รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน

หลังจากคุยกับโอะซะมุ ทาเคชิเดินเคร่งเครียดออกมาหาแพรวดาว ขอบคุณมิโยะโกะที่ช่วยเหลือเธอ แล้วหันไปบอกแพรวดาว “กลับบ้านเราเถอะคิมิ”

มิโยะโกะได้ยินทาเคชิเรียกเพื่อนว่าคิมิ ก็อดค้อนเพื่อนรักไม่ได้ แพรวดาวเขินนิดๆ ก้มหัวลาฮิโระ อาเบะ...

ทาเคชิประคองแพรวดาวอย่างทะนุถนอม เผอิญริกิ ไอโกะ ซาโตชิมาถึง ทันทีที่ไอโกะเห็นลมหึงก็ขึ้นหน้า จะปราดเข้าเล่นงานแพรวดาวอีก ริกิปรามให้หยุด...ริกิยืนประจันหน้ากับทาเคชิ สายตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ถามจะแจ้งจับว่าที่โอะคะมิซังของตัวเองหรือ

ทาเคชิโต้ “กฎเกณฑ์ของสังคมคือการเคารพกฎหมาย ต่อให้ผมทำผิด ผมก็ต้องถูกลงโทษเช่นเดียวกับทุกคน”

ซาโตชิปราดเข้าผลักอกทาเคชิ “ทำร้ายจิตใจน้องฉันยังมีหน้ามาสั่งสอนพวกฉันอีกหรือ”

ริวเข้าขวาง ขู่อยากเพิ่มข้อหาทะเลาะวิวาทบนโรงพัก ให้เรื่องมันบานปลายกว่านี้ใช่ไหม ริกิจึงปรามลูกชายอย่าเสียมารยาท ฮิโระ อาเบะรีบบอกให้เข้าไปพบโอะซะมุ ท่านรออยู่ ไอโกะจ้องแพรวดาวอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เธอหลบสายตาด้วยความกลัว ทาเคชิกอดปกป้องคนรัก ซาโตชิไม่พอใจกระแทกเท้าเดินตามริกิไป โคจิเห็นแล้วเครียด เกรงเรื่องบานปลาย

ในรถ ทาเคชิกอดปลอบแพรวดาวมาตลอดทาง ทาโร่แอบมองผ่านกระจกมองหลังเศร้าๆ จนถึงบ้าน แพรวดาวสังเกตเห็นสีหน้าทาเคชิไม่ค่อยสบายใจคิดว่าเป็นเรื่องของตน เขาส่ายหน้า เป็นเรื่องที่โอะซะมุขอให้ช่วย หญิงสาวใจหาย คงหมายถึงเรื่องแต่งงานกับไอโกะ เขากุมมือเธอ

“ถึงผมจะแต่งงานกับไอโกะ ปัญหาก็คงไม่จบ ถ้าเจ้าหน้าที่บ้านเมืองเข้มแข็ง เมืองนี้คงไม่ต้องพึ่งพานักรบซามูไรคอยดูแล การตายของครอบครัวผมคงปิดคดีได้นานแล้ว”

“ถ้าคุณรู้ตัวคนบงการจะทำยังไงคะ”

“คนของผมสืบจนรู้ว่า โกะโร่ ซุจิ คนที่วางระเบิดรถยนต์ แอบทำงานให้ซะโต้ ถ้ามีโอกาส ผมฆ่าไอ้เคน– อิจิแน่...ผมเสียใจที่ปกป้องคุณได้ไม่ดีพอ ไม่คิดเลยว่าไอโกะจะโหดร้ายขนาดนี้” ทาเคชิมองหน้าบวมช้ำของแพรวดาวอย่างเสียใจ

แพรวดาวฉุกคิดถึงคำพูดของเคนอิจิที่ว่าทาเคชิรักตนมากถึงขนาดยกหยกประจำตระกูลให้ ทำให้ไอโกะโกรธจนสั่งจับตนมาขาย ผู้หญิงน่ากลัวที่สุดเวลาหวงของรัก...แพรวดาวโทษเป็นความผิดตัวเอง ทาเคชิแย้งตนต่างหากเป็นต้นเหตุที่รักเธอมากแม้เธอจะมีคนรักอยู่เมืองไทย หญิงสาวชะงักรู้สึกผิดที่หลอกเขาเรื่องคนรัก แต่ก็แก้ตัวให้ไอโกะที่ทำไปเพราะรักเขามาก

ทาเคชิโต้น้ำเสียงแค้นใจ “ผมยอมมิซาว่าเพื่อรักษาเกียรติให้โอะนิซึกะมาตลอด แต่ถ้าไอโกะทำร้ายคุณอีกครั้งเดียว ผมจะไม่ปล่อยไว้แน่”

ด้านไอโกะถูกริกิตักเตือนอย่างแรง ว่าไม่รู้จักคิดสิ่งที่ทำลงไปมันทำให้ทาเคชิเกลียดกว่าเดิม ไอโกะกรีดร้องว่าแพรวดาวแย่งทาเคชิ แค่กรีดหน้ายังน้อยไป ริกิเอ็ดว่าท่านโอะซะมุสั่งห้ามเข้าใกล้แพรวดาวอีก ซาโตชิเตือนน้องอดทนเพียงปีเดียวเธอก็จะกลับเมืองไทย แต่ไอโกะโวย

“หนูไม่อยากทน คุณพ่อต้องช่วยหนูกำจัดนังนั่นจากทาเคชิ ฆ่ามันโยนทะเลหรือจับมันขายซ่องไปเลยก็ได้”

ริกิตวาดจนไอโกะชะงักไม่กล้าเถียงอีก ว่าปัญหามันน้อยไปหรือ ถ้าจู่ๆแพรวดาวหายตัวไป ตำรวจต้องสงสัยเธอเป็นคนแรก และย้ำให้ทำตามที่โอะซะมุสั่ง แล้วจะได้เป็นโอะคะมิซังของทาเคชิ ไอโกะเม้มปากสายตาเคียดแค้นกลับเข้าห้อง เข่นเขี้ยว ทำไมทุกคนต้องปกป้องแพรวดาว ตนจะทำทุกอย่างให้เธอหายไปจากชีวิตทาเคชิ เขาต้องเป็นของตนคนเดียว

ooooooo

โคจิครุ่นคิดก่อนจะตำหนิทาโร่ว่า วันนี้ประมาททำให้แพรวดาวตกอยู่ในอันตราย ทาโร่รับผิด ต่อไปจะรอบคอบมากกว่านี้ โคจิดักคอให้ย้ายไปช่วยงานริวดูแลคลังสินค้าดีกว่า เพราะความสวยของโอคุซังเป็นอันตราย ใครอยู่ใกล้ก็ตกหลุมรัก ทาโร่ชะงักหลบสายตา คุกเข่าขอร้อง

“ผมรู้ว่าโอคุซังเป็นของโซเรียว รู้ว่าต้องปกป้องเธอด้วยชีวิต ขอให้ผมได้ปกป้องโอคุซังตลอดเวลาที่เธออยู่ที่นี่เถอะครับพ่อ”

“แกไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเจ็บปวดต่อความรู้สึกที่มีให้โอคุซัง”

“ผมถือเป็นเกียรติที่ได้ดูแลเธอ” ทาโร่เตรียมใจรับความเจ็บปวดนั้น

“จำไว้เสมอ โอคุซังคือหัวใจของโซเรียว เธอไม่มีวันเป็นผู้หญิงของแก” โคจิย้ำเตือน

ทาโร่รับคำแต่โคจิก็ยังหวั่นใจว่าลูกชายจะต้องเจ็บปวดกับเรื่องนี้...

เช้าวันใหม่ทาโร่มาคอยดูแลแพรวดาว วันนี้ทาเคชิและริวออกไปธุระ เขานำดอกดาวเรืองหนึ่งดอกใส่แจกันมามอบให้เธอ แพรวดาวเข้าใจว่าเป็นของทาเคชิฝากมา แพรวดาวคุยให้ทาโร่ฟังว่า ที่เมืองไทยตนมีสวนดาวเรืองรอบบ้าน เธอชวนเขาทานกลางวันด้วยกัน เขาเสียดายบอกว่าทาเคชิจะกลับมาทานกลางวัน ท่าทางหญิงสาวดีใจรีบเข้าครัว ทาโร่มองตามหลังเศร้าๆ...แพรวดาวสนุกกับการช่วยอายะโกะทำอาหารที่ทาเคชิชอบ อายะโกะบอกว่าทาเคชิชอบทานปลามาตั้งแต่เด็ก ส่วนริวชอบทานเนื้อสัตว์ หมูชุบแป้งทอด เธอจึงทำแต่อาหารที่ทั้งสองชอบ

“โซเรียวกับคุณริวดูรักกันดีนะคะ” แพรวดาวเปรย

“สองคนนั้นโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก เป็นทั้งเพื่อนและพี่น้องที่สนิทกันมากค่ะ...”

แพรวดาวฟังอายะโกะสาธยายความสัมพันธ์ของทาเคชิกับริว ไม่ทันไรเสียงสองคนดังขึ้น “ทาไดมา... กลับมาแล้วครับ”

แพรวดาวตื่นเต้นดีใจ อายะโกะบอกว่าเสียงดังขนาดนี้คงหิวโซมา ทั้งสองช่วยกันตั้งโต๊ะ

“โอะคาเอะรินาไซ...ขอต้อนรับกลับบ้านค่ะ” แพรวดาวยิ้มทักด้วยใบหน้าสดใส

ริวอดแซวไม่ได้ว่าอาหารวันนี้คงหวานปนเลี่ยน แพรวดาวยิ้มขำๆ รีบเอาใจบอกได้เตรียมของชอบของทั้งสองคน ริวปลื้มถึงกับออกปากว่า รู้ใจขนาดนี้ถ้าไม่มีเจ้าของตนจอง ทาเคชิกระแอมเสียงดังทำนองหวง...ทาโร่เข้ามารายงานว่า ฮิโระ ทากาฮาชิให้คนมาเชิญโซเรียวกับโอคุซังไปทานข้าวที่บ้าน ริวแทรกขึ้นว่าตนต้องไปไหมทั้งที่ใจอยาก ทาเคชิจึงแกล้งถามอยากไปหรือ

“ก็...ถ้าเป็นงานเลี้ยงต้อนรับโอคุซัง ฉันก็ต้องไปเพื่อให้เกียรติโอคุซังของฉัน”

“ของฉันไม่ใช่ของแก” ทาเคชิโวย

“ของแกก็เหมือนของฉันนั่นแหละ”

ทาเคชิสวนเรื่องมากไม่ต้องไป ริวร้องลั่น ไม่ได้ตนไม่ไปเสียมารยาท ทาเคชิถาม อยากเจอมายูมิก็บอกมาอย่าทำปากแข็ง ริวทำไม่ได้ยินหันมาคีบอาหารกินหน้าตาเฉย แพรวดาวขำ

คืนนั้นพอทาเคชิอาบน้ำกลับเข้าห้อง เห็นแพรวดาวนั่งมองดอกดาวเรือง พลันเธอกล่าวขอบคุณสำหรับทุกอย่าง เขาชำเลืองมองดอกไม้งงๆ หญิงสาวลุกขึ้นมาจับมือขอบคุณ

“คุณทำให้ฉันนึกถึงบรรยากาศอบอุ่นที่เมืองไทย บ้านฉันที่นั่นปลูกดอกดาวเรืองเต็มไปหมด...ฉันประทับใจมากค่ะ”

ทาเคชิเห็นเธอมีความสุขก็เออออรับ “สำหรับคิมิที่รัก ผมอยากให้คุณมากกว่าดาวเรืองดอกเดียว แต่จะปลูกสวนดาวเรืองให้คุณจนสุดสายตา เหมือนความรักที่ผมมีให้คุณไม่สิ้นสุด”

แพรวดาวยิ้มปลื้ม จู่ๆสีหน้าทาเคชิเปลี่ยนเป็นกังวล บ่นว่า “ผมเห็นความรักของตัวเองแล้วเหนื่อยใจแทนริว ไม่รู้ผมจะตายก่อนที่มันจะเลิกปากแข็งยอมรับว่ารักมายูมิไหม”

หญิงสาวใจหายวาบรีบเอามือแตะปากไม่ให้เขาพูดเรื่องตาย คนไทยถือ ทาเคชิบอกว่าพูดเล่น แพรวดาววิตกว่าการเป็นโอคุซังของเขาจะยืนยาวแค่ไหน เพราะเส้นทางนักรบของเขามีแต่การเข่นฆ่าล้างแค้น ไม่เหมือนชีวิตธรรมดาที่ตนเติบโตมา ทาเคชิสะเทือนใจไม่อยากให้แพรวดาวต้องแอบร้องไห้เหมือนแม่ของเขา จึงขอให้เธออดทน อีกปีเดียวก็จะได้กลับเมืองไทย ตนยอมเจ็บปวดคิดถึงเธอ ดีกว่าให้เธออยู่ท่ามกลางอันตราย แพรวดาวเศร้าใจไม่ต่างจากทาเคชิ

ooooooo

บรรยากาศภายในบ่อน เต็มไปด้วยนักพนัน ชินคุงลูกชายวัย 10 ขวบของชินอิจิ แอบตามพ่อเข้ามาซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะ เผอิญเคนอิจิกำลังอาละวาดใส่ลูกน้องที่ทำงานพลาด เขวี้ยงแก้วแตกลงพื้น เศษแก้วกระเด็นบาดหน้าชินคุงร้องไห้โฮ ชินอิจิตกใจรีบเข้าไปดูลูก

พอเคนอิจิเห็นแทนที่จะรู้สึกผิดกลับโมโหตบหน้าชินอิจิต่อหน้าเด็ก และไล่ให้เด็กกลับไป ชินอิจิรีบพาลูกออกประตูหลังบ่อน ถามมาทำไม ชินคุงตอบว่ามาขอเงินไปซื้อยาให้แม่ เขาจึงรีบควักเงินให้แล้วกำชับให้รอพ่ออยู่ที่บ้าน เสร็จงานจะรีบกลับ

ในห้องทำงานเคนอิจิ...โคเฮชั่งใจก่อนจะเข้ามารายงานว่า ไนต์คลับเสียหายมากต้องปิดซ่อมหลายเดือน รายละเอียดค่าใช้จ่ายผู้รับเหมาจะแจ้งอีกที เคนอิจิเข่นเขี้ยวยังดีที่มีรายได้จากบ่อน ชินอิจิกลับเข้ามายืนข้างๆ ข่มความแค้นใจที่ทำให้ลูกตนต้องเจ็บ เคนอิจิปรายตามองเคืองๆ ยามะเข้ามายื่นจดหมายจากไอโกะให้ เขาเปิดอ่าน...เจอกันพรุ่งนี้ ที่เดิม...เคนอิจิยิ้มย่องที่ตัวช่วยกำจัดทาเคชิมาได้จังหวะพอดี

รุ่งเช้าเคนอิจิมาที่ศาลเจ้าประจำเมือง เข้ามานั่งข้างๆไอโกะซึ่งกำลังไหว้พระ กระซิบถามคิดถึงสามีหรือ ไอโกะสวน “โดนดาบทาเคชิจนปากจะฉีกถึงหูแล้ว ยังไม่เข็ดอีกเหรอ”

เคนอิจิลูบรอยแผลที่หน้าอย่างเจ็บใจ ยิ่งไอโกะต่อว่าทำงานพลาด ยิ่งแค้นเพราะจากที่ทำงานให้เธอถึงถูกทาเคชิถล่มไนต์คลับวอด...ไอโกะมาเพื่อสั่งให้เขาจับแพรวดาวไปขายซ่องหรือฆ่าทิ้งอีกครั้ง เคนอิจิโต้ “ผมไม่รับคำสั่งใคร อย่ามาขึ้นเสียงกับผม”

“ช่วยกำจัดนังเซโกะให้ฉันหน่อย ต้องการค่าจ้างเท่าไหร่ ฉันยินดีจ่าย” ไอโกะอ่อนลง

เคนอิจิยิ้มกริ่ม ใช้สายตาโลมเลียบอกไม่อยากได้เงิน ไอโกะรู้ความต้องการของเขา อ้าปากจะโวยแต่ถูกเขาขู่ จำต้องโอนอ่อนยอมไปนอนกับเขาอีกครั้งเพื่อกำจัดแพรวดาว

ในขณะที่แพรวดาวได้รับชุดสวยที่ทาเคชิจัดให้ใส่ไปทานข้าวบ้านฮิโระ ทากาฮาชิ อายะโกะช่วยแต่งตัว...

ทาเคชิเข้ามาเห็นแพรวดาวในชุดกิโมโนสีแดงสวยสง่าก็ตะลึงงัน อ้อนให้เธอช่วยแต่งตัวให้ อายะโกะยิ้มๆ ถอยออกไปจากห้อง หญิงสาวเขินอายเมื่อเห็นเขาถอดเสื้อต่อหน้า ทาเคชิถามยังไม่ชินอีกหรือ เธอโต้ว่าไม่ใช่โรคจิตชอบมองคนแก้ผ้า เขาสวน แต่เขาชอบมองเธอ แพรวดาวค้อนขู่ถ้าไม่เลิกแกล้งจะให้คัตสึ เซกิมาแต่งตัวให้ เขากลับชมว่าเธอยิ่งงอนยิ่งน่ารัก

“ฉันทำอะไรก็ดีไปหมดสำหรับคุณ”

“แค่มีคุณคนเดียว โลกนี้ก็น่าอยู่สำหรับผม”

แพรวดาวสลดลง “ถ้าฉันกลับเมืองไทยหลังจากเรียนจบ โลกของคุณจะเป็นยังไง”

“คงเหมือนคนตายทั้งเป็น” แพรวดาวใจหายวาบ เขาดึงเธอมากอด “แต่ตอนนี้เราอยู่ด้วยกัน ผมจะเก็บความสุขที่มีคุณไว้ให้มากที่สุด” ทาเคชิฝืนยิ้มให้กำลังใจตัวเอง

ทาเคชิประคองแพรวดาวลงมา เจอริวยืนรอในชุดกิโมโนสีเทาเข้ม โกนหนวดเคราใบหน้าหล่อเหลา อดแซวไม่ได้ว่าคงตื่นเต้นจนรอแทบไม่ไหว ริวแขวะกลับใครจะมีความสุขกุ๊กกิ๊กได้ทุกที่ทุกมุมเหมือนบางคู่ แพรวดาวแปลกใจที่ทาโร่ไม่ได้ไปด้วย ทาเคชิบอกว่าวันนี้มีตนเป็นบอดี้การ์ดแล้วให้ทาโร่หยุดพักบ้าง ริวเร่งให้รีบไป ทาเคชิสังเกตเห็นแพรวดาวท่าทางประหม่าเพราะออกงานเป็นครั้งแรกในฐานะโอคุซัง จึงปลอบให้สบายใจ หญิงสาวมีกำลังใจขึ้น

ส่วนทาโร่พอได้พักก็ดูแลปรนนิบัติพ่อ โคจิภูมิใจที่ทาโร่เป็นลูกที่ดีเชื่อฟังคำสั่งตลอดมา “แกเป็นทายาทคนเดียวของพ่อ พ่อทุ่มเทสอนวิชาความรู้ทุกอย่างให้ เพราะต้องการให้สืบทอดหน้าที่ของตระกูลซาซากิต่อจากพ่อ” โคจิมอบแหวนประจำตระกูลให้ “ต้นตระกูลเราสืบทอดหน้าที่องครักษ์ของโอะนิซึกะจากรุ่นสู่รุ่น ถึงเวลาแล้วที่พ่อจะมอบหน้าที่แห่งเกียรติยศให้ลูกเป็นผู้ดูแล ขอให้ทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด”

ทาโร่รับคำและสัญญาจะดูแลด้วยเลือดและลมหายใจ โคจิยิ้มอย่างภูมิใจ

ooooooo

เมื่อมาถึงบ้านทากาฮาชิ ทุกคนรอต้อนรับหน้าบ้าน ฮิโระและทามาโกะทักทาย “ยินดีต้อนรับโซเรียว วะคะกะชิระ ซึ่งหมายถึงริว และโอคุซัง ทั้งสามโค้งรับ ริวเผลอมองมายูมิจนลืมทักทายกลับ หลุดปากออกมาว่า “สวยนะครับ...เอ้อ! บ้านสวยดีนะครับ”

ทุกคนหัวเราะขำๆ ฮิโระเชิญเข้ามานั่งคุยรอเวลาอาหาร ทามาโกะขอตัวเข้าไปเตรียมอาหารต่อกับมายูมิ แพรวดาวรีบขอไปช่วย มายูมิซึ่งมีอคติกับแพรวดาว ปัดว่าเธอเป็นแขกไม่เหมาะจะเข้าครัว แต่ฮิโระกลับเชื้อเชิญ ทามาโกะเองก็คิดเหมือนลูกสาวจึงเฉยเมยต่อแพรว–ดาว...พอเข้ามาในครัวทั้งสองทำไม่สนใจ แพรวดาวเอ่ยปากขอช่วยจัดผัก มายูมิโพล่งขึ้น

“ช่วยจัดลำดับความสำคัญของผักแต่ละชนิดให้ถูกด้วยนะคะว่าผักชนิดไหนควรทานก่อนหรือทานทีหลัง ถึงแม้บางครั้งคนทานจะชอบผักสีสวยที่มีความสำคัญน้อยกว่า ก็ไม่ได้แปลว่าผักชนิดนั้นจะมีความสำคัญมากกว่า” มายูมิเลื่อนจานผักให้ก่อนจะลุกไปยังหม้อซุป

แพรวดาวรู้สึกแปลกๆกับคำพูดของมายูมิ เห็นท่าทางเธอทำอาหารเก่งจึงชม มายูมิตอกกลับว่า ผู้หญิงเมืองนี้ถูกฝึกให้เก่งงานบ้านงานเรือนทุกคน เพื่อเตรียมเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามขนบธรรมเนียมของสามี...แพรวดาว สะอึกรู้ว่าโดนกระทบ แต่พยายามนิ่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เห็นมายูมิกำลังใส่เต้าเจี้ยวบดในน้ำซุป จึงเอ่ยว่าป้าอายะโกะสอนให้คนมิโซะละลายเป็นเนื้อเดียวกันก่อนจะได้ไม่จับเป็นก้อน มายูมิรู้แก่ใจแต่ไม่ทำตามเทพรวดลงไป พอแพรวดาวเตือนให้หรี่ไฟอ่อนกลิ่นหอมของมิโซะจะได้ไม่จางหาย มายูมิยิ่งเร่งไฟแรงประชด บรรยากาศดูตึงเครียด

เมื่อถึงเวลาที่ทุกคนพร้อมหน้าบนโต๊ะอาหาร ฮิโระ เอ่ยปากชื่นชมแพรวดาวว่ามีความสวยสง่า เป็นแม่บ้านแม่เรือนสมเป็นโอคุซัง ริวรีบบอกว่าเธอเป็นสุดรักสุดหวงของโซเรียว ถ้าไม่เกรงใจฮิโระคงไม่ยอมให้ออกมาให้ใครชื่นชมความสวยของเธอ ทาเคชิว่าริวเพ้อเจ้อ แต่ฮิโระก็ถือเป็นเกียรติ มายูมิกับทามาโกะลอบมองแพรวดาวด้วยสายตาดูหมิ่น แพรวดาวหน้าเสีย พลันริวซดน้ำแกงแล้วสำลักพรวดออกมาจนทุกคนตกใจ ริวกล่าวขอโทษ ตนสำลักก้อนมิโซะ ทุกคนหันมามองถ้วยซุปของตัวเองแล้วเห็นมิโซะเป็นก้อนๆลอยอยู่จริง ฮิโระตำหนิมายูมิทำขายหน้า มายูมิก้มหน้ารู้สึกผิด แพรวดาวรีบออกรับแทนว่าตนเป็นคนทำ ลืมสูตรที่ป้าอายะโกะสอนไว้

แพรวดาวขอทำให้ใหม่ เธอเข้ามาลงมือทำซุป มายูมิตามเข้ามาถามว่ารับผิดแทนตนทำไม แพรวดาวตอบว่าตนอาสาเข้ามาช่วยในครัวก็ถือเป็นความบกพร่องของตน มายูมิหาว่าทำดีเพื่อหวังตีสนิท แพรวดาวถามกลับ เธอรู้สึกไม่ดีกับตนใช่ไหม มายูมิมองอึ้งๆ พูดไม่ออก...

พอทุกคนได้ซดน้ำซุปที่แพรวดาวทำมาให้ใหม่ก็ออกปากชมว่าอร่อย แต่แปลกใจที่แพรวดาวกับมายูมิยังไม่ออกมาจากครัว ทามาโกะถามแม่บ้าน เธอรายงานว่าทั้งสองออกไปเดินเล่นในสวน ฮิโระจึงให้สองสาวได้ทำความรู้จักกัน มายูมิจะได้ปรึกษาเรื่องการสอบเข้ามหาวิทยาลัย

ในสวน แพรวดาวเดินคุยกับมายูมิ เธอกล่าวขึ้นว่า บ้านเล็กแต่อบอุ่น ดีกว่าบ้านหลังโตที่เงียบเหงา มายูมิ ถามเสียงขุ่นไม่มีความสุขหรือที่ได้อยู่บ้านหลังใหญ่

“หลายคนใฝ่หาความยิ่งใหญ่ แต่บางคนไม่อยากรับมัน ฉันเป็นอย่างหลัง...ฉันเข้าใจอคติที่คุณมีต่อเมียรอง ถ้าฉันเป็นคุณก็คงไม่พอใจถ้าริวมีโอคุซัง แต่ฉันไม่มีทางเลือกมากนักหรอก”

มายูมิไม่เข้าใจ แพรวดาวจึงเล่าสาเหตุที่ต้องมาอยู่บ้านโอะนิซึกะ ทาเคชิกลัวจะมีคนมาทำร้ายตนอีก ตนไม่ได้ตั้งใจจะแย่งเขามาจากไอโกะ อีกแค่ปีเดียวตนก็จะกลับเมืองไทย...มายูมิเริ่มเข้าใจกล่าวขอโทษที่มีอคติ แพรวดาวยิ้มให้อย่างจริงใจแล้วชวนคุยเรื่องที่ริวช่วยพูดกับฮิโระยอมให้เธอได้เรียนหมอ เพราะเขาเป็นห่วงความรู้สึกเธอมาก ขอให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์หัวใจ

“โอคุซังน่ารักมาก ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมโอะนิซึกะโซเรียวถึงได้รักคุณขนาดนี้”

แพรวดาวขอให้มายูมิถือว่าตนเป็นพี่สาว มายูมิ จึงเรียกพี่เซโกะอย่างเต็มปากเต็มคำ...ริวออกมาตาม แพรวดาวถือโอกาสให้สองคนได้คุยกัน ขอตัวไปหยิบเครื่องดื่ม ริวเปรยว่าโอคุซังเจ้าเล่ห์ มายูมิเถียงแทน “พี่เซโกะเป็นคนน่ารัก ไม่เจ้าเล่ห์เหมือนคุณ”

ริวรู้ทัน แซวว่าซาบซึ้งที่แพรวดาวออกรับแทนเรื่องน้ำซุปแย่ๆฝีมือใครบางคน มายูมิชะงัก ริวบอกว่าตนทานอาหารฝีมือแพรวดาวมาหลายมื้อ รู้ดีว่าเธอไม่เคยพลาด มายูมิเคืองแขวะเขาแสนรู้ ริวฉวยโอบเอวเธอโทษฐานว่าตนเป็นสุนัขแสนรู้ หญิงสาวโต้เขาจินตนาการไปเอง ริวจ้องตาซึ้งทำให้เธอใจสั่นรัว เขากระเซ้า ไม่ขัดขืนหมายถึงยอมทุกอย่าง มายูมิรู้สึกตัวผลักเขาออกเดินหนี เขาตะโกนไล่หลังชมว่าวันนี้เธอสวยมาก เธอแอบยิ้มเขิน

ooooooo

กลับถึงบ้าน อายะโกะถามไถ่ ริวเอาแต่อมยิ้มมีความสุขจนแพรวดาวตอบแทนว่า มีคนอิ่มใจทานอะไรก็อร่อย ริวหันขวับมาถามนินทาอะไร ทาเคชิว่าไม่ได้นินทา พูดตรงๆ

แพรวดาวจึงกล่าว “ถึงรักจะเกิดจากหัวใจ แต่ถ้าไม่บอกออกไป คนที่เรารักก็ไม่มีทางรู้”

ริวทำไม่รู้ไม่ชี้ป้องปากหาวขอตัวไปนอน ทุกคนมองตามส่ายหัว อายะโกะรายงานทาเคชิว่า มีคนของมิซาว่ามาถามหาไอโกะ สงสัยจะแอบหนีเที่ยว ทาเคชิ แปลกใจ

ในขณะที่ไอโกะไปหาเคนอิจิที่บ่อนตามที่เขาต้องการ เพียงเพื่อให้เขาทำลายแพรวดาว โดยไม่สนใจว่าตัวเองต่างหากที่ตกเป็นเหยื่อของเขา ไอโกะต้องกล้ำกลืนฝืนใจนอนกับเคนอิจิ...ริกิกับซาโตชิให้คนออกไปตามหาไอโกะตามบ้านเพื่อนก็ไม่พบ ทั้งสองเป็นห่วงนึกแค้นทาเคชิเป็นต้นเหตุให้ไอโกะต้องเป็นแบบนี้ ไม่ทันไรไอโกะกลับมา ซาโตชิตำหนิน้องสาว

“พ่อเป็นห่วงเธอมาก ถึงกับให้คนออกตามหาทั่วเมือง”

ไอโกะตกใจเกรงจะรู้ว่าตนไปหาเคนอิจิ แต่พอริกิออกมาถามอย่างห่วงใยว่าไปไหนมา ก็โล่งใจโกหกไปว่าติวหนังสืออยู่ห้องสมุดมหาวิทยาลัย เพราะอยากรีบเรียนให้จบมาเป็นโอะคะมิซังที่ดีของทาเคชิ ริกิ ถอนใจลูกคิดได้แบบนั้นก็ดี แต่ซาโตชิไม่อยากเชื่อ...

เช้าวันใหม่ ทาเคชิค้นหาหนังสือบนโต๊ะ ทำสมุดบันทึกของแพรวดาวตก พอหยิบขึ้นมา เห็นหน้าปฏิทินวงไว้ว่าเป็นวันเกิดเธอ ก็ชะงัก...ทาเคชิเดินตามหาแพรว-ดาวมาถึงหน้าบ้านโคจิ เห็นทาโร่กำลังตัดดอกดาวเรือง และเห็นแปลงดอกดาวเรืองสะพรั่งจึงถามชอบปลูกดอกนี้หรือ ทาโร่หลบตาตอบรับ ทาเคชิเกิดความคิดบางอย่างให้ไปช่วยปลูกดอกดาวเรืองในสวนโอะนิซึกะ

ทาเคชิพาแพรวดาวเดินออกมาที่สวนและอวยพร “สุขสันต์วันเกิดคิมิที่รักของผม”

แพรวดาวตื้นตัน ทาเคชิมอบของขวัญอีกชิ้นเป็นสร้อยทองคำขาวเปลี่ยนเส้นที่ห้อยจี้หยกที่คอเธอ “ผมอยากหาของขวัญที่ดีกว่านี้ให้แต่กลัวช้าไปเลยเอาสร้อยที่พ่อให้แม่ตอนสาวมาให้”

“นี่คือของขวัญที่ดีที่สุดและมีค่ามากที่สุดสำหรับฉันแล้วค่ะ อะนะตะ” แพรวดาวซาบซึ้งและขอร้องไม่ให้เขาเอาของมีค่ามาเซอร์ไพรส์อีก

ทาเคชิปลื้มใจขอให้เธอเตรียมตัวไปฉลองวันเกิดในคืนนี้ ทั้งสองเดินชมสวนอย่างมีความสุข ห่างออกมา ทาโร่แอบมองพึมพำ “สุขสันต์วันเกิดคุณ...แพรว...ดาว”

จูโร่มารายงานไอโกะ ตนสืบรู้มาว่าทาเคชิจะพาแพรวดาวไปฉลองวันเกิด ไอโกะปรี๊ด ซาโตชิเข้ามาเตือนว่าโอะซะมุห้ามเธอยุ่งกับแพรวดาว ไอโกะเถียงไม่ได้ห้ามติดตามเรื่องเธอ ซาโตชิเตือนสติ คนที่ทำร้ายเธอคือทาเคชิ ต่อให้ไม่มีแพรวดาว เขาก็ไม่มีทางรักเธอ ไอโกะกรี๊ดลั่น หาว่าพี่อิจฉาทาเคชิ ตวาดอย่ามายุ่งเรื่องของตน แทนที่ซาโตชิจะโกรธน้องกลับแค้นทาเคชิ

ooooooo

รถทาเคชิแล่นมาในที่จอดรถใต้ดิน ทาโร่ คัตซึและเซกิคอยคุ้มกันความปลอดภัย เจ้าของร้านจัดมุมพิเศษไว้ให้ อาหารทยอยเข้ามาวาง ทาโร่สังเกตเห็นเด็กเสิร์ฟคนหนึ่งมีพิรุธ จึงจับตามอง ทำให้คนร้ายที่ปลอมเป็นเด็กเสิร์ฟไม่สามารถลงมือได้ ทาโร่ตามติดเข้าไปในครัวแต่ไม่พบ

แพรวดาวเห็นโต๊ะใกล้ๆเป็นพ่อแม่ลูกกำลังทานอาหารยิ้มแย้มมีความสุขก็อดคิดถึงพ่อแม่และน้องชายไม่ได้ ทาเคชิเห็นเธอเศร้าลงก็เป็นห่วง เธอเปรย “วันเกิดฉันทุกปี แม่จะอบขนมเค้กให้ ฉันกับน้องชายจะช่วยกันละเลงครีมบนหน้าเค้กตามใจเรา”

ทาเคชิขำเพราะเคยได้ยินแต่แต่งหน้าเค้ก แพรว-ดาวเล่าว่าน้องชายชอบแอบกินน้ำตาลดอกไม้จนหน้าเค้กโล่งไม่มีอะไรแต่ง เสียดายปีนี้ไม่ได้อยู่กับครอบครัว

ทาเคชิปลอบว่า เราคือครอบครัวของคิมิ แพรวดาวซาบซึ้ง “ขอบคุณค่ะอะนะตะ คุณดีกับฉันเหลือเกิน”

“คุณคือหัวใจของผม ผมต้องดูแลหัวใจให้ดีที่สุด แม้จะแลกด้วยชีวิต”

แพรวดาวเอามือปิดปากเขา “ฉันบอกแล้วไงคะว่าอย่าพูดแบบนี้”

“ขอโทษครับผมชินปาก คุณจะลงโทษด้วยการจูบหรือหอมแก้มก็ได้นะ ผมยอมทุกอย่าง”

“นับวันจะปากหวานเหมือนคุณริว”

“ไม่เหมือน...ริวปากหวานกับผู้หญิงทุกคน แต่ผมปากหวานกับคุณคนเดียว” ทาเคชิสบตาหวานอ้อน แพรวดาวยิ้มให้แต่สายตากลับมีแววกังวลใจ

ทาเคชิจูงมือแพรวดาวเดินมาที่รถ ทั้งสองหยอกล้อกันไปมา ทาโร่มองแหวนประจำตระกูลที่พ่อมอบให้ราวกับย้ำเตือนตัวเองว่าต้องทำหน้าที่ดูแลโอะนิซึกะด้วยเลือดและลมหายใจ พลันขณะที่เดินผ่านตู้กดน้ำที่มีคนกำลังกดอยู่ ชายคนนั้นชักปืนออกมายิงใส่ ทาโร่พุ่งเข้าดึงทาเคชิกับแพรวดาวหลบวิถีกระสุนได้ทันกาลแต่ตัวเองโดนกระสุนเฉี่ยวหัวไหล่ เขายิงสวนออกไป ทาเคชิเห็นคนร้ายอีกคนเล็งปืนมาทางแพรวดาวจึงเอาตัวบังเธอไว้ กระสุนเจาะเข้ากลางหลังทรุดลง คัตซึกับเซกิยิงใส่คนร้ายตายหนึ่ง แพรวดาวกอดทาเคชิร้องไห้โฮเขย่าให้เขารู้สึกตัว

ทาเคชิถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน ระหว่างที่หมอยื้อชีวิตเขากลับมา ทาเคชิรู้สึกว่าตัวเองล่องลอยมาเจอ พ่อแม่ พี่ชายและพี่สะใภ้ ภาพในอดีตที่พ่อต้องการให้เขาเข้มแข็ง เป็นโอะนิซึกะที่แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่ แต่เขากลับบ่นต้องการมีชีวิตสงบ ไม่อยากต่อสู้กับใครให้เลิกยุ่งกับเขา เสียงระเบิดตูม...ดังขึ้น เขาเห็นทุกคนนอนจมกองเลือดก็ถลาเข้ากอดแม่ ร้องว่าทุกคนต้องไม่ตาย

เสียงแพรวดาวเรียก เขาหันมาเห็นเธอยืนยิ้ม “ทิ้งอำนาจทุกอย่างแล้วไปกับฉันเถอะค่ะ ไปอยู่ในโลกที่แสนสงบของเรา ฉันรักคุณค่ะทาเคชิ...” ร่างเธอจางหายไปในหมอกควัน

“รอผมด้วยเซโกะ...อย่าทิ้งผมไป...เซโกะ!” ทาเคชิร้องลั่น

เสียงหมอนับหนึ่ง...สอง...สาม เคลียร์ ปั๊มหัวใจบนร่างทาเคชิอีกครั้ง...แพรวดาวยืนร้องไห้อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ทาโร่คอยปลอบให้เข้มแข็ง ริว โคจิ มาซาโตะและคาซูมะวิ่งเข้ามา ไม่ทันถามอะไร พยาบาลออกมา แพรว–ดาวถลาเข้าถามอาการทาเคชิ เธอบอกว่าเขาเสียเลือดมาก แพรวดาวแทบทรุด ริวแตะแขนให้กำลังใจ ว่าวิญญาณอิจิโร่ต้องคุ้มครองทาเคชิให้ปลอดภัย

ooooooo

ในห้องทำงานมิซาว่า ริกิตกใจมากเมื่อซาโตชิรายงานว่า ได้จ้างมือปืนไปฆ่าทาเคชิกับโอคุซังแต่ทำงานพลาด ริกิตวาดลูกชาย งานใหญ่ขนาดนี้ทำไมไม่ปรึกษากันก่อน ริกิสั่งให้ส่งคนไปเก็บมือปืนและเผาศพทิ้งก่อนที่จะสาวมาถึงตัว แต่ก็ยังมีศพคนร้ายที่ตายคาที่อยู่ก็ให้ทำไม่รู้จัก

“ทำไมเราไม่ประกาศสงครามกับโอะนิซึกะไปเลย” ซาโตชิยังออกความเห็น

“ถ้าเราเผชิญหน้ากับโอะนิซึกะตอนนี้จะเสียเปรียบ จำเป็นต้องแสดงตัวเป็นมิตรกับพวกมันไปก่อน รีบไปเก็บมือปืนตามที่ฉันสั่งก่อนที่ตำรวจหรือไอ้ริวจะแห่มาล้างแค้นให้ไอ้ทาเคชิ” ซาโตชิยืนลังเล ริกิทุบโต๊ะปัง “แกจะเป็นโซเรียวในอนาคตต้องเด็ดขาด ใครทำงานพลาดก็ต้องฆ่ามันทิ้ง แล้วอย่าให้ไอโกะรู้เรื่องนี้เด็ดขาด” ซาโตชิรับคำแผ่วเบา ริกิผุดสายตาอำมหิตออกมา...

ทุกคนยังเฝ้ารอหน้าห้องฉุกเฉิน ริวถามอาการบาดเจ็บของทาโร่ เขากลับบอกว่ากระสุนถากหัวไหล่นิดหน่อยไม่เป็นไร ทันใดหมอเดินออกมา ทั้งแพรวดาว และริวถลาเข้าหา หมอบอกว่าทาเคชิพ้นขีดอันตรายแต่ยังไม่ฟื้นเพราะเสียเลือดมาก แพรวดาวน้ำตาไหลรินเข้ามาดูทาเคชิในห้อง เห็นสายระโยงระยางเต็มตัวยิ่งเศร้าเสียใจ ริวให้เธอกลับไปพักผ่อนแต่เธอไม่กลับ จะอยู่รอจนกว่าทาเคชิฟื้น ริวจึงสั่งคัตซึกับเซกิเฝ้าหน้าห้อง ทาโร่ขออยู่ด้วยแต่โคจิเห็นลูกบาดเจ็บให้กลับไปพัก ทาโร่ไม่กล้าแย้ง ริวเข่นเขี้ยวว่าเป็นฝีมือพวกซะโต้ โคจิให้คนไปแจ้งความแล้ว

“ทาเคชิเป็นญาติเพียงคนเดียวของฉัน ทำร้ายทาเคชิก็เหมือนทำร้ายฉัน กฎหมายเล่นงานพวกซะโต้ช้าไป พาพวกเราไปถล่มซะโต้ให้สิ้นซากเลยดีกว่า” ริวเจ็บแค้น

“จัดการพวกซะโต้มันไม่ยาก แต่ต้องแน่ใจว่ามือปืนเป็นคนของพวกมัน” คาซูมะท้วง

มาซาโตะขอให้ริวใจเย็นอย่าใช้อารมณ์ ริวปักใจว่าเป็นเคนอิจิ แต่พอสังเกตเห็นสีหน้าแพรวดาว คงไม่ต้องการฟังเรื่องเข่นฆ่า จึงขอตัวกลับ ทาโร่มองแพรวดาวอย่างอาลัยอาวรณ์...

เมื่อทุกคนกลับไป แพรวดาวลูบไล้ใบหน้าทาเคชิ น้ำตาไหลรินใจแทบขาด รำพัน

“อะนะตะ ชีวิตคุณจะเดินอยู่บนเส้นทางอันตรายนี้ไปอีกนานแค่ไหน ฉันคงไม่มีวันชินกับวิถีชีวิตของซามูไรได้เลย...” แพรวดาวสะท้อนใจเมื่อนึกถึงไม่มีทางได้อยู่ร่วมกัน

ขณะเดียวกัน เคนอิจิรู้ข่าวทาเคชิถูกยิงปางตายก็หัวเราะชอบใจ และว่าที่ไม่ตายเพราะคงอยากตายด้วยมือตน ชินอิจิถามไม่สงสัยหรือว่าใครทำ เคนอิจิกลับด่าว่าใครทำก็ช่างแต่เราได้ประโยชน์ ไม่จำเป็นต้องคิดให้รกสมองโง่ของเขา ชินอิจิพยายามสะกดกลั้นความคับแค้นใจ

จากที่โดนกระสุนถากที่หัวไหล่ ทาโร่ทนเจ็บขณะที่โคจิทำแผลให้ โคจิทำแผลไปก็เตือนให้รอบคอบกว่านี้ วันหน้าอาจไม่โชคดีแบบนี้ ทาโร่รับคำ โคจิย้ำ

“แผลที่กายทายาไม่นานก็หาย แต่แผลที่ใจ เผลอถูกกรีดเมื่อไหร่ ยาอะไรก็รักษาไม่ได้” ว่าแล้วก็ให้ทาโร่ตามเข้าไปในห้องเก็บป้ายบรรพบุรุษ

โคจิให้ทาโร่คุกเข่าลงและสาบานต่อหน้าบรรพบุรุษ ว่าจะมอบชีวิตและหัวใจจงรักภักดีต่อโอะนิซึกะทุกคน ไม่ใช่เพื่อใครคนหนึ่ง...ทาโร่อึกอักตอบว่าตนทำเพื่อโอะนิซึกะอยู่แล้ว

“งั้นแกก็สาบานว่าจะไม่ทรยศหักหลังโอะนิซึกะโซเรียว ด้วยการกระทำหรือด้วยหัวใจของแก...ถ้าไม่กล้าสาบาน แหวนประจำตระกูลซาซากิก็ไม่คู่ควรกับลูกหลานอย่างแก”

ทาโร่เห็นสายตากร้าวของพ่อก็ยอมก้มศีรษะสาบานด้วยความเจ็บปวดใจ แต่ในใจสัญญาว่าจะดูแลปกป้องโอคุซังของโซเรียวด้วยชีวิต แม้จะทุกข์ทรมานใจขนาดไหนก็ตาม

ooooooo