รอยไหม
ตอนที่ 14
เจ้าศิริวงศ์เข้ามาในห้องพระชายาตั้งใจมาบอก
ความจริง แต่ต้องเก็บความคิดไว้ เมื่อเห็นแม่เจ้า นั่งดูรูปถ่ายเก่าๆในอัลบั้ม ท่าทางมีความสุข
“แม่เจ้าของลูก” เจ้าศิริวงศ์คลานเข่าเข้าหา
“อ้าว ศิริวงศ์เข้ามาแต่เมื่อใดลูก แม่หยิบรูปถ่ายเก่าๆ มาดูเล่น ดูสิตอนละอ่อน สองคนพี่น้องเล่นกันจนมอมแมม แม่จำได้ว่าจับลูกสองคนแต่งตัวจนงามแล้ว เผลออีกที บ่ฮู้ว่าที่งามแล้วมันหายไปไหนหมด” พระชายาหัวเราะ
เจ้าศิริวงศ์นํ้าตาซึม กอดตักแม่เอาไว้ ไม่ให้เห็นนํ้าตา
“อะหยังกันนี่ จู่ๆก็มากอดแม่เหมือนสมัยละอ่อน มาประจบจะขอของเล่นแม่บ่มีผิดเลย”
“แม่เจ้า...ถ้าลูกยะอะหยังผิดไปลูกขอสุมา ยกโทษหื้อ ลูกโตย”
“ขอสุมาอะหยัง ยกโทษอะหยัง แม่บ่เข้าใจ แล้วนี่จะไดไห้” พระชายาแปลกใจ แต่ศิริวงศ์พูดไม่ออก
พระชายาดึงลูกขึ้นมากอด “มีอะหยัง อู้กับแม่เต๊อะ ไห้จะอี้ เหมือนวันเข้ามาลาแม่ตอนลูกจะจากไปพระนครแต๊ๆ ไห้เหมือนจะขาดใจ มีอะหยังบอกแม่มาเต๊อะ”
เจ้าศิริวงศ์กัดฟันแน่นพลางปฏิเสธ “บ่มีอะหยังครับ ลูกแค่อยากกอดแม่เจ้า อยากหื้อแม่เจ้าฮู้ว่าลูกฮัก”
“แม่ก็ฮักลูก ฮักทั้งสองคน ฮักอย่างแก้วตาดวงใจเน้อ” นํ้าเสียงพระชายาเต็มเปี่ยมด้วยความเมตตา
เจ้าศิริวงศ์ยิ่งรู้สึกผิด ไม่กล้าทำร้ายจิตใจผู้เป็นแม่ พลอยให้เรรินที่สังเกตการณ์อยู่มุมหนึ่งใจคอหวั่นไหวไปด้วย เธอเดินเลี่ยงออกมาที่เรือนบัวเงิน เห็นเจ้าของเรือนเดินพล่าน รังสีอำมหิตปกคลุมไปทั่วจนมณีรินขยาดรีบหาที่หลบเมื่อบัวเงิน
หันมาตวาด
“ถ้ามันหนีตามกันไปจริงๆ กูจะสาแก่ใจนัก... ความฮักมันบ่มีจริงดอก มีแต่ตัณหาราคะ กูอยากหันมัน ต้องอาญาแผ่นดินตายด้วยคุมหอกคุมดาบ ถูกสาปบ่มีวัน ได้ผุดได้เกิด โลกนี้มีกูก็ต้องบ่มีอีมณีริน อีเม้ย...มึงอยู่ที่ใด กูเรียกมึงอยู่ อีเม้ย ใกล้เวลาที่มึงจะต้องยะการหื้อกูอีกแล้ว” สิ้นเสียงบัวเงิน
กลุ่มมวลสารสีเทาไหลพุ่งเข้ามาทางหน้าต่าง แล้ว ปรากฏเป็นร่างอีเม้ยหมอบอยู่แทบเท้าบัวเงิน
“กะเจ้าหม่อม สุดแท้แต่หม่อมจะสั่ง เม้ยยินดีรับคำ บัญชาเจ้า” ผีอีเม้ยก้มหน้ารับ
บัวเงินหยิบพวงเครื่องในสดๆโยนลงบนพื้น ผีอีเม้ย คลานเข้ามาคว้าพวงเครื่องในนั้นสวาปามอย่างมูมมาม เรริน ช็อกสุดขีดกับภาพตรงหน้า
ooooooo
เรรินผงะตกใจผีอีเม้ยจนกระสวยหลุดมือหล่นลงพื้น เธอรีบตั้งสติก้มลงเก็บกระสวยขึ้นมาวางบนผ้าตุ้ม
“อีกนิดเดียวเท่านั้น อีกนิดเดียว” เรรินคลี่ผ้าคลุม ปิดผ้าตุ้มเอาไว้แล้วขยับออกจากกี่ เพราะถึงเวลากลับเรือน
ครั้นมาถึง บัวซอนก็ชวนเรรินไปทำบุญที่วัดด้วยกัน เพราะวันนี้เป็นวันสงกรานต์ แต่เรรินว่าเธอปวดหัว ขอนอนพัก บัวซอนจึงออกไปทำบุญเพียงลำพัง
เวลาเดียวกันนั้น สุริยวงศ์กับวันดาราก็มารับ บัวเงินไปทำบุญเช่นกัน แต่โดนปฏิเสธ
“กับข้าวถวายพระปี้วันทำมาแล้วครับคุณย่า แต่ถ้าคุณย่าอยากทำบุญต่างหาก ก่อถวายปัจจัยตุ๊เจ้าเปิ้นเอาก่อได้” สุริยวงศ์คะยั้นคะยอ
“กูบอกว่ากูบ่ไป กูจังนักขนาดวันสงกรานต์ห่าเหว
อะหยังเนี่ย ไผมันจะมีความสุขม่วนอกม่วนใจ๋กั๋นก่อจ่างหัวมัน กูจังนักวันสงกรานต์ กูจังนัก” บัวเงินเดินกลับเข้าห้องอย่างหัวเสียพลางบ่นพึมพำไม่ขาดปาก
สุริยวงศ์มองตามอึ้งๆ เปรยว่า บัวเงินคงมีความทรงจำไม่ดีกับวันสงกรานต์นัก จึงได้ฝังใจขนาดนี้
“บ่มีไผฮู้หรอก นอกจากตั๋วคุณย่าเปิ้นเอง” วันดาราถอนใจลุกเดินนำสุริยวงศ์ไปที่รถ
ส่วนบัวเงิน เธอทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้โยกตัวโปรดพลางรำพึง “เจ็ดสิบปี๋...แต่กูยังจ๋ำได้ถนัดเหมือนตะวา อีมณีรินเพราะมึงคนเดียวปี้น้องเปิ้นถึงต้องมาล้างกั๋นด้วยชีวิต เจ้าอ้าย...
ถ้าเจ้าอ้ายฮู้ซึ้งถึงความฮักตี้น้องมีต่อเจ้าอ้ายพ่อง เจ้าอ้ายก่อคงบ่ต้องยะบาปจะอี้หรอก” บัวเงินน้ำตาร่วง นึกถึงวันในอดีต
ooooooo
เจ้าหลวง พระชายา เสด็จลงวิหารทำบุญวันขึ้นปีใหม่ ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า พระสงฆ์ยังสวดเจริญพระพุทธมนต์ มณีรินนั่งข้างเจ้าศิริวัฒนา ส่วนเจ้าศิริวงศ์อยู่อีกฟากไกลกัน บัวเงินนั่งอยู่หลังสุด เฝ้าสังเกตความเป็นไปของรักสามเส้า
ครั้นเสร็จพิธีในวิหาร ทุกคนก็ออกมาค้ำกิ่งโพธิ์ด้วยไม้ค้ำยัน เจ้าศิริวงศ์ทำทีเป็นค้ำไม้ใกล้กับคำเที่ยงแล้วแอบกระซิบ “บ่ายสามโมงสรงน้ำพระ บอกเจ้านางน้อยตวยปี้คำเที่ยง ว่าเฮาจะไปรอตี้รินน้ำปิง”
คำเที่ยงอ้าปากค้างเหมือนได้ยินไม่ถนัด แต่เจ้าศิริวงศ์ถอยออกไปแล้ว
ผีอีเม้ยที่อยู่ด้านหลังคำเที่ยงจิกหัวและถ่มน้ำลายใส่คำเที่ยงด้วยความหมั่นไส้ แล้วรีบไปกระซิบบอกเรื่องสำคัญกับบัวเงิน บัวเงินส่งยิ้มพอใจ
หลังเสร็จพิธีทำบุญเช้าแล้ว มณีรินก็กลับมาที่เรือน คำเที่ยงเข้ามาล้างและเช็ดเท้าให้พลางส่งต่อข้อความว่าตอนบ่ายสามเจ้าน้อยจะไปรอมณีรินที่ริมปิง แต่เธอไม่อยากให้เจ้านางน้อยไป เพราะใจคอไม่ดีเลย และตอนนี้เหตุการณ์ก็ยังไม่น่าไว้วางใจนัก
“จะอั้นเฮาก็จะไปอย่างคนธรรมดาบ่ไปอย่างเจ้า นางมณีรินหรอก” มณีรินยิ้มสดใส เดินเลี่ยงออกไป
คำเที่ยงมองตามด้วยความกังวล
ด้านเจ้าศิริวงศ์ เขามาหาสล่าพันเพื่อรับปิ่นดอกกาสะลองที่สั่งทำ เพราะจะนำไปให้มณีรินในวันนี้ สล่าพันเอ่ยเตือนเจ้าน้อยด้วยความเป็นห่วง
“เจ้าน้อย...ระวังตั๋วหื้อนักๆเน้อ โบราณเปิ้นยังว่า...ก่อนพายุใหญ่จะมาคลื่นลมมักสงบเสมอ”
“เฮาบ่คิดจะอั้น อ้ายพัน...เฮาเปิดใจ๋กับเจ้าอ้ายเปิ้นไปแล้ว เฮาแน่ใจว่าเจ้าอ้ายเปิ้นต้องหันใจในความฮักของเฮากับเจ้านางน้อย เปิ้นต้องยอมฮับและเปิดทางหื้อเฮาสองคน” เจ้าศิริวงศ์มั่นใจ แล้วขอตัวเพราะถึงเวลารดน้ำดำหัวเจ้าหลวงและพระชายา
ที่คุ้มหลวง เจ้าศิริวัฒนาเป็นคนแรกที่เข้าไปรดน้ำดำหัวเจ้าหลวงและพระชายา
“ขอหื้อลูกมีความสุขความเจริญยิ่งๆขึ้นไป คิดสิ่งใดก่อขอหื้อสมปรารถนา มีสติปัญญาอยู่กับตั๋ว ปัญหาอะหยังตี้เหมือนอริศัตรูเข้ามาคุกคาม ก่อขอหื้อต้องพ่ายแพ้ไปด้วยสติและปัญญาของลูกเน้อ” เจ้าหลวงอวยพร ต่อด้วยพระชายา
“มีเรื่องอะหยังขุ่นข้องหมองใจ๋ก่อหื้อฮู้จักปล่อยวาง ประนีประนอมและฮู้จักหื้ออภัย แล้วลูกจะพบความสุขแต๊ คือการได้หื้อว่าได้เสียสละ เน้อลูกเน้อ”
เจ้าศิริวัฒนาอิ่มเอมในพรที่ได้รับจนน้ำตาซึม เพราะทุกคำพูดของพ่อแม่ทิ่มแทงเข้าไปกลางใจตน เจ้าศิริวัฒนาก้มกราบเจ้าหลวง และพระชายาซึ่งพรมน้ำลงรดหัวให้เช่นกัน
เจ้าศิริวงศ์กับมณีรินสบตากัน คาดหวังว่าจะได้รับข่าวดีจากเจ้าศิริวัฒนา ขณะที่บัวเงินร้อนรุ่มเดาไม่ออกว่าเจ้าศิริวัฒนาจะตัดสินปัญหาอย่างไรกันแน่ เพราะสิ่งเดียวที่เธอคาดหวังคือ ความตายของมณีริน
ooooooo
ชายฝั่งริมน้ำปิง ชาวบ้านช่วยกันขนทรายจากตลิ่งเข้าวัด และก่อเจดีย์ทรายเล่นกันบนชายหาด เรือลำหนึ่งพายตัดสายน้ำมาจากฝั่งตรงข้าม และเข้าเกยหาด คำเที่ยงขึ้นจากเรือก่อนแล้วช่วยประคองมณีริน ทั้งคู่แต่งตัวกลมกลืนเป็นชาวบ้านธรรมดา
มณีรินมองหาเจ้าศิริวงศ์ เห็นเขาก้าวเดินออกมาจากกลุ่มชาวบ้านที่เล่นสาดน้ำกันอยู่ ในมือมีพิณเปี๊ยะติดมาด้วย ทั้งคู่เกาะกุมมือกัน
“อย่าอยู่ตี้นี่เมินเน้อเจ้าริน” คำเที่ยงกำชับ
“บ่เมินดอกพี่คำเที่ยง เฮาก่อเจดีย์ทรายไหว้พระกันเสร็จแล้วก็จะปิ๊ก” เจ้าศิริวงศ์รับปาก
คำเที่ยงค่อยๆถอยห่างออกไปอย่างรู้หน้าที่ เวลาเดียวกันนั้นเอง บัวเงินเข้ามาหาเจ้าศิริวัฒนาในห้องพลางฟ้องว่า คนของเธอไปเห็นเจ้าศิริวงศ์กับเจ้ามณีรินเล่นน้ำสงกรานต์อยู่ที่ริมปิงพร้อมใส่ไฟ
“เปิ้นหัวร่อต่อกระซิก จับมือถือแขนกันอย่างกับเป๋น ผัวเมียกัน บ่ได้ฮู้สึกอับอายสายตาของใผเลย เจ้าอ้าย...เจ้านางน้อย เปิ้นยะจะอี้ นอกจากจะบ่เกรงใจ๋แล้ว ยังเป๋นการดูหมิ่น เจ้าอ้ายอย่างหื้ออภัยบ่ได้เน้อ เจ้าอ้ายเป๋นคู่หมั้นคู่หมายแต๊ๆ แต่เปิ้นไประเริงกับป้อจายอื่นจะอี้ นอกจากจะผิดผีแล้ว เสื้อบ้านเสื้อเมืองจะต้องบ่ปอใจ๋ อัปรีย์จัญไรจะบังเกิดในแผ่นดิน”
“คนของเจ้ามันตาฝาด หญิงจายกู่นั้น บ่ใจ้น้องจายข้ากับเจ้ารินหรอก ออกไป...ข้าจะพักผ่อน” ศิริวัฒนาหันหลังหนี
บัวเงินได้จังหวะ หยิบห่อผ้าขาวบรรจุผมอีเม้ยออก มาเปิดแล้วหยิบปอยผมขึ้นมางึมงำ
“ถึงเวลามึงได้ยะงานของมึงแล้วอีเม้ย” บัวเงินคลานเข้าไปหาศิริวัฒนา แล้วฉวยโอกาสยัดปอยผมผีอีเม้ยเข้าชายโจงกระเบน
“อะหยังของเอ็งแหม บัวเงิน” เจ้าศิริวัฒนาพูดออกมาได้ไม่จบประโยค ก็ชะงักกึก
บัวเงินมองเขม็ง เห็นศิริวัฒนาตาขวางลุกพรวดขึ้นยืน หน้าผีอีเม้ยเข้าซ้อนหน้าเจ้าศิริวัฒนา ตาพองโต อ้าปากขึ้นกรีดร้องคำรามเป็นเสียงผีอีเม้ย
ที่ริมปิง เจ้าศิริวงศ์กับมณีรินช่วยกันตกแต่งเจดีย์ทรายด้วยตุงกระดาษจนเสร็จ มือเจ้าศิริวงศ์ขยับไปแตะทับมือมณีรินไว้พลางอธิษฐาน
“ชาตินี้ เฮาได้ทำบุญสืบพระศาสนาร่วมกั๋น เกิดชาติหน้าฉันใด ขอหื้อบุญกุศล หนุนส่งนำพาหื้อเฮาสองคนไดปะกั๋นแหม ทุกภพทุกชาติไปเน้อ ต่อหื้ออยู่กั๋นคนละแผ่นดิน มีฝั่งน้ำกั้นขวาง แต่เฮาก่อร่วมผืนฟ้าเดียวกั๋น มีหัวใจที่เต็มไปด้วยความฮักต่อกั๋นเน้อเจ้านางน้อย เฮาจะจดจำดวงตาแสนงามคู่นี้ไว้ บ่มีวันลืมเลือน”
“เฮาก่อจะจดจำสายคู่นี้ บ่มีวันลืมเลือนเหมือนกั๋น” มณีรินตอบรับ
ขณะที่เจ้าศิริวงศ์กับมณีรินให้คำมั่นสัญญาต่อกันอยู่นั้น เจ้าศิริวัฒนาก็กำลังทุรนทุรายกำลังต่อสู้อยู่กับผีอีเม้ยที่จะเข้าครอบครองร่าง บัวเงินตะลึงตาค้างกับฤทธิ์เดชของอีเม้ย พลางร้องสั่ง
“เอาหื้ออยู่ อีเม้ย เอาหื้ออยู่”
“เสียงอะหยัง นังบัวเงิน” เจ้าหลวง พระชายา และสล่าพันวิ่งพรวดเข้ามา
พระชายากรีดร้องเมื่อเห็นภาพเจ้าศิริวัฒนา เหมือนคนบ้าคลั่ง กวาดทำลายข้าวของบนโต๊ะทำงานกระเด็นมาถึงเจ้าหลวงกับตน สล่าพันรีบเอาตัวกันไว้
เจ้าศิริวัฒนาของขึ้น ก้าวพรวดพราดตาขวาง ผ่าน ทุกคนออกไปหยิบดาบมากำแน่น แล้วหันขวับมาร้องคำราม
“เจ้าครับ...เจ้า” สล่าพันเสี่ยงตายตามมา
“ไอ้พัน...มึงคิดจะขวางตางกูก๊ะ” เจ้าศิริวัฒนาคำรามอย่างดุร้ายด้วยน้ำเสียงของอีเม้ย
เจ้าหลวงกับพระชายาที่ตามเข้ามายืนตะลึง บัวเงินจ้องเขม็งสะใจฤทธิ์อีเม้ย
“กูจะควักหัวใจ๋มึงออกมาอีมณีริน อีคนสารเลว” เสียงผีอีเม้ยในร่างเจ้าศิริวัฒนาเอ่ย แล้วก้าวพรวดพราดออกไป เจ้าหลวงเร่งให้สล่าพันตามไป แล้วหันมาถามบัวเงิน ว่าเกิดอะไรขึ้น
บัวเงินทำเป็นก้มหน้านิ่ง แล้วบอกเล่าความสัมพันธ์ของเจ้าศิริวงศ์กับมณีรินให้ทั้งสองรับรู้
ooooooo
ห่อผ้าปิ่นคำดอกปีบถูกคลี่เปิดออกพร้อมเสียงกังวานของเจ้าศิริวงศ์ “ปิ่นคำกาสะลองจ้อนี้ เฮาหื้อเจ้านางน้อยไว้เป็นตี้ระลึกถึงความฮักของเฮาเน้อ”
“งามนัก...เฮาจะปักปิ่นนี้กู่วัน”
“จะอั้นกู่วัน เจ้านางน้อยก่อจะได้ยินเสียงกระซิบจากเฮาว่า เจ้าน้อยศิริวงศ์ฮักเจ้านางมณีรินนักขนาด ฮักผู้เดียว ฮักตลอดไป ฮักจนวันต๋าย...”
มณีรินยกมือขึ้นปิดปากคนรัก “วันดี วันมงคล จะไดอู้ถึงความต๋าย...บ่ดี”
เจ้าศิริวงศ์รวบมือมณีรินไว้แล้วจูบละมุนละไม “เฮาบ่กั๋ว จาดนี้เฮาได้ฮู้จักความฮักแล้ว ถึงต๋ายเฮาก่อบ่นึกเสียดายหรอก...เฮาจะปักปิ่นหื้อเจ้านางน้อยเน้อ” เจ้าศิริวงศ์เสียบปิ่นปักมวยผมให้มณีริน
เป็นเวลาเดียวกับที่เรือหางแมงป่อง พุ่งทะยานตัดผิวน้ำมาจากฝั่งตรงข้าม ทหารจ้วงฝีพายสุดกำลัง เห็นเจ้าศิริวัฒนายืนกำดาบแน่นอยู่กลางลำเรือ แววตากร้าว ด้วยฤทธิ์อำนาจผีอีเม้ยครอบงำ
ชาวบ้านที่เล่นน้ำเล่นทรายกันอยู่บนชายฝั่งต่างมองไปเป็นตาเดียวกัน คำเที่ยงที่อยู่แถวนั้นเห็นแล้วขนหัวลุก รีบวิ่งไปบอกเจ้าศิริวงศ์ที่กำลังดีดพิณเปี๊ยะให้มณีรินฟัง พลางเร่งให้ทั้งสองหลบไปก่อนเพราะท่าทางเจ้าศิริวัฒนาเหมือนโกรธใครมา
เจ้าศิริวงศ์เป็นห่วงมณีรินจึงสั่งให้หลบไปกับคำเที่ยงก่อน ส่วนตนจะไปรับหน้าเจ้าศิริวัฒนาเอง แต่มณีรินไม่ยอมยืนกรานจะขออยู่เคียงข้างคนรัก
“ตอนนี้เฮาบ่ฮู้ว่าเจ้าอ้ายเปิ้นมาด้วยความฮู้สึกใด
เจื้อเฮาเต๊อะ หลบไปกับปี้คำเที่ยงก่อน เฮาจะอยู่ฮับหน้าเปิ้นเอง” เจ้าศิริวงศ์ขอร้อง แต่มณีรินกลับจับมือเจ้าศิริวงศ์ไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ไปเต๊อะ เจ้าริน” คำเที่ยงดึงมณีรินออก มือของทั้งสองหลุดจากกัน
“ฝากดูแลเจ้านางน้อยเปิ้นตวยเน้อปี้คำเที่ยง” เจ้าศิริวงศ์สั่งแล้วเดินออกไปเผชิญหน้าพี่ชายที่ริมปิง
เรือหางแมงป่องพุ่งเข้าเกยน้ำตื้นชายฝั่ง ชาวบ้านเปิดทางเจ้าเสด็จ เจ้าศิริวัฒนาขึ้นจากเรือ มือกำดาบแน่น ตาขวาง กวาดสายตามองหาเป้าหมาย แล้วก้าวพรวดพราด เหยียบย่ำลงไปบนกองเจดีย์ทรายปักตุงกระดาษที่ชาวบ้านก่อกันเอาไว้
“เจ้าอ้าย” เจ้าศิริวงศ์ วิ่งออกมาเผชิญหน้ากับเจ้าศิริวัฒนา แต่เจ้าศิริวัฒนาไม่ได้สนใจเจ้าศิริวงศ์เลยสักนิดเพราะเป้าหมายคือ มณีริน
“มันอยู่ตี้ไหน อีมารสารเลวมณีริน มันอยู่ตี้ไหน” เสียงผีอีเม้ยเอ่ยถาม
เจ้าศิริวงศ์ตะลึงรู้สึกเหมือนผู้ที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่พี่ชายของตน แต่จำต้องคุกเข่าขอร้อง
“เจ้าอ้าย น้องขอความเมตตา เจ้าอ้ายโปรดหันแก่ความฮักของเฮาสองคนตวย”
“บ่เกี่ยวกับมึง กูต้องการตั๋วอีมณีริน” เจ้าศิริวัฒนาจะก้าวขึ้นเข้าเขตวัดเบื้องบน
พุทธานุภาพทำให้เกิดเหมือนม่านเรืองแสงค่อยๆเคลื่อนลงมาปิดกั้นอาณาเขตไว้ เจ้าศิริวัฒนาผงะชะงัก ผีอีเม้ยหัวทิ่มทะลักออกมาจากตัวเจ้าศิริวัฒนา
เจ้าศิริวงศ์เข้าคว้าแขนพี่ชายไว้ ผีอีเม้ยรีบกลับคืนเข้าร่างได้ก็หันขวับมา แต่ยังทำอะไรไม่ได้เพราะเจ้าศิริวัฒนาเริ่มรู้ตัวและขัดขืน
“ถ้าเจ้าอ้ายจะลงโทษ ก็ลงโทษน้องคนเดียวเต๊อะ ถ้าจะต้องเจ็บน้องขอเจ็บแทนเจ้านางน้อย ถ้าจะต้องต๋ายแล้วเจ้าอ้ายหายโกรธ น้องก่อยินดีต๋ายด้วยคมดาบในมือเจ้าอ้าย” เสียงเจ้าศิริวงศ์อ้อนวอน
เหมือนทำให้พลังของเจ้าศิริวัฒนาเข้มข้นขึ้น ขณะที่ผีอีเม้ยเริ่มอ่อนแรงลง แล้วเสียงบัวเงินก็ดังก้อง
“โอกาสเดียวตี้มึงจะแทนคุณกูได้อีเม้ย มึงต้องยะหื้อสำเร็จคนไหนมาขวางทางมึง อย่าไว้หน้ามัน” อีเม้ยฮึดสู้ มันยึดร่างเจ้าศิริวัฒนาได้อีกครั้ง
เจ้าศิริวัฒนาสะดุ้งเฮือกสะบัดแขนออกจากเจ้าศิริวงศ์แล้วก้าวอย่างมั่นคงจะเข้าเขตวัดให้ได้ เจ้าศิริวงศ์รีบคว้าขาเจ้าศิริวัฒนากอดรัดไว้แน่นพลางพร่ำรำพัน “หันแก่ความฮัก... เจ้าอ้ายเมตตาเฮาสองคนตวย”
มือที่กำดาบของเจ้าศิริวัฒนาต่อสู้กันเองอย่างเข้มข้น สุดท้ายอีเม้ยเป็นฝ่ายชนะ มันชักดาบออกจากฝักแล้วเงื้อขึ้นสุดแขนแล้วพลันชะงัก เมื่อเห็นเจ้าศิริวงศ์ก้มลงกราบขอความเมตตา
“ถ้าเจ้านางน้อยมีอันเป๋นไป น้องก่อจะต๋ายตวย บ่มี อะหยังพรากความฮักของเฮาสองคนได้ดอกเจ้าอ้าย”
“ดี...จะอั้นกูก็อยากฮู้” เจ้าศิริวัฒนาถีบเจ้าศิริวงศ์ แล้ว กระทืบๆๆ จากนั้นก็ตะโกนสั่งทหารให้เอาตัวเจ้าศิริวงศ์ไปที่เรือ
ผีอีเม้ยในร่างเจ้าศิริวัฒนาตะโกนเรียกมณีรินให้ออกมา
ooooooo
ด้านมณีรินที่หลบอยู่ในวิหาร ตัดสินใจออกมา เผชิญหน้ากับความจริง เพราะเป็นห่วงเจ้าน้อย คำเที่ยง พยายามจะดึงไว้ แต่ไม่สำเร็จ
มณีรินวิ่งมาถึงริมปิงก็เห็นเจ้าศิริวงศ์ถูกทหารคุมตัวพา
นั่งเรือออกไป โดยมีเจ้าศิริวัฒนายืนอยู่ข้างๆ
“เจ้าน้อยๆ” มณีรินตะโกนเรียกคนรัก
“มึงมาแล้วก๊าอีคนบูชาความฮักด้วยชีวิต” เจ้าศิริวัฒนา แสยะยิ้มกำดาบในมือแน่น สั่งให้ทหารเอาเรือกลับเข้าไป เพื่อจะจัดการกับมณีริน
เจ้าศิริวงศ์สะบัดหลุดจากทหาร แล้วลุกขึ้นปัดดาบในมือ
เจ้าศิริวัฒนาร่วงลงตกนํ้า เจ้าศิริวัฒนาเดือดดาล ฟาดเจ้าศิริวงศ์ ด้วยหลังมือล้มลง แล้วเข้าคร่อมพลางบีบคออย่างแรงด้วยมือ ข้างเดียว
เจ้าศิริวงศ์เห็นหน้าผีอีเม้ยซ้อนทับหน้าเจ้าศิริวัฒนาครึ่งๆ ก็ชะงัก เป็นเวลาเดียวกับที่มืออีกข้างของเจ้าศิริวัฒนาคว้า เอาพิณเปี๊ยะของเจ้าศิริวงศ์ที่ทหารเก็บมา เงื้อขึ้นสุดแขน แล้วจะปักลงกลางอกเจ้าน้อย
“เจ้าอ้าย” เจ้าศิริวงศ์ร้อง แต่นาทีนั้นเอง ด้ามพิณเปี๊ยะ ปักเข้ากลางอกเสียแล้ว เจ้าน้อยกระเสือกกระสนกระถดหนี
“กูบ่ไจ้ปี้ของมึง” เจ้าศิริวัฒนาคว้าคอเจ้าศิริวงศ์ยกตัว ขึ้นกระชากดึงพิณออกมาพลางตะโกนเรียกมณีริน
“อีมณีริน มึงมาผ่อศพผัวรักของมึงเสีย” เจ้าศิริวัฒนา ผลักร่างเจ้าศิริวงศ์พลัดหงายหลังตกนํ้า แล้วจมหายไป
กับนํ้าเชี่ยว พร้อมเสียงหัวเราะกึกก้องของผีอีเม้ย
“เจ้าน้อย...เจ้าน้อย” มณีรินกรีดร้องอย่างเสียสติ แล้วลุยนํ้าลงมาอย่างไม่คิดชีวิตทั้งที่ว่ายนํ้าไม่เป็น จนจมนํ้า หายไปกับสายนํ้าอีกคน
มณีรินดำนํ้าลงควานหาร่างเจ้าศิริวงศ์จนเจอ เธอกอด ศพเจ้าน้อยไว้แน่นพร้อมจะตายตาม
“ตายตามกันไปเสียได้ก็ดี อีคนสารเลว” ผีอีเม้ย พอใจกับผลงานแล้วร่างของมันก็หลุดพรวดออกมาจากร่างเจ้า
ศิริวัฒนา ก่อนสลายตัวเป็นก้อนมวลสารสีเทาดำ ม้วนตัว หายไปในอากาศ
เจ้าศิริวัฒนาสิ้นแรงซวนเซแล้วทรุดลง งงงันกับสิ่งที่ เกิดขึ้นเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น แล้วหันไปเห็นพิณเปี๊ยะ เปื้อนเลือดในมือ
“อะหยัง...เฮายะอะหยังลงไป เจ้าน้อย...เจ้าริน” เจ้าศิริวัฒนาตะโกนสุดเสียง
ooooooo
ที่คุ้มหลวง เจ้าหลวงกับพระชายาเดินกระวน-กระวายร้อนใจเป็นที่สุด เพราะยังไม่มีใครกลับมา ส่งข่าว เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ สล่าพันก็เข้ามาในห้อง
“เป็นจะไดไอ้พัน มึงตามลูกกูไปทันก่อ” เจ้าหลวงรีบถาม
สล่าพันพูดไม่ออกได้แต่ก้มหน้าทรุดตัวลงหมอบกราบกับพื้น ไม่สามารถทำภารกิจที่ต้องกราบทูลความจริงที่เกิดขึ้นออกมาได้เป็นคำพูด มีแต่เสียงสะอื้นดังขึ้นแทน
“พัน...อะหยัง...เกิดอะหยังขึ้นกันแน่” พระชายาแทบหยุดหายใจ
สล่าพันกัดฟันเงยหน้าขึ้นกราบทูลเรื่องราวทั้งน้ำตา เมฆหมอกสีเทาดำแผ่ปกคลุมไปทั่วคุ้ม ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องอย่างตกใจสุดขีดของพระชายาและเสียงร้องไห้ระงมของทุกคนในที่นั้น
ส่วนบัวเงินเองก็แทบช็อก เมื่ออีเม้ยกลับมารายงานว่าเจ้าน้อยตายแล้วเพราะมันพลั้งมือไป
“อีง่าว...แล้วอีมณีรินล่ะ มันตายแล้วแน่ก๊ะ มึงหันกับตามึงก่อ”
“มัน...มันจมหายลงไปในน้ำ” ผีอีเม้ยเริ่มไม่แน่ใจ
“อีเม้ย” บัวเงินตวาดลั่น
ผีอีเม้ยเห็นท่าไม่ดีรีบคลานหนีหัวซุกหัวซุน
ที่เรือนมณีรินในตอนค่ำ เหล่าบริวารแต่งไว้ทุกข์นั่งร้องไห้ซับน้ำตากันทั่วหน้า คำเที่ยงบีบนวดมณีรินที่ยังไม่ได้สติอยู่บนเตียงพลางร้องเรียก
“เจ้าริน...เจ้าริน ได้ยินพี่ก่อเจ้าริน”
มณีรินค่อยๆลืมตา รู้สึกเหมือนตกอยู่ในความฝันแดนสนธยา เธอเอ่ยถามคำเที่ยงว่า ตนฝันไปใช่ไหม คำเที่ยงน้ำตาไหลพรากประคองมณีรินขึ้นนั่ง เหล่าบริวารเห็นก็พากันร้องไห้ระงม
“พวกโต...ไว้ทุกข์หื้อผู้ใด” มณีรินยังไม่ยอมรับความจริง
คำเที่ยงจำใจเอ่ย “จนพลบค่ำ พวกทหารถึงได้งมศพเจ้าน้อยเปิ้นขึ้นมาได้ เจ้ารินทำใจเสียเน้อ มีวันพบกันก็ต้องมีวันพลัดพราก”
“เฮาบ่เชื่อพี่จนกว่า เฮาจะหันกับตาเฮา” มณีรินน้ำตาร่วงลุกลงจากเตียงแล้ววิ่งออกไปที่คุ้มหลวง
มณีรินวิ่งพรวดเข้ามาในห้องตั้งศพเจ้าศิริวงศ์ ร่างของเจ้าน้อยในชุดเต็มยศนอนอยู่บนตั่ง
“เจ้าน้อย...เจ้าน้อย” มณีรินวิ่งเข้ามาหาศพเจ้าศิริวงศ์ “ตื่นขึ้นมาเต๊อะเจ้าน้อย...เฮาฮู้ว่าโตแค่นอนหลับไป โตยังบ่ได้จากเฮาไปที่ใด ตื่นขึ้นมาเต๊อะ เฮาสองคนยังมีเรื่องคุยกันอีกนัก อย่างน้อยก็ลืมตาขึ้นมาฟังเฮาก่อน เฮายังเล่าเรื่องบ้านเกิดของเฮาหื้อโตฟังบ่จบเลย เจ้าน้อย...เจ้าน้อย” มณีริน เขย่าร่างเจ้าศิริวงศ์
เจ้าหลวงสะเทือนใจ น้ำตาร่วง สล่าพันก้มหน้าอยู่สุดห้องไกลๆ คำเที่ยงที่ตามเข้ามาทรุดตัวลงร้องไห้อยู่หน้าห้อง
เจ้าศิริวัฒนากัดฟันแน่น สำนึกผิด และสะเทือนใจอย่างแรง นัยน์ตาไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้ เพราะถูกปิดบังด้วยม่านน้ำตา ส่วนบัวเงินสงบนิ่งแต่น้ำตาร่วง เพราะศิริวงศ์ต้องตายด้วยน้ำมือตนแท้ๆ
พระชายาดึงมณีรินเข้ามากอดปลอบ “เจ้านางน้อย... หักอกหักใจเสียเต๊อะ แม่เองก็ใจจะขาด แต่จะยะจะไดได้ เปิ้นจากเฮาไปแล้ว บ่มีวันปิ๊กมาแล้ว”
มณีรินมองศพเจ้าศิริวงศ์แล้วขยับไปหาที่ปลายเท้า พลางเอื้อมมือไปจับเท้าทั้งสองข้างของเจ้าศิริวงศ์แสดงคารวะอันสูงสุดที่เมียจะแสดงต่อผัวได้ นั่นคือรวบผมที่ยาวเต็มหลังเข้ามาก้มลงใช้เส้นผมเช็ดเท้าให้ ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความเศร้าสะเทือนใจ
เจ้าหลวงเดินจิตใจหม่นหมองออกมาสั่งสล่าพัน “ข้าฝากเอ็งดูแลจัดงานส่งลูกข้าเป็นครั้งสุดท้าย หื้อสมเกียรติโตย แล้วเอ็งประกาศออกไปหื้อทุกคนฮับฮู้ ตั้งแต่บัดนี้ไป ใครไม่ว่าหน้าไหน ถ้ามันเล่นพิณเปี๊ยะอีก มันจำต้องอาญาแผ่นดิน”
“รับสนองพระบัญชา” สล่าพันยกมือไหว้รับคำสั่ง ทั้งที่ใจสลาย
เช่นเดียวกับเจ้าศิริวัฒนาที่ยังคงอยู่ในความทุกข์ทรมาน เขากอดรูปถ่ายคู่กันของสองพี่น้องพลางรำพัน
“เจ้าน้อยของอ้าย อ้ายยะหยังลงไป อ้ายบ่ได้ตั้งใจ สุมา หื้ออ้ายโตย เจ้าน้อย...อ้ายบ่ได้ตั้งใจ”
ลานโล่งถูกตกแต่งอย่างสมเกียรติ เพื่อใช้เป็นสถานที่ เผาศพเจ้าน้อย ตุงมากมายถูกปักขึ้นสูงเสียดฟ้าสีครามหม่น เสียงร้องไห้ระงม ทุกคนอยู่ในความโศกศัลย์ เปลวไฟฐานเชิงตะกอนค่อยๆลุกโชนโชติช่วงขึ้นไหม้ฟืนเผาศพ
บัวเงินเก็บความแค้นไว้ภายใน เธอเสียใจไม่น้อยต่อความผิดพลาดที่เกิดขึ้น เจ้าศิริวัฒนาน้ำตาไหล ส่วนมณีรินเหมือนร้องไห้มาเจ็ดวันเจ็ดคืนจนไม่มีอะไรจะร้อง กองฟืนทรุดตัวลงและยิ่งทำให้ไฟลุกโชนหน้าขึ้นอีก
“พาเฮาไปโตยเจ้าน้อย อย่าทิ้งเฮาไว้คนเดียวจะอี้ พาเฮาไปโตย” มณีรินดิ้นรนทั้งที่อ่อนแรงเต็มที มือไขว่คว้าจะไปหาเจ้าน้อยเสียให้ได้ จนหมดสติไปกับอ้อมกอดคำเที่ยง
พิธีศพเจ้าน้อยผ่านพ้นไป มณีรินยังคงทำใจไม่ได้ เธอนอนเลื่อนลอยอยู่บนเตียง คำเที่ยงเข้ามาขอร้องให้เจ้านางน้อยลุกขึ้นมากินข้าวกินปลาอย่าทรมานตัวเอง
“ในเมื่อคนที่เฮาฮักจากเฮาไปแล้ว เฮาจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะหยัง พี่คำเที่ยง” มณีรินรำพึง
“ถ้าเจ้ารินมีอันเป็นไปอีกคน แล้วคนข้างหลังที่ฮักเจ้ารินล่ะ เจ้ารินต้องนึกถึงจิตใจเปิ้นหื้อนักๆเน้อ ไหนจะพ่อเจ้าแม่เจ้าที่เชียงตุง ไหนจะเจ้าหลวงพระชายาที่นี่แหม” คำเที่ยงเตือนสติ
มณีรินค่อยๆหลับตาลง น้ำตาไหลลงข้างแก้ม
“พี่จะไปยกสำรับมาหื้อ เจ้ารินคอยพี่หน่อยเน้อ” คำเที่ยงขยับลุกออกไป
มณีรินที่นอนนิ่งลุกขึ้นนั่ง พลางเอื้อมมือไปหยิบปิ่นทองคำข้างเตียงมากำแน่นตั้งใจจะแทงตัวเองด้วยด้ามปิ่น แต่คำเที่ยงหันกลับมาเห็นพอดี
“เจ้าริน...อย่า จะไดยะจะอี้” คำเที่ยงพุ่งเข้ามายื้อห้ามได้ทัน
“เฮาอยากตาย พี่คำเที่ยง ปล่อยหื้อเฮาได้ตายสมใจเฮาเต๊อะ เฮาจะตามเจ้าน้อยเปิ้นไป” มณีรินร่ำไห้
คำเที่ยงสงสารเจ้านางน้อยจับใจ
ขณะที่ในห้องเสวยก็ดูเงียบเหงา พวกนางข้าหลวงที่อยู่รับใช้ต่างสงบเงียบเหมือนไม่มีตัวตน สล่าพันอยู่รับใช้ในมุมของตน เจ้าหลวงกับพระชายายังเสวยไม่ลงจึงหันมาปรับทุกข์กัน
“คุ้มเจ้าหลวงใหญ่โตกว้างขวาง แต่คนในคุ้มมีแต่ความทุกข์ ทรัพย์สมบัติอะหยังก็บ่มีความหมาย”
“ทุกอย่างสายเกินไป ถ้าพ่อกับแม่ได้ฮับรู้เรื่องความทุกข์ของลูกเสียก่อนหน้านี้ พี่น้องก็คงบ่ต้องมาล้างกันเองจะอี้” พระชายาซับน้ำตา
สล่าพันก้มหน้านิ่ง บรรยากาศเงียบสนิทเหมือนไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ในห้อง
ooooooo
มณีรินยังคงเลื่อนลอยเหมือนร่างไร้วิญญาณอยู่ในห้อง คำเที่ยงพาเจ้าศิริวัฒนาเข้ามาหวังจะให้ ช่วยปลอบใจเจ้านางน้อย
“เจ้าริน...ยกโทษหื้ออ้ายเน้อ...อ้ายขอฮับผิดทั้งหมด อ้ายเสียใจนักขนาด ชาตินี้ชาติหน้าหรือชาติไหนๆ อ้ายก็
คงบ่มีทางพ้นบาปนี้ไปได้ ถ้าเจ้ารินบ่เปิดโอกาสหื้ออ้ายได้ ไถ่บาป” ศิริวัฒนาเอื้อมไปจับมือมณีรินมากุมไว้ “แต่งงานกับอ้ายเน้อเจ้าริน หื้อโอกาสอ้ายได้มอบความฮักจากหัวใจอ้ายต่อเจ้าริน...เจ้ารินจะได้ฮู้ว่าอ้ายก็ฮักเจ้ารินบ่ได้น้อยไปกว่าเจ้าน้อยศิริวงศ์เปิ้นเลย” แต่มณีรินนิ่งเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น
เจ้าศิริวัฒนาดึงตัวมณีรินมากอด มณีรินน้ำตาร่วง
สิ้นเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน เธอเอ่ยออกไป “เฮาจะแต่งงานกับเจ้า... ได้อย่างใด ในเมื่อเฮาฮู้อยู่เต็มอกว่าเจ้าคือ...ฆาตกรเลือดเย็น พรากคนฮักของเฮาไป...เจ้าบ่ฮู้จักความฮักต่อหื้อชาตินี้ชาติหน้าหรือชาติไหนๆ เฮาก็ฮักเจ้าบ่ลงดอก เอาชีวิตของคนฮักเฮาคืนมา หรือบ่จะอั้นถ้าจะสงเคราะห์ช่วยฆ่าเฮาหื้อตายตามเจ้าน้อย
ศิริวงศ์เปิ้นไปด้วยจะดีกว่านัก” มณีรินเมินหน้าหนี
เจ้าศิริวัฒนาหูอื้อตาลายค่อยๆขยับออกไป การถูกปฏิเสธ ขับดันให้กลายเป็นความโกรธ ความเด็ดเดี่ยวเข้มแข็งกลับคืนมาสู่ตนอีกครั้ง
คำเที่ยงเห็นใจเจ้าศิริวัฒนาจึงเข้าเกลี้ยกล่อมมณีรินให้ยอมยกโทษให้เจ้าศิริวัฒนา แต่มณีรินยืนกรานว่าบาปนั้นจะต้องอยู่ในใจเจ้าไปชั่วกัปชั่วกัลป์
“เฮาบ่ได้อาฆาตจองเวร แต่กรรมนั้นจะสนองเปิ้นเอง ความฮักของเปิ้นบ่ใช่ความฮักมันเป็นแค่ความหลงเท่านั้น พี่คำเที่ยงอย่าบังคับจิตใจเฮาอีกต่อไปเลย เฮา...มณีรินบ่มีวันยอมได้ชื่อว่าเป็นหญิงสองผัวดอก เฮาเกิดมาเพื่อมีหัวใจฮักและภักดีต่อเจ้าน้อยศิริวงศ์ผู้เดียว” มณีรินยึดมั่นในคำสัญญา
ผีอีเม้ยที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดรีบกลับไปรายงานบัวเงิน
“ง่าวนักขนาด อีแม่ญิงผ่านมือชายมาแล้ว มันจะคู่ควรเป็นพระชายาเป็นแม่เจ้าหื้อใครต่อใครกราบไหว้ได้จะได ความจริงปรากฏจะอี้ ยังจะฝังจิตฝังใจอยู่กับมันแหม สิ้นคิด เจ้าอ้ายสิ้นคิด” บัวเงินแค้นใจ รีบรุดไปเฝ้าพระชายา เธอเล่นบทพี่สาวคนดีชื่นชมความรักที่มณีรินมีต่อเจ้าน้อยให้พระชายาฟัง พลางแนะนำว่า น่าจะส่งมณีรินกลับเชียงตุงเพื่อจะได้ลืมอดีตอันขมขื่น
“บ่ง่ายจะอั้นดอก บัวเงิน วันข้างหน้าศิริวัฒนาจะต้องขึ้นเป็นเจ้าหลวงเชียงใหม่ แล้วผู้ใดจะเหมาะสมกับตำแหน่งพระชายาเปิ้น นอกจากเจ้านางมณีริน และคนที่จะตัดสินใจเลือกพระชายาคือ ศิริวัฒนาเปิ้นเอง” พระชายาชี้แจง
บัวเงินคอแห้งผากแอบถามตัวเองว่า จะต้องเป็นได้แค่หม่อมไปจนตายงั้นหรือ
เวลาเดียวกันนั้น เจ้าศิริวัฒนาก็มาที่เรือนมณีรินเพื่อบังคับให้เธอยอมแต่งงานด้วย แต่มณีรินไม่ยอม ทำให้เจ้าศิริวัฒนาโกรธและคิดจะเอาชนะ มณีรินไม่ตอบโต้เธอยิ้มออกมาอย่างสมเพชและดูแคลน เจ้าศิริวัฒนาเห็นก็ยิ่งแค้น คว้าแขนมณีรินฉุดดึงออกไปจากห้อง มณีรินที่อ่อนแรงล้มลุก คลุกคลานออกไป คำเที่ยงที่ยืนตื่นตระหนกรีบตามไป
เจ้าศิริวัฒนาฉุดดึงลากมณีรินมาจนถึงกี่ทอผ้า “ปิ๊กมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้แล้ว เจ้านางน้อย ผ้าตุ๊มผืนนี้แม่ญิงผู้เป็นเจ้าสาวจักต้องทอ เพื่อมอบให้เจ้าบ่าวผู้ที่จะต้องร่วมชีวิตไปโตยเท่านั้น” เจ้าศิริวัฒนาเหวี่ยงมณีรินไปที่กี่
ทอผ้า “ทอ...ทอเข้า...เฮาสั่งหื้อทอ” เจ้าศิริวัฒนาฉุดดึง
มณีรินขึ้นมาอีกครั้ง และบังคับให้นั่งลงบนกี่
มณีรินเซซังเหมือนไม่มีชีวิตจิตใจ คำเที่ยงสงสารจนน้ำตาร่วง
เจ้าศิริวัฒนาจับกระสวยยัดใส่มือมณีรินบังคับให้ทอ ในที่สุดมณีรินก็ขยับมือ สอดกระสวยพุ่งเส้นไหมช้าๆ เจ้าศิริวัฒนาสงบลงเอ่ยกับมณีริน
“ชีวิตเฮาสองคนยังต้องเดินทางร่วมกันไปอีกเมิน เจ้ารินเปิดดวงตาและดวงใจของเจ้าริน หันผ่อหัวใจฮักจากคนที่ยังมีชีวิต มีลมหายใจอยู่บ้างเต๊อะ จะไดจึงเฝ้าผูกมัด
ตัวเองไว้กับคนที่ตายจากไปแล้วจะอี้”
มณีรินก้มหน้าก้มตาทอผ้าช้าๆ ไม่พูดอะไร เจ้าศิริวัฒนาค่อยๆถอยออกไป
“เจ้าริน” คำเที่ยงเช็ดน้ำตาคลานเข้ามาหามณีริน
“เฮาจะทอผ้าผืนนี้หื้อแล้วตามที่เปิ้นสั่ง แต่เมื่อทอแล้ว เปิ้นจะได้หันว่า บ่มีอะหยังมาพรากความฮักของเฮากับเจ้าน้อยศิริวงศ์เปิ้นได้ เพราะเมื่อผ้าผืนนี้แล้วสมบูรณ์เฮาจะใช้ผ้าผืนนี้ ผูกคอตายตามคนที่เฮาฮักไป” มณีรินบอกความตั้งใจ
คำเที่ยงใจหายวาบมองมณีรินที่ทอผ้าอย่างมีสมาธิ แม้น้ำตาร่วงลงมาแต่ใบหน้ากลับอาบรอยยิ้ม เพราะค้นพบจุดหมายปลายทางที่พึงพอใจ
อีเม้ยที่ตามติดสถานการณ์รีบกลับไปฟ้องบัวเงินว่า มณีรินลงมือทอผ้าต่อแล้ว เพราะเตรียมตัวจะแต่งงานกับ
เจ้าศิริวัฒนา
“อีสารเลว อีญิงหลายผัว จะไดมันบ่โดดกองไฟตายตามผัวเก่ามันไปให้สิ้นเฮื่อง กูจะขอจองเวรกับมันทุกชาติไป มีกูก่อต้องบ่มีอีมณีริน”
บัวเงินประกาศก้อง แล้วรุดไปที่เรือนมณีรินด้วยฤทธิ์คั่งแค้น
ooooooo
