รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน
ตอนที่ 4
อัลบั้ม: ละครเรื่อง "รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน"
บนถนนยามเย็น บรรยากาศอันงดงาม ทาเคชิเบรกจักรยานกะทันหันจนแพรวดาวถลาเข้ากอดเอวเขา พอได้สติก็ผละออกติงจอดทำไม ทาเคชิบอกว่าจักรยานป้าเรหายไป ทั้งสองจอดรถลงมามองหา เผลอถอยหลังมาชนกัน ต่างสะดุ้งหันกลับมาใบหน้าประชิดกัน
แพรวดาวรีบบอกเขาว่า บ้านป้าเรน่าจะเลี้ยวซ้ายตรงทางแยกเมื่อกี้...ทาเคชิยังสบตาหญิงสาวจับมือเธอไม่ให้ถอยหนี อดใจไม่ไหวจุมพิตบนหน้าผากเธอ...ห่างมาไม่ไกล ป้าเรโผล่ออกมาจากที่ซ่อน หัวเราะชอบใจกับความน่ารักของสองหนุ่มสาว
ในคืนนั้น แพรวดาวนั่งอ่านบทสัมภาษณ์ทาเคชิในนิตยสาร แล้วมองดาวกระดาษที่เก็บไว้ในขวดโหลจำนวนมากรำพึง “ฉันจะมีโอกาสได้ถามคุณไหมว่าดาวพวกนี้เป็นของคุณรึเปล่า”
ด้านทาเคชิยังพับดาวกระดาษต่อไปด้วยหัวใจที่พร่ำรำพัน “แพรวดาว...คุณคือแสงสว่างเดียว ในเส้นทางที่มืดมิดของคนอย่างผม”...
หลายวันผ่านไป มิโยะโกะอ่านข่าวให้แพรวดาวฟังว่า ครบร้อยวันการตายยกตระกูลโอะนิซึกะแล้วจะต้องมีพิธีใหญ่โต ไม่เพียงพิธีศพ แต่เป็นพิธีขึ้นรับตำแหน่งโซเรียวของทาเคชิด้วย
“ตระกูลนี้ถือเป็นตระกูลซามูไรแห่งจักรพรรดิ โซเรียวของโอะนิซึกะได้รับเกียรติจากคนในเมืองอย่างสูง งานนี้สำนักงานตำรวจอารักขาความปลอดภัยเต็มที่...
คุณพ่อของฉันคุมตำรวจไปด้วยตัวเองเลยนะ”
“ไอโกะว่าที่คู่หมั้นของทาเคชิ คงอยู่ในพิธีนี้ด้วยใช่ไหม” แพรวดาวอดถามไม่ได้
“ถ้าไปก็เข้าไม่ได้ พิธีศักดิ์สิทธิ์แบบนี้ คนที่จะเข้าร่วมได้ต้องเป็นสายเลือดของตระกูลเท่านั้น คนนอกจะร่วมได้ก็แค่ในงานเลี้ยงฉลอง” มิโยะโกะอธิบายตามที่รู้มา...
ห้องตั้งป้ายบรรพบุรุษบ้านโอะนิซึกะ สมาชิกทั้งหมด ของโอะนิซึกะนั่งคุกเข่าอยู่หน้าป้าย อายะโกะนั่งอยู่ตรงประตูห้อง สักพักมีเสียงเคาะเบาๆจากข้างนอก เธอโค้งคำนับบอกทุกคนว่าทั้งสองท่านพร้อมแล้ว...ประตูห้องเลื่อนออก
ทาเคชิกับริวยืนอยู่ด้วยท่าทางองอาจ สวมชุดมนท์ซุกิ ฮะโอะริ ฮะกะมะที่มีตราประจำตระกูลโอะนิซึกะ เดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีสงบนิ่งน่าเกรงขาม...ทั้งสองเดินเข้ามา
ทำความเคารพป้ายบรรพบุรุษ สมาชิกทุกคนโค้งตัวตาม โคจิถือถาดถ้วยชาสองใบเข้ามาโค้งคำนับ
“ได้เวลาแล้วครับ...”
ทาเคชิถอดเสื้อคลุมออก พับแขนเสื้อขึ้น หยิบดาบประจำตระกูลขึ้นมา ยื่นแขนออกไปกรีดเลือดไหลลงในถ้วยชา พร้อมกล่าว “หัวใจของผู้ครอบครองดาบจะต้องแข็งแกร่งเป็นหนึ่งเดียวกัน ถึงจะเอาชนะศัตรูได้”
อายะโกะเข้ามารับดาบเช็ดทำความสะอาดแล้ววางลงตำแหน่งเดิม ริวลุกขึ้นทำอย่างทาเคชิทุกอย่างให้เลือดไหลลงถ้วยชาอีกใบ โคจิเอาเลือดทั้งสองไปผสมกับสาเก แล้วตักแจกสมาชิกทุกคน รวมทั้งทาเคชิกับริว ทุกคนยกจอกเหล้าขึ้น ทาเคชิกล่าวสาบานต่อหน้าบรรพบุรุษ
“ทาเคชิ โอะนิซึกะโซเรียวลำดับที่ 19 แห่งโอะนิซึ-กะ ขอให้คำสัตย์สาบานว่า จะปกป้องและดูแลตระกูลของเราด้วยชีวิต จะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเหล่าพี่น้องทุกคน จนกว่าชีวิตจะหาไม่...ขอฝากเนื้อฝากตัว และขอความร่วมมือจากน้องพี่ทุกคนด้วย” ทุกคนร้อง...ไฮ้...ยกเหล้าขึ้นดื่ม
ต่อมาริวกล่าวคำสาบานอีกคน “ริว โอะนิซึกะ ขอให้คำสัตย์สาบานว่า จะอุทิศชีวิตที่เหลือเพื่อปกป้องดูแลทาเคชิ โอะนิซึกะโซเรียวด้วยชีวิต และจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเหล่าพี่น้องทุกคนจนกว่าชีวิตจะหาไม่...ขอฝากเนื้อฝากตัว และขอความร่วมมือจากพี่น้องทุกคนด้วย”
ทาเคชิกับสมาชิกทุกคนร้อง...ไฮ้...แล้วยกเหล้าขึ้นดื่ม กลุ่มสามทหารเสือ โคจิ มาซาโตะและคาซูมะรับการคำนับจากทาเคชิและริว ต่างกล่าวว่าอายุไม่ใช่อุปสรรค คนที่เคยดูถูกโซเรียวจะต้องเสียหน้า....ค่ำวันนั้น มีการเลี้ยงฉลองต่อ
ริกิกับครอบครัวมาร่วมงาน ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ซาโตชิสะกิดไอโกะให้เติมเหล้าแก่ทาเคชิ ไอโกะลุกขึ้นเงอะงะ พอจะเท อายะโกะท้วงว่า ต้องรินให้มิซาว่าโซเรียวก่อน ไอโกะหน้าเสียที่ไม่รู้ทำเนียม ริวแกล้งแซว วันนี้ดูไอโกะมีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนสุดๆ ซาโตชิโต้แทนน้อง
“น้องฉันพร้อมจะเป็นเจ้าสาว รอแค่เจ้าบ่าวจะต้องรักษาคำพูด”
“ลุงไปดูวันมาแล้ว เร็วที่สุดคือกลางเดือนหน้า แต่ถ้าไม่ทันก็ถัดไปได้อีกสักสองอาทิตย์”
ไอโกะโพล่งขึ้นให้หมั้นเดือนหน้าแล้วแต่งปลายเดือน ทาเคชิสบตาริกิรู้ว่าถูกกดดัน เขาโค้งคำนับ “ต้องขอโทษ... ผมทำตามข้อเสนอไม่ได้”
ริกิเสียหน้าถามหมายความว่าอย่างไร ริวอธิบายแทน “อย่างที่ทราบ คดีการตายของครอบครัวโอะนิซึกะยังไม่คลี่คลาย”
“ถ้ายังตามล่าคนที่ฆ่าโซเรียวไม่ได้ โอะนิซึกะไม่ควรจะมีงานมงคล” ทาเคชิเสริม
ซาโตชิโวยว่าทาเคชิกลับกลอก คัตสึกับเซกิโกรธขยับจะเล่นงาน ทาเคชิยกมือห้าม กล่าวถ้าตนปล่อยคนร้ายลอยนวล คิดแต่จะจัดงานมงคลให้ตัวเอง ตนจะมีเกียรติเป็นโซเรียวของโอะนิซึกะได้อย่างไร ริกิเหลืออดถามคิดบ้างไหมว่าจะมีผลต่อความสัมพันธ์ระหว่างเรา ทาเคชิจ้อง
“ผม โอะนิซึกะโซเรียวขอสาบาน ถ้าผมยังเอาตัวคนร้ายมาลงโทษไม่ได้ จะไม่มีงานหมั้นหรืองานแต่งงานเกิดขึ้นในบ้านหลังนี้เด็ดขาด” ทาเคชิกับริกิเผชิญหน้ากัน
ในบ้านมิซาว่า ไอโกะอาละวาดปาข้าวของซาโตชิโมโหบอกเมื่อทาเคชิไม่อยากหมั้นก็ไม่ต้องง้อ ไอโกะตวาดอย่ายุ่ง ซาโตชิว่าจะต้องเสียหน้าอีกกี่ครั้งถึงจะรู้สึกรู้สม ไอโกะกรีดร้อง
ริกิเอ็ดลูกทั้งสอง ถ้ายังทำตัวงี่เง่ากันแบบนี้ ทาเคชิจะใช้จุดนี้เป็นข้ออ้างเลื่อนงานหมั้นออกไปอยู่เรื่อย แล้วเมื่อไหร่มิซาว่าจะได้อยู่เหนือโอะนิซึกะ...พูดจบ ริกิเดินเข้าห้องทำงาน พลันเห็นภาพคู่ตนกับอิจิโร่กลับมาวางบนโต๊ะทั้งที่ตนทิ้งไปแล้ว จูโร่รายงานว่า ไอโกะเก็บมาวางริกิพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ มองภาพนั้นอย่างเคียดแค้น นึกย้อนถึงอดีต...ตนไม่เคยเอาชนะอิจิโร่ได้เลยตั้งแต่สมัยเรียน อาจารย์ก็มักจะชมอิจิโร่และให้ตนดูเขาเป็นตัวอย่าง เวลาจับคนร้ายได้ อิจิโร่มักใจอ่อนให้โอกาสคนร้ายกลับใจ ทั้งที่ตนไม่เห็นควร จนกระทั่งวันหนึ่งได้พบฮิเดโกะ ทั้งสองสนใจเธอ แต่ดูท่าเธอจะให้ความสนิทสนมกับอิจิโร่ ทำให้ริกิไม่ค่อยพอใจ...
ริกิมองภาพถ่ายคำรามในคอ “อีกไม่นาน...โอะนิซึกะจะถูกมิซาว่าเหยียบจนมิด”
ooooooo
ไม่กี่วัน คนของโอะนิซึกะแฝงตัวเข้าไปในไนต์คลับของซะโต้ แล้วกลับมารายงานโคจิว่า เห็นโกะโร่กับซุจิป้วนเปี้ยนอยู่ในนั้น ริวนึกได้ว่าตั้งแต่เกิดเรื่องสองคนนั้นไม่มาทำงานอีกเลย ทาโร่นึกเอะใจวันเกิดเหตุตนเห็นทั้งสองอยู่ที่รถของโซเรียวท่าทางมีพิรุธ
“จับตัวมันสองคนมาที่นี่ ฉันต้องการสอบสวนคนทรยศด้วยตัวเอง” ทาเคชิสั่ง
ทาโร่รับคำ นำลูกน้องไปรวบตัวโกะโร่กับซุจิที่ตลาด ทั้งสองต่อสู้จับเด็กน้อยเป็นตัวประกัน ทำให้ทาโร่ต้องช่วยเด็กก่อน ทำให้ทั้งสองหนีไปได้...โกะโร่กับซุจิหลบซ่อนตัวในบ้านร้าง เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ทั้งสองหวาดกลัวยกมือไหว้ท่วมหัวขอทาโร่อย่าฆ่าพวกตน พอเงยหน้ามองต้องตกตะลึงตาเหลือก....
คัตสึกับเซกิตามมาถึงบ้านร้าง ไม่พบตัวโกะโร่กับซุจิ....ทาโร่กลับมารายงานทาเคชิว่าตนทำงานพลาดขอให้ลงโทษ ทาเคชิชำเลืองมองโคจิราวต้องการคำปรึกษา ไม่ทันไรลูกน้องวิ่งมารายงาน เกิดเรื่องที่คลังสินค้า ทาเคชิ ริวและโคจิ สงสัยมีเรื่องอะไร
มาถึงพบตำรวจกำลังหามศพโกะโร่กับซุจิออกมา ผู้บัญชาการโอะซะมุขอเชิญทาเคชิมาพูดคุย...ทาเคชิกล่าวหนักแน่นว่าไม่ใช่ฝีมือโอะนิซึกะ...ฮิโระ อาเบะแย้ง
“แต่สองคนนี้เป็นคนของโอะนิซึกะ และเป็นผู้ต้องสงสัยวางระเบิดรถคุณอิจิโร่”
ริวโต้ “ถ้าพวกเราจะฆ่าไอ้สองคนนั่นเพื่อล้างแค้น คงไม่ทิ้งหลักฐานให้กลับมาเล่นงานตัวเองหรอกครับ”
โอะซะมุว่ารูปคดีมันฟ้อง แต่ตนเชื่อใจและคิดว่าเป็นการตั้งใจโยนความผิดให้กลุ่มโอะนิซึกะ ริวว่าเป็นแผนชั่วของเคนอิจิ แต่โอะซะมุไม่อาจกล่าวหาใครโดยไม่มีหลักฐาน โคจิเข้าใจดีว่าโอะซะมุหมายรวมถึงพวกตนด้วย โอะซะมุขอความร่วมมือเพื่อติดตามตัวคนร้าย
ทาเคชิยินดีให้ความร่วมมือเป็นการพิสูจน์ความจริง...
เคนอิจิแห่งซะโต้รู้เรื่องกลับไม่เกรงกลัวอย่างใด
เมื่อทาเคชิ ริวและทุกคนกลับเข้าบ้าน ต้องแปลกใจที่ภายในบ้านถูกตกแต่งด้วยดอกไม้ จัดอาหารวางเรียงมากมายราวกับมีงานเลี้ยง ไม่ทันไรไอโกะถลาเข้ามาเกาะแขนทาเคชิ แสดงความยินดีที่จับคนร้ายได้เสียที ริกิก้าวออกมาเปรยว่า
“เสียดายที่ลุงไม่ได้ฆ่าคนทรยศด้วยมือตัวเอง”
ซาโตชิเสริมคนชั่วอย่างโกะโร่กับซุจิสมควรตายอย่างทรมาน ไอโกะจะดึงทาเคชิไปโต๊ะอาหารคุยกำหนดวันหมั้น ทาเคชิชะงักดึงแขนออก สีหน้าไม่พอใจที่ไม่รู้จักกาลเทศะกัน
“ผมเคยบอกแล้วว่า จะไม่มีพิธีมงคลเกิดขึ้น จน กว่าจะแก้แค้นให้ทุกคนในครอบครัว”
“ฆาตกรตายแล้ว ทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่ตกลง” ไอโกะแย้ง
“โกะโร่กับซุจิวางระเบิดรถคุณลุงจริง แต่เรื่องนี้มีคนบงการและฆ่าปิดปากสองคนนั่น”
ซาโตชิไม่พอใจบอกให้ยกพวกไปถล่มซะโต้ ทาเคชิเสียงกร้าว โอะนิซึกะมีเกียรติเกินกว่าจะทำต่ำช้าเหมือนอันธพาล ซาโตชิตาโพลงที่โดนเหน็บ หาว่าทาเคชิเลี่ยงงานหมั้นมากกว่า
“จะทำอะไร...เกรงใจลุงบ้างนะทาเคชิ” ริกิทนไม่ไหว
“ทันทีที่ได้ตัวคนบงการฆ่าคุณพ่อ ผมจะเป็นคนกำหนดวันหมั้นเอง” ทาเคชิกล่าว
ไอโกะไม่ยอมจะให้กำหนดเดี๋ยวนี้ ทาเคชิย้ำ ตนไม่ผิดสัญญาที่พ่อให้ไว้แน่ พูดจบก้มหัวแล้วเดินจากไป ไอโกะร้องกรี๊ดสุดเสียงจนเป็นลมล้มพับ ซาโตชิปราดเข้าประคองน้อง ริกิโกรธทาเคชิมาก ริว ทาโร่ โคจิสบตากันรู้ถึงบรรยากาศมาคุ... ส่วนทาเคชิเข้าห้องคิดถึงแพรวดาวสุดๆ
ครอบครัวมิซาว่ากลับบ้านด้วยความเครียด ซาโตชิถามริกิ ไม่สงสารน้องบ้างหรือ กี่ครั้งแล้วที่น้องต้องเสียน้ำตา “อย่าบอกนะว่านี่คือการเสียสละของมิซาว่าอย่าบอกว่าพ่อจะทนดูไอโกะร้องไห้เสียใจเพราะไอ้ทาเคชิ โดยไม่ทำอะไรเลย”
ไอโกะรู้สึกตัวขึ้นมาก็ร้องไห้ต่อ ริกิเข้าปลอบ “ไม่ต้องร้อง นางฟ้าของพ่อ...”
“ทาเคชิไม่ยอมหมั้น เขาไม่แคร์ไอโกะ” ไอโกะสะอื้น ริกิอ้างว่าทาเคชิทำเพื่อตระกูล “ทาเคชิรับปากหมั้นเพราะคำสัญญา แต่เขาไม่ได้รักไอโกะใช่ไหมคะ”
“พ่อขอโทษ...พ่อผิดเองที่ทำให้ลูกเสียใจ ถ้าไอโกะอยากยกเลิกการหมั้น พ่อจะ...”
“ไม่นะ!ไอโกะรักทาเคชิ ไอโกะจะแต่งงานกับทาเคชิ” ไอโกะร้องไห้โฮ
ริกิโอบกอดลูก ปลอบไม่ต้องร้อง ตนจะทำตามใจทุกอย่าง...สายตาริกิเคียดแค้นทาเคชิอย่างมาก ซาโตชิเองก็แค้นไม่แพ้พ่อ
ooooooo
คืนนั้นทาเคชิยืนมองหมู่ดาวระยิบระยับ ในมือกำผ้าเช็ดหน้าของแพรวดาว โคจิเห็นท่าทีก็เดาออก จึงเข้ามายืนข้างๆ เปรยว่า “เส้นทางนักรบ เหมือนท้องฟ้ามืดมิดตอนกลางคืน”
ทาเคชิรู้ความประสงค์ของโคจิ ก็ทำหน้าเบื่อๆ“นักรบบางคนโชคดีที่มีแสงจันทร์นำทาง แต่บางคน แค่มีแสงดาวระยับระหว่างทางก็เพียงพอแล้ว”
“ความรักคือจุดอ่อนของนักรบ” โคจิแย้ง
“แต่บางครั้ง รักก็เป็นปาฏิหาริย์ที่เยียวยาบาดแผลได้”
“อย่าปล่อยให้ความรักของโซเรียว เป็นต้นเหตุของรอยร้าว ทำให้สองตระกูลต้องบาดหมางกันเลย” โคจิเตือน
“ผมจะยอมทำทุกอย่างเพื่อรักษาเกียรติของพ่อ แต่หัวใจเป็นของผม” ทาเคชิหันหลังให้โคจิ เหมือนไม่อยากจะสนทนาด้วยอีก โคจิมองนายน้อยอย่างหนักใจ
วันต่อมา มิโยะโกะมาชวนแพรวดาวไปซื้อชุดกิโมโนเพื่อไปงานแต่งงานแบบชินโต ซึ่งเป็นงานแต่งงานของยูริ ลูกสาวโอะซะมุ มากิ เจ้านายพ่อเธอ แพรวดาวเกรงไม่เหมาะกับตน แต่มิโยะโกะเห็นว่าประเพณีดั้งเดิมอย่างนี้หาดูยาก และยูริก็จัดที่นั่งไว้ให้แล้ว ถ้าไม่ไปคงน่าเกลียด
ในร้านขายกิโมโน แพรวดาวกับมิโยะโกะกำลังเลือกแบบที่เหมาะกับตัวเอง ทาเคชิแอบมองอยู่นอกร้าน เผอิญเคนอิจินั่งรถผ่านมาเห็นจึงบอกให้ชินอิจิจอดรถแล้วลงไปสังเกตการณ์...
ด้านริวกำลังโมโหที่คัตสึกับเซกิไม่รู้ว่าทาเคชิหายไปไหน ทาโร่ไปตามที่ร้านผลไม้ก็ไม่มี ริวครุ่นคิด ทาเคชิจะไปไหน...ส่วนทาเคชิแอบเข้าไปในร้านเข้าไปหลบในห้องลองเสื้ออย่างไม่ตั้งใจ บังเอิญแพรวดาวจะเข้าไปลองชุดห้องข้างๆแต่ถูก
มิโยะโกะแย่งเข้าไปก่อน เธอจึงขยับมาเข้าอีกห้อง ซึ่งเป็นห้องที่ทาเคชิแอบอยู่ พอเธอเข้ามาก็กดล็อกประตู หันมาเจอคนก็ตกใจจะร้อง ทาเคชิรีบปิดปากดึงตัวเธอมากอดกระซิบข้างหูแผ่วเบา
“ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ไม่ต้องกลัว”
แพรวดาวพยักหน้ารับรู้แล้วย้อนถามเขาแอบตามตนหรือ ชายหนุ่มไม่ตอบกลับกระซิบถาม คิดถึงตนไหม หญิงสาวอึกอัก เขายิ้มหวานมั่นใจว่าเธอคิดถึงเช่นกัน
“สายตาคุณตอบผมแล้ว”
“เราไม่ควรเจอกันอีกไม่ใช่เหรอคะ”
ทาเคชิสลดลง ดึงเธอเข้ากอดแนบแน่น “ผมกำลังฝันดี ฝันว่าได้กอดผู้หญิงที่ผมรัก”
“คุณมีไอโกะอยู่แล้ว”
“ไอโกะคือหน้าที่ แต่คุณคือหัวใจ”
แพรวดาวน้ำตาซึม “คุณต้องอยู่ในโลกของความจริงค่ะทาเคชิ...โลกที่ไม่มีฉัน”
ทาเคชิสบตาแพรวดาวด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ไม่อาจครอบครองความรักนี้ได้... เสียงมิโยะโกะเคาะประตูถามเสร็จหรือยัง แพรวดาวกับทาเคชิตื่นจากภวังค์ แพรวดาวตะโกนบอกเพื่อนสาวกำลังจะออกไป แล้วค่อยๆถอนตัวออกจากอ้อมกอดทาเคชิ เขาจับมือเธอไม่อยากปล่อย แพรวดาวกระซิบ “เราจะเจอกันในฝันค่ะ”
“คุณคือฝันดีของผม”
แพรวดาวน้ำตาไหลริน ตัดใจหันหลังเปิดประตูออกไป ทาเคชิมองมือที่ว่างเปล่าด้วยความสะเทือนใจ...หลังจากเลือกกันเรียบร้อย พนักงานส่งถุงเสื้อให้คนละถุง แพรวดาวมองชุดในถุงแล้วแปลกใจไม่ใช่ชุดที่ตนเลือก มิโยะโกะขอดูรู้ว่าชุดนี้ผ้าเนื้อดีคงแพงมาก พนักงานกล่าว
“ลดพิเศษเฉพาะวันนี้ค่ะ...เห็นคุณผู้หญิงคนนี้เหมาะกับผ้าเนื้อดีมากกว่าก็เลยเปลี่ยนให้”
แพรวดาวไม่รับแต่มิโยะโกะคว้าถุงมาแล้วขอบคุณ ดึงแพรวดาวออกจากร้าน จึงยื่นถุงให้และบอกว่า ของดีและถูกแบบนี้ไม่เอาเสียดายแย่ แพรวดาวมองหาทาเคชิ คาดว่าเป็นฝีมือเขา
ooooooo
ในบ้าน ทาโร่กำลังทำความสะอาดดาบซามูไร โคจิเดินเข้ามามองลูกชายด้วยความชื่นชม พลันเห็นเสื้อที่ลูกใส่มีรอยชุนจึงทัก ทำไมใส่ตัวนี้บ่อยทั้งที่ขาดแล้ว ทาโร่อึกอักไม่กล้าบอกว่าเป็นเสื้อที่แพรวดาวซ่อมให้ จึงบอกไปว่าเนื้อผ้ามันดีใส่สบาย โคจิรู้ทันดักคอ
“ตั้งแต่เรียนจบจนทำงาน พ่อยังไม่เคยเห็นพาแฟนมาแนะนำที่บ้านเลย” ทาโร่ทำหน้างง โคจิกล่าวน้ำเสียงนุ่มนวล “ครอบครัวที่อบอุ่นของลูก คือสิ่งที่พ่อแม่ทุกคนอยากเห็น”
ทาโร่จึงย้อนถามว่าพ่อกับแม่เจอกันได้อย่างไร...โคจิเล่าว่า โซเรียวให้ตนไปขับไล่พวกอันธพาลที่มาข่มเหงชาวบ้าน แล้วรอยยิ้มและกิริยามารยาทที่เรียบร้อยของแม่ ซึ่งเป็นแม่ค้าขายผลไม้ ทำให้ตนประทับใจ จนได้แต่งงานกันในที่สุด...ทาโร่อมยิ้มเพราะไม่ต่างจากความรักที่ตนมีให้กับแพรวดาว โคจิถามพบผู้หญิงที่ถูกใจแล้วใช่ไหม เขารีบปฏิเสธ รับปากถ้าเจอจะบอกพ่อเป็นคนแรก โคจิมองลูกชายยิ้มๆเหมือนรู้ทัน แล้วก็นึกขึ้นได้
“อีกเรื่อง โซเรียวจะไปร่วมงานแต่งงานของลูกสาวท่านโอะซะมุ เตรียมตัวให้พร้อม”
ทาโร่ถามทำไมไม่จัดคนเพิ่ม โคจิบอกว่างานนี้เชิญแต่แขกคนสำคัญ ต้องไม่ประมาท ทาโร่รับคำ ออกมายืนนิ่งเหมือนทำสมาธิ ถอนใจที่พ่อไม่สงสัยอะไรแล้วมองรอยเย็บที่ชายเสื้อยิ้มๆ
ooooooo
เช้าวันงาน แพรวดาวนั่งมองช่างแต่งหน้าทำผมให้ยูริอย่างตื่นตาตื่นใจ รวมถึงการสวมชุดกิโมโนเจ้าสาวสีขาวสวยสง่า โดยมีมิโยะโกะอธิบายขั้นตอนต่างๆให้ฟัง...แพรวดาวเผลอมองเป็นตัวเองสวมชุดเจ้าสาว หันมาเจอทาเคชิในชุดเจ้าบ่าว เธอยิ้มให้เขาอย่างมีความสุข
มิโยะโกะสะกิดให้แพรวดาวรู้สึกตัวเพราะช่างหน้าช่างผมรอจะแต่งตัวให้เพื่อนเจ้าสาว...ภายในงาน พ่อแม่บ่าวสาวจะคอยรับแขกเพื่อพาไปนั่งรวมญาติของแต่ละฝ่าย... ทาเคชิ ริว ทาโร่และกลุ่มสามทหารเสือ สวมชุดกิโมโนสีดำที่เสื้อปักตัวอักษรสัญลักษณ์ประจำตระกูล โอะซะมุเข้ามาแสดงความยินดีกับบ่าวสาว ฮิโระ อาเบะเข้ามากระซิบโอะซะมุว่าพิธีใกล้เริ่มแล้ว โอะซะมุจึงหันไปถามลูกสาวว่าเพื่อนเจ้าสาวยังไม่มาอีกหรือ ยูริมองไปแล้วตอบว่า...มาแล้ว
ทุกคนหันมอง ทาเคชิกับทาโร่ตะลึงเมื่อเห็นแพรวดาวในชุดกิโมโนสีน้ำเงินสวยเด่นสะดุดตา มิโยะโกะสะกิดบอกแพรวดาวอย่างตื่นเต้นว่าทาเคชิส่งยิ้มให้ โอะซะมุยังเอ่ยปากชม
“สาวไทยอย่างหนูเซโกะ ใส่ชุดกิโมโนสวยไม่แพ้สาวที่นี่เลย”
แพรวดาวก้มหัวขอบคุณ พลันไอโกะถลาเข้ามาเกาะแขนทาเคชิ ต่อว่าจะมาทำไมไม่ไปรับตนมาด้วย ทาเคชิตกใจเล็กน้อย สบตาแพรวดาว ริกิกับซาโตชิเดินมาแสดงความยินดีกับโอะซะมุ ไอโกะหันมาเห็นแพรวดาวก็จำได้ ถามทันที
“หล่อนมาเสนอหน้าที่นี่ได้ไง”
ริว ทาโร่และกลุ่มสามทหารเสือหวั่นจะมีเรื่อง มิโยะโกะออกหน้า “ฉันเป็นเพื่อนเจ้าสาว คุณพ่อฉันเป็นลูกน้องท่านโอะซะมุ”
ไอโกะเหยียด แค่ลูกน้อง แล้วหันมาดึงทาเคชิไปนั่ง แพรวดาวมองตามรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจ แต่พอมาถึงที่นั่ง ฮิโระ อาเบะผายมือเชิญกลุ่มโอะนิซึกะนั่งแถวแรก ไอโกะเดินตามถูกฮิโระกันไว้และบอกว่า บ้านมิซาว่าอยู่ถัดไปสองแถว ไอโกะโวยว่าตนเป็นว่าที่คู่หมั้นทาเคชิ ฮิโระตอบว่า
“คุณหนูไอโกะยังไม่ได้แต่งงานกับคุณทาเคชิ ยังถือว่าเป็นคนนอกครับ”
ไอโกะจะปรี๊ด ริกิรีบมาปราม “พิธีแต่งงานแบบดั้งเดิมจะจัดที่นั่งตามลำดับตระกูล ลูกไม่ควรทำให้เจ้าภาพลำบากใจ”
ทั้งไอโกะและซาโตชิไม่พอใจที่ให้เกียรติมิซาว่าน้อยกว่าโอะนิซึกะ ทันใดเสียงเคนอิจิทัก...ยินดีที่ได้เจอ
ริกิหันขวับไปมอง เคนอิจิก้มหัวยิ้มเย้ยๆ ซาโตชิถามเหยียดๆว่าใครเชิญ
“ท่านโอะซะมุเป็นคนมีน้ำใจเชิญทุกคน” เคนอิจิโอ่ ซาโตชิหาว่าจำใจเชิญ เคนอิจิหัวเราะเยาะ “ยังไงผมก็รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับเชิญ และดีใจที่ลำดับตระกูลเราใกล้เคียงกัน”
ริกิไม่พอใจเสียงกร้าว “อันธพาลชั้นต่ำอย่างแก ไม่มีสิทธิ์มาเทียบเท่าตระกูลฉัน”
เคนอิจิยิ้มกริ่มไม่สะทกสะท้าน...ริวสะกิดทาเคชิให้ดูเคนอิจิ แล้วจะลุกไปเอาเรื่อง ทาเคชิปรามให้ให้เกียรติเจ้าภาพ โคจิ คาซูมะและมาซาโตะสบตากัน ภูมิใจที่ทาเคชิรอบคอบขึ้น
พิธีทางศาสนาของคู่บ่าวสาวกระทำต่อหน้าพระชินโตและญาติผู้ใหญ่ แขกในงานต่างนั่งเงียบมองการประกอบพิธี แพรวดาวมองอย่างตื่นเต้น สักพักรู้สึกมีคนมองตัวเองจึงหันไป สบตาทาเคชิเข้าอย่างจัง เผลอยิ้ม มิโยะโกะสังเกตเห็นกระซิบถามอย่างตื่นเต้น
“ทาเคชิยิ้มให้เซโกะ”
“บ้า...เขาจะยิ้มให้ฉันทำไม” แพรวดาวบอกปัดอายๆ
เคนอิจิเห็นทาเคชิยิ้มหวานให้แพรวดาว จึงนึกถึงวันที่ทาเคชิไปแอบมองหน้าร้านเสื้อกิโมโน ฉุกคิดแผนร้ายขึ้นในใจ
เสร็จพิธี เจ้าภาพเชิญแขกมาเลี้ยงฉลองที่โรงแรม ทาเคชิยืนคุยอยู่กับโอะซะมุสักพัก นึกได้ว่าริวหายไป...ริวหน้าตื่นวิ่งหาห้องน้ำ เจอเข้ากับมายูมิที่เดินออกจากห้องน้ำหญิงถึงกับตะลึง เพราะเธออยู่ในชุดเดรสสวยหวาน มายูมิแปลกใจเอามือโบกผ่านหน้าริว ถามเป็นบ้าอะไร
“เบลอรักท่า บ้ารักเธอ เอ๊ย! คนอย่างริวไม่เคยรักใครนี่หว่า” ริวสับสนความรู้สึกตัวเอง
“ฉันรู้ค่ะว่าคนอย่างคุณไม่เคยรักใคร และผู้หญิงธรรมดาอย่างฉันก็...” มายูมิพูดไม่ทันจบ
ริวขอตัวเดี๋ยวมาคุยต่อ จะวิ่งเข้าห้องน้ำ มายูมิขวางโวยจะไปไหนนี่มันห้องน้ำหญิง แล้วชี้ไปทางป้ายห้องน้ำชาย ริวชะงักหน้าเจื่อนยิ้มแหยๆ “ก็มันชิน เอ๊ย!มันไม่เห็นโอ๊ย ไม่ไหวแล้ว”
ริวลนลานวิ่งเข้าห้องน้ำไป มายูมิส่ายหน้าระอาใจ... กลับเข้ามาในงาน ริวเข้ามายืนข้างทาเคชิซึ่งคุยอยู่กับโอะซะมุ ไม่ทันไร ฮิโระ ทากาฮาชิพาครอบครัวเข้ามาร่วมสนทนาและแนะนำว่า มายูมิลูกสาวคือว่าที่คู่หมั้นของริว โอะนิซึกะ...โอะซะมุรีบบอกว่าอย่าลืมเชิญตนไปร่วมงาน ริวโพล่งขึ้น “ท่านโอะซะมุต้องได้เป็นแขกพิเศษของผมแน่”
มายูมิมองเคืองๆทีตอนแรกไม่ยอมรับการหมั้น
ทาเคชิขำ เอาศอกกระทุ้งริว ให้พาคู่หมั้นไปหาเครื่องดื่ม ริวยิ้มแต้ที่ทาเคชิเปิดทางให้ ฮิโระกับโอะซะมุมองสองหนุ่มสาวอย่างเอ็นดู ทาเคชิหันไปเห็นแพรวดาวเดินมากับมิโยะโกะก็จะเลี่ยงไปหา แต่ไอโกะโผล่มาเกาะแขนเสียก่อน ตามด้วยริกิและซาโตชิเข้ามาร่วมวงสนทนา ทำให้ปลีกตัวไปไม่ได้
แยกมามุมเครื่องดื่ม มายูมิติงริวไม่ควรรับปากโอะซะมุทั้งที่รู้ว่าจะไม่มีงานหมั้นเกิดขึ้น ริวบอกให้ทำตัวสบายๆ แต่มายูมิว่าตนไม่ใช่คนไม่ทุกข์ร้อนเหมือนใครบางคน ริวถามกวนๆคนนั้นหล่อเหมือนตนไหม ว่าแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาให้ดูชัดๆ หญิงสาวตกใจผงะถอย ริวจุ๊ปากหลอกว่าพ่อเธอมองมา มายูมิจะหันไปดู เขาห้าม
“อ๊ะ อย่าทำตัวมีพิรุธสิ...อินเลิฟกันดีครับพ่อตา” ริวทำทีโบกมือไปทางด้านหลังมายูมิ
หญิงสาวไม่เชื่อหันไปมอง เห็นพ่อกำลังคุยกับโอะซะมุและทาเคชิไม่ได้สนใจทางตน ก็โกรธกระทืบเท้าริวจนเขาร้องลั่น มายูมิจุ๊ปากให้เงียบ เขาโอดโอยตาปลาแทบแตก หญิงสาวสมน้ำหน้า ริวชะงักมองรอยยิ้มมายูมิและบอกให้เธอเหยียบอีก ถ้ามันทำให้เธอมีความสุข...มายูมิอึ้ง รู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดของริวไปชั่วขณะ ริวเสเปลี่ยนเรื่อง
“ได้ยินว่าสอบเสร็จแล้ว คุณจะเลือกเรียนอะไรต่อ”
“ฉันอยากเป็นหมอแต่คุณพ่ออยากให้เรียนบัญชี ครูบอกว่าฉันสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์ได้แน่ แต่คุณพ่อ....”
“งั้นสอบไปเลย ผมจะช่วยพูดกับพ่อคุณให้” ริวสวน มายูมิดีใจ แต่พอเขาชี้ที่แก้ม “แลกกับหนึ่งจุ๊บ” หญิงสาวจะโวย เขาตัดบท “เพื่ออนาคตของแพทย์หญิงมายูมิ...คิดให้ดีๆ”
มายูมิครุ่นคิดมองสายตาเจ้าเล่ห์ของริว “หวังว่าคุณจะไม่ผิดคำพูด”
“ด้วยเกียรติของริว โอะนิซึกะ ถ้าผมช่วยพูด พ่อคุณยอมให้คุณเรียนแพทย์แน่นอน”
ริวหลับตาพริ้มเอียงแก้มให้มายูมิ เขาทำท่าตื่นเต้นขนลุก มายูมิมองไปยังโต๊ะของว่าง เห็นขนมโมจิจึงหยิบมาแปะแก้มเขา ริวทำเสียงครางในลำคอคิดว่าเป็นจุมพิษจากเธอ สักพักมายูมิเอาขนมออกมากำไว้ ริวลืมตาขึ้นเคลิ้มๆเดินจากไปเหมือนคนละเมอ มายูมิอดขำไม่ได้
ooooooo
หน้าห้องน้ำภายในโรงแรม ไอโกะเดินออกมาต้องชะงักเมื่อเจอเคนอิจิยืนพิงกำแพงรออยู่ เธอรีบถามเสียงกระด้างต้องการอะไร เขาทำท่ากะลิ้มกะเหลี่ยตอบว่าอยากทักทายลูกสาวคนสวยของตระกูลมิซาว่า ไอโกะเห็นว่าไร้สาระจะเดินหนี เคนอิจิโพล่งขึ้น
“อย่าเพิ่งรีบไปขัดจังหวะว่าที่คู่หมั้นเลย ให้โอกาสทาเคชิได้มองสาวสวยที่เขาสนใจก่อนเถอะ” ไอโกะสะบัดเสียงถามหมายความว่าอย่างไร เคนอิจิใส่ไฟ “เขาเห็นกันทั้งงานว่าโอะนิซึกะโซเรียวคอยมองหาแต่เพื่อนเจ้าสาวคนที่ใส่ชุดกิโมโนสีน้ำเงิน มีคุณเท่านั้นที่ตาบอด หรือแกล้งตาบอดก็ไม่รู้” พูดจบเคนอิจิเดินผละไป แอบยิ้มร้ายเข้าแผน
สายตาไอโกะร้อนระอุเดินเข้ามามองทั่วงาน เห็นทาเคชิกำลังยิ้มหวานให้แพรวดาวก็นึกย้อนถึงที่ผ่านมา ไอโกะกำมือแน่นเดินฝ่าคู่บ่าวสาวที่ควงคู่กันรับแขก ตรงไปยังแพรวดาว แล้วคว้าถ้วยชาร้อนสาดหน้าเธอทันที ทุกคนในงานต่างตกใจ ทาเคชิปราดเข้าดึงตัวแพรวดาวมากอด
ไอโกะปรี๊ดเข้าจิกข่วนทึ้ง “นังหน้าด้าน...กรี๊ด...เอามือออกจากตัวนังนั่นเดี๋ยวนี้นะทาเคชิ”
ทาเคชิสะบัดไอโกะอย่างแรงและต่อว่าเป็นบ้าอะไร ริวรีบบอกให้พาแพรวดาวไปโรงพยาบาล ทาเคชิเอาผ้าเช็ดหน้าของแพรวดาวที่เขาพกติดตัวตลอดมาปิดหน้าเธอไว้แล้วอุ้มเธอไป ทาโร่เดินแหวกทางให้อย่างห่วงใยไม่แพ้กัน...ไอโกะโวยวายจะให้ทาเคชิกลับมา ริกิอับอายผู้คนอย่างมากกับการกระทำของไอโกะ เอ็ดให้พอแล้วลากตัวออกไป แต่เธอยังโวยวาย
“ไม่! ปล่อยไอโกะนะ ไอโกะจะตามไปฆ่านังนั่น”
ริกิเหลืออดตบหน้าลูกสาวเพียะ ไอโกะตะลึงมือกุมหน้าน้ำตาร่วงเพราะแต่เล็กจนโตพ่อไม่เคยตี ริกิตวาด “แกทำลายงานมงคลของเขา ทำให้พ่อขายหน้า”
“แต่นังนั่นกับทาเคชิ...” ริกิสวนเสียงเข้มให้กลับบ้าน
ซาโตชิดึงไอโกะออกไป แต่เธอยังดิ้นให้ปล่อย จนเซถลาไปชนเคนอิจิ เขาประคองเธอแล้วแอบเหน็บกระดาษโน้ตไว้ที่โอบิของเธอ เคนอิจิยิ้มอย่างสะใจ...ซาโตชิดึงไอโกะมาเหวี่ยงขึ้นรถ เธอยื้อจะออกจากรถ ริกิเอ็ดเสียงดัง อย่าให้เหลืออด กลับไปสงบสติอารมณ์ที่บ้าน
ไอโกะไม่กล้าหือ ซาโตชิปิดประตูรถให้คนรถขับพาไอโกะกลับไป...ไอโกะฮึดฮัดไม่พอใจ พลันกระดาษโน้ตหล่นลงมาจึงแกะอ่าน เป็นข้อความจากเคนอิจิว่า “มีปัญหาอะไรเชิญปรึกษาที่ไนต์คลับของผม ผมยินดีรับใช้เสมอ” เธอตาวาวรีบซ่อนไว้ในโอบิตามเดิม
ทาโร่ขับรถไปตามทางด้วยความเร็ว ทาเคชินั่งประคองแพรวดาวอยู่เบาะหลัง ทาโร่ส่งขวดน้ำเกลือและผ้าขนหนูให้ทาเคชิใช้ล้างตาให้แพรวดาว...ทาเคชิกอดปลอบแพรวดาวให้อดทนและย้ำกับเธอว่า ไม่ต้องกลัวว่าหน้าจะเป็นแผล ตนจะให้หมอรักษาเธอให้ดีที่สุด ทาโร่แอบมองผ่านกระจกมองหลังด้วยแววตาเศร้า
ถึงโรงพยาบาล ทาโร่รีบลงมาช่วยอุ้มแพรวดาววางลงบนเตียงฉุกเฉิน แต่ยังเผลอจับมือเธอไว้อย่างห่วงใย ทาเคชิตามลงมาจับไหล่เขาเบาๆเชิงขอบคุณ ทาโร่รีบปล่อยมือเธอ ทาเคชิเดินกุมมือแพรวดาวประกบเตียง ทาโร่มองตาละห้อย...ทาเคชิตามติดเข้าไปในห้องฉุกเฉิน หมอขอให้เขาออกไปรอข้างนอก แต่เขาไม่ยอมไป แพรวดาวจึงเอ่ยปากบอกให้เขาออกไปเขาถึงยอม
เดินออกมา ทาโร่รายงานว่าไอโกะมา ไม่ทันไร ไอโกะปรี่เข้ามากราดเกรี้ยวจะเล่นงานแพรวดาวอีก ทาเคชิเกรงเกิดเรื่องในโรงพยาบาล จึงฝากทาโร่ดูแลทางนี้แล้วลากไอโกะออกมาด้านนอกโรงพยาบาล เขาเสียงเข้มอย่างเหลืออด “คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ จะไปทำอะไรเขาอีก”
“ที่นังนั่นโดนยังน้อยไปด้วยซ้ำ คนที่คิดจะมายุ่งกับคุณมันต้องโดนสั่งสอน”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะไอโกะ...ถ้าคุณไปทำอะไรผู้หญิงคนนั้นอีก เกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ”
ไอโกะโวยวายว่าเขาปกป้องแพรวดาว หาว่าทาเคชิ นอกใจ เอาแต่จ้องมองเธอ ทาเคชิโมโหกระชากแขนไอโกะอย่างแรงไม่ให้กลับเข้าไปทำร้ายแพรวดาวอีก ทันใด ซาโตชิโผล่มาเสียงเฉียบให้ปล่อยไอโกะ แล้วตำหนิน้องสาวตัวเองว่ามาทำไม อยากโดนพ่อเล่นงานหรือ ไอโกะยังโวยวายจะไปจัดการแพรวดาว ทาเคชิจึงบอกซาโตชิ
“บอกน้องสาวนายให้เลิกคิดไปเองได้แล้ว ฟุ้งซ่านแบบนี้ไม่มีวันคุยกันรู้เรื่อง”
ไอโกะจะร้องกรี๊ดแต่ต้องตะลึงเมื่อเห็นซาโตชิชกหน้าทาเคชิล้มไปกองกับพื้นและชี้หน้า
“น้องฉันไม่ได้คิดไปเอง แกนั่นแหละที่หลอกไอโกะ คิดว่าไม่มีใครเห็นการกระทำของแกเหรอ” ไอโกะเหวอรีบถามรู้อะไรมา ซาโตชิแฉ “ทาเคชิแอบไปเจอกับผู้หญิงอยู่บ่อยๆ ที่มหาวิทยาลัยกับแถวตลาดในเมือง”...ทำเอาทาเคชิอึ้งที่ซาโตชิรู้เรื่องละเอียด
ในห้องฉุกเฉิน พยาบาลเดินนำทาโร่มาที่เตียงแพรวดาว เธอมีผ้าก๊อซปิดตาทั้งสองข้าง แพรวดาวเข้าใจว่าเป็นทาเคชิจึงยื่นมือไปจับ ทาโร่รีบบอกว่าเดี๋ยวทาเคชิตามเข้ามา หมอแจ้งผลการตรวจว่าใบหน้าแพรวดาวยังแสบแดงอีกสองสามวัน ดวงตาอาจจะเคืองสักพัก หยอดยาแล้วจะดีขึ้น อีกสิบนาทีค่อยเปิดผ้าปิดตา ทาโร่ช่วยพยาบาลประคบเย็นที่แก้มแพรวดาว เพื่อให้เธอไปจัดยา ทาโร่เห็นผมปรกหน้าแพรวดาว จึงค่อยๆปัดออก ทันใดพยาบาลทำอุปกรณ์หล่น แพรวดาวสะดุ้งสุดตัว ทาโร่รีบปลอบ
“ไม่ต้องกลัวนะครับผมอยู่ที่นี่ จะไม่มีใครมาทำอะไรคุณได้อีกแล้ว” แพรวดาวอุ่นใจขึ้น
ooooooo
