รปภ.กลับจากเข้าห้องน้ำเห็นเพื่อน รปภ.หายไปไม่อยู่เฝ้าทางเข้าออกรีบเดินหา เจอเพื่อนนอนหมดสติอยู่เขย่าแขนเรียกให้รู้สึกตัว ครั้นรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อน โทร.แจ้งดลที่ยังนั่งคุยอยู่กับทับทิมในร้านสเต๊ก

ดลวางสายสีหน้าเคร่งเครียดแวบหนึ่ง ก่อนปรับสีหน้าเป็นปกติแต่ไม่พ้นสายตาของทับทิม

“มีอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีครับ คุณยายตามสบายนะครับเดี๋ยวลิซ่าจะสงสัยว่าผมมานั่งคุยกับใคร” ดลพูดจบลุกออกไป ทับทิมมองตามมั่นใจว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ เขารอจนลิซ่าเสิร์ฟอาหารให้ลูกค้าเรียบร้อย เข้าไปคว้าแขนพาไปยังมุมสงบของร้าน เธอเห็นสีหน้าเครียดๆของเขาถามว่ามีอะไร

“เราต้องให้ลูกค้าไปกินที่อื่น”

“ทำไม” ลิซ่ายังไม่ทันได้รับคำตอบมีเสียงมือถือของเธอดังขึ้นเสียก่อน เธอกดรับสาย “ค่ะน้องริน คุณดลอยู่กับพี่ตรงนี้ค่ะ มีอะไรคะ...เห็นรถตู้แปลกๆแล่นมาที่ร้านเหรอคะ”

“นี่แหละคือเหตุผลที่ต้องให้ลูกค้าไปกินที่อื่น ไม่รู้พวกมันเป็นใครและต้องการอะไรจากเรา”

“แค่นี้ก่อนนะคะน้องริน” ลิซ่าวางสายแล้วหันไปมองลูกค้า ครุ่นคิดหนักจะทำอย่างไรดี อึดใจก็คิดออก สั่งพอลล่ากับโก้ไปเตรียมรถ เราจะย้ายลูกค้าไปกินอาหารที่จุดชมวิว พอลล่าซักทำไมต้องย้าย เธอสั่งห้ามถามอะไรทั้งนั้น ไปตามคนงานทุกคนมาช่วยกันจัดโต๊ะที่จุดชมวิวประมาณสิบโต๊ะ แล้วให้รีบเอารถมารอรับลูกค้า ทั้งคู่พยักหน้ารับคำรีบไปทำตามสั่ง

“คุณดลรีบโทร.บอกคุณแม่ให้ไปช่วยดูแลลูกค้า บอกน้องรินกับหมอหมีให้หาทางถ่วงเวลารถคันนั้น แล้วก็รีบแจ้งความ ฉันไม่รู้ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่มันต้องไม่ดีแน่” ลิซ่าสีหน้าเคร่งเครียด

“โอเค” ดลว่าแล้วหยิบมือถือขึ้นมาโทร.หาแม่ ส่วนลิซ่าเดินไปกลางร้าน

“ขอประทานโทษนะคะคุณลูกค้า ขอขัดจังหวะสักครู่ เนื่องจากวันนี้ลูกค้ามากันเยอะมาก ทางร้านเลยอยากมีบริการพิเศษให้คุณลูกค้าไปทานอาหารที่จุดชมวิวซึ่งเป็นจุดที่เราไม่เคยให้เข้าไปรับประทานอาหารมาก่อนเลยนะคะ ขอเชิญคุณลูกค้าทยอยกันลุกออกไปรอรถที่หน้าร้านเลยค่ะ ส่วนอาหารเราจะรีบยกตามไป” ลิซ่าหันไปสั่งพนักงาน “จดว่าอาหารเป็นของโต๊ะไหนแล้วค่อยเอาไปเสิร์ฟ”...

ขณะที่ลิซ่าจัดการกับสถานการณ์ฉุกเฉินได้อย่างเป็นระบบระเบียบ หมอหมีกับรินทำทีรถเสีย เปิดกระโปรงหน้าทิ้งไว้ จอดขวางถนนที่จะมุ่งหน้าไปร้านอาหาร รถตู้ต้องสงสัยแล่นผ่านไม่ได้ คนร้ายจึงจอดรถลงมาหา หมอหมีทำทีง่วนอยู่กับเครื่องยนต์ขยับโน่นขยับนี่ไปเรื่อย คนร้ายเข้ามาช่วยดู เขาเห็นด้ามปืนโผล่มาจากเอวมัน รีบดึงรินถอยห่าง มันชะโงกดูอยู่อึดใจก็บอกว่าไม่เห็นเป็นอะไร จึงเดินไปสตาร์ตเครื่องรถติดง่ายดาย

“อุ๊ย สตาร์ตได้แล้ว ขอบคุณนะคะ” รินตีเนียน ค่อยๆเดินขึ้นรถ หมอหมีพยายามทำทุกอย่างช้าๆ เพื่อถ่วงเวลา แต่ก็ยื้อได้แค่ชั่วครู่ สุดท้ายคนร้ายขับรถตู้แซงรถหมอหมีกับรินไปจนได้

ooooooo

ลิซ่ากับดลยืนส่งลูกค้ากลุ่มสุดท้ายขึ้นรถของฟาร์มเรียบร้อยก็พากันเบาใจไปได้เปลาะหนึ่ง ดลบอกกับเธอว่าแม่ของเขาแจ้งมาว่าไม่ต้องเป็นห่วงทางโน้นท่านจะดูแลลูกค้าให้เอง แต่ให้เราระวังตัวดีๆ

“คุณโทร.แจ้งความแล้วใช่ไหมคะ”