รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน

คนของมิซาว่าไปดักจับเคนอิจิมามัดห้อยหัวในโกดังร้าง ริกิเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคียดแค้นที่บังอาจข่มเหงลูกสาวตน ปราดเข้าชกหน้าหลายหมัดแล้วสั่งจูโร่ปล่อยเชือกหย่อนเคนอิจิลงไปในถังน้ำใบใหญ่ เคนอิจิสำลักน้ำอย่างทรมานก่อนจะถูกดึงกลับขึ้นมา ยังปากเก่งท้าให้ฆ่าตน

“อย่าเพิ่งตาย...ฉันมีเซอร์ไพรส์” ริกิกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก แฝงความโหดเหี้ยม

เคนอิจิถูกโยนมานอนกลิ้งในหลุมลึก เนื้อตัวเปียกโชกหน้าตาสะบักสะบอม เริ่มหวาดหวั่น ริกิเอ่ยขึ้น “ไม่มีใครรู้รสความเจ็บปวดเท่ากับเจอเอง...กลิ่นดินกลบหน้า มันหอมหวนจนแกแทบอยากขาดใจตาย”

เคนอิจิกระเสือกกระสนจะหนีแต่ลำบากเพราะถูกมัดมือมัดเท้า พอเศษดินโดนหน้าก็ตาเหลือกร้องลั่น “คิดว่าฆ่าฉันแล้วพวกแกจะรอดเหรอ ฉันสั่งลูกน้องไว้แล้ว ถ้าฉันเป็นอะไรไป ความลับจะถูกส่งถึงมือท่านโอะซะมุทันที” ริกิโต้ว่าศพในหลุมพูดไม่ได้ “แล้วถ้าคนทั้งเมืองได้ยินคลิปเสียงลีลาเด็ดของคุณหนูไอโกะ...มิซาว่าก็คงโด่งดังไปทั่ว”

ริกิชะงักชักหวั่นใจ จ้องเคนอิจิอย่างเคียดแค้นเกลียดชัง

ooooooo

วันนี้ มายูมินำผลไม้มาเยี่ยมทาเคชิ อดแซวไม่ได้ถึงแม้ครอบครัวตนจะดีใจที่เขาฟื้นแต่คงไม่ดีใจเท่าแพรวดาว แพรวดาวยิ้มค้อนมายูมิเล็กๆ “เป็นเด็กเป็นเล็กหัดแซวพี่แล้วนะ”

“รักหรอกจึงหยอกบ่อยๆค่ะ”

“อีกหน่อยริวแต่งงานกับมายูมิ โอคุซังคงโดนหยอกทุกวัน” ทาเคชิแซวมายูมิบ้างทำเอามายูมิยิ้มเจื่อนลง แพรวดาวแตะแขน

ทาเคชิเกรงทำให้เธอไม่สบายใจ แล้วหันมาชวนทานข้าวเย็นด้วยกันแต่เธอขอตัว แพรวดาวจึงชวนคุยเรื่องกีฬาเคนโด้เห็นว่าเธอชอบเล่น

“เป็นการระบายความเครียดหลังจากเรียนได้ดีเลยค่ะ”

“คนที่เล่าให้พี่ฟังก็พูดคล้ายมายูมิ ว่าเคนโด้ทำให้หายเครียดและช่วยฝึกสมาธิจิตตัวเอง”

มายูมิสงสัยว่าเป็นใคร...แพรวดาวให้ไปดูเองที่ห้องซ้อมเคนโด้ มายูมิจึงเดินเข้าไป เห็นริวกำลังซ้อมฟันดาบไม้หลายกระบวนท่า จู่ๆเขาหันขวับมาเงื้อไม้จะฟาด มายูมิตกใจ ริวชะงักลดไม้ลงสีหน้าดีใจมาก...เขาวางไม้โค้งขอโทษ มายูมิโต้ว่า ตนต่างหากที่เข้ามารบกวนสมาธิเขา

“เข้ามาอยู่ในใจได้ไหม อยากให้กวนใจมากกว่า” ริวสวนออกไปเหมือนเพ้อๆ

มายูมิค้อนกลบเกลื่อนความเขิน เปลี่ยนมาถามชอบกีฬานี้หรือ ริวตอบว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้พ่อมีเวลาอยู่กับตน หญิงสาวคิดว่าพ่อเขาคงยุ่งกับงานมาก

“พ่อผมช่วยคุณลุงอิจิโร่ดูแลกิจการทุกอย่างของโอะนิซึกะ จนพ่อกับแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถตกเหว หลังจากนั้นลุงอิจิโร่ก็เลี้ยงหลานอย่างผมเหมือนลูก”

“ฉันเสียใจด้วย...คุณกับโซเรียวถึงได้รักกันเหมือนพี่น้องแท้ๆ”

“ต่อให้ผมกับทาเคชิมีสายเลือดเดียวกันแค่หยดเดียว...เราก็จะผูกพันกันจนวันตาย”

มายูมิรู้สึกดีขึ้นกับมิตรภาพระหว่างริวกับตัวเธอ... ริวยังไม่อยากให้มายูมิกลับจึงชวนคุยเรื่องเรียน

เธอขอบคุณที่เขาช่วยพูดกับพ่อจนยอมให้เธอได้เรียนแพทย์ ริวอวยพรให้ตั้งใจเรียน อีก6ปีค่อยมาคุยเรื่องสัญญาของผู้ใหญ่ ถึงเวลานั้นเราคงเป็นผู้ใหญ่ที่ใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ ถ้าเข้ากันได้เราก็จะแต่งงานกันตามที่ผู้ใหญ่ต้องการ มายูมิรู้สึกน้อยใจย้อนถามถ้าเข้ากันไม่ได้ เห็นริวอึ้งพูดไม่ออกก็รู้สึกปวดร้าว จึงเปรยๆออกไป

“ชีวิตในมหาวิทยาลัยมีอะไรมากมายรออยู่ บางทีฉันอาจจะเจอคนที่เหมาะสมกับฉัน คุณก็คงเจอใครที่ถูกใจ เราไม่ควรผูกมัดกันด้วยสัญญา”

“เมื่อถึงวันนั้นเราสองคนคงได้คำตอบให้กับตัวเอง”

“ค่ะ...ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับการช่วยเหลือฉันให้ได้สอบหมอ ฉันจะไม่ลืมบุญคุณของคุณเลยค่ะ”

มายูมิน้ำเสียงขื่นขมพยายามกลั้นน้ำตาที่ท่วมท้นเดินไปขึ้นรถไม่ปล่อยให้ริวได้ล่ำลา

แพรวดาวยืนชะเง้อมองรู้สึกผิดหวังที่สองคนมีทิฐิต่อกัน ทาเคชิเอ่ยว่าริวเป็นคนปากแข็ง ส่วนมายูมิยังเด็ก ทุกอย่างต้องใช้เวลา แพรวดาวถอนใจ พลันโคจิมีเรื่องเข้ามารายงาน แพรวดาวจึงขอตัวเข้าครัวเพราะไม่อยากฟังเรื่องฆ่าฟันกัน โคจิบอกว่าคนของเราเห็นไอโกะเข้าไปในบ่อนเคนอิจิ คืนที่ทาเคชิจะกลับจากโรงพยาบาล ทาเคชิแปลกใจ

“ท่าทางคุณหนูไอโกะเหมือนถูกทำร้ายออกมาด้วยครับ”

“ไอ้ชั่วเคนอิจิมันทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้” ทาเคชิสบถด้วยความโกรธ

“อารู้สึกว่าเรื่องนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากล มิซาว่ากับซะโต้ไม่ถูกกัน แล้วคุณหนูไอโกะจะเข้าไปที่บ่อนไอ้เคนอิจิทำไม” ทาเคชิครุ่นคิดตามคำพูดโคจิ ถึงไม่รักก็ห่วงไอโกะเหมือนน้อง...

ในขณะที่เคนอิจิถูกปล่อยตัวกลับมา ชินอิจิทำแผลให้แต่กลับถูกโวยวายด่าว่า ทำให้เก็บกดความเจ็บแค้นไว้ในใจเพิ่มขึ้น...ส่วนไอโกะตื่นขึ้นมาเพราะฝันร้ายว่าโดนเคนอิจิทำร้าย ร้องกรี๊ดๆจนริกิตกใจเข้ามากอดปลอบอย่างสะเทือนใจ แม้จะโดนเธอจิกข่วนกว่าจะสงบลงได้

“ไม่ต้องกลัวลูกรักของพ่อ พ่อจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายลูก พ่อจะปกป้องลูกเอง...”

แต่แล้วริกิกลับหันมาโกรธแค้นโอะนิซึกะ หาว่าเป็นต้นเหตุทำให้ไอโกะเจอชะตากรรมแบบนี้ เขาเขวี้ยงรูปถ่ายคู่กับอิจิโร่ทิ้งลงพื้นกระจกแตกกระจาย

ooooooo

ในห้องนอน ทาเคชิมองแพรวดาวหวีผมอย่างรักใคร่ เข้าไปกอดจูบผมเธออย่างแผ่วเบา เธอหันมาถามอย่างรู้ใจว่าอยากเซอร์ไพรส์อะไรตน เขาจึงเอาโบรชัวร์สถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งให้และบอกว่าจะพาไปเที่ยวสองอาทิตย์ แพรวดาวตาโพลงดีใจแต่ห่วงเรื่องวุ่นวายที่ยังไม่จบ

“ทางนี้ให้ริวกับอาโคจิดูแลไป ผมอยากพักผ่อน อยากพาคุณไปในที่ที่มีแค่เราสองคน”

“ฉันอยู่ที่ไหนก็ได้ที่มีคุณ”

ทาเคชิยิ้มโน้มหน้าเข้ามาจูบเรือนผมเธอเคลื่อนมาที่ใบหูซอกคอ แพรวดาวหลับตาพริ้มรับสัมผัสอย่างอบอุ่นใจ พอเขารุกหนักขึ้นเธอได้สติเอ่ยเบาๆ “คุณเคยสัญญาว่าจะไม่รังแกฉัน”

ทาเคชิชะงัก ถอยห่างกล่าวขอโทษดึงเธอมากอดปลอบ แพรวดาวหายใจหอบถี่อยู่ในอ้อมกอดเขา ทาเคชิประคองเธอให้นอนห่มผ้าให้กล่าวราตรีสวัสดิ์คิมิที่รัก โดยไม่ล่วงเกินเธออีก

ในขณะที่ทาโร่กำลังเก็บเสื้อผ้าเพื่อเดินทางไปดูแลทาเคชิกับแพรวดาว โคจิเป็นห่วงเสนอจะให้คนอื่นไปแทน แต่เขาไม่ยอมยืนยันเป็นหน้าที่ตน โคจิจึงเตือนให้เอาเสื้อผ้าหนาๆและผ้าพันคอไปด้วย ที่นั่นอากาศกำลังหนาว ทาโร่ยิ้มรับกับความห่วงใยของพ่อ

รุ่งเช้าระหว่างการเดินทาง แพรวดาวตื่นเต้นกับวิวทิวทัศน์สองข้างทาง จนมาถึงย่านเมืองเก่า เธอเดินดูของสวยๆงามๆวางขายในบ้านที่เป็นเรือนไม้แบบโบราณ ร้านอาหารเต็มสองฟากถนน ทาโร่ คัตสึและเซกิคอยระแวดระวังภัย แพรวดาวกับทาเคชิถ่ายภาพคู่กันเก็บเป็นที่ระลึก โดยทาโร่เป็นคนถ่ายให้ เขาต้องกล้ำกลืนความชอกช้ำไว้ในใจ

ตกเย็นทั้งสองเข้าพักในโรงแรมแบบเรียวกัง กลางหุบเขา บรรยากาศพื้นบ้านแบบชาวญี่ปุ่นแท้ๆ

ทาเคชิบอกว่า ที่นี่มีบ่อน้ำร้อนกลางแจ้ง เป็นออนเซ็นที่ดีที่สุดของเมือง หญิงสาวตื่นเต้นแต่ไม่กล้าอาบน้ำรวมกับคนอื่น ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีเลศนัย

“ผมก็ไม่ยอมให้ใครเห็นเรือนร่างคุณ...นอกจากผมคนเดียว”

ทาเคชิพาแพรวดาวเข้ามาในห้องอาบน้ำที่มีบ่อน้ำทรงกลมขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง 2 เมตรเลยชายคาออกไป เหนือผิวน้ำมีควันหนาลอยกรุ่น รอบๆบ่อตกแต่งเป็นสวนญี่ปุ่นบรรยากาศเป็นธรรมชาติและส่วนตัว แพรว-ดาวอุทาน “ออนเซ็นกลางหุบเขา สวยงามมากเลยค่ะ”

ทาเคชิเอ่ย ตนจองห้องอาบน้ำส่วนตัวสำหรับเราสองคน แพรวดาวตาโพลง ไม่ทันไรชายหนุ่มถอดเสื้อผ้าออก หญิงสาวรีบหันหลังให้ ทาเคชินั่งบนเก้าอี้ไม้เล็กๆ ตักน้ำราดตัวก่อนจะก้าวลงไปในบ่อด้วยเนื้อตัวเปลือยเปล่า แพรวดาวหันกลับมาค้อนเขาด้วยความอิจฉาอยากลงไปแช่บ้าง จึงต่อลองขอสวมเสื้อผ้าลง ทาเคชิยิ้มยอมให้สวมเสื้อยืดเพียงอย่างเดียวอย่างอื่นห้ามหมด เธอชั่งใจก่อนตัดสินใจบอกให้เขาหลับตา ไม่นานแพรวดาวในชุดเสื้อยืดหย่อนตัวลงในบ่อ ทาเคชิลืมตาขึ้น เธอรีบดึงเสื้อคลุมสะโพกอย่างอายๆ เขาขยับเข้าใกล้ชวนคุย

“ออนเซ็นที่นี่ถูกล้อมด้วยภูเขา สมัยก่อนเป็นบ่อน้ำแร่ลับของตระกูลที่เคยปกครองเมืองนี้ในยุคศักดินา น้ำที่นี่มีความเป็นด่างต่ำ เป็นน้ำที่มีคุณภาพใส ไม่มีสี”

แพรวดาวทึ่งที่เขารู้ละเอียด เขากล่าวยิ้มๆว่าอ่านจากโบรชัวร์ เธอค้อนขวับ เขาดึงเธอเข้ามาซบกุมมือเธอขึ้นมาจุมพิตอย่างเอาใจ แล้วบอกว่าพรุ่งนี้จะพาไปหมู่บ้านซามูไร หญิงสาวอมยิ้ม เขาเริ่มรุกไล้มือไปบนพวงแก้มเธอ โน้มหน้าเข้าจูบหน้าผาก เธอเคลิ้มราวต้องมนตราแห่งรัก พอเขาเลื่อนมาจะจูบปาก แพรวดาวเหมือนต่อสู้กับจิตใจตัวเอง เอ่ยเรียกเขาให้รู้สึกตัว เขาชะงัก

“ผมขอโทษที่ไม่ทำตามสัญญา ผมจะไม่หักหาญน้ำใจคุณอีก” ทาเคชิหันหลังให้

แพรวดาวว้าวุ่นใจ ที่สุดก็แพ้ความรักโผกอดแผ่นหลังเขา “ฉันรู้แล้วว่าคุณรักฉันมากแค่ไหนและรู้ว่าหัวใจของฉันแทบแหลกสลายตอนที่คุณยังไม่ฟื้น เวลาของเราเหลืออีกไม่นานแล้ว ฉันไม่อยากปล่อยความสุขที่มีคุณไปอีก ฉันจะทำตามหัวใจตัว...ตอนนี้...เวลานี้...เราคือความสุขของกันและกัน”

“คิมิที่รัก...คุณคือแสงสว่างในหัวใจผม ผมจะไม่มีวันทำร้ายคุณ” ทาเคชิหันมากอด

“ฉันเชื่อคุณและเชื่อหัวใจตัวเองค่ะ อะนะตะ” แพรวดาวหลับตาพริ้มให้เขาประพรมจูบ

ด้านนอกทาโร่เห็นโซเรียวเงียบหาย คัตซึบอกว่าอาบน้ำอยู่กับโอคุซัง เขาใจแป้ว ยิ่งพอเซกิเล่าว่า เห็นทาเคชิอุ้มแพรวดาวกลับเข้าไปในห้อง คัตสึกับเซกิยิ้มดีใจกับความสุขของโซเรียวแต่ก็หนักใจถ้าโอคุซังไม่อยู่แล้วเขาจะเป็นอย่างไร ทาโร่ยกถ้วยสาเกซดดับความปวดร้าวในใจ

กลางดึกทาเคชินอนมองเพดานสีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ แพรวดาวซึ่งนอนซุกตัวอยู่ตรงอกเขาถามคิดอะไรอยู่ เขาอึกอักๆกว่าจะกล้าพูดตรงๆ

“วันที่ผมบุกไปช่วยคุณที่ไนต์คลับซะโต้ ผมคิดว่าคุณ เอ่อ...ถูกไอ้เคนอิจิย่ำยีไปแล้ว แต่ผมเพิ่งรู้วันนี้ว่าผมคือผู้ชายคนแรกของคุณ” แพรวดาวหน้าแดงซุกหน้าซ่อนความอาย “คืนแรกที่เราอยู่ด้วยกัน ผมไม่กล้าล่วงเกินคุณ เพราะไม่อยากให้คุณคิดว่าถูกผมรังแกเหมือนไอ้เคนอิจิ”

แพรวดาวถูกทาเคชิเชยคางขึ้น เธอจึงบอกเขาว่า ตอนนั้นคิดว่าตัวเองไม่รอด แต่จี้หยกที่เขามอบให้ ช่วยเอาไว้...ทาเคชิคิดว่าเคนอิจิสนใจจะฆ่าตนมากกว่า

“ค่ะ เขาแปลกใจที่คุณรักและหลงฉันจนให้จี้หยกประจำตระกูล ทำให้ไอโกะโกรธจนสั่งจับตัวฉันไปขายซ่อง”

“ฝีมือไอโกะงั้นหรือ” ทาเคชิลุกพรวดขึ้น แพรวดาวตกใจรีบเตือนเขาอย่าเพิ่งโกรธ เคนอิจิอาจสร้างเรื่องโกหก ทาเคชิติง “ทำไมคุณไม่บอกผมแต่แรก”

“ฉันไม่อยากทำให้เรื่องวุ่นวายมากไปกว่านี้”

“ใครทำร้ายคุณก็เหมือนทำร้ายหัวใจผม ผมจะสืบให้รู้ความจริง ถ้าเป็นฝีมือไอโกะ การหมั้นจะถูกยกเลิกทันที”

แพรวดาวเตือนให้รักษาคำพูดเพื่อรักษาเกียรติโอะนิซึกะ ทาเคชิเข่นเขี้ยว คำพูดของโซเรียวศักดิ์สิทธิ์ แต่ถ้าไอโกะร่วมมือกับเคนอิจิจับตัวเธอไปจริง โอะนิซึกะกับมิซาว่าจะต้องขาดกัน แพรวดาวไม่สบายใจแต่ไม่กล้าคัดค้านความตั้งใจของทาเคชิ

ooooooo

โกดังเก็บสินค้าของมิซาว่า จูโร่เดินนำเคนอิจิเข้ามาหาริกิ แล้วถอยกลับออกไป เคนอิจิประจันหน้ากับริกิก็กวนทันที “ฝีมือลูกน้องมิซาว่าคงทำให้ผิดหวัง ถึงต้องเรียกใช้ผม”

“รีบกำจัดทาเคชิกับริวให้เร็วที่สุด ก่อนจะถูกจับได้ว่าแกลอบฆ่าพ่อแม่พวกมัน”

“ผมแค่รับคำสั่ง แต่คนบงการทั้งหมดคือท่าน”

ริกิตบโต๊ะปังชี้หน้าโวย “อย่าบังอาจพูดกับฉันแบบนี้ ถ้าฉันไม่เก็บแกมาเลี้ยง แกก็คงเป็นแค่ขอทานหรืออันธพาลข้างถนน”

เคนอิจิหน้าตึงเมื่อโดนลำเลิกบุญคุณ “ท่านสร้างผมขึ้นมาเพื่อทำลายโอะนิซึกะ สั่งให้ผมลอบฆ่าท่านอิจิโร่จนพ่อแม่ของริวรับเคราะห์ตายแทนเมื่อ 13 ปีก่อน ให้ผมลอบวางระเบิดฆ่าท่านอิจิโร่กับครอบครัว ให้ผมออกหน้าค้าสิ่งผิดกฎหมายในเมืองนี้ แล้วมาเอาส่วนแบ่งไปสบายๆ ที่ผมยอมทั้งหมดนี่ ไม่ใช่เพราะเห็นแก่บุญคุณของท่านเหรอ”

“ไอ้ขี้ครอกอย่างแก ต้องเป็นหนี้บุญคุณฉันจนวันตาย”

เคนอิจิข่มความไม่พอใจ ก่อนจะเป็นฝ่ายยั่วอารมณ์บ้าง “คุณหนูไอโกะสุดที่รักของผมสบายดีไหมครับ”

ริกิเดือดตวาดไม่ให้พูดถึงลูกสาวตน แต่เคนอิจิยังยั่วว่าตนกับไอโกะลึกซึ้งกันมากจนป่านนี้เธออาจตั้งท้องลูกของตน ริกิเหลืออดชกเปรี้ยงด่าสารเลวที่หลอกลูกตน เคนอิจิย้อนว่าผู้หญิงมาเสนอตัวถึงที่ ใครจะกล้าปฏิเสธ แล้วเยาะตนยินดีแต่งงานรับผิดชอบ ริกิเสียงกร้าว

“ฉันจะถือว่ามันเป็นความโง่ของลูกสาวฉันเอง” ริกิจ้องเคนอิจิด้วยสายตาเกลียดชัง

จูโร่ข้องใจตัดสินใจเอ่ยถามขณะขับรถพาริกิกลับบ้านว่า เคนอิจิแข็งข้อมากขึ้นเรื่อยๆ จะปล่อยไว้ทำไม ริกิตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ว่าสุนัขรับใช้ก็เป็นได้แค่สุนัข กำจัดโอะนิซึกะได้เมื่อไหร่ ตนไม่เก็บมันไว้เป็นเสี้ยนตำเท้าแน่...

วันต่อมา ทาเคชิพาแพรวดาวชมความสวยงามของหมู่บ้านซามูไร และสถานที่สวยงามต่างๆ ดูเธอมีความสุขมาก เขาให้เธอเลือกซื้อชุดกิโมโนที่สวยงาม แต่เธอกลับบอกว่าชุดของแม่เขาที่มีอยู่ก็สวยมากพอสำหรับเธอแล้ว ทาเคชิจึงแอบเลือกชุดสวยสง่าให้เป็นของขวัญเอง...

ด้านเคนอิจิคั่งแค้นกับการลำเลิกบุญคุณของริกิอย่างมาก มาระบายอารมณ์ใส่ลูกน้อง และใช้ชินอิจิไปดูแลไนต์คลับที่เพิ่งปรับปรุงเสร็จ ชินอิจิขอไปรับลูกก่อนเพราะได้ขอลาไว้แล้ว แต่เคนอิจิกลับขว้างแก้วใส่ ตวาดสั่งแล้วไม่ทำจะเลี้ยงไว้ทำไม เศษแก้วบาดหางคิ้วชินอิจิเลือดซึม เขาข่มความไม่พอใจไว้

ในขณะที่ริวกับโคจิเดินคุยกันอยู่ในตลาดตามลำพัง ชินคุงลูกชายชินอิจิซึ่งนัดกับพ่อไว้ เดินหาพ่อจนเกือบถูกรถชน ริวเห็นวิ่งเข้าไปอุ้มกลิ้งไปตามพื้นถนน เด็กตกใจหมดสติ ริวจึงพาไปโรงพยาบาล เช็กร่างกายแล้วไปส่งบ้าน...ชินอิจิซาบซึ้งก้มหัวขอบคุณไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณอย่างไร โคจิจึงบอกความต้องการ ชินอิจิตกใจ “ทรยศต่อพรรคพวก ก็เท่ากับทรยศตัวเอง”

“ความภักดีเป็นเรื่องถูกต้อง แต่ถ้าผู้นำดึงลูกน้องไปรับดาบแทน ถือว่าไร้เกียรติและศักดิ์ศรี”

ชินอิจินึกถึงคราวที่เคนอิจิดึงตนไปรับดาบทาเคชิแทนแล้วยิ่งแค้น แต่ลังเลไม่อยากเป็นคนทรยศ ริวจึงถามใครส่งคนไปฆ่าโอะนิซึกะ เขาตอบไม่ใช่ฝีมือซะโต้ แต่เคนอิจิได้รับคำสั่งให้วางระเบิดและฆ่าปิดปากโกะโร่กับซุจิ โคจิจึงถามอีกเรื่อง ไอโกะกับเคนอิจิเกี่ยวข้องกันอย่างไร

“สองคนนั้น เอ่อ...มีความสัมพันธ์กัน แต่เพราะอะไรผมไม่รู้”

ริวกับโคจิตกใจ ริวยื่นข้อเสนอแก่ชินอิจิว่า โอะนิซึกะไม่รับคนทำงานบ่อย แต่ถ้าเขายอมทำงานให้ จะได้เข้ามาเป็นสมาชิกโอะนิซึกะ ชินอิจิครุ่นคิดอย่างหนัก

ooooooo

ไอโกะยังคงเหม่อลอย สาวใช้ยกอาหารมาให้ เธอได้กลิ่นรู้สึกคลื่นไส้อาเจียน เธอนึกลำดับเหตุการณ์แล้วกรีดร้อง ทุบตีที่ท้องตัวเองอย่างบ้าคลั่ง คว้ามีดมาจะคว้านท้อง ริกิเข้ามากอดปลอบลูกอย่างห่วงใย ซาโตชิดึงมีดจากมือน้อง เธอร้องลั่น...จะฆ่ามัน ก่อนจะหมดสติไป

ริกิให้หมอมาตรวจอาการ หมอแจ้งว่าไอโกะตั้งท้อง 6 สัปดาห์ ริกิแทบช็อก กำชับหมอห้ามแพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครรู้...ไอโกะฟื้นขึ้นมาร้องไห้จะเอาเด็กออกให้ได้ ด้วยความรักของพ่อ ริกิคุกเข่าขอร้องลูกอย่าทำอย่างนั้นเพราะอาจตกเลือดเสียชีวิตได้ หลานคนเดียวตนเลี้ยงได้ แต่ไอโกะกลัวทาเคชิรู้เรื่องแล้วจะรังเกียจตน ริกิเดือด

“ช่างหัวพวกโอะนิซึกะ เพราะไอ้ทาเคชิไม่ใช่เหรอ ที่ทำให้ลูกเป็นอย่างนี้” ริกิลูบผมลูกอย่างปวดร้าวแล้วคิดบางอย่างได้ “บางที...เด็กในท้องอาจเป็นเครื่องมือต่อรองที่ดีที่สุด”

ไอโกะแปลกใจ ในขณะที่ซาโตชิโกรธแค้นแทนจะไปฆ่าทาเคชิกับเคนอิจิให้สิ้นซาก ริกิปรามอย่าวู่วามแล้วเล่าความจริงให้ฟังว่า เคนอิจิเป็นเด็กที่ตนเก็บมาเลี้ยงเพื่อเป็นฉากหน้าค้าสิ่งผิดกฎหมายในเมืองนี้ เป็นสุนัขรับใช้คอยเล่นงานโอะนิซึกะแทน แต่การแต่งงานของไอโกะกับทาเคชิจะทำให้มิซาว่าขึ้นมาเทียบเท่าโอะนิซึกะได้ แล้วการครองเมืองของเราก็จะไม่ยาก

“พ่อเองก็เจ็บแค้นไอ้เคนอิจิไม่น้อยไปกว่าแก แต่เราต้องใช้มันทำงานใหญ่ เมื่อไหร่ที่ทาเคชิกับริวไปลงนรก ไอ้เคนอิจิต้องหมดลมหายใจ” ริกิเข่นเขี้ยวรอวันชำระแค้น...

ในขณะที่ เคนอิจิกางแผนที่ชี้เส้นทางเดินเรือ เพื่อขนผู้หญิงและยาลอตใหม่เข้ามาให้ลูกน้องฟัง และบอกว่าตนได้จ่ายเงินปิดหูปิดตาเจ้าหน้าที่ไว้หมดแล้ว ชินอิจิข้องใจทำไมซะโต้ต้องทำงานให้มิซาว่าทั้งที่ไม่ถูกกัน เคนอิจิตวาด หน้าที่เขาคือทำตามคำสั่ง เคนอิจิกำชับให้ทุกคนจำเส้นทางไว้ให้ดี อย่าให้งานนี้พลาด ชินอิจิตั้งใจฟังจนเคนอิจิรู้สึกสงสัย

หลังจากนั้น ชินอิจิมาที่ศาลเจ้า ยามะกับโคเฮตามประกบตามคำสั่งเคนอิจิ ชินอิจิอ้างว่าอยากไหว้พระขอพรให้ลูกชายแข็งแรง ทั้งสองจับตามอง ชินอิจิจึงเขียนคำอธิษฐานแขวนตามประเพณีแล้วกลับออกไป ยามะกับโคเฮมองไปรอบๆไม่เห็นอะไรผิดสังเกตก็เดินตามกลับไป ไม่ทันไร โคจิเดินออกมาดึงใบอธิษฐานของชินอิจิมาอ่าน

การเที่ยวพักผ่อนของทาเคชิกับแพรวดาวจบลง แพรวดาวซื้อของมาฝากคนทั้งบ้าน ทาเคชิเรียกสมาชิกเข้าประชุมด่วน แพรวดาวถอนใจเลี่ยงเข้าครัวช่วยงานอายะโกะ

เมื่อทาเคชิฟังโคจิกับริวรายงานเรื่องทั้งหมดก็ยิ่งโกรธแค้น ประกาศจะทำสงครามกับซะโต้ โคจิบอกเรื่องการส่งยาและผู้หญิงทางขบวนรถไฟอ้อมมาทางคลังสินค้าด้านใต้ของเคนอิจิ ทาเคชิถามโอะซะมุรู้หรือยัง ริวว่าคงไม่มีใครรายงานเพราะเคนอิจิจ่ายเงินปิดปากเจ้าหน้าที่หมด

“คงรอกฎหมายจัดการไม่ได้ ถึงเวลาที่โอะนิซึกะจะแก้แค้น กวาดล้างอิทธิพลมืดไปจากเมือง สายเลือดนักรบซามูไรจะไม่ยอมให้อันธพาลหน้าไหนเข้ามาทำลายเมืองนี้เด็ดขาด”

ริวสบตาทาเคชิก่อนจะกล่าวว่าตนรอเวลาสะสางบัญชีแค้นนี้มานาน โคจิโพล่งขึ้น ยังมีอีกเรื่องที่สำคัญ คือชินอิจิบอกเรื่องไอโกะมีความสัมพันธ์กับเคนอิจิ และยืนยันว่าคนที่ส่งมือปืนไปลอบฆ่าโซเรียวไม่ใช่ฝีมือซะโต้ ทาเคชิฉุกคิดหรือมิซาว่ากับซะโต้จะเกี่ยวข้องกัน คาซูมะข้องใจที่ผ่านมาริกิก็ให้โอะนิซึกะจัดการเคนอิจิมาตลอด แล้วจะร่วมมือกันได้อย่างไร ริวนึกได้

“คืนที่ไอโกะวิ่งออกจากโรงพยาบาล คนของเราแอบเห็นไอโกะถูกทำร้ายออกมาจากบ่อนซะโต้”

“น่าแปลกนะครับ คุณหนูไอโกะถูกรังแก แต่มิซาว่ากลับเงียบ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

ทาเคชิครุ่นคิดต้องรู้ให้ได้ว่าซะโต้กับมิซาว่าเกี่ยวข้องกันยังไง ทุกคนสงสัยจะทำอะไร

ooooooo

จากที่ไอโกะได้รับความทุกข์แสนสาหัส ทำให้ได้รู้ว่า ซาโตชิพี่ชายที่ทะเลาะกันเป็นประจำ รักและเป็นห่วงตนมากแค่ไหน เธอเปรียบเหมือนเจ้าหญิงดอกไม้งดงามของเขาเสมอ

ยามเย็น บรรยากาศกำลังสบาย มายูมินั่งดีดโคโตะเป็นบทเพลงเบาๆอยู่ตรงระเบียงริมสวน ริวแหวกพุ่มไม้มายืนมองเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด มายูมิเหลือบมาเห็นหยุดชะงักการเล่น ริวรู้สึกตัวรีบขอโทษที่ทำให้เสียสมาธิ เธอกล่าวไม่เป็นไรตนแค่ซ้อมเล่นๆ

“โคโตะ...พิณญี่ปุ่น เป็นเครื่องดนตรีที่ต้องฝึกฝนจนชำนาญถึงจะเล่นได้ คุณซ้อมเล่นๆ ยังเพราะขนาดนี้ ถ้าจริงจังจะเพราะขนาดไหน”

มายูมิเขินเปลี่ยนเรื่องถามเขามามีธุระกับพ่อหรือ ริวรีบบอกว่ามาหาเธอ แพรวดาวให้เอาของมาฝาก เธอผิดหวังที่เขาไม่ได้ตั้งใจมาหา จึงฝากขอบคุณไปยังแพรวดาว แล้วบอกว่าวันนี้ไม่มีใครอยู่ วันหลังค่อยมาใหม่ แต่ริวโพล่งขึ้นว่าวันนี้ตนว่าง มายูมิขมวดคิ้ว...

ริวขู่จะฟ้องฮิโระว่าเธอต้อนรับว่าที่ลูกเขยไม่ดี มายูมิฮึดฮัดหมั่นไส้

สุดท้าย มายูมิจึงนำชามาวางให้อย่างงอนๆ เขาทำท่าหอมชื่นใจ เธอจึงแขวะ ถ้าชอบจะห่อเศษชาเหลือๆ ให้กลับบ้าน ริวแทบสำลัก แกล้งแหย่ว่ามีตัวอะไรไต่มาที่หน้าอกเธอ มายูมิรู้ทันว่าเป็นมุกตื้นๆ ริวยิ้มร่าที่เธอรู้ใจ มายูมิจะลุกหนีเขาคว้ามือเธอไว้ ยิ้มยียวน

“ปล่อยฉันนะ” มายูมิกระชากแขนอย่างแรง ริวไม่ทันตั้งตัว ถลาเข้าจูบแก้มเธอเต็มๆ

“โอ๊ะโอ...แก้มนุ้มนุ่ม”

“คนลามก!” มายูมิทั้งโกรธทั้งอาย จะฟาดฝ่ามือใส่ ริวหลบและบิดแขนเธอไพล่หลัง

“ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก มามะ...เดี๋ยวป๋าจัดหนัก” ริวโอบกอด ทำปากจุ๊บๆเข้าใกล้ มายูมิกรี๊ดลั่นพยายามสะบัดตัวออกผลักเขากระเด็นก่อนจะวิ่งหนีเข้าบ้าน ริวมีความสุขที่ได้แกล้ง...มายูมิวิ่งเข้าห้อง เอามือลูบแก้มใจเต้นรัว สับสนว่าริวรู้สึกอย่างไรกับตนกันแน่

ในคืนนั้น แพรวดาวสังเกตเห็นสีหน้าริวสดใสกลับมา จึงเปรยกับทาเคชิว่าริวคงเข้าใจกับมายูมิแล้ว ทาเคชิรับคำด้วยน้ำเสียงเรียบๆ น้ำเสียงเขาทำให้เธอรู้สึกได้ว่าเขาเครียดจึงถามไถ่

ทาเคชิลงนั่งข้างๆแล้วบ่นว่า ตนสงสัยว่าริกิกับเคนอิจิไปเกี่ยวข้องกันตอนไหน ริกิหวงลูกสาวมากไม่น่าปล่อยให้สนิทสนมกับคนอย่างเคนอิจิ ทาเคชิตัดสินใจบอกแพรวดาว

“ผมจะไปบ้านมิซาว่าเพื่อสืบความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่...ผมไม่อยากให้คุณคิดมากเรื่องผมกับไอโกะ”

แพรวดาวกุมมือทาเคชิบอกเขาให้คลายกังวลว่าตนเข้าใจ “ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน ฉันมั่นใจว่าทั้งตัวและหัวใจคุณอยู่กับฉันหมดแล้ว”

“คิมิที่รัก...ผมรักคุณ เพราะหัวใจที่งดงามของคุณ”

“ฉันก็รักหัวใจที่ซื่อสัตย์ของคุณค่ะ อะนะตะ” แพรวดาวซบหน้าลงกับอกคนรักอย่างรู้สึกอบอุ่นและเชื่อมั่น ทาเคชิกอดตอบด้วยความรักไม่แพ้กัน

แม้จะดึกดื่น ทาโร่ยังมาดูแลแปลงดอกดาวเรืองเพราะไม่อยู่หลายวันเห็นมันเฉาไปหลายต้น โคจิออกมายืนมองแล้วเปรยว่า “ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปตามเวลา เราทำได้แค่ยอมรับ...หัวใจแกกำลังเฉาตายเหมือนดอกไม้พวกนี้ รู้ตัวบ้างไหม”

“ผมมีความสุขและรู้หน้าที่ของตัวเอง”

“ไม่มีใครซ่อนความจริงได้ในแววตา เอาหัวใจที่แฝงไว้ในหน้าที่ของแกออกมาก่อนจะสายเกินไป”

โคจิพยายามดึงทาโร่ให้ออกมาสู่ความจริง แต่รู้สึกว่าไม่อาจเปลี่ยนความคิดเขาได้

ooooooo

เช้าวันใหม่ ริกิกำลังบอกไอโกะให้ดร็อปเรียนแล้วหลบไปอยู่ฮาวายจนกว่าจะคลอดลูก จากนั้นตนจะเลี้ยงเด็กไม่ให้ใครรู้ว่าเป็นลูกเธอ ไอโกะโวยวายไม่ยอมไปจะอยู่กับทาเคชิ พอดีจูโร่เข้ามารายงานว่าทาเคชิมา ไอโกะดีใจมากแต่ริกิรู้สึกแปลกใจ

ซาโตชิไม่พอใจที่ทาเคชิมาเหยียบบ้าน กำลังจะมีเรื่องกัน ริกิโผล่มาปราม ไอโกะถลาเข้ากอดแขนทาเคชิด้วยความดีใจ เขากล่าวขอโทษที่ไม่รู้ว่าเธอป่วย เลยเพิ่งมาเยี่ยม ไอโกะหน้าเสีย ริกิรีบบอกว่าไอโกะป่วยเป็นโรคกระเพาะ เพราะทานข้าวไม่ตรงเวลา ถ้าว่าที่คู่หมั้นเจียดเวลามาดูแลบ้าง เธอคงจะแข็งแรงเร็ววัน

ทาเคชิได้ทีรีบบอกว่าช่วงนี้งานยุ่งมากแต่จะพยายามมาบ่อยๆ ไอโกะดีใจออดอ้อนชวนเขาอยู่ทานข้าวด้วยกัน เขาพยักหน้ากลายๆ

ซาโตชิหงุดหงิดไม่พอใจที่ทาเคชิมาวุ่นวาย ถ้ารู้เรื่องไอโกะท้องจะทำอย่างไร ริกิกลับเห็นว่า “เก็บเพื่อนไว้ใกล้ตัว เก็บศัตรูไว้ใกล้ยิ่งกว่า...โอะนิซึกะโซเรียวอยู่ใกล้เรามากเท่าไหร่ โอกาสครองเมืองนี้ก็อยู่ไม่ไกล”

“หมายความว่าพ่อจะใช้ไอโกะเป็นเหยื่อล่อให้ไอ้ทาเคชิมาที่นี่”

“ทุกความแค้นของมิซาว่า ถึงเวลาทวงคืน” ริกิคำรามในคอแววตาร้ายลึก

ด้านเคนอิจิเมื่อรู้ข่าวทาเคชิไปบ้านมิซาว่าบ่อยๆ ก็แปลกใจ คิดจะทำอะไรกัน...แพรวดาวเตรียมอาหารเย็นไว้รอทาเคชิกลับมากิน แต่พอเขากลับมา กลับบอกว่าทานมาจากบ้านมิซาว่าแล้ว ท่าทางเขาอ่อนเพลีย เธอจึงเตรียมน้ำให้อาบโดยไม่ปริปากถามใดๆให้รำคาญใจ

ระหว่างที่ทาเคชินั่งแช่น้ำในอ่าง ริวย่องเข้ามากดหัวเขาจมน้ำ ทาเคชิดิ้นรนกระชากริวลงมาในน้ำ

พอเห็นว่าเป็นริวก็ต่อว่าเล่นอะไรบ้าๆ ริวว่าสั่งสอนคนที่ทำร้ายจิตใจโอคุซัง ทาเคชิงง ริวขยายความ “แกไม่เคยละสายตาเสน่หาจากโอคุซัง แต่วันนี้กลับหมางเมินทั้งๆที่เธอเฝ้ารอแกกลับมาทานข้าวเย็นด้วยกัน”

ทาเคชิอึ้งชักเกรงแพรวดาวโกรธ แต่สิ่งที่ตนทำเพื่อหาหลักฐานจากมิซาว่า ริวเข้าใจแนะนำให้บอกเธอ ทาเคชิหนักใจไม่อยากให้เธอคิดมาก...คืนนั้น แพรวดาวยืนมองดาวเศร้าๆ ทาเคชิเอาผ้ามาคลุมไหล่แล้วสวมกอดเธออย่างอบอุ่น กระซิบบทกลอนที่แต่งให้ เธอต่อบทที่แต่งเสริม

ทาเคชิหมุนตัวแพรวดาวมาสบตา “ผมเคยแต่งกลอนนี้อย่างไร้ความหวัง ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ วันที่คุณรับรักผมทั้งตัวและหัวใจ”

“ฉันได้ยินเสียงหัวใจคุณ เสียงดังแว่วแสนไกล จนกระจ่างชัดขึ้นในใจฉัน”

“เส้นทางนักรบอาจไม่ราบเรียบเหมือนทางทั่วไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมอยากให้คุณหนักแน่นและเชื่อใจ”

“ฉันเชื่อหัวใจตัวเองเสมอค่ะอะนะตะ หัวใจคุณ หัวใจฉัน เราคือหัวใจดวงเดียวกัน”

ทั้งสองกอดกันแนบแน่นด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมด้วยรักท่ามกลางแสงระยิบระยับของดวงดาว

ooooooo