รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน
ตอนที่ 6
อัลบั้ม: ละครเรื่อง "รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน"
กลางดึก แพรวดาวนอนไม่หลับพลิกตัวมาเจอทาเคชิซึ่งนอนไม่หลับเช่นกัน ทั้งสองจึงหัวเราะ ทาเคชิถามแปลกที่หรือ แพรวดาวพยักหน้ายิ้มๆ แต่ชายหนุ่มกลับบอกว่า ตนมีความสุขจนไม่อยากให้คืนนี้ผ่านไป หญิงสาวเขินเปลี่ยนเรื่องคุย
“ตอนเล่นโจฮัง ทำไมคุณขอดูลูกเต๋าคะ”
“พ่อเคยบอกผมว่า บ่อนของอาริกิ จะเอาลูกเต๋าที่ถูกเจาะเป็นพิเศษมาใช้ ทำให้ลูกเต๋าส่วนใหญ่ออกเป็นด้านเลขคี่ เมื่อรวมแต้มก็เป็นเลขคู่...เคนอิจิไม่ใช่คนซื่อสัตย์ ผมจึงลองเสี่ยงดู”
“ตอนนั้นฉันกลัวว่าคุณจะทายผิด”
“ไม่ว่าผมจะชนะหรือแพ้ เคนอิจิก็ไม่ปล่อยเรา”
แพรวดาวอึ้งที่เขารู้ว่าไม่มีทางรอดแต่ยังไปช่วย ทาเคชิบอกว่าที่ตนเลือกโจคือเลขคู่ หมายถึงเราสองคน ถ้าอยู่ก็อยู่ด้วยกันถ้าตายก็ต้องตายพร้อมกัน...แพรวดาวซาบซึ้ง
“ทาเคชิ...ฉันไม่รู้จะตอบแทนความรักของคุณยังไง”
“เวลาหนึ่งปีที่ได้อยู่กับคุณจนกว่าจะเรียนจบ มันมีค่าที่สุดสำหรับชีวิตผมแล้ว ตราบใดที่ผมยังไม่ได้แต่งงานกับไอโกะ คุณคือภรรยาที่ต้องออกงานคู่กับผม พรุ่งนี้คุณต้องเริ่มรับผิดชอบในฐานะ...โอคุซัง” ทาเคชิกุมมือแพรวดาวดุจจะถ่ายทอดความรู้สึกรักผ่านมือเธอ
แพรวดาวถามโอคุซังต้องเรียนรู้อะไรบ้าง ทาเคชิอธิบายยิ้มๆ อย่างแรก...เวลาผู้ชายเมืองนี้รู้สึกสนิทสนมกับผู้หญิงคนหนึ่งเป็นพิเศษ เขาจะเรียกแทนตัวเธอว่า คิมิ...ส่วนผู้หญิงจะเรียกแทนตัวผู้ชายที่เป็นสามีด้วยความยกย่องว่า อะนะตะ...แพรวดาวท่องจำ ทาเคชิยิ้มๆ
“นอนได้แล้วคิมิ...ที่รักของผม” ทาเคชิดึงมือแพรวดาวมาจูบอย่างอ่อนโยน แพรวดาวรู้สึกอุ่นใจ ต่างนอนหันหลังให้กัน ข่มใจตัวเองให้หลับอย่างเป็นสุข...
เช้าวันใหม่ แพรวดาวตื่นขึ้นมาเห็นที่นอนข้างๆว่างเปล่าก็สะดุ้งนึกได้ พลันอายะโกะกับฟุมิโกะเข้ามาก้มศีรษะกล่าว “โอะฮะโยโกะไซมัส อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
แพรวดาวรีบลุกขึ้นก้มหัวทักตอบและขอโทษที่ตื่นสาย อายะโกะบอกว่าไม่เป็นไรรู้ว่าเหนื่อยมากควรพักผ่อนนานๆ แพรวดาวจะช่วยฟุมิโกะเก็บที่นอน อายะโกะรีบบอกว่าหน้าที่เธอคือไปช่วยแต่งตัวให้ทาเคชิ แพรวดาวชะงักเก้อเขิน เดินไปที่ห้องข้างๆ เห็นทาเคชิใส่เสื้ออย่างเก้ๆกังๆจึงเข้าไปช่วย ทาเคชิบอกว่าปกติเป็นหน้าที่ของคัตสึกับเซกิ แต่ตอนนี้มีโอคุซังแล้วจึงเป็นหน้าที่ของเธอ...แพรวดาวเห็นแผลที่แขนเขาก็เป็นห่วงไม่รู้ว่าเขาบาดเจ็บ เขากลับบอกว่า
“แผลพวกนี้ไม่ทำให้ผมเจ็บ เท่ากับเห็นคุณถูกรังแก”
แพรวดาวปลื้มเขินแก้เก้อด้วยการติดกระดุมเสื้อให้เขา ทาเคชิฉวยโอกาสกอดเธอหน้าตาเฉย เธอสะดุ้ง เขาถามขำๆว่ากอดหลายครั้งแล้วยังไม่ชินอีกหรือ เธอตอบว่าเขินทุกครั้งแต่ไม่รู้จะบอกอย่างไร ทาเคชิทำตาวิบวับกระซิบ “ก็บอกว่ารักผมสิ...”
แพรวดาวชะงักเงยหน้าสบตาเขาเหมือนต้องมนต์สะกดให้นิ่งงัน ทาเคชิโน้มหน้าจะจูบ ริวโผล่พรวดเข้ามาท่าทางงัวเงียเพิ่งตื่นนอน “โอ๊ะโอ...หน้าตาดี มีเสน่ห์แต่ผิดคิวว่ะ”
ทั้งสองผละออกจากกัน แพรวดาวอายก้มหน้างุดๆ เดินออกไป ทาเคชิมองริวเคืองๆ ริวยิ้มแหยๆบอกว่าปกติก็เข้าออกห้องนี้ทุกวัน ทาเคชิจึงบอกให้ปรับตัวเสียจะได้ไม่โผล่มาเป็นก้าง
“คร้าบ...โซเรียว ฉันไม่มีเมียมั่งให้มันรู้ไป เมีย! พูด แล้วคันปากยิกๆ หรือจะเป็นคำอาถรรพณ์ของเรา บรื๋อ...” ริวเกาปากตัวเองทำท่าขนลุกขำๆ
ooooooo
แพรวดาวเดินชมสวนบ้านโอะนิซึกะด้วยความแปลกตา บรรดาสมาชิกในบ้านต่างก้มหัวทำความเคารพ ทำให้เธอไม่ค่อยสบายใจ ทาเคชิตามออกมา ยืนข้างๆ เธอจึงเปรยว่า ป้ามาซาโกะรู้ว่าตนอยู่ที่นี่ คนทั้งเมืองก็คงรู้ว่าตนเป็นภรรยารองของเขา ทาเคชิถามเธอไม่สบายใจหรือ
“วัฒนธรรมบ้านฉันไม่สนับสนุนให้แย่งคนรักของคนอื่นค่ะ”
“ผมเต็มใจรักคุณหมดหัวใจเอง” ทาเคชิเห็นคนรัก
ยังเศร้า จึงเปลี่ยนเรื่อง “ต่อไปนี้จะมีครูมาสอนมารยาท จัดดอกไม้ ชงชาและศิลปะฟ้อนรำให้กับคุณ โอคุซังต้องเรียนรู้ทุกอย่าง โดยเฉพาะการเปลี่ยนเสื้อผ้า และคอยถูหลังให้ผมเวลาอาบน้ำ”
“ถูหลังให้คุณ!”
“สามีภรรยาก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กัน ถูหลังให้กันเวลาอาบน้ำ” ทาเคชิทำท่าจริงจัง
แพรวดาวแย้งไม่เคยได้ยินว่าผู้ชายต้องทำให้ผู้หญิง ทาเคชิยิ้มๆบอกว่าตนยินดีทำให้เธอเป็นพิเศษ หญิงสาวค้อนขวับที่เขาแกล้งอำ
พอถึงเวลาอาหารเช้า ริวเดินมาร่วมโต๊ะในสภาพชุดนอนหน้าตางัวเงีย ทาเคชิเห็นแพรวดาวมองอึ้งๆ จึงบอกว่า “ไม่ต้องแปลกใจ ริวมันหล่อแค่ตอนอยู่ต่อหน้าสาวๆ”
“ถ้าสาวสวยตรงนี้ไม่มีเจ้าของก็ไม่แน่” ทาเคชิ กระชับกอดแพรวดาวทันที ริวล้อ “อ๊ะ...ข้าวใหม่ปลามัน กอดกันไม่ห่าง”
แพรวดาวจะแก้ตัว ทาเคชิกระซิบอย่าลืม...ต่อหน้าทุกคนเธอคือโอคุซังของตน เธอจึงชะงักยอมอยู่ในอ้อมกอดเขา ทันใดไอโกะโผล่มาเห็นภาพบาดตาร้องกรี๊ด...ปราดเข้ากระชากทาเคชิออกแล้วตบแพรวดาวด้วยความโกรธ แถมตามไปกระชากผมตบซ้ำ ทุกคนตกตะลึงเข้าไปช่วยดึงไอโกะออก ทาเคชิบีบข้อมือไอโกะจนร้องว่าเจ็บ ริวเข้าประคองแพรวดาวลุกขึ้น ทาโร่วิ่งเข้ามา ทาเคชิจึงสั่งให้ดูแลโอคุซัง อย่าให้ใครทำร้ายได้อีกเด็ดขาด ทาโร่ก้มหัวรับคำไอโกะปรี๊ดแตก “ทาเคชิเรียกนังนั่นว่าโอคุซัง ไอโกะไม่ยอมนะ กรี๊ด...”
“เลิกบ้าสักที อย่ามาแสดงมารยาทแย่ๆที่นี่” ทาเคชิเอ็ด
“แล้วการรับผู้หญิงอื่นเข้ามาอยู่ในบ้าน เป็นมารยาทที่ดีแล้วหรือ” ริกิโผล่มาสายตาดุดันซาโตชิเดินตามริกิเข้ามา มองทาเคชิด้วยสายตาเดือดดาล...ในขณะที่ทาโร่พยายามปลอบใจแพรวดาวที่ยังร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิดที่ตัวเองแย่งคู่หมั้นไอโกะ ทาโร่ควักผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาให้เธอซับน้ำตาและปลอบว่าโซเรียวจะไม่มีวันให้ใครทำร้ายเธอได้อีกแน่นอน
ทาเคชิและริวนั่งประจันหน้าริกิและซาโตชิ...ริกิต่อว่าไหนบอกว่าจะไม่มีงานแต่งงานจนกว่าจะแก้แค้นให้อิจิโร่ แต่ไม่ทันไรก็มีเมียเก็บแล้ว ทาเคชิโต้ว่าแพรวดาวเป็นเพียงโอคุซัง ส่วนตำแหน่งนายหญิงยังเป็นของไอโกะ ริกิหาว่าทำแบบนี้เป็นการหยามเกียรติมิซาว่า ทาเคชิอธิบายสาเหตุที่ต้องช่วยแพรวดาว เพราะถูกเคนอิจิรังแก ตนต้องปกป้องเธออย่างที่ลูกผู้ชายควรทำ ริกิให้ส่งกลับไทย ทาเคชิขอเวลาหนึ่งปีหลังจากเธอเรียนจบ ริกิให้จำคำสัญญานี้ไว้ให้ดี
เมื่อกลุ่มมิซาว่ากลับไป ริวถามคิดว่าริกิมีแผนอะไรหรือเปล่า ทาเคชิบอกว่า “พ่อเคยบอกว่าลุงริกิมีหนามแหลมรอบตัว จะกลิ้งไปทางไหนก็ทำร้ายทุกคนได้หมด”
โคจิให้ระวังตัวมากขึ้นทั้งทางเคนอิจิและมิซาว่า ทาเคชิหนักใจ ริวตบไหล่เตือนให้ไปเคลียร์กับหวานใจก่อน เมื่อวานโดนจับวันนี้โดนตบจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ ทาเคชิพยักหน้าจะเดินไป ริวกระเซ้า “ปลอบใจกันเพลาๆหน่อยล่ะ เหลือแรงไว้รับแขกเย็นนี้ด้วย ฮ่าๆๆ”...
ทาโร่เอาน้ำแข็งมาให้แพรวดาวประคบแก้ม เธอเย็นมือจนทนไม่ไหวต้องเลิกประคบ ทาโร่เห็นแก้มยังแดงจึงช่วยทำให้แทน แพรวดาวยิ้มๆเปรยว่า
“คราวก่อนคุณก็ประคบเย็นให้ฉัน คราวนี้ก็อีก สงสัยเราจะสมพงศ์กันเรื่องนี้”
ทาโร่หัวใจพองโต “เป็นเกียรติสำหรับผม ที่ได้ดูแลโอคุซังครับ...ผมสัญญาว่าจะดูแลและปกป้องคุณ...ด้วยชีวิต”
แพรวดาวเห็นแววตาทาโร่เต็มไปด้วยความรักก็ชะงักหลบตา เสียงทาเคชิดังขึ้น ถามทำอะไรกันอยู่ ทาโร่ผละออกก้มหน้า แพรวดาวรีบบอกว่าทาโร่ช่วยประคบหน้าให้เพราะมือตนเย็นจนปวดไปหมด ทาเคชิหันไปขอบใจทาโร่ไม่ติดใจอะไร และขอโทษที่ต้องให้มาดูแลเธอ
“โซเรียวไม่จำเป็นต้องขอโทษ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”
ทาเคชิให้ทาโร่ไปพัก ตนจะดูแลแพรวดาวเอง ทาโร่เดินไปอย่างเศร้าและเสียดาย...ทาเคชิพาแพรวดาวเข้าห้อง เธอถอยห่าง เขาดึงเธอเข้ามาสำรวจแก้มอย่างห่วงใย เธอประชดว่าตนสมควรโดนแบบนี้ เขาแย้งทำไมคิดแบบนั้น
“แค่ฉันมายุ่งกับคุณ ไอโกะจังก็ไม่พอใจแล้ว นี่คุณยกให้ฉันเป็นโอคุซัง หัวใจเธอคงแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ” ทาเคชิว่าทำเกินไป “ไม่มีใครรับได้หรอกค่ะถ้าผู้ชายของตัวจะมีหญิงอื่น”
“ผมยังไม่ได้หมั้น และผมก็ไม่ใช่ผู้ชายของใคร”
แพรวดาวกุมมือทาเคชิ “เราสองคนรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร ต่อไปฉันจะพยายามเลี่ยงไม่เจอเธอค่ะ พอฉันกลับเมืองไทยทุกอย่างก็จะจบ”
ทาเคชิดึงเธอมากอด “ผมขอโทษคิมิ ความรักของผมเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ผมทำให้คุณเจ็บตัว ทำให้ทุกคนในกลุ่มต้องเดือดร้อน ผมเห็นแก่ตัวมากใช่ไหม”
“อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ ไม่มีใครอยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้น”
“แรงหึงของไอโกะน่ากลัวกว่าที่คุณคิด เธออาจจะทำร้ายคุณปางตายได้ อย่าไว้ใจไอโกะ คนของมิซาว่าไว้ใจไม่ได้” ทาเคชิเตือนด้วยความเป็นห่วงอย่างมาก
ooooooo
ไอโกะยังคงร้องไห้อาละวาดจนหน้าตาเปรอะคราบมาสคาร่า ซาโตชิสงสารน้องเข้าไปกอดปลอบทั้งที่เธอด่าว่าผลักไส ริกิมองลูกอย่างเจ็บปวดใจ นึกถึงอดีตที่ผ่านมา
เมื่อครั้งยังรุ่นหนุ่ม ริกิกับอิจิโร่ต่างเตรียมของขวัญวันเกิดให้ฮิเดะโกะ ริกิทำลับลมคมใน อิจิโร่กำลังจะบอกเรื่องของตนแต่ฮิเดะโกะเดินเข้ามาเสียก่อน ริกิรีบส่งของขวัญให้ เธอเปิดออกดูเห็นเป็นแหวนเพชรก็อึ้งๆ ริกิขอให้เธอมาเป็นโอะคะมิซัง นายหญิงของมิซาว่า เขารู้ว่าเธอไม่อยากเดินในเส้นทางของซามูไรที่เต็มไปด้วยอันตรายก็สัญญาจะดูแลเธอด้วยชีวิต...ฮิเดะโกะหนักใจสบตาอิจิโร่ก่อนจะดึงสร้อยคอหยกที่เป็นตราประจำตระกูลโอะนิซึกะออกมาให้ริกิดู อิจิโร่เอ่ยเรากำลังจะแต่งงานกัน ริกิช็อกกำมือแน่นข่มความโกรธแค้น หาว่าเพื่อนแย่งคนรัก
เสียงซาโตชิถามขึ้น “ทำไมพ่อถึงยอมพวกมัน ทำไมไม่แตกหักกันไปเลย”
ริกิหยุดความคิดหันมาย้อนถาม “แล้วแกจะเอาอะไรไปสู้ คนของเคนอิจิมีเยอะกว่ายังสู้โอะนิซึกะไม่ได้เลย”
ซาโตชิหาว่าเคนอิจิเป็นแค่นักเลงไม่ใช่นักรบซามูไรอย่างเรา ถ้าพ่อไม่ทำอะไรตนจัดการเอง ริกิเสียงกร้าว ฝีมือไม่เอาไหนอย่างเขาจะเอาอะไรไปสู้ ซาโตชิไม่พอใจที่โดนดูถูก จึงอาสาจะจัดการทาเคชิเอง ริกิตวาด ตนเป็นโซเรียว สั่งว่าไม่ก็คือไม่ ซาโตชิโกรธเดินออกไป...จูโร่ถามอย่างนอบน้อมว่า โซเรียวจะไม่ทำอะไรเลยจริงๆหรือ สายตาริกิเต็มไปด้วยความเคียดแค้น คิดจะปล่อยให้ทาเคชิตายใจไปก่อน เมื่อถึงเวลาตนจะจัดการเอง แต่ซาโตชิกลับสั่งจูโร่ทำบางอย่างให้
ในขณะเดียวกัน ไอโกะอาละวาดพังข้าวของในห้องนอนจนเละเทะ เอาตุ๊กตาญี่ปุ่นมาหักคอ สายตาเคียดแค้น พึมพำจะทำทุกทาง ไม่ให้แพรวดาวมีความสุขกับทาเคชิ...
ooooooo
ในบ้านโอะนิซึกะ มีการจัดสถานที่ นำจานชามออกมาเช็ดทำความสะอาดเตรียมจัดงาน ริวเห็นทาเคชิยืนคุมงานยิ้มมีความสุขจึงแขวะ จัดงานเลี้ยงต้อนรับโอคุซัง ไม่ถือว่าผิดคำพูดกับมิซาว่าที่จะไม่มีงานรื่นเริงแต่ดูยิ้มระรื่น โคจิออกรับแทนว่าไม่ได้จัดใหญ่โต เชิญเฉพาะญาติสนิท
“ต้องสนิทขนาดไหน ต้องเป็นสายเลือดโอะนิซึกะโดยตรงรึเปล่า” ริวเลียบเคียงถาม โคจิกระเซ้าทำไมอยู่ๆมาสงสัย ริวอ้างว่าตนเป็นรองหัวหน้า ก็น่าจะรู้หลักเกณฑ์ไว้บ้าง โคจิรู้ทัน “ผมรวมคุณหนูมายูมิไว้ในกลุ่มญาติสนิทแล้ว แต่คุณหนูติดอ่านหนังสือสอบ เลยขอตัวไม่มาร่วมงาน”
ริวบ่นอีกตั้งสองอาทิตย์กว่าจะสอบ แวะมาแค่สองสามชั่วโมงเท่านั้นไม่ได้ โคจิแนะให้ไปถามเจ้าตัวเอง ริวพยักหน้าเดินไปดื้อๆ อายะโกะยื่นหน้ามาถามโคจิว่า ริวออกอาการแบบนี้ยังปากแข็งว่าไม่ชอบโคจิ ตอบว่า ไม่ได้ปากแข็งแต่ยังไม่รู้ใจตัวเองมากกว่า...
ทามาโกะเข้ามาถามมายูมิทำไมถึงไม่ไปงาน มายูมิไม่ชอบใจที่แพรวดาวไปเป็นโอคุซังทั้งที่ทาเคชิมีคู่หมั้นอยู่แล้ว ทามาโกะให้เหตุผลว่า ทาเคชิอาจไปติดพันเธอเองเพราะไอโกะนิสัยร้ายพอตัว แต่มายูมิก็ไม่ชอบที่ไปแย่งคู่หมั้นคนอื่น แบบนี้นิสัยร้ายกว่า ทามา-โกะ อ่อนใจไม่อยากเถียงด้วย ให้ลงไปบอกริวเอาเอง มายูมิ ตกใจไม่รู้ว่าริวมาฟังคำตอบด้วยตัวเอง รีบหวีผมทาแป้ง ดูความเรียบร้อยของตัวเองก่อนจะวิ่งลงไป ทามาโกะมองลูกสาวส่ายหน้าขำๆ
ฮิโระกำลังถามริวว่า มายูมิจะไปร่วมงานในฐานะอะไร ริวตอบว่าฐานะคู่หมั้นของตน มายูมิโผล่เข้ามาแทรกว่าตนไปไม่ได้ ติดอ่านหนังสือสอบ ทามาโกะตามเข้ามาสะกิดฮิโระให้ออกจากห้องด้วยกัน ปล่อยสองคนคุยกันเอง...มายูมิจ้องหน้าริว ถามจะให้ตนไปร่วมงานทำไม
“อายุก็ไม่เยอะ เป็นอัลไซเมอร์แล้วเหรอคู่หมั้นคนสวยของผม”
“ฉันบอกแล้วไงว่าเรื่องการหมั้นของเราเป็นอันยกเลิก”
“ผมยังไม่ได้บอกคุณซักคำว่ายกเลิก”
“ไม่บอกแต่ไปพูดกับคนอื่นว่าโดนบังคับให้หมั้นเนี่ยนะ”
ริวถึงบางอ้อว่ามายูมิงอน จึงพูดขึ้นลอยๆว่าเดี๋ยวนี้เขาง้อผู้หญิงกันด้วยวิธีไหน มายูมิเมินหน้าหนี ริวหยิบสร้อยทองคำขาวพร้อมจี้รูปดอกเดซี่ห้อยลงตรงหน้าเธอ มายูมิแปลกใจให้ใคร
“อยู่กันสองคนจะให้ใคร...ผมใส่ให้นะ”
“คิดว่าซื้อสร้อยมาง้อแล้วจะหายโกรธเหรอ”
“เรื่องง้อพักไว้ก่อน เพราะสร้อยไม่ได้ซื้อมาง้อ แต่ซื้อมาให้เป็นเครื่องราง ก็ขอให้โชคดีในการสอบไง เดซี่คือดอกไม้แห่งความหวังความโชคดี...ไม่ไปงานเลี้ยงก็ตั้งใจอ่านหนังสือล่ะ”
มายูมิเริ่มรู้สึกดีๆกล่าวขอบคุณ ทั้งสองต่างยิ้มให้กัน
ooooooo
คืนนั้นในห้องรับประทานอาหาร สมาชิกอาวุโสและกลุ่มโอะนิซึกะนั่งร่วมโต๊ะ ทาเคชิแนะนำแพรวดาวให้ญาติๆรู้จัก และขอให้ปฏิบัติต่อเธอในฐานะโอคุซังของตน แพรวดาวก้มหัวฝากเนื้อฝากตัว เธอเสิร์ฟเครื่องดื่มให้โซเรียว ปฏิบัติตัวอย่างถูกต้องเป็นที่ชื่นชมของทุกคน
ทาเคชิยิ้มปลื้ม อดไม่ได้ที่จะกุมมือเธอขึ้นมาจูบ ทุกคนเฮลั่น แพรวดาวเขินอาย ทาโร่ทนดูไม่ได้ เลี่ยงไปเดินสำรวจรอบบ้าน...เมื่อแพรวดาวช่วยอายะโกะยกสำรับออกไป ทาเคชิมองตามปลื้มๆ ริวกระเซ้าอยากรู้ผลใช่ไหม ทาเคชิหันมามองทุกคนพยักหน้าเบาๆ มาซาโตะกล่าว
“โอคุซังปฏิบัติหน้าที่ได้ดีมาก กิริยาท่าทางไม่มีที่ติ”
“โอคุซังเป็นหน้าเป็นตาของพวกเราได้อย่างแน่นอนครับ” โคจิสำทับ ทาเคชิดีใจ
เสร็จงานแพรวดาวขออายะโกะทำหน้าที่ปูที่นอนเอง อายะโกะนึกได้ว่าหมดหน้าที่ตนแล้วจึงสอนเรื่องน้ำอาบ “ที่บ้านนี้ โซเรียวจะได้อาบน้ำเป็นคนแรก ถัดมาคือ ริวซังและโอคุซัง นอกจากคุณจะอาบน้ำพร้อมโซเรียวค่ะ” อายะโกะอธิบายยิ้มๆ แล้วมาถึงเรื่องเสื้อผ้า แพรวดาวแปลกใจที่ไม่มีชุดชั้นใน แต่ไม่กล้าถามตรงๆ อึกอักๆ กว่าอายะโกะจะเข้าใจ “อ๋อ...โอคุซังหมายถึงกางเกงชั้นในใช่ไหมคะ ไม่ต้องเตรียมหรอกค่ะเดี๋ยวโซเรียวก็จะนอนแล้ว เอ๊ะ!เมื่อคืนโซเรียวก็ไม่ได้ใส่นะคะ รึว่าโอคุซังไม่ทันสังเกต”
แพรวดาวเขินหน้าแดง ทาเคชิโผล่เข้ามา อายะโกะถอยออก...ทาเคชิท่าทางกึ่มๆเข้ามาลูบไล้แก้มแพรวดาวบอกว่าทุกคนชมเธอไม่หยุด หญิงสาวขอบคุณ บอกให้เขาไปอาบน้ำ เขากลับชวนเธออาบด้วยกัน เธอรีบปฏิเสธขอรออาบทีหลังริว ทาเคชิดึงเธอมากอดอ้อนๆ “หมอห้ามแผลผมโดนน้ำ แผลผมเต็มตัวไปหมด ถ้าราดน้ำไม่ดี แผลโดนน้ำต้องอักเสบขึ้นมาแน่ๆ”
แพรวดาวประชดไม่ต้องอาบ ให้คนนอนข้างๆเหม็นตาย ทาเคชิออดอ้อนจนเธอต้องยอม ทาเคชิถอดเสื้อผ้านั่งบนเก้าอี้ไม้เล็กๆ มีเพียงผ้าขนหนูปิดท่อนล่าง แพรว-ดาวเข้ามาด้านหลัง พอเห็นแผลถลอกเต็มตัวเขาก็อึ้งๆ ค่อยๆเอาผ้าขนหนูเช็ดตัวให้เขาอย่างแผ่วเบา ทั้งสองต่างเขิน
“เสร็จแล้วค่ะ” แพรวดาวกล่าวแล้วจะลุกออกไป ทาเคชิหันกลับมาเรียกเธอไว้ ผ้าขนหนูหล่น เธอร้องว้าย...เอามือปิดตา
ทาเคชิถามปิดตาทำไมตนไม่ได้โป๊ แพรวดาวค่อยๆเอามือลง เห็นเขาใส่บอกเซอร์อยู่ก็ตีแขนที่แกล้งกัน เขายิ้มล้อว่า “งั้นวันหลังไม่แกล้งก็ได้จะถอดให้หมดทุกชิ้นเลย...คุณควรจะถูตัวด้านหน้าด้วย เดี๋ยวสะอาดไม่ทั่วถึงนะจ๊ะคิมิ”
เขาแอ่นอกให้แพรวดาว เธอมองค้อนๆก่อนจะหลับหูหลับตาถูสบู่แล้วตักน้ำราดจนเสร็จ เมื่อแต่งตัวให้เขาเรียบร้อย แพรวดาวขอให้เขากลับห้องไปก่อนเพื่อตนจะอาบน้ำบ้าง เขายืนนิ่ง
“ไม่ได้ เข้าพร้อมกันก็ต้องออกพร้อมกัน ถ้าผมออกไปก่อนริวจะต้องเข้าใจผิดคิดว่าถึงคิวของเขาแล้ว กลอนประตูห้องน้ำก็ไม่มีด้วยนะ...คุณเข้าไปอาบน้ำเถอะ ผมจะรอในห้องนี้แหละ”
แพรวดาวลังเลไม่กล้าอาบน้ำ ทาเคชิสัญญาจะรอห้องแต่งตัวไม่แอบมอง...ทาเคชินั่งรอใจเต้นรัวด้วยต้องหักห้ามใจอย่างยิ่ง เมื่อได้ยินเสียงน้ำราดตัว...หลังอาบน้ำเสร็จ ทั้งสองเดินออกจากห้องอาบน้ำพร้อมกัน ริวยืนรอทำหน้าล้อๆ
“ทำเป็นอ้างว่าปวดแผล หนีออกมาจากงานเลี้ยง ที่แท้มานอนแช่น้ำให้แผลเน่า”
“ฉันมาอาบน้ำก่อนนอน ผิดตรงไหน”
“ผิดตรงที่ทำให้คนหน้าตาดีแต่โสดอย่างฉันหมั่นไส้...ไว้ฉันมีโอคุซังเมื่อไหร่ จะยึดทั้งห้องน้ำ ห้องครัว ยันโรงซ้อมเคนโด้เลย” พูดจบ ริวผลุบเข้าห้องน้ำทันที
ทาเคชิตะโกนไล่หลัง “ทำปากดี ถึงเวลานั้นจริงๆแกก็มีไม่ได้หรอก”
แพรวดาวเก็บความข้องใจมาถามในห้องนอน ว่าทำไมริวถึงมีโอคุซังไม่ได้ มีสิทธิเฉพาะโซเรียวหรือ ทาเคชิตอบว่าใครก็มีเมียรองได้ แต่กะล่อนเจ้าชู้อย่างริวเวลารักใครรักจริง แพรวดาวเข้าใจว่าริวมีคนรักแล้ว เขาตอบยิ้มๆ ไม่ใช่คนรัก แต่เป็นว่าที่คู่หมั้นที่ตัวเองหลงรักไม่รู้ตัว หญิงสาวแขวะ เจ้าตัวยังไม่รู้แล้วเขาไปรู้ใจริวได้อย่างไร...ทาเคชิมองแพรวดาวสางผม ขยับเข้ากอดชวนให้เข้านอน หญิงสาวหันมายันอกเขาไว้ใจสั่น เขาออดอ้อนขอกู๊ดไนต์คิสแล้วจะนอน เธอยังยันอกเขาไว้ เขาอ้อน “คิมิจ๋า...ผมสัญญาแค่จูบเดียวจริงๆ นะครับคิมิที่รักของผม”
แพรวดาวเขินถามจูบเดียวแน่นะ เขาสัญญาแล้วเลื่อนมือมาประคองหน้าเธออย่างทะนุถนอม หอมแก้มเธออย่างแผ่วเบา อดใจไม่ไหวเลื่อนหน้ามาจะจูบบนริมฝีปากเธอ แต่แล้วต้องชะงัก เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เธอเพิ่งประสบมา ก็เกรงเธอจะตกใจหวาดผวา เขาผละออก
“ผมสัญญาแล้วว่าเราจะเป็นแค่เพื่อนร่วมห้องกัน ผมไม่ควรทำร้ายจิตใจคุณให้มากไปกว่านี้” ทาเคชิลุกขึ้นนั่งคุกเข่าก้มหัว “ผมขอโทษเซโกะ...ผมมันเห็นแก่ตัวจริงๆ คุณเพิ่งผ่านเรื่องเลวร้ายมา แต่ผมก็ยังจะทำร้ายคุณอีก ผมสัญญาด้วยเกียรติของโอะนิซึกะคุณจะได้กลับเมืองไทยอย่างไร้มลทิน” ทาเคชิลุกเดินออกไปจากห้อง
แพรวดาวมองตามอย่างรู้สึกผิด “ทาเคชิ ความเป็นสุภาพบุรุษของคุณจะทำให้ฉันใจอ่อน”
ทาเคชิออกมาโรงซ้อมเคนโด้ ฟาดดาบไม้กับทาโร่ เหมือนต้องการปลดปล่อยความอัดอั้นที่มีอยู่เต็มหัวใจจนหมดแรง จึงบอกให้ทาโร่กลับไปพักผ่อนและขอโทษที่เรียกมาดึกๆแบบนี้ ทาโร่ก้มหัวกล่าว ด้วยความยินดีถ้าทำให้โซเรียวสบายใจได้ ทาเคชิถอนใจเครียดๆ
ooooooo
รุ่งเช้าแพรวดาวแต่งตัวเพื่อไปมหาวิทยาลัย ทาเคชิเห็นเธอถักเปียก็เตือนว่า เธอไม่ควรถักเปียแบบนี้อีก เพราะคนมีสามีแล้วต้องเกล้าผม หญิงสาวรีบขอโทษที่ไม่รู้ธรรมเนียม ทาเคชิส่งซองเงินให้บอกว่าเป็นเงินเดือนสำหรับใช้จ่าย เธอไม่ยอมรับเพราะได้เงินใช้จ่ายจากทุนแล้ว
“คุณเป็นถึงโอคุซังของโอะนิซึกะ ทุกอย่างถือว่าเป็นหน้าเป็นตาของเรา คุณต้องมีความเป็นอยู่สมฐานะของโอคุซัง” คำพูดของทาเคชิทำให้แพรวดาวต้องยอมรับ
ทาเคชิเดินออกมาขึ้นรถพร้อมแพรวดาว ริวยืนรออดแซวไม่ได้ที่ทาเคชิให้แพรวดาวเกล้าผม หาว่ากลัวคนจะมาจีบภรรยาสุดที่รัก แพรวดาวก้มหน้าอายๆ ทาโร่เปิดประตูรถให้ เธอส่งยิ้ม ทำให้ทาโร่ปลื้มปีติ...เมื่อแพรวดาวเดินมาที่คณะ ทาโร่เดินตามอารักขา คนในมหาวิทยาลัยมองและจับกลุ่มซุบซิบจนเธออึดอัด ทาโร่ถามอยากกลับบ้านไหม เธอกลับบอกไม่ แต่ให้เขาเลิกตาม
พอได้เจอกับมิโยะโกะในห้องสมุด แพรวดาวเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง มิโยะโกะตกใจเมื่อรู้ว่าไอโกะร่วมมือกับเคนอิจิจับเธอไป และเธอยังไม่บอกทาเคชิอีก เวลาตั้งหนึ่งปีกว่าจะได้กลับเมืองไทย เธอคงโดนไอโกะพ่นพิษใส่อีกแน่ แพรวดาวถอนใจ พลันมิโยะโกะเพิ่งสังเกตทรงผม
“ทำผมทรงนี้ แสดงว่าเป็นโอคุซังทั้งในทางทฤษฎีและทางปฏิบัติแล้วใช่ป่ะ”
“จะบ้าเหรอมิโยะโกะ พูดอะไรก็ไม่รู้” แพรวดาวปัดอายๆ อาซึมิกับยูมิโกะยืนมอง หมั่นไส้หาว่าแพรวดาวเกล้าผมเพื่อประกาศว่าเป็นโอคุซังของทาเคชิ จึงพากันไปฟ้องไอโกะซึ่งป่วยไม่มาเรียนหลายวัน...พอไอโกะรู้เรื่องก็เดือดเป็นไฟ
วันต่อมาเป็นวันหยุด ทาเคชิจัดโต๊ะทำงานในห้องนอนเพิ่มอีกตัวไว้ให้แพรวดาวนั่งทำงานคู่กับเขา เขาเลื่อนไปมาจนแพรวดาวนึกขำเข้าไปช่วยยก เขาตัดสินใจตั้งโต๊ะหันหน้าชนกัน เพื่อเขาจะได้มองหน้าเธอตลอดเวลา...จู่ๆทาเคชิก็ร้องโอ๊ยขึ้น แพรวดาวคิดว่าทำโต๊ะหนีบมือเขา จึงรีบเข้าไปดู เขายิ้มเจ้าเล่ห์ดึงเธอเข้ามากอด เธอทุบแขนเขาที่หลอกกัน
“ถ้าไม่ทำอย่างนี้ ผมจะรู้เหรอว่าคุณเป็นห่วงผมแค่ไหน”
“ฉันไม่ได้ห่วงคุณสักหน่อย”
“คุณปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้หรอกคิมิที่รัก เพราะหัวใจของคุณอยู่กับผม” ทาเคชิหยิบสร้อยหยกมาสวมให้ “สร้อยเส้นนี้กลับมาอยู่กับคุณอีกครั้ง เหมือนกับหัวใจของผมที่จะอยู่กับคุณตลอดไป...เซโกะ” ทาเคชิสบตาแพรวดาวด้วยความรักสุดหัวใจ
ระหว่างที่แพรวดาวกับทาเคชินั่งอ่านตำรา ต่างชำเลืองมองกันและกัน หญิงสาวขอบคุณที่เขาช่วยทำรายงานสรุปสภาวะเศรษฐกิจของเอเชียแปซิฟิกให้ เขาบอกว่าอยากวิเคราะห์ทิศทางในอนาคตไปพร้อมกับเธอ...
ทาเคชิอดย้ำไม่ได้ว่า “คุณเป็นความสุขของผมทุกวัน จำไม่ได้เหรอ”
แพรวดาวสบตาเขินๆ สักพักเอามือปิดปากหาว ทาเคชิจึงชวนนอนพักผ่อน เธอยิ้มรับ
“ค่ะอะนะตะ ที่รักของฉัน”
ทาเคชิดีใจที่แพรวดาวเรียกอะนะตะ เธอแก้เก้อว่า ก็เขาสั่งให้เรียก เขาน้อยใจที่เธอแค่ทำตามคำสั่ง แพรวดาวแอบยิ้มพึมพำกับตัวเอง ตนทำตามคำสั่งและทำตามหัวใจตัวเอง...ตนดีใจที่เขาสั่ง เพื่อเป็นข้ออ้างให้ได้เรียกเขาว่า...อะนะตะที่รัก
ในขณะที่ริวนั่งเล่นหมากรุกญี่ปุ่นกับคัตสึ
คัตสึไม่เคยเอาชนะริวได้สักครั้ง ทาโร่เข้ามาถามว่าวันนี้จะออกไปไหนกันไหม ตนจะได้ให้คนเตรียมรถ ริวบอกให้ตรวจรอบๆบ้านก็พอเพราะวันนี้เป็นวันหยุด โซเรียวกับโอคุซังยังไม่ออกจากห้องกันเลย ทาโร่ฟังแล้วสะเทือนใจ
คืนนั้นทาโร่ออกมารดน้ำต้นดาวเรือง โคจิออกมาถามอยู่ๆลุกขึ้นมาปลูกดอกไม้ทำไม ทาโร่ตอบว่า ดาวเรืองมีความหมายว่าชัยชนะอย่างสง่างาม และดาวเรืองก็ชอบแสงแดดมาก จึงถูกเรียกว่า...เจ้าสาวของพระอาทิตย์ ภาษาดอกไม้คือ พระอาทิตย์ที่ส่องสว่าง ทาโร่เล่ายิ้มๆ
“ดาวเรืองเป็นสัญลักษณ์ของชีวิตที่ต้องดำเนินต่อไป ต้องอาศัยพระอาทิตย์ในการเติบโต ถ้าลมฟ้าอากาศเปลี่ยน ดาวเรืองก็จะเฉาตาย เหมือนชีวิตที่มีทั้งสุขและทุกข์คละเคล้ากัน”
โคจิมองลูกชายราวรู้ทันความคิดเขา“ไม่ว่าความหมายของดอกดาวเรืองคืออะไร สุดท้ายมันก็เป็นแค่ดอกไม้ แกมีหน้าที่เป็นแค่คนดูแลมัน แต่ไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของ”
ทาโร่ชะงักปล่อยมือจากดอกไม้ ครุ่นคิดตามคำพูดของพ่อ โคจิมองอย่างห่วงลูกชาย
ooooooo
เช้าวันใหม่ แพรวดาวไปเรียนคนเดียว อายะโกะทำข้าวใส่กล่องให้แพรวดาวไปเผื่อมิโยะโกะด้วย
ทาเคชิอาลัยอาวรณ์สั่งทาโร่ดูแลเธอให้ดี ริวหมั่นไส้แกล้งกุมมือแพรวดาว อวยพรให้มีสมาธิในการเรียน ทาเคชิบอกให้ปล่อยมือจากคิมิของตน ริวแซว
“อุ๊ย เพิ่งได้ยินโซเรียวเรียกโอคุซังว่าคิมิเป็นคนแรก บุญหูไอ้ริวจริงๆ”
ทาเคชิบอกให้แพรวดาวรีบไป จะได้ไม่เห็นตนอัดคนแถวนี้ ริวร้องให้แพรวดาวหยุดเรียนอยู่ช่วยตน ทาเคชิดึงแพรวดาวไปขึ้นรถ กำชับทาโร่ดูแลเธอให้ดี เขาก้มหัวรับคำ...
ด้านริกิกับซาโตชิแปลกใจที่ไอโกะลุกขึ้นไปมหาวิทยาลัยแต่เช้า...พอไปถึง ไอโกะก็วางแผนให้เพื่อนล่อทาโร่ไว้ รอจังหวะที่แพรวดาวเข้าห้องน้ำ ไอโกะกับยูมิโกะเหวี่ยงมิโยะโกะไปกระแทกกำแพง แล้วหันมาเล่นงานแพรวดาวอย่างหนักเลือดกบปาก มิโยะโกะตกใจรีบวิ่งออกมาตามทาโร่ไปช่วย พอเห็นอาซึมิก็รู้ว่าหลอกทาโร่อยู่ ทาโร่รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ ไอโกะกำลังจะกรีดหน้าแพรวดาว ทาโร่มาถึงบิดมือให้คัตเตอร์หลุดแล้วผลักไอโกะไปกระแทกประตูอย่างแรง กระชากยูมิโกะ
ที่ล็อกตัวแพรวดาวไว้ เหวี่ยงไปอีกทางแล้วเข้าประคองแพรวดาวที่ตัวสั่นน้ำตานองหน้า พาออกจากห้องน้ำทันที ไอโกะร้องกรี๊ดๆอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง
แพรวดาวโผกอดมิโยะโกะร้องไห้โฮ ทาโร่เสียดายอยากเป็นคนปลอบใจเธอ มิโยะโกะโกรธจะเอาเรื่องไอโกะให้ถึงที่สุด...จึงพาแพรวดาวมาหาพ่อที่สำนักงานตำรวจ ฮิโระ อาเบะเห็นเป็นเรื่องของคนสองตระกูลใหญ่ จึงรอทาเคชิมาเคลียร์ ทาเคชิมาถึงโผกอดแพรวดาวทันที พอเห็นใบหน้าเธอบวมช้ำก็ยิ่งโกรธ ทาโร่เข้ามารายงานว่า ตำรวจแจ้งไปทางมิซาว่าแล้วกำลังเดินทางมา ทาโร่ยอมรับผิดกับทาเคชิว่าเป็นความบกพร่องของตน มิโยะโกะช่วยแก้ตัวให้
“ไอโกะให้คนล่อคุณทาโร่ออกไป แล้วตามเข้าไปทำร้ายเซโกะในห้องน้ำ เธอตั้งใจจะกรีดหน้าเซโกะ ฉันเล่าเรื่องให้คุณพ่อฟังแล้ว เราจะแจ้งความจับไอโกะข้อหาทำร้ายร่างกาย”
ทาเคชิกับริวตกใจ ไม่คิดว่าไอโกะจะร้ายกาจขนาดนั้น ทาเคชิกล่าวจะไม่ปล่อยคนที่ทำร้ายแพรวดาวเอาไว้แน่ โคจิสบตากับริวเครียดๆ เกรงจะบาดหมางเป็นเรื่องใหญ่ จึงพยายามเตือน ถ้าเอาเรื่องไอโกะก็จะทำให้มิซาว่าไม่พอใจ ริวเสนอ
“เราควรตกลงกับมิซาว่าต่อหน้าท่านโอะซะมุ ลุงริกิจะได้เกรงใจ ช่วยกันไอโกะให้เลิกยุ่งกับโอคุซัง”
โคจิเห็นด้วยที่จะทำให้ริกิลงโทษลูกสาวตัวเอง ทาเคชิยังฮึดฮัด ริวปลอบว่า ไอโกะหึงเกินเหตุก็จริง แต่ควรนึกถึงความสัมพันธ์ของโอะนิซึกะกับมิซาว่ามากกว่าเรื่องส่วนตัว โคจิแทรกเราประกาศตัวเป็นศัตรูกับซะโต้แล้ว ถ้ามีปัญหากับมิซาว่าอีกคงเป็นเรื่องใหญ่
ทาเคชิอึ้ง
มิโยะโกะถามฮิโระว่าโอะซะมุว่าอย่างไรบ้าง
ฮิโระบอกว่า ท่านขอคุยส่วนตัวกับทาเคชิและริว ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะเดินเข้าไปในห้องโอะซะมุ...เมื่อสองคนเข้ามา โอะซะมุแสดงความเคารพ แล้วขอให้คนรุ่นใหม่อย่างทั้งสอง ช่วยหาทางแก้ปัญหาระหว่างสามตระกูลใหญ่ของเมืองนี้ ให้ไม่มีอิทธิพลเถื่อนอีก ริวแย้งพวกตนเป็นซามูไรมีเกียรติกว่าอันธพาลอย่างซะโต้
“การยกพวกตีกันอย่างไม่เกรงกลัวกฎหมาย มันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกอันธพาล”
“ทำไมท่านโอะซะมุอยากให้เราเป็นฝ่ายยุติปัญหา” ทาเคชิย้อนถาม
“ท่านอิจิโร่ เคยคุยกับผมเรื่องแผนพัฒนาบ้านเมืองให้เป็นระเบียบ ไม่แบ่งก๊กแบ่งเหล่า ก่ออาชญากรรมกลางเมือง”
ทาเคชิสวน ด้วยการให้ตนแต่งงานกับไอโกะเพื่อยุติคลื่นใต้น้ำระหว่างโอะนิซึกะกับมิซาว่า โอะซะมุตอบว่าถูกต้อง ถ้าวันนี้โอะนิซึกะเอาเรื่องไอโกะ ปัญหาจะแย่กว่าเดิม ทาเคชิไม่พอใจ โอะซะมุเสนอจะบอกให้มิซาว่ากันไอโกะไม่ให้มาวุ่นวายกับแพรวดาวอีกจนกว่าจะเรียนจบกลับเมืองไทย ทาเคชิเครียด ริวแทรกขึ้น จะไม่เอาเรื่องไอโกะก็ได้ แต่ตำรวจต้องลงบันทึกประจำวัน เพื่อกันไม่ให้ไอโกะก่อเรื่องอีก มิเช่นนั้นจะโดนดำเนินคดี โอะซะมุหันมาถามทาเคชิ
“คุณจะฟ้องคนที่จะมาเป็นโอะคะมิซัง ภรรยาของคุณได้ลงคอหรือ”
“ผมจะทำทุกอย่างเพื่อความปลอดภัยของเซโกะ ถ้าตำรวจทำอะไรไม่ได้ โอะนิซึกะจะประกาศสงครามกับมิซาว่า...หมดธุระแล้ว ผมขอตัว” ทาเคชิก้มหัวจะเดินออกจากห้อง
โอะซะมุหนักใจเรียก “เดี๋ยวก่อน...ผมรู้ว่าโอะนิ– ซึกะไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งผิดกฎหมาย ในทางตรงกันข้ามยัง ช่วยเหลือคนในเมืองไม่ให้ถูกข่มเหงรังแก แต่มิซาว่ากับซะโต้ไม่ใช่...ถึงเวลาแล้วที่จะยุติระบบแบบเก่าให้สิ้นซาก”
ทาเคชิอึ้งไม่คิดว่าโอะซะมุจะให้พวกเขาร่วมมือกับทางตำรวจปราบมิซาว่าและซะโต้
ooooooo
