เพลิงเสน่หา
การลวงขุนสักมาทำร้ายถึงเรือนเทียนหยดฟ้าสำเร็จทำให้คุณเทียนย่ามใจ เร่งดำเนินการตามแผนขั้นต่อไปคืองานแต่งระหว่างโมกกับใบบัว
โมกรู้ตัวว่าต้องแต่งงานกับใบบัว แต่ไม่คาดคิดว่าคุณเทียนจะเร่งวันเร่งคืน พยายามอ้อนวอนขอความเห็นใจให้ประวิงเวลาแต่คุณเทียนก็ไม่ใจอ่อน
“เหมือนอย่างที่คุณแม่เคยบอก ถ้าโมกยังโสดเด็กสองคนนั้นจะไม่ได้ถูกตราหน้าว่าแย่งสามีคนอื่น...เหมือนที่ชบาทำลายเกียรติของฉัน ฉันยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ไม่ลืม...โมกไม่สงสาร ไม่เห็นใจฉันหรือ”
“ผมเห็นใจคุณเทียน สงสารคุณเทียนผมเองก็ไม่เคยลืมความเจ็บปวดของคุณเทียนในวันนั้นเช่นกัน”
“งั้นโมกต้องช่วยฉัน”
“ผมพร้อมทำให้คนพวกนั้นต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าคุณเทียน แต่ผมขอได้ไหม...ผมยังไม่อยากแต่งงานกับใบบัว”
คุณเทียนไม่พอใจมากที่โมกอิดออด ผลุนผลันเดินหนีจนโมกใจไม่ดี มะลิเห็นสีหน้าลูกชายก็อดถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“ผม...ผมกลัวคุณเทียนโกรธ”
“ก็แล้วไปทำอะไรถึงได้กลัวคุณเทียนเธอโกรธ”
“ผม...ผมแค่บอกคุณเทียน...ผมไม่อยากแต่งงานกับใบบัว”
มะลิอึ้ง หนักใจเหลือเกินเพราะท่าทีลูกชายที่รู้สึกพิเศษกับคุณเทียนเด่นชัดขึ้นทุกวัน...
ooooooo
ขุนสักหอบสภาพมีแผลพุพองทั้งตัวกลับบ้านอังกาบ ชบายังไม่รู้ว่าผัวแอบไปหาคุณเทียน กระทั่งได้ยินเขาละเมอเพ้อพกถึงศัตรูหัวใจคนสำคัญ
“คุณเทียน...กระผมคิดถึงคุณเทียนเหลือเกิน กระผมอยากได้คุณเทียนกลับคืนมา”
ชบาปวดใจมาก น้ำตาไหลด้วยความเสียใจ พลันคำพูดเก่าๆของอังกาบก็ลอยเข้ามาในหัว
“งั้นแกก็กำลังหลอกตัวเอง ที่แกทำร้ายเขาได้ขนาดนั้นเพราะแกรู้เต็มอกว่าท่านขุนรัก เทิดทูนคุณเทียนถึงขนาดขโมยเอาเงินไปเป็นสินสอดทองหมั้นกะเป็นเมียตบเมียแต่ง แต่แก...เป็นเมียที่ท่านขุนไม่เคยต้องการ!”
คำพูดของอังกาบทำให้ชบาประสาทเสียอารมณ์ พลุ่งพล่านจนนอนไม่หลับต้องออกมาปรับทุกข์กับพวงแสด ลูกสาวคนโตที่ได้อย่างใจเธอทุกอย่าง แถมอารมณ์ร้ายเหมือนเธอมากด้วยเช่นกัน
แรงสนับสนุนของลูกสาวคนโตอย่างพวงแสดทำให้ชบาฮึดสู้คุณเทียนอีกครั้ง แอบไปหาแม่หมอผีวันถัดมาเพื่อขอมนตร์ดำไปปราบเมียน้อยอย่างคุณเทียน
พวงแสดไม่รู้เรื่องแม่ไปบ้านแม่หมอผี มุ่งมั่นรอคอยมิกให้มาช่วยเธอจากน้ำอีกครั้ง พุดมองดูด้วยความระอาปนเอ็นดูตามประสาน้องนุ่งที่โตมาด้วยกัน แต่พวงแสดกลับโมโหร้ายอาละวาดให้เขาควักลูกตาตัวเอง
อังกาบได้ยินเสียงเอะอะก็วิ่งมาดู ทันได้ยินพวงแสดพูดจาจิกหัวพุดราวกับเป็นขี้ข้าก็ไม่พอใจ สั่งให้เปลี่ยนความคิดและเรียกพุดว่าพี่
พวงแสดกรีดร้องไม่ยอม “พี่พุดงั้นหรือ”
“ใช่...ฉันบอกจนปากเปียกปากแฉะแล้วว่าแกต้องเรียกเขาว่าพี่พุด เพราะพุดไม่ใช่ขี้ข้า พุดเป็นลูกเป็นหลานฉันเหมือนกับแก หรือว่าแกจำไม่ได้ หลังพ่อแกขโมยทรัพย์สินเงินทองฉันจนหมด ตาจรกับพุดช่วยเหลือบ้านเราไว้ยังไง”
อังกาบเอ็ดไม่ไว้หน้า พวงแสดเถียงไม่ออกเพราะรู้เห็นทุกอย่าง
“ตาจรกับพุดทำนาทำสวนเลี้ยงดูพวกเรา พวกแกต้องสำนึกบุญคุณเขาถึงจะถูก ไม่ใช่จิกหัวเรียกเป็นหมูเป็นหมาอย่างที่แม่แกชอบจิกหัวเรียกพ่อแก”
พวงแสดหน้าจ๋อย เช่นเดียวกับขุนสักที่บังเอิญผ่านมาได้ยิน รู้สึกผิดและอับอายไม่น้อยที่ก่อวีรกรรมกับผู้มีพระคุณอย่างอังกาบแบบนั้น
ooooooo
