รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน
ตอนที่ 10
อัลบั้ม: ละครเรื่อง "รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน"
เช้าวันใหม่ ไอโกะนั่งเหม่อลอยน้ำตาปริ่มขอบตา แต่พอสาวใช้มารายงานว่าทาเคชิมาแล้ว สีหน้าเธอเปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัด ดีใจตาเป็นประกาย ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
ทาเคชิเลื่อนชามซุปที่อายะโกะทำมาฝากให้ไอโกะทาน เธอได้กลิ่นรู้สึกคลื่นไส้ แต่ต้องฝืนไว้ด้วยเกรงเขาจับได้ว่าตนท้อง ทาเคชิเห็นท่าทางเธอจึงช่วยป้อน ไอโกะจำกล้ำกลืน ริกิยืนมองนิ่งๆคาดเดาความรู้สึกยากต่างจากซาโตชิที่มีท่าทีหงุดหงิดเพราะรู้ว่าน้องสาวเกลียดซุปมิโซะแต่ต้องฝืนใจกิน ริกิปรามอยากเป็นใหญ่ต้องใช้สมองไม่ใช่อารมณ์ ไอโกะมีอาการดีขึ้นเมื่อร่างกายและจิตใจเธอแข็งแรงมากกว่านี้เราค่อยเก็บทาเคชิ ซาโตชิยิ้มพรายเห็นด้วยกับแผนพ่อ...
บ่ายวันนั้น ริวพยายามหัดเล่นโคโตะบ้าง คัตสึกับเซกิแอบหัวเราะเพราะมันไม่เป็นเพลง แพรวดาวเข้ามาทัก ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ไม่เคยเห็นเขาเล่นมาก่อน ริวยิ้มเขินๆ เธอจึงแย็บถาม
“หรือโคโตะทำให้คุณริวคิดถึงใครบางคน”
“ผมจะคิดถึงมายูมิทำไม...” ริวร้อนตัวโพล่งออกมา
แพรวดาวขำไม่ได้เอ่ยชื่อ ริวหน้าม้าน หญิงสาวจึงแซว “คนปากแข็งหัวใจเลยพูดแทน”
“โอคุซังรู้!”
“ทาเคชิสอนให้ฉันสังเกตคนจากแววตา ทุกครั้งที่พูดถึงมายูมิ แววตาคุณจะเป็นประกายสดใสของคนที่มีความรัก...ความรู้สึกบางอย่างเก็บไว้ในใจก็ดี แต่ความรู้สึกดีๆที่มีต่อคนที่เรารัก ไม่ควรเก็บไว้นานเกินไปนะคะ” แพรวดาวทึ่งที่ริวไม่ปฏิเสธ
“ผมไม่แน่ใจว่านั่นคือความรัก”
“คุณริวคนเดียวเท่านั้นที่รู้ค่ะ” แพรวดาวยิ้มให้กำลังใจ
ริวนึกได้ถามอย่างเป็นห่วง “ทาเคชิต้องไปบ้านมิซาว่าทุกวัน โอคุซัง...เอ่อ...”
“ที่สุดของรักคือการเชื่อใจกันและกัน ความจริงคุณไอโกะมีสิทธิ์ใกล้ชิดทาเคชิมากกว่าฉัน” ริวย้อนถามทำไมเธอหน้าเศร้า แพรวดาวว่า “ทาเคชิไปบ้านมิซาว่าคนเดียว ถ้ามิซาว่าเกี่ยวข้องกับซะโต้จริง รอบตัวทาเคชิก็เต็มไปด้วยอันตราย”
ริวเชื่อว่าทาเคชิเป็นคนเก่งและรอบคอบ ต้องปลอดภัย สีหน้าแพรวดาวไม่ค่อยสบายใจ...ในขณะที่ ทาเคชิพาไอโกะเดินเล่นในสวนเพื่อให้สูดอากาศบริสุทธิ์บ้าง เขาเหลือบเห็นริกิส่งซองเอกสารให้จูโร่ไปเก็บที่ห้องทำงาน ก็เอะใจหันไปบอกไอโกะว่าน่าจะนอนพักผ่อน เธออิดออดบอกเขาว่าตนหายได้ตลอดเวลาถ้ามีเขาอยู่ด้วย ทาเคชิครุ่นคิดอยากรู้ว่าเป็นเอกสารอะไร
ทาเคชิประคองไอโกะให้ลงนอนบนเตียง เธอรั้งคอเขาไว้ ลูบไล้แขนและใบหน้า เขากลับปลดมือเธอออกอย่างมีมารยาท ไอโกะเคืองแต่ไม่กล้าอาละวาดได้แต่บอกเขาว่าอยากตื่นมาเจอเขาเป็นคนแรก เขาสัญญาจะรอเธอตื่น...พอไอโกะยอมนอน ทาเคชิก็ย่องออกมาแอบดูหน้าห้อง เห็นจูโร่ออกมาจากห้องทำงาน จึงแอบเข้าไปค้นหาเอกสารฉบับนั้น แต่ไม่ทันค้นเหลือบเห็นรูปถ่ายพ่อกับริกิกอดคอกันสมัยหนุ่มๆจึงหยิบมาดูอย่างสงสัย
เสียงริกิดังขึ้นว่า คนใช้ที่บ้านเผลอทำตกแตก
ทาเคชิสะดุ้งวางรูปลงที่เดิม ริกิมองด้วยสายตานิ่งๆบอกว่ายังไม่มีเวลาไปเปลี่ยนกรอบใหม่ ทาเคชิกล่าว
“คุณพ่อคงดีใจที่รู้ว่ามิตรภาพระหว่างลุงริกิกับพ่อยังเหมือนเดิม”
“ไม่มีอะไรเปลี่ยนความรู้สึกที่ลุงมีต่ออิจิโร่ เมื่อก่อนเคยรู้สึกยังไงตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม” ริกิกล่าวอย่างมีนัย ขณะหยิบซองเอกสารใส่ลิ้นชักก่อนจะเงยมองทาเคชิเชิงถาม
ทาเคชิรู้ความหมายรีบออกตัวว่า ไอโกะให้เข้ามาหาหนังสืออ่านระหว่างรอเธอตื่น...สายตาริกินิ่งอย่างคาดเดายากว่าเชื่อหรือไม่ ขอบใจที่อยู่เป็นเพื่อนไอโกะ ทาเคชิอ้างว่าไอโกะยังไปดูแลเขาตอนเขาอยู่โรงพยาบาล ริกิก้าวมายืนประจันหน้า
“อย่ามาเพราะบุญคุณ...เจตนาดีกับความรู้สึกดีมันต่างกัน อย่าทำให้ไอโกะผิดหวัง เพราะการทุ่มเทความรักให้กับคนที่ไม่เห็นคุณค่า”
“ผมต้องทำตามหน้าที่ว่าที่คู่หมั้น และรักษาสัญญาของโอะนิซึกะ”
“คำสัญญาอาจไม่มีค่าถ้าไม่ได้ทำด้วยใจ” ริกิซ่อนความแค้นไว้ในแววตา
จนกระทั่งเย็นทาเคชิขอตัวกลับ ไอโกะพยายามรั้งตัวเขาไว้ คัตสึกับเซกิยืนรอที่รถ ทาเคชิบอกเธอว่ามีงานหลายอย่างที่ตนต้องกลับไปทำพรุ่งนี้จะมาใหม่ สีหน้าไอโกะดีใจโผกอดจนเขาไม่ทันตั้งตัว ตั้งใจจะให้รอยลิปสติกติดคอเสื้อกลับไป สีหน้าเธอเปลี่ยนเป็นยิ้มร้ายสะใจ
ooooooo
ทาโร่เพิ่งเย็บกระดุมเสื้อตัวเองเสร็จ เก็บอุปกรณ์กลับเข้าที่ โคจิยกชาเข้ามาวาง ส่งให้เขาถ้วยหนึ่ง สองพ่อลูกยกถ้วยชาขึ้นสูดดม ทั้งสองหลุดขำที่ทำท่าเหมือนกัน
“ตั้งแต่เด็กจนโต แกยังชอบดมกลิ่นชาก่อนดื่มเหมือนเดิม”
“เป็นมรดกทางพันธุกรรมครับ”
ทั้งสองจิบชาอย่างรู้สึกอบอุ่นใจ...โคจิเอ่ยขึ้นว่าคัตสึกับเซกิคงไปรับทาเคชิกลับมาแล้ว ทาโร่ว่าน่าจะให้คนของเราอยู่รอที่บ้านมิซาว่าด้วย โคจิถอนใจ
“โซเรียวตั้งใจอยู่ที่นั่นคนเดียว เพราะต้องการให้พวกมิซาว่าไม่ระวังตัวมากเกินไป หวังว่าการเสี่ยงอันตราย จะทำให้เราได้ข้อมูลที่เราต้องการ”
ทาโร่ถามถ้ามีหลักฐานยืนยันว่ามิซาว่าเกี่ยวข้องกับซะโต้ โอะนิซึกะพร้อมจะเล่นงานไหม โคจิว่าเท่ากับเป็นภัยร้ายแรงต่อบ้านเมือง ต้องกำจัดเพื่อให้บ้านเมืองสงบสุข...
เย็นวันนั้นแพรวดาวเตรียมอาหารอยู่ในครัว ทาเคชิแอบย่องเข้ามาหอมแก้ม อายะโกะกับฟุมิโกะหัวเราะคิกคัก แพรวดาวเขินอายเฉไฉอ้างตัวเธอมีแต่กลิ่นกับข้าวให้เขาไปอาบน้ำเพื่อมาทานมื้อเย็นด้วยกัน เขายื่นหน้าขออีกหนึ่งจุ๊บก่อน หญิงสาวไม่ทันตอบเขาหอมฟอดเข้าที่แก้มเธอตีเขาที่แขนอายๆ บอกเดี๋ยวจะเอาชุดตามไปเปลี่ยนให้ อายะโกะกับฟุมิโกะคิกคักกิ๊วก๊าวแซว
“ว้าย...ไม่คิดว่าโซเรียวจะหวานหยดจนมดยังกลัวได้ขนาดนี้”
“ป้าเลี้ยงโซเรียวมาตั้งแต่เด็ก เพิ่งจะเห็นโซเรียวร่าเริงตั้งแต่มีโอคุซังนี่แหละ”
ฟุมิโกะว่าความรักเปลี่ยนแปลงสรรพสิ่งได้ ไม่นานคงมีทายาทน้อยๆวิ่งเต็มบ้าน แพรวดาวทั้งเขินทั้งอายเมินหน้าอมยิ้มอย่างมีความสุข...เสร็จจากทำอาหาร แพรวดาวเอาชุดยูกาตะมาให้ทาเคชิในห้องแต่งตัว ทาเคชิโอบกอดเธอด้วยความคิดถึง เธอเอ่ยถามมีบ้างไหมที่เขาไม่คิดถึง
“คิมิที่รัก...แค่มีคุณ โลกใบนี้ก็น่าอยู่สำหรับผม”
“ความรักของคุณก็ทำให้ฉันรู้จักโลกอีกมุมที่ไม่เคยสัมผัสเช่นกันค่ะ”
ทาเคชิกอดแพรวดาวแนบแน่น หญิงสาวนึกได้เตือนว่าริวรอทานข้าว เขาจึงจูงมือเธอจะเดินแต่แพรวดาวขอเก็บเสื้อผ้าก่อนแล้วจะตามไป...แล้วแพรวดาวก็ต้องสะท้านใจเมื่อเห็นรอยลิปสติกที่คอเสื้อทาเคชิ พอมานั่งร่วมโต๊ะจึงเหม่อลอย ทาเคชิคุยกับริวเรื่องเอกสารของริกิที่ตนเกือบจะได้เห็นว่าเป็นอะไร ริวเตือนให้ระวังตัวมากๆ ริวสังเกตเห็นแพรวดาวหน้าเครียดคิดว่าเธอคงไม่อยากฟังเรื่องที่คุยกัน แต่แท้จริงเธอพยายามสลัดความคิดไม่ไว้ใจทาเคชิออกไปจากหัว
ooooooo
ในคืนเดียวกันเคนอิจิมาพบริกิที่โกดังเก็บของมิซาว่าเพื่อรายงานถึงสินค้าลอตใหม่ที่กำลังจะเข้ามา แล้วถามว่าที่เขาเรียกตนมาคงไม่ใช่เรื่องแค่นี้ ริกิหัวเราะร่วน
“ฉันมีข่าวที่จะทำให้เราร่วมมือกันโค่นโอะนิซึกะได้แน่นแฟ้นขึ้น”
เคนอิจิหรี่ตามอง ริกิบอกเรื่องไอโกะตั้งท้อง
เคนอิจิตื่นเต้นรีบถามจะให้ตนแต่งงานเมื่อไหร่ตนยินดี ริกิยื่นข้อต่อรอง เมื่อใดที่กำจัดทาเคชิกับริวสำเร็จ เคนอิจิ ขอเจอกับไอโกะ
“ตราบใดที่ทาเคชิกับริวยังไม่ตาย ฉากหน้าของแกกับฉันก็ต้องเป็นศัตรูกันต่อไป”
เคนอิจิสะกดกลั้นความแค้นที่ต้องเป็นฝ่ายจำยอม...กลับมาที่ไนต์คลับ เคนอิจิครุ่นคิดเจ็บแค้นที่โดนริกิกดหัวมาตลอด ตั้งแต่วัยเด็กที่ริกิเก็บตนมาเลี้ยงให้ทำงานยกของในโกดัง ได้เห็นไอโกะวิ่งมากอดริกิ เห็นความรักความอบอุ่นของพ่อลูก รู้สึกอิจฉาและโหยหาความรักแบบนั้น
“อีกไม่นาน...ฉันจะมีครอบครัวที่อบอุ่น ไอโกะมิซาว่า ผู้หญิงของฉัน” เคนอิจิยิ้มกริ่ม
รุ่งเช้า จูโร่เข้ามารายงานว่า ทาเคชิให้คนมาบอกว่าจะเข้ามาช่วงบ่าย ไอโกะโวยวายร้องกรี๊ดๆจะให้ทาเคชิมาทานมื้อเช้าด้วย ริกิปลอบว่าโซเรียวมีงานมากมายต้องไปทำก่อน เสร็จธุระแล้วเขาต้องมา โซเรียวไม่ผิดคำพูด ซาโตชิสบถธุระอะไรจะสำคัญกว่าความรู้สึกของไอโกะ...
ทาเคชิกับริวเข้ามาพบโอะซะมุตามคำเชิญ โอะซะมุ รู้ดีว่าโอะนิซึกะไม่อยู่เฉยปล่อยให้ซะโต้ลอยนวลแน่ ริว โต้ว่าทีเรื่องความคืบหน้าการฆาตกรรมครอบครัวตนไม่เห็นเขารู้ไวอย่างนี้
โอะซะมุไม่ถือสา บอกถึงได้เรียกทั้งสองมาซักซ้อมความเข้าใจ สองหนุ่มงง
“เคนอิจิจ่ายเงินให้เบื้องบน พวกมันจะขนของผ่านทางนั้นสะดวก ตำรวจทำอะไรไม่ถนัดแน่ๆ” โอซะมุเอื้อนเอ่ยทำให้ทาเคชิกับริวเข้าใจแล้วว่าเขาต้องการอะไร
ทาเคชิรับปากจะทำตาม โอะซะมุอวยพรให้ทำสำเร็จเพื่อความสงบสุขของเมืองนี้...ขณะเดียวกันไอโกะขอริกิออกมาช็อปปิ้ง ริกิเห็นเป็นการคลายเครียดจึงอนุญาตให้จูโร่พาไป แต่ไอโกะกลับสั่งให้จูโร่พามาบ้านทาเคชิ แพรวดาวจำต้องมาต้อนรับโดยมีทาโร่คอยคุ้มกัน
“ท่าทางคุณไอโกะแข็งแรงขึ้นแล้วนะคะ”
“ต้องขอบคุณทาเคชิที่คอยดูแลเอาใจใส่ฉันเป็นอย่างดี...เธอคงชอบอยู่บ้านมากสินะ มาทีไรก็เจอ” ไอโกะมองไปรอบบ้านเหยียดๆ “ผู้ชายชอบผู้หญิงที่เป็นแม่บ้านแม่เรือนก็จริง แต่บางทีผู้ชายก็ต้องการอะไรแปลกใหม่น่าค้นหามากกว่าของเดิมๆ จืดชืดที่เห็นกันอยู่ทุกวัน”
แพรวดาวสะดุดกึกกับคำพูดของไอโกะ ไอโกะรุกพูดถึงเรื่องลิปสติกที่เปื้อนคอเสื้อทาเคชิว่าคงไม่ต้องบอกว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร แล้วเยาะว่าลิปสติกที่ตนใช้ราคาแพงคงจะซักออกยาก ทาโร่ทนไม่ไหวแทรกขึ้นว่า ป้าอายะโกะ เป็นแม่บ้านที่เก่งมากคงมีวิธีกำจัดคราบนั้นไม่ยาก
“งานบ้านง่ายๆแค่นี้ต้องพึ่งคนใช้ ไม่แปลก ได้เป็นแค่ภรรยารอง...วันนี้ทาเคชิจะคุยกับคุณพ่อเรื่องกำหนดวันหมั้น ฉันคงต้องรีบกลับไม่อยากปล่อยให้
ทาเคชิหงุดหงิดที่รอนาน” ไอโกะจิกตามองทาโร่ก่อนจะพูดจาเย้ยแพรวดาวแล้วสะบัดออกไป
แพรวดาวหน้าเจื่อนๆ ทาโร่เป็นห่วงเตือนให้สอบถามทาเคชิตรงๆ แต่เธอไม่อยากเอาเรื่องไปรกสมองเขา “ฉันไว้ใจทาเคชิ แต่ความร้ายกาจของไอโกะทำให้ฉันกลัว...”
“ผมมั่นใจว่าโซเรียวรักโอคุซังมากเกินกว่าจะเผลอใจให้ผู้หญิงอื่น”
แพรวดาวโต้ว่าไอโกะไม่ใช่คนอื่น มีสิทธิ์ในตัวทาเคชิมากกว่าตน ทาโร่ยืนยันว่าหัวใจโซเรียวอยู่ที่เธอคนเดียว เขาไม่อยากให้แพรวดาวเศร้าจึงชวนไปดูแปลงดอกดาวเรืองให้สบายใจ
ทันทีที่แพรวดาวได้เห็นดอกไม้สวยๆก็ทำให้คิดถึงบ้านที่เมืองไทย ทาโร่บอกให้เธอคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอ พลันรู้สึกตัวว่าเผลอใจไปก็กล่าวคำขอโทษ แพรวดาวเอามือแตะปากเขายิ้มให้อย่างเพื่อน “นี่คือไม้กายสิทธิ์ของแม่มด...ขอสาปให้คุณทาโร่หยุดขอโทษเดี๋ยวนี้”
“โอคุซังควรจะเป็นเจ้าหญิงมากกว่าแม่มด”
“ชีวิตไม่ใช่เทพนิยาย ความจริงเรากำหนดไม่ได้ว่าอยากเป็นอะไร”
“เรากำหนดไม่ได้แต่ฝันได้...วันนี้ผมฝันว่าได้เป็นอัศวินคอยดูแลแม่มด”
“งั้นแม่มดขอสาปให้อัศวินอยู่ข้างๆคอยดูแลแม่มดตลอดไป”
ทาโร่แอบยิ้มดีใจสัญญาจะดูแลจนวันสุดท้ายของชีวิต แพรวดาวยิ้มเพราะคิดว่าทุกคำเป็นการพูดเล่นสนุกๆ... จากนั้นทาโร่เดินมาส่งแพรวดาวที่บ้านโอะนิซึกะ เธอจ้องหน้าเขาแล้วเปรยว่าไม่เคยเห็นเขายิ้มมีความสุขแบบนี้ ทาโร่ตอบว่าความสุขทางใจมันไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ
“ความสุขของคุณทาโร่คงเกิดจากกุศลที่ช่วยทำให้ฉันสบายใจ...ขอบคุณมากนะคะ”
ทาโร่รับคำยินดีทำเพื่อแม่มด แพรวดาวขำไม่เคยเห็นเขาพูดเล่นมาก่อน...ทาโร่ยิ้มร่าเริงเปี่ยมไปด้วยความสุขล้นใจ เดินกลับมาบ้านต้องตกใจเมื่อเห็นโคจิกำลังดึงต้นดาวเรืองออกจากแปลงเกือบหมด เขารีบเข้าไปห้าม โคจิเสียงกร้าว
“ฉันกำลังช่วยแกไม่ให้ตายเพราะคำสาบานของตัวเอง...ดอกดาวเรืองคือเจ้าสาวของพระอาทิตย์ ไม่ใช่เจ้าสาวของแก...ความจริงมันเจ็บปวด และแกต้องยอมรับมันให้ได้”
น้ำตาลูกผู้ชายอย่างทาโร่ไหลริน คลานไปเก็บต้นดาวเรืองที่ถูกดึงทิ้งขึ้นมาด้วยความปวดร้าวสิ้นหวัง... ไม่ต่างกัน โคจิกลับเข้าบ้าน ยืนมองรูปถ่ายตนกับทาโร่ด้วยความเสียใจ พึมพำขอโทษที่พ่อต้องทำแบบนี้
ooooooo
ในคืนนั้น ทาเคชินั่งเครียดอยู่หน้าป้ายบรรพบุรุษ ริวตามเข้ามานั่งข้างๆ ทาเคชิรู้ว่าเขาอยากถามอะไร จึงเปรยออกไปว่าตนยังหาโอกาสไม่ได้ ริวเสนอว่า ต้องหาทางแยกริกิกับซาโตชิออกไป เพื่อจะมีโอกาสหาหลักฐานมากขึ้น ทาเคชิย้อนถามมีวิธีหรือ ริวหลิ่วตาครุ่นคิด
จากนั้น ทาเคชิกลับเข้าห้องนอนสีหน้าเคร่งเครียด แพรวดาวเห็น สองจิตสองใจก่อนจะเข้าไปนวดคลึงศีรษะให้เขาอย่างเอาใจ ทาเคชิดึงมือเธอออกอย่างนุ่มนวล เธอสลดลงรู้สึกเหมือนถูกคนรักหมางเมิน ทาเคชิเห็นสีหน้าเธอนึกได้รีบดึงเธอมากอดอย่างรู้สึกผิด
“คุณไม่สบายใจเพราะผม ถ้าเป็นเรื่องที่ผมไปบ้านมิซาว่า ผมขอยืนยันว่าผมกับไอโกะ...”
ระหว่างที่ทาเคชิอธิบาย ในสมองแพรวดาวมีแต่คำพูดถากถางของไอโกะจนไม่ได้ยินคำพูดของเขา ทา–เคชิสะกิดเรียก “เซโกะ...ได้ยินที่ผมพูดไหม”
“พอเถอะ ฉันไม่อยากฟัง!” แพรวดาวโพล่งขึ้น พอได้ยินทาเคชิตัดพ้อไม่เชื่อใจเขาหรือ “ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วค่ะ...” ทาเคชิใจเสียทำตัวไม่ถูก แพรวดาวโผกอด “สิ่งที่ฉันรู้สึกกับคุณ มันมากกว่ารัก มากกว่าความเชื่อใจ ไม่ว่าใครจะพูดอะไรก็ไม่สำคัญเท่าเสียงจากหัวใจคุณ”
“ขอบคุณที่เชื่อในรักของผม” ทาเคชิโล่งใจ เชยคางแพรวดาวขึ้นสบตาด้วยแววตาสุดเสน่หา ดึงเธอมากอดอย่างอบอุ่นด้วยรักที่เชื่อใจกันและกัน...
เช้าวันใหม่ โคจิเอาใจทาโร่ด้วยการทำอาหารให้แต่เช้า แต่ทาโร่กลับขอตัวอย่างนอบน้อม โคจิกลัดกลุ้มรู้ว่าทำร้ายจิตใจลูกมากเกินไป...
ด้านทาเคชิ ดำเนินตามแผนของริว มาหาไอโกะแต่เช้า เธอดีใจออกมาต้อนรับเกาะแขนบ่นคิดถึง ขอให้เขากำหนดวันหมั้นเพื่อจะได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา ทาเคชิถอนใจบอกเรื่องนี้คุยกันเข้าใจแล้ว ไอโกะโวยไม่เข้าใจ ระหว่างที่กระเง้ากระงอด ริวแอบย่องลงจากรถเพื่อจะหลบไปหลังบ้าน ทาเคชิเกรงคนของมิซาว่าเห็นจึงเบนความสนใจถามพวกที่ยืนคุมเชิงอยู่ว่าริกิอยู่ไหม ไอโกะแทรก ถามตนก็ได้ไม่เห็นต้องถามพวกลูกน้องกระจอก ว่าแล้วก็ดึงทาเคชิเข้าบ้าน
ริวย่องไปห้องเก็บของหลังบ้าน สะเดาะกุญแจแล้วเอาห่อกระดาษเข้าไปซุกใต้คานเสาในห้องนั้น...ด้านทาเคชิ ถูกไอโกะรบเร้าต่อหน้าริกิให้กำหนดวันหมั้น เขานิ่งเฉย ซาโตชิโกรธแทนน้องหาว่าทาเคชิเรื่องมาก ริกิสังเกตท่าทีทาเคชิแสร้งปรามไอโกะ
“อย่าดื้อสิไอโกะ โอะนิซึกะโซเรียวเป็นคนรักษาคำพูด ลูกควรให้เกียรติว่าที่คู่หมั้นของตัวเอง”
“ข้ออ้าง ถ่วงเวลา ไม่ควรได้รับเกียรติ” ซาโตชิแขวะ
ทาเคชิหมดความอดทนลุกขึ้นถามซาโตชิหมายถึงใคร ซาโตชิโต้ทำไมต้องร้อนตัว ทั้งสองจ้องหน้าด้วยสายตาเชือดเฉือนไม่มีใครยอมใคร พลันจูโร่เข้ามารายงานว่าโอะซะมุมา ทุกคนแปลกใจ...โอะซะมุก้าวเข้ามาทักทายก่อนจะบอกจุดประสงค์ที่พาตำรวจมาที่บ้าน
“มีคนแจ้งเบาะแสซุกซ่อนยาเสพติดที่นี่”
ซาโตชิโวยถามใคร โอะซะมุว่าเปิดเผยข้อมูลไม่ได้ แล้วยื่นหมายค้นแก่ริกิ ริกิปรามลูกชายอย่าเสียมารยาท ในใจคุกรุ่นแต่จำต้องเชื้อเชิญให้ตรวจค้น...โอะซะมุให้ลูกน้องกระจายกันค้นตามจุดต่างๆ ทาเคชิทำทีขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แต่ความจริงแอบย่องเข้าไปค้นห้องทำงานริกิ
ทาเคชิหาซองเอกสารที่ต้องการไม่เจอ แต่กลับเจอแฟ้มเอกสารและสมุดบัญชี จึงไล่อ่านอย่างรวดเร็ว เห็นว่าซะโต้โอนเงินให้มิซาว่ามาตลอด แสดงว่าทั้งสองร่วมกัน ค้ายากับผู้หญิง เปิดข้อมูลในแฟ้มเห็นรายการสั่งสินค้าเป็น ไนโตรกรีเซอรีนกับไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ก็แปลกใจ
ลูกน้องโอะซะมุตรวจค้นทั้งบ้านรวมถึงห้องเก็บของ ไม่พบยาเสพติดที่ริวเอามาซ่อน ก็หน้าแตกกล่าวขอโทษลากลับไป ทาเคชิรีบออกมาจากห้องทำงาน เจอไอโกะเข้าพอดี เธอบ่นเบื่อเรื่องวุ่นวายในบ้าน ชวนเขาออกไปช็อปปิ้ง ทาเคชิกลับบอกว่าตนมีงานต้องไปทำ ไอโกะไม่พอใจเผลอวีน “คำก็งานสองคำก็งาน ลูกน้องโอะนิซึกะมีตั้งเยอะแยะก็จิกหัวใช้ไปสิคะ”
ทาเคชินิ่งขรึมไม่พอใจ ไอโกะสังเกตเห็นรีบเก็บอาการออดอ้อนหาทางรั้งตัวเขาไว้ นึกได้แสร้งทำมึนหัวแล้วหน้ามืดเรียกร้องความสนใจ ทาเคชิตกใจอุ้มเธอไปนอนในห้อง ไอโกะใช้มารยายั่วยวนเขาสารพัด ถึงขั้นปลดกระดุมเสื้อเขา แต่ทาเคชิก็ไม่หวั่นไหว ผละออก
“ไอโกะไม่ดีตรงไหน ด้อยกว่านังเซโกะตรงไหน” ไอโกะโวยที่โดนหมางเมิน
“เซโกะไม่เกี่ยว...”
“ก็นังหน้าด้านนั่นมันแย่งทาเคชิไปจากไอโกะ”
“เซโกะไม่เคยแย่งผมไปจากคุณ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะผมรักเซโกะเอง...ผมรักเซโกะคนเดียวเท่านั้น” ทาเคชิเสียงเข้ม
“หัวใจทาเคชิไม่มีไอโกะบ้างเลยเหรอ” ไอโกะน้ำตาร่วงด้วยความปวดร้าว ยิ่งเห็นเขานิ่งเฉย ความผิดหวังถาโถมระเบิดออกมา “ทาเคชิต้องรักไอโกะ...ไม่ใช่นังนั่น...ไม่จริง...กรี๊ด...เพราะแกทำลายชีวิตฉัน เป็นเพราะแก...” ไอโกะคลุ้มคลั่งจะทำร้ายตัวเอง ทาเคชิพยายามห้าม
ริกิกับซาโตชิได้ยินเสียงรีบวิ่งเข้ามาช่วยกันจับไอโกะไม่ให้ทำร้ายตัวเอง ไอโกะกรีดร้องจะอยู่กับทาเคชิ ริกิเกรงทาเคชิจะรู้เรื่องไอโกะท้องจึงบอกให้เขากลับไปก่อน เขาจึงถอยออกไปอย่างลังเล ไอโกะร้องไห้ฟูมฟายสะอึก สะอื้นกว่าจะหมดแรงหลับลงได้ ซาโตชิไม่พอใจหาว่าทาเคชิทำร้ายจิตใจไอโกะ ริกิถอนใจ ทาเคชิเกือบรู้เรื่องไอโกะท้องและตำรวจเกือบเจอยาเสพติดที่มีคนเอามาซ่อนในห้องเก็บของ โชคดีที่จูโร่เจอก่อน ซาโตชิเชื่อว่าเป็นฝีมือทาเคชิ
ooooooo
ทาเคชิกับริวมาที่สำนักงานตำรวจ ต่างแปลกใจที่ยาเสพติดหายไปจากห้องเก็บของได้ ทาเคชิเสียดายที่โอะซะมุเอาตัวริกิกับซาโตชิออกไปจากบ้านไม่ได้ ทำให้ตนเอาหลักฐานที่พบออกมาไม่ได้เช่นกัน โอะซะมุบ่นเพราะเบื้องบนได้รับเงินจากซะโต้ ทำให้ตน ทำอะไรไม่ได้มาก
ทาเคชิเล่าเรื่องเอกสารที่พบเจอ และแปลกใจว่า ธุรกิจมิซาว่าเกี่ยวข้องอะไรกับสารเคมีที่สั่งเข้ามา โอะซะมุ บอกว่า มันเป็นสารตั้งต้นผลิตระเบิด ทั้งทาเคชิและริวตกใจ
“เป็นไปได้ไหมว่ามิซาว่าโซเรียว อยู่เบื้องหลังการระเบิดรถลุงอิจิโร่” ริวคาดคะเน
ทาเคชิจะกลับไปเอาเอกสารนั้นออกมา ริวว่ายาก ทางเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือ เร่งแผนจัดการเคนอิจิ ซะโต้ ในวันขนของลอตใหญ่ ทั้งโอะซะมุและทาเคชิครุ่นคิด
เมื่อเคนอิจิรู้เรื่องบ้านมิซาว่าถูกตำรวจค้นก็แปลกใจ โคเฮลูกน้องเอะใจเกรงตำรวจจะระแคะระคายเรื่องการขนของวันมะรืน เคนอิจิคิดว่าถ้าแผนรั่ว มิซาว่าคงส่งข่าวมาแล้ว โคเฮถามมิซาว่าเชื่อใจได้จริงหรือ เคนอิจิตอบว่า คนทำธุรกิจประเภทเดียวกันมันก็ต้องเสี่ยง พลาดก็แค่ตาย ให้เตรียมพร้อมอย่าให้งานพลาด ยามะกับชินอิจิก้มหัวรับคำ...ต่อมา ชินอิจิเดินเข้าไปในศาลเจ้าอย่างระมัดระวังตัว เพื่อส่งข่าวโคจิ
ตลอดวัน แพรวดาวพยายามหาอะไรทำไม่ให้คิดมาก เธอจัดดอกไม้อย่างสวยงามจนอายะโกะกับฟุมิโกะ ทึ่ง...มิโยะโกะมาเยี่ยม แพรวดาวดีใจมาก มิโยะโกะแซว คนอินเลิฟมีเวลาคิดถึงคนนอกโลกสีชมพูด้วยหรือ แพรวดาวค้อนเล็กๆ มิโยะโกะส่งจดหมายฉบับหนึ่งให้
“ป้ามาซาโกะวานให้ฉันเอามาให้ และฝากความคิดถึงมาให้เธอด้วย”
แพรวดาวรับมาดู ดีใจมากที่เป็นจดหมายจากเมืองไทย เธอเปิดอ่านด้วยความตื่นเต้น...แม่เขียนมาถามข่าวคราวที่หายเงียบไป ทุกคนทางบ้านหวังว่าอีกไม่ถึงปีเธอจะเรียนจบกลับมาอยู่บ้าน...แพรวดาวสะท้อนใจ คิดถึงอดีต ตนช่วยพ่อปลูกผัก น้องชายรดน้ำ รู้สึกเมืองไทยเป็นอู่ข้าวอู่น้ำจริงๆ พ่อบอกว่า วิถีชีวิตดั้งเดิมของเรามาจากเกษตรกรรมตั้งแต่ปู่ย่าตายาย เราจะไม่มีวันลืมรากเหง้าตัวเอง แม่เสริมว่า ถึงเราไม่ร่ำรวยเงินทอง แต่สามารถปลูกผักกินเองได้ไม่ต้องพึ่งพาใคร ทุกคนในบ้านภูมิใจกับความเป็นเกษตรกร จนกระทั่งแพรวดาวได้ทุนไปเรียนต่อโทที่ญี่ปุ่น แม่พร่ำบอกให้ระวังตัว ให้รู้หน้าที่ว่าไปเพื่ออะไร อย่าหลงละเลิงอย่าทำให้พ่อแม่ผิดหวัง
พอมิโยะโกะกลับไป แพรวดาวหลบมานั่งร้องไห้ ทาโร่มาเห็นรีบควักผ้าเช็ดหน้าส่งให้ แพรวดาวรับ มือเธอสัมผัสมือทาโร่ เขาชะงักใจเต้นรัว ถอยออกขอโทษไม่ได้ตั้งใจล่วงเกิน
“ฉันเข้าใจค่ะ ทำตัวตามสบายเถอะ”
“มีเรื่องไม่สบายใจอะไร ระบายกับผมได้นะครับ”
แพรวดาวระบายความรู้สึกคิดถึงบ้าน และคิดว่าเมื่อถึงเวลาตนต้องกลับไป ทาโร่ใจเสียถามเธอจะทิ้งโซเรียวไปได้จริงหรือ หญิงสาวยิ่งเศร้า...
คืนนั้น ทาโร่รีบมาที่ห้องเก็บป้ายบรรพบุรุษ ซึ่งทุกคนนั่งรอประชุมเครียด เขาขอโทษที่มาช้า โคจิเริ่มเกริ่น ซะโต้ยืนยันขนผู้หญิงและยามาทางคลังสินค้ารถไฟแน่นอน ริวถามความเคลื่อนไหวของมิซาว่า โคจิว่าสายไม่ได้ยินเคนอิจิพูดถึง ทาเคชิคิดว่ามิซาว่าอาจระวังตัวมากขึ้น
“ถ้าพวกมันร่วมมือกัน โอะนิซึกะจะไหวเหรอครับ” คัตสึหวั่นใจ
“นักรบที่ประมาทฝีมือตนเอง ก็เหมือนแพ้ตั้งแต่ยังไม่ออกรบ...แพ้ชนะอยู่ที่ใจ สิ่งที่เราทำมีผลต่อความสงบสุขของเมือง ฉันมั่นใจว่าวิญญาณบรรพบุรุษต้องอวยพรให้พวกเราได้รับชัยชนะครั้งนี้” ทาเคชิให้ความมั่นใจ
ริวเสริม จะสั่งสอนพวกซะโต้ให้รู้ว่าเมืองนี้ไม่ใช่ที่ที่พวกมันจะมาครอบครองได้ง่ายๆ ทาเคชิประกาศ...วันมะรืน ทันทีที่ซะโต้รับของที่คลังรถไฟ เราจะจู่โจมทันที ทุกคนก้มหัวรับคำสั่งโดยพร้อมเพรียง
ooooooo
วันรุ่งขึ้น แพรวดาวเดินเข้ามาในห้องโถงบ้าน ทาโร่รายงานว่าทาเคชิฝากบอกว่าไปธุระที่บริษัท จะกลับมาทันมื้อเย็น แพรวดาวขมวดคิ้ว
“ไปธุระที่บริษัท แล้วทำไมเมื่อคืนฉันเห็นทาเคชิเอาดาบประจำตระกูลมาทำความสะอาดล่ะคะ...ฉันตกข่าวอะไรหรือเปล่าคะ”
ทาโร่หลบตาวูบ แพรวดาวยิ่งสงสัย...พอรู้เรื่องจากทาโร่ก็ตกใจ เมื่อรู้ว่าโอะนิซึกะกำลังจะไปแก้แค้น ทาโร่บอกว่ามันเป็นสิ่งที่นักรบเลี่ยงไม่ได้ แพรวดาวน้ำตาซึม เขาใจเสียรีบปลอบ
“โอคุซังคงไม่รู้ธรรมเนียมของเรา การต่อสู้ของนักรบถือเป็นเกียรติใหญ่หลวง การเสียชีวิตจากการต่อสู้เพื่อบ้านเมือง ถือเป็นความสวยงามดุจกลีบดอกซากุระร่วงหล่น”
“การตายคือการสูญเสีย มันสวยงามตรงไหนคะ”
“โอคุซังเป็นผู้หญิงของโซเรียว ต้องเข้มแข็งและคอยเป็นกำลังใจให้ยามออกรบ ห้ามร้องไห้เด็ดขาด เพราะน้ำตาเป็นสิ่งอัปมงคล”
แพรวดาวชะงักถามตนควรทำอย่างไรบ้าง ทาโร่อธิบายให้ช่วยโซเรียวแต่งตัวเมื่อออกรบ บอกให้ท่าน กลับบ้านอย่างปลอดภัยพร้อมชัยชนะเหมือนอย่างที่แม่ทำกับพ่อตนเสมอ แพรวดาวย้อนถาม “ถ้ารู้ว่าคนที่เรารักกำลังจะออกไปตาย ฉันคงทำไม่ได้”
ทาโร่ร้าวรานใจรู้ว่าแพรวดาวรักทาเคชิอย่างมาก แต่ต้องย้ำกึ่งขอร้อง “กำลังใจจากคนรัก จะทำให้นักรบแข็งแกร่ง กรุณาอย่าร้องไห้ต่อหน้าโซเรียวนะครับ”
แพรวดาวรับปากทั้งที่ไม่แน่ใจตัวเองเลยว่าจะเข้มแข็งได้...ในขณะที่ริวพยายามจะเล่นโคโตะให้ได้ คัตซึกับเซกิเอาแต่ขำ เขาจึงโวยขอมีสมาธิ หมายถึงขออยู่คนเดียว ทั้งสองถอยออก ริวเล่นโคโตะเหมือนอยากระบายอารมณ์มากกว่าการเล่นดนตรี เสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามา เขาโวยโดยไม่หันไปมอง ว่าต้องการสมาธิเข้าใจไหม เสียงนุ่มหวานตอบว่า
“ถ้าใจคุณไม่นิ่ง เงียบแค่ไหนคุณก็ไม่มีสมาธิหรอกค่ะ”
ริวชะงักรีบหันมาเห็นเป็นมายูมิก็เขินอาย...ฟุมิโกะ ถือกระเช้าผลไม้เข้ามาบอกอายะโกะว่า มายูมินำมาฝากโซเรียวกับโอคุซัง สีหน้าฟุมิโกะยิ้มขำๆ อายะโกะติงที่แอบไปยุ่งเรื่องเจ้านายมาอีก ฟุมิโกะว่าไม่เคยเห็นริวเขินผู้หญิงแบบนั้น ทั้งสองหัวเราะกันคิกคัก
มายูมิลองเล่นโคโตะของริวแล้วบอกเขาว่า พิณนี้เสียงเพี้ยน จึงตั้งสายให้ใหม่ ริวอดวางฟอร์มพูดจากวนๆเธอไม่ได้ สุดท้ายยอมสารภาพขอให้เธอช่วยสอนเล่นโคโตะ มายูมิแอบยิ้ม
ooooooo
เย็นวันนั้น โอะซะมุเครียดเพราะมีคำสั่งให้เปิดเส้นทางให้ซะโต้ขนสินค้าเที่ยวพิเศษผ่านคลังสินค้ารถไฟ แสดงว่าซะโต้คงจ่ายค่าปิดหูปิดตาเบื้องบนมากพอ เขาเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้ ความหวังเดียวคือหวังพึ่งนักรบโอะนิซึกะ ปกป้องดูแลเมืองนี้
แพรวดาวผุดลุกผุดนั่งรอทาเคชิกลับมา พอเขามาถึง เธอปรี่เข้าถามเหนื่อยไหม เขาตอบว่า เห็นหน้าคิมิที่รักก็หายเหนื่อย หญิงสาวพลั้งปาก “คุณควรพักผ่อนเยอะๆ เพราะพรุ่งนี้...”
“ทาโร่บอกอะไรคุณ!”
แพรวดาวรีบปรามอย่าโทษทาโร่เพราะตนคาดคั้นเอง ทาเคชิยอมรับที่ไม่บอกเรื่องบุกถล่มซะโต้เพราะไม่อยากให้เธอไม่สบายใจ หญิงสาวสะกดกลั้นน้ำตา ติง ตนเป็นโอคุซังที่แย่มาก ถ้าไม่รับรู้ทุกข์สุขของโซเรียว แล้วคลี่ยิ้มเดินเข้าไปกอดซบอกเขา
“การต่อสู้ของซามูไรเป็นสิ่งมีเกียรติ ภรรยาที่ดีต้องสนับสนุนและอวยพรสามี”
ทาเคชิปลื้มใจกอดเธอแนบแน่น กระซิบว่าตนจะกลับมาพร้อมกับชัยชนะ แพรวดาวเงยหน้าสบตาเขา สักพักเกิดหน้ามืดเซ ทาเคชิตกใจกระชับร่างเธออย่างห่วงใย ประคองให้นอนลงบนเบาะ เข้าใจว่าเธอเครียดมาก เธอบอกว่าสองเดือนที่ผ่านมา ต้องเรียนรู้วิถีชีวิตโอะนิซึกะมากมาย โดยเฉพาะหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ของโซเรียว ผู้นำที่ต้องทำทุกอย่างเพื่อรักษาเกียรติของตระกูล
“สิ่งที่โอะนิซึกะโซเรียวทุกคนต้องทำ ไม่ใช่แค่รักษาเกียรติของตระกูล แต่มันหมายถึงการปกป้องเมืองนี้จากอันธพาลชั่ว ทำให้กลับมาสงบสุขเหมือนเดิม” ทาเคชิกล่าวอย่างมุ่งมั่น
ด้านริกิสั่งซาโตชิกับจูโร่พาคนไปรับของจากเคนอิจิ ซาโตชิโอ่เรื่องแค่นี้ตนไปเองได้ ให้จูโร่อยู่ดูแลพ่อกับไอโกะ แต่ริกิค้าน อ้างคนเจ้าเล่ห์อย่างเคนอิจิไว้ใจไม่ได้ ซาโตชิยังรั้น
“ไอ้เคนอิจิไม่ได้มีพิษสงอยู่คนเดียว...มิซาว่ามีเส้นสายมากกว่าซะโต้ ทำไมพ่อไม่ขนสินค้าเข้ามาเอง”
“ได้สินค้าดีราคาถูก ซ้ำชื่อเสียงยังไม่แปดเปื้อน เราไม่จำเป็นต้องเหนื่อย” ริกิแจง
ซาโตชิคิดตามกระหยิ่มยิ้มอย่างเข้าใจแผน จูโร่เห็นว่างานนี้เคนอิจิล่อโอะนิซึกะมาติดกับ เกรงจะเห็นมิซาว่าอยู่ด้วย ริกิให้รอเวลาที่ซะโต้กับโอะนิซึกะเข่นฆ่ากันก่อนค่อยออกมาทำตามแผน ซาโตชิหมายมั่น เมื่อทาเคชิกับริวกลายเป็นศพ ตนจะออกมาเด็ดหัวเคนอิจิ
คืนนั้น แพรวดาวฝันเห็นพ่อกับน้องชายช่วยกันรดน้ำพรวนดิน พอทั้งสองเห็นตนก็ละมือวิ่งเข้ามากอด แม่เดินมา ถลาเข้าร่วมกอดดีใจที่เธอจะกลับมาอยู่บ้าน แต่เธอทำหน้าเศร้าสลดก้มกราบสารภาพผิดให้ท่านทั้งสองยกโทษที่ทำให้ผิดหวัง พ่อเห็นลูกร้องไห้สะอึกสะอื้นใจอ่อน
“อะไรที่มันผิดพลาดไปให้ถือเป็นบทเรียน ไม่ต้องเอาความรู้สึกนั้นกลับมาทำร้ายตัวเอง”
แม่ชี้ให้เห็นว่า โลกของลูกกับทาเคชิแตกต่างกันอย่างไร แพรวดาวนิ่งฟังน้ำตาไหลริน “ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะฝันหรือหลงอยู่ในโลกของความฝันชั่วเวลาหนึ่ง แต่สุดท้ายเราก็ต้องตื่นมาอยู่ในโลกที่แท้จริง...นั่นก็คือการยอมรับความจริง”
พ่อเสริม “ผู้หญิงของนักรบ คือจุดอ่อนที่สำคัญที่สุดของนักรบ ถ้าลูกรักทาเคชิ ลูกก็ต้องตัดใจจากเขา”
แพรวดาวว้าวุ่นใจ สะดุ้งตื่นจากฝัน สำรวจตัวเองด้วยความเหนื่อยหอบ มองไปเห็นฟ้าสว่างก็นึกได้ว่าสายแล้ว รีบลุกพรวดไปที่ห้องแต่งตัว เห็นทาเคชิกำลังแต่งตัว เธอเข้าไปช่วยกล่าวขอโทษที่ตื่นสาย ทาเคชิว่าไม่อยากปลุกเห็นเธอไม่ค่อยสบาย
“แต่วันนี้เป็นวันสำคัญของโอะนิซึกะ ฉันต้องแต่งตัวให้คุณ” แพรวดาวมองแผ่นอกเขาเขินๆ เพราะยังไม่ชิน ทาเคชิมองยิ้มๆจนเธอติดกระดุมให้เม็ดสุดท้าย จึงถามยังหน้ามืดอีกไหม
“คุณเคยเล่าให้ฉันฟังว่า ทุกครั้งที่พ่อคุณพาคนออกไปจัดการพวกอันธพาล แม่คุณจะแอบร้องไห้เสมอ”
“ผมไม่อยากให้คุณทุกข์ใจเหมือนแม่ แต่สุดท้ายผมก็ทำให้คุณ...”
แพรวดาวโผกอด พยายามรวบรวมความเข้มแข็งสบตาเขา “ฉันมั่นใจว่าคุณต้องได้รับชัยชนะ ฉันจะส่งกำลังใจให้คุณค่ะอะนะตะ ฉันจะเข้มแข็งและรอคุณกลับมา”
ทาเคชิจุมพิตหน้าผากเธอพร้อมให้สัญญาจะกลับมาหาคิมิที่รัก ก่อนจะค่อยๆผละออก เดินจากไปด้วยท่าทางนิ่งขรึม แพรวดาวกะพริบตาไล่น้ำตาที่จะไหลริน
ทาเคชิเข้ามานั่งคุกเข่าหน้าป้ายบรรพบุรุษ ยกดาบประจำตระกูลขึ้นประกาศต่อหน้าสมาชิก “เราจะไม่ยอมให้ความอยุติธรรมอยู่เหนือความถูกต้อง ถึงเวลาที่โอะนิซึกะสายเลือดซามูไร นักรบแห่งจักรพรรดิ จะลุกขึ้นมาต่อสู้และปกป้องเมืองนี้จากพวกอันธพาลที่คิดทำลายเมืองของเรา ขอให้ดวงวิญญาณบรรพบุรุษอวยพรให้ลูกหลานโอะนิซึกะได้รับชัยชนะกลับมา”
“ฉันเชื่อด้วยจิตที่มุ่งมั่นทำความดี วิญญาณบรรพบุรุษจะคุ้มครองพวกเราให้ปลอดภัย”
ริวเสริม สมาชิกโอะนิซึกะส่งเสียงเฮเรียกขวัญกำลังใจ แพรวดาวเลื่อนประตูเข้ามาพร้อมตะกร้าในมือ เธอปักดอกซากุระบนผ้าเช็ดหน้าทุกผืน แจกให้สมาชิกทุกคน
“กลีบดอกซากุระร่วง เปรียบเหมือนนักรบที่เสียสละชีวิตอย่างมีเกียรติ แต่ฉันเอาผ้าเช็ดหน้าดอกซากุระมาให้พวกเรา นักรบของโอะนิซึกะจะไม่มีวันร่วงหล่นจากต้น โซเรียวจะนำพาโอะนิซึกะให้ปลอดภัยและได้รับชัยชนะ”
ทาเคชิรับผ้าจากแพรวดาวและกุมมือเธอขึ้นมาจุมพิต ทุกคนฮือฮายินดี ริวแซว “สวย เก่ง สมเป็นนายหญิงของโอะนิซึกะที่สุด”
ทาโร่สะท้อนใจเดินหลบออกจากห้อง...แพรวดาวฝากริวดูแลทาเคชิ เห็นทาโร่เดินไป จึงตามออกมามอบผ้าเช็ดหน้าพร้อมคำอวยพรให้เขาปลอดภัยกลับมา ทาโร่ปลาบปลื้มดีใจอย่างยิ่ง โคจิกล่าวกับกลุ่มสามทหารเสือ คือมาซาโตะและคาซูมะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับตน พวกเขาต้องทำหน้าที่ดูแลโอะนิซึกะให้คงอยู่ตลอดไป
แพรวดาวยืนมองขบวนรถแล่นออกจากบ้านด้วยหัวใจเต้นระทึก ฝืนยืนยิ้มจนหมดคันสุดท้าย ก็แปรเปลี่ยนสีหน้าเป็นวิตกกังวล อายะโกะเห็นใจชวนมาจัดดอกไม้ฆ่าเวลาเหมือนอย่างที่แม่ของทาเคชิทำเสมอเวลาโซเรียวออกไปแบบนี้
ooooooo
คลังสินค้ารถไฟ โบกี้บรรทุกสินค้าแบบตู้คอนเทนเนอร์จอดอยู่หลายขบวน ยามะส่องกล้องทางไกลเห็นรถไฟบรรทุกสินค้าขบวนหนึ่งแล่นมาช้าๆ ที่หัวขบวนมีธงสัญลักษณ์ของซะโต้โบกสะบัด ยามะลดกล้องลงรายงานเคนอิจิว่า รถไฟมาแล้ว
ไม่ทันไร ขบวนรถของซาโตชิแล่นมาจอด เคนอิจิหันไปมองด้วยความแปลกใจ สั่งชินอิจิไปตรวจความเรียบร้อย ชินอิจิเสียดายที่ไม่ได้อยู่ฟังการสนทนาของเคนอิจิกับซาโตชิ
เคนอิจิมองด้วยสายตาไม่พอใจ “ไม่คิดว่ามิซาว่าโซเรียวจะส่งลูกชายมาเพราะไม่ไว้ใจ”
“ผู้หญิงกับยาลอตนี้เป็นของมิซาว่าครึ่งหนึ่ง...ฉันมาช่วยให้งานเสร็จเร็วขึ้นเท่านั้น”
เคนอิจิสบตาอย่างไม่ไว้ใจ...บริเวณเนินสูงซึ่งเป็นที่ซ่อนตัวของกลุ่มโอะนิซึกะ โคจิรายงานว่ามีขบวนรถไฟเข้ามาจอด ทาโร่ติงว่ามุมนี้มืดไปหน่อยจึงไม่เห็นว่าใครมาสมทบกับพวกซะโต้ ทาเคชิกับริวสงสัยเหมือนกันว่าเป็นพวกมิซาว่า ริวเสนอให้เข้าไปค้นโบกี้รถไฟ เพื่อเก็บเป็นหลักฐาน ทาเคชิจึงให้ริวไปกับตน ทาโร่ขอไปแทน แต่ทาเคชิให้อยู่ช่วยโคจิทางนี้
“ทันทีที่เจอผู้หญิงกับยาเสพติด ฉันจะรีบส่งสัญญาณให้อาโคจิพาคนของเราบุกเข้าไป”
ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งโซเรียว...โคเฮรายงานเคนอิจิว่ามีคนเห็นพวกโอะนิซึกะซุ่มอยู่ทางทิศตะวันออก เคนอิจิยิ้มร่าที่พวกนั้นเข้ามาติดกับ บอกทุกคนให้เตรียมตัว ชินอิจิกังวลไม่รู้จะส่งข่าวโคจิอย่างไร ด้านซาโตชิยิ้มเหยียดสั่งลูกน้อง ปล่อยให้ซะโต้กับโอะนิซึกะฆ่ากันเอง รอเก็บพวกที่รอดชีวิต แล้วยึดสินค้าทั้งหมดมาเป็นของเรา
ริวกับทาเคชิย่องมาจัดการพวกซะโต้ที่เฝ้าต้นทาง แล้วเข้าไปงัดลังไม้ตรวจของข้างใน เห็นมีห่อยาเสพติดจริง พลันได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ จึงเปิดโบกี้รถไฟดู เห็นหญิงสาวกว่าสิบคนนั่งเบียดสีหน้าตื่นตระหนก ทาเคชิรีบบอกพวกเธอไม่ต้องกลัว พวกตนมาช่วย...ทันใดเสียงเคนอิจิกร้าว “เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะโอะนิซึกะโซเรียว”
ขณะเดียวกัน แพรวดาวซึ่งจัดดอกไม้ถูกกรรไกรปาดนิ้วเลือดซึม อายะโกะตกใจรีบให้เลิกทำเพราะเธอคงไม่มีสมาธิ ปลอบจะหาซุปร้อนๆมาให้ทาน แต่แพรวดาวปฏิเสธทานไม่ลง
ทาโร่เห็นทาเคชิกับริวหายไปนาน โคจิเห็นด้วยสั่งให้บุก กลุ่มโอะนิซึกะพุ่งเข้าไปบริเวณที่จอดโบกี้รถไฟ ซาโตชิแอบมองอย่างสะใจ...ทาเคชิกับริวถูกพวกซะโต้คุมตัว ทั้งสองหาโอกาสต่อสู้ แย่งปืนจากเคนอิจิ ทาโร่ โคจิกับพรรคพวกบุกมาถึง รู้ทันทีว่าเป็นกับดัก แต่ความสามารถเหนือกว่าจึงจัดการพวกซะโต้ได้ไม่ยาก คัตสึกับเซกิรีบเข้าคุ้มกันทาเคชิ...ซาโตชิเห็นซะโต้กำลังแย่ เห็นว่าถ้าโอะนิซึกะชนะ สินค้าก็จะถูกตำรวจยึดเป็นของกลาง จึงคิดว่าต้องเข้าไปช่วยซะโต้
ลูกน้องซาโตชิแย้งว่าริกิสั่งให้มารอรับของอย่างเดียว ซาโตชิเสียงกร้าว นี่เป็นคำสั่งของตน ลูกน้องทั้งหมดหัวหด จำต้องทำตามคำสั่ง...ซาโตชินำลูกน้องบุกเข้าเล่นงานพวกโอะนิซึกะ ทาเคชิกับริวเห็นแล้วว่ามิซาว่าเป็นพวกเดียวกับซะโต้จริงๆ ซาโตชิเห็นเคนอิจิเสียท่าเข้าช่วยเอาดาบรับคมดาบทาเคชิ แล้วดึงเคนอิจิออกมา ลูกน้องมิซาว่าเข้าล้อมทาเคชิกับพวก ทาเคชิบอกริวให้สกัด ตนจะฝ่าตามซาโตชิกับเคนอิจิออกไป ริวมองด้วยความเป็นห่วง หาทางจะตามไปด้วย
ซาโตชิวิ่งตามเคนอิจิมาริมแม่น้ำถามจะหนีไปทางไหน เคนอิจิย้อนถามกลัวหรือ ซาโตชิสะดุดหูน้ำเสียงเคนอิจิ หยุดวิ่งมอง เคนอิจิดึงดาบออกจากฝัก ย่างสามขุมเข้าหา ซาโตชิถอยกรูดถามจะทำอะไร เคนอิจิยิ้มเหี้ยม เงื้อดาบ ซาโตชิชักปืนออกมาจะยิงแต่ถูกเตะปืนในมือกระเด็น
“พ่อฉันต้องฆ่าคนทรยศอย่างแกแน่ ไอ้เคนอิจิ!”
“ศพพูดไม่ได้ การตายของแกจะทำให้มิซาว่ากับโอะนิซึกะฆ่ากันเอง ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้สารเลว!” ซาโตชิโกรธพุ่งเข้าต่อสู้ แต่เคนอิจิเหนือกว่า จ้วงแทง
“นี่คือการตอบแทนที่พวกแกเอาเปรียบฉันมาตลอด แล้วฉันจะรีบส่งพ่อแกตามไปอยู่ด้วยกันในนรก” เคนอิจิดึงดาบออกจากร่างซาโตชิ
ทาเคชิวิ่งตามมาเห็นซาโตชิถูกแทงหงายตกไปในแม่น้ำ เคนอิจิวิ่งหนีต่อไป ทาเคชิกระชับดาบวิ่งตามไปประจันหน้าถามฆ่าซาโตชิทำไม เคนอิจิกลับสวน คู่อริตายไปคนหนึ่งไม่ดีใจหรือ ทาเคชิรู้ทันว่าเขาจะโยนความผิดให้โอะนิซึกะ เคนอิจิหัวเราะร่า โผนเข้าประดาบ เคนอิจิโดนทาเคชิปาดไปหลายแผล...ริว โคจิ ทาโร่ คัตสึและเซกิตามมาทัน ริวให้ฆ่าเคนอิจิเลย เคนอิจิโวย โอะนิซึกะรุมคนไม่มีทางสู้ ใครรู้คงหมดความนับถือ ทาเคชิโต้ ตนคนเดียวก็ฆ่าเขาได้
“ฉันมันตายยาก...ไม่เหมือนพ่อแม่ของพวกแกสองคน” ริวชะงัก พ่อแม่ตนประสบอุบัติเหตุมาเกี่ยวอะไรด้วย เคนอิจิหัวเราะเยาะ “น่าสงสาร ตอนนั้นแกยังเด็กเกินไปที่จะรู้”
เคนอิจิเล่าเรื่องในอดีต ที่อิจิโร่ให้ริวเรียนเคนโด้กับทาเคชิ ปล่อยพ่อกับแม่ไปงานเลี้ยง เผอิญรถของทั้งสองเสียจึงเอารถอิจิโร่ไป ตนได้รับคำสั่งไปตัดสายเบรกรถหวังฆ่าอิจิโร่ งานนั้นพ่อแม่ริวจึงรับเคราะห์ไปแทน...ริวแทบบ้าคลั่งเมื่อรู้ความจริง พุ่งเข้าจะทำร้าย เคนอิจิร้องลั่น
“เดี๋ยว! ฉันยังมีความลับที่พวกแกยังไม่รู้” ทาเคชิสวนถ้าเป็นเรื่องพ่อแม่ตนไม่ต้องเสียเวลาบอก เคนอิจิโพล่ง “ฉันเป็นคนลงมือ แต่ไม่ใช่คนบงการ...มีกี่ตระกูลที่ครอบครองที่ดินเมืองนี้ ถ้าไม่ใช่โอะนิซึกะก็ต้องเป็น...”
ทาเคชิอุทานว่าเป็นมิซาว่า...เคนอิจิเยาะคิดช้าทุกที ทาเคชิกับริวไม่อยากเชื่อ เพราะริกิกับอิจิโร่เป็นเพื่อนรักกัน เคนอิจิให้ไปถามดูเอง ริวกราดเกรี้ยว “ฉันถามแน่ แต่ต้องกรีดเลือดแกไปขอขมาดวงวิญญาณของตระกูลโอะนิซึกะก่อน”
ริวเงื้อดาบจะพุ่งเข้าใส่ เคนอิจิเห็นรถไฟแล่นมาจึงฉวยโอกาสกระโดดเกาะหนีไปอย่างรวดเร็ว พวกซะโต้เห็นเจ้านายหนีก็เริ่มกระจัดกระจายเอาตัวรอด
ooooooo
คืนนั้น ทาเคชิกลับมาเจอแพรวดาวนั่งหลับรออยู่ในห้องโถง เขาเข้าไปจุมพิตที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา เธอสะดุ้งตื่นดีใจเมื่อเห็นเขากลับมา รีบสำรวจอย่างห่วงใยว่าบาดเจ็บตรงไหนบ้าง เขาบอกฝีมืออย่างเคนอิจิ ทำอะไรตนไม่ได้ ท่าทางเขาดูเครียดก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมด...เธอตกใจ
“ไม่น่าเชื่อว่ามิซาว่าโซเรียวจะเป็นคนบงการฆ่าครอบครัวโอะนิซึกะทุกคน”
“ผมคิดเสมอว่าอาริกิไม่มีความจริงใจให้พวกเรา แต่ไม่นึกว่าเขาจะชั่วช้าสั่งฆ่าเพื่อนรักที่เป็นพี่น้องร่วมสาบานได้ลงคอ วันนี้มิซาว่าไปช่วยไอ้เคนอิจิเล่นงานพวกเรา...ผมไม่น่าปล่อยไอ้เคนอิจิรอดไปได้”
แพรวดาวถามถึงยาและผู้หญิง ทาเคชิบอกว่าโคจิส่งให้โอะซะมุแล้ว ตำรวจจะไม่พาดพิงใคร แต่หนักใจเรื่องของริว เวลาคงทำให้เขาดีขึ้น
“แล้วเรื่องการตายของคุณซาโตชิล่ะคะ”
“เคนอิจิตั้งใจจัดฉากเพื่อโยนความผิดให้ผม แต่ตอนนี้ตำรวจยังหาศพไม่เจอ” ทาเคชิหนักใจ รู้ว่าปัญหาที่จะตามมาคือการเผชิญหน้ากับมิซาว่าในฐานะศัตรู
ริวเข้ามาในห้องเก็บป้ายบรรพบุรุษ คุกเข่าลงอย่างหมดเรี่ยวแรง เจ็บปวดเสียใจกับความจริงที่เพิ่งรับรู้ ภาพความสุขความอบอุ่นของครอบครัวผุดขึ้น เขาโหยหาคิดถึงความสุขเหล่านั้น
“ผมขอสาบานต่อหน้าดวงวิญญาณพ่อแม่ ผมจะล้างแค้นคนที่ฆ่าพวกท่านให้ได้”...
เช้าวันใหม่ ไอโกะเห็นท่าทางริกิเหมือนรอคอย ไม่ทันจะถาม จูโร่เดินนำเคนอิจิเข้ามา เธอปรี๊ดแตกร้องกรี๊ดๆ ไล่เคนอิจิออกไป ริกิต้องให้จูโร่จับตัวไอโกะไว้ก่อนจะถามเคนอิจิมาทำไม เคนอิจิปั้นเรื่องว่า ตอนต่อสู้ ซะโต้กำลังเสียท่า ซาโตชิพาคนออกมาช่วย ทาเคชิใช้ดาบแทงซาโตชิแล้วผลักร่างตกน้ำ ตนพยายามช่วยแต่ไม่ทัน ไอโกะไม่เชื่อร้องกรี๊ดๆจนเป็นลมหมดสติไป ริกิเองก็ช็อกทรุดนั่ง หัวใจแตกสลายทำอะไรไม่ถูก...
เคนอิจิแอบยิ้ม แววตาฉายความเจ้าเล่ห์ที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
ooooooo
