดหน้าห้อง แล้วอุ้มเธอเข้าไป เธอพยายามร้องให้คนช่วยแต่ถูกเขาปิดปาก...ด้านกรณ์แชร์โลเกชั่นให้การ์ด ทั้งสามมาถึงจุดเกิดเหตุ พบแต่รองเท้าอนิมาตกอยู่ กรณ์บอกสองการ์ดให้เข้าไปค้นตามโรงแรมม่านรูดแถวนี้ จากนั้นเขาก็โทร.บอกเกวลิน เธอตกใจมากบอกธรรณธร เขาช็อกรีบไปตามโลเกชั่นที่กรณ์แชร์มาให้

ในห้องม่านรูด อนิมาพยายามเสนอเงินให้ทะนงเพื่อปล่อยตนไป แต่เขากลับตะครุบตัวเธอ “เงินน่ะหาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่โอกาสจะได้กินน้องสาวไอ้ธรรณ หาไม่ได้ง่ายๆนะโว้ย”

อนิมาร้องกรี๊ดๆดิ้นรนต่อสู้เอาตัวรอด พนักงานได้ยินเสียงมาเคาะห้องถามว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า อนิมาถูกจับกดห้ามไม่ให้ส่งเสียงน้ำตาไหลพราก...เมื่อไม่มีเสียงตอบพนักงานจึงไป ทะนงใช้เข็มขัดฟาดอนิมาจนบอบช้ำ

ธรรณธรขับรถมาอย่างรวดเร็วโดยมีเกวลินบอกทาง กรณ์ขี่มอเตอร์ไซค์เลี้ยวเข้ามาในม่านรูดลงวิ่งเปิดม่านดูทีละห้อง พนักงานวิ่งมาถามจะทำอะไร เขารีบถามว่าเห็นรถแท็กซี่เขียวเหลืองเข้ามาในนี้บ้างไหมมันจับเพื่อนตนมา พนักงานคิดสักครู่แล้วพาไปยังห้องที่น่าสงสัย

กรณ์เปิดประตูไม่ออกจึงถีบโครม เห็นทะนงกำลังคร่อมบนตัวอนิมา เขาถลาเข้ากระชากทะนงมาชกเปรี้ยง ทะนงแค้นจัดคว้ามีดมาต่อสู้ พนักงานวิ่งหนีออกมาตะโกนให้คนไปช่วย...กรณ์พลาดโดนมีดบาดที่ข้อมือ แต่ยังซัดทะนงล้มลงได้ ทะนงตัดสินใจวิ่งหนี กรณ์ตามออกมาแล้วชะงักเป็นห่วงหันกลับเข้าไปดูอนิมา เขย่าเรียกเห็นสภาพตามตัวมีรอยเข็มขัดฟาดก็สงสารดึงเธอมากอดไว้ ระหว่างที่พาเธอส่งโรงพยาบาลก็ได้โทร.บอกเกวลินให้ตามไปเจอที่นั่น ธรรณธรรู้สึกเจ็บปวดใจกำพวงมาลัยรถแน่นเลี้ยวกลับ

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ธรรณธรร้อนใจเป็นห่วงอนิมา แต่ก็ชะงักหน้าห้องทำใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไป พอได้เห็นสภาพบอบช้ำของน้องสาว เขาถึงกับช็อก เกวลินถามอาการ กรณ์บอกว่าปลอดภัยแล้ว หมอบอกมันยังไม่ได้ทำอะไรอนิมา แต่ก็บาดเจ็บสาหัส เกวลินบีบแขนธรรณธรเป็นการปลอบใจ เขาเมินหน้าเดินออกไปนอกห้อง เกวลินตามออกมาอย่างห่วงใย

ธรรณธรออกมายืนตรงทางหนีไฟ มือสั่นระริก สายตาโกรธเกรี้ยวควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ชกกำแพงเปรี้ยงเกิดรอยร้าวเป็นทางยาวจนฝุ่นร่วงกราว เกวลินมอง อย่างตกใจ ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ เขาร้องห้าม “อย่าเข้ามาใกล้ผม...ออกไป...”

“ใจเย็นๆนะคะคุณธรรณ” เกวลินเอื้อมมือจะจับไหล่

ธรรณธรตวาด...อย่า...เท่านั้นเกวลินเหมือนโดนลมกระแทกใส่อย่างแรง กระเด็นลอยไปชนฝา ธรรณธรยืนหอบมองด้วยแววตาวาวโรจน์จนหญิงสาวหวาดกลัว

ส่วนทะนงหนีกลับกระต๊อบที่ไซต์ก่อสร้าง แม้ใบหน้าจะบอบช้ำจากการถูกกรณ์ต่อยแต่เขาก็ยิ้มสะใจที่ได้ทำร้ายคนที่ธรรณธรรัก

ooooooo

เช้าวันใหม่ อนิมาผวาตื่นร้องลั่นว่ากลัวแล้วๆ กรณ์ถลาเข้ากุมมือ เธอยิ่งหวาดกลัวจะหนี กรณ์รีบบอกไม่ต้องกลัวเธอปลอดภัยแล้ว อนิมาตั้งสติมองเขาแล้วปล่อยโฮโผกอด เขากอดปลอบพร่ำขอโทษที่ปล่อยเธอไปเจอเรื่องร้าย ต่อไปจะดูแลไม่ให้เธอคลาดสายตาอีก

“คุณปลอดภัยแล้ว มันแค่ทำร้ายคุณ ยังไม่ได้ทำอะไรคุณ”

อนิมายังหวาดกลัวถามคนร้ายอยู่ไหน กรณ์บอกว่ามันหนีไปได้ แต่ไม่ต้องกลัว ตนอยู่นี่และตอนนี้ตำรวจกับการ์ดที่ธรรณธรจ้างมาเฝ้าอยู่เต็มโรงพยาบาล อนิมานึกได้ถามหาธรรณธร

“มาเยี่ยมเมื่อวานครับแต่คุณหลับอยู่ คุณอยากเจอเขาไหมผมจะโทร.ตามให้ บอกเบอร์มา”

ขณะนั้นธรรณธรกำลังเล่นงานการ์ด ชกจนหน้าหันโทษฐานดูแลอนิมาไม่ดี เอกซึ่งเป็นหัวหน้าการ์ดต้องจับเขาไว้ และรับรองจะจัดการ์ดชุดใหม่มาให้ จะไม่ให้เกิดความผิดพลาดอีก

“ถ้าครั้งต่อไปน้องสาวผมหรือเกวลินได้รับอันตรายแม้แต่นิดเดียว ผมเอาเรื่องพวกคุณแน่” ธรรณธรจ้องหน้าการ์ดทั้งสองด้วยความเจ็บใจ เกวลินเดินมาหยุดมองอย่างกลัดกลุ้ม

เมื่อมาบริษัท ธรรณธรเรียกกรรมการเข้าประชุมหน้าตาเคร่งเครียด เพื่อประกาศว่าวันนี้ตนจะมาทำงานเป็นวันสุดท้าย ฝากบริษัทกับทุกคน ขอให้ทำงานไปตามหน้าที่ ภายในสองเดือนนี้อย่าให้ใครมายุ่งกับตนเด็ดขาด มีอะไรก็ตัดสินใจกันเอง กรรมการคนหนึ่งถามขึ้นว่า เกี่ยวกับเรื่องที่อนิมาโดนทำร้ายหรือเปล่า เขาหันขวับมาจ้องอย่างเอาเรื่อง กรรมการต้องหลบตา ทุกคนก้มหน้าไม่กล้าซักถามใดๆอีก...พอดีมีพนักงานเข้ามารายงานว่า การ์ดชุดใหม่มาพร้อมแล้ว

ธรรณธรเดินออกจากห้องประชุม เกวลินมองตามอย่างสงสัยและเป็นกังวล...การ์ด 12 คนยืนเรียงแถว ธรรณธรเข้ามาหยุดมองและกล่าวอย่างจริงจัง “ผมไม่สนว่าพวกคุณจะใช้วิธีไหน จะถูกกฎหมายหรือผิดกฎหมาย แต่พวกคุณต้องหาตัวไอ้ทะนงให้เจอ แล้วเอาตัวมันมาให้ผมให้ได้...รายงานผมเป็นระยะ ถ้าเจอตัวมันเมื่อไหร่ ให้โทร.บอกผมทันที”

ooooooo

แชมเปญโทร.หากรณ์เท่าไหร่ไม่ได้จึงโทร.เข้าไปที่ร้าน เด็กในร้านบอกว่าเขาไม่มาทำงาน ไปเฝ้าอนิมาที่โรงพยาบาล แชมเปญเพิ่งรู้ว่าอนิมาถูกทำร้าย ชักสงสัยว่าเป็นฝีมือทะนง

ในห้องพักคนไข้ กรณ์พยายามป้อนโจ๊กให้อนิมา แต่เธอไม่ยอมทานถามหาแต่ธรรณธร จนการ์ดเดินนำแชมเปญเข้ามา แชมเปญตาขุ่นเมื่อเห็นกรณ์กำลังป้อนโจ๊ก พอมองสภาพอนิมาก็รู้สึกสมน้ำหน้าขึ้นมาไม่รู้ตัว เธอต่อว่ากรณ์ดูแลจนรับโทรศัพท์สักนิดไม่ได้หรือ แล้วหันไปว่าอนิมาอีกคนว่ากินข้าวเองไม่เป็นหรืออย่างไรทำไมต้องให้ป้อน กรณ์รีบบอกว่าอนิมาเจ็บอยู่

“เจ็บแล้วยังไง ไม่ถึงกับมือพิการซะหน่อย”

“แชมเปญ ถ้าคุณจะมาหาเรื่องคุณนิ ผมว่าคุณกลับไปก่อนดีกว่า”

แชมเปญหาว่ากรณ์เข้าข้างอนิมา กรณ์บอกว่าอนิมาเจ็บขนาดนี้ไม่สงสารบ้างหรือ

“มันสำออยใส่คุณน่ะสิ ยัยนิมันร้ายจะตาย”

กรณ์ไม่พอใจบอกให้แชมเปญกลับไปก่อน เธอยิ่งโกรธต่อว่าไม่รับสายตนเพราะมาเอาใจอนิมา ทั้งที่เธอเล่นบทนางเอกเรียกคะแนนสงสารจนตนกลายเป็นนางมารร้ายไปแล้ว...แชมเปญปรี่เข้าผลักไหล่อนิมา กรณ์จึงดึงเธอออก แชมเปญโกรธจัดคว้าชามโจ๊กจะสาดใส่แต่กรณ์ไวกว่าปัดตกกระจาย การ์ดได้ยินเสียงเอะอะเข้ามารวบตัวแชมเปญ เธอโวยวายชี้หน้าอนิมา

“ทำไมแกถึงชอบมาแย่งของของฉัน...อย่ามาจับตัวฉัน” แชมเปญสะบัดตัวออก

กรณ์จึงลากแชมเปญออกไปจากห้องเอง อนิมาร้องไห้เสียขวัญ...กรณ์เอ็ดแชมเปญ ไม่คิดว่าเธอจะใจร้ายแบบนี้ เธอโวยกลับ “ฉันใจร้ายกับคนที่ใจร้ายกับฉัน วันก่อนคุณก็ปล่อยให้มันด่าฉันหน้าตาเฉย โดยที่คุณไม่คิดจะปกป้องฉันเลย วันนี้คุณก็ตามมาป้อนข้าวป้อนน้ำมันจนไม่ยอมรับโทรศัพท์ฉัน จะให้ฉันคิดว่ายังไง”

กรณ์อธิบายว่าอนิมาโดนทำร้าย ตนมาดูแลในฐานะเพื่อน แชมเปญถามระหว่างเพื่อนกับคนรัก เขาเลือกเพื่อนหรือ ตนชักไม่แน่ใจว่าเป็นเพื่อนร่วมงานหรือเพื่อนร่วมเตียง กรณ์ผงะที่แชมเปญพูดแรง เธอกลับบอกว่าเธอพูดเปิดเผยไม่แบ๊วแต่แอบร่านเงียบอย่างใครบางคน

“ผมว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ คุณรีบกลับไปเถอะ แล้วไม่ต้องกลับมาอีกนะ ผมอยากห่างกับคุณสักพัก”

แชมเปญอึ้ง “ห่างสักพัก...ทำไมไม่พูดว่าเลิกเลยล่ะ”

กรณ์ยอมรับว่าอยากพูดแล้วเธอยอมเลิกไหม แชมเปญโกรธมองอย่างอาฆาตแค้น บอกเขาคิดผิดแล้วที่ทำกับตนแบบนี้ ว่าแล้วก็สะบัดหน้ากลับไป กรณ์ถอนใจกลับเข้ามาหาอนิมาในห้องพัก ขอโทษเธอแทนแชมเปญ อนิมาเสียใจบอกให้เขากลับไปแต่กรณ์ไม่สนใจ จะต้องทำตามคำสัญญาว่าจะอยู่ดูแลเธอ

ขณะเดียวกัน ธรรณธรได้รับโทรศัพท์จากสารวัตรว่าได้เบาะแสทะนงบ้างแล้ว เขาจึงบอกเกวลินให้ไปเยี่ยมอนิมาแทน เขาจะไปตามล่าทะนง เกวลินรู้สึกเป็นห่วง...

สารวัตรเอารูปเจ้าของรถแท็กซี่ให้ธรรณธรดูว่าไม่ใช่ทะนง และได้ติดต่อไปยังครอบครัวเขาแล้ว ปรากฏว่าหายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืน อาจถูกฆ่าชิงรถ และได้ตรวจสอบจากกล้องวงจรปิดดูที่มาของแท็กซี่คันนี้ จึงพอเดาได้ว่า ทะนงกบดานอยู่แถวไหน ธรรณธรตาวาวขึ้น พอออกจากโรงพัก ก็สั่งเอกให้นำคนไปตรวจสอบพื้นที่ต้องสงสัย

คนของเอกเดินค้นหาทั่วชุมชนแถวไซต์ก่อสร้าง ถามชาวบ้านมีบางคนบอกว่าคุ้นหน้าแต่ไม่รู้จัก ธรรณธรเข้ามาดูที่กระต๊อบหนึ่ง เชื่อว่าเป็นที่พักของทะนงและคงเพิ่งจะหนีออกไปเพราะยังมีกล่องข้าวที่กินค้างไว้อยู่ ธรรณธรหงุดหงิดกลับออกมาที่รถ รถสารวัตรเข้ามาจอดเทียบ เขาต่อว่าธรรณธรว่ากำลังก้าวก่ายหน้าที่ตำรวจ ธรรณธรเข่นเขี้ยวจะต้องจับทะนงให้ได้

“ตำรวจมีวิธีวางแผนการจับกุมตัวคนร้ายอย่างรอบคอบ แต่คุณกำลังทำให้มันไหวตัวแล้วหนีไป ถ้างานนี้จะพัง ก็เพราะความใจร้อนของคุณเอง”...ธรรณธรดื้อแพ่งไม่สนใจ

ooooooo

เกวลินมาเยี่ยมอนิมาพร้อมจันทร์และบัวลอยที่ถือของกินมามากมาย อนิมาไม่สนใจถามหาแต่ธรรณธร เกวลินอ้างว่าติดธุระเสร็จแล้วจะตามมา บัวลอยชวนคุยว่าคิดถึง วันนี้จะมานอนคุยเป็นเพื่อน กรณ์ติงว่าคนป่วยต้องพักผ่อนไม่ใช่มาเม้าท์ อนิมาจะโทร.หาธรรณธร เกวลินห้าม

กรณ์รู้สึกว่าน้องมีพิรุธ สบโอกาสก็ดึงเกวลินมาถาม เธอสารภาพว่าธรรณธรไปล่าตัวทะนง ตนไม่อยากให้อนิมาเป็นห่วง กรณ์ตำหนิจะไปเองทำไมตำรวจก็มี เกวลินถอนใจ

“คุณธรรณเขาเป็นคนอย่างนี้แหละ เขาโกรธมากก็เลยจะจัดการด้วยตัวเอง”

กรณ์ชักห่วงไปด้วย เกวลินหวังว่าการ์ดที่มีเป็นสิบคงจะคุ้มครองเขาได้ กรณ์เตือนเกวลินให้ระวังตัวไว้บ้าง ทะนงอาจโผล่มาทำร้ายเอาก็ได้ เธอพยักหน้ารับคำ

แชมเปญกลับบ้านด้วยอารมณ์ขุ่นมัว พลเทพกำลังด่าว่าทะนงใส่ธัญญา ว่าพ่อแม่เลี้ยงมาอย่างไรถึงได้เลวซ้ำเลวซาก ทันใดได้ยินเสียงร้องกรี๊ดและเสียงพังข้าวของมาจากห้องแชมเปญ พลเทพรีบขึ้นไปดู เห็นข้าวของกระจัดกระจายก็เอ็ดตะโรใส่ว่าจะบ้าเหมือนทะนงอีกคนหรือแชมเปญสวน “ใช่ หนูมันบ้า หนูมันเลว หนูไม่มี คุณค่าอะไรเลย เพราะใครล่ะที่เลี้ยงหนูมาให้กลายเป็นแบบนี้”

“เลือดชั่วแกมันเลวแล้วแกยังมาโทษฉันเหรอ ฉันเลี้ยงแกอย่างดี แต่สันดานแกต่างหากที่มันชั่ว”

“ใช่ หนูมันสันดานชั่วเพราะหนูมีแต่เลือดชั่ว เลี้ยงให้ตายหนูก็ไม่มีวันดี พูดใส่หัวหนูอยู่ทุกวันจนหนูอยากทำแต่เรื่องชั่วๆแล้วไง ดีไหมล่ะ”

พลเทพโกรธจะตบหน้าแชมเปญ แต่เธอจับมือเขาไว้ เขาโวยว่ากล้าสู้หรือแล้วดึงมือออกมาตบหน้าเธอล้มลงจนได้ ชี้หน้าให้จำไว้ถ้ายังกล้ากับตนอีกจะไล่ออกไปเป็นขอทานข้างถนน ธัญญาจะเข้ามาปลอบ แชมเปญกลับตวาดไล่ให้ทุกคนออกไปจากห้อง แล้วร้องไห้ตัวโยน...

ค่ำนั้นธรรณธรกลับบ้านอย่างหมดแรง เกวลินโทร.เข้ามาบอกว่าได้อยู่เป็นเพื่อนอนิมาจนเธอหลับ เพิ่งกลับออกมา แล้วบอกว่าอนิมาอยากเจอเขามาก เขาจะไปเยี่ยมเธอเมื่อไหร่ ธรรณธรกลับตัดบทบอกว่ากำลังรอโทรศัพท์สำคัญแล้ววางสายไป เกวลินงงคิดเป็นห่วงว่าเขาต้องมีอะไรในใจแน่ๆ เกวลินบอกการ์ด ให้พาตนไปบ้านธรรณธรเดี๋ยวนี้

มาถึงเห็นธรรณธรหงุดหงิดงุ่นง่าน เกวลินถามทำไมถึงไม่ไปเยี่ยมอนิมา เขาอ้างยังไม่ว่าง เกวลินต่อว่าน้องเจ็บหนักขนาดนี้ ยังไม่ว่างอีก ต้องรอให้เป็นหนักกว่านี้หรืออย่างไร เขานิ่งเธอจึงขอให้บอกเหตุผล เขาจึงบอกว่าต้องจับทะนงให้ได้ก่อนถึงจะกล้าไปเยี่ยมน้อง เกวลินเข้าใจแล้วว่าเขาโทษเป็นความผิดตัวเอง จึงปลอบ

“มันไม่ใช่ความผิดของคุณนะคะ ถ้าจะผิดก็ควรเป็นเกวที่บอกคุณให้ปล่อยคุณนิไป อย่าโทษตัวเองได้ไหมคะ”

ธรรณธรมองหน้าเกวลิน “อยากรู้เหตุผลใช่ไหม ผมทนเห็นสภาพน้องสาวตัวเองไม่ได้ ผมช่วยอะไรเธอไม่ได้ สิ่งที่ผมจะทำได้ต่อจากนี้ คือล่าตัวไอ้ทะนง”

เกวลินแย้งเขาไม่ใช่ตำรวจ แต่ดูท่าเขาจะไม่สนใจคำทัดทาน...เกวลินกลับบ้าน ครุ่นคิดว่าเรื่องราวชักจะเหมือนในอดีตชาติ เริ่มตั้งแต่ได้เจอกับธรรณธร เขาเอาดอกกุหลาบมาง้อเหมือนที่หลวง

วรงค์ทำกับแก้ว ให้สร้อยคอเหมือนกัน สู่ขอตนกับพ่อแม่ เกวลินรู้สึกว่าทุกอย่างมันซ้ำรอยอดีต แล้วฉุกคิดว่าเหลืออีกเรื่องคือเขาฆ่าเมฆ คิดได้ก็ตกใจกลัว ระหว่างนั้นวิญญาณเมฆเฝ้ามอง

ooooooo

วันต่อมาลูกน้องเอกตามจนเจอทะนงป้วนเปี้ยนแถวใต้สะพานข้ามแม่น้ำจึงโทร.แจ้งธรรณธรรีบมา พอทะนงรู้ตัวก็หนีแต่ถูกพวกลูกน้องเอกล้อมไว้ได้ ธรรณธรก้าวเข้ามา “แกเคยเป็นคนตามล่าฉัน คราวนี้ถึงตาฉันตามล่าแกมั่ง ฉันให้แกเลือกจะยอมติดคุก หรือจะตายตรงนี้”

ทะนงเลือกติดคุก แต่พอเอกโทร.หาตำรวจ ทะนงก็ฉวยโอกาสพุ่งชนการ์ดแล้ววิ่งหนี โดดลงแม่น้ำตูม ธรรณธรแค้นดึงปืนจากมือการ์ดยิงลงไปในแม่น้ำหลายนัด สั่งเอกให้คนไปดักหาให้เจอ เขาเจ็บใจมาก

เผอิญปู่กับต๋องนอนเอกเขนกอยู่ในรถกู้ภัยแถวริมแม่น้ำ ทะนงขึ้นจากน้ำเดินมาล้มลง ปู่กับต๋องตกใจเข้าปฐมพยาบาลจะพาส่งโรงพยาบาล ทะนงบอกตนถูกคนตามฆ่าไม่อยากไปโรงพยาบาลขอให้ไปส่งบ้านญาติแทน ปู่ขอแจ้งตำรวจก่อนแต่เขาห้าม อ้างไม่อยากเป็นข่าว

ปู่กับต๋องจึงยอมไปส่ง แต่ทะนงก็ขอลงเดินกลางซอย เพราะไม่อยากให้รู้ว่าจะไปบ้านแชมเปญ... ประจวบเหมาะที่แชมเปญขับรถมาเกือบชน พอเห็นว่าเป็นทะนงก็ตกใจรีบดึงเข้ามาในรถ เธอถามเขาว่าเป็นคนทำร้ายอนิมาใช่ไหม ทะนงยิ้มๆ

“ก็แกบอกน้าเองไม่ใช่เหรอว่ามันเป็นอุปสรรคความรักของแก น้าก็จัดการให้แล้วไง”

แชมเปญสวนว่าทำไม่สำเร็จ ทะนงอ้างต้องมีคนช่วย เธอจึงเสนอตัวเอง ทะนงยิ้มอย่างพอใจแต่ตอนนี้ต้องขอที่หลบซ่อนตัวก่อน แชมเปญจึงแอบพามาหลบในบ้านตัวเอง

กลางดึก บัวลอยนอนหลับสนิท กรณ์นอนอยู่ที่โซฟางัวเงียตื่นมาเห็นอนิมานั่งอยู่บนเตียงจึงลุกมาหา ถามยังกลัวอยู่หรือ เธอบอกว่าอยากกลับบ้านเป็นห่วงธรรณธร กรณ์แปลกใจ

“แต่ไหนแต่ไรสำหรับพี่ธรรณ เรื่องของฉันต้องมาเป็นอันดับหนึ่งเสมอ ฉันเรียนอยู่ปี 3 พี่ธรรณเคยเลื่อนประชุมประจำปี เพียงเพื่อมาดูฉันเล่นละครเวที...พี่ธรรณเคยกลับจากต่างประเทศก่อนกำหนด เพราะแค่รู้ข่าวว่าฉันถอยรถชนกำแพง พี่ธรรณไม่มีวันเห็นเรื่องงานสำคัญกว่าฉัน”

“คุณเป็นคู่พี่น้องที่รักกันมาก”

อนิมาบอกว่าใช่แล้วที่เขาหายไปไม่มาแสดงว่ามีเรื่อง กรณ์ถามเธอรู้หรือ “ฉันเป็นน้อง ทำไมฉันจะไม่รู้ นี่แหละที่ทำให้ฉันเป็นห่วงจนนอนไม่หลับ ฉันอยากรีบกลับบ้านไปห้ามพี่”

กรณ์กุมมือปลอบอนิมาที่ตัวเจ็บแล้วยังห่วงพี่ชาย...ในขณะที่ธรรณธรยังคงเฝ้ารอทะนงอยู่ริมแม่น้ำ เกวลินโทร.เข้ามาเขาไม่รับสายปล่อยจนสายหลุด สร้างความเป็นห่วงแก่เธอมาก

ในขณะที่แชมเปญทำตัวมีพิรุธ เดินย่องในบ้านโดยไม่เปิดไฟ ธัญญาแปลกใจเข้ามาถามถึงหน้าที่โดนพลเทพตบเป็นอย่างไรบ้าง เธอเมินหน้าหนี ธัญญาบอกว่าวันนี้ตำรวจมาถามเรื่องทะนงเพราะไปก่อเรื่องกับอนิมา แชมเปญแอบยิ้มสะใจ ธัญญาบอกว่าถ้าทะนงติดต่อมาให้พูดจาด้วยดีๆแล้วแอบแจ้งตำรวจ เธอรับคำกลายๆ

พอเข้ามาในห้อง ทะนงถามแน่ใจหรือว่าจะไม่มีใครรู้ว่าตนเข้ามาอยู่ในบ้าน ไม่ใช่มีแผนจะส่งตนให้ตำรวจ แชมเปญให้เลิกระแวง ที่ช่วยเพราะต้องการให้เขาจัดการกับเกวลินและอนิมาให้ ทั้งสองแย่งความรักไปจากตน ทะนงย้อนถาม “จัดการแล้วเขาจะมารักแกหรือ”

“เรื่องนั้นหนูไม่สนแล้วค่ะ เมื่อหนูไม่ได้ก็อย่ามีใครได้มันเลย หนูไม่ต้องการให้พวกมันมีความสุข

อีกต่อไปแล้ว” ทะนงแทรกหลังจากนั้นตนจะฆ่าธรรณธร แชมเปญแย้ง “อย่าทำอะไรธรรณ เพราะถ้าเขายังมีชีวิต แต่คนที่รักตาย มันเจ็บปวดทรมานยิ่งกว่าตัวตายอีกนะคะ สะใจกว่าตั้งเยอะ” แชมเปญหัวเราะ ทะนงทึ่งที่เธอช่างเชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ

ooooooo