เพลงรักผาปืนแตก
ตอนที่ 3
ยอดขับรถบรรทุกพาเพลิงหนีไปนอกเมือง เพลิงท่าทีไม่พอใจตั้งแต่แรกที่ยอดมาช่วย สั่งเสียงเขียวให้เพื่อนจอดรถแล้วลงมาเดี๋ยวนี้
“เอ็งจะโวยวายใส่ข้าทำไมวะ ถ้าข้าไม่บุกไปช่วยเอ็งป่านนี้ไอ้เจ้ากรรมนายเวรของเอ็งมันคงยิงเอ็งทิ้งไปแล้ว”
“แต่เอ็งทำให้ทุกอย่างแย่ลง ข้าแค่จำเป็นต้องซื้อเวลาให้ผู้กองไม่ไปยุ่งกับพวกเราที่อู่”
“ข้ารู้ว่าเอ็งคิดจะหลอกผู้กองว่าเอ็งรู้เรื่องของ
ไอ้ลายเสือ แต่ข้าไม่เชื่อว่าเอ็งจะหาทางเอาตัวรอดจากไอ้ผู้กองมาได้ แล้วมันก็เป็นอย่างที่ข้าคิดจริงๆ”
“แต่เอ็งก็ไม่น่าทำแบบนี้ ตอนนี้ผู้กองสมานเลยยิ่งมองข้าเป็นอาชญากรร่วมมือกับพวกนั้น”
“เออ...ข้าผิดที่เป็นห่วงเอ็ง แต่จะมาโทษข้าคนเดียวไม่ได้ เอ็งต้องโทษเทวดาบนฟ้านั่นด้วยที่ไม่เคยช่วยคนดีๆอย่างเอ็ง ปล่อยให้โดนเข้าใจผิดว่าเป็นคนเลวอยู่ได้ซ้ำๆซากๆ ชีวิตเอ็งไม่มีทางให้เลือกอีกแล้วนะเว้ยไอ้เพลิง ข้าถึงไม่ยอมให้เอ็งกลับไปให้สวรรค์กลั่นแกล้ง ไปให้ไอ้ผู้กองหมาบ้านั่นจับเอ็งโยนเข้าคุกอีก”
“แต่ข้าไม่อยากหนีไปไหน ข้ายังต้องสืบหาฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าฟ้างาม”
“ข้าก็ไม่ได้ขอให้เอ็งหยุดเรียกหาความยุติธรรม ช้าเร็วยังไงสักวันเอ็งก็ต้องหาความจริงเจอ แต่ถ้าเอ็งยังอยู่ใกล้ไอ้ผู้กองนั่น เอ็งจะไม่มีโอกาสเลย”
เพลิงนิ่งไปอย่างครุ่นคิด แต่ยอดใจร้อนตัดสินใจยัดกุญแจรถสิบล้อใส่มือเพื่อน
“ข้าพูดอะไรมีสาระมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว กบาลข้ามันเริ่มจะมึน เอาเป็นว่าจากนี้ไปเลือกชีวิตเอ็งเอาเอง จะกลับไปให้สวรรค์กลั่นแกล้งหรือจะเสี่ยงไปตายเอาที่ขุมนรกข้างหน้า”
เพลิงมองกุญแจรถในมือแล้วมองหน้าเพื่อนอย่างชั่งใจ
ooooooo
วันเดียวกัน ลายเสือจ้างชายสองคนบุกไปช่วยฟ้าลั่นขณะถูกเจ้าหน้าที่นำตัวออกจากเรือนจำเดิมไปฝากขังอีกแห่ง
การปฏิบัติการของชายสองคนสัมฤทธิผล ฟ้าลั่นได้รับอิสรภาพกลับคืนมา ส่วนเจ้าหน้าที่ถูกยิงตายอย่างโหดเหี้ยม แต่เมื่อทั้งคู่มาขอรับเงินค่าจ้างกลับต้องเอาชีวิตมาทิ้ง เพราะไม่มีสัจจะในหมู่โจร!
ลายเสือให้สมุนปลิดชีพพวกเขาด้วยกระสุนพรุนทั้งร่าง ฟ้าลั่นได้ใจสั่งสมุนเตรียมอาวุธให้พร้อมตนจะไปตามล่าเชน มันต้องชดใช้ที่ทำให้ตนต้องติดคุก สมุนรับฟังแต่ไม่มีใครปฏิบัติตามเพราะเวลานี้ลายเสือตั้งกฎขึ้นมาใหม่
“ต่อไปนี้เอ็งไม่มีสิทธิ์สั่งอะไรใครอีกแล้ว ทุกคนจะฟังแต่คำสั่งข้าคนเดียวเท่านั้น” ลายเสือพูดสั้นๆแต่ได้ใจความแล้วเดินออกไป ฟ้าลั่นอึ้งขบกรามแน่นเจ็บใจ เดินตามไปต่อว่าพ่อเสียงขุ่น
“พ่อหักหน้าฉันต่อหน้าพวกมันทำไม แล้วต่อไป หน้าไหนจะฟังฉัน”
“นี่แกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ แกหาเรื่องเดือดร้อนจนทำให้ฉันต้องเสี่ยงเข้ามาที่นี่ ทั้งๆที่ฉันควรจะปล่อยให้แกโดนตัดสินโทษประหารไปด้วยซ้ำ”
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าพ่อไม่ทำ เพราะฉันคือทายาทคนเดียวของราชายาเสพติดสามแผ่นดิน” ขาดคำฟ้าลั่นโดนลายเสือซัดหมัดเข้าหน้าเต็มๆจนเซเลือดซิบมุมปาก
“ต่อให้แกเป็นทายาทคนเดียวของฉัน แต่ถ้าความบ้าบิ่นมุทะลุของแกทำให้ธุรกิจที่ฉันสร้างมาด้วยเลือดเนื้อของสหายนับร้อยต้องป่นปี้ ฉันก็จะไม่เอาแกไว้”
“พ่อ!! แต่ฉันต้องแก้แค้นไอ้เชน”
“ความแค้นของแกยังไงก็ต้องสะสาง แต่ยังไม่ใช่ ตอนนี้ เพราะแกทำให้ฉันถูกรุมหมายหัว ไอ้พวกกองกำลังที่มันจ้องจะเล่นงานฉันมันเลยออกอาละวาดเตรียมแย่งพื้นที่ฝิ่น ถ้าไม่รีบกลับไปสะสางเราจะไม่เหลืออะไร”
ฟ้าลั่นนิ่งไปอย่างหงุดหงิดหัวเสีย ระหว่างนั้นคมตามเข้ามารายงานเรื่องสำคัญ
“นายครับ คนของผมเพิ่งส่งข่าวมาว่าไอ้เพลิงกับไอ้ยอดมันหนีไปแล้ว รู้เส้นทางที่มันกำลังใช้หนีด้วย นายจะให้ผมตามไปปิดปากมันไหม”
“เอ็งไม่ต้องไปเองหรอก เรายังมีภารกิจใหญ่ที่ต้องกลับไปสะสาง”
“งั้นผมจะส่งลูกน้องตามไปเช็กบิลมัน จะได้มั่นใจว่ามันไม่ปากโป้ง”
ลายเสือพยักหน้าให้คมแล้วหันมาตวาดลูกชาย “หมดเวลาสนุกของแกแล้ว ถ้าต่อไปนี้แกทำให้ฉันมั่นใจไม่ได้ว่าแกพร้อมเป็นตำนานราชายาเสพติดสามแผ่นดินคนใหม่ ฉันก็จะไปสนับสนุนคนที่มันพร้อมแทนแก”
ลายเสือขู่จริงจังแล้วเดินไปขึ้นรถ ฟ้าลั่นหันมองหน้าคมอย่างไม่ค่อยไว้ใจก่อนเดินตามพ่อไปอย่างว่าง่าย...
ในเวลาเดียวกันนั้น ตำรวจกำลังตรวจสอบรถของ เรือนจำที่ถูกถล่มอยู่ริมถนน เจ้าหน้าที่เก็บศพผู้คุมและตำรวจแล้วเคลียร์พื้นที่ ผู้กองสมานเห็นศพเพื่อนตำรวจแล้วขบกรามอย่างเจ็บแค้น
“เละตุ้มเป๊ะ อะไรมันจะเหี้ยมเกรียมขนาดนี้” เสียงจ่าวิจารณ์
“ไอ้เพลิง!! ไอ้ชิงนรกมาเกิด...คนดีๆต้องตายเป็นเบือเพราะพวกมึง”
“เป็นความผิดของผมเองครับผู้กอง ถ้าวันนั้นผมไม่ประมาทปล่อยให้ไอ้เพลิงมันหนีรอด คนดีๆก็คงไม่ตาย”
“ในเมื่อเรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ทางเลือกเดียวของเราก็มีแต่ต้องตามล่าอาชญากรชั่วอย่างมันกลับมาให้ได้”
“แต่ป่านนี้มันคงเตลิดไปไกลแล้วน่ะสิครับผู้กอง”
“ต่อให้มันติดปีกเหาะไปบนสวรรค์หรือมุดดินหนีลงไปหลบในนรก ผมนี่แหละที่จะตามไปลากคอมันมาให้ได้” สมานลั่นวาจาด้วยสีหน้าขึงขังโกรธแค้น
ooooooo
ที่วัดผาปืนแตกซึ่งเป็นวัดแห่งเดียวประจำหมู่บ้าน สายวันนี้กำนันปราบเกณฑ์ลูกน้องลำเลียงอาหารคาวหวานจำนวนมากมาที่ศาลา
“นี่อะไรกันน่ะกำนัน อย่าบอกนะว่าที่เห็นอยู่เนี่ยจะถวายเพลอาตมา”
“ใช่ครับ วันนี้ผมตั้งใจทำบุญใหญ่ หลังจากหลวงพ่อฉันอิ่มแล้วก็ว่าจะขอหลวงพ่อเอาอาหารที่เหลือ ไปแจกจ่ายให้พวกชาวบ้านต่อ”
“มาทำบุญทั้งทียังวางแผนสร้างภาพกับพวกชาวบ้านอีก ไม่ธรรมดาเลยนะผัวใหม่แม่เนี่ย” วัลภาซุบซิบแดกดันเลยโดนแม่ลำดวนหยิกแขนพร้อมกับสั่งห้ามไม่ให้พูดมาก
หลวงพ่อสินมองสองแม่ลูกแล้วพอเดาได้ “นี่น่ะเหรอเมียใหม่กับลูกเลี้ยงของกำนัน ได้ยินชาวบ้านเขามาเล่าให้ฟัง จะจัดงานแต่งพร้อมกับไอ้ชาติมันเลยใช่ไหม”
“ครับหลวงพ่อ นี่ลำดวนกับวัลภา แต่งงานแล้วก็จะเป็นลูกหลานบ้านผาปืนแตก เลยพามาฝากเนื้อฝากตัวกับหลวงพ่อด้วย”
“เจริญพรเถอะโยม บ้านผาปืนแตกยินดีต้อนรับ”
สองแม่ลูกก้มกราบหลวงพ่อแล้วช่วยกันจัดเตรียมถวายอาหาร แต่ไม่ทันเสร็จดีเชนก็ฝ่ากลุ่มสมุนของกำนันเข้ามาบอกว่าตนมีธุระจะคุยกับกำนัน ชาติเห็นดังนั้นตั้งท่าจะเล่นงานเชนแต่หลวงพ่อขอไว้ และอบรมทั้งสองฝ่ายครู่หนึ่งก่อนที่กำนันจะยอมให้เชนพูดธุระมา
เชนต้องการสงบศึกกับชาติและยอมให้เนื้อทองแต่งงานกับชาติโดยดี เนื้อทองแอบเสียใจเพราะเธอยังรักเชนเต็มหัวใจ พอเชนกลับไปบอกเรื่องนี้ให้พ่อฟัง พ่อกลับมีท่าทีไม่เชื่อ ต้อนไปต้อนมาจนเชนเกือบหลุดพิรุธ ดีเสียว่าได้พวกน้าๆในวงดนตรีมาช่วยยืนยัน
จิก แสน และน้อยต่างร่วมมือกับเชนตามแผนที่จะล้มงานวิวาห์ของชาติกับเนื้อทอง แต่เชนต้องทำให้พวกกำนันไว้วางใจก่อนถึงจะลงมือ โดยมีวัลภาเป็นตัวตั้งตัวตีเพราะเธอเองก็ต้องการหนีไปจากบ้านกำนันด้วยเช่นกัน
เชนตั้งใจพาเนื้อทองหนีไปจากผาปืนแตก แต่เขาต้องวางแผนอย่างรัดกุมเพราะสมุนของกำนันมีจำนวนมาก อีกทั้งชาติก็ดุดันอันธพาลเป็นที่หนึ่ง เชนจึงนัดเจอวัลภาเพื่อทบทวนแผนให้แม่นไม่ให้พลาด แต่ไม่ทันถึงคืนวันวิวาห์ เนื้อทองคิดสั้นจะฆ่าตัวตายเพราะทำใจไม่ได้ที่ต้องเป็นเมียของชาติ โชคดีที่วัลภาตามมาเห็นจึงเข้าช่วยเหลือและกล่อมจนเธอยอมกลับไปที่บ้านกำนัน แต่ไม่ยอมบอกรายละเอียดแผนการของเชนเพราะกลัวเธอแสดงพิรุธให้พวกกำนันจับได้เสียก่อน
ooooooo
ทางด้านเพลิงกับยอดที่ออกเดินทางด้วย รถบรรทุกมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านผาปืนแตกเพื่อไปพบหลวงพ่อที่เลี้ยงดูเพลิงตั้งแต่เล็ก เส้นทางยาวไกลและทุรกันดารมากทำให้รถเริ่มมีปัญหาและสตาร์ตไม่ติดในที่สุด
ส่วนหมอเดือนน้องสาวผู้กองสมานก็กำลังจะเดินทางไปผาปืนแตกเช่นกัน สมานไม่เคยรู้มาก่อนว่าเดือนทำเรื่องเป็นแพทย์อาสาเอาไว้ แล้วก็ไม่เคยได้ยินชื่อหมู่บ้านนี้มาก่อนจึงรู้สึกเป็นห่วงน้องสาวมากหากต้องเดินทางไปเพียงลำพัง
สมานทำท่าจะไปส่งเดือนแต่บังเอิญจ่ามาส่งข่าวว่าท่านผู้การต้องการพบเขาด่วนด้วยเรื่องคดีนายเพลิง ท่านต้องการฟังคำอธิบายจากปากของเขา
“วันนี้ผมไม่ว่าง ผมต้องไปส่งน้องสาว เดือนต้องไปเป็นแพทย์อาสาที่หมู่บ้านผาปืนแตก”
“หมู่บ้านอะไรนะครับ เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ผมยังไม่เคยได้ยินมาก่อน ฟังดูไม่ค่อยน่าไปอยู่เท่าไหร่เลยนะครับ ดูมันดุเดือดเลือดพล่านขนาดปืนยังแตกเลย”
“ก็นั่นน่ะสิจ่า ผมถึงปล่อยให้น้องสาวไปคนเดียวไม่ได้”
“แต่ว่าท่านผู้การให้ผมมารับผู้กอง”
สมานทำท่าจะต่อต้าน เดือนเลยบอกจ่าว่าขอเวลาตนคุยกับพี่ชายสักครู่ เดือนดึงมือสมานห่างไปจากจ่าแล้วบอกว่า
“เดือนว่าพี่ไม่ต้องไปส่งเดือนหรอกค่ะ เดือนนั่งรถไฟไปเองก็ได้”
“ไม่ได้นะเดือน พี่ไม่ไว้ใจ”
“แต่เดือนดูแลตัวเองได้ พี่สมานควรต้องไปรับผิดชอบงานตัวเอง”
“ปั๊ดโธ่เว้ย!”
“เอาอีกแล้ว อย่าใช้แต่อารมณ์แบบนี้สิคะ สักวันนึงอารมณ์หุนหันไม่ฟังใครแบบนี้มันจะทำลายอนาคตของพี่ได้นะ” สมานฮึดฮัดจะไม่ยอม เดือนรีบเว้าวอนต่อ “เชื่อเดือนเถอะนะ ถ้ามีอันตรายอะไรเกิดขึ้นกับเดือนล่ะก็...เดือนรับมือได้ พี่เคยสอนให้เดือนฝึกหมัดๆมวยๆไว้ป้องกันตัวแล้วนี่”
“แค่หมัดๆมวยๆที่พี่สอนมันอาจใช้รับมือพวกชั่วๆไม่ได้” สมานตัดสินใจหยิบปืนพกสั้นของตัวเองใส่มือน้องสาวแล้วย้ำว่า “ถ้าฉุกเฉินขึ้นมาจริงๆ จำที่พี่ เคยสอนให้ยิงปืนได้ไหม”
“ค่ะพี่ เดือนจะใช้มันป้องกันตัวเวลาที่จำเป็นจริงๆ”
“รับปากพี่อีกเรื่องด้วย อย่าขี้สงสารและไว้ใจคนไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า เพราะคนที่จะไว้ใจได้ดีที่สุดคือตัวเองเท่านั้น”
เดือนพยักหน้ารับและสวมกอดพี่ชายก่อนแยกย้ายกันไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
ooooooo
เพลิงกับยอดต้องเดินเท้าเพื่อไปให้ถึงหมู่บ้านผาปืนแตก ระหว่างนี้เองมีสมุนของลายเสือคนหนึ่งตามมาหมายปลิดชีพทั้งคู่ แต่เพราะเชิงมวยและไหวพริบของเพลิงทำให้มันเสียท่าถูกอัดจนสะบักสะบอม
ยอดถูกยิงที่แขนเลือดอาบ แค้นจัดจะเอาถึงตายแต่เพลิงให้ปล่อยมันไป เพราะนี่คือทางออกที่จะทำให้พวกมันไม่ตามล่าเราอีก
“จะเป็นไปได้ไงวะ ปล่อยมันกลับไปมันก็ต้องย้อนกลับมาเป็นโขยง คราวนี้จะไม่มีที่ให้เอ็งหนีอีก”
เพลิงมองยอดโดยไม่ตอบอะไร แต่เดินเข้าไปหาวายร้ายที่นั่งหมดสภาพอยู่ไม่ไกล
“เอ็งรู้ดีใช่ไหม ถ้าเอ็งกลับไปสภาพนี้แล้วบอกว่าพวกข้าหลุดมือไปมันจะเกิดอะไรขึ้น”
หมอนั่นไม่ตอบ แต่สีหน้าแววตาครุ่นคิดอย่างเคร่งเครียด
“ใช่...อย่างที่เอ็งคิดนั่นแหละ ข้าเองก็เดาไม่ยากเหมือนกันว่าคนอย่างลายเสือ ราชาค้ายาเสพติดสามแผ่นดินจะจัดการเชือดไก่ให้ลิงดูกับลูกน้องที่ทำงานพลาดยังไง” เพลิงกระทุ้งเข้าไป คราวนี้มันหน้าเสีย นึกถึงเหตุการณ์ที่เห็นกับตาว่าลายเสือเหี้ยมโหดยิงทิ้งชายสองคนที่ไปช่วยฟ้าลั่นแหกคุกมาได้
“แต่ข้าจะกลับไปบอกปากเปล่าว่าพวกเอ็งถูกจัดการแล้ว ลูกพี่ข้าก็คงไม่เชื่อ”
ยอดฟังแล้วหัวเสียโวยลั่น “จะให้ตัดมือตัดหัวพวกข้าไปยืนยันหรือไง ไม่ใช่หนังกำลังภายในนะเว้ย”
“ข้าก็คงไม่เอาหัวเอามือพวกเอ็งไปหรอก กว่าจะถึงมันคงเน่าพอดี”
ยอดฮึดฮัดไม่พอใจคำตอบของมัน เพลิงรีบยกมือปรามเพื่อนแล้วตัดสินใจถอดสร้อยคอมีล็อกเกตรูปถ่ายของฟ้างามข้างในส่งให้มัน
“งั้นเอ็งเอานี่ไปยืนยันกับพวกมันว่าไอ้เพลิง พญาไฟ ได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว พวกมันจะต้องเชื่อ เพราะนี่คือทั้งชีวิตของไอ้เพลิงแล้ว”
“ไอ้เพลิง!” ยอดท้วงเสียงหลงแต่เพลิงไม่สนใจ ส่งสร้อยเส้นนั้นให้มันไปแล้วหันมาตบไหล่ยอด บอกว่าตนเสี่ยงพนันเทหมดหน้าตักแล้ว ถ้าเขาไม่เชื่อใจตน เราคงต้องแยกจากกัน
ยอดอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนเดินตามเพลิงมาที่รถมอเตอร์ไซค์ของวายร้ายที่ยึดเอาไว้ เอ่ยหนักแน่นว่า
“ข้ามันก็พวกชอบเสี่ยง ข้าถึงไม่มีวันทิ้งเอ็ง”
“ขอบใจเพื่อน”
“แต่นั่นมันเป็นสมบัติชิ้นเดียวของฟ้างามที่เอ็งมีอยู่ไม่ใช่เหรอวะ”
“เพื่อแลกกับการมีชีวิตต่อไป เพื่อให้ข้าได้มีเวลาค้นหาฆาตกรตัวจริง...ฟ้างามไม่ได้จากไปไหนแต่อยู่ในใจข้าเสมอ”
“ถ้าเอ็งยังไปกับข้าก็รีบขึ้นมา แผลเอ็งจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้”
ยอดพยักหน้าแล้วขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์มุ่งหน้าสู่หมู่บ้านผาปืนแตก
ooooooo
ที่บ้านกำนันปราบ ผู้คนกำลังเตรียมจัดสถานที่สำหรับงานแต่งงานของสองพ่อลูกไปพร้อมกันในวันเดียว
เนื้อทองคิดไม่ตก เดินเหมือนหนูติดจั่นอยู่ในห้อง ก่อนเปิดประตูรับวัลภาเข้ามาแล้วบอกเธอว่าตนจะไม่ทำร้ายจิตใจเชน ตนตัดสินใจแล้วว่าจะหนีการแต่งงาน วัลภาตกใจและคิดหนัก กลัวเสียแผนที่วางไว้กับเชนหากเนื้อทองจะทำอย่างนั้นจริง
ขณะเดียวกัน ประสิทธิ์พาเชนไปคุยกับหลวงพ่อที่วัดเพราะไม่เชื่อใจว่าลูกชายจะยอมสงบศึกกับชาติจริง แต่เชนก็ยืนยันขันแข็ง ประสิทธิ์เห็นลูกพูดต่อหน้าพระจึงไม่ติดใจ ยอมกลับออกมาอย่างหมดข้อกังขา แต่หลวงพ่อดูเหมือนไม่ไว้ใจ ถามไปมาจนเชนจนมุมต้องเผยความจริง
หลวงพ่อไม่พอใจคว้าไม้เรียวจะสั่งสอน แต่เชนรีบร้องห้ามทันใด “ใจเย็นๆสิครับหลวงพ่อ อย่าเพิ่งตบะแตก เดี๋ยวจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับพระรูปอื่น”
“ไอ้เชน...นอกจากเอ็งยังไม่สำนึกแล้วเอ็งยังมาหาเรื่องย้อนข้าอีก”
“ผมไม่ได้คิดจะย้อนหลวงพ่อเลยนะครับ ผมไม่สบายใจเลยจริงๆที่ต้องผิดศีลต่อหน้าพระต่อหน้าพ่อ ใจผมมันร้อนเหมือนตกนรกทั้งเป็น แต่เพราะมันเป็นทางออกเดียวที่จะช่วยเนื้อทองให้พ้นจากเงื้อมมือพวกมัน ผมก็เลยต้องทำ”
“แต่ยิ่งเอ็งทำแบบนั้น เอ็งจะยิ่งทำให้ผาปืนแตกลุกเป็นไฟ”
“ไม่หรอกครับหลวงพ่อ ผมจะพาเนื้อทองหนีไปให้ไกลที่สุด ชาตินี้พวกมันก็หาผมไม่เจอ”
“แล้วพ่อเอ็งล่ะ เอ็งก็ได้ยินที่พ่อเอ็งพูดแล้ว เขาอยากให้เอ็งอยู่กับเขาที่นี่”
“ไม่ใช่ว่าผมเห็นผู้หญิงอื่นดีกว่าพระคุณของพ่อ ผมยังอยากเป็นลูกที่ดี ได้ทำหน้าที่ทดแทนบุญคุณ ซึ่งผมสัญญาว่าถ้าผาปืนแตกกลับมาเป็นสวรรค์บนดินได้เมื่อไหร่ ผมจะกลับมากราบเท้าขอโทษพ่อครับ”
“ถ้าเอ็งอยากให้ผาปืนแตกเป็นสวรรค์บนดิน เอ็งก็ควรเริ่มต้นทำด้วยตัวเองซะตั้งแต่ตอนนี้สิ”
“แต่ผมคนเดียวต่อสู้เรื่องนี้มาตั้งนานยังเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้เลยนะครับ”
หลวงพ่อนิ่งเงียบ เห็นจริงอย่างเชนพูด ระหว่างนั้นเด็กวัดวิ่งเข้ามาบอกหลวงพ่อว่ามีคนต่างถิ่นมาหา พาคนเจ็บมาให้ช่วยรักษา เขาชื่อเพลิง พญาไฟ บอกว่ารู้จักหลวงพ่อ
หลวงพ่อชะงักแล้วจะรีบเดินไป แต่เชนเรียกไว้ ท่านเลยตัดบทว่า “เรื่องของเอ็ง...ข้าเป็นสงฆ์คงพูดอะไรไม่ได้ สั่งสอนชี้ทางถูกให้ได้อย่างเดียว ที่เหลือก็อยู่ที่เอ็งจะเลือกเอาเอง...ไปสวรรค์หรือลงนรก มันก็มีอยู่แค่นั้น”
ทิ้งท้ายไว้ให้เชนคิดแล้วหลวงพ่อก็เดินลิ่วตามเด็กวัดไปทางโบสถ์...เพลิงกับยอดอยู่ในนั้น หลวงพ่อเข้ามาเห็นเพลิงประคองเพื่อนที่แขนชุ่มไปด้วยเลือดก็ตกใจไม่น้อย
“ผมขอโทษครับหลวงพ่อที่อยู่ๆผมก็โผล่มาไม่บอกไม่กล่าว ผมไม่มีที่พึ่งที่ไหนอีกแล้วนอกจากที่นี่ ได้โปรดช่วยเพื่อนผมด้วยครับ”
“แล้วเพื่อนเอ็งไปโดนอะไรมา ท่าทางจะเสียเลือดมาเยอะ”
“มันถูกยิงมาครับ”
หลวงพ่อชะงัก ถูกยิงมาแสดงว่ามีเรื่องไม่ดีจึงหันไปสั่งเด็กวัดให้ช่วยพาเขาไปที่กุฏิของตน แล้วบอกเพลิงด้วยน้ำเสียงขุ่นๆว่า “รักษาเพื่อนเอ็งให้เสร็จ...แล้วเอ็งกับข้ามีเรื่องต้องคุยกันยาว”
ooooooo
ที่บ้านกำนัน...วัลภากลับเข้ามาในห้องเนื้อทองอีกครั้งหลังจากออกไปดูลาดเลาและตัดสินใจบางอย่าง เนื้อทองเก็บกระเป๋าเตรียมพร้อม ถามวัลภาอีกครั้งว่าจะช่วยตนหรือเปล่า
“อืม...แต่ฉันว่าเธอไม่ต้องเอาอะไรติดตัวไปหรอก แค่ไปให้พ้นจากที่นี่ก็ยากพอแล้ว แค่เธอตามฉันไปก็พอ”
“แล้วพวกคนใช้ที่จะเข้ามาช่วยแต่งตัวให้ฉันล่ะ”
“ฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้ว ถ้าเธอไม่รีบไปซะตั้งแต่เดี๋ยวนี้ เธอจะไม่มีโอกาสไปได้อีก”
“ขอบใจมากนะวัลภา ฉันดีใจจริงๆที่ยังมีคนดีอยู่ในบ้านหลังนี้” เนื้อทองสวมกอดวัลภาแน่น แต่สีหน้าอีกฝ่ายดูนิ่งจนผิดปกติ...
เพื่อไม่ให้เสียแผนเดิม วัลภาจำต้องหักหลังเนื้อทองด้วยการแอบบอกกำนันให้รู้ตัว กำนันโกรธมากพาลูกน้องมาดักจับเนื้อทองขณะจะหนีออกจากบ้าน แล้วชื่นชมวัลภาทำดีมากสมกับเป็นลูกเลี้ยงของตนจริงๆ
เนื้อทองพยายามดิ้นรนพลางจ้องวัลภาอย่างโกรธจัด ตะโกนใส่หน้าว่า “เธอหักหลังฉัน เธอทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง คนทรยศ”
“ไอ้เชิด...เอาตัวไป” กำนันสั่งเฉียบขาดแล้วเดินนำหน้าไป
“ขอโทษด้วยนะเนื้อทอง...ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้กำนันก็จะไม่ไว้ใจฉัน แล้วแผนการของเชนก็จะไม่สำเร็จ อดทนหน่อยนะเนื้อทอง” วัลภาพึมพำกับตัวเองหลังจากเนื้อทองถูกลูกน้องกำนันลากตัวเข้าไปในห้อง
เนื้อทองถูกกำนันผลักล้มไปบนเตียงอย่างไม่ปรานี แล้วสำทับเสียงเข้ม “ฉันว่าเธออย่าพยายามให้มากไปกว่านี้เลย เพราะเดี๋ยวจากฤกษ์ดีวันมงคลจะกลายเป็นฤกษ์เสียเพราะมีคนเจ็บตัวซะก่อน”
“เอาสิกำนัน อยากทำร้ายอะไรฉันก็จัดการเลย”
“ทำร้ายเจ้าสาวของลูกชายฉันเนี่ยนะ ฉันไม่ทำหรอก แต่กับพ่อแม่เธอที่กำลังมาร่วมงานนี่สิ...ไม่แน่”
เนื้อทองตกใจ พุ่งเข้าใส่กำนันด้วยความโกรธสุดขีด “เลวที่สุด พวกแกเห็นชีวิตคนเหมือนผักเหมือนปลา สักวันพวกแกต้องไม่ตายดี”
กำนันรวบมือเนื้อทองที่พยายามตบตีตนไว้แน่นแล้วจ้องเขม็งอย่างดุดันจนเธอไม่กล้า
“โลกของเธอมันสวยเกินกว่าที่จะเข้าใจความจริง คนที่อ่อนแอยังไงก็ต้องเป็นเหยื่อของคนที่แข็งแกร่งกว่า ถ้าฉันไม่ทำให้ผาปืนแตกเป็นปึกแผ่นอยู่ในความดูแลของฉัน ป่านนี้โจรจากที่อื่นคงเดินกันเต็มถนน ฉุดผู้หญิงอย่างเธอไปเวียนเทียนข่มขืน ปล้นฆ่าจนที่นี่กลายเป็นเมืองผีไปแล้ว สิ่งที่ฉันทำให้
ผาปืนแตกมันคือการติดหนี้บุญคุณฉัน ก็เหมือนกับไอ้ชาติที่มันรักเธอหัวปักหัวปําปลดหนี้ให้พ่อแม่เธอ แต่เธอยังคิดทรยศความรักของมันอีก”
“แต่ฉันไม่ได้รักชาติ”
“แต่งกันไป...อยู่กินเป็นผัวเมียกันไป รับรองเธอจะติดใจไอ้ชาติจนลืมไอ้เชนไปเอง”
“ไม่นะกำนัน”
กำนันปราบไม่สนใจ ผลักเนื้อทองล้มลงบนเตียงอีกครั้งแล้วหันไปสั่งลูกน้องให้จัดคนมาเฝ้าเอาไว้ ก่อนเดินหน้าเข้มออกจากห้องไป ทิ้งเนื้อทองร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนเตียงอย่างเจ็บใจ
ooooooo
ภายในกุฏิ ยอดนอนนิ่งอยู่ที่พื้นเสื่อ สภาพบาดแผลได้รับการปฐมพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าเริ่มมีสีเลือดกลับมาเป็นปกติ เพลิงเข้ามาดูเพื่อนก่อนจะได้ยินเสียงหลวงพ่อจากข้างหลัง
“เพื่อนเอ็งน่ะเสียเลือดมาก กว่าจะรู้สึกตัวคงต้องใช้เวลาสักพัก”
เพลิงหันมาคุกเข่าพนมมือกราบเท้าหลวงพ่อ ขอบคุณท่านที่ช่วยชีวิตเพื่อนของตนไว้
“เอ็งไม่ต้องมาขอบใจข้า ข้าเป็นพระ เห็นคนบาดเจ็บมาพึ่ง ดีชั่วยังไงข้าก็ต้องรักษา”
“ไอ้ยอดเพื่อนผมมันเป็นคนดี มันจะไม่หาเรื่องเดือดร้อนมาให้หลวงพ่อเหมือนอย่างผม”
หลวงพ่อมองเพลิงแล้วถอนใจก่อนจะเดินออกไป ชายหนุ่มเดินตามมาที่ลานวัดอันร่มรื่น รับฟังท่านด้วยท่าทีนอบน้อม
“ตอนที่เอ็งไปติดคุกข้อหาฆาตกร ข้าคนหนึ่งล่ะที่ไม่เชื่อ แต่ในเมื่อกฎหมายเขามีหลักฐานแน่นหนา ข้าก็ไม่รู้จะช่วยเอ็งยังไง”
“ผมเข้าใจครับ ทั้งๆที่หลวงพ่ออยากให้ผมอยู่ในโลกของธรรมะ แต่ผมเองต่างหากที่ตัดสินใจทิ้งวัดออกมาเอง”
“เด็กกำพร้าอย่างเอ็งบวชเรียนอยู่กับข้ามาตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก ถ้าเอ็งบวชเรียนอยู่กับข้าป่านนี้ชีวิตของเอ็งก็คงไม่ต้องมาตกระกำลำบากแบบนี้”
เพลิงนิ่งก้มหน้าอย่างเสียใจ หลวงพ่อเดินเข้ามายืนตรงหน้าเพ่งพิจารณา
“แล้วที่เอ็งระหกระเหินดั้นด้นมาหาข้าไกลถึงขนาดนี้ก็เพราะต้องหนีตายอีกใช่ไหม”
“ครับหลวงพ่อ แต่ผมไม่ได้ทำผิด ผมถูกเข้าใจผิด ถูกใส่ร้าย ถูกเขาตามล่า”
“แล้วคิดว่าวัดของข้าจะเป็นที่พึ่งของเอ็งได้”
“คือผม...” เพลิงหนักใจพูดไม่ออก
“ข้าเลี้ยงเอ็งมา ช่วยอะไรได้ข้าก็อยากจะช่วย แต่ต่อให้เอ็งมาหลบอยู่ในที่ที่ปลอดภัย สงบร่มเย็นที่สุด ถ้าใจของเอ็งยังร้อนรุ่มอยู่กับการแก้แค้นเหมือนไฟสุม บนสวรรค์มันก็เป็นนรกได้เพราะเพลิงในหัวใจเอ็ง”
“งั้นผมต้องทำยังไงครับหลวงพ่อ”
“ข้าให้เอ็งอยู่ที่นี่ไม่ได้ จนกว่าเอ็งจะหาทางดับเพลิงในใจของเอ็งซะก่อน”
หลวงพ่อทิ้งท้ายให้เพลิงคิดแล้วเดินออกไป เพลิงนิ่งอึ้ง สีหน้าบ่งบอกว่าหนักใจและยังตัดสินใจไม่ได้
ooooooo
